Doordat ik het redelijk druk had en mijn eerste deadlines moest halen heb ik mijn blog wat verwaarloosd. Gelukkig maak ik er de gewoonte van om bepaalde evenementen op papier op te schrijven. Zo kan ik nu goed terugblikken op de voorbije maand. Ongeveer een maand geleden heb ik het op mij genomen om 'belgisch' te koken voor al mijn huisgenotes. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want ik moest iets 'speciaals' vinden dat toch nog wel Belgisch was en waarvoor ik ook de ingrediënten kon vinden. Veel van de groenten die bij ons in elke winkel te vinden zijn, zijn in Italië onvindbaar. Uiteindelijk viel de keuze op de ovenschotel met spruiten, gehakt en tomaten te maken. Uit ervaring weet ik dat die door de meeste mensen gesmaakt wordt (Joris was toch ook altijd content als ze meegepakt werd van thuis). Op de moment zelf kwam er dan wel weer wat stress bij kijken om de hoeveelheden juist te gokken, maar dit al bij al goed gegaan. Ik had dan ook besloten om ineens voor de eerste keer verse puree te maken. Deze was van smaak goed gelukt, de textuur was al iets minder.
Het eten viel in de smaak en de grote ovenschotel werd volledig leeggeten door mezelf en 4 vrouwen. Ik was hier zelf aangenaam verrast door omdat het normaal niet echt de grootste eters zijn. Een opmerking maken in die trend is echter geen goed idee in een huis vol vrouwen, ze begonnen allemaal onmiddellijk opmerkingen te maken over vermageren, enz.
De avond hebben we dan afgesloten met een wandeling in Garbatella, een Romeinse wijk bij mij in de buurt. Redelijk vreemde buurt met nog zeer oude huizen. Ze leken uit een leemsoort gemaakt te zijn en hadden van die kleine deuren. Wel gezellig om door te wandelen. Na een ijsje gegeten te hebben bij de plaatstelijke gelateria zat de avond er dan echt op en kon ik tevreden terugblikken op een geslaagd etentje.
P.S. In de foto's is de schotel te bewonderen, net zoals de huisgenotes.
Een paar dagen terug heb ik voor het eerst mijn Portugese huisgenote aan het fornuis bezig gezien. Ik viel bijna stijl achterover van de hoeveelheid olie die in haar pan kapte. Meer dan de helft van een bus 500ml verdween in een middelgrote pan. Er lag dus ook een ferme laag olie in die pan. Het was dus ook niet verwonderlijk dat haar eten er meer gefrituurd dan gebakken uitzag. (Een gefrituurd ei ziet er trouwens redelijk raar maar best nog wel lekker uit. Het vlees zag er al een stuk minder goed uit.) Al bij al is de Portugese een beetje een vreemd geval. Iedereen was zeer verbaasd toen ze ons vertelde dat ze basketbal speelde,volgens haar op hoog niveau (iets voor jou misschien Joris), ze is net iets kleiner dan mij en ziet er helemaal niet zo sportief uit. Maar schijn kan bedriegen natuurlijk.
Zondag heeft mijn laatste huisgenote zich dan definitief geïnstaleerd. Het is een Italiaanse eerstejaars studente afkomstig van het platteland. Ze ziet er een beetje alternatief uit, maar is enorm vriendelijk. Ze is al op het appartement van donderdag, maar zondag kwam ze samen met haar ouders haar koffers en een bureaustoel brengen. Aangezien het een gigantische koffer betrof en onze lift nogal aan de kleine kant is, heb ik me direct populair gemaakt door met de vader de koffer naar de vijfde verdieping te zeulen. Een heel karwei en best grappig als je elkaar bijna niet verstaat. Ik heb trouwens nog nooit zo'n grote koffer gezien en vraag me echt af waar ze al die spullen steekt in de best wel kleine kamer.
Dus vanaf deze week zit ik officieel met 6 vrouwen in 1 huis. Dat dit consequenties heeft voor het badkamer gebruik heb ik ondertussen al ondervonden. Ik hoop dat ik de komende maanden nog overleef en anders Morituri te salutant.
Vorige week wilden we met zijn alleen hier eens iets samen doen, dus hadden we besloten om met zijn allen samen te lunchen en hot-dogs te maken in de microwave van het lab. Het werd een gezellige middag met een overdaad aan eten die afgesloten werd met een gezellig potje bureaustoelvoetbal (waar zelfs een volledig reglement voor bestaat). De foto's hiervan volgen later nog.
Die zelfde avond gingen we ook met zijn allen samen pizza gaan eten in een restaurant aan de rand van Rome. Hier serveren ze gigantische pizza's voor een heel schappelijke prijs (7.5 euro voor een pizza). Aan de inkom waarschuwen ze je dat je beter een pizza deelt want dat er niet genoeg plaats is aan de tafel voor 1 pizza per persoon. Het kwam er op neer dat we allemaal een pizza deelden en aangezien we oneven waren er een halve pizza over was voor wie nog honger had. Aangezien we ook allemaal 'smiddags al goed gegeten hadden bleven we dan ook met meer dan een halve pizza zitten. Na de schuldige te zoeken die besloten had om de hot-dogs en de pizza op 1 dag te combineren waren er twee stoutmoedigen die beweerden een volledige pizza op te kunnen eten als ze 's middags een normaal maaltijd aten. Dit leidde uiteraard tot een weddenschap waarbij de winnende partij niet voor zijn eten moet betalen de volgende keer.
Al bij al was het een zeer geslaagde (en enorm goedkope) avond geworden, waarvan iedereen vond dat hij voor herhaling vatbaar was.
Hard aan het werk en een drankorgel van een huisgenote.
Ondertussen ben ik al weer terug aan het werk. Het programma vlot wel, al is programmeren in een programmeertaal die je niet gewoon bent niet zo handig. Moeilijk gaat echter ook naar het schijnt en het gaat gestaag vooruit.
De oefenwedstrijd rugby van vorige week zondag was enorm plezant en heb er ineens al een grote groep vrienden bij. Tijdens de trainingen doet iedereen ineens zijn best om alles zo duidelijk mogelijk voor mij te maken en het Italiaans verstaan gaat al goed vooruit. Tijdens de week kreeg ik dan ineens last van een valling (zeer vreemd bij 27°C) die donderdag zelfs overging in een grieperig gevoel. Vrijdag heb ik dan een dagje rust genomen wat me zeer goed gedaan heeft.
Zaterdag werd ik dan uitgenodigd door Alessa, de Duitse huisgenote, voor een feestje bij een paar Italianen. Het feestje was best ok en heb weer een paar leuke nieuwe mensen ontmoet. Waaronder een hele aangename Braziliaan waarvan ik de naam alleen maar kan mompelen, rare lange namen hebben die mannen.
Jammer genoeg kreeg ik ook de minder toffe kant van Alessa te zien. Het kind is echt een drankorgel van formaat. Ik denk niet dat ik ooit iemand zo zat gezien heb. Daar kwam dan nog is bij dat ze kon de mannen niet gerust laten en toen ik er dus mee naar huis moest. (Kon haar daar moeilijk achter laten en haar vrienden hadden ook gevraagd of ik ze goed thuis kon brengen) Kregen we dus 7 geile I Italianen mee die haar nog wel naar een ander feestje gingen meepakken. Gelukkig was dat 'feestje' op de weg naar ons huis en moesten we de zelfde bussen pakken. De meeste Italianen raakten we onderweg kwijt omdat ook de drank voor hen te veel was geworden of omdat een vrouw die ondersteuning nodig heeft om recht te staan toch niet zo sexy is.
Uiteindelijk ben ik dan op de laatste nachtbus geraakt met een zeer onaangename dronken Alessa, die kwaad werd in haar weinig wakkere momenten omdat we naar huis gingen en alleen naar een ander feestje wou. Daar gaf ze al het volk op de bus ook nog veel plezier doordat ik haar bij elke bocht naar links moest tegenhouden omdat ze anders los op de grond was gevallen (en nee ik overdrijf hier echt niet). Aan de halte aangekomen was ze dan met geen stokken wakker te krijgen (roepen, schudden, niets hielp) dus heb haar half van de bus gedragen waarop ze me dan kwaad aankeek en vroeg waar dat we waren. (antwoord 50 m voor ons huis.) Na nog wat moeilijkheden met de deuren en de lift was ik maar al te blij dat ik haar eindelijk ons appartement kon binnenduwen. Niet echt de meest aangename manier om je nacht af te sluiten, maar al bij al is het wel een tof verhaal om te vertellen.
Sindsdien heb ik haar nog niet gezien, zondag heeft ze, weinig verwonderlijk, de hele dag in bed door gebracht.
Overmorgen (woensdag) heb ik een afspraak met Massimo om mijn eerste resultaten eens nader te onderzoeken. Spannend, want momenteel kan ik mijn output nog niet goed interpreteren.
Na een lange pauze ben ik hier weer terug met een nieuwe blog. De reden voor het lange wachten is omdat ik een drukke periode achter de rug heb.
Twee weken geleden heb ik mijn eerste presentatie hier moeten geven, over de vooruitgang van mijn werk. Ik was er best zenuwachtig voor ook al was het in een losse sfeer. Gelukkig werd de presentatie zeer goed ontvangen, zo goed zelfs dat mijn literatuurstudie er al op zit en ik kan beginnen met het programmeren.
Jammer genoeg moet dit programmeren gebeuren in een programmeertaal die ik nog niet ken (Fortran) en op de slechtste computer in het lab, die meer lawaai maakt dan de gemiddelde A380.
Maar hier zat ik de dag na mijn presentatie helemaal niet aan te denken, want op zaterdag zag ik eindelijk mijn vriendin terug. Een maand zonder elkaar te zien is best lang en was echt enorm blij dat ze afkwam. Samen hebben we Rome wat toeristisch bekeken. Op zondag hebben we het antieke Rome bezocht: Namelijk het Colloseum, Forum Romanum etc.. Aangezien het ook nog eens dag van het Europees patrimonium was (had er zelf nog nooit van gehoord) was de ingang ook nog eens gratis wat ook zeer mooi meegenomen was.
Maandag gingen we het Vaticaan bezoeken omdat Vaticaanstad meedeed aan World Tourism day (weeral zo'n dag waar ik nog nooit van gehoord had, wat ze allemaal niet verzinnen) en alle museums binnen Vaticaan gratis was. Van deze dag waren echter zeer veel mensen op de hoogte aangezien de rij voor het Vaticaans museum tot op het Sint-Pieters plein. Voor de mensen die nog nooit in Rome geweest zijn, dat wil zeggen een rij van meer dan 1 km. We hadden dan ook snel besloten dat het ons dat niet waard was en dat we in de namiddag eens zouden kijken of de rij korter was. Ik heb Sanne dan langs de mooiste toeristische plekjes in Rome geleid, zoals piazza Navona en de Trevi fontein.
In de namiddag hebben we de metro dan teruggepakt naar het Vaticaan om te ontdekken dat de rij al bijna even lang was. Toen we langs de rij wandelden om in te schatten hoe lang ze nu echt was kwamen we een Spaans sprekende gids tegen die aan Spaanse toeristen aanbood om voor 15 euro langs de gidseningang binnen te gaan. (en dus de hele rij te skippen). 15 euro lijkt nu wel veel geld, maar als we op een andere dag terug moesten komen waren we zo veel kwijt aan ingang en moesten we nog aanschuiven ook. Sanne haalde dus haar beste Spaans boven (wat achteraf niet eens nodig bleek want ze sprak ook Engels) en we volgden die groep. Na een 10 minuten wachten stonden we binnen in de Vaticaanse musea, wat dus wel een stuk sneller was dan een minstens 4 uur lange rij te volgen.
De twee dagen daarna waren we de toeristische trekpleisters een beetje beu. Dus op dinsdag heb ik Sanne mijn universiteitswerkplek laten zien en hebben we een beetje door de parken gewandeld. 's Avonds zijn we naar Trastevere gegaan, het stuk Rome aan de andere kant van de Tiber. Hier was het veel gezelliger om in rond te wandelen, door de meer bochtige nauwere straatjes. We hebben daar ook enorm goed gegeten in een Restaurant aangeraden door een van mijn 'collega's'.Woensdag hebben we er een luie dag van gemaakt en hebben we een boekje gelezen in het park. Jammer genoeg moest Sanne donderdag weer de vlieger op richting Belgenland en moest ik weer volop aan het werk.
Het is al een tijdje geleden dat ik hier iets geschreven heb dit komt eerder door gebrek aan inspiratie. Een foto van op het balkon genomen bracht me echter weer op het Romeinse verkeer. Ze parkeren hier echt overal. Elk hoekje van de straat is benut, dubbel parkeren is geen probleem (wat dan weer leid tot gefrustreerde bestuurders die helemaal ingesloten zitten). Maar wat me dan wel verbaasde is dat dit bijna nooit leidt tot agressieve confrontaties. Verkeersagressie komt niet echt voor in Rome. Chaos wel, veel getoeter, maar nooit iemand die uitstapt om te komen vragen wat je probleem is.
Als toemaatje heb ik er ook een foto van de keuken bijgedaan, die is jammer genoeg wel wat klein voor zeven man (we voelen het nu al, zelfs al zijn we nog maar met vijf.), maar ik trek mijn plan wel. In de week kook ik toch bijna niet meer omdat ik op de universiteit zeer uitgebreid eet voor maar 2 euro en 3 cent.
Vanavond ga ik naar de lichtshow Colosseum on fire. Een lichtspektakel van twee Denen die de kwetsbaarheid van de monumenten willen aantonen. Ik zal wel zien wat het geeft.
Over Rugby in sociale centrums en een italiaanse gsm nr.
Vorige week kreeg ik te horen dat er twee mede master studenten wilden beginnen bij een plaatselijke rugbyploeg. Dit leek me een ideale manier om sportief bezig te zijn, mijn avonden te vullen en sociale contacten te leggen. Ik heb dus ook niet lang getwijfeld en snel gevraagd of ik mee kon gaan. Vrijdag was het dan zo ver: de eerste training. Op voorhand kreeg ik nog de raad mee dat wanneer men mij vroeg waar mijn politiek voorkeur lag ik zoizo socialistisch moest antwoorden. Het rugbyteam is namelijk onderdeel van de plaatselijk 'centro sociale'. Dit kan nog het best omschreven worden als een centrum voor een wel zeer bonte verzameling communistisch georiënteerde personen. Het centrum is in een half vervallen oude hondenracebaan gelegen. En in het midden van die baan hebben ze een rugbyveld aangelegd. Alleen zou ik er nooit naar toe gegaan zijn, maar de mensen waren er zeker vriendelijk. Al voelde ik me van in het begin al enorm bekeken. Ik zie er blijkbaar nog steeds enorm on-italiaans uit. Met wat vertaal hulp ging de training al bij al redelijk vlot, al was een coopertest aan het begin niet direct de meest leuke bezigheid. Dinsdag ga ik wel zoizo terug.
Ondertussen heb ik me ook een italiaanse telefoonnummer aangeschaft. Deze is +393495571783. De geïntereseerden
Voor ik vertrok zocht ik de universiteit natuurlijk eens op in google earth en google maps. Handige toepassingen zeker als de street view wagen er. gepasseerd is. (zie foto). Ik was dan ook even teleurgesteld toen ik te zien kreeg dat de universiteit eruit zag als een ouderwets half vervallen gebouw. Een aangename verrassing was het dan dus ook als ik zag dat de universiteit er lang binnen een stuk moderner en fraaier uitzag. (Foto's hoop ik later nog eens te trekken). Mijn eerste beeld van een arme universiteit was dus al een beetje aangepast. Vandaag viel ik echter van mijn stoel toen ik te horen kreeg wat voor computers we hier krijgen om aan te werken. Nu ik hier zit is er binnenkort 1 computer te kort (de nieuwe thesisstudenten zijn nog niet begonnen.) dus is er budget om een nieuwe computer te kopen. De oudste doctoraatsstudent kreeg hiervoor een geld budget ter beschikking en mag er naar believen een computer mee samenstellen. Budget: 8000 euro. Dat is dus ook de prijs van elke computer hier in onze werkkamer/werklabo. Nu zo veel geld voor computer staat dus garant voor serieus wat hardware, elke pc heeft hier een 8 core of 16 core processor. Wat meer als het dubbel is van de betere normale pc. Doe er nog eens 16 GB ram bij en je begrijpt misschien al waarom het zo duur is. Ik maak me dus al geen zorgen meer of de computers hier mijn programma gaan aankunnen. Alleen ga ik in de gaten moeten houden dat mijn programma dat hier snel werkt ook in Delft snel genoeg is. Wat al mijn medestudenten uit Delft zullen direct kunnen bevestigen dat deze luxe ons niet gegund is aan de TU.
Een ander element dat ze dringend eens mogen doorvoeren in Delft is het goedkope eten. In de kantine betaal ik voor een volledige maaltijd (primo piatti = pasta, secondo piatti = vlees of vis, groenten en een dessertje) de mooie prijs van 2,03 euro. In delft kan ik voor dit geld nog geen broodje met kaas en groentjes krijgen. Ze kunnen in Delft dus nog iets leren van de Italianen. (Al geldt dit ook niet voor alles maar hierover volgende keer meer.)
Voor de geïntereseerden is er hier een foto van mijn kamer. Het is niet groot, maar het is een kamer voor mij alleen. Dit is al niet zo vanzelfsprekend in Rome. De huur is hier zo duur dat de meeste mensen een kamer delen. Gelukkig dat het appartement zelf nog redelijk groot is. Hiervan volgen later nog wel foto's. Gisteren ben ik voor een tweetal uurtjes naar het centrum van Rome geweest. Ik heb de metro genomen naar de halte van het colloseum en heb daar een beetje rondgedwaald. Het geeft wel een speciaal gevoel, wetende dat je vlakbij het enige Europese wereldwonder woont. Alleen is op je eentje rondwandelen redelijk saai dus was het na een tweetal uren wel zat. Morgen ga ik nog eens terug proberen en zien of het langer volhoud. Ben ook van plan om een fiets te kopen en me in het gevaarlijke verkeerskluwen te storten. Zo kan ik op een vrijere en snellere manier de stad verkennen. Want jammer genoeg komt de metro niet echt in het centrum en Rome is een grote stad om door te wandelen. Vandaag heb ik dan maar bij gebrek aan een betere activiteit de hele dag door gewerkt aan de literatuursstudie. Als het zo blijft gaat die thesis wel heel snel af zijn. Maar ik hoop dat er hier binnenkort toch wat meer leven in de brouwerij komt.
Tom Waes zong heel de zomer lang dat elke Spanjaard een snor had. Nu van de Spanjaarden kan ik het niet zeggen maar elke italiaan heeft een baard. Je hebt ze in alle maten en vormen. Massimo had een sikje en bakkenbaarden en bij de doctoraatsstudenten waarmee ik een bureau zit varieert van een volle dikke baard over een getrimde versie tot alleen de haren rond de mond en kin. Maar misschien moeten de mensen hier ook maar is dringend een baard laten staan want iedereen is hier super vriendelijk. (Al is de statistische afhankelijkheid hiervan waarschijnlijk nog niet echt bewezen). Gisteren hebben ze me al geholpen om mijn codice fiscale te gaan afhalen. (Dit is een nummer vergelijkbaar met het nederlandse sofi-nummer en belgische rijksregisternummer) De hulp was zeker welkom want buiten de metro stelt het openbaar vervoer in Rome niet veel voor. Bussen stoppen gewoon aan haltes (zonder naam alleen een lijn nr erop) en nergens staan uren of andere stopplaatsen aangegeven. Dit is wel op te zoeken op het internet, maar buitengewoon onhandig dus. Ook spreken ze, zoals verwacht, alleen maar Italiaans in de stedelijke gebouwen. Italiaans ga ik wel niet echt leren omdat Massimo juist blij was dat ik vloeiend engels sprak en geen lessen volgde, nu moesten zijn studenten wel Engels spreken. Bij de meeste is dit met veel haar op, redelijk vreemd als je weet dat ze ook heel de tijd Engelse publicaties moeten lezen en schrijven.
De reis naar het plaatselijke belastingskantoor, voor de codice fiscale, brengt me ineens bij het volgende punt, alles wat iemand je ooit verteld heeft over het verkeer in Rome is waar. Baanvakken is maar optioneel, iedereen rijdt door elkaar en het is een getoeter van jewelste. En dan is het nog rustig omdat velen nog op vakantie zijn. Ben blij dat ik er zelf niet doormoet.
De volgende dagen moet ik nog wat administratieve zaken in orde brengen en verder werken aan de literatuurstudie. Daarna kan ik de Romeinse binnenstad eens echt gaan verkennen.
