Raakt die er of raakt die er niet

Inhoud blog

	de laatste dag
	Tanden stuk en valsspelen
	En klimmen maar
	Naar de mis
	En verder maar

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

het gevecht van een gewone man tegen de kilometers

17-07-2009

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

MÃ©Ã©r dan 14 dagen onderweg

Donderdag 16 juli 2009

Vandaag ben ik meer dan 14 dagen van huis weg , en het gaat goed . Ik mis iedereen wel maar lichamelijk ben ik nog nooit zo goed geweest .
Ben vanmorgen op tijd vertrokken ( om 07.10h) en het gaat goed .
De kilometers vliegen vanonder mijn wielen vandaan en voor ik het weet zit ik in St Emilion .
Achteraf gezien heb ik veel spijt dat ik niet langer in deze stad gebleven ben want ze is echt de moeite waard . Sigrid , zeker iets voor in de (nabije) toekomst . Ze maken er ook reclame met de grootste uit de rotsen gehouwen kerk van Europa . Waar heb ik dat nog gehoord ? Ik drink er een koffie en hoewel het nog maar 10.00h in de ochtend is neem ik toch ook een St Emilion . Heerlijk .
Tegen half een , een uur berijk ik onder ondertussen een loden hitte Cadillac . Ik eet er en besluit de ergste hitte hier aan me te laten passeren .
Terwijl ik wacht ontmoet ik Theo , de Nederlandse pelgrim die ik eerder zag . Samen delen we een heerlijke pichet plaatselijke witte wijn ( 3 euro ) .
Bijna om 4 uur ga ik terug op pad . Theo blijft in Cadillac . Niettegenstaande het late uur is het nog steeds 36° .
De streek verandert drastisch . Van een meer dan heuvelende wijnstreek gaat het bijna abrupt over in een vlakke streek vol dennenbomen , de Landes . Ik ben er deze voormiddag ook nog in geslaagd een reserve binnenband te versieren .
Al vrij snel begint er een windje te waaien , recht in mijn gezicht . Heerlijk verfrissend . Het asfalt plakt in mijn banden en visioenen verschijnen voor mijn ogen van fietsers die steeds dieper in dat asfalt wegzakken en uiteindelijk stil blijven staan . Diegenen die per toeval dan van hun fiets stappen zakken ook nog eens met hun voeten en benen in dat verdomde asfalt . Zij zullen tot het einde der tijden op die baan plakken .
Genoeg gezeverd , het is bloedheet en die wind doet goed . Hij wordt erger en erger en wat eerst méér dan welkom was wordt hoe langer hoe meer een vijand .
Om 6 uur drink ik iets en mijn Franse tafelgenoten noemen deze wind " tempest " denk ik maar ik ben er niet zeker van . Het schijnt de voorbode te zijn van storm en onweer . Wanneer ik een uurtje later op een kamping arriveer na meer dan 100 km gereden te hebben zeggen mijn Nederlandse buren die ook naar Santiago op weg zijn ( ook zij weer in stukjes ) dat het gaat stormen . Om 21.30h kruip ik onder de wol en op dat moment is gans de hemel dichtgetrokken en waait het verschrikkelijk .Een kwartier later word ik wakker van de donder en de bliksem uit de hemel boven me.
Heel de nacht zo'n weer en sindsdien weet ik dat mijn tentje een goeke is , geen druppel binnen . Om kwart na drie word ik terug wakker en merk dat de wind en de regen gaan liggen zijn . Maar er morrelt iets aan mijn tent . Dat heeft me gewekt . Noch binnen noch buiten de tent vind de oorzaak van dat geritsel . Ik ga dus maar eens een plasje doen en slaap verder .

Vrijdag 17 juli 2009 .

Vroeg uit de veren maar mijn Nederlandse buren hebben hun boeltje al bijna gepakt . Ze zitten dan ook nog fris want ze zijn nog maar 2 dagen onderweg . Ik ben weg om 10 voor 8 en de lucht zit dicht . Niet veel later begint het te regenen eerst kalmpjes maar het wordt erger en erger . Het wordt zo erg dat mijn regenjas niet meer voldoende is en mijn regenpak ook aan zou moeten . Het is echter weer aan het bliksemen en ik ben net op de énige plaats in gans de Landes waar zowel links als rechts geen bomen staan . Ik spoed me , wind tegen , zo snel ik kan verder om het bos in de verte te bereiken . Ik kruip in mijn regenpak en....jawel hoor als het aan is is de regen bijna gedaan , van de ene moment op de andere.
Tegen ongeveer tien uur gaik een koffie drinken . Dat worden er 2 . Dat worden er 3 want telkens ik wil vertrekken begint het opnieuw in alle hevigheid te gieten . Mijn Nederlandse buren kwamen hier ook een koffietje drinken . Ik passeerde ze onderweg toen ze in een kerkportaal stonden te schuilen .
Door al dat oponthoud raak ik niet genoeg opgeschoten . En ik die vandaag Dax wilde bereiken . Dat zit er niet in . Altijd tegenwind en dat in eindeloze rechte wegen waar geen hol te zien is . Alleen bomen , bomen en nog eens bomen .
Maar toch , niettegenstaande een lange middagpauze ( waar ik mijn Nederlandse buren weer ontmoet , voor het laatst dit keer want zij blijven daar overnachten ) en een schuilsessie in een oude watertoren ( vanwaar ik bovenaan een foto nam ) , schiet ik toch meer op dan ik dacht .
En na meer dan 120 km gereden te hebben in barre omstandigheden bereik ik Dax .Ik wilde hier een rustdag nemen maar ik weet nog niet goed , misschien ga ik morgen wel door naar ofwel St Jean of anders Ste Marie , we zien wel .

Geef hier uw reactie door