Vanochtend was het bewolkt maar droog om de "Apennino Bolognese", onze eerste rit door de Apennijnen aan te vangen. We lieten meteen Bologna achter ons; we hebben de stad niet bezocht. De eerste 22 km gingen nog "langzaam" bergop. Net voor Loiano, na de eerste kilometers klimmen, hebben we nog kunnen picknicken. We hebben een potje rijst gekookt (!) met dank aan Hugo die voor het gasvuurtje heeft gezorgd :-) .

De klim naar de Passo della Raticosa (968m) op bijna 50km van ons vertrekpunt en dus 50 km klimmen (!) ging via enkele stevige kilometers van steile bergop. Pas boven beseften we dat we onze zwaarste klimdag van de hele reis hadden. Vandaag moesten we 1310 m hoogteverschil overbruggen wat meer was dan voor de beide passen over de Alpen. Op enkele kilometers van de top is het dan gaan regenen. Boven was er gelukkig een bar open waar we genoten hebben van (elk) twee lekkere capuccino's. Maar het bleef maar regenen en ik (H) wou zo graag nog eens op een camping staan. Na de top volgde niet meteen een grote afdaling. We zitten hier midden de Apennijnen en moesten nog wat op en neer. Een snelle afdaling, een stevige klim; ze wisselden elkaar op een uitputtende wijze af. Net voor onze eindbestemming moesten we nog over een tweede 'colletje' de Passo della Futa (902m). Deze hebben we vandaag net niet gehaald. Omdat we met dat weer geen camping willen nemen, durfden we het niet aan om zomaar tot de eindbestemming te rijden. Vanaf de Passo di Raticosa zijn we op zoek gegaan naar een 'albergo' mét restaurant, én internet. Het eerste hebben we gevonden, het tweede niet. Hier in de 'Albergo Berti' in Traversa hebben ze nog niet eens een computer, laat staan draadloos internet. Het warm water voor de douche hebben we moeten vragen, maar voor een glas witte wijn mocht Mireille kiezen uit twee flessen (wat een luxe). De gekozen fles bleef wel op tafel staan. Ons verhaal zal je dus pas later lezen, maar ondanks de regen is dit wel wat we zoeken. De Italiaanse eenvoud waar mensen nog aan iedereen in het café vertellen dat we van België naar Rome rijden en dan nog met de fiets. "Sei bravi!!" (jullie zijn moedig) zeggen ze dan (of zoiets).