Dit is de allerlaatste keer. Om flaters zoals die van de nieuwe Chinees in het labo, Belgium, is that a country?, te vermijden, kom ik volgende week weer naar huis. Dit is de allerlaatste keer. De allerlaatste keer dat ik u in korte stukjes beschrijf hoe mijn Weens weekje eruit zag. Een special edition, vanuit het labo.
Na een fermentatie is opzuivering de volgende stap in de productie van enzymen. Aan de eigenlijke opzuivering gaan de werkwoorden resuspenderen, homogeniseren en ultracentrifugeren vooraf. Woorden die letterlijk werk vereisen. Dat bewijzen onder andere het aantal liters buffer die ik maakte en het aantal keer dat mijn naam voorkomt in het centrifugelogboek.
Woensdag was ik klaar voor een eerste opzuiveringsproces. Zoals Wenen zalig is, zoals naar huis komen zalig is, zo zalig is ook de opzuivering van ´zelf´ geproduceerd enzym. Dat eerste gevuld potje was en is goud waard, te interpreteren op verschillende manieren. Op het einde van die woensdag kwam het besef dat ik nog een blogtekst zou moeten schrijven indien ik slechts één opzuivering per dag zou uitvoeren. Een tempoverhoging dus, twee opzuiveringen per dag. Ik maakte een planning (want dat doe ik toch zo graag) en zou elke dag voor 7u beginnen om om 20u te eindigen. Buffers maken, filtreren, verder resuspenderen, homogeniseren, ultracentrifugeren en opzuiveren. Ik wist wat doen, de planning wist wanneer. Echter, ook kolommen hebben heiligen. Een onverklaarbare overdruk leverde me vrijdag vertraging op. Maar na een dag van 17 werkuren, een opgeloste overdruk en een interessante verkenning van het toestel later, stond ik terug op schema.
Oorspronkelijk wilde ik zaterdag een laatste keer Wenen zien. De imposante gebouwen, het gezellige stadscentrum en de winkels. Mijn schema had hiervoor echter geen tijd. Maar geen laatste zaterdagavond zonder een etentje met leuke mensen. Om toch nog een avond te hebben, liep de wekker af om half 6. Ondanks de defecte homogenisator en het feit dat de labomuren me scheidden van het ongelooflijk prachtige lenteweer, bleef mijn humeur in een opperbeste status. Dit onder andere dankzij de uit een ander labodeel gestolen megaradio en nog meer door de gouden opbrengst.
Ook vandaag bracht, en breng ik nog steeds, door in het labo. Nog een paar lange dagen te gaan en zonder tegenslag kan ik dan alle potjes net op tijd vullen met ´mijn enzym´. Ik kom bijna naar huis. Om imposante gebouwen, gezellige stadscentra en winkels te zien. Om te genieten van het prachtige lenteweer. Om zoveel meer..
Dit is bijna de allerlaatste keer dat ik in het labo vertoef. Dat ik in Wenen ben. En het was geweldig. Ik heb mijn enzym niet gekocht, maar zelf opgezuiverd. Ik heb enorm veel geleerd. Ik heb veel nieuwe en leuke mensen leren kennen. En alweer zoveel meer..
Misschien is dit niet de allerlaatste keer dat ik naar het buitenland ga. Maar terugkomen doe ik, daarvan ziet u volgende week het levende bewijs. Met details, nieuwe verhalen en een echte knuffel.
Dit is de allerlaatste keer dat ik een Weens blogtekstje afsluit. Waauw.
Exact twee weken voor mijn Belgische landsgrensoverschrijding voorzie ik u van een vierdaags verhaaltje. In blogtermen is dit de voorlaatste keer dat ik u kan verhalen wat Wenen te bieden heeft.
Is het omdat de kleerkast van de Wener meer winterkledij te bieden heeft, of omdat de zon haar warmte niet evenredig kan verdelen. Feit is dat ik in bijna ieder mailtje geconfronteerd werd met de heersende temperatuurverschillen tussen België en Wenen. Geen groter contrast dan dat van donderdag: een Belgische intrede van de lente, terwijl ik hier bedolven werd onder hevige sneeuwbuien. Momenteel heeft de zon ook de geografische ligging van Wenen ontdekt, maar is ze nog (veel te) gierig met haar warmte-afgave.
Donderdag startte ik mijn tweede fermentatie. Ditmaal zou ik een thermostabiele enzymvariant fermenteren, in een iets kleinere fermentor met een inhoud van 30 liter. Ventieltje open hier, op het knopje drukken daar. Zalig! De fermentatieheilige had geen bezwaar tegen een start op donderdag zodat de opstart prima verliep. Vrijdag was de fermentorinhoud nog levenloos, doch uit de eerste fermentatie leerde ik dat dit verre van een reden is om te panikeren.
´s Avonds ging ik met Ines (een Italiaanse doctoraatsstudente) naar de film. De Oostenrijkers overspreken hun films in het Duits, maar Wenen was zo gastvrij een cinema op te richten voor inwijkelingen zoals wij. De originele filmversie, zonder Duitse ondertitelingen, werd ons gepresenteerd in een gezellig zaaltje. De film was van een low-level-niveau, maar echt zalig ter ontspanning en ons bovendien beiden op het lijf geschreven (Confessions of a shopaholic).
Gisteren nam ik een staaltje van de fermentor om 7 u. Ik verwachtte al wat meer activiteit, maar vond niets. 0,00.. Units. Niets! Met t Zijn trage groeiers stelde ik mezelf gerust. Dat zou de fermentatie-expert immers ook zeggen. Enkele stalen later had ik rond 16 u echter nog steeds geen activiteit. Ik nam een volgend staaltje, kleurde het zoals in lang geleden microbiologiepractica en legde het onder de microscoop. De ronde E. coli bolletjes zagen er goed uit, de lange filamenten leken verdacht veel op een ongewenste fungus. Had ik een infectie in mijn fermentor?
Ik besloot toch nog even af te wachten en deed een (winkel)wandelingetje in ´t stad. Nadien ging ik hoopvol terug naar t labo, nam een nieuw staal en zag dat de activiteit nog steeds abnormaal veel te veel nullen vertoonde. Zou de toestand nog verbeteren? Een nee heb je, een ja kan je krijgen. Dus gaf ik nog niet op en ging ik vanmorgen vroeg opnieuw naar ´t labo. Misschien was E. coli sterker dan de fungus? Misschien was de fungus wel dood door de onaangename pH? Misschien? Ik nam een staal en vond 600 U in de hele fermentor! Niemand zag de vreugdedans, maar hij was er wel.
Nu zou het de kunst zijn de fermentatie te stoppen op het juiste moment, ofte op het punt van hoogste enzymactiviteit met het hoogste aantal Units. Dit aantal steeg echter zeer langzaam en om 15 u had ik nog steeds maar 1600 Units in de hele fermentor. Ik moedigde de cellen aan, want vandaag was mijn allerlaatste fermentatiedag. Morgenvroeg moest de fermentor absoluut leeg zijn. Na een nieuwe staalname om 19 u zag ik dat het goed was en ook uit schrik voor een activiteitsdaling of een fungusopstoot opende ik het ventiel onderaan de fermentor. Het gevoel dat door je heen gaat wanneer dat geelbruinkleurig, naar zweetvoeten stinkend medium uit de fermentor stroomt, is onbeschrijflijk.
Nadien begon het centrifugeer- en opkuiswerk. Men had gelijk toen men zei dat fermenteren een zware job is. Maar dat je die lege pot achteraf kan vullen met biomassa, maakt alles goed! Jammer dat dit mijn laatste fermentatie was, de fermentatie-expert-titel sprak me wel aan.
Morgen begin ik met de opzuivering van mijn geproduceerde enzymen. En zo komt het moment waarop ik het zuivere enzym in handen heb, steeds dichterbij..
Exact twee weken voor mijn Belgische landsgrensoverschrijding voorzag ik jullie van een vierdaags verhaaltje. In blogtermen was dit de voorlaatste keer dat ik u kon verhalen wat Wenen te bieden heeft, maar bovendien ook de voorlaatste keer dat ik alles wat onder andere Belgische verjaardagsfeestjes, het Leuvense labo en badmintontornooien te bieden hebben, moest missen.
Tradities zijn er om (al dan niet op vraag) van afgeweken te worden. Aldus vertrouw ik u op deze woensdag het recept toe van een perfecte symfonie met werk en ontspanning, beiden met intensief als adjectief, als belangrijkste ingrediënten.
Fermentatie. Hét woord. Dé belevenis. De voorbereidingen leverden een prima aanloop voor een vroege start op maandag. De finishstreep, tienduizenden Units (ofte veel enzym), zou in het allerallergunstigste geval op woensdag aan de horizon verschijnen. De fermentatieheilige vond maandag echter niet zon geschikte startdag en voorzag de start van allerlei duivelse tegenslagen. Een onverklaarbare onderdruk bij een druktest zorgde ervoor dat de fermentor, gevuld met 52 liter keurig afgewogen medium, plots volliep met water. De aanloop naar de start werd gestopt en opnieuw werd de balans voor een tijdje ingepalmd voor een nieuwe 52 liter medium aanmaak. Enkele uren van vullen, vastschroeven en testjes later werd de fermentor gesteriliseerd. De volgende tegenslag bevond zich in een verstopte luchtfilter waardoor de fermentor niet belucht kon worden, wat een absolute vereiste is voor de celgroei. Wachten was de enige oplossing. Wachten, wachten en wachten, urenlang. De inoculatie werd uitgesteld maar werd op een gegeven moment kritiek omwille van een te sterke groei van de precultuur. De maandagse inoculatie werd afgelast, het zondagse werk diende maandagavond laat herhaald te worden.De fermentatieheilige had zijn doel bereikt, geen start op maandag.
Op dinsdag wachtten we tot de precultuur voldoende gegroeid was en inoculeerden we zonder problemen -want dat mag ook al eens-. Op woensdagmorgen nam ik een staaltje van de fermentorinhoud en vond daarin een (te) pover aantal enzymunits. t Zijn trage groeiers, was het geruststellende antwoord van de fermentatie-expert. Enkele stalen later viel hij nog steeds in herhaling. Het bovenstaand allerallergunstigste geval werd geminimaliseerd tot een gunstig geval met een finishlijn op donderdag.
Zelfs s nachts hield het fermentatieproces me bezig. Een dronken iemand die dacht dat mijn kamer de zijne was, bonkte als een gek op mijn deur omdat zijn sleutel niet in het slot paste. De optie dat het iemand van het labo was om te zeggen dat ik dringend moest komen omdat de fermentatie het hoogste opbrengstpunt bereikt had, ging de dronkemansoptie vooraf. Enkele fermentatiedromen en nachtmerries later was ik zo benieuwd dat ik veel te vroeg- naar het labo ging. Een staalname bevestigde mijn vermoeden in cijfers: t ging de goede kant uit, echter zeer langzaam. Het hoger beschreven gunstig geval werd alweer gereduceerd tot een gewenst geval met een finishlijn op 20u. Zo zou ik net op tijd de luchthaven kunnen bereiken. s Namiddags nam ik t één achter t ander staal en zag het Unitsaantal stijgen. Het streefdoel was 40000 à 50000 Units, doch om 17u moest de fermentatie noodgedwongen stopgezet worden omdat de pH alarmerend begon te stijgen als gevolg van cellysis. Ik schat het aantal Units op zon 25000 en aan het aantal nullen ziet u ook wel dat dat veel is.
Na deze stopzetting kon de race tegen de tijd beginnen. Ik moest 52 liter centrifugeren. Potten vullen, balanceren, afdrogen, centrifuge instellen, opstarten, wachten, supernatant afgieten, residu uit de pot krabben. En opnieuw en opnieuw en opnieuw. Om geen tijd te verliezen deed ik alles al lopend. De tijd vloog voorbij, waardoor ik niet om 19u, niet om 20u, maar om 20u30 net klaar was om richting luchthaven te snellen. Ik miste daarbij nog net een trein en moest nog eens 20 minuten wachten. Maar de beloning was groot. Niet alleen was dit het omschakelpunt werk ontspanning, bovendien zou ik in deze ontspanningsperiode dit Wenen ook aan Kristof laten zien.
Uiteraard leidde ik hem in in het Weense winkelparadijs. We kozen ook een schilderij uit het Albertinamuseum, al was het net iets te groot om te verbergen in mijn handtas. We verkenden hogere oorden zoals Grinzing en Kahlenberg, gingen eten met labomensen, genoten van het uitzicht vanuit de Donautoren en deden nog zoveel meer.
Hoofdletters leggen expressief een nadruk op een woord en een uitroepteken achter een zin maakt deze nog schreeuwender. Zoals in Wenen is FANTASTISCH!. Beiden zijn echter onvoldoende om mijn weekendervaring visueel in een zin vast te leggen. Daarvoor zijn ook verhalen, fotos en herinneringen nodig. De samenvatting kreeg u nu, de details volgen later.
Aangezien de fermentorbaas me geen fermentor meer gunt vanaf volgende week, begin ik morgen aan een nieuwe fermentatie. Het weekend breng ik dus al biddend en fermenterend door in het labo. De leuke herinneringen, de fijne vooruitzichten en het nog steeds geldend motto Hoe meer enzym, hoe beter indachtig, doe ik dat zelfs met een glimlach.
Indien ik me terug op de traditionele route begeef, hebt u nog twee blogverhaaltjes te goed. Het derde zou immers beginnen met België is fantastisch, en dat weet u ongetwijfeld al.
Maandag-dinsdag-woensdag-donderdag-vrijdag-zaterdag-zondag. Nog eens zeven dagen kunnen geschrapt worden van de Wenenkalender. Een korte samenvatting van deze geschrapte (maar in herinnering bewaarde) dagen om u te vertellen dat ik hier nog steeds (meer dan) overleef. Of wat had u anders gedacht?
Maandag zou ik eindelijk ingeleid worden in de fermentatiekunst. Beide fermentoren stonden s ochtends echter op volle toeren enzym te produceren voor dezelfde spelbreker als vorige keer. Een teleurgestelde mail naar de prof (vermits die nog steeds in het exotische Thailand vertoeft), een antwoord en een gesprek met een hoger geplaatste (egoïstische maar dat komt niet van mij-) persoon later, werd de fermentor me volgende week beloofd. Ik wil nog een tweede week, maar wacht met de openbaring van deze eis tot de prof terug is. Zo kan ik het kinderlijke Het mag van hem-argument toch ook een beetje politiek staven. Ondertussen zat ik echter niet stil en cultiveerde ik verder op kleine schaal, deed activiteitsmetingen en opzoekwerk. Allemaal ook enorm interessant, maar fermenteren zal ik!
Binnenkort is er hier een marathon waaraan t labo met een ploegje wil deelnemen. Deze week startte de eerste loopsessie, doch met een lage opkomst (lees vier) loopliefhebbers. Alhoewel ik op de marathondag alweer in het fijne België vertoef, wilde ik hen toch een staaltje Leuvense labosnelheid tonen. Het tempo lag bitter laag en de sterke wind en het heuvelachtige (heuvels? waar?) landschap werden als excuus gebruikt. De douche bevond zich in een nog slechtere staat dan de Leuvense kelderdouche. Ine, ik verlang naar onze Heverleese bosloopjes en naar die nieuwe douche! Een plusje aan de Leuvense kolomzijde dus.
Zaterdag was zon dag waarop je zelfs niet uit het raam hoeft te kijken om te weten dat het stormt. Zon dag waarop je besluit de keukenprinses uit te hangen, of een (grote-) kuiskriebel niet kan onderdrukken. Bij gebrek aan kookattributen en ruimte om die kriebel de vrije loop te laten, alsook door de niet evenredige verhouding propere te wassen kledij, trotseerde ik de gure wind en de gietende regen op weg naar het wassalon. De capaciteit van mijn wasdraad bleek net voldoende om alle kousen een droogplaats te bieden. Elk hoekje werd dus benut met andere kledij en het is hier (nog steeds) een waar klerenparadijs. Om het droogproces te bevorderen, mocht de verwarming haar dienst bewijzen, terwijl ik me alweer in het stormweer (ik was nu toch al nat) begaf om de Weense badmintonners te vergezellen. s Avonds vierden we met een aantal labomensen, thesisstudenten en vrienden van de vooravond van de internationale vrouwendag. Overbodig doch ter bevestiging: t was enorm leuk!
Zondag. Niemand die er op zondag aan zou denken de gegeerde spectrofotometer in te palmen. Daarom deed ik het. Geen Can I measure for one minute?-vragen die het gestructureerde verloop van je schema laten ontsporen. En bovendien een grote kans om eens deftig door te werken. Met de zonnestralen die het labo opfleurden en de mp3-speler in mn oren (bij gebrek aan een radio in dat labodeel alweer een pluspunt in de Leuvense kolomzijde) was het zelfs aangenaam. Op het einde van deze zondagse werkdag maakte ik de precultuur voor mijn fermentatie, want jawel, morgen ga ik fermenteren. Sommige mensen haten het omdat je er enorm veel tijd insteekt, anderen omdat het risicowerk is. Spannend! Binnenkort weet u welke mensen de waarheid spreken. Al denk ik dat er niet veel overdreven werd als men me vertelde dat het een intensieve taak is. Ik woog immers reeds ingrediënten af voor 52 liter medium en daar was ik bijna een hele voormiddag mee bezig. Zolang het maar opbrengt, dat is het motto!
Volgend weekend breng ik mijn verworven Wenenkennis over aan Kristof. Indien u zondag geen blogtekstje ziet verschijnen, zijn we de échte toerist aan het uithangen. Ik beloof u dan een extra update de week erna. Misschien komt u dan wel te weten hoe het zit met de balans in de pluspuntenstrijd tussen Wenen en Leuven. Ongetwijfeld zal ik u dan weer kunnen vertellen dat Wenen zo mooi is. En hopelijk ook dat de opbrengst van mijn fermentatie grandioos was..
Ergens in een klein kamertje in Wenen branden Belgische theelichtjes en hangt de geïmproviseerde wasdraad vol sportkledij. In datzelfde kamertje vormen de letters op het computerscherm een nieuwe zondagse blogtekst, klaar om de internetwereld ingezonden te worden.
Een weekje later in Wenen, een weekje minder lang tot het einde. En omdat we in termen van weekjes praten, blijf ik een weekje langer in deze prachtige stad. Niet om de verborgen plekjes van de stad te ontdekken, want misschien ken ik ze ondertussen (of tegen dan) al wel allemaal. Maar omdat ze hier met het gekende boekingsprobleem worstelen. Apparatuur kan je vergelijken met kledij. Dat je met een welbepaald toestel fantastische dingen kan doen, blijft nooit lang geheim, wat leidt tot lange wachtrijen en tot uitstel van je experimenten. De vergelijking laat ik aan uw creatieve verbeelding over. De fermentor bleek ook deze week niet beschikbaar omwille van een nakende deadline van een andere doctoraatsstudent. Ik cultiveerde dan maar op kleine schaal zoals men zegt- gelijk zot en palmde de automatische spectrofotometer in. Een zalige machine, doch gegeerd bij velen. Dit leidde tot standaardzinnen als Oh no, you want to measure too? en Can I measure for one minute?. Een wee(ns)kje langer dus. Hoe meer metingen, hoe beter. En hoe meer enzym, hoe beter!
Vrijdagavond waande ik me weer een thesisstudent en trok met mijn lotgenoten van het lab de wijde Weense wereld in. Italianen, Portugezen en Grieken. Alweer slechts één Wener en één Belg. Waar zitten die Belgische erasmussers toch? Niet dat we die nodig hadden om plezier te maken hoor, want het was echt leuk.
Dat het schrijven van een zondagse blogtekst niet te veel intensieve inbreng vergt, is vandaag een zegen, vermits dat peil even het minimum bereikt heeft. Dit weekend speelde ik immers meer dan 15 badmintonmatchen. Intensief, maar gewoon geweldig. Iemand van de badmintonclub op maandag had me uitgenodigd om een uurtje te trainen op zaterdag, en daarna samen met de mensen van zijn tweede club te spelen. Geen weekend zonder centrumbezoek, dus ging ik eerst even winkelen in de voormiddag, om me daarna naar de sporthal te haasten. Bovendien speelde ik vandaag een echt Weens badmintontornooi. De nummer 15 van Oostenrijk had me gevraagd om te mixen en even later in de week kreeg ik een mailtje om ook dames dubbel te spelen. Een bronzen verdienste in de mix, en een 6e plaats in het dubbelspel moesten nadien uiteraard met enkele badmintonners gevierd worden. We gingen samen eten en speelden daarna een spelletje biljart, waarin ik duidelijk geen bronzen medaille verdien.
Morgen begint een nieuwe drukke week. Ik start met de fermentatie, ook al moet ik hiervoor harde power (die momenteel helaas zoek is) gebruiken! En naar t schijnt is zoiets zeer intensief. Geen probleem, morgen zal dat peil alweer gestegen zijn. s Avonds hoop ik te gaan badmintonnen, als ik nog kan bewegen tenminste. Ik moet ook een reddende optieker zoeken, want mijn ogen zijn ontstoken dankzij de alweer slechte lenzenvloeistof. En ik moet iemands verjaardag voorbereiden..
Alles is dus nog steeds super hier. De dagen vliegen voorbij, zodat het volgende zondag weer zal lijken alsof het pas gisteren was dat ik een nieuw blogtekstje schreef..
Im back in Vienna. En het is hier nog steeds even mooi en imposant. Mijn Belgisch weekendje heeft me enorm veel deugd gedaan en ik heb ervan genoten. Ook de Weense labogenoten profiteerden van mijn Belgisch intermezzo want de kom met Belgian chocolate was even gauw leeg als ze gevuld was. De Belgian beer-avond is voor volgende week omdat ik deze vrijdag andere plannen had. Dit nieuw blogtekstje bevat een kleine weerspiegeling van het feit dat ik nog steeds onder de indruk ben van dit alles.
Cultiveren. Misschien wordt het mijn nieuwe hobby. Ines benoemt me voortaan als the one with the golden hands omdat ik vrijdag het dubbele aantal gram van haar gok oogstte. En nu maar hopen dat het echt goud is. Vanaf nu onderwerp ik ook enkele Leuvense enzymen aan de Weense apparatuur. Een ideale combinatie!
Omdat mama en papa zelf wilden zien en voelen hoe mooi en koud het hier is, begon vrijdag hun Wenenweekend. De Wee(nse)rgoden bezorgden hen een koude verwelkoming met sneeuw. s Avonds gingen we (echt!) Weens eten en nam ik hen mee naar een typische Weense brasserie. Nadien toonde ik hen trots mijn luxueuze kotkamer, in de hoop hun driesterrenhotelkamer op alle gebied te overtreffen. Omdat het ook eens omgekeerd mag, zette ik hen daarna veilig af aan het metrostation. De volgende dag zou minstens even gezellig worden.
Dat sneeuw naast mooi ook koud en nat kan zijn, is vanaf dit weekend een vaststaand gegeven dat op gegronde fundamenten steunt. Een dubbel paar kousen moest mijn voeten beschermen tegen de kou, maar dat was buiten het korte en eigenzinnige leven van mijn botjes gerekend. Zij besloten vandaag nog verder kapot te gaan en mij natte voeten te bezorgen. Het zal wel gaan, begon ik na een aantal herhalingen ook zelf te geloven, maar stoere Karo moest uiteindelijk toch opgeven. De doorweekte voeten werden ontdaan van omhulsels en opgewarmd door papas sjaal en trui, mooi verstopt onder de cafétafel. Papas volgende opdracht was duidelijk: Je koopt nieuwe schoenen, en ik beoordeel ze. Of vertaald: Ga met mama een schoenenwinkel binnen, ik blijf buiten wachten, je kiest daar een goed paar wandelschoenen, roept mij binnen, ik geef al dan niet mijn goedkeuring en betaal. Wenen is een echt winkelparadijs, maar een A.S.Adventure had ik hier nog niet ontdekt. Ik vond mooie, warme en droge schoenen, lichtelijk (veel) anders dan de soort die papa in gedachten had. Maar ze deden me wel de rest van het weekend op wolkjes lopen.
Met nieuwe energie trokken we naar het Reuzenrad. Mama werd onderworpen aan een pickpockets-test en wist net een voldoende te halen. De rode metrolijn neemt ze nu wel nooit meer, de andere kleuren zijn tot hiertoe nog oké. Vanuit het Reuzenrad hadden we een prachtig zicht over Wenen, afgezien van de spel- en zichtbrekende wolken. We aten heerlijke Sachtertorte in het echte Sacher hotel, wandelden door de drukbevolkte straten en keken naar gebouwen. Nadat ik testte of hun hoteldouche wel compatibel was met het aantal sterren, bezochten we een echt Weens restaurantje waarna we de avond afsloten met een wandeling door het nog mooiere Wenen by night.
Vandaag bezochten we het wondermooie Schönbrunn. We werden ondergedompeld in de paleiselijke sfeer, verkenden de mooie tuinen en bezochten de dierentuin. De sneeuwuil en ijsbeer lieten zich bij deze koude temperaturen met plezier bewonderen. In het natuurhistorisch museum zagen we niet alleen meer dan duizend mineralen, maar ook ongelooflijk veel opgezette dieren. En het was mama die met overtuiging ontdekte dat er zich in enkele aquaria levende reptielen bevonden. We dronken een aperitiefje en aten wederom typisch Weens, om de avond af te sluiten in het stamcafé. Het daaropvolgende afscheid bestond uit meer dan één dikke knuffel. Dit toeristisch weekendje was echt fantastisch, bedankt!
Wenen is nog steeds een geweldige stad, ook mama en papa kunnen dit nu beamen. Kriebelt het? Ik heb nog steeds een paar weekendjes vrij..
Ondertussen is het een kleine traditie geworden, zondag blogdag. Dat ik me nog steeds fantastisch goed voel in het Weense rijk, is alvast het eerste gegeven van deze nieuwe blogtekst. Verder beschrijf ik u enkele belevenissen uit de voorbije week met nieuws over onder andere mijn labowerk en over een Weense zaterdagavond.
Misschien bent u wel het meest benieuwd naar mijn labosloefenbeoordeling. Samengevat: zalig! Voor zij die er stiekem ook al kochten, weldra zal het gevoel Mijn labo, mijn thuis u vanuit die sloefen overstijgen. Probeer en beaam..
Labmeeting en Labcleaning, dat kent men hier ook. Iets minder frequent maar even intens. Vrijdagvoormiddag verschoven we potjes, verzamelden we stof en deden we alles blinken. Allerlei soorten spuitbusjes met een opschrift eindigend op cide (zoals fungicide) werden ingezet in de strijd tegen de Infectie (ondertussen al een hoofdletter waardig). Na mijn Belgische intermezzo start ik met de fermentatie en hopelijk hebben de cides tegen dan hun werk gedaan.
Ondertussen startte ik met het cultiveren op kleine schaal. Was het omdat ik er s nachts van droomde, of omdat het lot mij de eerste keer niet wilde teleurstellen, ik won de weddenschap over de hoeveelheid biomassa die ik zou bekomen. Het is waarschijnlijk onnodig te vermelden dat mijn gok de hooste waarde was. Mijn eerste grammen biomassa bewaar ik nu in de diepvriesruimte. Binnen enkele weken tover ik dat om tot puur enzym. Wondere, doch zeer mooie, wereld!
De Wee(nse)rgoden volgen mijn belevenissen op de voet. Tijdens de week, wanneer ik rondliep (op sloefen) in het labo, regende het en was het koud. Zaterdag steeg de temperatuur naar 10 °C en bevestigde het zonnetje dat ook zij hier aanwezig kan zijn. Op weg naar het centrum dus, voor een nieuwe stadstocht, (slechts!) een blik op de nieuwe lentecollecties en bovenal een dagje vol nieuwe ontdekkingen. Ik vond de beruchte enorme kunstmatige ijspiste, waar jong en oud zich op schaatsen uitleeft. In een poging mijn botten te beschermen tegen een nieuwe breuk wees ik het schaatsaanbod van mijn labogenootjes voor volgende woensdag af en hield ik het bij Ik zal wel komen kijken. Hun wederantwoord bestond uit het argument dat ze ook van die glijdende pinguïnbeelden hebben waaraan de kleinste kindjes zich kunnen vasthouden om niet te vallen. t Zal nogal een zicht worden!
Wat betreft mijn taalevolutie kan ik u meedelen dat het de goede richting uitgaat. Op straat en in de winkels word ik aangesproken als een echte Weense. Ik antwoord (of probeer althans) dan ook mooi in het Duits (als een minder echte Weense). Maar het toppunt van al is dat ze mij (meestal) verstaan!
Zaterdagavond gingen we met een paar labogenootjes en een aantal mensen die ik daarvoor nog niet kende naar een echte Weense pub. Ook al zijn de Belgische pintjes beter, t was leuk! Daarna was er een 90s party in een boot op de Donau. Ik verkies toch de LBK-feestjes waar de mensen in deftige kledij rondlopen en waar het geen uitzondering is dat je niet de ene na de andere sigaret opsteekt. Ongelooflijk! Het was een fijne avond, maar ik heb minstens al één iets gevonden waar België véél beter in is.
Over mijn kot vond ik volgend stukje tekst op een Erasmuswebsite:
Please note that we recommend this option only with some restrictions: it is only suitable for students who are comfortable with a very simple standard. Thebuilding is from the 1960ies andtherefore rooms are very small and modest. Facilities like the toilet and kitchen are shared with more than 18 fellow students. It might be recommended to students who don't mind that rooms and facilities are not of high standard.
Gewoon ter informatie, want klagen doe ik helemaal niet. Sommige situaties zijn zelfs grappig, en zolang ik hier overleef, is alles meer dan prima.
Vandaag zijn de Wee(nse)rgoden me iets minder van dienst. Dat belet me natuurlijk niet om te gaan lopen. Een vriendelijke kerel (zelfs dat vond ik hier op mijn kot!) wil me vergezellen. We rijden straks met de auto naar de Donau en trotseren de regen voor een looptocht.
Morgen begint week vier. Een korte week, want van donderdagavond tot dinsdag kom ik even naar huis. Het zal deugd doen, ook al is dit alles al fantastisch geweest. Zo kan ik onze competitiematch (waarvoor ik morgen en overmorgen nog eens extra ga trainen) meespelen. En zo kan ik een bezoekje brengen aan mijn Belgische labogenootjes om te kijken of ze al sloefen dragen. Volgende week dus per uitzondering geen blogzondag. Maar ik maak het ruimschoots goed met een uitgebreid verhaal de week erna!
Tot in t echt dit weekend, tot mails of tot blogs.
Lieve groetjes,
Karolien
P.S.: Veel succes aan de tsjoekballers! Voor de revanche tegen het bierlabo duim ik dubbel zo hard..
Buiten zie ik het besneeuwde landschap, binnen mijn nog steeds omhoog hangende wasdraad met (te) traag drogende kledingstukken. Ik zit letterlijk op het puntje van mijn stoel, want elk uitstekend oppervlak moest benut worden als droogoppervlak. En zo schrijf ik u een nieuw verhaal. Over onder andere Italianen, Weense badmintonners, mijn Duits en het laboleven. En dat, nog steeds, met een glimlach.
Ik kan u met enige trots meedelen dat ik al tot 21 kan tellen in t Duits. Ook enkele uitspraken die je doet op een badmintonveld zijn mij in t Duits niet meer vreemd. Hoe je ze schrijft, daar heb ik het raden naar (leren schrijven is weggelegd voor mijn volgende Duitse stage). Het badmintonniveau in Wenen is (nog steeds) niet zo hoog. Maandag speelde ik bij een nieuwe club met een iets hoger niveau dan op dinsdag en op beide dagen heb ik me goed geamuseerd. Alweer voor herhaling vatbaar dus.
Op woensdag maakte ik labo-overuren. Enzymopzuivering is vaak een kwestie van hopen en bidden en met zn drieën staarden we woensdagavond naar het computerscherm, wachtend op een piek. Hopen en wachten op pieken, dat wordt de komende maanden één van mijn bezigheden. Één van, want naast het labo (waarvan ik trouwens al bijna alle geheimen zoals de plaats van erlenmeyers en cuvetjes, alsook de structuur, ontdekt heb) zijn er ook nog de mensen. Omdat ze nog steeds zo goed meevallen, leidt dat tot een aangename werksfeer en leuke middagpauzes.
Ontspanning. Geen idee hoe dat in t Duits is, maar dat ze dat woord hier ook kennen, staat vast. Vrijdag ging ik met enkele doctoraats- en thesisstudenten (bijna allemaal Italianen) iets eten. Omdat het zo leuk was, deden we dat gisteren opnieuw. Ditmaal met nog méér Italianen, Portugezen, Chinezen en een Griekse (waar blijven die Belgen toch?), allemaal Erasmusvrienden van een thesisstudente. Zelfs de enige Wener die mee was, voelde zich een toerist in zijn eigen stad.
2 In 1 is een magische combinatie. Waarom dus niet de stad ontdekken en de laatste soldendag eer aandoen in één stadsbezoek? Één Winkelstraat (terecht met grote w) was goed voor meer dan 6 uur winkelplezier. Dit laatste woord toch wel met kleine w, want winkelen met twee is leuker. De tweede opinie moest immers nu ook van mezelf komen. Ik kocht onder andere labosloefen en vergat uiteraard niet te kijken naar de mooie gebouwen.
Vandaag werd het tijd om de Weense wasmachines te ontdekken. Aan het feit dat mijn wasprogramma 1u en 33 min duurde, hebt u niets. U dacht misschien dat ik ondertussen zielig het aantal rondjes die de wastrommel maakte zou tellen. Dan moet ik u teleurstellen, want ik verloor de tel door een babbeltje met een Colombiaan.
Tijdens mijn zondags loopje ontdekte ik een berg en veel sleeënde kindjes. Moest mijn Duits inmiddels enige verstaanbare proportie aangenomen hebben, ik had een slee geleend en was ook eens van die berg naar beneden geschoven. Omdat bovendien mijn aantrekkingskracht tot de grond de laatste tijd blijkbaar iets groter is, ben ik dus wijselijk doorgelopen. Dat platgetrapte sneeuw glad is, kan ook ik u nu bevestigen. En omdat ik hier nog geen ziekenhuis ontdekt heb, ben ik dus maar niet gevallen.
Ondertussen spring ik gezwind van metro op metro en ken ik het traject van enkele tram- en buslijnen. Het is hier ongeveer even koud als in België, maar wat er bij jullie niet of als regen uit de lucht valt, zien wij hier sinds een drietal dagen in de vorm van sneeuw.
Of ik na deze derde week beter Italiaans dan Duits spreek en of het begrip labosloefen ook aan ons labo in Leuven moet ingevoerd worden omwille van productiviteitsverhogend en/of voetrelaxerend, leest u volgende week.
Kortom, Hoe bevalt het mij hier? Es gefällt mir, bene, Im fine. Maar dat ik jullie mis, is nog steeds het geval, ondertussen ook voor een tweede opinie, of voor een Nederlands woordje..
Een kleine opmerking: Dat de kwaliteit van de foto's niet goed is, ligt niet aan diegene die ze nam, maar wel aan het toestel. De lens wil niet meer inzoomen en de scherpte laat te wensen over. In februari neem ik een ander toestel mee!
"Wenen is een mooie stad", vertelde iedereen me. Als leek kon ik enkel "Naar 't schijnt" antwoorden. Maar na deze eerste week is dat leekgevoel stilaan aan het verdwijnen en kan ik jullie beamen dat Wenen prachtig is. Vandaag een verhaaltje over oa het verschil tussen Belgen en Weners en over de stad.
Ik schreef jullie laatst op 21 januari. Morgen begint de tweede werkweek. Er zijn wat problemen met een onbekende infectie bij het cultiveren, hopelijk is dat gauw opgelost. Ondertussen leer ik verschillende technieken. Leerrijk en leuk! Ik ben trouwens de jongste op 't labo en ben zelfs jonger dan de thesisstudenten. In het Oostenrijkse systeem mogen de studenten meestal kiezen wanneer ze hun examens afleggen, waardoor de meesten er ongeveer 7 jaar over doen vooraleer ze afstuderen. Dat ik "nu al" aan een doctoraatsproject bezig ben, verbaast hen dus enorm.
Vrijdagavond ontdekte ik de geheimen van de extra koelcel: Oostenrijks bier! Na het werk bleven we met z'n vieren wat nakaarten. Dat het plezant was, is uiteraard een overbodig weetje. Dat ik nog net de laatste bus had, bewijst dat. Ik werd die avond bekroond tot toffe Belg. Als wederdienst herzag ik mijn mening over de Duitse taal. Ook al versta ik er soms geen jota van, ze begint mooi te klinken..
Zaterdag vroeg uit het smalle bed want ik wilde Wenen verkennen. Het openbaar vervoer bracht me tot aan de rand van het centrum. Daar begon m'n tocht, met de reisgids in de hand en in aanwezigheid van de stralende Weense zon. Omdat ik hier nog zeker twee maanden ben en dus nog veel tijd heb om het centrum binnenstebuiten te keren, werd zaterdag een verkenningsdag. Ik wandelde, keek en onderdrukte vele "Waauw"'s. Heel toevallig kwam ik terecht in de winkelstraten. Iets minder toevallig kwam ik dan ook terecht in de winkels zelf. Waarschijnlijk vind je mijn nieuwe sjaal ook wel in een Belgische H&M, maar ik kan tenminste zeggen dat ik hem betaald heb met geld uit een Weense muur. Ik wandelde verder, keek nog steeds en onderdrukte nog meer "Waauw"'s. Als mooi staat voor fantastisch, imposant en karaktervol, dan is Wenen mooi. Ik wandelde nóg verder, en besefte plots dat ik me buiten het stratenplan bevond. Het openbaar vervoer (ik word nog een échte fan) hielp me terug tot in een straat met bekend klinkende naam. Ik dronk koffie zoals een echte Wener, maar viel door de mand toen ik de rekening moest vragen. Nog 2 maanden om m'n Duits te verbeteren.
Na deze ontdekkingstocht deed ik inkopen. Het fruit is hier enorm duur (in 't algemeen is 't hier duurder) en het kaasaanbod is slechts een schim van dat van de vleeswaren. Worst, worst, worst, in (bijna) alle kleuren en vormen! 's Avonds was er een verjaardagsfeestje van iemand van 't labo. Omdat ze vorige maand haar doctoraat voltooide, was ze er eigenlijk al weg en kende ik ze dus niet. De keuze tussen een avond in het Weense uitgaansleven en een eenzame avond op kot was uiteraard gauw gemaakt. Die avond leerde ik dat Oostenrijkers goed kunnen drinken, dat Weense muziek op niets trekt en dat uitgaan per fiets zorgelozer is dan wanneer je afhangt van het openbaar vervoer. Heel lang kon ik dus niet blijven, maar het was wel héél leuk.
Waarom zou ik tot 's middags in bed blijven liggen als buiten het zonnige Wenen staat te popelen om bezocht te worden? Vandaag bekeek ik elk nummertje uit de reisgids in het gebied rond de opera en Nashmarkt en in de Belvedere-wijk. Ik ontdekte een nieuwe grote winkelstraat (en weet waar naartoe volgende zaterdag). Ik zag opnieuw indrukwekkende huizen en gebouwen, standbeelden en kerken. Ik wandelde langs het Donaukanaal en was getuige van een spektakel met fanfare en militaire opkomst in aanwezigheid van uiterst belangrijke Oostenrijkse personen dat slechts éénmaal per jaar plaatsvindt. Ik wilde nog meer zien, maar bedacht dat ik hier nog wel enkele weekends ben en stak de reisgids weg. (Een opsomming van wat ik allemaal zag, zou me veel te ver leiden en dat ik hier slechts een samenvatting moet geven van mijn belevenissen, is moeilijk. Alle details en andere verhalen krijgen jullie dus binnenkort!)
Terug op kot deed ik m'n loopgerief aan en verkende de kotbuurt al lopend. Toevallig vond ik het Türkenschanz-Park, een ontzettend mooi park, vol zondagsgenieters en lopers. Lopen is blijkbaar dé sport in Wenen. Dat ik evenveel lopers zag als het aantal mensen in de Zara op de eerste dag van de solden, zou overdreven zijn, maar het waren er wel veel. Vanavond werd en wordt verder ingevuld met Skypemomenten, het beantwoorden van mailtjes en dit tekstje op de blog, aangevuld met foto's als dat wilt lukken.
Wenen is prachtig. Misschien bent u nu wel nieuwsgierig om hetzelfde te kunnen zeggen. 't Is hier goed. En wat niet goed is, daar maken we het beste van. Morgen begint een nieuwe werkweek, en ik kijk er naar uit. Waar ik ook naar uitkijk, is het korte pauzeweekend in februari. Om lekker fruit te eten, minder worsten en meer kaas te zien in de winkels, om gezellig tv te kijken of gezelschapsspelletjes te spelen. Om zoveel redenen, maar het meest omdat ik jullie mis.
