vannacht slecht geslapen. Rond 2 à 3 uur vannacht weer meer dan twee uur wakker gelegen, mij liggen opjagen ivm die onnozele Steven. Daarna liggen denken aan die spaanse honden. Vanmorgen niet zo denderend gevoel. Aan het ontbijt liggen aflopen over Steven. Gevoelens: echte haat en afgunst jegens die kerel. Boos op hem omdat hij mij uit mijn slaap heeft gehouden. Ik heb me moesten haasten om op tijd klaar te zijn om naar het werk te vertrekken. Ik was negatief en opgejaagd.
Ik ben dan naar het werk vertrokken. Gedurende drie kwartier zitten piekeren tijdens de rit over die Steven, wat ik hem allemaal wel niet zou gaan zeggen.
Hoofdpijn en moe in de auto.
Vanmorgen op het werk oordopjes ingedaan. Steven zei geen goeiemorgen dus ik dacht ik lekker ook niet meer bekijk het maar. We begonnen te werken en daar kwam hij alweer af op z'n sokken: "hoe gaat het met de hondjes?" Ik was eigenlijk zo boos en gefrustreerd door hem dat ik me moest kalm houden, dus ik hield me in, en concentreerde me op mijn werk. Ik negeerde hem totaal. Even later hoorde ik hem tegen die naast zich iets zeggen over dat "wijven met hun tetten moeten zwieren en zwijgen". Ik probeerde het te negeren, maar ik was woest vanbinnen. Tot drie keer toe probeerde hij contact te zoeken, maar ik bleef hem negeren.
Gevoelens: geen voldoening, had de behoefte om hem zijn "saus" te zeggen, maar iets hield me tegen. Er is dus geen last van mijn schouders gevallen en ik blijf met de frustratie zitten. Morgen misschien beter.
Vanmiddag toen ik thuis kwam, toch wel tamelijk moe. Even gaan rusten, daarna naar bib geweest en drie boeken uitgezocht. Alle drie de boeken zijn niet echt positief, dus we zijn terug naar af.
Daarna de afwas gedaan, dat is gelukt. Het is me nu tamelijk goed aan het lukken om werk te laten liggen en daar tegen te kunnen. Ik moet wel. Anders kom ik er niet.
Voeding: niet zo goed vandaag: namiddag een eclair en een krentenkoek gegeten.
Seks gehad met mijn man na een maand, dus toch iets positiefs
Vandaag voor de eerste maal gaan werken met oordopjes.
Resultaat: zeer goed
Goede concentratie, goed geluimd, weinig te merken van vermoeidheid, geen hoofdpijn of spierpijn
Lawaai werd voor meer als 50% gedempt, dus heel aangenaam voor mij, ik wist niet dat het zo een verschil kon maken
Na het werk om 12 uur dopjes eruit om naar huis te rijden
Thuis gekomen en direct vertrokken om te gaan eten voor de trouw. Achteraan in een rustig hoekje gaan zitten. Niet echt last van vermoeidheid. Nadien op terras gaan zitten: vermoeidheid is begonnen: drukte van mensen en voorbijrijdende auto's, ook achtergrondmuziek. Naar huis gereden, precies had de zuurstof van buiten goed gedaan en moeheid was weer over. Dadelijk gaan wandelen met Angelina voor 1 u 30.
Gevoelens: Stevens gedrag frustreerde me, maar ik hoorde hem niet zo goed spreken dus ik trok het me minder aan. Ik heb hem gewoon genegeerd. Volgende keer beter opkomen voor mezelf.
Heb me geamuseerd met mijn andere collega's: grapjes en gelachen. Ik heb op een website in Spanje 274 podenco's gezien die een thuis zoeken: dit blijft me een triest gevoel bezorgen: ik zou normaal opvanggezin worden voor dergelijke mishandelde en verlaten dieren en mijn man zou zijn band hebben, maar dat van mij is niet kunnen doorgaan. Dit blijft aan me knagen op een of andere manier: ik zou wel iemand kunnen zijn die in spanje zelf zo'n redster is. niets kunnen doen maakt me machteloos en triest. Dit kan ik meestal moeilijk van me afzetten.
Beweging: 1 u en half gewandeld met Angelina (hond), 2 maal gestopt om te rusten voor ongeveer 5 minuten. Op het gemak gewandeld, geen snelwandelen meer zoals daarvoren. Angelina kon niet gaan zwemmen omwille van die fotograaf aan de vijver. Eerst een teleurstelling: Angelina had dorst, en ik had geen water bij voor haar. In het vervolg meenemen. Mijn gedachten over die fotograaf goed omgeleid: eerst vond ik die man een lastpost, toen ik wegging heb ik mezelf gedwongen van te denken: die meneer was er eerst, volgende keer misschien dan. Geen last van spierpijn.
Negatieve gedachten vandaag: Steven: hij is irritant ik kan hem niet uitstaan, hij jaagt me op, ik voel me niet op mijn gemak Actie die ik ondernomen heb: ik heb hem genegeerd maar ik weet niet of ik dat volgende keer wel kan.
Voeding: goed ontbeten, middagmaal was te veel , tagliatelle met scampi's, wel heel erg lekker, avondeten: fruit omdat ik s'middags te veel gegeten had.
Onderzoek Leuven Gasthuisberg voor fibromyalgie/cvs
Waarom ben ik al tien jaar geen mens meer? In 2004 is het beginnen bergaf gaan met me, geen energie meer, de ene depressie na de andere , geen interesses meer, ... negatief denken ook. Het ging van kwaad naar erger: zware depressie, opname, antidepressiva, psychiaters, psychologen, daarna begonnen de lichamelijke pijnen: rugpijn, nekpijn, schouderpijn, pijn in de spieren, verkrampingen, hoofdpijn, misselijkheid, paniekaanvallen, zweetbuien, stemmingswisselingen , griepaanvallen, hoge bloeddruk, hoge cholesterol, vreetbuien,... zal ik nog verder gaan?
Inderdaad, moeilijk te vatten maar dit heb ik tien jaar lang volgehouden. Gek, hoe de tijd vliegt, en nog gekker dat ik me niet eerder heb laten onderzoeken.
De langst aanhoudende klacht is en was vermoeidheid, met een grote letter V! Niets kon ik nog doen, geen energie meer, en door het gebrek aan energie mijn werkuren moeten afbouwen van voltijds naar 4/5, momenteel 1/2de via ziekenkas. De vermoeidheid is onverklaarbaar. Er moet toch een reden voor zijn. Advies van mijn psycholoog: hooggevoeligheid. Laat je maar es onderzoeken in uz leuven, daar zien ze alles. Het kan zijn dat je chronische vermoeidheidssyndroom hebt. Niet te verwonderen, na je slechte jeugd, je overdosis stress door de jaren heen, je vele tegenslagen en je harde werken: altijd maar blijven doorgaan. Ooit zegt je lichaam het is genoeg geweest.
Op naar Leuven dan maar. eerste onderzoek: een intakegesprek. Spieren worden getest. De drukpunten zoals ze dat noemen, om te zien of ik fibromyalgie heb.16 van de 18 scoor ik positief. Het begint al goed. De dag na het onderzoek gebeurt er iets vreselijks: onhoudbare pijnen overal in mijn lichaam. Ik huil van de pijn. Ik weet me geen houding te geven, pijnstillers doen niets af. Ik neem een heet bad, voor mijn spieren. Geen nut, de pijn houdt twee dagen aan. Verschrikkelijk, niet te doen. Wat hebben die daar in Leuven gedaan? Ze hebben precies slapende honden wakker gemaakt. Na drie dagen gaat het over. De huisdokter is er vrij zeker van dat ik fibromyalgie heb. Stillekes aan begin ik mijn leven er naar te leven. Mij voor te bereiden op een leven met fibromyalgie.
Leven met cvs/fibromyalgie
