De woorden die je niet sprak

De daden die je niet stelde

Troosteloos

Een living vol gasten. Geluiden langs alle kanten. De filter werkt onvoldoende. Stilzwijgen is mijn deel.

"Hoogmoed", zie ik je denken.

Gelezen, in, grote letters op de muur van de wachtzaal van een tandarts, waar je soms, ondanks een afspraak, nog tot meer dan een uur moet wachten tot het jouw beurt is: "Sed fugit interea, fugit irreparibile tempus" ("maar ondertussen vliegt de tijd, vliegt onherstelbaar de tijd") en ook nog: "Horas non numero, nisi serenas…" (ik tel geen uren, tenzij zonnige...).

Zullen we het maar in de categorie "humor" plaatsen? Een speciale soort dan wel!

"Naarmate ik ouder werd, begreep ik dat mijn stem een gebruiksaanwijzing had. En daar stond in ... nooit zomaar te jammeren. Wie de onvermijdelijke nederlaag wil kunnen uitdrukken die ons allemaal opwacht, moet dat doen binnen de strikte grenzen van waardigheid en schoonheid." Leonard Cohen

Moeder Tersago over haar zoon Ronny:  “Die leert niet bij, die lompt nog aan.”

En Ronny over Lou: “’t Is nen brave jongen, maar steekt zijn verstand in een vogelke en ’t vliegt achteruit.”

(Crimi Clowns van Luc Wyns)

Onder de titel "een beetje", schreef ze deze drie lijnen:

Nee, ik heb niet gehuild.

Tenzij een beetje.

Ja, ik heb hem omarmd en gekust.

In denk dat ze een overleden familielid, haar dierbaar, was gaan groeten. Subliem, hoe je, in drie lijnen, zoveel emotie kan uitdrukken.

Geen idee. Geen verdriet. Geen geluk. Geen tranen. Geen boosheid. Geen dorst. Geen eetlust. Geen vlinders. Geen zon. Geen ziekte. Geen verwachting. Geen seconde. Geen liedje. Geen tijd. Geen drank. Geen boek. Geen sigaret. Geen slaap. Geen televisie. Geen koffie. Geen kleren. Geen onweer. Geen auto. Geen moment. Geen spel. Geen film. Geen fruit. Geen café. Geen wandeling. Geen email. Geen drugs. Geen winkel. Geen fiets. Geen lach. Geen gevoel. Geen huis.

Geen.

Niet één.

Behalve jij.

"Ik had je graag nog eens gezien."

(ZeeuwsMeisje op "bloggen.be")