Terwijl ik de nagelriemen van mijn nagels afprul, zoek ik naar woorden...naar antwoorden, vragen en verklaringen. Maar vooral naar argumenten. Die zal ik nodig hebben in het geplande gesprek. Ik voel me klein, maar toch rechtvaardig. Ik wil de waarheden langs elkaar leggen. Ze zouden een ketting van harde bewijzen vormen. De gevolgen van het probleem zijn er al, maar het probleem is zo subtiel. Iedereen weet er van. Iedereen huivert, maar niemand is opgewassen tegen haar dominantie, haar intimidatie en mooie praatjes. Afgunst speelt een grote rol. Ze is niet gelukkig. Ze wil aandacht. Ze wil aanzien krijgen en de macht veroveren. Gezag staat niet in haar woordenboek en ze brult bij de kleinste vorm van kritiek. ''Ik kan héééél goed kritiek verdragen'' schreeuwt ze, terwijl de tranen een zee vormen in haar ogen. Ze lijkt wel schizofreen of borderline. Ze lijdt aan hoogmoedswaan. Ze probeert haar status hoger te krijgen, door die van anderen te verlagen. Leugens gebruikt ze om haar gelijk te krijgen tegenover haar oversten. Ziek vind ik dit. En dan moet ík, uitgerekend ík....diegene die ze het hardst getroffen heeft, de spreekbuis spelen voor de groep. Ik vreet mezelf op...mijn nagelriemen bloeden, mijn maag keert zich meerdere malen om per dag en de krop in mijn keel verdwijnt niet. De mensen steunen mij wel, ik voel me toch weer sterk, maar de angst is soms zo groot dat mijn eigenwaarde op een erg laag pitje komt te staan. Toch moet ik doorbijten. De kaap is niet veraf. Gaat er daadwerkelijk iets veranderen? Ik zie mijn oversten rond de pot draaien. Wat is er gebeurd? Ze zien het wel, maar hebben ze schrik? Zijn ze zich bewust van het beest dat in haar schuilt? Ik alvast wél!
9 oktober....de dag dat onze gezinsuitbreiding een feit werd. Over het onderwerp ''hond'' werden er al menige gesprekken gevoerd, maar ze werden nooit met een definitief besluit afgerond. Die dag wèl. `s Ochtends kreeg ik van een vriendin een telefoontje. Ze zocht een nieuw baasje voor de dwergschnauzerpup van haar baas. Uitgelaten belde ik mijn man op om hem het heugelijke nieuws mee te delen. Het nieuws had hem al bereikt via zijn collega, de man van mijn vriendin. Mijn man had intussen al laten horen dat we de hond niet gingen nemen. Teleurgesteld, maar toch nog in euforie dramde ik alle voordelen van het hebben van een hond, uit mijn strot. En mijn pleidooi wierp zijn vruchten af. Ik haastte me voor mijn werk nog even naar de dierenwinkel, voor een mooie halsband. De dag duurde enorm lang, maar `s avonds na mijn werk stond mijn vriendin hier met onze lieve, 6 maanden jonge pup. De naam die de vorige eigenaars hem gaven, hebben we gehouden om het beestje niet in verwarring te brengen. Vanaf die dag, maakt ''Hippie'' deel uit van ons gezin.
04u30...Het regent pijpenstelen. Zo hadden we ons het begin van de dag niet voorgesteld. Toch lieten we ons niet ontmoedigen en verheugd maakten we ons klaar voor ons bezoek aan het sprookjesland Euro Disney. Onze kleine meid bleef nog eventjes liggen in haar bedje. Op het allerlaatste moment wekte ik haar, om haar zoveel mogelijk slaap te geven. Slaapdronken en euforisch wankelde ze vanuit haar bedje naar de trap. Rap aankleden, koffertjes pakken en vertrekken. Eerst met de wagen naar het station, daarna met de trein naar Brussel en van daar met de TGV naar Parijs. Een reis van ongeveer 3,5 uur.
Het was dan ook een overweldigend gebeuren. Het park was versierd in halloweenstijl met oneindig veel pompoenen. De mooie Disney muziek galmde door de gezellige straatjes en winkeltjes. Iedereen was opgewekt. Het werd tijd om het park te verkennen. We genoten van de spannende, leuke, angstaanjagende, sprookjesachtige en muzikale attracties. De interactieve show van ''Stitch'' was hilarisch, maar de attractie van ''Finding Nemo'' zou ik zeker niet meer overdoen, vanwege de grote adrenaline-shot. Ons dochtertje haar lievelingsattractie was; ''It`s a small world''. Deze attractie hebben we dan ook 3 keer bezocht. Het liedje heeft ze nog vaak nagezongen. In de namiddag was er de parade met de typische Disneymuziek, de prachtige wagens, kleurrijke kostuums en het allerbelangrijkste....de heerlijke geuren. Vanaf dit jaar zijn enkele wagens voorzien van een heerlijk geurtje. De princessen van Disney liepen mee in de parade, en dat maakte het ook erg speciaal voor onze kleine meid. We kochten haar ook een handtekeningenboekje waar ze alle Disneyfiguren een handtekening in kon laten zetten. Ze genoot enorm van het hele gebeuren. Mijn man daarentegen is iemand met weinig fantasie. Maar toch genoot hij van de sterretje in onze dochter haar ogen. Zelf voelde hij zich de eerste dag niet lekker. Dat was ook wel te begrijpen vermits hij alles dubbel zag. Dat probleem is inmiddels verholpen. Gelukkig.
De vermoeiende dag werd afgesloten om 20u. We moesten immers fit zijn voor nóg een dagje park. De tweede dag was het strálend weer en hebben we alles nog eens overgedaan. Voldaan en met opgeladen batterijtjes keerden we huiswaarts.
Een begrip waarvan ik lang de betekenis niet kende; Afgunst. Nu krijg ik er jammer genoeg ten gepaste tijden mee te maken. Als je in een team werkt, is het al moeilijk om je aan te passen aan de karakters van anderen. En dat is wat je voor een stuk hoort te doen in een team. Als je enkel je eigen visie belangrijk vindt en de scherpe kantjes van een ander niet kan verdragen, dan wordt het een onleefbare werksituatie. Maar als er afgunst in het spel komt, dan worden alle begrippen van verdraagzaamheid plots van de tafel geveegd. Ik vind afgunst een oneerlijke uiting van jezelf ongelukkig voelen. Als je gelukkig bent en tevreden, dan zal je zelden een gevoel van afgunst ervaren. Maar als er één van je behoeften niet bevredigd wordt, dan raak je volgens mij uit balans. En als je daar niet mee omkan, dan zoek je een manier om die balans te herstellen. En voor sommigen is dat; een andere persoon proberen uit balans te halen, zodat die op hetzelfde of een niveau lager functioneert als henzelf. Ze voelen zich sterker bij iemand die emotioneel op een lager pitje staat. En dat geeft die persoon dan een goed gevoel, en zo kunnen ze hun eigen ongelukkig gevoel relativeren. Dat is mijn visie op de zaak. En ik ben me er ook van bewust dat ik daar een gemakkelijk slachtoffer in ben. Ik laat me snel uit balans brengen, omdat ik moeilijk omkan met mensen die mij proberen af te breken door leugens rond te vertellen en me dingen te verwijten. De dingen die dan worden rondverteld en de verwijten kan ik relativeren en zelfs weglachen, maar DE INTENTIE die er aan de basis ligt van het gedrag, vind ik erg kwetsend. En die intentie is; iemand kwetsen. Van nature ben ik een heel vredelievend mens, maar ik laat me niet graag moedwillig kwetsen door mensen die nog nooit in mijn hart hebben gekeken. En dan wordt ik zoals een egeltje; ik rol me op tot een bolletje met stekels, om mezelf te beschermen. Het duurt dan ook weer even voor ik dit vergeten ben. Terwijl de andere persoon na een kwartier al doet alsof er niets gebeurd is. Ik ben dan blij dat mijn collega`s reageren; ''Heeft ze het weer''!!! Dat geeft me dan toch een zekerder gevoel. Misschien heb ik het nu zo goed begrepen, dat ik me deze keer niet uit balans moet laten halen door haar en gewoon mijn energie steken in mijn werk en andere toffe collega`s. Dan stoppen de pesterijen misschien.
Ik hou van verrassingen! Om te geven dan wel. Zelf word ik niet graag verrast. Hoewel ik een verrassing altijd weet te waarderen. Enkele dagen geleden kochten mijn dochtertje van 4 en ik een nieuwe gsm voor mijn man omdat hij nog in het bezit is van een préhistorisch model waarvan de beltonen het niet meer deden als ze geen zin hadden. Zo`n ding moet eerst 24h opladen voor je het kan gebruiken, dus stak ik het in op een onopvallende plaats, zodat hij het niet zou opmerken. Dan kon ik hem zijn cadeautje de dag erna, opgeladen afgeven. Mannen zijn nu eenmaal zo dat ze weinig geduld hebben en onmiddelijk op de knopjes beginnen te duwen en te telefoneren. Frustrerend als het ding dan niet is opgeladen...vandaar.
Mijn dochter en ik waren het er sluitend over eens dat het een VERRASSING zou blijven tot de volgende dag. Toen we mijn man aan zijn werk gingen halen met de wagen, was ze enorm enthousiast over de aankoop. Mijn man zat nog maar net in de wagen en het klonk al; ''Papa, wij hebben een verrassing voor u, maar we zeggen nog niet wat!'', ''Het moet alleen nog opladen''. Tja, wat kon dat zijn???? Gelukkig wist hij het spelletje mee te spelen en vroeg hij verwonderd of hij een electrisch scheerapparaat had gekregen. Hij scheert zich nooit electrisch en heeft een hekel aan zo`n ding. Eenmaal thuis hebben we de verrassing dan toch maar onthuld. Hij was er erg blij mee, en heeft geduldig gewacht tot het ding was opgeladen.
Een zwart gedrocht met witte tanden kwam deze middag het hoekje omgelopen, en begaf zich regelrecht naar mijn achtertuin. Plichtsbewust sloot ik de poort van mijn tuin, in de veronderstelling dat het beest dan geen verkeersslachtoffers zou veroorzaken op de steenweg waar ik woon. Via het venster probeerde ik even contact te leggen met het dier, maar het beest stond er als een bok op een haverkist, met zijn lip opgetrokken te grommen. Ik wist meteen dat ik vandaag geen vriendschap zou sluiten met het verdwaalde dier. Wie oh wie zou me dan helpen? Ik bedacht me niet en belde de politie, die kunnen wel voor een oplossing zorgen. Terwijl de agenten ter plaatse waren en zochten naar een oplossing, kwam er hijgend een vrouw aangelopen, met in één hand een halsband, en in de andere hand een stuk spek. Ik maakte haar duidelijk dat ze haar huisdier moest bijhouden en intussen wezen de agenten haar erop dat het niet de eerste keer was dat de hond was ontsnapt. Mijn dochtertje van 4 was even daarvoor nog buiten aan het schommelen. Ik mag er niet aan denken dat ze oog in oog zou staan met het valse gedrocht... Nadat ik de vrouw hierop wees, maakte ze met tranen in haar ogen de hond vast aan de leiband. Het beest had er duidelijk geen zin in en trok zich los. Gelukkig keek ik even later tevreden naar de achterkant van de hond en z`n baasje.
In het begin van deze week ontving ik een mailtje met foto`s van een man die werd aangevallen door en bit bull. Ik vind het verschrikkelijk dat mensen zoiets doorsturen. Ik ben er dan ook even niet goed van geweest. Misschien is het wel waar wat The Secret beweert; Dat je alles aantrekt waar je aan denkt. Zelfs als je denkt aan dingen die je niet wil. Beangstigend, want je gedachten controleren lijkt mij een quasi onmogelijke job. Hoewel ik het toch ga proberen.
Een mooie dag is het vandaag, ondanks het gure herfstweer. Maar ''mooi'' is gewoon de manier waarop je ogen die dag naar de wereld kijken. En deze dag leek mij ideaal om te beginnen met mijn blogje. Herinneringen vervagen al te snel, en mijn geheugen laat mij, ondanks mijn jeugdige leeftijd, toch soms in de steek. Eigenlijk creëer je momenteel je herinneringen, maak er dus wat van! En de mooie momenten vastleggen, is de ideale manier om je geluk te herbeleven. De titel van mijn blogje ''Wat me gelukkig maakt'' heb ik gekozen omdat ik deels wél en deels niet weet wat geluk betekent. Heeft iedereen zijn geluk in eigen handen? Of bestaat er een ''lot'' waaraan je zelf niets kan veranderen? Is geluk ''tevredenheid'' of ''streven''? Wie zal het zeggen? Ik probeer alvast te genieten van de dingen die mij gelukkig maken.
De wingerd heeft zijn mooie, rode blaren verloren door de hevige wind vandaag. Ze kleuren de ondergrond van mijn terras. De herfst is mijn favoriete seizoen. Rode, oranje en bruine blaren, een vochtig ruikend bospad en paddenstoelen die plots uit de grond schieten. Frisse avonden, koude nachten en overdag een oranje gloeiende zon. Heb je trouwens al eens gezien hoe mooi het contrast is tussen de verkleurde blaren van een populier en een donkergrijs wolkendek, dat zoals vandaag ons land kwam voorzien van regen, regen en nog eens regen...en wind. Redenen genoeg om te cocoonen, of om je eerste blogje te openen...Gezellig!
Petrol
