De adrenaline gierde net door mijn lijf, zo erg, dat ik er misselijk van was. Ik was zo kwaad op hem, zo bang voor hem. Zoals hij voor me stond, tegen me schreeuwde. Ik kan en mag dit niet accepteren. En toch lijk ik het te blijven doen. Dat moet zo zijn, want dit is niet de eerste x dat het zover komt. En deze x ben ik ook echt bang geweest; bang en boos tegelijk. En het is echt niet zo dat ik niet duidelijk maak, dat ik dit gedrag niet wil. Ik heb hem al een aantal x verteld hoe ik me daarbij voel, en dat ik daardoor afstand van hem neem en het ook niet wil pikken. Ik blijf, denk ik, niet sterk genoeg in mijn schoenen staan. Vandaag was zijn agressie erg groot, hij kan zich zo blijven opladen, en dan barst op een gegeven moment het 1 na het andere verwijt eruit. Ik heb ondertussen al ervaren dat ik daar niet op moet happen, maar als ik niet reageer, dan is het ook niet goed. Want dan interesseert het me allemaal niet, volgens hem, en ben ik koud en gevoelloos en bezig de relatie kapot te maken. Altijd ben ik daar mee bezig volgens hem. Het doet zo'n pijn om zo bekeken te worden, alsof ik zo slecht ben. Ik doe mijn best om voor mezelf op te komen, maar ik heb geen woorden meer. Woorden zijn lucht geworden nu.
Vandaag is hij weer ge-explodeerd, de deur, die van de vorige x, al uit zijn sponningen hing, kreeg een trap, want hij sloot niet goed. De meubels werden van zijn plaats gelopen, en ik heb weer dezelfde verwijten naar me toe geschreeuwd gekregen. Ik kan ze niet meer horen, wil ze niet meer horen. Ze zijn zo mijn niveau te laag. Vechten tegen de bierkaai wordt het. Strijden. Maar ja, niet reageren is ook niet goed. De tranen van verdriet, boosheid, machteloosheid, kunnen over mijn wangen stromen, maar toch ben ik koud en gevoelloos en zonder emotie. Zo lijkt hij me te zien.. Zo ben ik niet, maar wat doe je eraan.
Vandaag kreeg ik een inzicht, of hoe je het ook mag noemen. Uit angst en vanuit de adrenaline. In zijn woede kwam hij op me afgestampt en smeet de een brandende sigaret naar me toe, snauwend dat ik moest roken, herhalend, want hij ging weg. Weer is hij tegen mijn grens aangelopen en hij heeft er nog ff extra flink tegen aangetrapt. Ik heb heel duidelijk gezegd dat ie weg moest gaan, want ik accepteer dat agressieve gedrag niet in mijn huis. En dat ie kan terugkomen als hij is afgekoeld.
En nu zit ik in de twijfel. Wil ik wel dat hij terugkomt, wil ik hem wel zien (vandaag)? Wil ik wel met hem verder? De woede is (helaas) al wat afgenomen, de angst ook. Toch ben ik vandaag voor de eerste keer echt bang geweest dat hij mij zou slaan. Weer een stap verder zou gaan. Hij is vertrokken, schreeuwend en tegen dingen aantrappend, roepend dat ik wel wist dat ik hiermee onze relatie aan het kapotmaken ben.
Hoe kan ik zijn woorden, en hem, nog langer serieus nemen??
Ik geloof echt dat je je gedrag kan veranderen, ik heb mezelf daar als vb van. Als je maar wilt en het belangrijk voor je is en wordt. Hij is 24 jaar. Ik vindt het onvolwassen gedrag. Ik begrijp heel goed dat veel thuishoort bij (andere) frustraties. Ik wil niet worden gebruikt worden als bliksemafleider.
De adrenaline gierde net door mijn lijf, zo erg, dat ik er misselijk van was.
