Terug al even geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Nooit gedacht dat ik het ooit ging kunnen zeggen maar het gaat vrij goed. Ergens heb ik een klik gemaakt en kan ik berusten in wat is gebeurd. Al wil ik niet teveel vooruit lopen maar het gaat een 3 weken redelijk goed. hopen dat het zo verder gaat en dat ze geen domme dingen meer doet. Als zullen de sensoren altijd op scherp staan. En als ik onderstaand artikel mag geloven tja....
Ik zie dat het al 4 maand geleden is dat ik hier nog iets online heb gezet.
Jammer genoeg is er nog niet veel veranderd. The battle continous.
De twijfels, de frustratie, de woede. Het zit er nog allemaal en op momenten dat ik denk dat beter gaat steekt het onverwacht de kop op.
Vorige week nog een poging ondernomen om eens te spreken. Tja poging was het juiste woord. Na een paar 'beschuldigende' vingers van haar de boodschap krijgen dat ze het soms nog moeilijk heeft. Moeilijk met???? Ik ben verre van de perfekte man en ik zal 'fouten' gemaakt hebben anders had ze het allemaal niet gedaan (denk ik) . Maar als ik alle puzzel stukjes probeer te leggen dan krijg ik meer en meer de indruk dat ze het leven niet aankan. Alles is haar teveel. kids, huishouden (waarin ze bijna niets moet doen). Gevraagd waarom ze het soms moeilijk heeft. "ik moet alles alleen regelen voor de kinderen, hobbies, vakantie opvang". vakantie opvang laat ik haar idd regelen. Hobbies? toen ik zei dat elke dag een hobby wat veel was voor de kinderen werd er geen rekening met gehouden. Niet dat ik haar werk wil minimaliseren maar dit zijn zaken die even moeten gepland worden. Voor de rest probeer ik nog altijd zoveel mogelijk mijn deel te doen. Maar ik zal het wel weer niet snappen waarschijnlijk. Zal het ooit goed zijn? Misschien moet ze eens ervaren wat het is om er alleen voor te staan. Heel misschien zal ze dan beseffen wat ik haar allemaal uit handen neem.
Het is al een tijdje geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Er is weinig nieuws te melden eigenlijk. Heb voor mezelf een 'comfortable' manier van leven gevonden zonder haar toe te laten of nog maar iets voor haar te voelen. Momenteel is het enige wat telt kids en hobbies.
Zij denkt dat alles inorde is maar niets is minder waar. Zaterdag kreeg ik nog een leuk nieuwtje in mijn gezicht. Ze had haar kast eens uitgekuist en het beertje weggedaan dat ze ooit voor minnaar 3 gekocht had maar nooit had gegeven omdat het te belachelijk was.
Toch leuk om zo een dingen te horen. Zeker als je weet dat ik haar ooit gevraagd heb of ze cadeau's heeft gekregen of gegeven en het antwoord negatief was. Maarja ze heeft niet gelogen zeker?
Misschien moet ik enkel kwaad zijn op mezelf. Ik heb haar niet buitengestoken de avond dat ik het ontdekte, ik klap dicht wanneer het moeilijk is en door mij heeft ze haar gewone (luxe) leventje nog altijd ondanks haar bedrog.
Zaterdag valentijnsdag. Ik had geen zin om iets te doen voor haar en heb het dan ook niet gedaan. Van haar een kaartje gekregen. Heb het even gelezen en dan weggelegd. Ik was zo gefrustreerd vrijdag en zaterdag. Soms herken ik mezelf niet. Ik ben normaal gezien zo niet. Stillaan zal ik toch moeten toegeven dat de wonden te groot en te diep zijn. Niet dat het mij onmiddellijk gelukkig zal maken. Alhoewel ik me niets te verwijten heb lijkt het toch alsof ik gefaald heb. Ga de kinderen nu echt zo moeten teleurstellen? pfff
Gisteren was het nog eens therapeute tijd. Ze merkte op dat ik al meer dan 6 maanden vastzit en dat er geen vooruitgang meer is. En ze heeft gelijk. ik heb voor mezelf een 'veilige' leefbare situatie gecreerd. Ons leven gaat verder maar gevoelsmatig komt mijn vrouw niet meer binnen. Waarom vertrek ik dan niet? 1001 redenen die geen redenen zijn. Waarom kan ik me dan niet verzoenen met wat gebeurd is? Gebrek aan antwoorden, gebrek aan zekerheid, ..... Tijd voor actie dus. Volgens haar dan toch. Als ik er klaar voor ben moet ik proberen de dialoog over het vreemdgaan terug op te starten. Ik moet het beschouwen een een laatste poging om terug iets van de relatie te maken en als dat niet lukt kan ik beter gaan. Tja dat klinkt ergens als een verlossing maar nooit geweten dat een mens zo vast kon zitten.
Heb ik dit echt gezien? heb ik dit echt meegemaakt? Dit is de vraag die ik me de laatste dagen stel. Afgelopen weekend hadden we een nieuwjaarsreceptie. Op een gegeven moment sta ik met een paar mensen te praten met mijn vrouw naast mij. Plotseling werd mijn aandacht afgeleid door iemand van de cathering en mijn vrouw. Het viel me op dat die persoon van de cathering vrij goed op haar eerste minnaar trok. Blijkbaar was dat ook mijn vrouw niet ontgaan. Toen ik haar zag was die volledig weg van hem. Ze besefte niet eens dat ik mijn gesprek plotseling onderbroken had omdat ik haar zag 'zweven'. ik was er zo van de kaart door dat we onmiddellijk naar huis zijn gegaan. Bij het buitengaan vroeg ze wat er was, of en waarom ik boos was. Moet ik nu echt geloven dat ze het niet weet? thuisgekomen vroeg ze terug wat er was maar ik kon niet antwoorden. ik was zo kwaad, verbouwereerd. De grond was nogmaals vanonder mijn voeten weggezakt. Nu ben ik helemaal de kluts kwijt. Ergens begon ik er in te geloven dat ze weer helemaal voor mij was maar na dit voorval weet ik het echt niet meer. Elke dag horen 'ik zie je graag', 'ik mis je als je er niet bent'..... en dan dit? Ik begrijp heel goed dat je eens iemand tegenkomt waarmee er een vonk kan overslaan zonder dat je het zoekt maar dit was geen vonk dat ik zag dat was precies een blikseminslag van verschillende seconden. Het was niet eventjes kijken en denken van 'he een knap iemand' maar echt een staren, zweven, tunnelvisie ik weet niet hoe ik het verder moet omschrijven.Geloof me hoopgevend is dit niet. Nu kon ze er niets met doen maar wat als dit ooit terug bij een collega gebeurd? ik mag er niet aan denken.
Tijd voor een update. De laatste 2 weken heb ik een paar dagen in het buitenland verbleven voor het volgen van opleidingen. Toen ik alleen op hotel zat besefte ik pas wat rust was. Niet alleen niet te moeten werken s'avonds maar ook de innerlijke rust. Het deed me beseffen hoeveel ik er nog met bezig was. vraag me niet wat het verschil is met thuis zijn of op hotel zijn. De confrontatie zeker? Enkele dagen geleden dan ook met een lotgenote gesproken die haar man heeft laten zitten in het buitenland. Enkele jaren geleden ontdekte ze ook dat hij ontrouw was. Dezelfde hel, therapeuten,.... maar na een jaar komen ze er samen door en verhuizen ze naar het buitenland voor zijn werk. Een paar maanden later terug overspel. Toen heeft ze haar kinderen en valiezen opgepakt en teruggekeerd naar Belgie. Haar verhaal deed me terug nadenken. Is het dan toch waar "eens een bedrieger altijd een bedrieger"? meer en meer zou ik het moeten geloven. Hoe meer verhalen ik hoor van mensen die het hebben meegemaakt hoe meer ik mijn hart vasthou. zo weinig happy endings. Al vermoed ik dat de koppels die er wel samen doorkomen en samen terug gelukkig zijn liever niet naar buitenkomen met hun verhaal.
.
