Hallo, mijn naam is Noah en ik ben een negende generatie afstammeling van Adam en Eva. Ik ben door De Schepper gekozen om de wereld te redden van de hebzuchtige daden van de mens. Hij gaf mij de opdracht om een ark te bouwen om alle diersoorten op aarde te kunnen herbergen voor de zondvloed komt. Voor deze moeilijke opdracht krijg ik hulp van Naäma mijn vrouw, Ila en mijn drie zonen: Ham, Sem en Jafet. In de hoop de wereld te kunnen redden en een nieuwe kans te geven aan het leven al dan niet aan de mensheid.
Dat moment, ik hoorde Ila haar gekrijs. Het was begonnen! Maar toen uit het niets een slag van een stok. Het was Sem, mijn eigen zoon die alles gaf voor het beschermen van zijn kind. Met pijn in het hart ging ik het gevecht aan. Ik had geen keus, De Schepper dwong me. Maar Sem struikelde en mijn moment om hem met een stokslag buitenwesten te slaan. Het gekrijs was gestopt, dit betekende maar één ding. Dus ik haastte mij naar de bovenverdieping van de ark. De adrenaline stroomde door mijn lichaam, toen zag ik Naäme staan voor een afgedekte ruimte. Met tranen in haar ogen duwde ik haar uit de weg. Maar toen ik gewelddadig de gordijnen opentrok was de ruimte leeg. 'Een tweeling, een prachtige tweeling, onze kleindochters' dat herhaalde Naäma in tranen. Maar vastberaden trok ik naar het dak, waar geween vandaan kwam. Daar zag ik ze staan, Ila met twee baby's in haar armen. Ik trok mijn mes, maar smekend vroeg ze om ze niet wenend te laten sterven. Ik twijfelde even maar gaf toe. Ila begon te zingen om haar pasgeborenen te kalmeren. Dat liedje, het liedje dat mijn vader zong vroeger als ik klein was. Diep in mijn hart wetend dat ik dit geluk niet mag vernietigen, maar met mijn hoofd bij De Schepper liet ik het mes alsnog zakken. Ik viel neer op mijn knieën en kuste de hoofdjes van de pasgeboren meisjes. Met tranen in mijn ogen besefte ik het. Ik heb Hem gefaald! Maar op dat moment botste de ark op land. Na al die tijd op water, was de tijd van het nieuwe land aangekomen. Maar mijn hoofd maar bij één ding: Ik heb Hem gefaald...
