Hallo, mijn naam is Noah en ik ben een negende generatie afstammeling van Adam en Eva. Ik ben door De Schepper gekozen om de wereld te redden van de hebzuchtige daden van de mens. Hij gaf mij de opdracht om een ark te bouwen om alle diersoorten op aarde te kunnen herbergen voor de zondvloed komt. Voor deze moeilijke opdracht krijg ik hulp van Naäma mijn vrouw, Ila en mijn drie zonen: Ham, Sem en Jafet. In de hoop de wereld te kunnen redden en een nieuwe kans te geven aan het leven al dan niet aan de mensheid.
Daar stond ik dan, kijkend met mijn familie naar de leeggeroofde vallei van mijn vader. Mijn vader lamech, die stierf voor het beschermen van de laatste stukken grond die niet vernietigd werden door de hebzuchtige mens. Een vernietigd landschap, helemaal leeggehaald tot de laatste steen. Maar ik voelde het, er was iets vreemds vreemds aan de hand. Al snel zagen we de lijken liggen, een bloedbad verspreidt over heel de vallei. Vol ongeloof keek ik verbijsterd toe. Hoe kon de mens zoiets doen? Hun eigen soort afslachten. Maar ik werd uit mijn gedachten gehaald door een luide kreet. Het was Sem, hij had een klein meisje gevonden dat geraakt was in de buik. Haar naam is Ila, volledige in shock van angst gaf mijn vrouw Naäme haar de nodige verzorging. Maar Naäme haar blik was duidelijk, het meisje zal nooit meer een moeder kunnen worden. Maar toen plots uit het niets hoorden we een luide oorverdovende strijdkreten hoorden. Een groep gewapende mannen verschenen bovenaan de vallei en kwamen als de bliksem in onze richting gelopen.
Hier stond ik samen met Sem, voor een grootte groene berg middenin het gigantisch platgebrand en geteisterd landschap bewoond door de giganten. De zogenaamde wakers, die faalden in het beschermen van de aarde en door de schepper verbannen werden in een stenen skelet. Toen Sem wees naar de top naar de berg. Er stond een oude man, maar ik voelde dat het de oplossing was voor mijn dromen. Toen we de berg beklommen en dichter bij de top kwamen, werd alles duidelijker het was grootvader! Hij gaf mij een drankje en overtuigde dat dit de boodschap van de schepper zou helpen verklaren. Eens ingenomen kwam ik terecht in een angstaanjagende en vreselijke droom. Een wereld overspoeld met water, overal verdronken mensen en was er dood. Tot plots de dieren starten met drijven naar een enorm voorwerp van hout dat dreef op het wateroppervlak. Het was een ark! De Schepper wil dus dat ik een ark ga bouwen! Maar wat met die mensen? Is het dit wat De Schepper wil? Een nieuwe wereld zonder mensen?
Vandaag kwamen er uit het niets duizenden insecten en reptielen. Van elke soort twee, een man en een vrouw. Ze namen plaats aan boord van de half afgewerkte ark om het voortbestaan te verzekeren na de zondvloed. Maar we kregen niet enkel bezoek van dieren, uit het bos verschenen kwamen mensen. Eén man kwam naar voor uit de massa, ik herkende de man in een oogopslag. Tubal-Kaïn, de moordenaar van mijn vader maar hij had Ham aan zijn zij. Ik riep Ham om terug te komen bij ons en dat deed hij ook. Ook al was hij nog boos voor het punt dat De Schepper geen plaats heeft aan boord van de ark voor hem en Jafet. Tubal-Kaïn kwam meteen ter zake, hij wil en zal plaats hebben aan boord van de ark. Maar ik antwoordde dat De Schepper hebzuchtige mensen als hij. Tubal-kaïn was op zijn tenen getrapt en stuurde zijn troepen aan om de ark over te nemen. Maar op dat moment stonden Og en de andere wakers op uit hun stenige camouflage van hun skelet. Tubal-Kaïn keek verbaasd toe en trok zich terug naar de bossen maar dreigde hij dat hij zou terugkomen met legioenen. Maar dat laatste bracht toch wel mijn hoofd in de war, weer een extra zorg. Zullen de wakers en ons gezin de ark wel tijdig afkrijgen? En wat zal Tubal-Kaïn nog teweegbrengen? Ik ben zo bang, maar ik moet dit doen Hij rekent op mij.
We zijn nu al weken op het water. De regen is nog geen dag gestopt sinds het begin van de zondvloed. Ik was bezig aan de werktafel tot plots Sem, Ila, Naäma mij omsingelden. Ila kwam naar toe en vertelde dat De Schepper misschien toch geen nieuwe wereld wil zonder mensheid. Eerst begreep ik het eerst niet maar toen ik een blik op Naäma wierp snapte ik het. Mijn hart stond stil. Ik verloor mezelf en werd boos. Het was onmogelijk voor Ila om zwanger te worden, hoe kon dit? Hoe was dit mogelijk? Maar toen dat Naäma naar voor kwam, herkende ik haar blik. 'Grootvader' het enige wat ik herinner was 'grootvader.' Ik rende naar het dak van de ark en zakte op mijn knieën in de regen. Ik vroeg Hem waarom? Waarom het kind? Twijfelt Hij aan mij? Maar toen ik op keek in de hemel, stopte de regen. Ik snapte wat hij bedoelde. Het kind moet sterven! Ik moet hem trouw blijven, ik moet wel. Al die mensen in zondvloed zijn niet voor niks gestorven toch? Ik moet het doen, ik mag Hem niet teleurstellen.
Dat moment, ik hoorde Ila haar gekrijs. Het was begonnen! Maar toen uit het niets een slag van een stok. Het was Sem, mijn eigen zoon die alles gaf voor het beschermen van zijn kind. Met pijn in het hart ging ik het gevecht aan. Ik had geen keus, De Schepper dwong me. Maar Sem struikelde en mijn moment om hem met een stokslag buitenwesten te slaan. Het gekrijs was gestopt, dit betekende maar één ding. Dus ik haastte mij naar de bovenverdieping van de ark. De adrenaline stroomde door mijn lichaam, toen zag ik Naäme staan voor een afgedekte ruimte. Met tranen in haar ogen duwde ik haar uit de weg. Maar toen ik gewelddadig de gordijnen opentrok was de ruimte leeg. 'Een tweeling, een prachtige tweeling, onze kleindochters' dat herhaalde Naäma in tranen. Maar vastberaden trok ik naar het dak, waar geween vandaan kwam. Daar zag ik ze staan, Ila met twee baby's in haar armen. Ik trok mijn mes, maar smekend vroeg ze om ze niet wenend te laten sterven. Ik twijfelde even maar gaf toe. Ila begon te zingen om haar pasgeborenen te kalmeren. Dat liedje, het liedje dat mijn vader zong vroeger als ik klein was. Diep in mijn hart wetend dat ik dit geluk niet mag vernietigen, maar met mijn hoofd bij De Schepper liet ik het mes alsnog zakken. Ik viel neer op mijn knieën en kuste de hoofdjes van de pasgeboren meisjes. Met tranen in mijn ogen besefte ik het. Ik heb Hem gefaald! Maar op dat moment botste de ark op land. Na al die tijd op water, was de tijd van het nieuwe land aangekomen. Maar mijn hoofd maar bij één ding: Ik heb Hem gefaald...
