kleine meisjes worden groot Het leven is onvoorspelbaar, maar maakbaar. Na een woelige periode ben ik op zoek naar rust en naar mezelf, zoals ik ben, zoals ik wil zijn. Niet perfect, maar wel echt...
02-03-2008
Alone again, naturally...
Zondag, grijs en triest buiten, vanbinnen ziet het er ook niet zo zonnig uit vandaag. Voel me wat verloren, relativeren lukt me niet zo goed vandaag, tijd om wat zaken onder ogen te zien, zoals de realiteit bijvoorbeeld: ik ben alleen. Je kan blijven vluchten, rationaliseren en bagatelliseren, op een dag kom je toch jezelf tegen en dit is zo'n dag... . Uiterlijk alles onder controle, een lach op het gelaat, humor is steeds mijn beste compagnon geweest, maar wie verder durft kijken ziet onzekerheid, vragen en pijn. Hoe moet het verder? Dit is niet hoe ik het wou, laat staan hoe ik het gepland had. Een alleenstaande mama met een diamant van een dochtertje, waar is het warme nest waar ik van droomde, waar zijn de sprookjes en de 'happy endings'? Ik voel me beetje bedrogen. Mijn meisje, nog maar 2 en toch, wat zo'n klein mensje al bevatten kan, ik wil ze beschermen tegen alles wat haar pijn zou kunnen doen, maar weet dat ze ook haar pijn zal moeten voelen, wil ze sterk worden en op eigen benen kunnen staan. Waar ligt de grens? Hoever neem je ze in bescherming en wanneer laat je ze los? Het is de koord waarop ik nu al probeer te dansen, en ik verlies vaak mijn evenwicht.
Waarom, een steeds terugkerende vraag, waarom val ik steeds voor mannen die me slecht behandelen, die geen respekt voor me hebben, die geen rekening willen houden met mijn behoeften? Vandaag weer ganse dag vergeefs zitten wachten op x, gesmst, gebeld, zelfs aan de deur geweest, gewoon monddood, verdwenen, verongelukt? Uiteindelijk bleek hij 'gaan werken' en 'telefoon in auto laten liggen', het valt me steeds moeilijker om het te geloven. Wat moet ik hiermee, waarom hou ik dit vol, waarom voel ik me steeds schuldig als ik terecht kwaad word op iemand? Ik moet lief zijn, gedienstig, geduldig, begrijpend, empatisch,... perfect. Maar van wie en voor wie? Voor mezelf, zolang ik dit niet kan loslaten ben ik gedoemd in hetzelfde cirkeltje te blijven ronddraaien, in dezelfde vijver te blijven vissen, en God weet dat ik hiervan mijn honger niet kan stillen, laat staan mijn goestingskes bevredigen. Wat heb ik er dan aan? Waarom sta ik mezelf steeds weer die vernedering toe? Waarom behandel ik mezelf als niet belangrijk genoeg, onbeduidend en minderwaardig?
Gisteren terug bij J 'mijn psy' geweest, het was alweer zo'n 8 weken geleden en eigenlijk was ik niet echt van plan om nog terug te gaan. Na mijn laatste telefoontje naar hem in volle crisis voelde ik me onbegrepen en eigenlijk ook wel aan de kant gezet. Ik vond zijn reaktie op dat moment niet echt gepast van hem, maar begrijp ze ergens ook wel. Ik was eigenlijk zo verbouwereerd door zijn botte reaktie dat ik prompt de telefoon op de haak heb gegooid, welliswaar niet zonder de nodige schuldgevoelens. Waarom zou ik me ook op deze manier laten behandelen, ik voelde me heel klein en onbelangrijk en vooral het slachtoffer van mijn ex' kinderachtige gedrag. Onze relatietherapie blijkt niet de vruchten af te werpen waarop ik gehoopt had...
En nu ben ik dus terug, niet voor mijn ex, niet om onze relatie alsnog te proberen redden, niet voor mijn dochtertje van 2 die lijdt onder de situatie, neen, voor mezelf, het wordt tijd om iets voor mezelf te doen, mijn demonen aan te pakken en vooruit te gaan, een nieuwe start te maken. Het wordt niet gemakkelijk, dit is geen avontuur, geen spel, geen bezigheidstherapie, dit is 'real life' en er is geen 'rehearsal'. We hebben dus een nieuwe start gemaakt, J en ik, het deed goed te horen dat hij vond dat hij nogal hard voor me was geweest, dat vond ik ook, ik heb het niet gemakkelijk om me open te stellen of om hulp te vragen, ik verwacht zeker niet dat hij mijn vangnet is of mijn katjes gaat geselen. Maar ik verwacht wel een professionele aanpak en een luisterend oor, geen vooroordelen en geen hokjesmentaliteit, verwacht ik te veel?
Na een uitgebreide 'up to date' van de afgelopen maanden was ik met verstomming geslagen te horen dat mijn ex ook niet meer geweest was sinds ons laatste gesprek. Ergens ging ik er nog steeds vanuit dat hij nog steeds bij J in therapie was, nu wordt het ook voor mij duidelijk waarom hij zo anders tegen me is, geen respect voor me toont en me zoveel mogelijk uit de weg gaat, er is niemand meer om hem tegen te houden. En sinds hij bij zijn ma beginnen werken is hoef ik niet te twijfelen over de 'positieve' invloed daarvan...
