17-11-2011 om 00:00 geschreven door Kelan  

Een tijd geleden heb ik een artikel geschreven voor het nieuwe studentenmagazine New Heights. De oprichters van dit magazine zijn Robin Sharma en Njekwa Amusa, twee goede vrienden van me. Bij deze post ik alvast het artikel, met een foto van de cover van het magazine! Het artikel gaat over mijn eerste indruk van de universiteit en University Town, en over hoe ik het Mooncake Festival ervaren heb.

The cab stopped in front of the main gate and I jumped out. To be honest, my ride throughout University Town was kind of alienating. I knew that we were driving to some kind of island, but what I didn’t know, was that this area is so deserted that you first need to get completely out of the city center, take the highway and pay a road toll to be able to get in. I had expected a bustling area with plenty of food streets, barbecue and milk tea shops, but instead, I seemed to find myself in some kind of ghost town, with different campuses, connected by a huge network of roads and crossroads that all seem to resemble each other. I tried to tell myself that we probably just hadn’t arrived yet, that the road was still long, and that the thousands of Chinese students of whom I had heard would soon show up. But they didn’t. Suddenly, the main gate of the South China University of Technology appeared out of nothing. I remembered the orange-red colored buildings from the pictures I had seen on the internet. The sad thing was that there were just as many people around as on the pictures: none. It rained a bit, but the rain was so warm that you could hardly feel it on your body. The high humidity and temperature reminded me of the Belgian aqua park I went to right before I came to China. And the green environment and subtropical plants made me again think about what I had seen during my travel to Guilin and Yangshuo before. After I had entered the registration building, I was pointed the way by one of the many Indonesian students who were volunteering during the Orientation Days. Only the fact that in SCUT existed something as “Orientation Days” made me feel excited. I had been to China before, and I will never forget how hard it was to settle down. There wasn’t only a lack of information, but also there wasn’t one single activity held. This time, although searching my way around was still difficult, at least I knew exactly how many things needed to be arranged and what I could expect from my stay at the SCUT. I could enter my dorm immediately, and I left it again immediately after. Although I decided to live outside campus, I’m sure the atmosphere in the dorms must be amazing. My agenda was instantly filled with activities such as a visit to the University History Museum in the North Campus, an opening ceremony and a language evening. I remember the opening ceremony of the School of International  Education and the impressive talk of the head of our Student Union, Nathan. The warm words of the heads of our school made me feel more at ease, and the following music and dancing performs were a welcome break that didn’t miss their purpose by bringing us some distraction and laughter. Meeting new people wasn’t difficult, and thanks to some story sharing program, held in the C15, we were informed about life in SCUT (I even got a lesson in ‘relationships @ the SCUT’. Amazing how they really do think of everything, right? ). The visit to the University History Museum gave me and other foreign students the chance to get a glimpse of the beautiful North Campus and its treasures, and thanks to the language evening I was able to get in touch with some local Chinese students. Together with some new friends I explored Dongmen, Guangda and Guangwei, and I slowly came to see that University Town wasn’t that empty as I first thought. During my second week I noticed many new Chinese students on the SCUT-campus, who were, just like me, finding their way. The atmosphere is peaceful, which makes it perfect for living and studying. It almost doesn’t feel like China, and for those people who so badly miss the real chaotic and exciting China: the subway is only a short walk away. Meanwhile, classes have started, and I’m slowly starting to feel at home. The neighbourhood, the food, the subway, the office, the people around… step by step everything becomes more familiar. I bumped into the organizers of the Mid-Autumn Festival Party, and before I knew it, I was singing in front of half the population of C15. Plenty of people showed their talents and the party ended with dancing, eating moon cakes and sending off lanterns full of wishes. For me, to let go my lantern didn’t only mean a wonderful start of my year at the SCUT, but more it meant a year to explore myself and to scan possibilities for the future. By being engaged in activities so soon already, the process of adapting goes a lot faster. I can’t help but thinking I made the right choice coming here.

Bijlagen:
IMG_0285.JPG (2 MB)   

中国人民共和国

广州市番禺区

大学城 510006

中北路66号 (方圆大学时光)

1栋702房

珂兰

手机: 0086 13430267881

China (PRC)

Guangzhou, Panyu Disctrict

Higher Education Mega Center 510006

Zhongbeilu 66 (Fangyuan Daxue Shiguang)

Building 1, room 702

Kerlijne Stessens (Kelan)

Tel.: 0086 13430267881

13-11-2011 om 09:36 geschreven door Kelan  

Wat is dat hier toch met die wasmachines?! Net zoals de jeansbroeken van Ania twee jaar geleden, worden dit jaar mijn handdoeken aan stukken gereten. Ik probeer mijn kleren steeds in beschermnetjes te steken, maar ik had niet gedacht dat ik dat ook beter met mijn handdoeken doe .

Jullie zijn natuurlijk allemaal erg nieuwsgierig naar het resultaat van mijn zangwedstrijd… en ik kan jullie trots meedelen dat ik als tweede geëindigd ben. Mijn trofee staat hier te glimmen op het kastje recht voor mijn bed, zodat ik er elke avond voor het slapengaan een blik op kan werpen . Nu alles eindelijk achter de rug is, wil ik iets gedetailleerder over het verloop van de wedstrijd schrijven. Het was maar heel toevallig dat ik langs de koten reed en een aantal Chinese studenten reclame zag maken voor een activiteit, en ik was verrast te horen dat het om een zangwedstrijd ging. Ik heb me stante pede ingeschreven, en enkele dagen later was ik al paraat op de auditie. We mochten in groepjes van vijf personen het klaslokaal binnen om daarna elk een klein stukje a capella te zingen en ons dan weer netjes bij de rest van de groep te zetten. Ik kreeg onmiddellijk een kaart waarmee ik direct naar de wedstrijd van de volgende dag mocht doorgaan, terwijl de andere kandidaten van mijn groepje later geïnformeerd zouden worden over hun resultaat. De volgende avond (16 oktober) werden in drie klaslokalen tegelijk wedstrijden gehouden met telkens 15 kandidaten waarvan er vijf naar de volgende ronde mochten. Njekwa, Robin, Provi, Vassily en Saleem kwamen me een hart onder de riem steken, en met mijn vertrouwde nummer ‘我也很想他’ van 孙燕姿 eindigde ik als eerste. Samen met mij mocht onder andere ook een zeer zelfverzekerd Chinees meisje (Molly) door naar de volgende ronde. Ze doet aan street dance en ze doet dat best goed , en zingen gaat haar ook goed af.

Die halve finale was best de moeite. Bij de kandidaten waren een paar heel goede zangers en zangeressen, de ene trots als een pauw, de andere doodverlegen. Degene die me het meest is bijgebleven is de Chinese jongen die het aandurfde het nummer ‘Someone like you’ van Adele a capella te zingen. Op het einde zette hij zijn bril af. Aanvankelijk dacht ik dat hij zijn bril wilde poetsen ofzo, maar toen bleek dat hij een andere bril bij zich had en dat hij met opzet van bril wisselde. Het was om het op zijn zachtst uit te drukken nogal vreemd. De jury vroeg hem achteraf ludiek waarom hij dat deed, en hij antwoordde dat hij vond dat de emoties van de zangeres op het einde van het nummer een andere wending namen, en dat hij die verandering zo te kennen wilde geven. Welja, ieder zijn eigen interpretatie .

Er brak een week aan van druk repeteren (streetdance), foto’s nemen, nummers instuderen… en op vrijdag 28 oktober was het dan zo ver. Vanaf 10 uur ’s ochtends waren alle zangers en zangeressen al paraat in de music hall van onze campus, een prachtige zaal met meer dan 400 zitplaatsen. Toch bleek er geen tijd te zijn om mijn laatste nummer ‘木兰情’ (孙燕姿) door te nemen. Het was een nummer dat ik nog nooit gezongen had, waardoor ik zo al schrik had dat ik de lyrics zou vergeten, en daarbij had ik slechts een vaag idee over hoe ik het nummer ging brengen. Ik wilde een kaars mee het podium opnemen, de kaars in het donker aansteken, en aan het einde van het nummer de kaars weer uitblazen (en tegelijk zouden de lichten dan mee uitgaan). Zonder voorafgaande repetitie is dat een vrij gewaagde onderneming . Ik besefte pas hoe groot de wedstrijd was toen die aanving: de zaal was veel te klein voor het publiek dat was opgedaagd. Studenten zaten niet enkel op de trappen, maar stonden ook op elkaar gepakt tegen de muren. De rij die voorzien was voor mijn meest nabije vrienden zat vol met Chinezen die ik niet kende, en met de hulp van een Chinees uit Xinjiang (Zulkar) werden deze vervangen met mijn trouwe supporters (Mridula, Ainash, Johalia). Ook Robin, Njekwa, Provi, Vassily waren weer van de partij, met nog een paar andere vrienden van me. Die Zulkar is trouwens ook een fenomeen . Overlaatst heeft hij nog meegedaan aan de wedstrijd ‘De meest coole jongen van de SCUT’ , waarvan je de finale
helemaal opnieuw kan bekijken op http://www.100steps.net/index.php?option=com_video&view=video&id=189:2011-10-23-04-21-23&catid=27&Itemid=149 . Hij is zonder twijfel de meest opvallende student van de SCUT, en showt zonder gène overal zijn buikdanskunsten. Omdat hij bijna op alle evenementen aanwezig is, ben ik hem al verschillende malen tegengekomen. De eerste keer dat ik hem zag was in het prille begin van mijn jaar aan de SCUT, tijdens de openingsceremonie, toen hij vol zelfvertrouwen stond te schudden voor de decaan van de School of International Education en andere hooggeplaatsten. Ik weet nog hoe Nathan zijn blik afwendde , maar ik vind het best oke. Zulkar danst goed, en hij laat de wereld zien dat buikdans niet exclusief een door vrouwen beoefende dans is. Chinezen lijken een heel stuk makkelijker in het accepteren daarvan dan Europeanen en Afrikanen, en Zulkar is dan ook een graag geziene gast op allerlei evenementen.

Onze make-up en haren werden voor ons gedaan, en ik was wat dat betreft zoals gewoonlijk weer een zeer interessant experiment. Met twee lagen valse wimpers en een kapsel om U tegen te zeggen (maar wel zeer mooi, mijn kapster had er dan ook een dik half uur aan gewerkt, zodat ik amper nog tijd had om te eten) trok ik de zaal in. Toen het openingsnummer speelde, voelde ik me net een idool. De massa joelde en wuifde met ballonnen, het was best overdonderend. In de zaal hingen dezelfde posters die ook over de campus verspreid waren, met de foto’s van alle deelnemers en een korte uitleg. Vanuit het publiek zongen we elk een paar zinnen en trokken we naar het podium voor onze streetdance, die best geslaagd was. Na een eerste nummer mocht ik direct naar de laatste ronde. Tussen de nummers en de PK (uitvallingskoers tussen de kandidaten onderling) door was er nog een groep dansers die een breakdance-act opvoerden, en ook dat was echt de moeite. Mijn nummer met de kaars werd uiteindelijk niet enkel een gewaagde, maar ook geslaagde onderneming, mede dankzij de prachtige rode jurk die ik van Johalia geleend had. Ik was dolgelukkig dat ik deel mocht uitmaken van de vijf finalisten die naar de allerlaatste finale van de noordelijke én zuidelijke campus mochten. In de noordelijke campus zouden zo’n 300 studenten meegedaan hebben, en ook daar waren er nog 5 van overgebleven.

De zondag erop had ik reeds een vergadering in de noordelijke campus, en hoewel we weer nauwkeurig het verloop van de laatste wedstrijd op papier kregen, leek de organisatie een pak soepeler te zijn dan de organisatie in de zuidelijke campus. Het was duidelijk dat de deelnemers uit de zuidelijke campus meer gestresseerd waren dan de deelnemers uit de noordelijke campus, die zich om niets zorgen maakten. Het laatste groepje was daarom nog veel aangenamer en relaxed dan de voorgaande groepen waarin ik was beland, maar aangezien er geen enkele repetitie (tenzij de generale) op het programma stond, kreeg ik niet echt de kans veel tijd met hen te spenderen. Ook nu werden er foto’s genomen, maar die waren minder professioneel. Intussen werd er wel online een grote campagne op touw gezet, onder andere op Weibo (een soort van Chinese twitter), en op een nog andere site konden er stemmen uitgebracht worden. Met dat stemmen heb ik me niet veel beziggehouden, simpelweg omdat ik nooit meer stemmen zou kunnen behalen dan de Chinezen, en ook omdat ik er mijn tijd niet in wilde steken. Omdat ook die stemmen een zekere invloed hadden op de uiteindelijke score (althans, dat was toch zo gezegd), vind ik het straf dat ik toch een mooie tweede plaats behaald heb.

Ik heb me tijdens de week erop niet bepaald veel zorgen gemaakt om de wedstrijd, en ben pas vrij laat het dansje beginnen oefenen dat ik besloot te doen als ik in de laatste ronde zou geraken. Het toeval wilde dat in Nanqu pas een winkeltje geopend was dat kleren verhuurde, en in de etalage hing de perfecte outfit voor mijn dans. Het was ongeveer hetzelfde als wat de zangeres van het originele nummer draagt in haar videoclip (tweede deel van http://v.youku.com/v_show/id_XMTQwODM5Mg==.html). Voor 70 kuai – eigenlijk best prijzig – huurde ik een jasje, een short, een hoed en bijhorende zilveren dansstok. Die stok bleek uiteindelijk toch een betere optie dan het korte witte plastieken stokje dat Vivi me gegeven had (een hulpmiddel dat ze gebruikte om de airco in haar restaurant aan en af te zetten). Zoals gewoonlijk werden we weer veel te vroeg op de generale repetitie verwacht. Op zondag 6 november om 9.20 was ik paraat, en er was nog geen kat van de zuidelijke campus te bespeuren. Het evenement had plaats in de ‘sporthal’ van de noordelijke campus: een minder comfortabele, maar wel ruimere zaal dan de vorige, met wel 1000 zitplaatsen. Met de bus had ik ongeveer een uur nodig om er te geraken. Het werd een lange dag van veel zingen en repeteren, en ik was blij toen de wedstrijd eindelijk van start ging, hoewel het allemaal nogal chaotisch verliep. Een deftige doorloop was er ook ditmaal niet geweest, en pas laat in de namiddag bleek dat het microfoontje dat ik op mijn kleren zou dragen tijdens het dansen niet goed genoeg was, waardoor ik mijn dans in sneltempo moest aanpassen (aangezien ik nu een micro in mijn hand zou moeten houden… ). Er was niet voldoende eten voorzien voor de crew, en we zijn veel te laat aan de make-up en haartooi begonnen, zodat ook de allerlaatste repetitie van het beginnummer eraan moest geloven. Toch is het allemaal goedgekomen. Een moment dat me bij zal blijven is hoe niemand me durfde uitdagen voor de PK, zelfs niet Molly, die toch ook immens populair was. De extra acts van de avond waren ook ditmaal weer Zulkar, met daarnaast Maksim (de winnaar van dezelfde wedstrijd 2 jaar geleden) en een operazangeres, wiens stem je letterlijk omver blaast.  

Molly startte de wedstrijd met een zelfgeschreven nummer. Ze begeleidde zichzelf op piano, en ik was onder de indruk. Toch mocht ze de PK niet overslaan. Nadien bracht ze nog twee up-tempo nummers, waarin ze haar danstalent showde. Tijdens het laatste nummer kwam zelfs haar hele danscrew op het podium. Het zat heel mooi in elkaar, dit nummer is zeker het bekijken waard. Toch is ze niet bij de laatste 3 geëindigd. Dat was voor mij een verrassing. Ook de winnares kwam voor mij uit het niets, maar ze heeft zeker niet onverdiend gewonnen, aangezien ze een sterke stem heeft. De derde plaats was voor een jongen van 1,94 meter, een humoristische en spontane gast met een mooie stem. Hij rookt als een ketter omdat dat zijn stem bevordert, zo zegt hij.

Op de volgende sites kan je enkele nummers bewonderen van deze laatste finale. De geluidskwaliteit is maar zus en zo, maar het geeft wel een heel goed beeld van de laatste wedstrijd, en ik ben heel blij dat de organisatoren zoveel materiaal online gezet hebben.

-          http://v.youku.com/v_show/id_XMzIwNDExNjY4.html: Hier zing ik het eerste nummer van de avond (Adele met ‘Someone like you’). Aan het einde van het nummer heb ik een stukje in het Chinees vertaald. Ook hier moet ik Johalia weer bedanken voor de jurk.

-          http://www.100steps.net/index.php?option=com_video&view=video&id=231:bad-boydai-1&catid=27&Itemid=149: Hier zing ik twee minuutjes het Chinese nummer 七月七日晴 van许慧欣

-        http://www.100steps.net/index.php?option=com_video&view=video&id=196:dai-8&catid=27&Itemid=149: Hier zing ik het nummer met het magische pakje en de magische stok Op deze site kan je hetzelfde nummer vinden, maar dan anders gefilmd:  http://v.youku.com/v_show/id_XMzIwMzg4NzQ4.html

-          http://www.100steps.net/index.php?option=com_video&view=video&id=205:08&catid=27&Itemid=149: Hier praat ik heel kort even over mijn ambitie (Ik hield van jongsafaan reeds van zingen. Zoals veel kleine kindjes wilde ik altijd al een ster worden, maar dat niveau heb ik op dit moment nog niet bereikt . Zingen maakt me gelukkig, ik hoop dat ik dat geluk door te zingen ook kan delen met anderen. Ik ben kandidaat nummer 8, Ke Lan, ik wil mijn dromen achterna)

-          http://www.100steps.net/index.php?option=com_content&view=article&id=1047&catid=30&Itemid=178: Dit is een artikel dat nadien over me geschreven is nadat enkele studenten me na de wedstrijd geïnterviewd hadden (in het Chinees), ik heb het net gelezen en ben zelf onder de indruk het is heel mooi geschreven.

-          http://v.youku.com/v_show/id_XMzIwNDEzMjYw.html: Het openingsnummer.

-          http://www.100steps.net/dai/: Op deze site kan je een aantal foto’s vinden en ook de nummers van alle kandidaten (klik op de nummertjes onder de foto van de kandidaat die je wil zien)

-          http://v.youku.com/v_show/id_XMzIwMjE2NDE2.html: Maksim (尼加), de winnaar van twee jaar geleden, heel goede zanger! We gaan samen zeker eens een karaokeetje doen .

Ik heb nog zoveel te vertellen, want dit is natuurlijk niet het enige waarmee ik me de laatste tijd heb bezig gehouden. Maar dat zal voor een andere keer zijn. Ik kan intussen wel het korte artikel online zetten dat ik geschreven heb voor het New Heights-magazine 新高, aangezien het magazine intussen gelanceerd is.

13-11-2011 om 00:00 geschreven door Kelan