Ziezo, hier ben ik weer, en april is bijna voorbij. Ik probeer even in het kort de maand april samen te vatten. Here we go.

Op 1 april hebben Madina en ik Azamat eens goed beetgenomen, aangezien Azamat dat ook regelmatig met ons doet. Ik ga niet vertellen wat we gedaan hebben, want dan kan ik dat in de toekomst niet meer bij anderen doen maar het was geslaagd. Over Wudangshan had ik al een artikel geschreven, dus dat is al van de baan. Een tweetal weken daarna ben ik al naar Hainan vertrokken. Jawel, HAINAN . Ik had er nog niets van op mijn blog gezet, maar het stond eigenlijk al een tijdje vast. Robert, Tim en Steffi zijn vandaag, vrijdag 30 april, voorgoed naar huis vertrokken, en ze wilden in april nog graag een laatste trip samen doen. Zo zijn we op 15 april voor 5 dagen richting de zon vertrokken. Dat deed deugd, omdat het rond die periode hier in Wuhan heel regenachtig was (nu is het weer 26 graden en je mag er zeker van zijn dat het nu enkel heter wordt).

Ik heb me eigenlijk zelf helemaal niet beziggehouden met de Hainan-trip. Een paar dagen voor vertrek kwam ik te weten dat niet enkel Sam, Pierre en de Chinese vriendin van Tim (Emma) ons zouden vergezellen, maar ook Michael, een Duitse ex-klasgenoot van me die sinds dit semester een baantje heeft in Hankou. Dat bracht het totaal op 9 personen, een hele hoop dus . Ik wilde al zo lang eens naar Hainan gaan, en ik had niet gedacht dat het er nog effectief van zou komen. In totaal heeft het tripje me 2900 renminbi (290 euro), vliegtuigtikets meegerekend.

Na een viertal uurtjes slaap ben ik donderdagochtend samen met Steffi, Marion, Pierre, Tim en Robert het vliegtuig opgesprongen. Michael, Sam en Emma zijn pas later gearriveerd. Zij hadden een directe vlucht naar Sanya, terwijl wij naar Haikou vlogen. Vanuit Haikou was het 3 uren bus naar Sanya, en daar had niemand precies bij stilgestaan. Naar mijn mening hadden we dus toch beter iets meer betaald voor een directe vlucht naar Sanya, vooral omdat de bus redelijk wat kost. Omdat we in groep waren, opteerden we voor een taxi in plaats van de bus (dit kwam zo goed als op hetzelfde neer voor ons). In het begin leek het weer maar grijs, ook al was het tropisch warm, maar het werd steeds zonniger. 3 uren later bevonden we ons in hostel Blue Sky. Marion was ooit al eens in dit hostel geweest, en het was inderdaad een goede keuze. Met 9 personen konden we in een dorm terecht. Het hostel was op loopafstand van het strand, en het was zulk prachtig weer dat we ons daar direct nestelden. Onderweg kon ik reeds de verschillende tropische vruchten gadeslaan. De Chinezen in Hainan lijken meer Thais dan Chinees. Hun huid is zeer donker en hun oogjes lijken nóg kleiner . ’s Avonds trokken we er voor de eerste keer op uit om in de buurt een restaurantje te zoeken. Sanya heeft zeer veel visrestaurants, met de meest abnormale vissen. Van het merendeel zou je niet verwachten dat mensen ze ook effectief eten. Sommige vissen leken zelfs recht uit Finding Nemo te komen. Ik heb in Hainan regelmatig cocosmelk gedronken. Een speciale soort cocosnoot is de “Golden Coconut”, die nog veel zoeter smaakt.

De tweede dag wilden we een meer verlaten strand opzoeken. Het strand vlakbij ons hostel staat bekend als het mooiste strand van Sanya (Dadong Bay), maar na één dagje hadden we daar al genoeg van. Zo heel groot was het niet, en het was er tamelijk druk, maar het water was erg aangenaam. Sanya is heel toeristisch (er zijn massa’s Russen), en het strand lijkt artificieel (het doet een beetje aan zoals het Zilvermeer in Mol). Menukaarten zijn opgesteld in het Russisch en/of Engels, en soms is er zelfs geen Chinees karakter te bespeuren. Regelmatig werden we zelfs in vloeiend Russisch aangesproken door Chinezen. We vroegen in het hostel of er in de buurt geen ander, rustiger strandje te vinden was. We werden naar een ander deel van Sanya gestuurd, waar het strand inderdaad redelijk oke leek te zijn. Ze hadden ons er echter niet bijverteld dat links van het strand een industrieveld was en dat er een afvoerbuis in het water uitmondde. Op dat strandje zijn we dus ook niet lang gebleven, mede omdat we geviseerd werden door een hoop kijklustige Hainanners. Dan maar weer naar Dadong Bay, maar eerst onze lunch: sushi . Diezelfde avond probeerden we voor de eerste keer vis: “non-fishy fish” (Marion haat fishy fish), erg lekker.

De volgende dag namen we de bus (2 uurtjes) naar Shimei Bay. Het weer was die dag best miezerig (regen en geen zon), maar dat voorkwam niet dat we ’s avonds allemaal verbrand waren. Het strand daar is best mooi, en er was niet veel volk. Door het regenachtige weer waren er golven, en we hebben ons dus toch de ganse dag in het water geamuseerd. Ondertussen dronken we verse cocosmelk en speelden we spelletjes naast het strand.

De laatste dag wilden we eigenlijk een surf-initiatie doen, maar de prijs was nogal hoog, dus dat plan hebben we op het laatste moment nog laten varen. Ik had in de bus diezelfde dag met iemand gebabbeld die me een eiland niet ver van Hainan aanraadde, Zhihaidao. Het was jammer genoeg moeilijk om er te geraken, dus moest het hostel ons ook hierbij helpen. Uiteindelijk hebben ze voor een goede prijs een chauffeur gefikst die ons met een busje naar ginder heeft gebracht. Daarna namen we de boot en even later zetten we voet op een heel mooi eiland, zij het ook weer heel toeristisch. Op sommige plaatsen was het verboden te zwemmen, en de plaatsen waar het dan wél mocht, waren veel te druk. We besloten verder langs de kust te lopen, en kwamen uiteindelijk langs een prachtig zwembad waar we besloten te blijven. Er zat bijna niemand in het water, en we hebben er een prachtige dag gehad! Vanuit het zwembad had je zicht op palmbomen en de zee, en boven onze hoofden hingen kokosnoten (niet al te veilig misschien). Het was een onvergetelijke dag, en het was jammer dat we er al vrij vroeg vandoor moesten. Sam zou namelijk als eerste vertrekken en die avond de trein naar Guangzhou nemen.

De meeste avonden spendeerden we op het strand, en de voorlaatste nacht hebben Steffi, Robert en ik nog gezwommen . Steffi, Pierre, Marion en Robert brachten de laatste nacht door tussen de muggen op het strand, maar ik was na 5 dagen amper slapen zo uitgeput, dat ik toch voor mijn bed gekozen heb. Met Emma heb ik nog wat geshopt en de trip zat er weer op . Met 9 reizen is niet evident, heb ik gemerkt. Er zijn al eens wat spanningen, de ene lust dit niet, de andere lust dat niet, maar in het algemeen was het toch een prachtige ervaring. We zijn een hechte groep, en het gaat vanaf vandaag heel anders zijn. 3 zijn er al weg, en vanavond is het afscheidsetentje van Michael. Langs de andere kant zijn Frankrijk en Duitsland niet ver weg, en als je kijkt naar wat voor zotte afstanden we hier afleggen (van Harbin naar Hainan), dan moet een bezoekje in Europa ook zeker wel te doen zijn . Ik zal niet zeggen dat naar Hainan gaan een must is, maar het is best interessant omdat het weer een gans andere kant van China is.

Enkele interessante weetjes over Hainan:

• Chinezen houden van Hawai-shirts, hoe fout het ook is.
• Op Hainan is er een vrucht waarvan je high wordt. De naam is “binglang” (areca ofwel betelpalm), en ik kan gerust zeggen dat dat voor enkelen onder ons de slechtste ervaring van de hele trip was . Het is de bedoeling dat je de helft van de vrucht samen met een blad in je mond neemt en kauwt. Na een tijdje verandert de kleur van de vrucht in oranje-rood en wordt de smaak een beetje pikant. Ik heb vrij lang op de vrucht gekauwd, en ondertussen sneed het blad in mijn tong en tandvlees. Toen de vrucht daarna ook nog eens pikant werd, kon ik het niet meer verdragen en heb ik alles uitgespuwd . We kregen allemaal een krop in onze keel, een verstikkend gevoel, en mijn mond deed echt veel pijn. Niemand was high het enige wat ik eraan heb overgehouden, waren serieuze aftes die pas een 10-tal dagen later volledig verdwenen waren...
• De “partnerlook” is in China immens populair. Niet enkel in Hainan, maar overal in China zie je koppeltjes die hetzelfde of min of meer hetzelfde gekleed zijn.

De dagen voor Hainan was ik druk bezig geweest met sociaal zijn. Elke dag had ik wel een ander etentje of een afspraak, en dat is nu nog steeds zo. Ik had al gehoord dat er een aantal weken terug een Hollander gearriveerd was, en daar was ik heel blij mee, zij het dat ik bij de laatsten was die die jongen tegen het lijf liep. Ook hij was naar mij op zoek geweest, zo bleek, en we besloten direct een avondje uit eten te gaan. Zijn naam is David, en het is een toffe gast, maar hij komt wel écht om research te doen (in tegenstelling tot vele andere “researchers”) en heeft dus besloten om buiten de campus te gaan wonen. Een verstandige keuze, me dunkt. We blijven alleszins in touch.

Na Hainan ging het allemaal erg snel. De Duitsers Tim, Robert en Steffi hadden nog maar een kleine 2 weken te gaan, en dus heb ik mijn plannen om een weekendje naar Yichang te gaan overboord gegooid om nog zoveel mogelijk tijd met hen te spenderen. Een andere reden was dat mijn goede maatje Vincent me hier een bezoekje kwam brengen.

Zaterdagnamiddag 24 april, na al een dikke week in Guangzhou te hebben gezeten, is Vincent hier met de hogesnelheidstrein gearriveerd. ’s Avonds heb ik hem al direct meegenomen naar Guangbalu om met een man of 15 samen barbecue te gaan eten. Daarna zijn we naar Vox en Grammy afgezakt, surprise surprise . Ik heb het erg laat gemaakt, maar veel maakte dat niet uit omdat het weer verschrikkelijk slecht was de volgende dag en er dus niet echt veel sightseeiing inzat. Vincent wilde die namiddag al vertrekken (in mijn ogen veel te snel), en met in zijn achterhoofd dat er de dag ervoor nog meer dan 500 tickets beschikbaar waren, zette hij koers naar het treinstation. Toen hij in het treinstation aankwam, bleek echter dat alles uitverkocht was. Hij stond dus vrij snel terug voor de deur van ons appartement te bedelen voor een extra nachtje op onze supercomfortabele vrije kamer . Die avond nam ik hem mee naar een etentje op de kamer van Marion. Sam had Indische rijst geprepareerd, Steffi en Marion hadden voor pasta met groentensaus gezorgd, en ik had als dessert wentelteefjes klaargemaakt . Het vertrek van Vincent was verplaatst naar maandagnamiddag, dus hebben we maandag nog even de tijd gehad om op het dak van onze koten het Oostelijke Meer te bewonderen én om naar de oude koten op de campus te gaan kijken. Het was een kort, maar heftig bezoek, moet ik zeggen . Toch vind ik het jammer dat hij verder niets van Wuhan gezien heeft, want de Yellow Crane Tower en het museum vind ik persoonlijk wel de moeite.

Diezelfde maandag was het de verjaardag van Robert. We zijn daarom uitgebreid gaan eten in de buurt van de medische campus. Dinsdagavond had ik Russische salade klaargemaakt omdat het Disney-avond was hier bij mij op kot. Die Disney-avond stond al heel lang op het programma, en nu kwam het er dus eindelijk eens van, niets te vroeg. Op het programma stonden “De kleine Zeemeermin” en “Pocahontas”. Wie had ooit gedacht dat ik hier in China een Disney-avond zou meemaken . We sloten de avond af met het in de lucht laten van een lantaarn. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar het is een soort lampion die je zelf moet aansteken. Azamat had die voor mij vanuit Xian meegebracht, en die avond was de perfecte avond om hem in de lucht te laten. We waren voor het laatst allemaal rustig samen, we konden op het dak van ons kotgebouw gaan staan, en het weer was perfect.. We hebben allemaal een wens gedaan en hebben gewacht tot de lampion na een lange tocht over het Oostelijke Meer helemaal uit het zicht verdwenen was.

Gisterenavond ten slotte ben ik na de opnames van het televisieprogramma (jaja, daar doe ik nog steeds aan mee   afgezakt naar een plaats waar je kan poolen. Ik was doodmoe en hongerig, maar het was de laatste avond met Steffi, Robert en Tim tezamen. Ze hebben me nog overtuigd even mee naar Wuhan Prison af te zakken, maar al na een twintigtal minuutjes heb ik het opgegeven. Het afscheid voelde aan als een gewoon afscheid op een doodnormale weekdag, en nog steeds kan ik niet goed geloven dat ze weg zijn. Het zal nooit meer hetzelfde zijn.

Wat betreft het televisieprogramma, ik ben tot nu toe al één keer op televisie gekomen! Ik schaam me wel een beetje, want ik praat helemaal niet goed en ik kom ook maar één keertje in beeld (waarschijnlijk net omdat ik niet zo goed praat). Maar ach... ik heb het toch maar gedaan he . Moet ook wel gezegd worden dat er buitenlanders tussenzaten die al meer dan 8 jaar in China zijn. De link staat hieronder. De opnames van gisteren zijn me beter bevallen, vooral omdat ik mocht zingen (!). Zo snel deze opnames online komen, zet ik ze bij op mijn blog.

http://www.tudou.com/programs/view/SBjCSF0pLS8/ je kan me zien vanaf minuut 14:00

De kleren die ik draag zijn niet door mezelf gekozen , jammer genoeg.

Tot de volgende!

30-04-2010 om 00:00 geschreven door Kelan