Ziezo , ik ga nu heel snel mijn blog even bijwerken voor ik morgenvroeg al op een volgende, langere reis vertrek.

Van 27 tot 31 januari ben ik naar het ijskoude Harbin geweest. Harbin ligt in het noordoosten van China, niet ver van de Russische grens. Het is een miljoenenstad in Mantsjoerije en er wonen ongeveer 5 miljoen mensen. De naam Harbin betekent in het Mantsjoe “plaats waar visnetten te drogen gehangen worden”. De temperatuur varieerde er tussen de -15 en -30 (jaja  gene lach). Mijn reisgezellen waren 3 Duitsers: Steffi, Robert en Robert (maar we noemen hem Tim voor alle duidelijkheid).

Wat is dat toch altijd om hier op tijd op de luchthaven geraken! Ik heb nog nooit een vlucht gemist, maar de tocht naar de luchthaven gaat altijd gepaard met stress. Je weet namelijk nooit of je een taxi zal vinden of niet, en een taxi “bestellen” gaat blijkbaar niet (de taxichauffeurs weten namelijk zelf niet naar wie je daarvoor moet bellen, of  ze zeggen dat hun bedrijf daar niet aan meedoet).

Enfin, ook dit keer weer hetzelfde tafereel, zowel bij de heenreis als de terugreis: als kiekens zonder kop veel te lang met onze armen staan zwaaien en dolgelukkig zijn als er eindelijk een taxi stopt die dan ook nog eens de weg weet. Het plan voor de heenreis was als volgt: ik zou een directe vlucht nemen naar Harbin met tussenstop in Qingdao, en de Duitsers zouden een goedkopere vlucht nemen naar een naburige stad van Harbin met tussenstop in Dalian, om dan nadien de trein op te springen naar Harbin. Mooie plannen, maar in de praktijk is het een beetje anders verlopen . Om 8 uur ’s ochtends namen we op de luchthaven afscheid, en ik heb de Duitsers pas ’s avonds heel laat in ons hotel teruggezien. Blijkbaar was er een sneeuwstorm en hadden ze daardoor uren vastgezeten in Dalian, om dan uiteindelijk te horen dat de vlucht afgelast was. De eerste optie was terugkeren naar Wuhan en de volgende dag opnieuw beginnen, maar gelukkig hebben ze een tweede optie kunnen fiksen: een directe vlucht van Dalian naar Harbin.

Ondertussen had ik me al geïnstalleerd in ons hostel: Little Fir. Het lag een heel eind buiten het centrum en het viel me eerlijk gezegd nogal tegen. Het personeel was niet vriendelijk, er was helemaal niets voorzien (voor toiletpapier moest je betalen), geen handdoeken ofzo, lawaai van de receptie, vuil, een reusachtige pissebed, doodgemepte spin op de muur, na een paar dagen ook nog eens een lekkend toilet (en bijhorende stank)... kortom, ik zag het hostel in het begin niet echt zitten. Ik vroeg dan maar direct een zwabber om de kamer eens door te vegen, maar de bediende nam een vuile zwabber en kwam eigenhandig mijn kamer nog een beetje vuiler maken. En net nu had ik mijn slippers eens niet bij :p. Ik ben niet lang in het hostel gebleven en besloot op mijn eentje een wandeling door het centrum te doen. Mijn eerste indruk van de stad was dat ik precies in Rusland zat. Ik ben nog wel nooit in Rusland geweest, toch kan ik het me levendig voorstellen . De lokale bevolking trotseert de koude zonder handschoenen en muts, maar na 5 minuten zonder handschoenen voelden mijn handen aan alsof er naalden in zaten. De stad zelf was, mede door het weer, grauw en grijs. Ik passeerde een lange straat minihuisjes en verkommerde appartementsblokken. Overal lag vuile sneeuw, waardoor alles vrij armoedig overkwam. Een oude stad dus, maar met een eigen karakter. Hoe pak je dat als toerist nu aan? Wel, eenmaal in Harbin, duffelde ik me direct in met een speciale (Chinese) broek, verschillende truien, thermisch ondergoed en 3 paar sokken. Een mondmaskertje, muts en oorwarmers vind ik onontbeerlijk . Als een robot manoeuvreerde ik me over straat tot in een kramikkelige stadsbus. Maar oh! Sommige bussen zijn hier verwarmd! In Wuhan zou ik een gat in de lucht gesprongen hebben, maar in mijn vele lagen kleding kon ik enkel puffen van de warmte .

Door alle neonverlichting en ijssculpturen die je her en der in de stad kan vinden, is de sfeer die er heerst soms gelijkaardig met die van Xian.

Een grote verrassing toen ik terug in het hostel kwam, was een grote groep jongeren die samen aan het musiceren waren. Ik heb me erbij gezet en ik was onmiddellijk contenter over het hostel. Rond een uur of 11 kwamen ook Steffi en co aan. Let the trip begin!

Dag 2.

Om 9 uur spraken we af met Matthias (Duitser) en Chad (Australiër) om naar het Tijgerpark te trekken. Onverwachts werden we ook nog vergezeld door twee Britse meisjes (Lucy en Kelly), die diezelfde dag pas gearriveerd waren. Mijn ontbijt was... hond. Serieus ;). Naast ons hostel bevonden zich een paar Koreaanse restaurants en daar stond echte hond op het menu. De hamvraag: hoe smaakt hond? Wel, beste lezertjes, ik vond het een beetje lijken op het soepvlees dat ons mama in de erwtensoep doet, maar dan met een straffere smaak (dus eigenlijk gewoon rundsvlees). Steffi vond het vergelijkbaar met schapenvlees, maar ik kan met niet goed meer herinneren hoe dit smaakt. Het gerecht was vrij pikant, een soort hondensoep met tofu eigenlijk. Jammergenoeg was het vlees wat uit elkaar gekookt en hing er weer een hele hoop “vet” aan. Enfin, ik weet nu hoe het smaakt en daar laten we het bij .

Het Siberische Tijgerpark is een echte topper, vind ik. Ik had nooit gedacht dat het zo groot zou zijn! Prachtige foto’s heb ik gemaakt. Ik moet wel zeggen dat ik op een gegeven moment toch ook wel Wuhan-zoo-taferelen ben tegengekomen, hetzij minder schrijnend. De loslopende tijgers zagen er echter allemaal gezond en wel uit. Met een busje toerden we door het park, en we legden geld samen om levende kippen te kopen om de beesten te voederen. (meer het idee van de Chinezen in de bus dan van onszelf). De levende koeien waren te duur… De kippen werden met een auto aangebracht en uit de wagen gesmeten.  Doordat ik zoveel foto’s wilde nemen, waarvoor ik steeds mijn handschoenen moest uitdoen, deden mijn handen na een tijd ongewoon veel pijn. Ook Robert heeft een probleem: als het te koud is, krijgt hij rode uitslag op zijn handen. Het is eigenlijk meer “verbranden” door de kou.

Een volgende attractie was Sun Island: een park met een groot aantal sneeuwsculpturen. Nadat de meerderheid van onze groep in het zak gezet was bij het drinken van een waterige melkthee, vingen we onze grote wandeling aan. Het was prachtig! Je kan het vergelijken met de mooie zandsculpturen die je elk jaar in België kan bezichtigen, maar dan van sneeuw. Je kon er ook met een band van een sneeuwglijbaan glijden . Wat ik me ook nog herinner is dat ik bijna flauwviel van de stank, toen ik er naar het toilet ging.

Op dag 3 vergezelden Matthias en Liam (Canada) ons. Eerst beleefden we een heel avontuur in het treinstation, waar ik de Duitsers per ongeluk opzadelde met treintickets voor 27 uren harde zitjes . Geef mij dan toch maar het vliegtuig ja. Bij het inruilen van de tickets werd ik natuurlijk weer geweldig onopvallend voorgestoken door een ongemanierde Chinees, die ik dan ook direct op zijn plaats gezet heb. Een andere man, die leek op een agent, wilde me dan weer tickets in het zwart verkopen. Toen dit alles eindelijk van de baan was, en de Duitsers 27 uren soft sleepers hadden te pakken gekregen, zijn we naar de St. Sophia Kerk getrokken. Binnenin kan je oude foto’s van Harbin bezichtigen. Harbin is begin 20^ste eeuw trouwens getroffen geweest door een zware vloedgolf, en daar is in het centrum een groot monument voor opgericht. Hierna zijn we naar een Joodse synagoge gegaan, die ik niet zo boeiend vond. We wilden de bevroren rivier Songhua per kabelbaan oversteken, maar waren daar net 10 minuten te laat voor. Dan maar per bus naar het grote ijssculpturenfestival aan de overkant.

Het was al bijna donker toen we aan het verlichte park arriveerden. In één woord: magnifiek! Prachtige ijssculpturen, van een lokale Harbin-bierfles tot een sfynx, een colosseum en een sprookjespaleis. We hebben er een paar uren rondgelopen, en dat was niet heel evident. Ten eerste ben ik één keer vrij hard onderuit gegaan :p dat was weer onvermijdelijk. Ten tweede zijn we Robert kwijtgeraakt, en niet één keer, maar wel 3 keer! Als er één ding is dat die jongen kan, is het verloren lopen  je zou bijna denken dat hij het opzettelijk doet. Ten derde begaven de camera’s het één voor één, en moesten we ze in één van onze 3 broeken bewaren om ze warm te houden. Ten vierde waren mijn tenen na een tijdje zo nat en koud (Chinese kwaliteitsschoenen) dat ik amper nog kon gaan. Toch deed de schoonheid van het park me die ongemakken vergeten ;). Halverwege namen we afscheid van Matthias, die terug naar Nanjing vertrok. Trouwens, hij kent toevallig Katrien, Tessa en Sara (klasgenoten van me) die in Nanjing studeren!

De volgende dag vergezelde Liam ons opnieuw. Eigenlijk zijn we dus nooit enkel met ons gevieren op pad geweest . Eerst stonden er tempels op het programma, die ik geen must vind, tenzij misschien de Temple of Bliss. Hierna zijn we voor de tweede maal naar de kabelbaan getrokken, die nu wél toegankelijk was. Het was mijn eerste keer in een gondel en ik vond het leuk, ondanks de hoogte. We zijn de rivier daarna terug te voet overgestoken, en hebben onder andere een bevroren kikker gevonden (die was uit een vissersgat gesprongen). Op die rivier worden allerlei activiteiten gedaan: hondenslee, paardenkar, schaatsen... Er rijden auto’s over de rivier, en er wordt zelfs gezwommen! Dat hebben we jammer genoeg zelf niet gezien, maar een toerist heeft ons foto’s getoond. De tocht over de rivier was verschrikkelijk koud, maar prachtig. De maan kwam op en zag rood, het begon te schemeren en na een tijdje gingen de lichten van het ijssculpturen- park aan de overkant weer aan. Ten slotte zijn we nog langs een Disney-ijspark geweest, waar we al zingend met bevroren tenen doorliepen. Na een etentje in McDonalds, waar het vol zat met buitenlanders, namen we de taxi naar ons geliefde hostel. 5 personen is net te veel, maar ’s nachts geven taxi-chauffeurs al eens sneller toe. De dupe is natuurlijk onze kleine Steffi, die zich in een onmogelijke houding op iemands schoot moet wringen . ’s Avonds in het hostel hebben we elkaar dan maar eens gemasseerd, en dat deed deugd!

HARBIN WAS ZUPAH  zeker de moeite om er de kou voor te trotseren!

-          Wist je dat Harbin zo koud is dat je op sommige momenten voelt dat je snot bevriest :p?

-          Wist je dat we een “pisboom” gezien hebben in het tijgerpark? Maw: de tijgers doen pipi tegen bomen en de pipi bevriest.

-          Wist je dat we in Sun Island de Yellow Crane Tower (symbool van Wuhan) gezien hebben?

-          Wist je dat bussen in Harbin belachelijk vroeg stoppen met rijden? (sommige stoppen al om 20.30!)

-          Wist je dat Chinezen supervroeg in hun bed kruipen (ook jongeren)? We waren namelijk gisteren gaan biljarten en om half 11 waren we nog bijna de enigen die aan het spelen waren.

-          Wist je dat Steffi op de tweede dag in Harbin twee uren lang mijn haren geborsteld heeft? Door de wind, mijn muts, mijn sjaal en mijn nieuwe krullen was mijn haar veranderd in één dikke dreadlock :p.

-          Wist je dat Steffi en ik tijdens het douchen in ons hostel regelmatig kleine elektrische schokjes kregen? Ik heb op een gegeven moment zelfs een échte schok in mijn arm gehad.

-          Wist je dat, toen wij als enigen nog vrij laat op restaurant zaten te eten, de bediende haar was deed op de tafel achter ons?

-          Wist je dat er een psychopatische Chinees in ons hostel rondliep? Nadat hij de hele tijd al aan het loeren geweest was, begonnen we een conversatie. Hij beweerde dat hij van Japan kwam, maar had er niet op gerekend dat Liam een aardig mondje Japans kent. Toch bleef hij zijn leugen volhouden. Uiteindelijk waren we het er allemaal over eens dat die gast een echte creep was.

-          Wist je dat Steffi aangereden is? Heel zachtjes, maar het was toch maar zo :p. Ayrton was trouwens ook al eens geraakt door een brommer, maar heeft zich toen maar een klein beetje verwond.

-          Wist je dat in Harbin de spuug op straat bevroren is?

-          Wist je dat de moeilijkheid bij Chinees eten altijd is wie het laatste stukje van een gerecht neemt?

-          Wist je dat buschauffeurs in Harbin slechte chauffeurs zijn? Ze rijden allemaal met grote schokken, zodat er regelmatig een Chinees op u valt (als je zelf niet valt). Daar komt nog eens bij dat bussen regelmatig stilvallen van de kou.

-          Wist je dat het in Harbin ’s namiddags om half  5 al begint te schemeren?

-          Wist je dat er in de Wallmart nu een grote kitsch-afdeling is voor Chinees nieuwjaar? Veel rood, goud en bling bling dus.

-          Wist je dat mijn studentenkaart in Harbin bijna geweigerd werd omdat ik wit ben en de persoon op de foto “zwart”? (de foto is genomen na mijn vakantie in Turkije)

-          Wist je dat in Chinese warenhuizen (vb. Wallmart) altijd veel te veel volk werkt? Het is alsof je op een markt bent: langs alle kanten wordt geroepen en worden producten aangeprezen. Je kan niet rustig langs de rekken lopen of er komt iemand vragen wat je nodig hebt.

-          Wist je dat Steffi en ik ons hebben laten photoshoppen in het Siberische Tijgerpark?  net echt! (ahum...) De foto is schots en scheef en Steffi haar achterwerk is hoekig ;)

03-02-2010 om 17:00 geschreven door Kelan