Dag lieverdjes!

Ik merk, nu de lessen gestart zijn, dat ik heel wat minder tijd kan vinden om aan mijn blog te werken. Ik heb op dit moment bijvoorbeeld meer zin om mijn bed in te kruipen omdat ik al twee nachten veel te weinig geslapen heb. Oke, ik geef toe, dat ligt deels aan mezelf, máár er zijn nog andere oorzaken! Ten eerste: elke avond is er wel één of ander groepje buitenlanders dat onder mijn raam lawaai komt maken en bier komt drinken. Overlaatst waren er hier beneden zelfs Afrikanen die genot vonden in het imiteren van wolven. Daarnaast is er het geluid van de waterpomp van ons gebouw, waar blijkbaar enkel ik last van heb. Ik vind het zelfs erger dan Afrikaans wolvengehuil, en ik snap niet hoe het komt dat niet heel het gebouw er wakker van wordt. Zelfs met mijn dierbare oordopjes slaap ik er niet doorheen. De pest is dat dit geluid heel onvoorspelbaar is en ongeveer een uur duurt. Soms is het er, soms niet. Zo ben ik al een paar keer om 6 uur ’s morgens wakkergeworden, terwijl ik normaalgezien pas rond 7 uur opsta. Daar gaat mijn nachtrust dus L. Een laatste oorzaak is ten slotte mezelf. Ik heb tot nu toe namelijk nog maar amper mijn schoolboeken open gedaan en ik realiseer me meestal ’s avonds pas dat ik toch nog één of ander opstel moest schrijven.

Daarom heb ik vandaag al maar eens één les geskipt... (shame on me). Lessen skippen lijkt hier op het eerste zicht geen probleem, maar de leerkrachten houden het wel allemaal bij. Een deel van de punten staat op aanwezigheid, maar dat is voor mij dus allemaal niet zo belangrijk. Ik denk niet dat ik er bij mijn super-ijverige Koreaanse vriendin een goede indruk op nalaat, maaaaar ik zoek niet elke week lessen te skippen. Het was trouwens de gemakkelijkste les: grammatica. De rest van de lessen zijn best oke vind ik. Niet zo moeilijk als in Leuven, maar ik leer elke les toch vrij veel woordenschat bij. Trouwens, niet iedereen in mijn klas studeert enkel Chinees, en dit jaar is ook niet voor iedereen in mijn klas een “extra” jaar (zoals bij mij het geval is). Voor mijn Koreaanse vriendin (Liu Zhi Hui) telt dit jaar bijvoorbeeld wél mee als een bachelorjaar, en zij heeft naast Chinees dus ook nog andere vakken zoals International Trade. Nu we het toch over school hebben, dit is mijn weekschema. Zoals je kunt zien, is de uurverdeling een beetje bizar.

Maandag:

08:00 – 09.35: grammatica

09:50 – 11:25: spreken

Dinsdag:

08:00 – 09.35: grammatica

09:50 – 11:25: luisteren

14:05 – 15:40: lezen (zowel luidop als begrijpend)

Woensdag:

14:05 – 15:40: grammatica

15:45 – 17:25: spreken

Donderdag:

08:00 – 09.35: luisteren

09:50 – 11:25: schrijven

Vrijdag:

08:00 – 09.35: grammatica

09:50 – 11:25: spreken

Het is redelijk wat, en je krijgt toch ook veel opdrachten. Dit zijn vooral lesvoorbereidingen, maar ook opstellen en oefeningen. Al bij al zal het nog wel meevallen, en je kiest zelf of je veel extra woordenschat studeert of niet.

Ohja, wat me opgevallen is bij Koreaanse meisjes is dat ze vrij preuts zijn. Preutser dan Chinese meisjes denk ik. Zo had Nitzan overlaatst een t-shirt aan waarbij het bandje van haar BH zichtbaar was. Op een gegeven moment begon Liu Zhi Hui vreemde gebaren te maken, waardoor ik dacht dat er iets mis was. Panikerend wees ze naar het BH-bandje van Nitzan, die daar natuurlijk geen probleem in zag. Toen ik me vandaag in de klas voorover bukte om iets te nemen, voelde ik plots dat Liu Zhi Hui mijn t-shirt naar beneden trok om te voorkomen dat iemand mijn onderrug zou zien.

Ik word hier met allerlei namen aangesproken, behalve met mijn echte naam. Caroline, Karolina, Kerlena, Kelan... Mijn Chinese naam is nog het best van allemaal J. Ik spreek hoe langer hoe meer Chinees hier op de campus. Als ik met mijn kotgenotes praat, is de voertaal meestal Engels, maar in de klas spreek ik tegen iedereen Chinees. Koreanen, Japanners, Vietnamezen, Laotianen, Kazachen en Turken kennen namelijk meestal geen Engels. Vorige week was er een meeting met alle nieuwe buitenlandse studenten. Net zoals al de rest hier, was ook deze meeting “vaag”. Er zal ergens in oktober een internationaal cultureel festival plaatsvinden, waarop alle buitenlanders hun land moeten vertegenwoordigen. Deel één van het festival zijn de kraampjes, die je zelf moet inrichten met bijvoorbeeld foto’s, typische klederdracht, typisch eten... van je eigen land. Deel twee is een optreden per werelddeel (alle Europeanen, Afrikanen, Aziaten samen). Voorlopig is er echter niet echt iemand die zich hier al mee aan het bezighouden is. Nochtans is het vrij belangrijk, aangezien het op de nationale televisie zal komen. Ze hebben ons ook aangeraden zo snel mogelijk contact op te nemen met onze ambassade :p. Ik ben eens benieuwd wat het allemaal gaat worden. Waarschijnlijk weer grote plannen, maar als puntje bij paaltje komt, loopt alles toch weer in het honderd.

Wat ik ook nog wou vermelden, is dat het hier vol muggen zit. Je kan niet buitenkomen, of je zit onder de muggenbeten. Op zich vind ik muggenbeten niet zo erg, maar de muggen hier zijn natuurlijk weer helemaal anders dan de muggen in België. Een beet van deze mug jeukt 10 keer zo hard als een beet van een Vlaamse mug. Nu we het toch over dieren hebben (ongedierte is een beter woord), vorige week ben ik één nacht bij Nitzan gaan slapen omdat ik bezoek had van meneer de rat. Ik was niet zeker of ik hem nu in mijn kamer of in de badkamer zag wegvluchten, dus nam ik het zekere voor het onzekere. Daarnaast horen en zien we ook regelmatig muizen op ons appartement. Ondertussen is mijn kamer herschilderd in het lichtblauw (Madi’s idee). Enkel Nicole laat haar kamer niet schilderen. Enkel de living moet nu nog gedaan worden. Het resultaat mag er zijn ;) echt veel beter dan die vuile witte muren van voorheen.

Vorige week ben ik samen met Nitzan en Nicole gaan zwemmen buiten de campus. Ik hoop dat ik vaker de tijd kan vinden om met hen mee te gaan, want het bevalt me wel. Nochtans valt het niet te vergelijken met zwembaden in België. Zo zijn er geen aparte kleedhokjes en loopt iedereen er na het zwemmen naakt rond. De ruimtes voor mannen en vrouwen zijn natuurlijk wel van elkaar gescheiden. Op het eerste zicht lijkt het zwembad vrij hygiënisch; iedereen moet namelijk een badmuts dragen en de gangen zijn heel proper. Echter, eenmaal in het zwembad merk je dat er niets anders dan gerocheld wordt. Chinezen tuffen gewoon in de goot van het zwembad en kletsen er dan wat water overheen. Na het zwemmen sta je dus met zijn allen gezellig in je blootje onder de douche, en je kan je wel voorstellen dat een paar buitenlanders tussen die Chinezen een speciale attractie zijn. Zo begon er weer een meisje tegen me te babbelen en te stoefen over mijn schoonheid J. Jaja, ik krijg hier een dikke nek.

Ondertussen heb ik al wat meer van Wuhan gezien. Vooral de omgeving rond de campus lijkt me al iets duidelijker. Zo ben ik vrijdagavond op mijn eentje over de dichtstbijzijnde hoofdbaan gelopen, en heb ondertussen wat winkeltjes gedaan. Het was een grote wandeling, en ik was pas heel laat terug op kot. Ed had me toen een paar berichten gestuurd waarin hij zei dat hij slecht nieuws van thuis had, dus ben ik zo snel mogelijk langs zijn kot gegaan. Omdat ik een slecht voorgevoel had, heb ik onderweg een knuffel voor hem gekocht (overlaatst heeft hij mij ook een kadootje gegeven). Het nieuws bleek inderdaad ernstig: zijn moeder heeft een hartaanval gehad. Ik wist niet wat ik hoorde. Ed is zaterdag de hele dag op pad geweest om zijn paspoort terug te krijgen van de politie (de politie neemt hier namelijk gedurende een ganse week je paspoort af om een verblijfsvergunning in orde te maken) en om een treinticket te kopen. Ik ben zaterdag een dagje naar Hankou geweest, en schrok toen ik rond 6 uur het bericht kreeg dat Ed ’s avonds al naar huis zou vertrekken. Ik ben halsoverkop naar het treinstation vertrokken, waar ik hem nog 5 minuten gezien heb. Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. Ik hoop dat alles oke is... Het was voor mij wel een domper om mijn beste maatje hier te zien vertrekken. Gelukkig is hij van plan nog terug te komen, maar dat zal zeker voor binnen een paar weken zijn.

Zaterdag heb ik de Yellow Crane Tower bezocht en ben ik dus nadien in Hankou gaan rondlopen. Ik had gedacht dat de Yellow Crane Tower enkel een “tower” was, en dat ik die dus gerust op een uurtje gezien zou hebben. Het tegendeel was waar, want het gebied van de Yellow Crane Tower bleek groter dan ik dacht. Omdat het zaterdag vrij warm was, heb ik toch wel wat afgezien J ik zweette me te pletter. Net op dat moment, toen ik op een stoeltje zat te rusten, kreeg ik een Chinese jongen in de mot die stiekem een foto van me wilde trekken. Omdat ik echter naar hem keek, richtte hij snel zijn camera naar de andere kant. Hij snapte dat ik het doorhad, en ging het tegen zijn vrienden vertellen, waarna ook zij begonnen te lachen en naar mij begonnen te loeren. Uiteindelijk waagden twee meisjes uit hun groep het aan mij te komen vragen of ze samen met me op de foto mochten. Om beurt kwamen ze naast mij staan, en die hele tijd bleef ik me afvragen waarom Chinezen in godsnaam met een bezwete en afgematte buitenlander op de foto wilden. Ik zag er namelijk niet echt op mijn paasbest uit J. Deze actie gaf andere Chinezen het startsignaal om hetzelfde te komen vragen, en dus had ik op de Yellow Crane Tower wel mijn bezigheden. Het uitzicht daarboven was magnifiek. Jammer genoeg is de lucht hier zelden helder, waardoor alles steeds in nevel gehuld is. Ik vermoed dat het de smog is, en de hoge vochtigheid op deze plaats. Het weer varieert hier zeker zo erg als in België. Zaterdag was het heet, maar was er geen zon te zien, zoals hier bijna altijd het geval is. Zondag heeft het heel de dag geregend, en op sommige momenten zelfs gestortregend. Maandag (gisteren) was het echter uitzonderlijk een prachtige dag. Zulke dagen maak je hier zelden mee, zei Madi. De hemel was open en de temperatuur was ideaal (zo’n 24 à 25 graden). Daarom heb ik van die gelegenheid gebruik gemaakt de campus eens te verkennen. Samen met Jordi (een Spanjaard) ben ik de oude Chinese koten en de oude bibliotheek gaan bezichtigen. Daarna ben ik alleen nog op zoek gegaan naar één of andere plaats vlakbij mijn universiteit waar het mogelijk zou zijn guzheng te leren spelen. Je weet wel, dat typische Chinese snaarinstrument. Ik heb die plaats (nog) niet gevonden, maar wel een leuk straatje met allerlei goedkope spullen (van schoolbenodigdheden tot kleding).

In het algemeen heb ik me zaterdag goed geamuseerd, maar ik voelde me ook verloren. Het feit dat ik er helemaal alleen op uitgetrokken was, had daar waarschijnlijk wel mee te maken, maar het komt ook omdat ik me nog altijd niet echt goed voel in deze stad. Misschien heb ik te veel hooi op mijn vork genomen door zaterdag zowel de toren als het centrum van Hankou te bezoeken. Het was namelijk nogal overweldigend. De weekenddrukte is onvoorstelbaar. Het afscheid van Ed diezelfde avond was de druppel, en op het einde van de dag was ik uitgeput en ongelukkig. Gelukkig kon ik zondag lang uitslapen en kreeg ik telefoon van Julia dat ik weer kon gaan lesgeven (samen met Adam). Ditmaal waren de kinderen iets ouder, maar lesgeven kon gewoon op dezelfde manier als vorige keer. Ik had dit keer de les voorbereid, en heb het over hobby’s gehad. Zo kwam ik uiteindelijk bij zingen terecht, en heb ik de kinderen het refrein van “You are my sunshine” geleerd. Ze waren allemaal zo enthousiast, en ook ik geniet daar heel erg van. Julia is zo in de wolken dat ze me heeft gevraagd of ik lesgeven in een kleuterschooltje zou zien zitten. Daarom ga ik dat normaalgezien nu vrijdag eens proberen. Daarna kan ik kiezen wat me het beste ligt. Lesgeven is hier niet echt moeilijk. Het is vooral belangrijk dat je creatief bent en de kinderen heel actief laat meewerken. Als je dan toch eens inspiratieloos bent, laat je de kinderen nieuwe Engelse woorden nazeggen. Dat kan soms wel eens voor grappige effecten zorgen ;) want de kinderen herhalen effectief álles. Toen ik me een goedkeurende “hm” liet ontvallen, hoorde ik dan ook enkele Chineesjes hetzelfde zeggen. Ik besloot daarom er nog maar een paar “hm hm”-s aan toe te voegen ;).

22-09-2009 om 00:00 geschreven door Kelan