Kelan in Spain (English version) / Kelan in Spanje (Dutch version)
Dutch version
Ik mag dan wel
weer in België zijn, toch kan ik het reizen blijkbaar niet laten. Al een hele
tijd geleden vroeg ik mijn maatje Hong of hij zin had in een tripje tijdens
zijn lesvrije week in februari. Het duurde niet lang of onze zes dagen Granada
en Sevilla stonden vast! Vandaar deze afwisseling in mijn blog het gaat nu
eens niet over China, maar over Kelan in Spanje! Olé!
Op 3 februari 2012
sprongen Hong en ik het vliegtuig van RyanAir op. Het was mijn eerste ervaring
met RyanAir daarover later meer.
Na de landing in Sevilla namen we de airportbus tot aan het treinstation Santa
Justa, om ons dan te voet naar het nabije hostel Mrs. Pepa te begeven. We
zouden er slechts één nachtje slapen, om dan de volgende ochtend de trein van
zeven te nemen naar Granada. Hoewel het personeel er uiterst vriendelijk was,
praatte men er geen letter Engels. Ik herinnerde me inderdaad dat ik daar op
mijn vorige tripjes naar Spanje ook van geschrokken was. Zelfs het overgrote
deel van de Spaanse jongeren slagen er niet in je in het Engels verder te
helpen. Anderzijds verbaas ik me er dan ook weer over hoeveel Spaans ik versta
zonder dat ik ooit Spaans geleerd heb. Uiteindelijk kan je de meeste dingen
door middel van het verspaansen van Engelse woorden en de nodige gebaren wel
duidelijk maken. Toch zijn misverstanden natuurlijk niet uit te sluiten. Zo
ging Hong op een gegeven ogenblik in ons hostel extra treininformatie vragen.
Hij probeerde te vragen of er tussen de treinen van 7.10 en 11.50 geen andere
treinen naar Granada waren. Un momento was het antwoord van de hostelbediende,
en na twee minuten stond de man terug bij Hong met een alarmklok in zijn
handen.
Reeds de eerste avond ontdekten we de hemelse Spaanse jamón. Ik denk nu dat
die ham Iberian Ham was, want de Serrano Ham (ook zeer lekker) smaakt toch net
iets anders. We kregen er niet genoeg van, en bestelden dan ook maar
onmiddellijk een portie om mee te nemen als ontbijt. We liepen nog een hele
blok om op zoek naar de supermarkt. Zo zalig dat supermarkten ginder open
blijven tot 22.00, en soms zelfs tot 02.00 s nachts!
We hebben zowat alle uren van de klok gezien, want het hostel was ongelooflijk
lawaaierig en het was best koud op de kamer. Autos zoefden onophoudelijk
voorbij, en het voelde alsof er geen muur was tussen de straatkant en onze
bedden. Nu ja, voor zon spotprijsje mag je natuurlijk niet al te veel
verwachten. De volgende dag begaven we ons met kleine oogjes (voor Hong nog
kleiner dan normaal) naar het treinstation.
Rond 11 uur
arriveerden we goed en wel in het kleine, maar betoverende Granada (pas op dat je niet 'grandma' leest, zoals een vriend van me deed. Hiermee bedoel ik natuurlijk niet dat mijn grootmoeder niet betoverend is ). We logeerden in Hostel La Duquesa, waar het zowel qua logies als personeel erg goed was. Het was erg koud buiten, maar toch hield ons dat niet tegen direct een grote wandeling te doen door Granada. We waren bang dat we met onze twee dagen niet zouden toekomen, maar die angst bleek onterecht. Eigenlijk hadden we met die wandeling reeds heel Granada doorkruist en de belangrijkste bezienswaardigheden gezien. In één van de kerken was een kind zijn Spongebob-ballon verloren, en die hing dus helemaal vanboven in de kerk te bengelen . We
dronken een cola cao (warme chocolademelk) in een taverne waar het plafond vol
hing met ham en wandelden door de Moorse wijk Albaicin helemaal naar
Sacromonte, een plaats waar je een prachtig uitzicht hebt op het Alhambra, een
Moors paleis dat boven Granada uittorent. Het is leuk hoe je, als je informatie
nodig hebt, overal wel een Chinees restaurant vindt waar je dan je Chinees kan
benutten. Zo zie je maar, je hoeft niet noodzakelijk Spaans te kunnen om in
Spanje te reizen Chinees is voldoende . Hong brak onbedoeld een magneet in een souvenirwinkel, en vijf minuten later hing er een papier met If you break it, you pay it . Ons
avondmaal namen we in een tapasbar genaamd Bella y la Bestia en we dronken er
nog ene in één van de vele cafeetjes met Arabische/Moorse inrichting.
De volgende dag
stonden het Alhambra en het Generalife (een ander paleis grenzend aan het
Alhambra) op het programma. Moest je er ooit komen, onthoud dan dat je geen
tickets kan kopen aan de ingang van het Alhambra, maar wel helemaal bovenaan
bij het Generalife. Er is een busje dat eerst langs het Generalife rijdt, en
dan langs het Alhambra. Stap dus onmiddellijk uit aan het Generalife, en
vermijd zo net zoals wij helemaal terug te moet lopen. Het Alhambra was
subliem! De kamers van het gedeelte genaamd Nasrid Palace zijn betoverend
mooi, alsook de tuinen (hoewel het er in de zomer natuurlijk nog een pak beter
uitziet). Grappig was dat een man als ringtone The Entertainer had en nadien
iedereen in het Alhambra die melodie neuriede , including me. De zon scheen, maar het
was nog erg koud. In het busje terug naar het centrum waren we in het Chinees
de looks van enkele meisjes die ook in het busje zaten aan het beoordelen, toen
na een tijdje de Spanjaard naast ons plots in het Chinees zei dat hij ook
Chinees kon spreken. De man had jarenlang zaken gedaan in het zuiden van
China. Na een tukje besloten we naar een Flamenco optreden te gaan in een
kleine bar, waar we getuige waren van een intiem optreden. Het was mooi hoe de
Flamenco-danseres zo opging in het verhaal. Ze gebruikte elk lichaamsdeel, van
haar voeten tot de puntjes van haar vingers, om het verhaal uit te drukken. De
bijhorende gitaar, trommel en zoete woorden van de zangeres begeleidden haar.
De volgende
ochtend spendeerden we aan shoppen, aangezien in Spanje op dit moment de
rebajas nog volop aan de gang zijn. We kwamen redelijk vroeg in de namiddag
aan op het busstation, maar bleken nog een hele tijd te moeten wachten op de
bus naar Sevilla. Dan nog maar eens een cola cao, begeleid met churros. Na
aankomst in Sevilla deden we er een avondwandeling en vonden we een zalig klein
authentiek Spaans restaurantje, genaamd Bodegón Alfonso VII, waar we ons tegoed
deden aan Sevilliaanse spinazie en paella.
De temperatuur was intussen heel wat beter, en de volgende dag was het zelfs
tegen de 20 graden! Rijpe mandarijntjes vielen overal onverwacht uit de bomen. We
bezochten de Kathedraal en de toren (Giralda), van waar we een prachtig
uitzicht hadden op de stad. We bezochten ook het Alcazár-paleis in Sevilla,
iets wat je zeker moet gezien hebben. Het had iets weg van het Alhambra, maar
de kamers waren nog veel fijner versierd. In de tuinen waren verschillende
schilders aan het werk. Ik kuierde door tuinen en genoot met volle teugen van
de stralende zon. We wilden Casa de Pilatos bezoeken, maar besloten dit omwille
van de hoge toegangsprijs uiteindelijk toch niet te doen (ik had nochtans op
internet gevonden dat EU-burgers er op dinsdag gratis binnen mogen, maar
eenmaal daar bleek dat dit op woensdag het geval is). We trokken dan maar naar
de Plaza de España, ook echt de moeite om eens rond te lopen! Je kan er mozaïeken
bewonderen van allerlei historische gebeurtenissen in alle provincies van
Spanje.
De laatste dag
kocht Hong nog een aantal souvenirs, waaronder castagnetten en waaiers, en
daarmee was onze trip tot een einde gekomen. We reden nog even langs het Santa
Justa station om ons een laatste maal in de jamón te gooien en begaven ons naar de luchthaven. Wat
een klucht was het met RyanAir ik mocht ditmaal niet boarden zonder bij te
betalen voor mijn bagage omdat die net iets te groot was, hoewel ze (met wat
duwen) wel in het bakje met afmetingen voor bagage paste. Op de heenvlucht
herinner ik me een vrouw in rolstoel die van de eerste rij in het vliegtuig
helemaal tot de laatste rij moest hinken. Daarnaast had niemand plaatsen
toegewezen gekregen, zodat je langs de ene kant (als je snel was) wel een leuke
plaats naar keuze kon bemachtigen, maar dat langs de andere kant het boarden
dubbel zo lang duurde. Veel passagiers besloten op het laatste moment immers
tóch nog van zitplaats te veranderen. Eenmaal in het vliegtuig werd afgeroepen
dat men op zoek was naar een Italiaan die wel eens op het verkeerde vliegtuig
kon zitten. Dat zou inderdaad geen verrassing geweest zijn, omdat het bij
RyanAir de gewoonte is dat je zelf te voet je weg naar het vliegtuig moet
vinden, en omdat op dat moment het vliegtuig naar Rome vlak naast dat van Charlerloi geparkeerd stond.
Er kwam echter geen reactie op de oproep. Maar toen we net in Charlerloi geland waren,
merkten we plots een verwarde jongen op die tegen de stewardess kwam vertellen dat
hij naar Rome moest en dat het geen grap was Moraal van het verhaal: vraag voor het
opstijgen altijd nog eens na of je wel op het juiste vliegtuig zit bij RyanAir
toch.
Hasta luego! FOTO's zijn te vinden op de volgende openbare link:
I might be
back in Belgium, but I cant seem to let go off travelling. A while back already
I asked my Chinese friend Hong if he fancied a short trip during the
lesson-free week in February. Not long after, our six-day travel to Granada and
Sevilla was fixed! Hence this variation in my blog this time we arent
talking about China, but about Kelan in Spain! Olé!
On February
3rd 2012 Hong and I jumped on the RyanAir plane. It was my first experience
with RyanAir Ill tell you more about it later.
After the landing in Sevilla we took the airport shuttle to the train station
Santa Justa, and from there we walked by foot to our nearby hostel Mrs. Pepa.
We would only stay there for one night, and get up very early the next day to
take the train of 7am to Granada. Even though the staff of the hostel was extremely
friendly, but they werent able to speak one word of English. I remembered that
this had startled me already during my previous trips to Spain. Even the big
majority of the Spanish youngsters are not able to talk English. On the other
hand again I was surprised how much of Spanish I can actually understand
without ever having learned this language. In the end you can make most things
clear by just spanicizing English words and make silly gestures. But of
course you wont be able to avoid certain misunderstandings. An example is that
at a certain moment, Hong went to ask train-information in the hostel. He was
trying to ask if there were any more trains to Granada than the ones of 7.10am
and 11.50am. Un momento was the anwer of the receptionist, and two minits
later he came back with an alarmclock in his hands.
The first
evening already we discovered the heavenly Spanish jamón. Now I think that this bacon must have been the
Iberian Bacon, because the Serrano Bacon (also very tasty) tastes slightly
different. We couldnt get enough of it, and therefore immediately ordered an
extra portion to take with us for breakfast. We walked a whole way looking for
a supermarket. Its great that supermarkets in Spain open until 10pm, and
sometimes even until 2pm! We were almost
awake the whole night, because the hostel was incredibly noisy and the room was
pretty cold. Cars drove by without interruption,
and it felt as if there wasnt a wall between the streetside and our beds. But
of course you cant expect much of such a low cost hostel. With tiny eyes (for
Hong even more tiny than usual) we headed to the train station the next day.
Around 11am
we arrived safe and sound in the small but enchanting Granada (make sure to not
read grandma, as a friend of mine did, although I dont mean to say that my
grandma isnt enchanting ). We
resided in Hostel La Duquesa, where the lodgings as well as the staff were very
nice. The weather was cold, but this didnt stop us from taking a long walk
through Granada. We were afraid that two full days in Granada wouldnt be long
enough, but that fear turned out to be groundless. By taking that walk we
actually already had crossed the whole of Granada and had seen the most
important scenic spots. In one of the churches a child had lost its
Spongebob-balloon, resulting in a nice distraction dangling against the ceiling
.
We drank a
cola cao (hot chocolate) in a tavern where the ceiling was filled with bacon
and took a walk through the Moorish neighbourhood Albaicín all the way to
Sacromonte, a spot from where youve got an amazing view over the Alhambra, a
Moorish palace that towers above Granada. Its interesting how you, if you need
any kind of information, almost always can find a Chinese restaurant around
where you can use Chinese to talk to people. It shows you that, to travel in
Spain, you dont necessarily need to be able to talk Spanish Chinese will do
;). By accident, Hong broke a magnet in a souvenir shop, and five minits later
a paper was put up: If you break it, you pay it . Our dinner we had in a Tapas Bar
named Bella y la Bestia, and we had another drink in one of the many small
cafés with Moorish/Arabic furnishing.
The program
for the next day were the Alhambra and the Generalife (another palace bordering
to the Alhambra). If you would go there in the future, then remember that youre
not able to buy tickets at the entrance of the Alhambra, but all the way up at
the Generalife. Theres a small bus first driving past the Generalife, and
after that passing the Alhambra. Make sure to get out of the bus immediately
when you reach the Generalife, in order to avoid having to walk all the way
back. The Alhambra was magnificent! The rooms of the part called Nasrid Palace
are fairy-like, as well as the gardens (even though in summertime it probably
is even more beautiful). Funny was how one guy used The Entertainer as a
ringtone, and how all visitors in the Alhambra afterwards continued to hum this
melody ,
including me. The sun was shining, but still it was very cold. In the bus back
to the center Hong and I were judging the looks of a couple of girls who also
were sitting in the bus. We were talking for a while already, when suddenly the
Spanish guy next to us told us (in Chinese!) that he also was able to speak Chinese
. The
man had been doing business in the south of China for many years. After a short
nap we decided to go watch a Flamenco-perform in a small bar, where we
witnessed an intimate dancing act. It was delightful how the female
Flamenco-danser was feeling the story. She used each and every part of her
body, from her feet until the tips of her fingers, to express the story. The
accompanying guitar, drum and sweet words of the singer leaded her.
The next
morning we spent shopping, since at this moment the Spanish rebajas are still
going on. We reached the bus station in the early afternoon, but it turned out
we still had to wait quite a while for the bus to Sevilla. We couldnt come up
with anything else but ordering another cola cao, accompanied by the typical
churros. After our arrival in Sevilla we took an evening walk, and we found a
lovely tiny authentic Spanish restaurant, named Bodegón Alfonso VII, where we
enjoyed Sevillian spinach and paella.
Meanwhile
temperatures were a lot better, and the next day temperatures even climbed up
to 20 degrees! Ripe tingarines kept on falling off trees, often very
unexpected. We visited the Cathedra
land the tower (Giralda), from where we had a beautiful view on the city. We
also visited the Alcazár-palace, also something you cant miss. It resembled a bit the Alhambra, but
the decorations in the rooms were even more detailed. In the gardens several
painters were doing their job. I was strolling through the gardens, enjoying
the shining sun to the fullest. We wanted to visit Casa de Pilatos, but
eventually decided to not enter because of the high entrance fee (although on
the Internet was written that EU-members could enter for free on Tuesdays, but
once we arrived there it turned out to be free entrance on Wednesdays).
Therefore we decided to visit the Plaza dEspagna instead. It turned out to be
a good choice, its definitely worth a visit! You can admire historical mosaics
from all provinces of Spain.
On the last day Hong bought a couple of souvenirs, among which some castanets
and fans. Our trip had come
to an end. By way of goodbye-meal,
we dropped by the Santa Justa train station again to once more pounce upon the delicious
bacon, and we headed to the airport.
What a
farce, this RyanAir! This time I wasnt allow to board without paying extra for
my luggage because it was a little bit too big, even though it (with some
pushing I admit) fitted in the box to measure the size of your luggage. On
the flight to Sevilla I remember a women in a wheelchair who had to limp on one
leg from the first row in the plane all the way to the back! Next, nobody had
been appointed seats. In this way of course you have the luxury of choosing
your own seat (if you are fast), but on the other hand the boarding takes twice
as much time as usual, since a lot of passengers change seats at the last
moment. Once on the plane there was a call for an Italian guy who possibly was
on the wrong plane. That, indeed, wouldnt have been a surprise at all, since RyanAir
lets passengers find their own way to the plane, and at that moment the plane
to Rome was parked right next to the plane to Charlerloi. Nobody responded to
the call. But right after we landed in Charlerloi, we suddenly noticed a
confused boy who came to tell the stewardess that he had to go to Rome, and
that he wasnt joking Moral of the story: before take-off, make
sure to ask again if youre seated on the right plane at least, if youre
flying RyanAir.
Ik ben intussen
al een week thuis en het doet me echt deugd! Frieten, chocolade, goei vlees
zonder botjes en vet het leven kan toch mooi zijn (zonder daarmee te zeggen
dat het leven ginder niet mooi is). Ik wilde al direct beginnen schrijven over
hoe het weer hier is, maar dat weten jullie natuurlijk allemaal ook wel J (lap, das al beroepsmisvorming, haha).
Intussen kan ik het weer in Guangzhou nog wat opvolgen, en daar is het sinds
mijn vertrek precies heel wat minder. Overdag is het maximum rond de 12 graden,
en er valt veel neerslag. Ik denk vaak aan hoe leeg University Town op dit moment
is omwille van Chinees Nieuwjaar. De weinige buitenlanders die daar nog
rondhangen klagen daar ook over. Winkels en restaurantjes zijn toe (behalve het
moslimrestaurantje bij ons in de buurt), alle Chinese studentjes zitten
gezellig bij de familie thuis kikkerbilletjes en kwal te eten, en buitenlandse
studenten zijn thuis of op reis. Ik heb absoluut geen spijt van de beslissing
naar huis te komen, en heb mijn vakantie goed volgepland.
Hoe het voelde om
terug thuis te komen? Eigenlijk is de overgang ditmaal erg vlot verlopen. Het
is op bepaalde momenten zelfs alsof ik nooit in Guangzhou geweest ben. Af en
toe lijkt het leven in Guangzhou een droom.. de tijd gaat er zo snel, en het
verschil met België is zo groot dat ik soms met mijn ogen moet knipperen en
mezelf er nog eens aan moet herinneren dat ik In China (!) zit, alsof ik het
anders niet genoeg zou beseffen. Ook word ik zo stilaan meer gewend aan de
lange vluchten, en ik kijk zelfs uit naar het spannende moment waarop een
vreemde naast me komt zitten met wie ik dan een conversatie kan beginnen. Zo
zat ik op mijn terugvlucht naast een Chinese professor uit Zhengzhou die lange
tijd in Engeland gewoond heeft (hoewel dat aan zijn Engels amper te merken
viel). Hij zou in Engeland een Thaise doctoraatsstudente bij haar research
begeleiden. Hij verbaasde zich over mijn kennis van China en het feit dat ik in
Zhengzhou geweest ben, en voor ik het wist kreeg ik verhalen over de Culturele
Revolutie (1966 1976) voorgeschoteld. Het was één van de zovele politieke
campagnes in China die komaf wilde maken met al wat oud en bourgeoisie was.
Scholen gingen dicht, studenten gingen naar fabrieken of naar het platteland,
cultureel erfgoed ging eraan en leerkrachten werden op straat belachelijk
gemaakt. Professor Fan was op dat moment amper 15 jaar, vertelde hij, en werd
gedurende een paar jaar naar Binnen-Mongolië gestuurd om er in kleine groepjes
te gaan werken. De jongeren leefden in nomadententen op de uitgestrekte vlaktes
en hadden geen enkel comfort. Na geloof ik drie jaar is hij dan nog even in een
fabriek gaan werken, en rond 1979 begonnen de scholen hun deuren langzaam weer
te openen, zij het dat gedurende de eerstvolgende jaren alle vakken sterke
marxistische invloeden hadden. Wiskunde was met andere woorden marxistische
wiskunde, geschiedenis was geschiedenis van het marxisme enzovoort. Maar men
was gelukkig tot de conclusie gekomen dat onderwijs noodzakelijk was voor de
verdere ontwikkeling van het land. Professor Fan heeft tijdens de hele vlucht
geen oog toegedaan, en toen ik weer even wakker was, wees hij voorbijspringende
ongesimplifieerde karakters aan op het televisiescherm vlak voor hem om te
testen hoeveel ik er herkende.
Ik heb voor mijn
mama een soort van slaapthee gekocht in China, omdat ze net zoals ik ook wel
eens slecht slaapt. Intussen heb ik voor haar de ingrediënten vertaald en op
een rijtje gezet. Naast witte lotus en Chinese angelica, ben ik ook iets minder
bekende ingrediënten tegengekomen. Rhizome of lagehead atractylodes was er
één van, maar het vreemdste waren toch wel de fossielen van de tanden van een
aantal zoogdieren uit oude tijden, zoals de olifant, de neushoorn en de
hipparion.
'Did you recognise Ke Lan and have you greeted her by name?
23 graden in
december! Halleluja! Wat het weer betreft, hoor je mij niet klagen. Ik heb nog
geen handschoenen of muts nodig gehad, heb nog geen vijf truien over elkaar
moeten trekken zoals in Wuhan, en van koude tenen ook amper sprake. Ik heb het
maar één keer erg koud gehad tijdens de les (het nu reeds bekende fenomeen van
koudere temperaturen binnen dan buiten), maar verder valt er niet te klagen.
Het vreemde is dat als je hier om je heen kijkt, het merendeel van de Chinese
studenten gekleed is alsof ze op de noordpool wonen. Bij de eerste koudere
temperaturen halen Chinese meisjes hun (fake) Uggs uit de kast, planten ze
fluffy roze oorwarmers op hun hoofd en trekken ze hun handschoenen aan. Dat is
om het op zijn zachtst te zeggen een beetje vreemd als je bedenkt dat ik
daarnaast in mijn zwarte (fake) lederen jekker bijna sta te zweten.
Verschillende Chinezen en buitenlanders klagen over de koude, en dan zwijg ik
wijselijk. Heer, vergeef hen en leid hen naar de waarheid (lees: Wuhan), want zij zijn onwetend . Maar ik geef toe, in de koten is het bij
momenten allesbehalve aangenaam. Via alle mogelijke kieren vliegt er koude wind
binnen, en verwarming is er niet. Ook daar geldt de Chinese wet van binnen
koud, buiten warm. Op mijn appartementje kwam ik ook voor een verrassing te
staan toen bleek dat er op mijn airco-remote control geen verwarmingsfunctie
stond. Ik heb me intussen een klein verwarmingstoestelletje aangeschaft (een
klein ding dat warme wind blaast en ook nog eens in het rond draait!) en dat volstaat
voor mijn eenpersoonskamer.
Ik ben nog steeds
niet tevreden over de lessen, en mits het semester intussen op zijn einde is,
heb ik de hoop op beterschap opgegeven. De examens van mijn businessvakken en toerismevakken
zijn achter de rug, en wat ik daar gezien heb, had ik nog nooit gezien en ik
hoop ook dat ik het nooit nog hoef te zien (maar daar vrees ik voor). De
leerstof was zo complex en het was zo ongelooflijk veel, dat het voor de
buitenlandse studenten in onze klas bijna onmogelijk was te slagen. Johalia
(Madagaskar) en ik vroegen ons dan ook al veel eerder af hoe het komt dat
iedereen er toch doorgeraakt en het antwoord werd ons letterlijk in de schoot
geworpen. Ik keek verbaasd naar Johalia, die zich een eindje verderop bevond,
en Johalia keek me op haar beurt ook vol ongeloof aan. Voor en achter haar
zaten Indonesische studenten propjes papier naar elkaar te gooien. Johalia
kreeg regelmatig een propje in haar gezicht. Links van mij zag ik hoe een goed
voorbereide studente de powerpointslides één voor één in klein formaat had
afgeprint en uitgeknipt, en er kunstig een boekje van had gemaakt. Tijdens een
ander examen zag ik dan weer hoe een studente haar notitieschrift naast haar
examenkopij legde en secuur begon te kopiëren. Ipads, Iphones en wat nog meer
werden doorgegeven, en er kraaide geen haan naar. Dat lukt hen dan wel voor de
definities en theoretische vragen, dacht ik bij mezelf, maar wat met de
goed-fout vragen? Maar toen ik mijn kopij vooraan ging afgeven, kon ik zien hoe
een foto van een ingevulde examenkopij naar verschillende gsms werd doorgestuurd.
Het was grappig en triestig terzelfder tijd. Een tijdje geleden moesten we een
presentatie geven over ons eigen land voor het vak toerisme. Veel stelt dat
niet voor, maar ik heb wel mijn best gedaan. Ik betwijfel echter of de
leerkracht mijn naam kent (want hij heeft me niets gevraagd), en daarnaast zag
ik hem tijdens andere presentaties druk smsjes verzenden. Gelukkig ben ik erin
geslaagd het publiek wèl te boeien, en af en toe zelfs een geslaagde grap te
maken.
Ook over de
zitjes in de aula heb ik een klacht. Die zijn namelijk eerder berekend op
Amerikaanse studenten dan op Chinese studenten en buitenlandse studenten met
een normaal postuur. Ik pas met gemak twee keer op die stoelen, en ik moet
letterlijk naar mijn boek reiken als ik iets op wil schrijven. Dat is niet
bepaald comfortabel voor je rug, aangezien er gewoon geen ruggensteun is, en na
een tijd begin ik me dan ook in allerlei vreemde posities te wringen. Zo zet ik
al eens mijn voeten op mijn stoel, of probeer ik een stabiele positie voor mijn
boek te vinden tussen mijn benen en de bank, of ik probeer tevergeefs nette notities
te nemen op mijn schoot.
Ik sta nog steeds
versteld van de omvang van University Town. Ik mag dan al wat bekender zijn met
deze plek, er zijn massas universiteiten die ik nog niet kan lokaliseren. Toch
is het hier steeds vrij leeg, s nachts zie je geen kat (zelfs niet tijdens de
weekends). Dat komt natuurlijk omdat Chinese studenten voor een bepaald
tijdstip op hun kot moeten zijn. Meestal is dat 23.00u. Het is vreemd hoe
Chinese studenten hier in zekere zin nog behandeld worden als kinderen. De
universiteit probeert op alle mogelijke manieren controle uit te oefenen. Op de
campus zijn bewakers verspreid die je s nachts vragen waar je naartoe gaat en
dan de informatie via walkie talkie doorspelen naar de bewaker verderop, die je
dan op zijn beurt nauwgezet in de gaten houdt, alsof je wel eens een crimineel
feit zou kunnen plegen. Daarnaast worden ook aanwezigheden gecontroleerd, voor
ons moeilijk te vatten. Het is effectief zo dat de prof soms tientallen namen
afroept in een aula met wel 200 studenten. Hij doet dat echter niet altijd, met
als gevolg dat er toch nog veel studenten lessen skippen. Op een zeker moment
was er naar de zin van de prof toerisme te weinig volk opgedaagd, en vond de
prof het welletjes. Hij begon een speech en hamerde erop dat de klasverantwoordelijken
nauwgezet de afwezigheden moeten noteren. Het merendeel van de studenten komt
gewoon omwille van die reden, en doet tijdens de les iets anders of legt zijn
hoofd op de bank. Het vak toerisme is dan ook een keuzevak voor hen. Toch vind
ik het schrijnend, aangezien de prof niet door middel van dreigingen jongeren
naar de aula zou moeten lokken, maar hen net zou moeten proberen te boeien en
hen zo aan zou moeten trekken. Het lijkt alsof deze professoren daar niet bij
stilstaan. Chinese jongeren zijn meer dan andere jongeren bezig met
buitenschoolse activiteiten, en een Chinees meisje vertelde me dat dit net komt
omdat er geen andere manier is om jezelf te onderscheiden en praktische
ervaring op te doen. Het zijn die dingen waar de Chinezen hetmoeten van hebben, en niet zozeer van het
diploma. Chinese studenten moeten vaak vooral goed vanbuiten kunnen leren, en
op zich is aan een universiteit afstuderen niet moeilijk. Het is het
binnenraken in een universiteit dat zo lastig is. Een diploma betekent daarom niet
noodzakelijk een job, en ik sta er versteld van hoeveel universitairen na hun
studies vaak gedwongen worden een job beneden hun diploma uit te oefenen.Het is niet zozeer de studiedruk die hoog is,
maar wel de life pressure. Een interessante documentaire hieromtrent kan je
vinden op http://www.aljazeera.com/programmes/facesofchina/2011/02/20112710277898153.html. Mijn professor toerisme liet op een
bepaald moment vallen dat er vorig jaar vier gevallen van zelfmoord geweest
zijn in onze universiteit.
Afgelopen vrijdag
heb ik gezongen op de Carols Night, georganiseerd door buitenlandse studenten,
voornamelijk Afrikanen. Het was een gezellige bedoening, en voor mij ook de
eerste keer dat ik een viering op zijn Afrikaans meemaakte. Gezang, gedans,
lezingen in verschillende talen... Vooral Nathan (Ghana) ging erg in het
gebeuren op, en met wat aanmoediging slaagde hij erin iedereen te doen
rechtstaan en bewegen. Op dinsdag was ik dan weer van de partij op het
jaarlijkse Nieuwjaarsfeest, ook georganiseerd door de buitenlandse studenten.
Ik heb niet enkel gezongen, maar heb ook deelgenomen aan een kort toneelstukje
in het Chinees, en daarna aan een waar modedefilé. Onder de buitenlandse
studenten is namelijk een Indonesische meisje dat in haar eerste jaar mode zit,
en wij mochten haar eerste ontwerpen showen ronduit prachtig. Naar Chinese
gewoonte werden een hoop certificaten met veel poeha overhandigd aan de meest
actieve studenten van onze studentenkring.
Intussen ben ik
twee keer in het Ritz-Carlton hotel (een van de meest luxueuze hotels van Guangzhou)
geweest om een Chinese vriendin (Natalie) en haar echtgenoot (Stephan, uit het
V.K.) bij te staan in het entertainen van kids. We laten hen knutselen, lezen
verhaaltjes voor, verkleden ons als Sneeuwwitje of Elf en spelen spelletjes. De
eerste keer waren het voornamelijk Chinese kindjes, de tweede keer betrof het
Engelstalige kinderen (waarvan een aantal trouwens ook Chinees kon). Het was
best eens leuk om te doen, en ik kreeg tegelijk de kans om het reilen en zeilen
in het Ritz-Carlton te ontdekken. Aangezien Natalie twee jaar in het Ritz
gewerkt heeft, kent ze er haar weg. De keukens waren natuurlijk immens, en de
kleedkamers voor het personeel wel zo groot als die van Sunparks Daarnaast was
er de laundry, waar ook het personeel hun uniform steeds kwam oppikken en
afleveren. Je staat er vaak niet bij stil wat voor organisatie zon reusachtig hotel
vergt. Achter de schermen zijn honderden personeelsleden continu in de weer.
Met grote ogen keek ik toe hoe een bereide
kalkoen de personeelslift ingereden werd. Het hoogtepunt van mijn namiddag in
het Ritz was ongetwijfeld het verschalken van de onaangeroerde lekkernijen die
na het vertrek van de gasten waren overgebleven. Ganzenleverpastei, gegarneerde
kaas met confijt, een soort van aardbeienmousse, min-hamburgertjes en
chocolaatjes van het kinderbuffet Ik was zeker niet de enige die op dit moment
gewacht had, bleek al gauw: alle werknemers in de buurt van het buffet
grabbelden wat eten mee naar een kamertje achterin waar ze er zich op elkaar
gepakt aan tegoed deden. Ook Natalie, Stephan en ik bevonden ons in dat
kamertje. Het was voor mij geweldig op deze manier nog eens van het Westen te
proeven . Ik keek
mijn ogen uit toen ik naar de eetzaal ging en het buffet zag: het buffet was
omgetoverd in het peperkoeken huisje, gemaakt met échte peperkoek en beplakt
met allerlei echt snoepgoed en schuimpjes. Recht voor me stond een kok met
oesters en andere zeedieren. In de laundry zag ik dan weer een lijst met als
titel Did you recognise these VIP-guests and have you greeted them by name?
met daaronder allerlei beroemdheden (ook buitenlandse beroemdheden, zoals
bijvoorbeeld Alexandra Burke) en de status van hun verblijf. Oke, tijd om even
weg te dromen
Een vrolijk kerstfeest en gelukkig nieuwjaar aan al mijn bloglezertjes ;-). Ik zag hier eergisteren kindjes van school naar huis lopen met allemaal een mooie kerstmuts op hun hoofd, en de appartementsblokken in mijn straat (die intussen al bijna af zijn... het gaat hier snel) zijn ook helemaal opgesmukt met kerstdecoratie om kopers aan te trekken. In het kotengebouw staat een grote kerstboom en gisterenavond was er een kerstviering van de buitenlandse studenten. Geen zorgen dus, ik word hier ook een beetje ondergedompeld in de kerstsfeer!
In bijlage een mooi fotootje (2008) dat ik op internet gevonden heb: Chinese winterzwemmers in Shenyang doen een dansje alvorens het ijskoude water in te duiken.
Via bovenstaande link kan je nog enkele foto's zien. Ditmaal minder bezienswaardigheden, maar foto's van mijn beste vrienden hier, en van het Culturele Festival van twee weken geleden.
Hier ben ik weer!
Even terug naar de dag van de launch van ons studentenmagazine New Heights,
waarvan ik de cover al op mijn blog gepost had. Dat is ondertussen al een hele
tijd geleden, maar ik herinner me nog heel goed dat het vrij chaotisch was. De avond
ervoor had ik gezongen op de finalewedstrijd van de zuidelijke campus, en de
dag erop zou ik samen met Nathan de lancering van het magazine hosten. Nathan
zou in het Engels presenteren, ik in het Chinees. Veel tijd om me voor te
bereiden had ik niet gehad, en luttele uren voor de start van het
avondprogramma bleek dat mijn medehost nog niet eens de moeite genomen had om schematisch
het verloop van de avond op papier te zetten. Nathan houdt namelijk van
improviseren; ik niet (toch niet als het in het Chinees moet). Op het
laatste moment moest ik met hem nog allerlei dingen afspreken, moest de
gastenlijst aangepast worden (want verschillende mensen van het office waren
natuurlijk niet opgedaagd), en hoewel het programma goed verlopen is, was het
een vrij stresserende gebeurtenis. Daarnaast moest ik ook nog optreden samen
met Provi en Vasiliyi (een Rus die rapt), want wij vormen tegenwoordig een
groepje, haha. Oorspronkelijk was onze naam PVC (de eerste letters van onze
namen), maar intussen heten we MEB: Music Exchange Band :p. Ik geloof dat
Vasiliyi de naam gekozen heeft. De jongens gaan er alvast erg in op ik iets minder, want de stijl van de
jongens, namelijk rap en R&B, is lichtjes anders dan mijn eigen
muziekstijl. Daarnaast zijn er vaak problemen met het aantal micros, of met de
muziekinstallatie in het algemeen, waardoor een optreden al eens in het water
kan vallen. Maar ik loop vooruit .
De launch was erg
geslaagd. Het feest vond plaats vlak voor de ingang van de koten (C15). Een
rode loper leidde naar de zitplaatsen, met rechts ervan een poster met het logo
NH (New Heights) waar gasten fotos konden laten nemen. Robin en Njekwa, de
oprichters van het magazine, deden aan de hand van een luchtige
powerpointpresentatie de opzet van het magazine uit de doeken en stelden de
medewerkers voor. Mister Brandon, de leraar uit Texas en tevens mijn buurman,
en Feng laoshi, een leerkracht uit het office, gaven elk een speech. De avond
werd verder opgevuld met kleine optredens en een culturele modeshow. Het
allereerste (gesigneerde) magazine werd geveild. Daarna volgde de euhm
donaties. Het magazine is door de school gesponsord, en net daarom mag het niet
verkocht worden. Donaties vormden de oplossing: wie zich een magazine wil
aanschaffen, moet minstens 15 kuai doneren. De donaties (laten we het vanaf
nu maar gewoon verkoop noemen) waren niet zo talrijk als verwacht, maar voor
een eerste keer leek het me toch niet slecht.
Het hielp dat de
urenlange vergaderingen van onze studentenkring betreffende de launch nu wegvielen,
zodat ik me stilaan kon beginnen concentreren op de naderende tussentijdse
examens. Over het examensysteem van onze universiteit kan ik een thesis
schrijven, dat bespaar ik jullie voorlopig. Eerst over naar enkele banalere
zaken die ik toch het vermelden waard vind: de wist-je-datjes.
Wist je dat:
-
Chinezen echt lief zijn? Voorbeeld één: De busrit van de noordelijke naar de
zuidelijke campus duurt een uur, en een uur rechtstaan is geen lachertje. Een
Chinese student stond me zomaar zijn zitje af. Voorbeeld twee: Bij de bank heb
ik overlaatst per ongeluk eens een paar fietsen omver geduwd en onmiddellijk
schoten een paar Chinese jongeren me te hulp. Een laatste voorbeeld is die keer
dat mijn jurk weer eens tussen het wiel van mijn fiets terecht gekomen was, en
twee Chinese meisjes me hielpen de stof uit het wiel te peuteren. Haha
- je
hier wortelbrood kan vinden? Echt veel vind ik er niet aan. Ik herinner me dat
ik in de Alma in Leuven eens worteltaart gegeten heb (neen, worteltaart bestaat
niet enkel in die mop met dat konijn), en dat was ook al niks. Laten we het
wortelengebak maar gewoon uit ons hoofd zetten, oke?
- Vivi,
mijn vriendin die een restaurant heeft in Nanqu, gek is op vogeltjes? Ze had
twee parkieten, een gele en een blauwe. De blauwe, een piepjong vogeltje, was overlaatst erg ziek en vandaag heb ik vernomen dat hij niet meer is. De gele is een paar maanden oud en
vliegt volle bak rond in het restaurant, schijt haar laptop onder en bijt in
alles wat hij vinden kan (including mijn oorbellen). Ik moet wel bekennen dat
ik er voorheen geen idee van had dat parkieten zon slimme beesten zijn.
- ik
verslaafd ben aan 珍珠奶茶(parelmelkthee): melkthee
met plakkerige zwarte zetmeelbolletjes. Ik vond het vroeger al wel lekker, maar
hier bevalt de melkthee me nog beter. Vrienden van me raden met af het te veel
te drinken, omdat er ten slotte heel wat poedertjes en chemische componenten
inzitten maar het
blijft lekker.
- er
zich een paar dorpjes in University Town bevinden, waarvan Suishi (穂石) er eentje is. Dat
is de omgeving van de Oostelijke Poort. Een tijd geleden heb ik een lange
wandeling door het dorp gemaakt. Onmiddellijk bevond ik me in een heel andere
wereld. Kleine kinderen liepen in hun lichtblauwe broeken en witte t-shirten op
de modderige wegen richting huis, maar niet zonder eerst even te stoppen voor
een koekje of snoepje. Hier vind je de kleine typische kleine restaurantjes met
luidruchtige dronken Chinezen of werklieden. Een Chinese vrouw naast de weg was
in slaap gevallen op haar stoel voor haar naaimachine. Elke dag zit ze daar,
zelfs als het regent (ze heeft een grote parasol/paraplu). In deze straat doen
alle inwoners van Suishi hun inkopen, en je kan er dan ook allerlei prullen
vinden. Er is ook een vlees/vis/groenten/fruitmarkt, maar aan het vlees zou ik
me nu niet direct wagen. Ik herinner me de dikke Chinees die hoestend en
proestend boven het vlees hing en de tientallen vliegen op het vlees. Het leek
alsof de vleesboer zelfs geen moeite meer deed de vliegen weg te jagen, alsof
hij zich erbij neergelegd had dat hij niet van hen kon winnen. Verderop in het
dorp passeerde ik de lokale kunstvereniging waar Guangdong Opera door de open
ramen galmde. Ik gluurde binnen en zag een oudere man en vrouw met elk een
micro in de hand het beste van zichzelf geven. Elders zag ik dan weer vier
oudere mannen rond een tafel met daarop majiang (een typisch Chinees spel, ook
Mahjong genoemd), even uit hun concentratie gehaald door een voorbijwandelende
blondine. Op een gegeven moment wandelde ik voorbij een tempel die momenteel
dienst doet als kinderopvang, en door een kier in de deur kon ik de kinderen hun
middagdutje zien doen.
- ik
naar de kapper geweest ben voor maar 15 kuai? (ongeveer 2 euro) Wassen,
massage, knippen en brushen waren allemaal inbegrepen!
-
Guangzhou een shoppingparadijs is? Vroeger zelfs nog meer dan nu, want omwille
van de hoge inflatie zijn kleding en schoenen nu een stuk duurder dan een paar
jaar geleden. Voor de echte merken (vb. parfum) kan je beter naar Hong Kong
gaan heb ik gehoord, omdat het daar taxvrij is. Wat betreft de rest denk ik dat
je in Guangzhou beter af bent.
- ik
regelmatig eens met iemand naar het centrum trek om te gaan eten. Ik heb
intussen al Maleisisch, Vietnamees, Italiaans, Thais, Indisch, Nepalees, Japans
en Turks gegeten. Er is keuze in overvloed, maar de prijzen liggen soms erg
hoog (althans, voor in China). Zo betaalde ik in het Indische restaurant
ongeveer 50 à 60 kuai voor een eerder klein gerecht, maar naar Belgische normen
is dat natuurlijk niet zo veel.
- ik
nog een Chinees meisje ben tegengekomen met de Engelse naam Vapour
- universiteitsstudenten
verplicht moeten sporten? Sporten is dus effectief deel van het lessenrooster. Wat ben ik blij dat dat in België niet het geval is
Ik heb eens een aantal foto's online gezet, zodat jullie je een beter beeld kunnen vormen van hoe het hier is. De link is openbaar, dus ook personen die geen facebook account hebben, kunnen de foto's bekijken.
Een tijd geleden heb ik een artikel geschreven voor het nieuwe studentenmagazine New Heights. De oprichters van dit magazine zijn Robin Sharma en Njekwa Amusa, twee goede vrienden van me. Bij deze post ik alvast het artikel, met een foto van de cover van het magazine! Het artikel gaat over mijn eerste indruk van de universiteit en University Town, en over hoe ik het Mooncake Festival ervaren heb.
The cab stopped in front of
the main gate and I jumped out. To be honest, my ride throughout University
Town was kind ofalienating. I knew
that we were driving to some kind of island, but what I didnt know, was that
this area is so deserted that you first need to get completely out of the city center,
take the highway and pay a road toll to be able to get in. I had expected a
bustling area with plenty of food streets, barbecue and milk tea shops, but
instead, I seemed to find myself in some kind of ghost town, with different campuses,
connected by a huge network of roads and crossroads that all seem to resemble
each other. I tried to tell myself that we probably just hadnt arrived yet,
that the road was still long, and that the thousands of Chinese students of
whom I had heard would soon show up. But they didnt. Suddenly, the main gate
of the South China University of Technology appeared out of nothing. I
remembered the orange-red colored buildings from the pictures I had seen on the
internet. The sad thing was that there were just as many people around as on
the pictures: none. It rained a bit, but the rain was so warm that you could
hardly feel it on your body. The high humidity and temperature reminded me of
the Belgian aqua park I went to right before I came to China. And the green
environment and subtropical plants made me again think about what I had seen
during my travel to Guilin and Yangshuo before. After I had entered the
registration building, I was pointed the way by one of the many Indonesian
students who were volunteering during the Orientation Days. Only the fact that
in SCUT existed something as Orientation Days made me feel excited. I had
been to China before, and I will never forget how hard it was to settle down.
There wasnt only a lack of information, but also there wasnt one single
activity held. This time, although searching my way around was still difficult,
at least I knew exactly how many things needed to be arranged and what I could
expect from my stay at the SCUT. I could enter my dorm immediately, and I left
it again immediately after. Although I decided to live outside campus, Im sure
the atmosphere in the dorms must be amazing. My agenda was instantly filled
with activities such as a visit to the University History Museum in the North
Campus, an opening ceremony and a language evening. I remember the opening
ceremony of the School of InternationalEducation and the impressive talk of the head of our Student Union,
Nathan. The warm words of the heads of our school made me feel more at ease,
and the following music and dancing performs were a welcome break that didnt
miss their purpose by bringing us some distraction and laughter. Meeting new
people wasnt difficult, and thanks to some story sharing program, held in the
C15, we were informed about life in SCUT (I even got a lesson in relationships
@ the SCUT. Amazing how they really do think of everything, right? ). The visit
to the University History Museum gave me and other foreign students the chance
to get a glimpse of the beautiful North Campus and its treasures, and thanks to
the language evening I was able to get in touch with some local Chinese
students. Together with some new friends I explored Dongmen, Guangda and
Guangwei, and I slowly came to see that University Town wasnt that empty as I
first thought. During my second week I noticed many new Chinese students on the
SCUT-campus, who were, just like me, finding their way. The atmosphere is
peaceful, which makes it perfect for living and studying. It almost doesnt feel
like China, and for those people who so badly miss the real chaotic and exciting
China: the subway is only a short walk away. Meanwhile, classes have started,
and Im slowly starting to feel at home. The neighbourhood, the food, the
subway, the office, the people around step by step everything becomes more
familiar. I bumped into the organizers of the Mid-Autumn Festival Party, and
before I knew it, I was singing in front of half the population of C15. Plenty
of people showed their talents and the party ended with dancing, eating moon
cakes and sending off lanterns full of wishes. For me, to let go my lantern
didnt only mean a wonderful start of my year at the SCUT, but more it meant a
year to explore myself and to scan possibilities for the future. By being
engaged in activities so soon already, the process of adapting goes a lot
faster. I cant help but thinking I made the right choice coming here.
Wat is dat hier
toch met die wasmachines?! Net zoals de jeansbroeken van Ania twee jaar
geleden, worden dit jaar mijn handdoeken aan stukken gereten. Ik probeer mijn
kleren steeds in beschermnetjes te steken, maar ik had niet gedacht dat ik dat
ook beter met mijn handdoeken doe .
Jullie zijn
natuurlijk allemaal erg nieuwsgierig naar het resultaat van mijn zangwedstrijd
en ik kan jullie trots meedelen dat ik als tweede geëindigd ben. Mijn trofee
staat hier te glimmen op het kastje recht voor mijn bed, zodat ik er elke avond
voor het slapengaan een blik op kan werpen . Nu alles eindelijk achter de rug is, wil
ik iets gedetailleerder over het verloop van de wedstrijd schrijven. Het was
maar heel toevallig dat ik langs de koten reed en een aantal Chinese studenten
reclame zag maken voor een activiteit, en ik was verrast te horen dat het om
een zangwedstrijd ging. Ik heb me stante pede ingeschreven, en enkele dagen
later was ik al paraat op de auditie. We mochten in groepjes van vijf personen
het klaslokaal binnen om daarna elk een klein stukje a capella te zingen en ons
dan weer netjes bij de rest van de groep te zetten. Ik kreeg onmiddellijk een
kaart waarmee ik direct naar de wedstrijd van de volgende dag mocht doorgaan,
terwijl de andere kandidaten van mijn groepje later geïnformeerd zouden worden
over hun resultaat. De volgende avond (16 oktober) werden in drie klaslokalen
tegelijk wedstrijden gehouden met telkens 15 kandidaten waarvan er vijf naar de
volgende ronde mochten. Njekwa, Robin, Provi, Vassily en Saleem kwamen me een
hart onder de riem steken, en met mijn vertrouwde nummer 我也很想他 van 孙燕姿eindigde ik als eerste. Samen met mij
mocht onder andere ook een zeer zelfverzekerd Chinees meisje (Molly) door naar
de volgende ronde. Ze doet aan street dance en ze doet dat best goed , en zingen gaat haar ook goed af.
Die halve finale
was best de moeite. Bij de kandidaten waren een paar heel goede zangers en
zangeressen, de ene trots als een pauw, de andere doodverlegen. Degene die me
het meest is bijgebleven is de Chinese jongen die het aandurfde het nummer
Someone like you van Adele a capella te zingen. Op het einde zette hij zijn
bril af. Aanvankelijk dacht ik dat hij zijn bril wilde poetsen ofzo, maar toen
bleek dat hij een andere bril bij zich had en dat hij met opzet van bril
wisselde. Het was om het op zijn zachtst uit te drukken nogal vreemd. De jury
vroeg hem achteraf ludiek waarom hij dat deed, en hij antwoordde dat hij vond
dat de emoties van de zangeres op het einde van het nummer een andere wending namen,
en dat hij die verandering zo te kennen wilde geven. Welja, ieder zijn eigen
interpretatie .
Er brak een week
aan van druk repeteren (streetdance), fotos nemen, nummers instuderen en op
vrijdag 28 oktober was het dan zo ver. Vanaf 10 uur s ochtends waren alle
zangers en zangeressen al paraat in de music hall van onze campus, een
prachtige zaal met meer dan 400 zitplaatsen. Toch bleek er geen tijd te zijn om
mijn laatste nummer 木兰情 (孙燕姿) door te nemen. Het was een nummer dat ik
nog nooit gezongen had, waardoor ik zo al schrik had dat ik de lyrics zou
vergeten, en daarbij had ik slechts een vaag idee over hoe ik het nummer ging
brengen. Ik wilde een kaars mee het podium opnemen, de kaars in het donker
aansteken, en aan het einde van het nummer de kaars weer uitblazen (en tegelijk
zouden de lichten dan mee uitgaan). Zonder voorafgaande repetitie is dat een
vrij gewaagde onderneming . Ik besefte pas hoe groot de wedstrijd was toen
die aanving: de zaal was veel te klein voor het publiek dat was opgedaagd.
Studenten zaten niet enkel op de trappen, maar stonden ook op elkaar gepakt
tegen de muren. De rij die voorzien was voor mijn meest nabije vrienden zat vol
met Chinezen die ik niet kende, en met de hulp van een Chinees uit Xinjiang
(Zulkar) werden deze vervangen met mijn trouwe supporters (Mridula, Ainash,
Johalia). Ook Robin, Njekwa, Provi, Vassily waren weer van de partij, met nog
een paar andere vrienden van me. Die Zulkar is trouwens ook een fenomeen . Overlaatst heeft hij nog meegedaan aan
de wedstrijd De meest coole jongen van de SCUT , waarvan je de finale helemaal opnieuw kan bekijken op http://www.100steps.net/index.php?option=com_video&view=video&id=189:2011-10-23-04-21-23&catid=27&Itemid=149
. Hij is zonder twijfel de meest opvallende student van de SCUT, en showt
zonder gène overal zijn buikdanskunsten. Omdat hij bijna op alle evenementen
aanwezig is, ben ik hem al verschillende malen tegengekomen. De eerste keer dat ik
hem zag was in het prille begin van mijn jaar aan de SCUT, tijdens de openingsceremonie,
toen hij vol zelfvertrouwen stond te schudden voor de decaan van de School of
International Education en andere hooggeplaatsten. Ik weet nog hoe Nathan zijn
blik afwendde , maar ik
vind het best oke. Zulkar danst goed, en hij laat de wereld zien dat buikdans
niet exclusief een door vrouwen beoefende dans is. Chinezen lijken een heel
stuk makkelijker in het accepteren daarvan dan Europeanen en Afrikanen, en
Zulkar is dan ook een graag geziene gast op allerlei evenementen.
Onze make-up en
haren werden voor ons gedaan, en ik was wat dat betreft zoals gewoonlijk weer
een zeer interessant experiment. Met twee lagen valse wimpers en een kapsel om
U tegen te zeggen (maar wel zeer mooi, mijn kapster had er dan ook een dik half
uur aan gewerkt, zodat ik amper nog tijd had om te eten) trok ik de zaal in. Toen
het openingsnummer speelde, voelde ik me net een idool. De massa joelde en wuifde
met ballonnen, het was best overdonderend. In de zaal hingen dezelfde posters
die ook over de campus verspreid waren, met de fotos van alle deelnemers en
een korte uitleg. Vanuit het publiek zongen we elk een paar zinnen en trokken
we naar het podium voor onze streetdance, die best geslaagd was. Na een eerste
nummer mocht ik direct naar de laatste ronde. Tussen de nummers en de PK
(uitvallingskoers tussen de kandidaten onderling) door was er nog een groep
dansers die een breakdance-act opvoerden, en ook dat was echt de moeite. Mijn
nummer met de kaars werd uiteindelijk niet enkel een gewaagde, maar ook
geslaagde onderneming, mede dankzij de prachtige rode jurk die ik van Johalia
geleend had. Ik was dolgelukkig dat ik deel mocht uitmaken van de vijf
finalisten die naar de allerlaatste finale van de noordelijke én zuidelijke
campus mochten. In de noordelijke campus zouden zon 300 studenten meegedaan
hebben, en ook daar waren er nog 5 van overgebleven.
De zondag erop
had ik reeds een vergadering in de noordelijke campus, en hoewel we weer
nauwkeurig het verloop van de laatste wedstrijd op papier kregen, leek de
organisatie een pak soepeler te zijn dan de organisatie in de zuidelijke
campus. Het was duidelijk dat de deelnemers uit de zuidelijke campus meer
gestresseerd waren dan de deelnemers uit de noordelijke campus, die zich om
niets zorgen maakten. Het laatste groepje was daarom nog veel aangenamer en
relaxed dan de voorgaande groepen waarin ik was beland, maar aangezien er geen
enkele repetitie (tenzij de generale) op het programma stond, kreeg ik niet
echt de kans veel tijd met hen te spenderen. Ook nu werden er fotos genomen,
maar die waren minder professioneel. Intussen werd er wel online een grote
campagne op touw gezet, onder andere op Weibo (een soort van Chinese twitter),
en op een nog andere site konden er stemmen uitgebracht worden. Met dat stemmen
heb ik me niet veel beziggehouden, simpelweg omdat ik nooit meer stemmen zou
kunnen behalen dan de Chinezen, en ook omdat ik er mijn tijd niet in wilde
steken. Omdat ook die stemmen een zekere invloed hadden op de uiteindelijke
score (althans, dat was toch zo gezegd), vind ik het straf dat ik toch een
mooie tweede plaats behaald heb.
Ik heb me tijdens
de week erop niet bepaald veel zorgen gemaakt om de wedstrijd, en ben pas vrij
laat het dansje beginnen oefenen dat ik besloot te doen als ik in de laatste
ronde zou geraken. Het toeval wilde dat in Nanqu pas een winkeltje geopend was
dat kleren verhuurde, en in de etalage hing de perfecte outfit voor mijn dans. Het
was ongeveer hetzelfde als wat de zangeres van het originele nummer draagt in
haar videoclip (tweede deel van http://v.youku.com/v_show/id_XMTQwODM5Mg==.html).
Voor 70 kuai eigenlijk best prijzig huurde ik een jasje, een short, een
hoed en bijhorende zilveren dansstok. Die stok bleek uiteindelijk toch een betere optie dan het korte witte plastieken stokje dat Vivi me gegeven had (een hulpmiddel dat ze gebruikte om de airco in haar restaurant aan en af te zetten). Zoals gewoonlijk werden we weer veel te vroeg op
de generale repetitie verwacht. Op zondag 6 november om 9.20 was ik paraat, en
er was nog geen kat van de zuidelijke campus te bespeuren. Het evenement had
plaats in de sporthal van de noordelijke campus: een minder comfortabele,
maar wel ruimere zaal dan de vorige, met wel 1000 zitplaatsen. Met de bus had
ik ongeveer een uur nodig om er te geraken. Het werd een lange dag van veel
zingen en repeteren, en ik was blij toen de wedstrijd eindelijk van start ging,
hoewel het allemaal nogal chaotisch verliep. Een deftige doorloop was er ook
ditmaal niet geweest, en pas laat in de namiddag bleek dat het microfoontje dat
ik op mijn kleren zou dragen tijdens het dansen niet goed genoeg was, waardoor
ik mijn dans in sneltempo moest aanpassen (aangezien ik nu een micro in mijn
hand zou moeten houden ). Er was niet voldoende eten voorzien voor de crew, en
we zijn veel te laat aan de make-up en haartooi begonnen, zodat ook de
allerlaatste repetitie van het beginnummer eraan moest geloven. Toch is het
allemaal goedgekomen. Een moment dat me bij zal blijven is hoe niemand me
durfde uitdagen voor de PK, zelfs niet Molly, die toch ook immens populair was.
De extra acts van de avond waren ook ditmaal weer Zulkar, met daarnaast Maksim
(de winnaar van dezelfde wedstrijd 2 jaar geleden) en een operazangeres, wiens
stem je letterlijk omver blaast.
Molly startte de
wedstrijd met een zelfgeschreven nummer. Ze begeleidde zichzelf op piano, en ik
was onder de indruk. Toch mocht ze de PK niet overslaan. Nadien bracht ze nog
twee up-tempo nummers, waarin ze haar danstalent showde. Tijdens het laatste
nummer kwam zelfs haar hele danscrew op het podium. Het zat heel mooi in
elkaar, dit nummer is zeker het bekijken waard. Toch is ze niet bij de laatste
3 geëindigd. Dat was voor mij een verrassing. Ook de winnares kwam voor mij uit
het niets, maar ze heeft zeker niet onverdiend gewonnen, aangezien ze een
sterke stem heeft. De derde plaats was voor een jongen van 1,94 meter, een
humoristische en spontane gast met een mooie stem. Hij rookt als een ketter
omdat dat zijn stem bevordert, zo zegt hij.
Op de volgende
sites kan je enkele nummers bewonderen van deze laatste finale. De geluidskwaliteit
is maar zus en zo, maar het geeft wel een heel goed beeld van de laatste
wedstrijd, en ik ben heel blij dat de organisatoren zoveel materiaal online
gezet hebben.
-http://v.youku.com/v_show/id_XMzIwNDExNjY4.html:
Hier zing ik het eerste nummer van de avond (Adele met Someone like you). Aan
het einde van het nummer heb ik een stukje in het Chinees vertaald. Ook hier
moet ik Johalia weer bedanken voor de jurk.
-http://www.100steps.net/index.php?option=com_video&view=video&id=205:08&catid=27&Itemid=149: Hier praat ik heel kort even over mijn
ambitie (Ik hield van jongsafaan reeds van zingen. Zoals veel kleine kindjes
wilde ik altijd al een ster worden, maar dat niveau heb ik op dit moment nog
niet bereikt . Zingen
maakt me gelukkig, ik hoop dat ik dat geluk door te zingen ook kan delen met
anderen. Ik ben kandidaat nummer 8, Ke Lan, ik wil mijn dromen achterna)
-http://www.100steps.net/dai/:
Op deze site kan je een aantal fotos vinden en ook de nummers van alle
kandidaten (klik op de nummertjes onder de foto van de kandidaat die je wil
zien)
Ik heb nog zoveel
te vertellen, want dit is natuurlijk niet het enige waarmee ik me de laatste
tijd heb bezig gehouden. Maar dat zal voor een andere keer zijn. Ik kan
intussen wel het korte artikel online zetten dat ik geschreven heb voor het New
Heights-magazine 新高, aangezien het magazine intussen gelanceerd is.
Het is vrij stilletjes op mijn blog en dat heeft zo zijn redenen. Ik ben momenteel zo druk bezig met allerlei activiteiten, waaronder de zangwedstrijd 寻找新声带赛 ('Op zoek naar een nieuwe sound') van mijn universiteit. Aanstaande vrijdag zing en dans ik in de finale, en ik sta er versteld van hoe de Chinezen het allemaal organiseren. Hun organisatie staat in schril contrast met het feestje dat aanstaande zaterdag door onze studentenkring wordt georganiseerd ter ere van ons nieuwe magazine. Die 'Launch Party' gaat nog steeds door, maar zal veel minder groots zijn dan we aanvankelijk gehoopt hadden. Het office steunt ons niet voldoende, noch financieel noch mentaal (zelfs de boeking van de zaal is in het honderd gelopen, en daar hebben wij niets mee te maken). Ik heb dagelijks repetities, voornamelijk voor de zangwedstrijd. Vanavond hadden we een eerste volledige doorloop, en de afgelopen dagen bestonden voornamelijk uit dansen (streetdance jawel, niet echt mijn ding, maar we doen ons best - het is gelukkig maar een kort dansje dat we aan het begin van de show moeten opvoeren). Vorige week was er zomaar eventjes een fotoshoot, en onze make-up en haartooi werden voor ons gedaan (!). Hoewel de repetitietijden aan de late kant worden doorgegeven, is het verder op en top in orde. Van de eerste auditie tot op dit moment is alles vlot verlopen, en er zijn erg veel Chinese studenten - voornamelijk eerstejaars- betrokken bij dit event: van onze dansleraar en fotograaf tot persoonlijke assistentes (经济人) voor de deelnemers. Het is de zevende keer dat deze wedstrijd georganiseerd wordt, en we zijn vertrokken met 528 deelnemers, waarvan er nu nog 16 overschieten. Na de finale van vrijdag zullen er nog 5 overblijven, en in november volgt dan een grote finale van zowel de noordelijke campus als de zuidelijke campus. De repetities zijn erg gezellig omdat Chinezen zich helemaal niet schamen om te zingen of te dansen. Doe daar nog een gitaar bij en we zijn vertrokken :), er wordt tijdens het dansen en de repetities door veel gebabbeld en gezongen. Het merendeel van de deelnemers zijn jongens, en naarmate de repetities vorderen, leert iedereen elkaar beter kennen en wordt de sfeer steeds beter. Ik merk dat ik op de campus steeds meer Chinezen herken (zij het dat ik hun namen nog steeds niet kan onthouden), en ik word ook vaker aangesproken, zelfs na de lessen. Afgelopen zondag heb ik nog op een pleintje tussen de Chinese kotengebouwen gezongen omdat een vriendin van me, Peng Ziling, er samen met de leden van haar English club allerlei activiteiten organiseerden. Het was al donker buiten en iedereen zat dicht bij mekaar. Tijdens mijn liedje werd ik luidkeels toegejuicht. en op het einde van de avond was ik omringd door Chinese studenten die allerlei vragen op me afvuurden tijdens de 'English corner'. Het blijft makkelijker om herkend te worden dan zelf te herkennen, maar we doen ons best :). Tijdens al mijn lessen ben ik trouwens de enige blondine.
Ik wilde aanvankelijk een link posten (weibo), maar die werkt blijkbaar niet in het buitenland. Het lijkt er dus op dat een aantal buitenlandse sites niet werken in China , en dat een aantal Chinese sites niet werken in het buitenland... Op de site staat een foto van me met daarboven een korte uitleg over wie ik ben (in het Chinees). Er staat geschreven dat ik kandidate nummer 6 ben en uit België kom. Ik hield van jongsafaan reeds van zingen, en in het verleden was ik zangeres in twee bands. 'Een meisje dat Chinese nummers nog charmanter zingt dan Chinezen'. Gevolgd door een eigen commentaar: 'Zingen maakt me gelukkig, en ik hoop dat ik door te zingen dit geluk ook kan delen met anderen'. Ik heb de foto onderaan toegevoegd in bijlage.
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven, maar de dag is weer voorbij en ik moet op tijd gaan slapen om mijn stem genoeg rust te gunnen, haha. Ik heb gehoord dat we tijdens week 13 examens gaan hebben van al onze vakken... en dat nieuws kwam als een complete verrassing. Ik geloof dat we nu al week 9 zijn: er staat me dus nog veel werk te wachten.
- De Engelse namen van Chinezen er soms toch echt wel over gaan. Zo heten de administratieve bedienden op mijn appartement Smart en Tree. Een paar weken geleden ben ik ook nog Mosquito tegengekomen, een meisje dat aan een naburige universiteit studeert. Toen ik haar vroeg waar ze die naam vandaan had, antwoordde ze dat haar Chinese naam het karakter Wen bevatte. De uitspraak van het karakter voor mug is ook wen, en daarom vond ze mug een gepaste naam . In het verleden was ik reeds verschillende grappige namen tegengekomen, waaronder bijvoorbeeld Frodo, Tulip en Money
- - Rollerskating hier erg populair is, en waarschijnlijk is de hoofdreden daarvan dat hier bijna geen verkeer is. De brede lanen zijn ideaal om te inline-skaten, lopen, fietsen En in Nanqu is zelfs een rollerskate-terrein. Het is precies een ijsbaan: rond, met in het midden een eilandje waar je even kan rusten. Je kan er rollerskates (met vier wieltjes) huren, en voor 5 kuai kan je er skaten tot sluitingstijd. Gaan kijken op zich is eigenlijk al de moeite: sommige Chinezen zijn vrij professioneel en skaten zelfs met een sigaret in de hand. Ik houd mijn handen daarentegen liever netjes op de railing
- Je beter goed uit je doppen kijkt wanneer je hier op straat loopt. Hoewel het merendeel van de wegen nieuw is, kan je soms voor een verrassing komen te staan. Zo liep ik overlaatst langs een rioolput waarvan het deksel verwijderd was zonder dat er enig bord bij stond. Ik geloof dat de werkman lunchpauze had, want toen ik er nadien opnieuw langs liep, lag het deksel er weer op. Ik hoop dat er in tussentijd niemand is ingevallen.
- - Ik hier al heel wat leuke diertjes ben tegengekomen. Vorige week zag ik bijvoorbeeld een reusachtige slak. Ik had op dat moment mijn fototoestel niet bij, dus ben ik snel even naar mijn appartement gereden om het te halen. Wat een geluk dat slakken zo traag zijn . Vannacht zag ik een klein kikkertje, en een paar weken terug zag ik vuurvliegjes.
- - Mijn roze fiets gestolen is. Ik wist dat de omgeving van het metrostation gevaarlijk was, maar ik veronderstelde dat als ik mijn fiets echt goed vastlegde (aan een hek, met een echt slot en een nepslot een kapot slot dat ik nog gebruikte om de indruk te wekken dat er 2 sloten op mijn fiets liggen), er geen probleem kon zijn. Toch wel dus mijn dierbare roze fietsje was afgelopen vrijdagnacht nergens nog te bespeuren. Het fietsenpikken lijkt hier nog ergere proporties aan te nemen dan in Leuven. Toen ik op zaterdag met een Kazach babbelde, vertelde die me dat ook hij zijn fiets vorige maand kwijt geraakt was. Hij wist daarnaast dat Juman niet één, maar twee fietsen verloren was, en dat ten slotte nog twee goede vrienden van hem hetzelfde was overkomen. Ik ben alvast niet de enige die het even zonder fiets zal moeten doen.
- - Mensen in Guangzhou redelijk beleefd zijn. Zo geeft bijna iedereen zijn zitje in de metro af wanneer er een oude man of vrouw binnenkomt. Voorsteken is hier echter wel nog populair, en het is een hele opgave om op de piekmomenten UIT de metro te geraken en je door de stroom mensen naar huis te begeven.
- - De leerkracht van ons vak toerisme ons (buitenlandse studenten) vraagt om elk een korte powerpoint-presentatie te geven voor de hele aula, maar tijdens de presentatie druk met zijn gsm bezig is.
- - De vergaderingen van onze buitenlandse studentenkring soms wel 3 uren in beslag nemen! Mensen lijken hier wel serieus en verantwoordelijk te zijn, maar zijn dit vooral wat betreft buitenschoolse activiteiten. - Chinezen fruit geven wanneer ze iemand bezoeken. Pralines, wijn of bloemen zijn hier niet de gewoonte. Toen ik mijn huisbaas betaalde, heb ik hem dan ook een fruitmand kado gedaan. Het kostte me zo'n 8 euro, mand inclusief. Ik was op dat moment met de fiets, en ik kon de mand op dat moment onmogelijk meenemen. De eigenaar van de fruitkraam sprong daarop onmiddellijk op zijn (bak)fiets en reed met me mee tot aan mijn appartement. Wat een service!
Eind september vertelde een Chinese vriendin van me dat ik zeker en vast naar de opendeurdagen van de Chinese studentenclubs moest komen. Het was inderdaad de moeite: tientallen standjes waren verzameld op het voetbalveld vlakbij de koten. Ze waren allemaal druk aan het werk om zoveel mogelijk leden te rekruteren. Er was voor ieder wel wat wils: een gitaarclub, een Chinese literatuurclub, een taartenclub (maak je eigen taart), een knutselclub, een fietsclub, een reisclub, een financiële club, de public -relations-club, de inline-skate-club, de guangzhou-club, de schaakclub, de gezelschapsspelletjes-club, .. Ik heb me ingeschreven bij de public-relations-club. Ik ben benieuwd wanneer ze me op de hoogte zullen brengen van een eerste activiteit. Intussen word ik steeds actiever in onze eigen studentenkring. Het Internationale Studentenmagazine zou normaalgezien volgend weekend gelanceerd worden. Nathan en ik zouden het geheel presenteren. Daarnaast zouden er ook een paar optredens zijn, waaraan ik ook een bijdrage zou leveren. Gisteren is echter beslist dat deze openingsceremonie zal uitgesteld worden naar 28 oktober, een dag waarop ik al plannen heb, en ik weet bijgevolg niet hoe het nu verder zal gaan. Ik heb dit weekend namelijk deelgenomen aan de zangwedstrijd van de SCUT (onze school, South China University of Technology). Op zaterdag was er een eerste auditie, en ik was verbaasd over de professionaliteit waarmee de Chinezen deze auditie aanpakten. Gisteren was er een tweede selectie voor publiek, en die heb ik gewonnen. Ik geloof dat er nu in de zuidelijke campus 9 personen overblijven die mogen deelnemen aan de Finale van de zuidelijke campus op 28 oktober. Op 6 november zou de finale van zowel de noordelijke als zuidelijke campus plaatsvinden, maar het valt af te wachten of ik zo ver zal geraken.
Het weer is hier momenteel subliem: het is zoals een prachtige zomer in België. Warm, maar niet te warm, veel zon en geen wolkje aan de hemel. Vorige week was het nog helemaal anders, want toen hebben we heel wat regen en onweer gehad. Regen kan hier soms plots met bakken uit de lucht vallen, zonder dat je het ziet aankomen. Wanneer de eerste paar druppeltjes beginnen te vallen, is het aangeraden zo snel mogelijk een schuilplaats te zoeken. Als ik het weer in Wuhan met dat in Guangzhou vergelijk, dan is dit toch een pak beter hoor .
Van 20 tot 23
september heb ik bezoek gehad, jawohl! Steffi en Marion van Duitsland, goede
vrienden die ik heb overgehouden aan mijn jaar in Wuhan, waren voor een drietal
weken op reis in China. Naast een aantal plaatsen in Yunnan, waaronder Dali,
Lijiang en de Tiger Leaping Gorge, stond ook Guangzhou op hun lijstje om mij
speciaal een bezoekje te komen brengen. Jammer genoeg werd Marion al in het
begin van de reis ernstig ziek, en heeft ze besloten terug naar huis te gaan.
Steffi is daarna samen met een aantal Duitsers die ze onderweg heeft leren
kennen doorgereisd en is nadien op haar eentje voor 3 daagjes naar Guangzhou
afgezakt. Ze arriveerde `s avondslaat op dinsdag 20 september. Na een blij
weerzien zetten we koers naar huis, en omdat ze zo vermoeid was, besloten we
het rustig te houden en gewoon even met de fiets even tot Nanqu te rijden om
daar wat barbecue te proberen. Juman (Libanon) heeft namelijk twee fietsen één
voor zichzelf, en één voor als er een vriend of familielid op bezoek komt
waarvan ik er eentje mocht lenen. Ik verschoot ervan dat hij een tweede
fiets heeft durven kopen, aangezien hij tijdens zijn eerste week in Guangzhou
al het slachtoffer geworden was van fietsendiefstal. Net zoals in Leuven worden
ook hier constant fietsen gepikt; meestal bij het metrostation, maar ook op de
campus zelf.
In Nanqu is een
heel populaire eetplaats waar het elke avond/nacht vol zatte Chinezen zit. Ik
was er tot dan nog nooit gaan eten. Steffi en ik schoven aan tafel en
probeerden het luide geroep van de tafel jongeren achter ons te overstemmen. Naar
goede gewoonte bestelden we van alles wat: wat championnetjes, wat aubergine, Chinese
prei, mantou (kleine broodjes, gefrituurd of gebakken), een beetje kip en een
beetje rund. Steffi was vermoeid en daarom niet echt hongerig, in tegenstelling
tot ik. Maar zelfs ik was niet opgewassen tegen wat op tafel gezet werd. In
Wuhan kreeg je al wat je bestelde op een stokje: bestelde je aubergine, dan
kreeg je kleine stukjes aubergine op een spie, en bestelde je mantou, dan kreeg
je een stuk of drie kleine broodjes op een stokje. Ik had echter niet gezien
dat achter de aubergine in plaats van per stokje (/串) eigenlijk per
aubergine (/条) stond. We vielen dan
ook bijna van onze stoel toen ons plots een hele aubergine geserveerd werd. En
dat niet alleen: achter de Chinese prei stond 'per da (/打) in plaats van per stokje. Ik had dat wel gezien, maar had me daar geen
verdere vragen bij gesteld. Da bleek echter dozijn te betekenen, met als
gevolg dat men zomaar even 12 spies Chinese prei voor onze neus legde. Steffi
had nog maar pas tegen me gezegd dat ze genoeg gegeten had, of daar kwam
aubergine nummer twee al aan. De tafel stond zo vol dat we er de slappe lach
van kregen, en wij niet alleen. Het hele restaurant had intussen gezien welke
flater we begaan hadden, en zelfs de Chinees die onze bestellingen had
opgenomen stond erbij te grinniken. Diezelfde ober had me wel gewezen op het
feit dat twee keer rijst te veel ging zijn, maar niet op het feit dat 24 stuks
Chinese prei ook wat te veel van het goede was. Ik besloot de Chinese prei aan
de tafel jongeren achter ons te schenken, en zij trakteerden ons op hun beurt
op Chinese Iced tea. Twee politieagenten aan de tafel naast ons besloten ons
uit ons lijden te verlossen en namen één van de aubergines op zich. De overige
gerechtjes die nog niet klaargemaakt waren, werden van de rekening geschrapt.
Een tweede lading Chinese prei was echter al wel klaar Intussen probeerden de
agenten ons oesters en champignons te voeren, maar wij zaten zo vol als een ei
en konden niet meer van het lachen . Toen we er twee dagen later nog eens
gingen eten, checkte de ober onze bestellingen zorgvuldig. Voila, daar kennen
ze me ook weeral .
De volgende dag
had ik les, en daarna moest ik naar het centrum van de stad om mijn medische
resultaten op te halen. Steffi besloot lang te slapen en nadien met me mee te
gaan. Ik hielp haar met het kopen van een vliegticket naar Shanghai, en zij
vergezelde me weer naar huis voor een afspraak met de internetmevrouw (waarvan de uitkomst reeds bekend is). We
besloten in Garlic te gaan eten, en aangezien Robin daar op dat moment ook rondhing,
nodigde ik hem uit om samen met ons te eten. We sloten de avond af met een
potje pool in openlucht. Van zulke poolplaatsen moet je meestal niet te veel
verwachten, dus pros zoeken beter een ander stekkie om te oefenen . Ik zal nooit vergeten hoe in Wuhan alle
ballen terugrolden omdat de tafel scheef stond .
Op donderdag ben
ik na de les met Steffi naar de Sun Yat-sen Universiteit in het centrum van de
stad getrokken. Het meisje dat Chinese les gaf aan de Duitsers gedurende dat
jaar in Wuhan doctoreert momenteel aan die universiteit. Haar naam is Annie. Ze
is even lang in Guangzhou als ik, en dus ook nog niet echt heel bekend met deze
stad. Ze toonde ons de prachtige, tropische campus van haar universiteit. Ik
was echt onder de indruk: het is moeilijk te geloven dat deze historische
gebouwen zich in het midden van een metropool bevinden. Vanuit sommige plaatsen
op de campus kan je, wanneer je tussen de grote bomen en bananenplanten naar boven
kijkt, de moderne wolkenkrabbers zien. We
doorkruisten de hele campus van zuid naar noord, en toen we uit de campus kwamen,
bleek dat we op de oever van de parelrivier stonden. De locatie van deze campus
is ronduit magnifiek! We deden ons tegoed aan een heerlijke lunch, en ik was
voor de eerste maal getuige van een lokaal gebruik: in Guangzhou krijg je bij
de thee een grote kom, waarvan de bedoeling is dat je hier je bestek (stokjes)
in wast. Eerst worden de kopjes vol met thee gegoten, waarna de thee over de
stokjes in de grote kom gegoten wordt. Daarna pas worden de kopjes opnieuw met
thee gevuld en kan je beginnen eten. Voor maar 1 yuan namen we de boot en
voeren we tussen de wolkenkrabbers door. Het was een hele tocht die wel
anderhalf uur duurde. Het weer was perfect: warm, maar niet te warm. Na een
tijdje gingen we er bij zitten en lagen we met andere woorden te zonnebaden op
de parelrivier, met uitzondering van Annie (Chinezen hebben het niet zo op de
zon staan en houden van een witte huid). Ik genoot er met volle teugen van en
voelde me plots erg blij met mijn keuze voor Guangzhou. We dronken iets op een
terras op de campus (gezellig!) en zetten koers naar de kantine. Annies kot bleek
in hetzelfde gebouw als de kantine te zijn, en ze nam ons mee naar boven om het
ons te tonen. Ik was vrij geschokt toen ik haar kamer zag. Ze heeft gelukkig
nog geen kamergenote, en de kans is groot dat die dit semester ook niet meer
zal opdagen, maar buiten het feit dat ze nu redelijk wat ruimte heeft, stelt de kamer
niet veel voor. Er is zelfs geen matras: een dun matje is alles waarop ze
slaapt. Ik bestudeerde de kamer: boven haar bed hing een muggennet (de bedden zijn daar speciaal op
voorzien, want ook hier zijn muggen een groot probleem), haar bureau stond
stampvol boeken en kleine spulletjes, maar verder was alles kaal. Aan elke kast
hing een hangslot en in het midden van de ingang lag een baksteen om voor de
deur te schuiven. Er is een kleine badkamer, maar warm water is er maar op
bepaalde tijdstippen. In Wuhan krijgen doctoraatsstudenten een eigen kamer,
maar hier zitten ze dus gewoon bij de bachelorstudenten, in een piepklein,
vuil, versleten kamertje. Ik besefte plots in wat voor luxe-situatie ik me op
dit moment bevind, en ik voelde me eerlijk gezegd best slecht toen ik haar
kamer verliet. We hadden een geweldig gezellige namiddag samen en ik zal Annies
warme onthaal niet gauw vergeten.
Steffi en ik
wandelden een heel eind over de bund van Guangzhou, die ik persoonlijk mooier
vind dan de bund in Shanghai. De tv-toren, de arena waar de openingsceremonie
van de Asian Games heeft plaatsgevonden, de IFC-toren, de verlichte bootjes op
het water het was prachtig. We bezochten de tv-toren van Guangzhou (600 meter
hoog, je kan ongeveer tot 430 meter hoog gaan, inkomprijs 150 kuai), genoten
van het uitzicht en zetten daarna weer koers naar huis. De volgende ochtend om
half 7 was Steffi alweer foetsjie. Het was een geslaagd blitzbezoek.
Ik heb al eens
vermeld dat ik op een appartement woon, en niet in de koten op de campus. De
hoofdreden is dat de koten te lawaaierig zijn, en niet bepaald comfortabel.
Daarnaast vallen de prijzen voor appartementjes hier best mee. De locatie van
mijn appartementje is ideaal: vlakbij de metro en vlakbij de campus. Daarnaast
is naast het metrostation een terrein met enkele restaurantjes en winkeltjes,
genaamd 南区 Nanqu. Masta P had me hier in het begin al mee naartoe genomen, en toen
waren we er in het onder buitenlanders bekendste restaurantje gaan eten:
Garlic. Die naam komt niet uit het niets, want je kan er onder andere frietjes
met knoflooksmaak krijgen. Het eten dat er geserveerd wordt, is westers: je kan
er onder andere spaghetti, hamburger en sandwich krijgen. Maar ik vind het niet
echt lekker en de prijzen zijn hoog voor wat het is. Geef mij maar de 铁板牛肉 (beef on iron plate)
van het Chinese restaurant er vlak naast.
Mijn appartement is klein, aangezien het een eenpersoonsappartementje is, maar
het is ruim genoeg vind ik (veel poetsen moet ik dus al niet, hiep hoy ). Het bestaat uit een slaapkamer (waar
ook mijn bureautje staat), een badkamer en een klein koertje met wasmachine. Het
uitzicht vanuit het grote raam in mijn slaapkamer is subliem: temidden van de
appartementsgebouwen is een groot zwembad. Jammer genoeg zit er nog geen water
in dat zou voor volgend jaar zijn. En toen ik de douche zag, kon ik mijn geluk al helemaal niet op: het is een douche met meerdere spuiters (of hoe heet zoiets) tegen je rug . Wanneer je binnenkomt, is links van je een klein keukentje met een elektrische kookplaat, en ik heb zelfs een afwasmachine en een microgolfoven. En last but not least: recht voor mijn bed staat een reusachtige plasma-televisie met bijhorende dvd-speler! Praise the Lord! De airconditioning werkt perfect, en ik heb altijd warm water. Wat een luxe ! Wat een verschil met de koten! Aanvankelijk
was de prijs van mijn appartement 1400 per maand. De appartementen aan de
straatkant kosten omwille van het lawaai van de bouwwerken minder (1300 per
maand). Toch ben ik erin geslaagd mijn appartement aan 1300 per maand te
krijgen, omdat ik mijn huisbaas in één keer uitbetaal. Ik ben reeds in contact
gekomen met verschillende van mijn buren (zelfs onderburen) via mijn zoektocht
naar internet een heel ander verhaal. Rechts van mij woont een Chinees meisje
dat conservatorium doet. Zij heeft het echter niet getroffen met haar buurman (ik
bedoel de man die links van mij woont): Mister Brandon. Mister Brandon is een zwaarlijvige
Amerikaan van middelbare leeftijd, met een piercing in zijn linkeroor, en één
van de leerkrachten van Robin en Njekwa. Zij zijn vol lof over hem, ik net iets
minder. Toen ik twee weken geleden bij hem aanklopte om te horen of hij
misschien geïnteresseerd was de kosten voor het internet te delen, begon hij
onmiddellijk over het lawaai dat de Chinese zangeres maakte. Ik vermoed dat hij
al enkele dagen erg gefrustreerd moest geweest zijn, want de dag erna begon hij
er weer over, en vertelde dat hij het geluid zelfs had opgenomen zodat hij bewijs
had wanneer hij ging klagen. Zingen zal ik dus al niet veel moeten doen dit
jaar vrees ik . Ik heb
dat meisje trouwens nog maar twee keer horen zingen, en vond het niet zo heel
storend.
Wat betreft het
internet, dat is een heel gedoe geweest. Omdat ik van verschillende
buitenlandse studenten gehoord had dat internet in University Town prijzig is,
en dat daarom de meeste mensen in de appartementen internet delen, besloot ik
op zoek te gaan naar een buurman of buurvrouw om de kosten te delen. Die Sängerin
had reeds genoeg vriendjes om mee te delen, en Mister Brandon was geloof ik niet
toegestaan te delen. Hij verwees me door naar ene Billy van Indonesië, één van
mijn onderburen, maar die had zelf nog geen internet en was niet gehaast om het
te installeren. Nog een andere onderbuur had ten slotte geen internet nodig. Ik
was bijna uitgepraat, toen in het appartement schuin tegenover mij plots tekenen
van leven waar te nemen waren. De twee appartementjes schuin tegenover mij
bleken gehuurd te zijn door een bedrijf waarvan werknemers er een nacht konden
slapen wanneer zij voor zaken in University Town moesten zijn. De man die op
dat moment in het appartement was, belde me de volgende dag met het blijde
nieuws dat men de kosten wilde delen. Ik moest een wifi-apparaatje kopen,
waarna er iemand langs zou komen om verbinding te maken. Een paar dagen later
was het zover: ik werd gebeld door een jonge vrouw met een ongelooflijk
irritant stemgeluid. Ze was in het appartementje dat het verst van me
verwijderd was, en zou me helpen met de installatie. Vanaf het eerste moment dat ik haar zag, wist ik
al hoe laat het was: no internet today. De vrouw, ik schat haar iets ouder
dan ik, was een eerder plompe vrouw met een mollig gezicht en veel te schattige
kleren voor haar model. Naast haar op het bed zat een werknemer van hetzelfde
bedrijf gebiologeerd naar het scherm van de televisie te staren. Hij was alvast niet van plan ons te helpen. Al gauw bleek
dat deze vrouw niets van internet en wifi-apparaatjes afwist. Waarom men haar gestuurd heeft, is me tot op heden dan ook een raadsel. Ik gaf haar mijn
wifi-apparaatje, moest haar helpen met het inbrengen van de kabel, waarna ze me
vroeg: En, werkt het? Wat volgde was anderhalf uur geprul (ik dacht echt dat ze
mijn wifi-apparaatje kapot zou maken) en gebel naar China Telecom, waarna ze de
conclusie maakte die ik reeds lang gemaakt had: Het werkt niet zonder code. Op
21 september kwam ze nog eens langs, en toen was Steffi hier (een Duits meisje
waarmee ik in Wuhan goed bevriend geraakt was). Hetzelfde tafereel herhaalde
zich: het was zo belachelijk dat we er de slappe lach van kregen. En ik denk
dat de man van China Telecom aan de andere kant van de lijn er ook stilaan zijn
buik vol van had. Hoewel de Chinese vrouw er zelf plezier in leek te vinden,
was het voor mij genoeg. Na een kleine maand besloot ik uiteindelijk zelf
internet te kopen - geen dag te vroeg - en een dag later was het al gefikst.
Op dinsdag 13
september, de dag na het Mid-Autumn Festival, begonnen de lessen. Ik had echter
nog steeds geen lessenrooster ontvangen. Op het office hadden ze me gezegd dat
ze dat later wel zouden regelen. Met zon termen moet je voorzichtig zijn in
China, wist ik al. Ik ben een speciaal geval: de meeste studenten studeren hier
voor 3 of 4 jaar (en maken dus een heel bachelor- of masterprogramma af). Ik
ben hier maar voor één jaar, en op mijn toelatingsformulier stond ordinary
student aangevinkt. Ik veronderstelde dat, indien men deze optie aanvinkt, men
ook wel zou weten wat die optie net inhoudt, maar daar was ik goed fout. Op het
office wisten ze vanaf dag één geen blijf met me. Aanvankelijk dachten ze dat
ze me bij de Chinese masterstudenten toerisme-management konden plaatsen, maar ik
had een bachelorjaar aangevraagd (omdat ik dacht dat master te moeilijk zou zijn
met mijn achtergrond). Achteraf gezien had ik misschien toch beter een
masterprogramma aangevraagd, omdat ze dan voor een tutor (begeleider) zouden
gezorgd hebben. Op dinsdag 13 september trok ik opnieuw naar het office om te
vragen wat, waar en met wie ik precies zou gaan studeren. Ik werd bij de
studenten derde bachelor toerisme-management geplaatst met Chinees als
buitenlandse taal. Het kwam erop neer dat ik nog wel Chinese les zou krijgen,
maar dat ik daarnaast ook enkele toerisme-vakken in het Chinees zou krijgen.
Het leek me wel wat, en het programma zag er goed uit. De Chinese lessen waren:
schrijfles, Chinees op hoog niveau, en ten slotte business-Chinees. De andere
vakken in het Chinees waren: de principes van hotelmanagement (het is eens
iets anders he ), een algemene inleiding tot China (zowel cultuur en
geschiedenis als economisch en politiek zij het dat dit voor mij herhaling is),
en ten slotte toerisme. De eerste les business-Chinees beviel me, ook al was de
grammatica tamelijk simpel en de klas te rumoerig. De woordenschat kan ik
echter goed gebruiken, dus dit vak zag ik wel zitten. Over de rest van de
Chinese lessen was ik echter niet te spreken. De schrijfles was zo rumoerig dat
je de leerkracht vaak zelfs niet hoorde. We waren met veel te veel studenten in
de les en er is een enorm niveauverschil tussen de studenten onderling. De
woordenschat kan er wat betreft moeilijkheid mee door, maar de grammatica is
gewoon herhaling van mijn eerste jaar in Leuven en is met andere woorden
tijdverlies. Ook Chinees op hoog niveau was een ramp. De leerkracht, een
relatief jonge man met volgens mij amper of geen ervaring staat meer tegen
zichzelf te brabbelen dan tegen de klas. Hij geeft les op slakkentempo en
schrijft gewoon op het bord wat in het boek staat. Een hoger niveau is er niet op deze campus ... Het is moeilijk te geloven
dat het de studenten uit deze les zijn die ook samen met Chinese studenten les
volgen. Van hotelmanagement (2,5 uren aan een stuk, jawel) kon ik amper iets
begrijpen, laat staan de studente uit Kirgistan naast me, die al moeite heeft
met de lessen Chinees. De micro echode enorm, en het tempo van de leerkracht
lag hoog, maar ik vermoed dat dat wel went. Het ergste was dat de airconditioning
het had begeven, zodat ik meer bezig was met het afdeppen van mijn zweet dan
met het volgen van de les. Na deze akelige ervaringen besloot ik naar het
office te gaan om een interessanter lessenrooster te fiksen, maar dat bleek allemaal
niet zo simpel te zijn. Ik zei hen dat de lessen Chinees te gemakkelijk waren,
en de lessen in het Chinees niet interessant genoeg. Jammer genoeg worden
vakken zoals human resource management in de noordelijke campus van de SCUT gegeven,
die hier een busrit van een uur vandaan ligt. Daar studeren ook de buitenlanders die enkel Chinees komen studeren. Ik kreeg de lessenroosters van de
Chinese studenten mee naar huis, maar er werd me direct bijverteld dat, indien
ik deze lessen zou volgen, examens afleggen onmogelijk was. Toen ik vroeg
waarom, antwoordde Luo laoshi (leerkracht Luo, die liever op QQ zit dan naar de
studenten luistert QQ is het populairste Chinese chatprogramma, vergelijkbaar
met onze MSN) dat dit administratief gezien niet haalbaar was, en dat de
lijsten met namen van studenten die de lessen volgden reeds vast lagen. Ik was
nog steeds niet tevreden, en vroeg of er niet nog een andere optie was, zodat
ik wel examens kon afleggen. Daarop gaf hij me het rooster van een andere
richting met Chinees als buitenlandse taal: business. Tijdens de lessen Chinees
had ik al een aantal buitenlanders gezien die deze richting volgden, en de vakken
leken me interessant, dus besloot ik vakken uit beide roosters te combineren en
andere vakken te laten vallen. Intussen heb ik een paar business-vakken gevolgd,
zoals een introductie tot de internationale handel en een introductie tot de
economie en de handel van China met het buitenland, en ik heb besloten die
verder te blijven volgen. Op het merendeel van mijn boeken ben ik nog aan het
wachten... Erg vervelend. Tot dusver de stand van zaken wat betreft de lessen.
De volgende nacht
bracht ik door in de dorms, en s ochtends trokken Robin en ik naar de
appartementen om er opnieuw te gaan informeren. Hij nam me mee naar het
appartement van Njekwa, een kerel van Zambia en de beste maat van Robin. Hij
woont sinds kort alleen op een appartement voor 2 personen. Aanvankelijk zou
Robin bij hem gaan inwonen, maar door omstandigheden is dat niet doorgegaan. Ook
met Njekwa zou ik later regelmatig wat tijd spenderen. Hij is een apart, maar
sympathiek figuur. Hij is de rust zelve, weet veel en hij spreekt goed Engels. We
waren hongerig, maar wachtten op Juman, omdat die van een andere stad moest
komen en mijn hulp nodig had omdat hij geen Chinees spreekt. Hij was op dat
moment nog niet honderd procent zeker of hij ook zou verhuizen, maar mijn
besluit stond vast, al moet ik toegeven dat de sfeer in de dorms meestal best
goed is. Nuja, het is eens wat anders, en het comfort kan ik toch echt wel
gebruiken. s Avonds nam Robin me mee naar Guangwei, één van de meer levendige
plaatsen in Daxuecheng (University Town), met een groot aantal eetkraampjes en
prullenwinkeltjes. Ik voelde me opgelucht omdat ik nu eindelijk wat
gezelligheid had gevonden.
[Ik ga even
onderbreken omdat ik op dit eigenste moment op de kamer van Robin zit te
bloggen, en er buiten plots lawaai is uitgebroken. Er is blijkbaar een
voetbalmatch bezig en veel studenten zijn uit hun kamer gekomen om naar elkaar
te fluiten en te roepen. Ik zag zonet mensen met t-shirten zwaaien, en een gast
op deze verdieping had zelfs even de brandslang vastgenomen om water op de koer
te spuiten Het heeft wel iets, maar ik kan niet zeggen dat ik het niet een
beetje eng vind , vooral
omdat er nu ook een bewaker beneden is komen staan.]
De volgende dag
nam Robin me mee naar Guangda. Guangda is een ander deel van Daxuecheng en
bestaat uit een groot winkelcentrum (het is dus niet op straat, zoals
Guangwei), ook weer met talrijke eetkraampjes en prullaria. Bij deze heb ik dus
de twee meest interessante regios van Daxuecheng gezien. De rest van de week
was gevuld met oriëntatie-activiteiten. Robin vertelde me dat er sinds dit jaar
een oriëntatieprogramma is, omdat het in het verleden voor nieuwe buitenlandse
studenten veel te moeilijk was om alles zelf uit te dokteren. Ik was inderdaad
erg verbaasd toen ik bij de registratie drie boekjes in mijn handen gestopt
kreeg: een oriëntatiegids, een studiegids en een leefgids. In die boekjes staat
eigenlijk zo goed als alles wat je moet weten, alsook Zo was er op maandag de
openingsceremonie van de School of International Education, dat niet enkel
bestond uit een aantal speechen, maar ook uit buikdans en zang. Er waren niet
enkel Russische buikdanseressen, maar ook een Chinese buikdanser die in zijn
eentje de show stal. Hij kwam er nogal door , en ik kon het niet laten een stukje van
zijn dans te filmen. De sfeer zat er op een gegeven moment goed in! De rest van
de week bestond uit informatiesessies over studeren, de werking van de campus,
de visumaanvraag en de aanvraag van de verblijfsvergunning etc. Op een gegeven
moment kregen we uitleg van de politie, en de rechercheur waarschuwde ons voor
bepaalde wijken in Guangzhou. Ze zei dat ze er moeite mee had het te vermelden,
maar dat het haar plicht was ons te waarschuwen voor Afrikaanse vrienden die
bepaalde buurten in Guangzhou onveilig maken en het vooral op buitenlanders
gemunt hebben. Het zijn dus niet zozeer de brave Chinezen waarvoor je moet
uitkijken, maar wel andere buitenlanders. Afrikanen zitten hier inderdaad met
de massa, dat heb ik ook gisteren ondervonden toen Robin en ik gingen eten in
een Nepalees restaurant, pal in het midden van de Afrikaanse wijk van
Guangzhou. Geloof het of niet, maar ik zag op een gegeven moment meer Afrikanen
dan Chinezen :o.
Die eerste week
in Daxuecheng was chaotisch omdat ik alles tegelijk moest doen. Het duurde een
tijdje voor ik het contract van het appartement eindelijk getekend had, en dan
kon de verhuis beginnen. Alles moest te voet, en omdat het buiten zo warm was,
was elke kleine taak een hele opgave. Uiteindelijk heb ik mijn valiezen s
nachts verhuisd. Zoals ik al zei, zijn hier geen taxis te vinden, en als je er
toch één nodig hebt, dan moet je hem bestellen. Een andere activiteit was het
bezoek aan het University History Museum. Op zich niet zo heel boeiend, maar ik
was blij dat ik hierdoor de kans kreeg de Noordelijke Campus van de SCUT te
zien. Ten slotte heb ik ook deelgenomen aan de Language Evening. Een aantal
Chinese studenten hadden spelletjes voorbereid met de bedoeling contacten te
leggen met buitenlanders. Ik ontmoette een aantal lieve Chinese meisjes, en met
twee daarvan ben ik deze week in Dongmen gaan eten.
De speech van de
leider van de Student Union voor internationale studenten (Nathan) op de
openingsceremonie heeft indruk op me gemaakt, en het lijkt alsof deze
studentenkring best goed georganiseerd is. Ook Robin is lid van de Student
Union, waar hij instaat voor de Public Relations. Op dit moment zijn Njekwa en
hij van plan een magazine te publiceren. Aanvankelijk zagen ze het nogal
groots: ze wilden het verspreiden over de hele Daxuecheng en er geld voor
vragen, maar daar zijn ze intussen al van teruggekomen. Het zal nu een gratis
magazine worden, en ik vermoed dat er in het begin niet zoveel exemplaren van
verspreid zullen worden. Het zal afhangen van de populariteit van het magazine.
De titel van het magazine is New Heights. Op dit moment ben ik ook een kort
artikel aan het schrijven voor dat magazine, en ik hoop dat in de toekomst meer
te kunnen doen. Omdat ik zoveel met Robin optrek, ben ik in zekere zin al geïntroduceerd
in de studentenkring. Dat was vorige week al duidelijk, toen hij me tijdens het
weekend belde om te vragen of ik wilde zingen op de Mid-Autumn Festival Party.
Jawel, de tijd van de zware onverteerbare maankoekjes was weer aangebroken. Ik
was nog lang niet vergeten hoe ik in Wuhan met twee zakken vol verschillende
maankoekjes had lopen sleuren, om nadien tot de vaststelling te komen dat er
niet één koekje was dat ik lustte. En dat is nog steeds niet veranderd, zo
ontdekte ik afgelopen maandag (12 september). Het eerste maankoekje waarvan ik
gek ben, moet blijkbaar nog uitgevonden worden. Hoewel pas op zaterdag beslist
werd dat er op maandag een feestje op de eerste verdieping (in China is dit het
gelijkvloers) zou plaatsvinden, was op maandag zo goed als alles tiptop in
orde. Er waren lampionnen voorzien, een mooie affiche, lantaarns om in de lucht
te laten vliegen (孔明灯
kongmingdeng) (zon lantaarn had ik in Wuhan al eens de lucht ingestuurd),
maankoekjes, snacks De host en DJ van de avond was Robin, die twee uren lang
aan een powerpoint-presentatie gewerkt had om die uiteindelijk niet te
gebruiken. Er was vrij veel volk opgedaagd, en de sfeer zat goed. Ik was de
eerste act van de avond, en buiten de drie geplande acts volgden nog een paar
spontane acts, zoals een Afrikaan die spontaan vooraan kwam rappen en een
Chinees die kwam beatboxen. We lieten lantaarns vliegen en daarna heeft
iedereen nog een tijd staan dansen. Met de leiders van de verschillende
departementen van de Student Union trokken we het dak op, waar ieder een klein
woordje in de groep gooide en we nog een paar lantaarns de lucht instuurden.
Het was een speciaal gevoel op dat moment al deel te kunnen uitmaken van zon
hechte groep studenten. Een soortgelijk gevoel had ik de zaterdag daarvoor
reeds gehad, toen Robin me meegenomen had naar de campus van de Sun Yat-sen
Universiteit om de verjaardag van een landgenoot te vieren. Het draaide erop
uit dat ik de enige buitenlander in een groep van negen Nepalezen was. Het was
een verrassingsbezoek, en Robin en zijn vrienden hadden gezorgd voor een taart.
Na het zingen en uitblazen van de kaarsjes kwam één van hen rond met een stuk
taart zodat we er allemaal een hap van konden nemen. Daarna pas kreeg ieder een
eigen stuk. We gingen eten in een Italiaans restaurant in de buurt en deden
nadien nog een wandeling langs de Guangzhou Toren
(dezelfde plaats waar ik met Piers had gelopen). Hoewel ik ook ditmaal maar heel
even de verlichte toren kon aanschouwen, bleef de grondverlichting nog een hele
tijd aan (de grond is verlicht met verschillende kleuren). De sfeer was goed en
op een gegeven moment stonden we zelfs met zijn allen te dansen, aan de voet
van de Guangzhou Toren.
Tot half 12 lag ik in mijn bed, en nog had ik niet genoeg geslapen. Ik vermoed dat de eerste nachten allemaal nogal onrustig gaan zijn. Vanop het balkon keek ik naar de kleine palmbomen en het verwaarloosde zwembad beneden. Ik at in een restaurantje vlakbij het hostel, en opeens kreeg ik in de gaten dat ze ook aan huis leverden, maar dan met de fiets en niet met de brommer. Er stonden een heel aantal fietsen buiten met mandjes, en constant zag ik mensen met regenjassen aan weg en weer rijden (ook van een ander restaurant je in de buurt). Het was immers nogal betrokken buiten, en regelmatig was er een hevige bui. De temperatuur voelde warmer aan dan de dag waarop ik gearriveerd was, maar door de regen koelt het met momenten wel een beetje af. Ik vind de hitte in Wuhan veel erger dan dit soort hitte, dus voor mij is dit een meevaller, zij het dat het zweet met momenten nog van me afdruipt. Ik nam een taxi naar de universiteit, en dat kostte me geloof ik iets meer dan 50 kuai (toch vrij veel voor iets dat volgens de eigenaars van het hostel vlakbij was). De rit was bevreemdend; ik wist wel dat we naar een soort van eiland reden, maar niet dat dit gebied zo afgezonderd is dat je effectief de stad uit moet, een soort van tol moet betalen om in de universiteitsstad te kunnen, en daarna in een groot netwerk van brede wegen en kruispunten die allemaal op elkaar lijken verzeild geraakt. En het toppunt was dat op die brede wegen gewoon geen kat te zien was. Af en toe een fietser of een brommer, of een enkele wandelaar, maar verder was alles doodstil. Ik zag grote borden waarop de universiteiten in die zone aangegeven waren, en na een tijdje doemde uit het niets mijn universiteit op: South China University of Technology (华南理工大学). Ik was dinsdagavond nog naar Sunparks geweest, en toen ik uit de taxi (met airco) stapte had ik het gevoel dat ik daar opnieuw was. Het regende een beetje, maar de regen was zo warm dat je ze amper voelde. De vochtigheid was enorm hoog en dat zie je ook aan de lucht en de tropische planten die hier groeien. Het registratiegebouw bleek vlak naast de hoofdingang van de campus te zijn, en het heeft net zoals alle andere gebouwen op deze immense campus een oranjerode kleur. Eenmaal binnen werd me onmiddellijk de lift gewezen door één van de vele Indonesische studenten van de studentenkring van buitenlandse studenten die je hier helpen met de administratie. Ik heb de neiging om Chinees met hen te spreken, maar ze volgen bijna allemaal een major in het Engels, dus hun Engels is vrij goed. Ik heb gehoord dat de buitenlanders die Chinees volgen in de noordelijke campus zitten (ook wel de oude campus genoemd, omdat het deel waar ik zit later gebouwd en veel moderner is). Het gebouw is vanbinnen heel deftig en proper, net zoals de rest van de campus. Er werd me een nummertje in mijn handen gestopt, ik moest een formulier invullen en daarna inderdaad, wachten. Het heeft toch wel een dikke 2 uren geduurd voor ik eindelijk aan de beurt was, en al gauw sloeg ik aan de praat met andere wachtende studenten. Het klikte onmiddellijk met een jongen van Libanon, Juman (van 1992, jong he), die eerder al in de noordelijke campus van mijn universiteit gestudeerd had. Ook met zijn vader heb ik gepraat, hij doet business in Guangzhou (handel in constructie). Verder zag ik vooral Indonesische studenten en (surprise surprise) veel Afrikanen. Ik zag een supermoderne drankautomaat, maar buiten cola was die zo goed als leeg en moesten we bijgevolg dorst lijden.
De éénpersoonskamers waren al heel lang geleden verdeeld, dus probeerden ze me een 3-persoonskamer aan te smeren (ik denk zelfs dat het eigenlijk een 4-persoonskamer was), waarmee ik niet akkoord ging. Mijn beurs geeft me recht op minstens een 2-persoonskamer, en nadat ik dat gezegd had, fiksten ze zonder gemor een 2-persoonskamer voor me. Daarna kon ik eigenlijk direct naar mijn kamer (de organisatie lijkt hier dus wel een pak beter dan in Wuhan). Buiten stond een busje, en samen met een paar studenten van eilanden vlakbij Indonesië die al langer hier zijn, reden we naar het gebouw met koten voor buitenlandse studenten. Daar liep ik Juman (Libanon) weer tegen het lijf, en die wist me direct te vertellen dat ze hem een 4-persoonskamer hadden aangesmeerd die op geen zak trok. Ik wist genoeg, en zonder al te hoge verwachtingen trok ik met de hulp van een student naar verdieping 6, kamer 622. Mijn kamergenote bleek er (nog?) niet te zijn. Mijn lage verwachtingen werden min of meer ingelost, zij het dat het gebouw op zich beter is dan de gebouwen in Wuhan. Toch zal er van dat nieuwe binnen de kortste keren niets meer overschieten, als je ziet hoe hier geleefd wordt. Ik zag een aantal meubels, veel zwarte haren op de reeds vuile grond, 2 bedden met matrassen (waarvan één ook niet al te proper), een airco, een blazer en een deur naar het balkon. Eenmaal op het balkon zijn er rechts twee deurtjes: het eerste deurtje is de douche, het tweede deurtje is het hurktoilet. Hoewel deze faciliteiten in zekere zin binnen zijn, moet je langs buiten, en zal het er in de winter zeker niet warm zijn, en op dit moment snikheet natuurlijk. De douche en het toilet waren in Wuhan dus toch net iets comfortabeler dan hier. Verder is er een grote wasbak en een spiegel op het balkon. Het gaat op zich, maar ik zie me er niet direct mijn make-up doen J. Anders dan vorig jaar kreeg ik nu geen paniekaanval en beredeneerde ik de situatie rustig ten minste, voor zover dat ging, aangezien het hier nogal lawaaierig is. Er is een soort van receptie, en je kan gaan klagen over lawaai hoorde ik, maar studenten mogen net als in Wuhan eigenlijk doen wat ze willen, hoewel de regels sinds kort verstrengd zijn. Zo hoorde ik dat te veel lessen skippen vanaf nu uit den boze is, en dat er vorig jaar zelfs studenten zijn weggestuurd. Ik denk dat veel universiteiten stilaan strenger tegenover buitenlanders beginnen op te treden, en terecht. Ik denk dat Chinezen dat aanvankelijk niet durfden, maar dat die mentaliteit aan het veranderen is. De rechthoekige kotengebouwen staan in een soort van kleine open cirkel, met in het midden een plein, en dat heeft wel iets, omdat veel studenten s avonds rondhangen, een babbel doen of naar elkaar roepen vanop de gangen (die in openlucht zijn, zodat je iedereen kan zien, wel apart). Het is dus niet zo dat er een poort is, en thuiskomen of weggaan kan op elk uur. Veel studeren zie ik hier dus eerlijk gezegd niet gebeuren. Studenten arriveren op dit moment nog maar; ik ben benieuwd hoe het hier zal zijn als iedereen zich gesetteld heeft. Voor mij was echter al gauw duidelijk dat ik hier niet wil wonen. Het gebouw ligt zonder zwanzen in het uiterste, meest afgelegen hoekje van de campus, zeer ver van de hoofdpoort, en er is gewoon NIKS. Zelfs aan de hoofdpoort is niks, en het was me tot voor kort een raadsel waar hier ergens leven te vinden is. Een winkeltje ben ik gepasseerd, maar de gezellige straatjes met voedselkraampjes en kleine winkeltjes, of barbecueplaatsjes leken hier volledig te ontbreken. De befaamde universiteitsstad leek een geheel van grote straten met amper verkeer, grote kale gebouwen, gehuld in een doodse stilte. Ik ben naar beneden gegaan, op zoek naar iemand om mijn talrijke vragen te beantwoorden, en vond die persoon direct in Masta P, die me vergezelde op mijn eerste ontdekkingstocht door de campus. Masta P (ik heb geen flauw idee waar die naam vandaan komt, maar hij klinkt cool, niet?) is een jongen uit Ghana die me als eerste de gebouwen in de directe omgeving van de campus toonde. Ik zag cantines, basketbalvelden, de metro, en hoewel het donker was en ik me helemaal niet kon orienteren, was deze wandeling meer dan welkom. Iets later liepen we langs bouwwerken in de buurt van de campus, allemaal appartementen. Ik had in de orientatieboekjes (ja, ze hebben me informatieboekjes gegeven! Wat een verschil met Wuhan!) gelezen dat veel studenten in een appartementsgebouw net buiten de campus wonen, en Masta P toonde me dat gebouw. Ik zag onmiddellijk dat het een deftig gebouw was, en besloot de dag erop contact op te nemen met de eigenaar. Later hoorde ik dat die boekjes er op vraag van de studentenraad gekomen zijn, omdat nieuwe studenten ook hier tot voor kort aan hun lot overgelaten werden. Ik heb een boekje over studeren, leven en dan nog een orientatieboekje met uitleg over onder andere het visum, medische toestanden enzovoort. Er staan simpele kaartjes in, met uitleg in zowel Chinees als Engels. Ik was onder de indruk.
Ik had nog geen lakens, kussen en eerlijk gezegd ook gewoon geen zin om in de koten te slapen, dus schreef ik een briefje aan mijn toekomstige roommate (met oa mijn telefoonnummer en een welkomstwoordje ) om daarna richting het centrum te trekken. Ik sprak af met Piers, een jongen die ik vorig jaar in Harbin had leren kennen en hier al een paar jaar Engelse les geeft. Hij woont op een appartement voor 2 personen en had een vrije kamer goed nieuws voor mij dus. We aten iets, liepen langs de Canton-tower (die jammer genoeg niet meer verlicht was) en het International Finance Center en een prachtig operagebouw langs de Pearl River. Ik was Piers ongelooflijk dankbaar voor de leuke avond en stond de volgende ochtend met goede moed op. Ik kocht lakens en nam de metro terug, omdat ik rond de middag met Juman had afgesproken dat we naar appartementen gingen kijken. De appartementen vlakbij de campus bleken gloednieuw te zijn, en van prijs vielen ze ook erg goed mee, maar knopen doorhakken durfde ik op dat moment nog niet, dus keerde ik weer naar de dorms. Ik opende de deur van mijn kot, maar kwam tot de vaststelling dat mijn roommate er nog steeds niet was, en ik voelde me plots wat verloren. Er was me nog steeds niet duidelijk gezegd of ik nu bij de bachelorstudenten of de masterstudenten zou studeren, en aangezien deze universiteit nog een campus heeft in een ander stadsdeel, wilde ik eerst nog wat meer informatie en zekerheid over of ik al dan niet op deze campus moest blijven. Ik verzoop in het zweet toen ik aankwam op het office, en ik was een beetje gefrustreerd. Ik herkende het gevoel van in Wuhan: er komt zoveel op je af en je weet niet waar je moet beginnen. Ik wilde me installeren, maar kon nog niet beslissen waar ik wilde wonen (te weinig info, zowel over mijn studie als over mijn toekomstige roommate). Er moest zoveel gebeuren, maar bepaalde zaken kun je maar op bepaalde tijdstippen doen, en een goede planning is daarom cruciaal. Ik wilde de campus verkennen, maar ik had geen goede kaart. Ik wilde mensen leren kennen, maar ik was vermoeid en slechtgezind. Ik zat een tijdje voor me uit te staren en sloeg dan toch aan de praat met een paar mensen. Uiteindelijk was naar het office trekken achteraf gezien de beste keuze die ik op dat moment had kunnen maken. Even later ontdekte ik op mijn eentje de Oostpoort van de campus, waar er iets meer leven was (een aantal restaurantjes, fruitkraampje en winkel). Mijn kot bleek nog even leeg als toen ik het had achtergelaten, en ik snakte naar internet, dus liep ik de kamer van mijn buurman binnen. Ik had die dag reeds met Robin Sharma (Nepal) gepraat, en het moest lukken dat hij mijn buur was. Hij wist me te vertellen dat mijn roommate wel degelijk op kot geweest was, maar dat hij haar misschien had weggejaagd met zijn te luide muziek (ze was s nachts nogal boos op zijn deur komen kloppen wegens te veel lawaai). Daarna heeft hij haar niet meer gezien. Uiteindelijk bleek dat ze inderdaad niet meer op de campus woont, maar in de appartementen waar ook ik van plan was te gaan wonen. De volgende dagen zou ik bijna allemaal met Robin spenderen.
Zoals jullie kunnen zien is dit geen nieuwe blog, maar een
blog die reeds bestond. Al sinds ik deze blog precies een jaar geleden beëindigd
had, hoopte ik stiekem dat ik hem op een gegeven moment terug zou kunnen
opstarten; een wens die bij deze vervuld is.
Het begon allemaal tijdens een reis naar China in de zomer
van 2005, een reis die in de eerste plaats geboekt werd omdat ik met het idee
speelde Chinees te gaan studeren. De reis beviel me goed, en in 2006 startte ik
mijn studie sinologie aan de KUL. Nadat mijn bachelor afgerond was, kon ik een
beurs van de Volksrepubliek China bemachtigen om gedurende een jaar in Wuhan
(Centraal China, de hoofdstad van de provincie Hubei) Chinees te gaan studeren.
In 2009 richtte ik daarom deze blog op, die eerst de titel Kelan in Wuhandroeg.
Ke Lan 珂兰is mijn Chinese naam: de Ke betekent jade en de Lan
betekent orchidee. Ik moet eerlijk toegeven dat de eerste zes maanden in
Wuhan niet gemakkelijk waren. Het klimaat is er een van extremen: zeer heet in
de zomer en zeer koud in de winter. Daarbij heeft Wuhan geen echte lente of
herfst. Daarnaast was de universiteitscampus immens groot, en de organisatie
vanaf dag één een regelrechte ramp. Maar na een tijdje leer je relativeren, en
besef je dat alles went, maar dan ook alles: de ratten op kot, de schimmel op
de muur, het lawaai van de waterleiding en de krenterige ayi in het campuswinkeltje. Ik had genoeg tijd om meer van China te
zien, maakte ongelooflijk veel vrienden en verbeterde mijn Chinees. Enerzijds
lijken veel dingen in China een struggle(strijd) te zijn, zoals het
bemachtigen van een plaatsje op de trein, bus of metro. Er zijn namelijk nogal wat
Chinezen . Anderzijds sta ik er steeds weer van versteld hoe gemakkelijk leven hier is. Je springt op het vliegtuig zoals je op de bus springt, en bussen rijden met de regelmaat van de klok. Eten is er overal op straat van s morgens tot s avonds, en zelfs om 5 uur s nachts is er ergens nog wel een plekje te vinden waar je kan bikken . Mijn jaar op Wuhan University werd dan ook onvergetelijk, en het afscheid viel me zwaar. Toen ik in 2010 aan mijn master in de sinologie begon, zat ik met mijn hoofd dan ook nog meer in China dan in België. Ik deed mee aan de Chinese Bridge Competition en kon dankzij die wedstrijd een 13 dagen op reis gaan in China, een verhaal dat ik bij gelegenheid wel eens zal doen. Ik besloot opnieuw een beurs aan te vragen, een masterbeurs ditmaal, en kreeg ze. Eind juli kreeg ik te horen waarheen ik zou gaan, en net zoals vorige keer kreeg ik mijn eerste keuze toegewezen. Ditmaal was dat Guangzhou, een stad waar ik nog nooit geweest was, maar al veel over gehoord had. Guangzhou is het kleinere broertje van Shanghai en Beijing, en ligt aan de Parelrivierdelta in het zuiden van China. Het klimaat is er subtropisch en zeer vochtig omwille van de moesson. Temperaturen zijn in het algemeen vrij aangenaam, en echt koud wordt het hier in de winter niet. De gemiddelde temperatuur is 22 graden, en dit is meteen een van de vele redenen waarom ik voor Guangzhou gekozen heb. Je bent daarnaast op een wip in Hong Kong of Macao. Een ander interessant iets aan Guangzhou is de taal die men hier spreekt, namelijk Cantonees. Hoewel ook bij deze taal gebruik gemaakt wordt van karakters, is deze taal toch volledig verschillend van het Mandarijns dat ik gestudeerd heb. Het is dan ook Chinees voor mij. Ik heb vandaag echter al ondervonden dat dit geen probleem zal zijn, aangezien bijna iedereen Mandarijns kan spreken.
Op 31 augustus rond 19.30 vertrok ik met een beetje vertraging
in Zaventem, en om 20.15 was ik al in Frankfurt. De stad was ronduit prachtig
in de avondschemering, en ook de luchthaven zelf had vanuit de lucht iets
magisch. Ik werd echter al gauw uit deze waas gerukt doordat ik dacht dat ik nog
amper een half uur de tijd had om aan mijn gate te geraken, dus spurtte ik van terminal
A naar terminal B. Ik had net enkele mensen voorgestoken aan de
paspoortcontrole (wel op een beleefde manier) toen ik tot het besef kwam dat
het niet 20 na 9, maar 20 na 8 was. Ergens was dit ook wel logisch, maar ik was
er echt van overtuigd dat ik me serieus moest haasten. De terminals lagen dan
ook ver uit elkaar. Als ik volgende keer nog eens 2 keer vlak na mekaar in
China kom, moet ik toch maar de moeite nemen mijn klok weer op Belgische tijd
te zetten Na een uur gewacht te hebben, hingen we om stipt 21.40 we in de
lucht en sloeg ik aan de praat met de Chinese man naast mij. Het bleek een
fabrieksbaas uit Dongguan te zijn, een industriestad niet ver van Guangzhou. Hij
was met een aantal fabrieksbazen-collegas uit dezelfde streek naar een
tentoonstelling in Frankfurt geweest. We praatten over alles en nog wat, en hij
toonde me wat fotos van de Huashan in de provincie Shaanxi (bekende berg in
China) die hij begin augustus beklommen had. De beklimming van die berg blijkt
wel degelijk zo gevaarlijk te zijn als ik gelezen en gezien had. De fabrieksbaas
raadde me aan dat, als ik ooit zou gaan, ik vooraf voldoende gesport moet
hebben zodat ik in conditie ben, ik geen last van hoogtevrees mag hebben
en vooral op de weg moet letten in plaats van op het landschap. Zoek maar eens
wat fotos op: de paden zijn op sommige plaatsen naar mijn mening onverantwoord
gevaarlijk.
De vlucht was aangenaam, en we kregen zelfs kussentjes en
een menukaart! (in het Duits, Engels en Chinees). Het is grappig op te merken hoe
men zich probeert aan te passen aan de Chinese passagiers en bijvoorbeeld van
elk gerecht twee versies voorziet: één westerse en één Chinese versie. Zo
konden we als ontbijt kiezen voor ofwel omelet, ofwel chaofan (rijst met ei
onder). Ook waren er stokjes voorzien en kwam men rond met jasmijnthee . Ik kon
weer niet slapen en dus bood de man naast mij zijn opblaasbare kussentje aan,
en kort nadien viel ik dan toch eventjes in slaap (ik weet niet of het echt aan
zijn kussentje lag, maar laten we aannemen van wel). Eenmaal geland liet ik het
thuisfront onmiddellijk weten dat alles in orde was, aangezien ik vorige keer
geen gsm meegenomen had en mijn ouders naar eigen zeggen doodsangsten hebben
doorstaan omdat ze niets van me hoorden. Het aanschuiven aan de
paspoortcontrole er waren verschillende rijen foreigners- duurde enorm
lang. Toen ik beneden kwam, waren bijna alle valiezen dan ook reeds van de band
gehaald. Eventjes paniek toen ik maar een van mijn valiezen vond, en ook de
Colombiaan naast me zocht tevergeefs zijn bagage. Nadat we het waren gaan
melden, zijn enkele Chinezen gaan zoeken. Godzijdank kwamen ze terug met mijn
valies, maar die van de Colombiaan was er niet bij. Ik heb hem nog even geholpen
met het papierwerk dat dit met zich meebracht, en ben daarna in een taxi
gesprongen. 150 kuai naar het
centrum (zon 16 euro), maar het was het comfort waard. Mijn hostel bleek in
Dongjing Huayuan te liggen, in een appartementsgebouw, en was daarom moeilijk
te vinden. Bellen met mijn gsm lukte vreemd genoeg niet, dus heb ik de hulp
ingeroepen van enkele omstaanders, die felle bedenkingen hadden bij het hostel
dat ik geboekt had. Geen enkele van de bewakers van het gebouw had ooit gehoord
van het Sunflower Hostel, maar toen ik uiteindelijk opgepikt werd door een
Chinees meisje, bleek dat het wel degelijk daar te doen was. Het hostel bleek
een appartementje te zijn dat omgebouwd was. Niet groot, bijna niet te vinden
(zelfs op de deur van het appartement staat niet aangegeven dat het om een
hostel gaat, waardoor je riskeert rechtsomkeer te maken omdat je denkt dat je
bij een Chinese familie gaat binnenvallen). Het was er gezellig en er zaten nog
een aantal andere buitenlanders. De uitbaatsters kookten en we konden mee-eten.
Ik ging nadien even de straat op voor een gsm-kaart, tandpasta, wat geld en een
honingmeloen-melkthee. Dat alles was te vinden vlakbij het hostel op één enkele
straat. Dat is wat zo comfortabel is aan China . En zo eindigde mijn eerste dag (van dit avontuur) in China, zij het dat hier bijna elke dag een avontuur is.
Zoals jullie misschien al hebben gezien, zijn de foto's van Tibet ook geuploaded. MAAR binnen 6 dagen vervalt mijn gratis lidmaatschap (hoe kon het ook weer anders), en kan ik maar 40 foto's in elk album steken, met daarbij nog eens een limiet op het aantal albums. Ik vrees dus dat ik de foto's van Yunnan (en eventueel Tibet nog een keertje) op een andere fotosite ga moeten zetten, en ik moet nog eens nadenken over dewelke dat zal zijn.
Ik ben Kerlijne, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Kelan.
Ik ben een vrouw en woon in Mol (België) en mijn beroep is sinologe.
Ik ben geboren op 27/07/1988 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: karakters pennen en karaoke zingen.
Ik hou van Chinezen, rijst, hotpot en stokjes.
). We logeerden in Hostel La Duquesa, waar het zowel qua logies als personeel erg goed was. Het was erg koud buiten, maar toch hield ons dat niet tegen direct een grote wandeling te doen door Granada. We waren bang dat we met onze twee dagen niet zouden toekomen, maar die angst bleek onterecht. Eigenlijk hadden we met die wandeling reeds heel Granada doorkruist en de belangrijkste bezienswaardigheden gezien. In één van de kerken was een kind zijn Spongebob-ballon verloren, en die hing dus helemaal vanboven in de kerk te bengelen 
het is heel mooi geschreven.
. 
Hi folks!
