Kelan in China

Dutch version

Ik mag dan wel weer in België zijn, toch kan ik het reizen blijkbaar niet laten. Al een hele tijd geleden vroeg ik mijn maatje Hong of hij zin had in een tripje tijdens zijn lesvrije week in februari. Het duurde niet lang of onze zes dagen Granada en Sevilla stonden vast! Vandaar deze afwisseling in mijn blog het gaat nu eens niet over China, maar over Kelan in Spanje! Olé!

Op 3 februari 2012 sprongen Hong en ik het vliegtuig van RyanAir op. Het was mijn eerste ervaring met RyanAir daarover later meer.
Na de landing in Sevilla namen we de airportbus tot aan het treinstation Santa Justa, om ons dan te voet naar het nabije hostel Mrs. Pepa te begeven. We zouden er slechts één nachtje slapen, om dan de volgende ochtend de trein van zeven te nemen naar Granada. Hoewel het personeel er uiterst vriendelijk was, praatte men er geen letter Engels. Ik herinnerde me inderdaad dat ik daar op mijn vorige tripjes naar Spanje ook van geschrokken was. Zelfs het overgrote deel van de Spaanse jongeren slagen er niet in je in het Engels verder te helpen. Anderzijds verbaas ik me er dan ook weer over hoeveel Spaans ik versta zonder dat ik ooit Spaans geleerd heb. Uiteindelijk kan je de meeste dingen door middel van het verspaansen van Engelse woorden en de nodige gebaren wel duidelijk maken. Toch zijn misverstanden natuurlijk niet uit te sluiten. Zo ging Hong op een gegeven ogenblik in ons hostel extra treininformatie vragen. Hij probeerde te vragen of er tussen de treinen van 7.10 en 11.50 geen andere treinen naar Granada waren. Un momento was het antwoord van de hostelbediende, en na twee minuten stond de man terug bij Hong met een alarmklok in zijn handen.
Reeds de eerste avond ontdekten we de hemelse Spaanse jamón. Ik denk nu dat die ham Iberian Ham was, want de Serrano Ham (ook zeer lekker) smaakt toch net iets anders. We kregen er niet genoeg van, en bestelden dan ook maar onmiddellijk een portie om mee te nemen als ontbijt. We liepen nog een hele blok om op zoek naar de supermarkt. Zo zalig dat supermarkten ginder open blijven tot 22.00, en soms zelfs tot 02.00 s nachts!
We hebben zowat alle uren van de klok gezien, want het hostel was ongelooflijk lawaaierig en het was best koud op de kamer. Autos zoefden onophoudelijk voorbij, en het voelde alsof er geen muur was tussen de straatkant en onze bedden. Nu ja, voor zon spotprijsje mag je natuurlijk niet al te veel verwachten. De volgende dag begaven we ons met kleine oogjes (voor Hong nog kleiner dan normaal) naar het treinstation.

Rond 11 uur arriveerden we goed en wel in het kleine, maar betoverende Granada (pas op dat je niet 'grandma' leest, zoals een vriend van me deed. Hiermee bedoel ik natuurlijk niet dat mijn grootmoeder niet betoverend is

). We logeerden in Hostel La Duquesa, waar het zowel qua logies als personeel erg goed was. Het was erg koud buiten, maar toch hield ons dat niet tegen direct een grote wandeling te doen door Granada. We waren bang dat we met onze twee dagen niet zouden toekomen, maar die angst bleek onterecht. Eigenlijk hadden we met die wandeling reeds heel Granada doorkruist en de belangrijkste bezienswaardigheden gezien. In één van de kerken was een kind zijn Spongebob-ballon verloren, en die hing dus helemaal vanboven in de kerk te bengelen

. We dronken een cola cao (warme chocolademelk) in een taverne waar het plafond vol hing met ham en wandelden door de Moorse wijk Albaicin helemaal naar Sacromonte, een plaats waar je een prachtig uitzicht hebt op het Alhambra, een Moors paleis dat boven Granada uittorent. Het is leuk hoe je, als je informatie nodig hebt, overal wel een Chinees restaurant vindt waar je dan je Chinees kan benutten. Zo zie je maar, je hoeft niet noodzakelijk Spaans te kunnen om in Spanje te reizen Chinees is voldoende

. Hong brak onbedoeld een magneet in een souvenirwinkel, en vijf minuten later hing er een papier met If you break it, you pay it

. Ons avondmaal namen we in een tapasbar genaamd Bella y la Bestia en we dronken er nog ene in één van de vele cafeetjes met Arabische/Moorse inrichting.

De volgende dag stonden het Alhambra en het Generalife (een ander paleis grenzend aan het Alhambra) op het programma. Moest je er ooit komen, onthoud dan dat je geen tickets kan kopen aan de ingang van het Alhambra, maar wel helemaal bovenaan bij het Generalife. Er is een busje dat eerst langs het Generalife rijdt, en dan langs het Alhambra. Stap dus onmiddellijk uit aan het Generalife, en vermijd zo net zoals wij helemaal terug te moet lopen. Het Alhambra was subliem! De kamers van het gedeelte genaamd Nasrid Palace zijn betoverend mooi, alsook de tuinen (hoewel het er in de zomer natuurlijk nog een pak beter uitziet). Grappig was dat een man als ringtone The Entertainer had en nadien iedereen in het Alhambra die melodie neuriede

, including me. De zon scheen, maar het was nog erg koud. In het busje terug naar het centrum waren we in het Chinees de looks van enkele meisjes die ook in het busje zaten aan het beoordelen, toen na een tijdje de Spanjaard naast ons plots in het Chinees zei dat hij ook Chinees kon spreken. De man had jarenlang zaken gedaan in het zuiden van China. Na een tukje besloten we naar een Flamenco optreden te gaan in een kleine bar, waar we getuige waren van een intiem optreden. Het was mooi hoe de Flamenco-danseres zo opging in het verhaal. Ze gebruikte elk lichaamsdeel, van haar voeten tot de puntjes van haar vingers, om het verhaal uit te drukken. De bijhorende gitaar, trommel en zoete woorden van de zangeres begeleidden haar.

De volgende ochtend spendeerden we aan shoppen, aangezien in Spanje op dit moment de rebajas nog volop aan de gang zijn. We kwamen redelijk vroeg in de namiddag aan op het busstation, maar bleken nog een hele tijd te moeten wachten op de bus naar Sevilla. Dan nog maar eens een cola cao, begeleid met churros. Na aankomst in Sevilla deden we er een avondwandeling en vonden we een zalig klein authentiek Spaans restaurantje, genaamd Bodegón Alfonso VII, waar we ons tegoed deden aan Sevilliaanse spinazie en paella.

De temperatuur was intussen heel wat beter, en de volgende dag was het zelfs tegen de 20 graden! Rijpe mandarijntjes vielen overal onverwacht uit de bomen. We bezochten de Kathedraal en de toren (Giralda), van waar we een prachtig uitzicht hadden op de stad. We bezochten ook het Alcazár-paleis in Sevilla, iets wat je zeker moet gezien hebben. Het had iets weg van het Alhambra, maar de kamers waren nog veel fijner versierd. In de tuinen waren verschillende schilders aan het werk. Ik kuierde door tuinen en genoot met volle teugen van de stralende zon. We wilden Casa de Pilatos bezoeken, maar besloten dit omwille van de hoge toegangsprijs uiteindelijk toch niet te doen (ik had nochtans op internet gevonden dat EU-burgers er op dinsdag gratis binnen mogen, maar eenmaal daar bleek dat dit op woensdag het geval is). We trokken dan maar naar de Plaza de España, ook echt de moeite om eens rond te lopen! Je kan er mozaïeken bewonderen van allerlei historische gebeurtenissen in alle provincies van Spanje.

De laatste dag kocht Hong nog een aantal souvenirs, waaronder castagnetten en waaiers, en daarmee was onze trip tot een einde gekomen. We reden nog even langs het Santa Justa station om ons een laatste maal in de jamón te gooien

en begaven ons naar de luchthaven. Wat een klucht was het met RyanAir ik mocht ditmaal niet boarden zonder bij te betalen voor mijn bagage omdat die net iets te groot was, hoewel ze (met wat duwen) wel in het bakje met afmetingen voor bagage paste. Op de heenvlucht herinner ik me een vrouw in rolstoel die van de eerste rij in het vliegtuig helemaal tot de laatste rij moest hinken. Daarnaast had niemand plaatsen toegewezen gekregen, zodat je langs de ene kant (als je snel was) wel een leuke plaats naar keuze kon bemachtigen, maar dat langs de andere kant het boarden dubbel zo lang duurde. Veel passagiers besloten op het laatste moment immers tóch nog van zitplaats te veranderen. Eenmaal in het vliegtuig werd afgeroepen dat men op zoek was naar een Italiaan die wel eens op het verkeerde vliegtuig kon zitten. Dat zou inderdaad geen verrassing geweest zijn, omdat het bij RyanAir de gewoonte is dat je zelf te voet je weg naar het vliegtuig moet vinden, en omdat op dat moment het vliegtuig naar Rome vlak naast dat van Charlerloi geparkeerd stond. Er kwam echter geen reactie op de oproep. Maar toen we net in Charlerloi geland waren, merkten we plots een verwarde jongen op die tegen de stewardess kwam vertellen dat hij naar Rome moest en dat het geen grap was

Moraal van het verhaal: vraag voor het opstijgen altijd nog eens na of je wel op het juiste vliegtuig zit bij RyanAir toch.

English version

I might be back in Belgium, but I cant seem to let go off travelling. A while back already I asked my Chinese friend Hong if he fancied a short trip during the lesson-free week in February. Not long after, our six-day travel to Granada and Sevilla was fixed! Hence this variation in my blog this time we arent talking about China, but about Kelan in Spain! Olé!

On February 3rd 2012 Hong and I jumped on the RyanAir plane. It was my first experience with RyanAir Ill tell you more about it later.
After the landing in Sevilla we took the airport shuttle to the train station Santa Justa, and from there we walked by foot to our nearby hostel Mrs. Pepa. We would only stay there for one night, and get up very early the next day to take the train of 7am to Granada. Even though the staff of the hostel was extremely friendly, but they werent able to speak one word of English. I remembered that this had startled me already during my previous trips to Spain. Even the big majority of the Spanish youngsters are not able to talk English. On the other hand again I was surprised how much of Spanish I can actually understand without ever having learned this language. In the end you can make most things clear by just spanicizing English words and make silly gestures. But of course you wont be able to avoid certain misunderstandings. An example is that at a certain moment, Hong went to ask train-information in the hostel. He was trying to ask if there were any more trains to Granada than the ones of 7.10am and 11.50am. Un momento was the anwer of the receptionist, and two minits later he came back with an alarmclock in his hands.

The first evening already we discovered the heavenly Spanish jamón. Now I think that this bacon must have been the Iberian Bacon, because the Serrano Bacon (also very tasty) tastes slightly different. We couldnt get enough of it, and therefore immediately ordered an extra portion to take with us for breakfast. We walked a whole way looking for a supermarket. Its great that supermarkets in Spain open until 10pm, and sometimes even until 2pm! We were almost awake the whole night, because the hostel was incredibly noisy and the room was pretty cold. Cars drove by without interruption, and it felt as if there wasnt a wall between the streetside and our beds. But of course you cant expect much of such a low cost hostel. With tiny eyes (for Hong even more tiny than usual) we headed to the train station the next day.

Around 11am we arrived safe and sound in the small but enchanting Granada (make sure to not read grandma, as a friend of mine did, although I dont mean to say that my grandma isnt enchanting ). We resided in Hostel La Duquesa, where the lodgings as well as the staff were very nice. The weather was cold, but this didnt stop us from taking a long walk through Granada. We were afraid that two full days in Granada wouldnt be long enough, but that fear turned out to be groundless. By taking that walk we actually already had crossed the whole of Granada and had seen the most important scenic spots. In one of the churches a child had lost its Spongebob-balloon, resulting in a nice distraction dangling against the ceiling .

We drank a cola cao (hot chocolate) in a tavern where the ceiling was filled with bacon and took a walk through the Moorish neighbourhood Albaicín all the way to Sacromonte, a spot from where youve got an amazing view over the Alhambra, a Moorish palace that towers above Granada. Its interesting how you, if you need any kind of information, almost always can find a Chinese restaurant around where you can use Chinese to talk to people. It shows you that, to travel in Spain, you dont necessarily need to be able to talk Spanish Chinese will do ;). By accident, Hong broke a magnet in a souvenir shop, and five minits later a paper was put up: If you break it, you pay it . Our dinner we had in a Tapas Bar named Bella y la Bestia, and we had another drink in one of the many small cafés with Moorish/Arabic furnishing.

The program for the next day were the Alhambra and the Generalife (another palace bordering to the Alhambra). If you would go there in the future, then remember that youre not able to buy tickets at the entrance of the Alhambra, but all the way up at the Generalife. Theres a small bus first driving past the Generalife, and after that passing the Alhambra. Make sure to get out of the bus immediately when you reach the Generalife, in order to avoid having to walk all the way back. The Alhambra was magnificent! The rooms of the part called Nasrid Palace are fairy-like, as well as the gardens (even though in summertime it probably is even more beautiful). Funny was how one guy used The Entertainer as a ringtone, and how all visitors in the Alhambra afterwards continued to hum this melody , including me. The sun was shining, but still it was very cold. In the bus back to the center Hong and I were judging the looks of a couple of girls who also were sitting in the bus. We were talking for a while already, when suddenly the Spanish guy next to us told us (in Chinese!) that he also was able to speak Chinese . The man had been doing business in the south of China for many years. After a short nap we decided to go watch a Flamenco-perform in a small bar, where we witnessed an intimate dancing act. It was delightful how the female Flamenco-danser was feeling the story. She used each and every part of her body, from her feet until the tips of her fingers, to express the story. The accompanying guitar, drum and sweet words of the singer leaded her.

The next morning we spent shopping, since at this moment the Spanish rebajas are still going on. We reached the bus station in the early afternoon, but it turned out we still had to wait quite a while for the bus to Sevilla. We couldnt come up with anything else but ordering another cola cao, accompanied by the typical churros. After our arrival in Sevilla we took an evening walk, and we found a lovely tiny authentic Spanish restaurant, named Bodegón Alfonso VII, where we enjoyed Sevillian spinach and paella.

Meanwhile temperatures were a lot better, and the next day temperatures even climbed up to 20 degrees! Ripe tingarines kept on falling off trees, often very unexpected. We visited the Cathedra land the tower (Giralda), from where we had a beautiful view on the city. We also visited the Alcazár-palace, also something you cant miss. It resembled a bit the Alhambra, but the decorations in the rooms were even more detailed. In the gardens several painters were doing their job. I was strolling through the gardens, enjoying the shining sun to the fullest. We wanted to visit Casa de Pilatos, but eventually decided to not enter because of the high entrance fee (although on the Internet was written that EU-members could enter for free on Tuesdays, but once we arrived there it turned out to be free entrance on Wednesdays). Therefore we decided to visit the Plaza dEspagna instead. It turned out to be a good choice, its definitely worth a visit! You can admire historical mosaics from all provinces of Spain.

On the last day Hong bought a couple of souvenirs, among which some castanets and fans. Our trip had come to an end. By way of goodbye-meal, we dropped by the Santa Justa train station again to once more pounce upon the delicious bacon, and we headed to the airport.

What a farce, this RyanAir! This time I wasnt allow to board without paying extra for my luggage because it was a little bit too big, even though it (with some pushing I admit) fitted in the box to measure the size of your luggage. On the flight to Sevilla I remember a women in a wheelchair who had to limp on one leg from the first row in the plane all the way to the back! Next, nobody had been appointed seats. In this way of course you have the luxury of choosing your own seat (if you are fast), but on the other hand the boarding takes twice as much time as usual, since a lot of passengers change seats at the last moment. Once on the plane there was a call for an Italian guy who possibly was on the wrong plane. That, indeed, wouldnt have been a surprise at all, since RyanAir lets passengers find their own way to the plane, and at that moment the plane to Rome was parked right next to the plane to Charlerloi. Nobody responded to the call. But right after we landed in Charlerloi, we suddenly noticed a confused boy who came to tell the stewardess that he had to go to Rome, and that he wasnt joking Moral of the story: before take-off, make sure to ask again if youre seated on the right plane at least, if youre flying RyanAir.

Hasta luego!

You can find PICTURES on the following public site:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150608258557378.412424.822987377&type=3&l=e1b6772018