Er is wederom geen activiteit te zien op de echo's van afgelopen donderdag en vandaag. Afgelopen donderdag had ik er zelf nog wel een goed oog in, en mijn gynaecoloog ok. Ik zat toen op dag 11, er was nog geen sprake van een dominante follikel, maar er was op deze echo al wel meer te zien dan op de echo's voor de operatie. Voor de operatie had ik altijd echo's met honderden kleine blaasjes (de PCO), nu zag je echt een heel stuk minder blaasjes, waardoor er nu dus wel meer plaats en ruimte is voor een eventueel eitje om te groeien. Ik moest afgelopen zaterdag bloed laten prikken, kijken of mijn oestradiol-waarde gestegen was. Maar helaas, ik kreeg 's middags al telefoon dat die waarde stabiel is gebleven, wat dus helemaal niet goed is. Zelf had ik wel nog steeds hoop, maar toen ik vanmorgen bij mijn gynaecoloog was, was er helemaal niets gegroeid op de echo.
Echt een énorme tegenvaller, zeker ook toen mijn gynaecoloog begon over het feit dat we ons stilaan moeten voorbereiden op behandelingen in Leuven. Dat we realistisch moeten zijn en dat de kans reëel is dat het hier (algemeen ziekenhuis) niet gaat lukken en we echt in een gespecialiseerd fertiliteitscentrum geholpen moeten worden. Dat is voor mij echt een enorme klap, een grote ver-van-mijn-bed-show, iets waar ik me absoluut nog niet in kan vinden. Nadien ben ik gewoon naar mijn werk gereden, maar ik kon me absoluut niet concentreren. Ik ben in huilen uitgebarsten, helemaal ingestort. Die rollercoaster van emoties wordt me soms echt teveel. De ene keer zoveel hoop en ruim een week later alweer zoveel verdriet.
Mijn sterk positieve gevoel is er gewoon nog steeds, ik wil de hoop niet opgeven, maar nu is het me allemaal even teveel geworden. Mijn leidinggevende heeft me vandaag naar huis gestuurd en gezegd dat ik nu even aan mezelf moet denken en mijn rust moet nemen. Dat ik dit zelf eerst even moet accepteren, want dat ik het zo niet blijf trekken. Ben ook bij mijn huisarts geweest om er met hem over te praten en hij wil me deze week nog niet aan het werk zien. En wederom zit ik dus thuis, en wederom heb ik niemand (buiten mijn vriend dan, maar die moet ook gewoon werken natuurlijk) die mij kan komen opzoeken of waar ik heen kan. Soms vreet het wel aan me, maar we hebben nu besloten dat we het aan mijn ouders gaan vertellen als we effectief naar Leuven zullen moeten.
Laat ons hopen dat dat niet nodig zal zijn en dat we hier toch nog kansen hebben. Er is vandaag in ieder geval besloten dat we het hier nog 3 keer proberen. Over 3 weken moet ik weer aan het kuurtje beginnen om mijn menstruatie op te wekken en dan moet ik weer Clomid 50 mg slikken. Als dat niet aanslaat, moet ik 100 mg slikken en nog een laatste optie van 150 mg als de vorige ook niet aanslaat. Ik hoop van harte dat één van de 3 dosissen toch aanslaat, zodat we eindelijk eens een kans hebben. We zijn nu 13 maanden bezig, op zich nog niet lang, maar wel als je je beseft dat je gewoon nog geen enkele keer een kans hebt gehad om zwanger te worden. Dat je 13 maanden lang alleen maar bezig bent met kijken wat je lichaam doet qua ongesteld worden, met hormoonbehandelingen, met operaties en met telkens negatief nieuws.
