Vanmiddag ben ik weer bij mijn gynaecoloog geweest. Deze ronde heb ik 150 mg Clomid geslikt en vandaag zat ik weer op dag 10 dus ik moest weer langskomen voor een echo.
Helaas was er wederom helemaal niets te zien. De Clomid slaat niet aan bij mij, zelfs de hoogste dosis niet. Ik voel me enorm verdrietig, weet niet goed hoe ik het moet plaatsen. Het is allemaal zo ontzettend onwerkelijk. Voor velen is een kind krijgen zoiets vanzelfsprekend, maar dat is het bij ons al lang niet meer.
Mijn gynaecoloog begon stilletjes over de operatie, dat dat het enige was wat hij nog voor mij kan doen. Want als die operatie niet lukt bij mij, dan moet ik naar UZ Leuven of UZ Brussel, omdat ik dan in mijn eigen ziekenhuis uitbehandeld ben. Voor de zekerheid laat ik donderdag nog even bloed prikken, om te kijken of mijn waardes echt neit gestegen zijn. Als dat niet het geval is, zal de operatie doorgaan op dinsdag 24 januari. Nog steeds weet mijn omgeving nergens van. Ik twijfel nu toch geregeld of ik het toch niet zou vertellen aan mijn ouders. Maar elke keer kom ik weer tot de conclusie dat ik dat niet wil, ik wil hen die pijn besparen. Mijn mama betekent ontzettend veel voor mij, en ik weet dat zij er ook enorm verdrietig door zou zijn als ze zou weten dat het allemaal zo moeilijk gaat bij ons. Het is al jammer dat wij hier zoveel verdriet voor moeten hebben, dit wil ik mijn ouders niet ook aan doen. Voorlopig blijft het dus tussen ons tweetjes, wij komen hier samen wel uit.
