Vandaag wederom teruggeweest naar de gynaecoloog, hij ging kijken of er écht niets te zien was. Als dat het geval zou zijn, dan zouden we verder afspreken wat we gaan doen. Ook al heeft hij afgelopen vrijdag gezegd dat ik niet mocht hopen dat er iets te zien zou zijn, stiekem doe ik dat toch. Blijkbaar had ik weer veel te hard gehoopt, want uiteraard was er weer niets te zien op de echo. Gelukkig was mijn vriend vandaag wel meegeweest, zo had ik hem om bij uit te huilen.
Ik moet nu wachten tot ik aan een cyclus van 28-35 dagen zit (ik zit nu pas op dag 14). Dan mag ik met Lutenyl starten om mijn menstruatie op te wekken en dan gaan we de volgende ronde nog eens proberen met Clomid een eisprong op te wekken, maar dan met een dubbele dosis. I.p.v. 50 mg moet ik dan 100 mg nemen.
Momenteel ben ik er kapot van, het is zo moeilijk ook om al die dingen op zo'n korte tijd te verwerken. We zitten de laatste tijd in een rollercoaster van emoties. We hebben maar amper tijd om het ene slechte nieuws te verwerken, of het andere slechte nieuws komt er alweer aan. Ik heb het hier heel erg moeilijk mee, het voelt zo oneerlijk allemaal. Het verlangen naar een kindje wordt voor mij met de dag intenser. Maar we willen niet bij de pakken blijven zitten, we gaan door, we willen alles doen om ooit een klein wondertje in onze armen vast te kunnen houden..
