Vandaag zit ik op dag 3 van mijn cyclus, ik ben afgelopen dinsdag ongesteld geworden door de medicatie. Op dag 3 van mijn cyclus moet ik altijd bloed laten nemen in het ziekenhuis om te testen op mijn hormonen en dag 3 is ook de dag dat ik met Clomid moet starten. Ik neem nu één keer per dag 50 mg Clomid, van dag 3 tem dag 7, dus 5 dagen aan een stuk.
Deze medicatie kan wel wat bijwerkingen veroorzaken, maar dat hoeft niet voor iedereen het geval te zijn. Ik ben gezegend met niet al te veel bijwerkingen, ik word alleen enorm emotioneel van de Clomid. Maar als dat alles is, hoor je mij niet klagen.
Inmiddels heb ik het ook aan mijn diensthoofd en een aantal collega's op mijn werk verteld. Ik heb namelijk met mijn diensthoofd afgesproken dat ik de echo's die ik moet krijgen onder de middag kan doen, dan is het rustiger op het werk. Dat houdt natuurlijk wel in dat mijn collega's zich (vanzelfsprekend) vragen gaan beginnen stellen waarom ik 's middags soms een tijdje wegben. Omdat ik niet wil dat ze verkeerde dingen gaan denken of mij misschien raar aankijken omdat ik er wel vaker een uurtje of langer niet ben, ben ik stilletjesaan begonnen met het te gaan vertellen. Nog niet iedereen weet het, maar het is voor mij telkens opnieuw een stap die ik moet zetten om het aan een collega te zeggen.
Gelukkig reageert iedereen heel begripvol en heel lief. Iedereen leeft met me mee, steunt me en ze vinden het geen van allen een probleem als ik onder de middag soms eens weg zou moeten voor een echo. Wel fijn om te weten dat ik er op mijn werk gewoon over kan praten nu, want mijn vriend en ik hebben het verder aan niemand verteld. Wij wilden dit samen doen, met ons tweetjes, dus we hebben geen ouders/zussen/broers/vrienden/... ingelicht. Nu blijkt dat het toch niet zo gemakkelijk zal gaan, willen we het liever nog onder ons houden. Mijn collega's weten het uit noodzaak en het is fijn dat ik er met hen over kan praten als ik daar zelf behoefte aan zou hebben, maar daar houdt het voorlopig op.
Als we het voor het kiezen hadden, was dit gewoon ons geheim geweest, zonder dat iemand (ook mijn collega's niet) hiervan op de hoogte zou zijn. Wij zouden graag onze ouders/familie/vrienden verrassen als we zwanger blijken te zijn en we willen hen verder ook niet opzadelen met onze problemen. Hoe graag ik het ook aan mijn moeder zou willen vertellen, ik kan het niet. Het doet me teveel pijn en ik weet dat het haar ook pijn zal doen, dat ze wellicht ook wel (over)bezorgd zal zijn en dat wil ik haar allemaal niet aandoen.
