Je zei me dat je van mij wel eens een liefdesbrief wilde krijgen en ik dacht: "waarom geen liefdesblog?". Deze blog heb ik speciaal voor jou gemaakt. Waarom? Omdat jij dat verdient, de jonge dame die me elke dag een glimlach geeft en steeds weer mijn luisterend oor is.
Elke dag als ik je zie, je hoor, je voel, je lippen mijn lippen kussen voel ik mij als iemand die al het geluk dat in heel de wereld aanwezig is ineens naar zich toe krijgt. Even later als ik je van mij zie wegrijden of weggaan probeer ik dat intense moment van geluk nog even vast te houden en dan komt de harde realiteit, dat ik je misschien nooit helemaal voor mij alleen zal hebben. Ik zou het zo graag willen. 's Morgens samen wakker worden, ontbijten, en naar ons werk vertrekken. Het idee alleen al dat jij 's avonds bij mij bent en in mijn armen in slaap valt zou me heel de dag op wolken laten lopen.
Als ik je zie, smelt mijn hart als sneeuw voor de zon en heb ik zo'n zin om je te omhelzen zodat iedereen het kan zien en uitroepen dat ik zielsveel van je hou, ik zou je nooit meer loslaten. Het probleem is dat ik mijn gevoelens voor jou niet met woorden kan omschrijven maar dat we ze voelen als we elkaar innig omhelzen, jou lippen de mijne raken, ik je streel over je wang, je aanraak en voel dat je dicht bij mij bent.
Als ik je bel en je lieve stem hoor krimpt mijn hart in elkaar omdat jij daar zit en ik hier, terwijl we gewoon in elkaars armen zouden moeten liggen en genieten van elkaars aandacht en gezelschap. Ik zou je zo graag beginnen kussen in je nek en dan over je rug zo tot aan je tenen, ik zou je zo graag in vervoering brengen en letterlijk samen met jou de liefde willen bedrijven, genieten van elkaar en even weg zijn van deze wereld.
Voorlopig is dit niet en blijft het nog bij dromen, maar iemand zei mij ooit: "Alles komt altijd goed". Het is maar te bekijken hoe we dit voor onszelf interpreteren.
