Veertien

DA PETROL VUURTJE

Het was alle dagen hetzelfde gevloek en gemiljaar op da petroleumvuurtje. En hoe dikwijls had ik ons moe al niet horen zeggen ‘ ik smijt dat rotding nog eens de deur uit’. Zij had om op te koken niks anders dan een zéér ouderwets oud petroleumvuurtje met een enkel pitje. Het was zo een ding dat je eerst moest opwarmen met brandalcohol te stoken in een klein schaaltje om dat je anders het eigenlijke vuur met de petrol niet in gang kreeg. Na dat dan opgewarmd was moest je via een primitief pompje, druk zetten om die brandstof als het ware omhoog te stuwen zodat het heviger begon te branden. Ik zal hier een foto bijvoegen om dat toestelletje te demonstreren. Om je een idee te geven moesten de aardappelen bijna een uur op staan om ze gaar te koken. Maar dan moest ons moe ook nog wat groenten gekookt krijgen, om nog maar te zwijgen over het vlees. Je zal begrijpen dat eten bereiden op één pitje een heel gedoe was. De ene keer was de petroleum op of ze zat zonder brandalcohol, en ook da vuurtje durfde al eens uit te gaan, wat een miserie was dat allemaal. Je moet je dat eens even voorstellen. Tot ze op ne keer haar geld ging tellen en naar het dorp ging om eens gaan uit te kijken naar een simpel gasvuur wand het mocht niet te veel kosten. Na wat te hebben over en weer gepraat kwam ze met de stovenmarchand overeen dat ze dat vuur, een tafelmodel met twee branders, in schijven mocht betalen omdat ze het niet in een keer kon betalen, dat mocht. Maar nu moest ze nog een fles butaangas kopen, ook dat was een probleem maar ook dat werd opgelost. Die zelfde avond nog bracht de handelaar dat gasvuur en werd geïnstalleerd. Ons moe kon haar geluk niet op, nu kon ze dan eindelijk eens serieus gaan koken, en koken dat kon ze als de beste. Maar ze had er geen rekening mee gehouden dat na lange tijd te gebruiken, dat de gasfles niet bleef gas geven. Op ne keer ‘paf’’ vuur uit gas op. Gevloek, gemiljaar en zij of onze va als hij thuis was, op de fiets en een volle fles gas gaan halen.                             

Groeten nog,

Marcel.