Dertien

DE AFRAMMELING

Wat wil je, het is grote vakantie en een kind moet spelen nietwaar. Speelgoed hadden we niet, hebben we ook nooit gekregen, zelfs een plastieken bal kon er niet af. Op een namiddag zaten mijn jongere broer en ik ons stierlijk te vervelen. Ik kroop in het kieken kot en onze jos volgde mij. Kippen waren er niet meer, het laatste kieke was al enkele weken geslacht en opgegeten. Jonge kuikens zouden er komen maar dat kwam er maar niet van, we kenden dat al. Er lag in dat kot wat rommel, een kapotte fietsband, wat overschot van een verroeste  kippendraad, ook nog een rot geworden houten kruiwagen zonder wiel. Maar er stond ook een houten “kapblok” een stuk boomstam van + ­-vijftig centimeter hoog en met een diameter van ongeveer veertig centimeter. Op dat blok lag  onze va zijn kapmes rood van de roest, waarmee hij hout sprokkelde om de stoof mee aan te steken. Ik ging gehurkt aan dat blok zitten en begon doodgemoedereerd met dat kapmes op dat blok in te hakken. Mijn broer ging aan de andere kant zitten. Nu kwam mijn broer op het fantastische idee van zijn wijsvinger op dat kapblok te leggen. We keken elkaar enkele seconden pal in de ogen, en in zijn ogen stond te lezen zo van, kap nu eens als je durft hé. Wat denk jullie nu hé, ik zei hem als je je vinger niet weg trekt dan kap ik. Onze jos trok zijn vinger niet terug en dus kapte ik, zijn vingerkootje hing nog met het vel aan zijn vinger. Onze jos begon te brullen en te krijsen van de pijn en trok daarmee onze va zijn aandacht. Die kwam dreigend op me af me af, zag wat er gaande was en begon me in een blinde woede doorheen het kippenhok te stampen als op een voetbal, hij schopte me waar hij me maar raken kon tot ik daar in een aangrenzend veldje bleef liggen, bewusteloos. Toen ik terug wakker werd had ons moe me daar op een jute zak gelegd en was me met water het bloed van mijn gezicht te wassen. Daarna droeg ze me naar mijn bed waar ik gelukkig weer in slaap viel. Hoelang ik daar gelegen heb weet ik niet, mijn lichaam zat vol met allerlei kneuzingen en blauwe plekken. Ik moet wel een paar ribben gebroken hebben denk ik wand ik moest heel pijnlijk adem halen.

Onze va was onmiddellijk met onze jos achter op zijn fiets naar het gasthuis gereden en dar hebben ze gelukkig  zijn vinger er terug kunnen aannaaien. Zo goed zelfs dat je niet meer kan zien welke vinger het was. Ik heb die afrossing in alle stilte verwerkt met de gedachte dat ik het misschien wel verdiend had. We hebben het in elk geval beiden overleeft. Maar ik blijf van mening dat ons vader daar toch zijn boekje ver te buiten is gegaan, om zo driest te werk te gaan. Ik had er voor het zelfde geld er kunnen in blijven.

Marcel.