"De geboorte die zal verassen!"

Vandaag geboren worden in dit landje maak je in de vroege ochtend al vloekende woorden als je naar buiten kijkt en ziet dat het regent, typisch Belgisch. Het is de grote dag dat mijn koepelvereniging van de Euraudax- familie met name “EURAUDAX WESTKUST” boven het doopvond beland. Maanden voorbereidingen, aanpassingen, onderhandelingen&publiciteit maken staat nu voor mij het grote examen met zijn ‘1^ste Zandlopertocht’ gepland. Ik begroet de mensen niet vanuit het oorspronkelijke startlocatie maar een paar honderden meter verder in de tearoom van vakantieverblijfpark ’t Liefoord. Als proefstuk alsook goedkeuring van mijn makkers beginnen we het klein matig met de groepstocht van 25km die start om 10:00u met het groepje van 18wandelaars achter me. Wellicht heeft het te maken met de slechte datakeuze dat er een klein groepje is maar niettemin plezanter en minder werk voor de seingevers Maaike, Lucia&Kristof. Hopelijk zijn ze goed opgewarmd want ik heb kort na de start al voor de eerste inspanning gezorgd met name de beklimming naar de Albertduin, bekend voor de veldritfans onder ons. Dit kan tellen als begin, maar dit zal niet de laatste (makkelijke)klimmetje van de dag zijn. De startzaal weer passerend hebben we zo goed als al één kilometer achter de rug. De natuur zal een heel grote rol spelen vandaag waar we het natuurdomein Noordduinen als aperitiefje krijgen langs beide kanten van de legerbasis. De drukke baan overstekend zien we achter Baaldjes Kruis de ruïnes van de Duinenabdij waar je rond kan wandelen door het parkje wat wij ook doen. We passeren het herdenkings-monument van de Geallieerde Vliegers te Koksijde die voor de Zuid-Abdijmolen staat. Een laatste stukje van de Noorduinen nog verkennen door de graaszone waar we de grazers zien vooraleer we halthouden aan de 1^ste bevoorradingspunt. Ik heb deze cryptisch omschreven waar ik jullie bij het lezen van dit verslag ook een keer kan nadenken. Als je de oplossing wilt weten kan je het vinden onderaan dit verslagje. Het raadseltje waar de 1^ste bevoorradings-locatie is gevestigd luid: “Daar hij aan zijn poten pijn heeft van al dat geroei gaat hij nu liever naar zijn plaatselijke bed! RARARA?”  We zijn weer vertrokken of we pikken een beetje kunst mee langs de beelden rond het Keunekapel(tentoonstellingslocatie) om stilletjes aan de zeelucht al op te snuiven. We zijn beland in het deelgemeente St.-Idesbald waar we het strand op wandelen naast het infokantoor maar opmerken dat het toch een beetje frisser aanvoelt dan in het binnenland. Toch zijn er nog vele toeristen die ook het beeld van de uitzichter op het strand zien n.a.v. ‘Beaufort 2018’. We ruilen het zand in voor het harde gedeelte van de zeedijk die in renovatie is waar we onderweg Euraudax- collega’s Geert&Conny begroeten die hier een weekendje zee hebben gepland met de kleinkinderen. We wandelen gans de dijk af om te kiezen voor het zand die ons brengt naar de Schipgatduinen waarin men prachtige panoramische landschappen zien al moet men soms op en neer gaan over de zandheuvels. Nog eventjes dit trotseren want dit wordt beloond met de volgende rustpostlocatie die de volgende cryptische omschrijving heeft: “Daar in 1989 meer dan honderdduizenden kwamen kijken niet naar de kindervriend maar naar een volgeling van Mocha Dick die haar lievelingssong zong waar zij een beetje verliefd was! RARARA? Als je aan de kust wandelt moet je natuurlijk op het strand wandelen dus schotel ik jullie nog het laatste stukje voor voordat we de dijk van garnavaalvissersdorp Oostduinkerke verkennen. Het zal een beetje apart zijn daar er een zeemist als fijne mistlaag over het landschap heerst. Het wandelpad overlapt de stenen van de zeedijk tot het uiteinde die wordt overspoeld door de Zeebermduinen waar zelfs nog restanten van bunkers voor altijd zullen overwinnen. We keren de zee de rug toe net als het 1^ste wandelgedeelte, tijd dus om niet verder te wandelen maar de terugreis aan te vatten. We dalen naar het reservaat Ter Yde waar de wind meestal geen kans krijgt waar je het gevoel krijgt dat je in de woestijn wandelt als de zon schijnt. Even verpozen van het 1^ste zandstukje door iedereen op te wachten voor een mededeling dat aan de overzijde het lastigste stukje het traject nu jullie voorgeschoteld krijgen met onderweg een helling die moeilijk te beklimmen is maar dat is voor straks. Grotendeels wordt er achter elkaar gewandeld om een voorproefje te krijgen want wanneer we richting het bosgedeelte wandelen die we links laten verschijnt achter een bocht 3 zandklimmingen maar welke zal het zijn. In de verte zou je denken dat die middelste wel te doen zal zijn maar hoe dichter men erbij komt hoe verschietend hij werkelijk is. Nog nooit meegemaakt bij Euraudax en nog minder bij een 25 kilometertocht maar de meesten moeten zelfs op hun handen steunend op het zand de steile helling bedwingen wat met niet kwetsende gelach wordt begeleid. Nog even het golvend gedeelte van de Plaatsduinen waar we bezig mee zijn vooraleer we terug het asfalt bewandelen. Nu het nog even kan kunnen we het laatste raadsel van de laatste locatie oplossen want het is aan het komen, Waar is het? Het is niet verwonderlijk dat hij zijn kopje laat hangen als de snooze-knop nog altijd defect is!!!RARARA? Na de aangeboden glas cava (n.a.v. de geboortenis) met bijhorende belegde broodjes hebben we genoeg gerust even na 14:00u hopelijk want ik weer iets voor hen in petto. Wie de streek een beetje kent weet dat voor de zaal Witte Burg een hoog zandheuveltje al jaren ligt maar we zijn het toch al gewoon dat klimmen dus kan dit geen moeilijke hindernis zijn. De Witte Burgduinen net achter de kiezen of daar wachten de volgende zandkorrels van natuurreservaat Doornpanne ons waar niet veel wordt aangedaan door andere wandeltochten. In plaats van op de drukke baan te wandelen loopt er een paadje naast om toegang te schaffen naar het bezoekerscentrum. Wandelend op de aangestampte schelpen wacht er nog één zware beproeving de al bekende Hoge Blekker al doen we deze via de straat hetend Steile Weg. Nog altijd omringd door de mist kunnen we boven niet ten volle genieten van de vergezichten dus kunnen we nu al de afdaling aan te vatten van de hoogste duin aan de Belgische Kust. De sportfaciliteiten gepasseerd heb ik nog een verassingspassage voor hen die een deel van mij vrijetijdsleven word openbaart. Ik geef ze de kans om door de brandweerkazerne te laten wandelen langs de voertuigen daar ik vrijwillig de hete vuren bestrijd en dit voor velen niet verwacht hadden. Ondertussen zijn we aan de laatste kilometer begonnen waar ik iedereen nog een eventuele uit-tip geef daar er op een hoek van de straat een museum is waar skeletten worden tentoongesteld van vele soorten dieren met als uitblinker een opgesteld olifantenskelet. Als je gedacht hebt dat je alle zand achter de rug had moet ik ze nog voor het laatst teleurstellen want om aan de startzaal te komen moeten men de laatste zandwegel betreden om terug te belanden in het vakantieverblijfpark ’t Liefoord. Wat jullie nog te goed hebben van mij zijn de oplossing van de cryptische omschrijvingen. Die waren als 1^ste: Reigersnest, als 2^de St.-André om te eindigen met Sint-Niklaaskerk als oplossing voor de 3^de locatie. Na overleg met mijn makkers heb ik de garantie gekregen dat ik volgend jaar opnieuw een tocht mag inrichten. Wanneer?, dat is nog een geheim maar daar ik goed bevonden ben voor deze dag zullen ze zeker terug willen deelnemen al zullen dan de schoonheidsfoutjes eruit zijn.

Aantal deelnemers: 19