Na een Picon te drinken, nog recht blijven lopen
Traditioneel vind op de 2de zondag van maart de Picontocht van de Duintrappers plaats. Zij zeggen dat het nog steeds de mooiste wandeling aan onze kust. Enkele weken geleden hadden ze met de nationale wandeldag ook een tocht georganiseerd aan de kust, maar deze vind jaarlijks plaats. Een verre verplaatsing zit er voor mij niet in, daar ik hier in deze gemeente woon en gewoon de fiets kan nemen naar de Kerkepannezaal, waar de start plaats vind. Vanmorgen had ik al gefietst, dus kon ik niet kiezen voor de grootste afstand maar 21,2km is ook al genoeg voor mij. Terwijl in het binnenland de mensen genieten van het lentezonnetje, is het hier een stuk frisser door de zeebries. Ik ben gestart of we krijgen al een eerste zandheuvel onder de voeten. We betreden de Houtsaegerduinen(die ook de kleinste afstand doet & niet al te gemakkelijk moet zijn als je in het bezit bent van een buggy of rolstoel, want er zijn momenten met los zand)om nadien het wandel-als fietspaadje te kiezen die naast de trambaan loopt. Ondertussen zijn we De Panne binnengewandeld zonder eerst afscheid te nemen van de 6km en wandelen door de straten om het marktplein te dwarsen en een stukje door de winkelstraat te wandelen. Aan het gemeentehuis gaan we rechts en om het hoekje ligt het Koningsplein, genoemd naar Koning Leopold I. In de Polyvalente zaal De Boare is de 1ste rustpost bevestigd. Hier komen we zo meteen terug, maar eerst maken we nog een lus. Wandelen door het Calmeynbos is alleen bestemd voor de wandelaars van de 15&30km. Wij gaan net zoals de 30km(2x) verder naar Natuurreservaat De Westhoek. Samen met het aanpalende waterwingebied Calmeynbos-Krakeelduinen (105 ha), de gemeentelijke Oosthoekduinen (60 ha) en de Franse Dunes du Perroquet (225 ha) vormt De Westhoek(340ha) het grootste aaneengesloten duinmassief van onze kust. Eerst gaat het nog vlot via de verharde graspaadjes, maar al vlug wacht ons het mulle zand. De inrichtende club doet hier zijn naam alleszins waar. Midden in De Westhoek ligt een kurkdroog stuifduin, ter plaatse beter bekend als de Sahara. Die moeten we over. Aan het einde van het reservaat ligt een cafeetje die net op de grens ligt en bekend is ook voor zijn picontje. Het is hier dat de volgende rustpost is. Ik wandel nu door het campinggebied om toe te komen aan het strand. Deze wandelen we op stilaan terug te keren Naar De Panne. Zigzaggend nemen we de wegeltjes tussen voornamelijk vakantiehuizen om terug te komen in de Rustpost van Daarnet. Ik zet mijn tocht verder om via de Esplanade voor mij Leopold I te zien en rechts de dijk opwandel tot aan het einde. Daar gaan we terug het strand op tot aan St.-Idesbald, een deelgemeente van Koksijde. De wandeling gaat een klein stukje door de winkelstraat, maar het gaat naar links om te kiezen om te wandelen tussen de huizen. Ik krijg nog even een passage door de Noordduinen, waar een grasezel even de doorgang verspert, om aan de achterkant van de startzaal een einde te maken van deze zondagswandeling.
Flirten met de Taalgrens maar ook met de Heuvels
De heuvelachtige streek rond de Vlaamse Ardennen is zeer populair bij veel wandelaars. De wandelclub Chatons uit Ronse organiseren vandaag een wandeltocht die ons een deel van deze regio gaat voorstellen. Je kunt kiezen uit 7 afstanden, met voor de Die Hards zelfs de afstand van 60km. Ik kies vandaag voor de 35km. We starten vanuit het dorpsschooltje via de stoppingcentra om daar de 6&10km achter te laten. Van een opwarmertje kunnen we even verder wel spreken, want we krijgen al een eerste klim voorgeschoteld. We flirten met de flanken van de Scherpenberg, waar wij deze niet beklimmen of nu toch niet misschien. We krijgen een onverhard paadje met een paar stukjes waar de bodem door de regen van afgelopen dagen onderbroken is. Ook loopt het een beetje schuin en moeten we kijken dat we niet in het beekje er vlak naast invallen. We betreden via het achterliggende bos het privé domein van het instituut Heynsdaele, waar de 1ste rustpost is voorzien. Straks komen we hier weer terug, dat staat nu al vast. Even verder wandelen we alleen maar nog met de stappers van de 28&60km door het Beiaardbos-Fonteinbos, een bosreservaat met beuk, es en zomereik, waar de natuur vrij haar gang mag gaan. In de graslanden dat we bewandelen komen we diepe putten tegen die gelukkig afgesloten zijn met een omheining. We zien een wegwijzer die leidt naar de Patersberg, een klassieke heuvel die eender koersliefhebber wel kent. Deze beklimmen wij niet(de Die Hards van de 60km eventueel wel), wij gaan naar links en trotseren de kasseien. Een onverhard paadje brengt ons naar een drukke baan waar wij vlug verlaten om weer het bos in te duiken. In deze bos liggen een paar bruggetjes van boomstammen die de beek oversteken makkelijker maakt, al zijn deze nu verandert in een kleine modderpoel. Eens uit het bos, wandelen we op de uitloper van de Oude Kwaremont, waar op het Kwaremontsplein de volgende rustpost is. We kunnen hier genieten van een yoghurtje om de krachten op te doen. Van hieruit gaat de grootste afstand hun eigen weg terwijl Kwaremont verlaten via het classicistische kerkje van Sint-Amandus. We verkiezen weer de natuur en wandelen door het Kluisbos met onderweg een boswachterhuisje. Het Hoogste punt is in zicht met de top van de Mont de lEnclus/of de kortekeer. We komen weer terecht bij het instituut, waar een meer volk is dan daarnet. We volgen weer het kleine stukje tot aan de splitsing en gaan nu rechts. Het zonnetje is nu helaas verdwenen en word het stilaan betrokken. Voor ons zien we de top van de Hotond, met zijn witte molen, maar daar moeten we niet naar toe(nu toch nog niet, straks wel). We volgen enige tijd de Panoramawandelroute en belanden in een bos waar we aan de ingang even moeten bukken. De club heeft hier een touw gespannen om het steilste stuk makkelijker te kunnen bedwingen. Ondertussen komen alle afstanden hier weer bij elkaar om even halt te houden om de kapel Wittentak te bezichtigen. De club heeft de toelating gekregen om ons door het domein St.-Hubert te laten wandelen, waar we rond de vijver wandelen. We wandelen even door het fabrieksgebouw om de hoek nog even binnenwippen in de tennisclub voor de laatste rustpost. Even verder zien we een muurschilderij die ons herinnerd aan het WK 1963. Aan het einde van de Cyriel Buyssestraat nemen we nogmaals afscheid van de 6km. Voor de laatste keer wacht ons een zware inspanning en gaat het bergop, om via de Kruisberg te dalen waar we terug belanden in de dorpskern van Ronse. Via de art-deco als art-noveauhuizen maken we een eind aan deze wandeling.
Het laatste weekend van februari staan in verschillende provincies de wandelsport centraal waar massaal mensen aankomen om hun eerste (of niet, voor diegene die al sinds januari bezig zijn)kilometers af te leggen waar het wandelseizoen officieel begonnen is met de Nationale Wandeldag. Je kon kiezen uit Lovendegem, Lennik, Heusden-Zolder, Hoogstraten of net als ik voor Middelkerke. Het is voor het eerst sinds 1995, toen in Oostende dat de wandeldag opnieuw naar de kust komt. De kandiderende wandelclub dient genoeg leden op grote wandelingen te vertegenwoordigen om in aanmerking te komen. Aan de hand van die deelnemers maakt de federatie Aktivia een ranglijst op. De Duintrappers voerden in 2010 deze prestigieuze ranglijst aan, en werden nu beloond met de organisatie van de Nationale Wandeldag in 2012. Starten doen we vanuit Sport- en Cultuurcentrum De Branding waar we aanschuiven voor de inschrijving, Bij onze inschrijving krijgen we een zakje met allemaal hebbedingetjes, zoals reclamefoldertjes, stickers, balpen en zelfs een doosje met eieren. Vandaag staat voor mij weer de grootste afstand nl. 30km(al kan je deze vandaag uitbreiden naar 35 of 42 als je de afstanden van 5 of 7km bijneemt)op het menu. We maken een korte passage door het centrum waar we door het stadspark en afscheid nemen van de 2 kleinste afstanden. Even verder is het ook afscheid nemen van de 10km en nemen we een passage door sportpark de Krokodiel. We nemen de treden omhoog en wandelen het paadje op die tussen de Warandeduinen loopt. We wandelen langs de verschillende kampeerzones, waar we steeds deze weg blijven volgen tot we in Westende-Dorp belanden. Via een stukje duinen komen we aan in de rustpost Calidris. Dit is een voormalig vakantieverblijf voornamelijk voor kinderen uit Brussel. Deze wandelclub wordt bemand door enkele vrijwilligers van de Keignaerttrippers uit Oostende. Voorlopig is het hier nog rustig, maar daar zal nog verandering in komen. Er is vandaag geen afstempeling dus wandelen we verder en zien dat we hier straks terug komen. Via een passage waar vroeger camping Kosmos stond laten we de 15km achter en trekken door de duinen naar Lombardsijde. Aan het einde van de strandjuttersdreef gaan wij naar links en maken een ommetje via vakantiecentrum Zeekameel(of Zon&Zee vroeger genoemd)om terug samen te komen of de tocht verder te zetten naar sporthal Bamburg. Vanuit hieruit een lus langsheen het natuurgebied De Schuddebeurze en trekken langsheen de monumentale bunkers uit de Tweede Wereldoorlog terug naar de ruspost. We verlaten Lombarsijde om aan het Kwartier alleen te wandelen door reservaat de IJzermonding. We betreden hieruit het mulle zand van de zee en volgen deze even tot we een ommetje maken dor de duinen om even weer snel de zeelucht weer op te snuiven, voor een korte periode want we komen weer terug bij de Calidris. Hier is het nu wel een drukke bedoening. Ik stop niet en wandel verder langs een pas aangelegd paadje die ons brengt naar de zeedijk. Deze wandelen we enige tijd tot we rechtsaf gaan en nog passeren langs het museum Les Zephyrs (1922, vakantieverblijf van een rijke Brusselse familie, met art-nouveau inrichting) dat ook gratis te bezichtigen is naar de Rotonde (Grand Hôtel Belle-Vue 1909-1911, hotel waar vroeger de Koninklijke familie op vakantie kwam). Over de wandeldijk trekken we verder naar Middelkerke. We passeren langsheen het kunstwerk Caterpillar #5 van Wim Delvoye en de talrijke stripstandbeelden op Kiekeboe na want die is verdwenen, alsook langsheen het Casino, om samen met de kleinste afstanden langsheen het museum Kusthistories naar de aankomst te trekken. De Duintrappers mochten vandaag 5714wandelaars ontvangen.
Is het van de koude of de schrik, bibberen zullen we doen
Jaarlijks vind de dag voor de Nationale Wandeldag de bibbertocht plaats en dit jaar voor de 23ste keer ingericht door de Rustige Bosstappers uit Jabbeke startend in Varsenare. Vorig jaar weet ik nog was het heel slecht weer, met heel veel regen. Uit een keuze van 7afstanden moet ik noodgedwongen door de uurrooster van de bus de grootste afstand aan mijn neus voorbijgaan, maar er staat nog altijd 24km op het menu. Via de sporthal, waar de 30km eerst een lusje voorgeschoteld krijgt, wandelen we samen de eerste kilometers door de rustige straten tot we het Chartreuzinnenbos in. Aansluitend gaat het direct over in het stadsdomein Beisbroek. Het is hier in het schooltje dat we onze gratis aangeboden koffie/cola krijgen. De 7&10km laten we achter en wandelen terug het stadsdomein in, waar we langs het kasteel van Tudor wandelen. Nog even de restanten van het Chartreuzinnenbos nemen we voor we de Diksmuidse Heirweg volgen tot we toekomen aan de 2de controle. Het is hier dat de 2 grootste afstanden hun plaatselijk lusje maken. Via de wegeltjes in de wijken passeren we eerst het sterrenrestaurant Hertog Jan, waar hier in de buurt een toeristisch provinciedomein zich bevindt. Ik heb het over het Tillegembos waar wij ook in gaan wandelen. Via het volkstuinencomplex gaan we onder de restanten van de kasteelpoort met natuurlijk zijn kassteel links van ons. We wandelen tussen de gestapelde piramides van afgezaagde bomen naar de uitgang, waar enkele meters verder aan het begin van de Oorlogsvrijwillegerslaan een gedenksteen staat. Aan het einde van die straat is het hoekje om voordat we terug belanden in de rustpost. Nu wandelen we met de andere afstanden even langs een drukke baan die we dwarsen om de kraaiendreef in te gaan. Als we Varsenare opnieuw betreden nemen we nog even afscheid van de andere afstanden en gaan wij alleen nog met de 18&30kilometer-stappers naar echts om een passage te maken langs de Mans Rotse die in het privédomein van de Witte Paters (missionarissen van Afrika)zich bevind. Via enkele serres komen we weer samen waar we via een voetwegeltje weer aankomen in het cultuurcentrum Hof Ter Straeten waar ik nog eventjes tijd heb om energie bij te vullen, voor de busrit naar huiswaarts aan te vatten. Vandaag hebben 1390 wandelaars genoten van het mooie lenteweer om aan deze tocht deel te nemen.
Voor de rust in deze streek onderbroken zal worden door de wielerfans kan ik nog eens rustig de mooiste plekjes ontdekken in de Zwalmstreek. In tegenstelling tot vorige week is er vandaag geen enkel sneeuw meer te zien alsook vriestemperaturen. De Scheldestappers uit Zingem richten een nieuwe tocht in en die zal voortaan in de boeken gaan als Zwalm in de Winter. Qua startplaats is het voor mij ideaal gelegen, want eenmaal aangekomen in Munkzwalm met de trein zijn we als het ware direct in de startzaal, want die bevind zich vlak naast het perron. Traditioneel kies ik voor de grootste afstand en die is vandaag 31,5km met een lus te Roborst als ik het plannetje geraadpleegd heb. Ik wandel door het tunneltje en volg enige tijd het juiste spoor tot de 6&10km elk hun eigen weg moeten volgen. Ik doe dat ook en volg het paadje die naast de Zwalmbeek loopt. Hopelijk is er hier ergens een waterzuiveringstation want proper water is ver te zoeken. Het paadje heeft ook al zijn beste tijd gehad want voor dat je het weet struikel je over de uitstekende stenen. Het water van afgelopen dagen is nog niet in de grote rivier beland, want soms staan er grote plassen die we door moeten. Een beetje vreemd maar 100m achter de startzaal ligt de 1ste rustpost in het parochiecentrum. We gaan de kortendries bergop, waar de 3 kleinste afstanden direct terug dalen, en wij samen met de wandelaars van de 21km de kasseien betreden. Jammer genoeg heeft de regen van afgelopen dagen ervoor gezorgd dat we onze schoenen vuil zullen maken doordat we een modderpassage moeten doorwandelen en zelfs een beetje schuift als het in dalende vorm gaat. We vatten de klim aan en passeren onderweg de kerk van Roborst. In een achterliggend zaaltje achter een huis is de volgende rustpost die voor de grootste afstand 2x geld. Jahoor, vanaf hier start onze plaatselijke lus. Via het klooster & oude mijnwerkerspad passeren we de stedelijke begraafplaats waar we teug komen waar we al eens zijn gepasseerd deze tocht. Voor de 2de maal moeten we opnieuw door dezelfde modderstrook van daarnet, maar dat is niet erg want ik wandel graag in de natuur en onze schoenen zijn toch al vuil. De volgende wegen kennen geen geheimen meer voor mij want we moeten naar de rustpost die we daarnet zijn binnen geweest. Na de stempel keer ik een stukje terug, wandel langs een paadje tussen de huizen en gaan we nu rechts. Boven zien we een molen(denk ik toch, want er zijn geen wieken te zien)waar we gestaag bergop de dorpskern van Rozebeke bereiken. Hier moeten we recht en het zijn de laatste meters bergop die ik moet trotseren maar die word beloond met mooie panoramagezichten. We bewandelen even de drukke Zuidlaan om een hoekje om te maken om te passeren langs de oude steenfabriek. Terug op de Zuidlaan zien we voor ons het bordje dat het begin geeft van dorpskern Munkzwalm, maar het gaat naar rechts, waar de andere afstanden ons bijvoegen en de laatste meters aan te vatten voor dat we weer aan het station uitkomen, waar ook daarbij de feestzaal ligt. Nu kan ik voldaan de trein nemen naar huis want daar staat er nog een klus te wachten voor mij, namelijk de wandelschoenen weer proper maken voor de wandelingen die nog volgen de komende weken. De Scheldestappers mochten vandaag 1964 ontvangen die hebben deelgenomen aan hun primeurtocht.
Als we de weerkundigen moeten geloven is het vandaag de laatste vriesdag van de winter in het voorjaar. Dat houdt ons niet tegen om aan sport te doen. En wil nu eens een wandeling zijn waar je de startplaats vlot kunt bereiken op alle middelen. De spoetnikstappers uit Leffinge organiseren voor de 13de keer hun strandjuttertocht vandaag. De club die al 16jaar bestaat verwelkomt de wandelaars net zoals vorig jaar in de gemeenteschool de duinpieper te Westende. Terwijl de hesp aan het draaien is op het spit schrijven we ons in aan de inschrijvingstafel. We kunnen vandaag kiezen uit 7,5/14 of 22km. Als we het informatiebord hebben geraadpleegd zien we dat de tocht van de grootste afstand(of de gehele wandeling) bestaat uit 3 lussen. We beginnen vandaag met de 3de lus die de kortste is. We wandelen richting de Sint-Laurentiuskerk om Westende te verlaten voor de rust. Een plaatselijke bewoner is zot van kabouters want je passeert een huis waar je overal kabouters ziet in alle vormen. Via de monumentale bunkers van de tweede wereldoorlog gaan we rond duingebied schuddebeurze. Dat zijn de duinen die eeuwen uitspoeling en humusvorming de kalk van schelpengruis verdween. Eens terugwaarts zien we voor ons Lombardsijde maar we gaan daar (nu nog niet)niet naar toe want we gaan rechts de Bassevillestraat in tussen de verschillende vakantiebungalows. We zijn vandaag niet de enige die de kou trotseren want er moet hier ergens in de buurt een activiteit plaats vind voor mountainbikers want we komen ze dikwijls tegen. Terwijl de laatste ijsresten nog niet helemaal ontdooid zijn moeten we toch nog altijd kijken of we niet uitglijden. We bereiken opnieuw de startplaats maar zetten onze tocht verder met lus 2. Via de kasseien van de oude molenstraat gaan we richting de zee. Eerst nemen we afscheid van lus 1 en gaan we het strand op richting Nieuwpoort. De zee is nog niet in zijn normale glorie want er zijn hier en daar nog ijsplakken te zien. We verlaten de zee om natuurreservaat de Yzermonding in te wandelen. Via het kwartier van Lombardsijde zien we iets uit de lucht vallen. Geen bommen, maar sneeuwvlokken. Via de strandjuttersdreef zoeken de eenden warmte bij elkaar en komen we terug in de straat die we daarnet gedaan hebben, deze keer met een sneeuwlaagje. Dat maakt wel dat het nu nog verraderlijker is, en jawel ook ik moest er eens aan geloven en voor dat ik het wist lag ik met het oog op de rustpost op de grond. Gelukkig zonder erg kon ik even bekomen in de startzaal. We moeten nog één lusje afwerken en wandelen een stukje weer hetzelfde tot aan de zee, waar we deze keer de dijk opwandelen. Over de wandeldijk trekken we verder naar Middelkerke. We passeren langsheen het kunstwerk Caterpillar #5 van Wim Delvoye en de talrijke stripstandbeelden De graafmachine die we onderweg tegenkomen kon de gemeente nu wel gebruiken om sneeuw op te ruimen, maar helaas ze is verroest & buiten werking. Daarom hebben ze het laten staan waar het al enkele jaren stond n.a.v. Beaufort(de zomerkunstwerken van een paar jaar geleden). Aan het standbeeld van de Rode Ridder verlaten we de dijk, kijken of er geen tram afkomt en kiezen voor het wandelpaadje. Aan het R. Proot-stadion kunnen we even opwarmen door een soepje aangeboden door de club. Eens bijgetankt wandelen we de resterende kilometers via de verharde duinenweg(die de afscheiding maakt tussen de duinen&polders)langs de talrijke campings. We moeten nog even opletten want de laatste kilometer is niet sneeuwvrij en willen niet voor een 2de keer vallen en wandelen we in korte pasjes tot we voor ons de finish zien en al gezelligheid is in het schootje.
Het geeft afgelopen weekend weer hard gevroren wat wil zeggen dat de sneeuw geen kans heeft gehad om te smelten. Wat daarbij bijkomt, is dat het smeltwater ook hard is geworden, dus vandaag zal het weer een gladde bedoeling zijn. Op 500m van het station in Roeselare die gerenoveerd word bevind zich de startzaal en bevind ik me naar toe waar de Sterrebosstappers voor de 17de keer hun pannenkoekentocht inricht. Vandaag staat er 21,9km op het menu met 3rustposten onderweg. We starten via de bijliggende straten om het fietspad te kiezen die ondergesneeuwd is. Terwijl enkele stappers hier terugkeren aan een punt wandelen we alleen verder met de 9km stappers om die al snel weer achter te laten. We maken een grote kring om te belanden net als de andere afstanden in Beveren(Roeselare). In het parochiecentrum is de eerst rustpost gepland. Door de vele splitsingen vandaag worden al onze wegen gescheiden. We wandelen rond de kerk om aan de achterzijde menige wandelaars achter te laten en te kiezen voor de Ventenweg die ons terugbrengt naar het centrum van de fusiegemeente. Wat mij opgevallen is dat er niet ver van de vorige rustpost de club opnieuw een rustpost heeft voorzien, ditmaal in een basisschooltje. Van hieruit moeten we met de wandelaars van de 16km een plaatselijke lus. Eerst hebben we een passage door de industriezone om even naast de spoorweg te wandelen en terug keren naar de industriezone. Kaart afgestempeld aan de rustpost resten er ons nog 3,4km voor alle afstanden. We wandelen terug net zoals het begin van de tocht op het fietspad die ons terugbrengt naar Roeselare-centrum. De club bedankt ons voor onze deelname, beloont ons met 2 pannenkoeken en maakt een afspraak voor hun lentetocht op 7april.
De neus is het zintuig die vandaag centraal staat
Is het vanwege de koude periode van het jaar of is het genoemd naar de carnavalsmaand. Vandaag krijg ik alleszins een rode neus als ik zie wat er buiten gebeurt is met het weer. Voor het eerst is er echt sprake van een winterprik. Ik neem het openbaar vervoer en begeef me naar bredene waar de stormvogels uit Oostende voor de 13de keer hun rode neuzentocht inricht. Gestart word vanuit het klein basisschooltje aan het centrumplein. Wat mij eerst opvalt is dat de club een klein beetje de wandelaars vergeten zijn om de inrit zoveel mogelijk sneeuwvrij te krijgen. De wandelaars zijn maar stilletjes aan gearriveerd want het eerste uur waren er maar amper 9 ingeschreven, ofwel zagen de mensen de verplaatsing door de sneeuw niet zitten. Uit de keuze van 4 afstanden kies ik voor de 25km, die vandaag 26,9km werkelijkheid is. Van start verlaten we het centrumplein met een passage door de bijliggende parkje om kriskras door te wijk te wandelen. We steken de trambaan over en kiezen beter de graskant(wat vandaag sneeuwkant is) om de helling te nemen die gaat naar het strand. Echterwel kiezen we voor het paadje die naast het strand loopt om te wandelen richting De Haan. Via een brug over de expressweg wandel ik door het Paelsteenveld (vroeger een kampeerzone) en via de pittoreske Visserskapel stap je nu naar de wijk Vosseslag van De Haan, daar wacht een verdiende rust. Van hieruit starten de plaatselijke lussen. De 1ste lus wandel ik samen met de wandelaars van de 18km en gaan we de duinbossen van De Haan in. We wandelen door het bos en komen aan de ingang van de centrumstraat van De Haan. Via het ttramhuisje wandelen we terug, maar deze keer aan de andere kant, om een vervolg te nemen van het duinbos. Via een duinpassage wandelen we richting de dijk. De dijk wandelen we niet op, want het gaat links het strand op voor +-500m tot we naast het zeepreventorium het strand verlaten. We volgen even de Koninklijke baan om vlug terug de duinbos in te wandelen om weer halt te houden in de rustpost. Nu laten we de 18km-stappers achter en nemen het 2de lusje waar we eerst een voetwegeltje bewandelen die naast de expressweg leid, om via een tunnel terug het strand bereiken. We gaan terug het strand op, nu voor 1,5km om terug via het golfterrrein terug te belanden in Vosseslag. Nu wandelen we weer samen, alhoewel even verder wacht nog een splitsing, omdat wij nog een ommetje moeten maken van 2,2km extra. We gaan dwars door de polders tot we de rest van de wandelaars terug mogen begroeten bij de campeerzone. De enige vernieuwing van het parcours dit jaar is dat we tussen de kampeerzones het nieuwe, 9ha grote, recreatieterrein "Grasduinen", een ommetje maken om zo terug te keren naar de startzaal. Wat gebleken is door de matige verwelkoming in de vroege uren heeft gevolg dat er vandaag waar 362 wandelaars ingeschreven hebben voor deze tocht.
"Van de ene brandweerkorps naar de andere brandweerkorps"
Gisteren had ik nog een nieuwjaarsreceptie(zeg maar feestje) van de brandweer Koksijde of vandaag ging ik de vrienden van de brandweer Diksmuide bezoeken die voor de 10de keer hun brandweertocht inrichten. Na het afhaken van Wandelclub Diksmuide moesten ze op zoek naar een nieuw wandelclub om de bepijling voor hun rekening te nemen. Dat vonden ze gelukkig, en dag nog op eigen grondgebied, door de samenwerking aan te gaan met 'De Tervaetestappers'. Na een korte nachtrust(hooguit 2uur)gepakt de fiets op richting Diksmuide. Inschrijven kan ik doen in de garage, waar normaal de interventiewagens staan. Op het informatiebord van de afstanden zie ik dat de tocht die ik kies 22,7km is en bestaat uit 3 rustposten, waarvan de eerste heel kortbij. Ik wandel door de industriezone, tot we achter één van de bedrijven een graspaadje voorgeschoteld krijgen en de wandelschoenen een beetje worden vastgezogen omdat het nog niet voldoende opgedroogd is. De zon is stilletjesaan aan het opkomen. Toeval of niet maar in domein Zonnestraal is de rustpost voorzien. In de achterliggende woonwijk stelt een bewoner zijn garage gratis ter beschikking om ons een bekertje soep aan te bieden. Ik laat de 2 kleinste afstanden hun wandeling verder zetten en kies voor de Kruisstraat die lange tijd word aangedaan om in de verte de kerk van Esen te zien. Ja, naar Esen moeten we. In de plaatselijke basisschool is de volgende rustpost voorzien. Straks komen we hier terug, maar eerst moeten we het plaatselijk lusje van 7,1km aflegen. Achter de kerk van Esen bewandel ik een paadje die een beetje moddirig is en bovendien schuin loopt. Gelukkig passeert de trein juist op tijd want dan moet ik niet wachten aan de overweg. Ik wandel een stukje naast de sporen om via de drukke baan te dwarsen, de stilte op te zoeken. Langs de verschillende hoeve's kom ik aan een stukje die ik een beetje ken. Ik dokker(wel te voet deze keer) over de kasseien van de Steenstraat, die we niet helemaal doen. De tocht gaat rechtaf waar we tegen de harde wind opboksen, om de klokken te horen, wat wil zeggen dat we teug in Esen zijn. Via de Hagemolenpad komen we terug in de rustpost juist om de hoek. Nadat de kaart afgestempeld te hebben moet ik eventjes een stukje terug wandelen. Aan de kapel OLV Ter Hulpe houden we links de drukke baan en komen we terug in Diksmuide. De tocht brengt ons even langs het sportpark. Net zoals in het begin van de tocht worden we gratis bevoorraad in een garage van de plaatselijke bewoner. Geen alcohol voor mij(dus geen warme wijn), geef mij maar een fruitsapje. Genoeg vitamientjes binnen zodat ik de laatste kilometer kan aanvatten. Tussen ééén van de huizen kan je als je goed kijkt de Yzertoren zien. We steken de Woumensesteenweg over om terug te belanden in de industriezone en zie dat er veel auto's staan t.h.v. het brandweerarsenaal. 1687 wandelaars hebben net zoals ik de weekend afgesloten met een zondagswandeling. Jammer genoeg is de wind niet gedraaid em moet ik nog tegen de wind in fietsen om terug thuis te zien aankomen. Volgend weekend staat er geen wandeling op het menu en maak dus een afspraak op 4&5 februari.
De zomer is eindelijk letterlijk
gearriveerd en hopelijk voor lange tijd maar in dit landje weet je nooit
hoelang het zal duren. Daarnaast zijn wij ook de kampioenen van de stakingen,
maar gelukkig geen hinder ondervonden op mijn traject naar Nederbrakel waar
Euraudax Brakel o.l.v. de 2 Dannys hun jaarlijkse 100km- tocht organiseren. We
vertrekken gezamenlijk (wat dit is het concept van Euraudax) in groep vanuit
sport- en jeugdcentrum De Rijdt met meer dan 50 collegas de grootste supporter
(opgeblazen pop) van de Rode Duivels
tegemoet waar we het onverharde zoeken om even te stoppen want door de warme
temperaturen heeft de organisatie extra waterstops ingelast. Koelte hebben we
als we door het Brakelbos inwandelen waar we een stukje van het tweebossenpad
verkennen die ook een stukje langs Waals grondgebied loopt. Aan de radar van
het Livierenbos is het smukkelen geblazen aan een kippenborst, een weerkerende
bevoorrading van deze inrichting. Handjes gewassen keren we terug het bos in
waar we vreemde taferelen op onze weg tegen komen atypisch zomeromstandigheden
zoals omgevallen bomen alsook een grote waterplas. Stof trotserend met voor ons
de Verrebeekmolen houden we nog even halt aan de Sint- Martinuskerk te Opbrakel
vooraleer terug te keren naar de startzaal om tijd te maken om ons broodje te
verorberen. Ingesmeerd als voldoende water (of enige vorm ervan) ingeslaan
vertrekken we voor de 2de lus waar we wandelen naar Opbrakel terug,
niet ver hier vandaan, schaduw opzoekend in het bos Henegouwen in om bij de Kapel
La Caplette op La Houppe (Vloesberg) even te temporiseren zodat de
achtergeblevenen kunnen aansluiten. Rustig van het aangeboden ijsje kunnen
genieten aan de andere kant van het bos zit er niet in met deze hitte want voor
je het weet is hij gesmolten. We verlaten de provincie Henegouwen door middel
van afdaling via het Bos ter Bijst in Schorisse. Als je wilt genieten van
elkaar kan dit in het Knuffelbos al moet je eerst een keer omhoog om er te
komen. Medewandelaars Jos, Jean Paul & Wim trakteren ons omdat ze een
Gouden Arend behalen dus maken we daar eerst tijd voor vooraleer we wandelen
door natuurgebied Het Burreken vlak naast de relaxerende koeien die vreemd
toekijken. Een voordeel van te beginnen aan een wandeling even voor de middag
is dat het alleen maar zal afkoelen naarmate de dag vordert. Over warm
besproken, het is tijd voor ons avondmaal maar nog niet voor het dessert.
Iedereen zijn fluomateriaal mee want als we over 10km hier terugkomen is het
ondertussen donker geworden. We wandelen naar de dorpskern waar menig massa is verzameld
voor de kermis waar wij ons doorheen murwen op zoek naar de Dwars door
Brakelpad (een cadeautje van het gemeentebestuur aan de gelijknamige
wandelclub) die ons brengt naar de Toepkapel. Nadat we in de startzaal genoten
hebben van het rijsttaartje is het nog niet gedaan met klimmen want er wacht
ons nog de Valkenberg als halve Berendries te Michelbeke vooraleer binnen te
wippen in het stamcafé The Corner van ons Danny. In deze café zei hij dat het
nu alleen maar bergaf is maar zijn kameraad/medeorganisator heeft daar zijn
bedenkingen bij want de Elverenberg heeft een gemiddeld stijgingspercentage van
3,7%. Via het rondpunt met de kippen wandelen we terug de binnenstad in naar de
startzaal met de kermis die nu gesloten is, waar de kindjes rustig liggen te
slapen terwijl wij genieten van het ontbijt. De nacht wordt stillaan niet meer
donker als we beginnen aan de laatste lus van om en bij de 25km waar een
vervolg brengend aan het typische landschap, vals plat dus naar Rozebeke voor
de gratis drink van Raymond. Wanneer we aan de volgende stop zijn, tevens de
laatste is de zon aan het opkomen wat een mooi beeld heeft tussen de velden
waar menig wandelaars eventjes stoppen om een foto te nemen. De kasseien van de
Haaghoek nemen we eventjes onder de voeten die gevolgd word door de Kleiberg.
De stof waait op gevormd door al de wandelaars die stilletjes aan moeite hebben
om hun voeten nog op te heffen. Te Elst waar we nu zijn is het nog even kijken
naar de voeten/schoenen van on ze voorligger omwille van het oneffen paadje die
bergop loopt waar boven gewacht om gezamenlijk via het recreatiedomein de
Rijdtmeersen pal ernaast de startzaal in te wandelen. Naast iedereen te
feliciteren krijgen Johan Braeckman (5de schelp), Fassler Lydia (1ste
Gouden Arend), Capiau Wim (2de Gouden Arend), Van Poucke Marc (18de
Gouden Arend), Pierrot De Jaegher (5de Gouden Arend) & mede
organisator Jean-Paul De Vleeschauwer (6de Gouden Arend) een extra
applaus.
