Vocabulaire
Inhoud blog
  • Parrhesia
  • Tegenstelling
  • Stilte
  • Verandering
  • Houding

    Zoeken in blog


    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     


    08-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Passie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Een uitspraak van Freud, die ik nergens terug vind maar me steeds is bijgebleven, is: “Zij [Anna O.] beleeft meer passie in 5 seconden, dan dat ik in mijn volledige leven heb gekend.”. Freud zijn leven en werk duiden echter eveneens op een navenante dosis gedrevenheid en excentriciteit. Passie nadert krankzinnigheid.

    De mate van idolatrie in onze popcultuur, wat zeer veel domeinen omvat, is verderfelijk hoog. De wens om ook een uitzonderlijk persoon met een uitzonderlijke gave te zijn is naar mijn inziens zeer groot. Het postergehalte van Stephen Hawking is daarentegen gebrekig laag (sorry voor het sociaal incorrect grapje). Toch is Hawking een icoon van de moderne wetenschap, bekend ver buiten de imaginaire grenzen ervan. Naast Michael Jackson prijkt Hawking op de adolescentenmuur, tegenover Ché Guevara, de mens van Vitruvius van Da Vinci, de finalisten van ‘So You Think You Can Dance’ en Einstein.

    Die laatste heeft zelf ook over passie geschreven, binnen het kader van zijn wetenschappelijke geloofsopvattingen. De passie blijft onzichtbaar voor velen, we zien het product ervan, de uiteindelijk bereikte roem en erkenning maar niet steeds het leed, de inzet, de strijd en de verwarring die ervoor komt en erachter zit. Soms is het verhaal achter de passie ook onnoemelijk saai. Uren-, dagen-, jarenlange inzet voor een persoonlijke geestdrift. Een synoniem van passie is immers ‘een lijdensgeschiedenis’.

    Kon ik maar eenzelfde passie bereiken. Kon ik maar dergelijke gedrevenheid opwekken bij mezelf. Faalangst is volgens mij de grootste tegenstander van passie. Niet durven voluit gaan voor wat we begeren, stel je voor dat je faalt. Om Kanye West te citeren: “…you be up so high, if you ever fall off, it feel like a plane crash.”. Een absoluut doordrijven van persoonlijke vermogens kan leiden tot een zelfinzinking. Een implosie van zelferkenning. Onuitgeoefende hoge verwachtingen kunnen altijd waar blijken, onbereikte horizonten stemmen tot tevredenheid, tot we merken dat onze boot niet bestand is tegen dergelijke omstandigheden.

    Passie is een oorzaak van ellende, want de begeestering is zo sterk en vaak is het einddoel zo onbereikbaar. Zelfvoldaanheid en passie gaan niet samen, ‘nooit genoeg’ is het moto van de gepassioneerde. Passie is het proces van een gekwelde geest. Zich wemelen in melancholiek, zoals kunstenaars het soms verwoorden, is de paradox van enerzijds nooit tevreden zijn en anderzijds een liefde voelen zo intens dat niets anders je kan bekoren. We staan op de schouders van reuzen, kijken hen tegelijkertijd in de ogen, worden vertrapt door de immense personae en willen opklimmen tot dezelfde hoogten. Passie is een lastige levenspartner, als een feestbuffet zonder verzadiging.

    Bijlagen:
    Passie.docx (14 KB)   

    08-10-2012, 19:33 geschreven door TJD  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zelfreflectie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Wanneer iemand enkel tegen zichzelf praat, heeft ie altijd gelijk. Maar het enige bewijs dat zonder anderen kan gemaakt worden, is een wiskundig. Zelfreflectie is zelfrestrictie, in ruime zin.

    De erkenning stuurt de beleving, zelferkenning zonder sociale bevestiging is als de blanke die gelooft dat hij zwart is. De menselijke geest spiegelt de natuur niet, ze is in de natuur, er deel van. De enige spiegel die voorhanden is, is de circusspiegel die alles vervormt. Dus zoekt elk zijn eigen gepaste spiegel.

    Diep in de eigen binnenkamer bepalen allerlei keldergeurtjes en gillende zolderpaspoppen het reilen en zeilen. Niemand is te vertrouwen, behalve de auteur van eigen gedachten. Maar zelfs die begaat fouten, veel meer nog dan de andere. Niet die ene andere, maar ‘De Andere’. Het verenkelvoudigd meervoud.

    Overleg is een blootgeven van de geest, die ondertussen ook te wantrouwen is, bedankt Freud ! Dus maar alle gedachten binnenhoofds houden, de veiligste manier om alle desillusies, dromen en zelfidolatrie te bewaren.

    Bewustzijn is een plichtsbewustzijn, een rationele geest weet intuïtief wat ‘het goede’ is om te doen, aldus Kant. Maar weten wat het goede is om te doen, wil niet zeggen dat men het werkelijk doet, aldus critici van Socrates. Zelfreflectie kan eventueel wel voorschrijven wat er te doen staat, het werkelijk doen is van een compleet ander niveau. Een hoger niveau, één die we de realiteit noemen.

    Zelfreflectie kan sturen, kan begeleiden, kan inzeg hebben maar op het einde van de rit moet ‘zelf’ het alleen doen. Wanneer de verwerkelijking van de reflectie zich aandringt, is de reflectie enkel nog een ruwe schets van wat binnenkort een ruïne zal zijn. Hoe ruwer de schets, hoe groter het terrein dat de schets omslaat, hoe makkelijker het aangepast en herzien kan worden.

    De talloze uren die gespendeerd worden aan het uitdenken van een eigen plan, zijn nooit vergeefs. ‘Zelfreflectie is zelfrestrictie’, de schets bepaalt een wandel, ‘in ruime zin’, de richtingloze denker kan, per definitie, geen kant uit.

    Bijlagen:
    Zelfreflectie.docx (13.4 KB)   

    08-10-2012, 19:28 geschreven door TJD  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ontsnapt
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

     “You never know what you’ve got, until it’s gone”, de woorden die ieder lied kunnen opsmukken, de waarheid die iedere stukgelopen relatie achtervolgt, de gedachte die ingeprent zit in een zelfbeklagende geest. Het verleden prikkelt ons tot melancholie, tot heimwee. Heidegger noemt dit ‘in-de-wereld-zijn’, de meest vanzelfsprekende zijnsvorm van de alledaagsheid. De onzichtbare vormen die de wereld aanneemt, waar wij zelf in voortbewegen. Wanneer de zaken uit de vanzelfsprekendheid genomen worden, manifesteren ze zich als dusdanig. “Most human beings have an almost infinite capacity for taking things for granted.”, aldus de grote Aldous Huxley.

    In retrospectief zien we ‘het verloren verleden’ als iets wat ontsnapt is. Gedurende de tijd was het onzichtbaar, naderhand is het onbereikbaar. Het prototype beeld is dat van de kindertijd. ‘Het onschuldige kind’, ‘het fragiele kind’, ‘het grensloze kind’, ‘het brave kind’, ‘het naïeve kind’… Steeds beelden opgeroepen door volwassenen. Kinderen zelf de beelden in het leven roepen is onbegonnen werk, zij zijn nog in-de-wereld.

    ‘Als ik het opnieuw kon doen…’ is eveneens een geliefde uitspraak. In de wetenschap zijnde dat dit een onmogelijke taak is. Een terugkijkende idealisering van die kindbeelden is bijna onherroepelijk. Het ging zó snel, het was zó leuk, het was haast onbewust, de kindertijd. Het hedendaagse leven is de Houdini van ons besef.

    Het verachtelijke hierbij is de gedachtegang van terugkeren, een steeds terugkerende gedachtegang. Teruggaan naar de onbestaande tijd, in plaats van aanpassen van de bestaande tijd. Een kind is gewoon nog niet aangepast aan de heersende cultuurvormen. Of die cultuurvormen corrumperen, bevrijden, blind maken of empoweren is niet van belang. Terugkeer is niet mogelijk.

    Wat ontsnapt is de tastbaarheid van dat verleden. Wat overblijft is een zachte conceptie, een indruk bepaalt door stemming. Een continue herinterpretatie van wat is geweest, de situatie, en van wie is geweest, de mensen. Wetende dat ‘wie’ en ‘wat’ nooit nog dezelfde zal zijn, resteert een blijvend streven naar ‘dat’, het beeld. Zij is ontsnapt, ‘zij’ is niet langer de ‘wie’ van toen, haar ‘wie’ breekt met mijn ‘dat’, toch herbeleef ik ‘wat’, in de hoop dat het weer mijn ‘wie’ wordt. ‘Zij’ ontsnapt mijn gemis.

    Bijlagen:
    Ontsnapt.docx (14 KB)   

    08-10-2012, 19:26 geschreven door TJD  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Erkenning
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Niets menselijk is de mens vreemd. Uiteraard! Logisch! Vanzelfsprekend! Ik hoor de bevestigende reacties reeds als luidruchtig fluisterende stemmen in mijn hoofd. Toch is de idee over wat menselijk is, een zware onderschatting.

    Uiteraard zijn de moderne technologische vernuftigheden typisch menselijk. Daarom is de slogan rond de nieuwe Samsung smartphone zo’n smart voor het verstand: “Designed for Humans”. Met hoeven kan je gsm niet bedienen, wat zijn we daar blij om.

    Logisch dat we de mens miskennen als we enkel voorwerpen als realisaties zien van ons kunnen. Cultuur als erfgoed(eren), economie als geld of de grote bankkluizen, informatisering als gebruikte opslagruimte, technologie als boekdrukkunst, schoonheid als photoshop… Het materialistisch discours is echter niet meer van deze eeuw. Hannah Arendt wees al op het oneindige straatje dat de Homo Faber bewandeld. Met Benjamin Barber heeft het materialisme een politieke wending gekregen. Dat leidt uiteindelijk altijd naar atomisme, individualiteit.

     Vanzelfsprekend is de mens ego-georiënteerd, ik ben de eerste persoon die ik ken sinds ik op deze wereld vertoef. Daarna moeder, en daarachter meestal de tweede ouder. Maar dat de drijvende geest achter al onze ‘grootste verwezenlijkingen’ egoïsme is, vind ik de grootste quatsch!

    Moest ik alles voor mezelf doen, dan bleef ik lekker binnen. Moest ik alles alleen doen, dan zou mijn wolkenkrabber maar een halve etage hoog zijn. Ik doe omdat jij doet, en wij doen zolang anderen het ook doen. Al deze zaken hebben afstemming nodig, die verkregen wordt door de erkenning die we elkaar geven.

    Een kunstenaar wordt erkent voor de kunstwerken die hij maakt, dat is een persoonlijke erkenning. Een bankier geniet erkenning wanneer hij de van het systeem-afhankelijk-correcte beslissingen maakt. De grootste filosoof ter wereld die nooit erkenning heeft gekregen van gelijkgezinden, zal nooit zijn volledige vermogen ontplooien. Erkenning leidt tot mogelijkheden.

    Ieder systeem, alle menselijke producten en processen zijn afhankelijk van de mate van erkenning. Politics of Recognition, zoals Charles Taylor het noemt, zijn één van de belangrijkste stepping stones naar vooruitgang. Niet de grootte rechtlijnige vooruitgang die we voor ogen hebben, maar een entropische ontwikkelingen, vol machtsvacuüms en microsprongetjes en -terugslagen.

    Het modern kapitalisme zou het materialisme in de hand werken, en aansluitend ook het individualisme. Eventueel moeten we menselijke prestaties niet zien als wat is geschied, maar als een gemeenschappelijk erkenning voor ons verheden, het verleden dat onherroepelijk in het heden is gefundeerd en omgekeerd. Al wat we delen is onderdeel van menselijkheid, de wereld is menselijk, vraag het maar aan je buur in Liberia.

    Bijlagen:
    Erkenning.docx (13.9 KB)   

    08-10-2012, 15:44 geschreven door TJD  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Entertainment
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het verlies van de grote verhalen was de intrede van het alledaagse. Maar niemand vindt zijn genoegen in wat men gewoon vind. De zoektocht naar het spannende, naar het aangename, het leuke was ingezet. Het onvermoeibare streven naar zingeving.

    ‘Iedereen hedonist’ lijkt me een zeer actuele boutade. Musea zijn niet langer de bakens van cultureel erfgoed maar moeten interactief zijn. Wat  is het nut van mooie dingen, als schoonheid toch geen tocht uit de grot is. Ontspanning is geen inspanning, plezier maken als de hoogste vorm van vrijetijdsbesteding.

    Met het nieuwe televisiekanaal VIER is zelfs het journaal niet langer relevant. Een talkshow met de obligatoire grapjes is meer van deze tijd. Het Laatste Nieuws heeft een sectie ‘bizar’ met enkele van de meest gelezen nieuwsartikels. Tijdens muziekoptredens zingt het publiek meer dan de zangers, want dat is goed voor de ambiance. Ontwikkelingssamenwerking of vrijwilligerswerk in getroffen of globaal gemarginaliseerde gebieden wordt gepromoot als ‘travel unique’.

    Deze vorm van spektakelmaatschappij is niets nieuws. Geen moderne vervreemding maar eeuwenoude gewoonten. Brood en spelen, nooit eenzijdig aangeboden maar moedwillig voortgezet door dwalende zielen. Geloof als opium VAN het volk. De zoektocht naar zingeving is niet geminderd, het praktiseren ervan is van een lager niveau. Of niet ? Het blijft gewoon een bezighouding, ingezet van de idee dat de mens bedoelt is voor iets groters dan zichzelf. De mens kan boven zichzelf uitstijgen. Dat hebben we dan toch maar opgegeven, of eerder ingewisseld voor het besef van zinloosheid. Als het dan toch allemaal geen zin heeft, kunnen we ons maar amuseren terwijl we hier zijn. Plezier als de meest extreme vorm van zelfbeklag en pessimisme.

    Het valt allemaal te rijmen met de neonlichtreclames, de hyperkinetische (multi)mediatechnieken, de teambuilding oefeningen, de massaspektakels e.d.. We zijn deserteurs van onze hogere vermogens. De enige vlucht uit de eigen futiliteit is een toevlucht tot amusement.

    Het entertainmentgehalte van al de dagelijkse bezigheden is tot Olympische proporties gestegen. De goden kijken neer op hun creaties en voelen een verbondenheid, ze lachen zich te pletter terwijl wij hun mythen tot verhaaltjes voor het slapengaan maken. Grootsheid, dapperheid, moed en verhevenheid zijn verloren waarden. Ik zag het, onlangs nog op VIER.

    Bijlagen:
    Entertainment.docx (12 KB)   

    08-10-2012, 15:41 geschreven door TJD  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Alternatief
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Einstein zijn definitie van krankzinnigheid was steeds hetzelfde doen en een ander resultaat verwachten. De hedendaagse versie hiervan is steeds iets anders willen (doen) en toch hetzelfde resultaat krijgen.

    Gadamer meende dat ‘de ander wel eens gelijk kan hebben’. Mits we werkelijk luisteren naar de ander. Die ander is vervangen door het andere. De fascinatie voor het vreemde, uitheemse of bizarre is verschoven naar een statussymbool van het alternatieve. Ver voorbij Gadamer gaat het niet meer om wie gelijk heeft of kan hebben, maar over wie hét heeft.

    Het alternatieve wordt gepromoot als levensstijl. We zijn tegenwoordig zo alternatief dat er zelfs jongerenculturen zijn die zich alternatief noemen. Dat gaat van de geiten-wollen-sokken-boom-knuffelaars naar de psychotica-experimenterende-elektronica-luisteraars tot de passieve-huizen-yuppies. Personificaties van ‘het alternatieve’.

    Niet langer staan de daden in het teken van de verandering maar de verandering gaat aan de daden vooraf. Het anders-zijn en anders-doen hypnotiseert tot waanbeelden. Het creëert een wij-zij verhouding, soms ook een ik-zij verhouding. Opvallen is uit den boze, doch mag het niet al te mainstream.

    ‘Only dead fish swim with the current.’ Een geloof in het alternatieve als nieuwe ophemeling van de mens. Want de mensheid heeft het verpest, naar de kloten geholpen, verbrod, verbrand, vervuild en is vervreemd, individueel, antisociaal. Maar niet de mens, neen, niet ik. Ik kan het veranderen. ‘Think global, act local’, zoals het dragen van T-shirts met Ché zijn hoofd erop. Onthoofd zijn de principes wel…

    Het alternatief is zelfs voor de uitvinding ervan reeds het betere. We steunen democratie maar geloven niet in de mening van de meerderheid. Kernenergie is absoluut afkeurenswaardig, het alternatief, is momenteel onuitvoerbaar, maar preferabel. Popmuziek is voor de massa, daar doen we niet aan mee. Underground muziek is de enige vorm van muzikale kennis. Groepsreizen is voor gepensioneerden, wildkamperen in ongerepte natuur is voor echte avonturiers. Nine-to-five is voor de ingeburgerde robot, vrijwilligerswerk is wat echte levensgenieters doen. Playstation is voor de onervaren generatie, de eerste Nintendo is de enige echte gameconsole.

    Het alternatieve is uit zijn voegen gebarsten. De intentie is verloren en de oppervlakkige thema’s waarin het opduikt is een voorbeeld van het waardeverlies ervan. De alternatieven weigeren ondertussen alternatief genoemd te worden omdat ’t te mainstream is. De alternatieve levensstijlen worden gepromoot om ons toch maar weer te onderscheiden van elkaar. Het nieuwe is een bezighouding, het alternatief is het onveranderlijke.

    Misschien heeft de ander, zijnde alleman, toch gelijk. Maar zijn we zo zelfingenomen te geloven dat de ander reeds passé is, waardoor we nooit het alternatief zien, de mainstream.

    Bijlagen:
    Alternatief.docx (12.5 KB)   

    08-10-2012, 15:39 geschreven door TJD  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Archief per week
  • 05/11-11/11 2012
  • 29/10-04/11 2012
  • 22/10-28/10 2012
  • 08/10-14/10 2012

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs