In mijn vorige bericht had ik het over een verrassend en  zeer individueel eerbetoon aan een Canadese  gesneuvelde in het Frans-Vlaamse Arras. In het volgende CWGC-filmpje een recente eerbetuiging door Lewis Moody MBE, ex-England Captain aan Ronald Poulton (1889-1915) Rugby-international (oud-kapitein van het Engelse team) en sportlegende. Bij het uitbreken van de oorlog meldde deze reserve-officier zich meteen voor overzeese dienst.  Luitenant in het 1/4 Royal Berkshire Regiment, vertrok hij  met zijn bataljon, na het afronden van de opleiding,  op 30 maart 1915 naar het Westelijke front waar hij in de sector ten zuiden van Ieper terechtkwam. Statistisch gezien bedroeg de gemiddelde overlevingstermijn voor een Britse lagere officier in die periode hooguit een paar weken en jammer genoeg beantwoordde ook Ronald Poulton aan deze criteria. Amper een maand later kwam hij al aan zijn einde. In de vroege ochtenduren van 5 mei ’15 leidde hij een werkploeg die bij het Bos van Ploegsteert herstellingen uitvoerde aan een loopgraaf in de eerste lijn. Toen hij zich even boven de vuurbank  verhief om te zien hoe ver zijn mannen gevorderd waren, werd hij in het hoofd geschoten door een Duitse scherpschutter. Volgens zijn bevelhebber was hij vrijwel meteen gestorven. Zijn stoffelijke resten werden bijgezet op Hyde Park Corner (Royal Berks) Cemetery aan de zoom van Plugstreet Wood  waar hij tot vandaag rust. In Baillol College, Oxford herinnert een plaquette aan deze oud-student. Ronald Poulton, die als één van de grootste Engelse rugby-spelers wordt beschouwd was één van 27 Engelse rugby-internationals die tijdens de Grote Oorlog het leven lieten. 

Klik op onderstaande link voor het filmpje:

30-06-2018 om 10:33 geschreven door janhuijbrechts  

In principe is het op begraafplaatsen die beheerd worden door de CWGC verboden om persoonlijke memorabilia achter te laten bij individuele graven. Vorig jaar in de nazomer bezocht ik Faubourg d‘Amiens bij Arras, één van m’n vaste stopplaatsen wanneer ik in Frans-Vlaanderen rondtoer. Met enige verbazing, maar ook ontroering (als gepatenteerd liefhebber van het Keltische levenswater) zag ik bij het graf van de 24-jarige Canadees Arnold Rossiter Hall enkele lege whisky-flesjes en halflege glazen, samen met een foto van zijn in WO II omgekomen broer Francis. Het was ongetwijfeld een van de meest originele manieren die ik ooit heb gezien om een gevallene passend te herdenken.

A.R. Hall, een soldaat in de M.T. Company van het Canadian Engineers Corps, sneuvelde op 7 september 1918. Hij ligt begraven in graf VII F 15 en kreeg als epitaaf Duty led him here. Hij was één van 48 militairen uit Lindsay, county  Victoria, in Ontario die tijdens de Grote Oorlog het leven lieten.

27-06-2018 om 14:40 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag in Zondag Frontpoëziedag een van de, naar mijn aanvoelen, meest sprekende gedichten die ooit over Ieper werden gemaakt. Babel van Osbert Sitwell (1892-1969), een officier in het 4^e Bataljon Grenadier Guards stuurde het in de lente van 1916 voor publicatie naar The Times.

Babel

Daar stonden we en staarden naar beneden,/ naar de stad die zo hel als sintels,: door elke speer en schok van het lot / gesloopt tot op haar fundamenten / Voor doorluchtigheid te laat.

Gescheurde en gebroken huizen staren / naar het van ratten vergeven doolhof, / dat eens een zilver-roze wolk opdreef,/ zich mengde met de eeuwigheid.

De omtrek van de stadsmuur / eens zo stevig opgetrokken / is nu slechts een bijgedachte / of een grap voor doden die vochten…. / fundament voor het hiernamaals.

Het glinsterende zand waar eens de kinderen / in speelden met schep en emmer,/ is akelig verlaten – de angst om ’s nachts / de menselijkheid in ’t duister te zien, / waar in de zilveren kalmte, de dood terugneemt / en alle blaam afwijst die mensen treft / voor chaos, brand en kogellood / die plotseling ons overkwam.

Toen al het goede wat we leerden / plaats moest maken voor het kwaad, / schandalige sagen van vurig ijzer, / bloed dat  Gods zuiverheid verhult.

In zon diep verzonken, zakt de ster / steeds dieper weg in de tragedie, voert ze / oorlog met zichzelf; de wereldzeeën zijn / bedekt met slachtoffers van ziekte -/ en wat rest zijn wij, die het bezinksel drinken / van Babels vreselijke voorspelling    

24-06-2018 om 05:53 geschreven door janhuijbrechts