Ook in 2018 zal ik aandacht blijven besteden aan de kind-soldaten, de 15-, 16- en 17-jarigen die ondanks de wettelijke restricties toch naar de slachtvelden van de Grote Oorlog werden gestuurd en er veel te jong om het leven kwamen. Ik heb intussen een kleine 300 van hun graven gesitueerd in de Ieperse Salient en Frans-Vlaanderen en zal hun schrijnende verhalen op deze blog blijven brengen.

Gunners Farm Cemetery is één van die CWGC-begraafplaatsen  die niet al te vaak worden bezocht.  De site nodigt ook niet echt uit tot een bezoek. Deze begraafplaats ligt ietwat afgelegen,  naast een drukke weg in Komen/Waasten en er is nauwelijks parkeerplaats.  Gunners Farm werd in juni ’15 aangelegd door de begraafploegen van het 9^e Bataljon van het Essex Regiment en het 7^e Bataljon van het Suffolk Regiment. Eén van de eerste gesneuvelden die hier een laatste rustplaats kreeg was Christopher Mantel Wren. Deze militair uit Lowestoft was amper 17 jaar oud toen  hij op 2 augustus 1915 viel.  Christopher Wren had zich in augustus ’14 als oorlogsvrijwilliger gemeld en kwam terecht bij het 7^e bataljon van het Suffolk Regiment, een van de eenheden van Kitcheners ‘New Army’. Dit Bataljon werd in de zomer van ’14 geformeerd in Bury St. Emonds en werd als een onderdeel van de 12^e Eastern Division opgeleid. Nadat zijn training was afgerond, kwam Christopher Wren op 30 mei ’15 aan in de haven van Boulogne en nog geen week later zat hij al in de loopgrachten in Noord-Frankrijk. Op 23 juni verkaste hij met zijn compagnie  naar de sector van Ploegsteert. Amper een maand later werd hij in het Bos van Ploegsteert gedood. Deze kind-soldaat werd vooraan de site begraven in graf A 5 onder een zerk met het epitaaf ‘Who dies if England wins’. Het was een troostende gedachte dat iemand, niet lang voor we in de nazomer van 2016 zijn graf bezochten, een ruiker op zijn graf had achtergelaten.

Op Gunners Farm ligt overigens nog een 17-jarige begraven. Stephen William Thompson was een soldaat bij de Schotse Highland Infantry toen hij op 30 april ’16 sneuvelde. Hij ligt begraven in Q 10.

04-01-2018 om 10:20 geschreven door janhuijbrechts  

Gekruide kamperfoeliegeur  / een stokroos in zijn volle fleur / Een late vlinder bij het perk  / een buurman op z’n veld aan ’t werk /

Een kater die zich zalig zont   / Een smaak van honing in de mond /

Een maaltijd  rijk en naar den aard / waarbij geen knoflook werd gespaard / Een kleine kring van vrienden  die / verslingerd zijn aan poëzie  / Dat alles, met een goed glas wijn / behoort ons daaglijks nieuws te zijn…                                               Jan Greshoff (1888-1974)

01-01-2018 om 12:37 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag past in deze rubriek een nieuwjaarsgedicht. De Duitse dichter, schrijver en kunstschilder Max Dauthendy (1867-1918) was een bekende figuur in Berlijnse kunstkringen waar hij onder meer bevriend was met figuren als Edvard Munch, Sefan George, Hugo von Hofmannstahl en August Strindberg. Dauthendy was net begonnen aan een tweede wereldreis toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Hij had pech want hij bevond zich net in Nederlands Indië waar hij prompt op bevel van de overheid, samen met enkele duizenden andere Duitsers en Oostenrijkers, werd geïnterneerd voor de rest van de oorlog.  

Hij schreef dit nieuwjaarsgedicht op 31 december ’14 in een interneringskamp aan het Toba-Meer op Sumatra. Hij bezweek op 29 augustus ’18, 51 jaar oud, aan malaria in het Javaanse Malang. In 1930 werden zijn stoffelijke resten overgebracht naar zijn geboortestad Würzburg waar ze werden bijgezet in de tuin van het Fränkischen Luitpoldmuseums. Zijn graf werd op 16 maart ‘45 zwaar beschadigd door een geallieerde luchtaanval. Zijn weduwe, Annie zu Ende stierf overigens ook door oorlogsgeweld. Zij kwam, samen met tienduizenden anderen, om in de nacht van 13 op 14 februari ’45 bij de vuurstorm die was veroorzaakt door het bombardement op Dresden.

SILVESTER 1914

Neunzehnhunderdvierzehn hast ausgekämpft

Sie nennen dich laut, mancher gedämpft

Manchen drückst du die Kehle eng

Blutiges Jahr, wie warst su so streng

Kinder, die einst zur Schule gehen

Werden dich gross im Geschitschbuche sehn

Greise, die nachmals die ‚Vierzehn‘ nennen

Werden dich blitzenden Augesnocg kennen

Ward je ein Jahr in die Erde begraben

Wie du Jahr voll schwarzer, gemästeter Raben

Lachte eines so herrlich die Kühnen

Wie du, dem noch Winters die Lorbeeren grünen

Drückst der ‚Funfzehn‘ den fressenden Brand

Wild zum Willkomm in die Jugendhand

Salven krachen zum letzten Gruss

Tod mäht weiter beim Jahresschluss

31-12-2017 om 11:00 geschreven door janhuijbrechts