De Wapenstilstand mocht dan al wel getekend zijn maar dat betekende nog niet dat er aan het sterven een einde was gekomen. Op 12 november werd Jan Van Looveren in Meer het laatste burgerslachtoffer van de ‘Grote Oorlog’ in de Noorderkempen. In de vroege ochtend besloot de 27- jarige landbouwer Jan Van Looveren uit Meer, zijn ouders te gaan opzoeken die een boerderij bewoonden in de Beemden te Wuustwezel. Al op de dag van de Wapenstilstand zélf was hij poolshoogte gaan nemen in Meer-Dorp, maar verontrust door het tumult van ‘de grote afrekening’ met de smokkelaars, besloot hij dat het wellicht veiliger zou zijn om de volgende dag naar Wuustwezel te rijden. Zo gezegd zo ge­daan. Met zijn gespan reed hij, verge­zeld van zijn hoogzwange­re vrouw Maria Lenaerts, en zijn twee kleuters Fien en Frans naar de - nog steeds bemande - controle­post aan de draad op de splitsing van de Meer­seweg en de Bredaseweg. Hier werd hem vlakaf de doorgang gewei­gerd door de soldaten. In de veronder­stelling dat de Duitsers de stroom hadden afgesloten, besloot hij daarop in de namiddag opnieuw een kans te wagen. Samen met Toon ‘Schouw’ Brosens -die van Loenhout afkomstig was- zou hij ditmaal beproeven onder de draad door te gaan. Nadat Jan in de woning van Domien Goet­schalkx op Toon Schouw had ge­wacht, vertrokken beiden in de richting van de grensversperring te Gestel. Ter hoogte van de huidige stal van Marcel Rombouts beproefde Jan het om tussen de draden door te kruipen. Volgens een getuige zou hij eerst met een stok beproefd hebben of er nog stroom op de draad stond. Omdat dit schijnbaar niet het geval was, greep hij met beide handen de leiding vast. Onfor­tuinlijk genoeg was de stroom in bepaalde vakken van de sperr­zone nog niet uitge­scha­keld, met als gevolg dat Jan Van Loove­ren de laatste dode was die onze regio te betreu­ren had. Toon Schouw, liep om hulp naar een boer die iets verder op het veld aan het werk was. Toen ze terug bij het stoffelijk over­schot van Van Looveren kwamen stonden er al Duitse soldaten bij het lijk. Eerlijke Duitsers, zoals bleek, want ze overhandigden aan Jan van Loove­rens buur­man, Stan Verheyen, een brieventas waarin een dik pak papiergeld stak. Stan Verhey­en bracht zijn stoffelijk over­schot daarna naar huis, waarna Dr. Gommers van Meerle een lijk­schou­wing verrichte. Twee dagen later werden de stoffelijke resten van Jan Van Loove­ren vlakbij de kerkto­ren op de Meerse dodenakker bijge­zet. 

12-11-2018 om 04:04 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag is het precies 100 jaar geleden dat er een einde kwam aan de Grote Slachtpartij ie in de geschiedenisboeken bekend staat als de Eerste Wereldoorlog. Omstreeks vijf uur in de ochtend werd de wapenstilstand ondertekend in een rijtuig van maarschalk Foch’s speciale trein in het woud van Compiègne.

Rond dezelfde tijd maakten troepen van het Britse Gemene­best de cirkel van de oorlog bijna rond door Bergen te zuive­ren van de laatste Duitse troepen. Het was immers bij de Henegouwse hoofdstad dat de Britten in augustus 1914 voor het eerst in actie waren gekomen. Belgi­sche troepen marcheerden ondertussen binnen in Gent. De geal­lieerde legers in België stonden die ochtend op de lijn Gent-Zottegem-Geraardsbergen-Ath-Mons-Chimay-Sedan.

Om 11.00 u van de 11e dag van de 11e maand zwegen de wapens definitief aan het Westfront. De langverwachte wapen­stilstand was van kracht gewor­den. Na 1.564 verschrikke­lijke dagen was de Eerste Wereldoorlog afgelopen.

Aan het front leidde het nieuws van de wapenstilstand meestal niet tot écht uitbundi­ge vreug­detaferelen. Daarvoor waren de laatste gevechten te zwaar geweest en had men nog teveel kameraden zien vallen. De vermoeide soldaten reageerden veelal met een zucht van ver­lichting omdat de ellende er nu wel defini­tief leek op te zitten.

In het Hoogstraatse ging het er echter iets feestelijker aan toe. Al kort na de middag verzamel­den de Hoogstraatse fanfares aan hun loka­len, om daarna in stoet door de Vrijheid te trek­ken. Serenades werden gebracht voor de woning van burgemeester Van Hoof, bij de gemeente­raadsleden en bij de voorzitters van de muziekmaatschappijen. Honderden, met trico­lores getooide Hoog­stratenaren, volgden al dansend en zingend de stoet. De ge­meenteraad kwam 's namiddags in een speciale zitting bijeen. Beslo­ten werd om namens de bevol­king van Hoogstraten een huldeadres gericht aan de koning te sturen.

Hoe de wapenstil­stand op het Klein Seminarie werd verno­men, verhaalde een oud-student in 1936: ‘U kunt denken wat een triomfkreet er na al die miserie op­steeg, toen op maandag 11 november '18 de wapen­stilstand bekend geraakte. Dit geschiedde aldus: onder den speeltijd van één uur zagen een paar studen­ten van op de koer, door den waaier van de groote deur, aan een laag huisje recht­over 't Seminarie, de eerste Belgische vlag wapperen. Wat verwacht werd, was er dus! Opeens barstte heel de koer in gejuich en gejubel los. Toen verscheen Mr. Superior zelf met een Belgi­sche vlag op de koer en de prefect droeg ze triomfan­telijk rond, begeleid door de fanfare en de springende en dansende studenten. Brabançonne en Vlaamsche Leeuw, geestdrif­tig meege­zongen, en geïmprovi­seerde Marseil­laise ter eere van de Fran­sche "évacués", die achter 't thea­ter huisden! Mr. Walgrave was het uitbundigst van al de pro­fessoren en stond met zijn armen te zwaaien en te roepen om er nog meer geweld achter te zetten. De heeren subregenten werden verzocht alle straffen en kwade noten kwijt te schelden : ze zwierden hun strafboekjes de lucht in en de studenten vingen ze op om ze in duizend stukjes te scheuren. Nog dezelf­den dag wilden de studenten naar huis, en, daar ze niet moch­ten, zat het er op onder de wandeling. Van dien dag af werden er geen werken meer gemaakt en geen lessen meer geleerd: 't was immers wapenstil­stand! eerst Zaterdags mochten ze naar huis.’

Intussen waren de Duitse soldaten van de staf volop bezig met het verbranden van stapels documenten, op de koer van de Hoogstraatse rijkswachtkazerne.

In Minderhout kwam het ’s avonds bijna tot een tragisch incident toen een handvol uitbundige jongemannen een tramwagon vol­stouwden met balken en hem in de Van Aertselaerstraat door de grensomheining ter hoogte van het huis van de familie Mat­thieu ramden. De Duitse schildwachten, die nog steeds op post waren, openden het vuur op de onverlaten die zich -heelhuids- uit de voeten maakten.

11-11-2018 om 05:26 geschreven door janhuijbrechts  

Toen ik precies vier jaar geleden deze blog opstartte had ik de bedoeling dit vol te houden tot 11 november 2018 en er dan een punt achter te zetten. Er was echter één klein ‘probleempje’ waar ik bij de opstart geen rekening mee had gehouden: Al vrij snel bleek deze blog vrij populair te zijn…Sinds het eerste bericht werden er 235.000 pageviews geregistreerd van niet minder dan 35.384 individuele bezoekers. Het leeuwendeel van de lezers ( 82,1 %) is in de Lage Landen te situeren en verder is er een mooie  spreiding van lezers uit de indertijd oorlogvoerende landen gaande van Duitsland over Frankrijk en het UK tot Australië en Canada. Al moet ik toegeven nooit te hebben verwacht lezers uit Brazillië, Japan, Indonesië, Togo of Groenland op deze blog aan te treffen…. Bovendien blijken hel wat bezoekers van deze blog erg tevreden over het aanbod. 2.423 Individuele bezoekers gaven een beoordeling. Niet minder 83 % blog vond e blog heel goed, 16 % gaf als boordeling goed en 2 % voldoende. Allemaal zaken die uiteindelijk hebben meegespeeld in mijn beslissing om ‘In Vlaanderens Velden’ vandaag niet, zoals oorspronkelijk gepland stop te zetten, maar gewoon verder te gaan… De frequentie zal wellicht iets lager liggen, maar er is nog stof genoeg om een paar jaar bezig te blijven…

11-11-2018 om 04:51 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag precies 100 jaar geleden sneuvelde de laatste militair uit de Noorderkempen.  De 21-jarige Elbert Eykens uit Merksplas, een kanonnier in de 2^e Batterij van de 3^e Groeperng van het 12^e Regiment Artillerie werd tijdens een artillerieduel dodelijk gewond door granaatscherven in de buik. Hij overleed in de vooruitgeschoven hulppost in Baarle-Drongen aan deze kwetsuren. Hij werd oorspronkelijk op 11.11.1918 te Drongen begraven. Werd later herbegraven op de stedelijke begraafplaats aan de Kwakkelstraat te Turnhout.

10-11-2018 om 04:20 geschreven door janhuijbrechts  

Vanaf het begin van oktober 1918 werd een deel van de gebouwen van Merksplas-Kolonie in beslag genomen voor het Duitse leger dat er een Kriegslazarett installeerde. Mijn eigen, toen negenjarige grootmoeder was op 3 november ooggetuige geweest van een gewondentransport van de XLIX^e  Reserve-Division dat door Hoogstraten trok:  ‘Een lange colonne vrachtwagens stopte ’s morgens op de Vrijheid.De soldaten die van de camions sprongen zagen er verwilderd, vuil en ongeschoren uit. Ze hadden vooral honger en in een mum van tijd stonden er een tiental bij ons binnen op zoek naar wat te eten. Maar we hadden nauwelijks eten in huis omdat er een Frans vluchtelingengezin bij ons woonde….  Toen ik wat later op straat durfde komen, kreeg ik al meteen spijt want voor de deur stonden twee camions  met gewonden. Ze lagen verkleumd op berries die op elkaar waren gezet in een soort van houten kader. De mannen waren doodsbleek met stoppelbaarden van een paar dagen, sommigen met vuile, bloeddoordenkte verbanden… Eén van hen bleef maar roepen en tieren. Een andere, nog echt een jongen van een jaar of zestien had een paar vingers verloren en zat met zijn arm in een verband met een sigaret bungelend in zijn mondhoek op de treeplank wezenloos voor zich uit te staren. Toen hij van onze buurvrouw, Madamme Stryckers, een glas water kreeg begon hij onbedaarlijk te huilen. Dat zal ik nooit vergeten… Toen ze in de richting van Merksplas waren vertrokken, bleef er op straat een kleine bloedplas over. Het bloed was door de planken vloer op straat gedruppeld. Ik werd misselijk toen ik dit zag...’ Onder de gewonden die in de Kolonie terechtkwamen waren ook een aantal Belgische krijgsgevangenen en gewonde of zieke Belgische Zivilarbeiter.Twee van hen zouen in deze instelling ovrlijden. De 44-jarige Leuvenaar Jan Baptist Bomhals bezweek op 6 oktober in de Kolonie. Deze Jager te Voet was tijdens het bevrijdingsoffensief, op 29 September 1918 gewond krijgs­gevangen gemaakt door soldaten van de XVI^e Beierse Infanterie Divisie. Samen met gewonden van deze eenheid werd hij van het front geëvacueerd naar het Duitse noodhospitaal dat in de Kolonie was gevestigd. Bomhals overleed aan ziekte.  Aanvankelijk werd hij begraven te Merksplas maar op 2 juni 1924 werd hij op de militaire begraafplaats van Lier bijgezet in graf nr. 444

Het verhaal van de 35-jarige Alexander Declerck, gereformeerd soldaat uit het 2^e  regiment Karabiniers blijft echter tot op de dag van vandaag in een mysterieus waas gehuld. Vast staat dat Brusselaar Alex Declerk, gehuwd met Marie Schoolmeesters zich op 4 augustus 1914 melde als oor­logsvrijwilliger. Hij werd ingedeeld bij de 3e compagnie van het 1^e Bataljon van het 1^e Korps Vrijwilligers. Nog maar net was hij bij zijn definitieve eenheid, het 2^e Regiment Karabi­niers beland, of hij werd op 26 september '14 door een commis­sie van legerartsen, wegens ziekte, ongeschikt voor de mili­taire dienst bevonden. Hierop belandde hij in een hospitaal te Gent. Na de bezetting van deze stad door de Duitsers, nam hij de benen nam naar huis. Zijn uniform en militaire papieren had hij -als voorzorgsmaatregel bij een eventuele aanhouding- verbrand. Thuisgekomen in de Zavelstraat, werd hij een half jaar later onder­vraagd door Duitse soldaten, die hem nadat men had verklikt dat er een gereformeerde soldaat, mogelijk zelfs een deserteur, in de straat woonde, aan de tand wilden voelen. Waarschijnlijk verontrust door dit bezoek, besloot Alexander via Nederland opnieuw het leger te vervoegen. Zonder zijn echtgenote van zijn voornemen op de hoogte te brengen verliet hij medio april 1916 zijn woning. Op 1 mei 1916 werd hij ergens aan de grens gearresteerd door de Duitsers. Het laatste be­richt dat zijn vrouw over hem ontving was dat hij op 15 juli van hetzelfde jaar in Aken als burgergevangene werd geïnter­neerd. Vermoedelijk werd hij omstreeks 1917 door de Duitsers als ‘zivilarbeiter’ ingezet bij frontarbeid in de Westhoek en werd hij tijdens het eindoffensief gekwetst. Samen met Duitse gewonden afgevoerd,  belandde hij in Merksplas waar hij op 22 oktober 1918 aan Spaanse Griep bezweek. De burgemeester van deze gemeente verklaarde na de oorlog dat hem niet bekend was over het geval Declerck, zo waren ze bijvoorbeeld niet op de hoogte van het feit dat hij een Bel­gisch soldaat was, sterker nog ze dachten dat het hier een Duitse militair betrof....

09-11-2018 om 12:34 geschreven door janhuijbrechts  

Ook vandaag staat deze blog nog volledig in het teken van de gesneuvelde Britse oorlogsdichter Wilfred Owen MC (zie gisteren). Graag nodig ik u uit om de uitstekende BBC-documentaire Wilfred Owen a Remembrance Tale te bekijken. Klik op onderstaande link.

https://youtu.be/tUTnf8Ry1Vg

05-11-2018 om 05:10 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag, dag op dag precies 100 jaar geleden sneuvelde de 25-jarige Wilfred Owen MC bij de offensieve gevechten aan het kanaal Samber- Oise bij het Frans-Vlaamse Ors. Owen is naar mijn aanvoelen – en gelukkig niet alleen dat van  mij – één van de belangrijkste om niet te zeggen dé belangrijkste Britse dichter van de Grote Oorlog en mag vandaag dus niet ontbreken in de rubriek Zondag Frontpoëziedag. Weinigen hebben op zo’n schokkende manier de gruwelijjke realiteit van de loopgravenoorlog verwoord. Hij schreef de meeste van zijn gedichten in een tijdspanne van amper een jaar, tussen augustus 1917 en september 1918. Tijdens zijn leven werden er enkel vijf van z’n gedichten gepubliceerd en was het wachten tot in 1920 zijn postume bundel Poems door zijn bloedsbroeder Siegfried Sassoon werd gepubliceerd die 23 van Owens’ gedichten bevatte…

Vandaag breng ik in deze rubriek Owens beklijvende  ‘The Next War’

War’s a joke for me and you / Wile we know such dreams are true (Siegfried Sassoon)

Out there we’ve walked quite friendly up to Death / Sat down and eaten with him, cool and bland / Pardoned his spilling mess-tins, in our hanf. / We’ve sniffed the green thick odour of his breath, / Our eyes wept, but our courage didn’t writhe / He’s spat at us with bullets and he’s coughed / Shrapnel. We chorused when he sang aloft, / We whistled while he shaved us with a scythe.

Oh, Death was never enemy of ours ! /  We laughed at him, we leagued with him, old chum. / ?No soldier’s paid to kick against His powers / We laughed, knowing that better men would come, / And greater wars: when each proud fighter brags / He wars on Death, for lives, not men, for flags.

04-11-2018 om 07:28 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag is het precies 100 jaar geleden dat de felle strijd rond Zomergem het leven eiste van een Hoogstratenaar. De 23-jarige Jan Coertjens, brigadier/be­roepsvrijwilli­ger bij het 8^e Regiment artil­lerie werd dodelijk gewond door granaatscherven tijdens een artillerieduel. Hij kreeg een laatste rustplaats op het Belgische militaire ereperk op de begraafplaats van Zomergem maar zijn zerk raakte in mei 1940 ernstig beschadigd door granaatscherven en kogelgaten. Onlangs werd deze zerk echter door Defensie hersteld. Jan Coertjens  was een zoon van Adriaan Coertjens en Maria Theresia De Prins. Deze vrijgezel woonde bij het uitbreken van de oorlog aan het Gasthuiseinde. Hij was de laatste militair uit Hoogstraten die tijdens de oorlog om het leven kwam.

01-11-2018 om 06:43 geschreven door janhuijbrechts  

In het Duitse interneringskamp Sennelager bij Paderborn overleed op 28 oktober 1918 de 77-jarige Hoogstratenaar Cornelis Janssens. Deze gewezen muziekleraar was op 13 mei 1918 in Beringen door de Duitse politiediensten gearresteerd wegens zijn betrokkenheid bij verzetsactiviteiten en als politieke gevangene naar Duitsland gestuurd. Cornelis Janssen werd oorspronkelijk begraven op het zogenaamde Ausländrrfriedhof bij het kasteel Neuhaus-Sennelagern dat op het einde van de Eerste Wereldoorlog meer dan 660 graven telde. Het is onduidelijk of de stoffelijke resten van C. Janssens na de oorlog werden gerepatrieerd. Mogelijk ligt hij in één van de 26 Belgische WO-1 graven die zich nog op deze site bevinden.

31-10-2018 om 04:39 geschreven door janhuijbrechts  

De dodentol van het eindoffensief bleef intussen oplopen. Bij de bevrijding van Hansbeke sneuvelde  op 23 oktober 1918 de 30-jarige Jozef Van Nueten, zoon van de Meerlese burgemeester. Hij was korporaal/kla­roenier bij het 20^e Linieregiment. Tijdens het eindoffensief was hij als muzikant ingezet bij de brancardiers. Hij werd in de omgeving van een eerste hulppost die was ingericht in de woning Maenhoudt in de Veldstraat dodelijk getroffen door granaatscherven. Samen met nog vier andere gesneuvelden,  werd hij ter plaatse in de boomgaard begraven. In december 1918 werd hij daar door zijn broer Vital opgegraven, geïdentificeerd en herkist bijgezet op het kerkhof van Hansbeke.  Kort na de wapenstilstand werd zijn lijk er ontgra­ven en overgebracht naar Meerle.In tegenstelling tot de andere naar Merle gerepatrieerde gesneuvelden werd hij niet onder het oorlogsmonument maar in een individueel graaf er tegenover begraven. Hij was een ongehuwde zoon van Willem Lodewijk Van Nueten, burgemeester en koopman en van Maria Cornelia Smits. Hij was bij het uitbreken van de oorlog student en woonde in de ouderlijke woning in de Kerkstraat nr. 26.

30-10-2018 om 04:19 geschreven door janhuijbrechts  

22 Oktober 1918 was noodlottig voor twee militairen uit het Hoogstraatse. In het Belgisch militair hospitaal te Calais overleed om 14.45 uur de 30-jarige Victor Criem, 1^e sergeant bij het 5^e Linieregi­ment (zie doodsprentje). Op 16 oktober om 7.45 uur was hij doodziek binnengebracht in het Belgisch militair hospitaal ‘Porte de Gravelines’ in Calais waar hij vandaag bezweek aan ‘grieperige bronchopneumonie’, wellicht het gevolg van de zgn. ‘Spaanse Griep’. Hij was de oudste zoon van Jules Criem en Paulina Maria Thuyn. Victor Criem was gehuwd met de Hoogstraatse Renildis Constantina Ceulen. Bij het uitbreken van de oorlog was hij konvooibewaker bij de sporwegen en woonde hij op het Gasthuiseinde. In zijn stamboekdossier staat echter Berchem als domicilie aangegeven. Zijn echtgenote verhuisde in ieder geval tijdens de oorlog naar de Walvisstraat 36 te Antwerpen. Ze zat wegens brievensmokkel en het verdelen ervan van 12 januari 1918 tot 8 augustus in de gevangenis. Ze vroeg na de oorlog een erkenning van haar verzetswerk aan bij Provinciale Commissie voor Nationale Erkentelijkheid. Deze droeg haar op 17 april 1920 voor het Burgerlijk Kruis 3^e Klasse voor. Victor Criem  ligt begraven in graf 911 op het militaire ereperk van de stedelijke begraafplaats Calais-Nord.

In het hospitaal ‘Cabour’ in Adin­kerke be­zweek om 15.00 uur de 35-jarige opper­wacht­meester van de rijks­wacht Willem Raes aan de moordende Spaanse Griep. Hij was een zoon Van Jan Baptist Raes en Joanna Maria Van Keerbergen. Willem Raes was gehuwd met Margaretha Maria Amelia Van Kets. Hij was bij het uitbreken van WO I brigadecommandant van de rijkswacht te Meerle en gedomicilieerd in de kazerne van Meerle. Willem Raes kreeg een laatste rustplaats op de BMB Duinenhoek in De Panne, graf nr. A 207.

30-10-2018 om 03:51 geschreven door janhuijbrechts  

Bij een verkenning van een ogenschijnlijk door de Duitsers verlaten hoeve in Bellem, werd op 20 oktober 1918 de uit Meerle afkomstige Petrus Aerts, korporaal bij het 8^e linieregiment door een sluipschutter in het hoofd geschoten. Over zijn sneuve­len schreef zijn aalmoezenier, de uit Zonde­reigen afkomstige aalmoezenier Joannes L. Mertens:  "De jongen was te moedig; door iedereen was hij gekend als één der beste patrouilleurs en stond hoog in aanzien bij zijne oversten. In Bellem, alvorens aan 't derivatiekanaal van de Leie te komen, weerstonden de Duitsche achterhoeden nog. Pieter alleen trok eene hoeve binnen die bezet was en onver­schrokken, zonder zich te beschutten, schoot hij op de Duit­schers van op de koer der hoeve. Spijtig trof hem een kogel in volle borst en Pieter stortte ineen, zielloos. Zijn commandant en makkers, die hem opvolgden konden zijn papieren en geld niet meer redden; de vluchtende Duitschers hadden hem reeds geplunderd. Ik heb het geluk dan ook niet gehad den braven jongen de Heilige Rechten toe te dienen, doch daarin mag men gerust zijn. Voor het offensief zijn bijna al de soldaten van het bataillon te biechten en te communie geweest en Pieter ook. In alle geval, zoo'n heldendood is een ware marteldood, want, was die brave jongen zoo buitengewoon moedig, dan was het dat hij zulk een hoog besef had van zijne plicht en zijn leven ten beste gaf tot heil van 't Vaderland en zijner fami­lie en vrienden. Vroeger reeds werd hij tweemaal gekwetst en was hij tweemaal gedecoreerd. Moge dan deze heldhaftige dood voor de diep beproefde ouders een zoete balsem zijn op hunne smart..."

Petrus Aerts was een bijzonder ervaren patrouilleur die voor zijn gevaarlijke karweitjes herhaaldelijk werd onderscheiden. Hij werd niet minder dan driemaal geciteerd op de legerdagorders en verschillende keren op de Divisie- en Regimentsorders. Op 4 maart 1918 ontving hij het Oorlogskruis: ‘Caporal d’un courage et d’un dévouement exemplaires; au front depuis 39 mois, s’offrant toujours pour les missions périlleuses; blesse de deux balles au cours d’un e reconnaissance; est resté jusqu’au lendemain dans son poste avancé et ne s’est laisé évacuer qu’ après décision formelle du médicin.’ In de dagorder van het leger op 21 september ’18, bij het verwerven van de Militaire Medaille 2^e klasse, stond het volgende over hem te lezen.: ‘Excellent caporal, d’un dévouement exemplaire. Au front depuis 43 mois. Le 05.09.18, faisant partie de l’équipe spéciale des patrouilleurs chargés d’executér un raid sur la tranchée des Canards, s ‘élance un des premiers à l’ assaut d’un grand abri bétonné dans lequel l’ennemi s’est enfermé et d’ou il se défend à la grenade, au pistolet et al al mitrailleuse. Blessé trés grièvement au début de l’action, il continue à combattre jusqu’ au moment ou le détachement est force à la retraite.’

Bij de bouw van de kazerne Majoor Blairon in Turnhout tijdens het interbellum werd een blok in deze kazerne vernoemd naar korporaal Aerts

Hij was de oudste zoon van Jan Arnold Aerts en Maria Elisabeth Verheyen. Peer Aerts was bij het uitbreken van de oorlog vrachtwagenbestuurder en woonde Heerlestraat 42.

Oorspronkelijk werd Peer Aerts samen met twee andere gesneuvelden begraven in een veldgraf aan de Moerstraat ter hoogte van de hoeve van E. Herteleer. Zijn stoffelijke resten zouden na de oorlog met militaire eer worden bijgezet te Meerle

29-10-2018 om 05:33 geschreven door janhuijbrechts  

Op vrijdag 18 oktober 1918  m 12.00 uur bezweek In het militair hospitaal van Vinkem de 26-jarige Petrus Van Ginneken uit Meer aan zijn verwondingen.  Deze veteraan uit de 9^e cie. van het 8^e Linie­regiment was er twee dagen eerder binnengebracht met verschillende  kogelwonden en een open dijbeenbreuk. Zijn oud sergeant-majoor Constant Holemans omschreef hem als ‘dapper onder vuur, gedisciplineerd en een goede militair’. Hij was een zoon Cornelius Jacobus Van Ginneken en Anna Catharina Janssen. Hij was bij het uitbreken van de oorlog arbeider en woonde tot 1911 in Werkhoven. Het gezin verhuisde toen naar Beerse waar het een woning betrok in de Kwikstraat. Aanvankelijk werd hij begraven op de BMB van Steenkerke maar na de oorlog werd hij herbegraven te Beerse.

29-10-2018 om 05:28 geschreven door janhuijbrechts  

Op de foto de op 15 oktober bij een lijf - aan - lijfgevecht levens­gevaarlijk gekwetste Hoogstra­tenaar Frans Embrechts, soldaat bij het 10^e  Linie­regi­ment. Hij bezweek op 17 oktober 1918 om 20. 15 uur in het hospi­taal ‘ L' Ocean’ in De Panne aan zijn ver­wondingen. Aanvanke­lijk was hij soldaat geweest in het 11^e Linieregiment, tot hij op 27 februari '15 ernstig gewond was geraakt. Zijn herstel duurde maar liefst zeven maanden, waarna hij muteerde naar het 10^e  linieregiment. Frans Embrechts was een zoon van Linus Embrechts en Marie Thérèse Van Weereld. Hij was op 7 februari 1914 in Minderhout gehuwd met Dymphna Donckers. Bij het uitbreken van de oorlog was hij boekbinder en drukkersgast bij drukker/uitgever Jozef Haseldonckx aan de Vrijheid. Hij  woonde bij het uitbreken van de oorlog samen met zijn hoogzwangere echtgenote op het Moleneinde. Zijn dochter Maria Catharina werd een paar maanden nadat hij het leger vervoegd had geboren.

En nog liep de dodentol op. In het Reserve-Lazaret Kablitz in het Duitse Braunschweig over­leed de in Merksplas geboren, maar in Hoogstraten gedomici­lieerde krijgsgevangen korporaal Karel Dockx, beroepsvrijwil­liger bij het 8^e  Linie­regiment. Karel Dockx was een zoon van Louis Dockx en Maria Theresia Van Tiggel. Karel Dockx was op 1 augustus 1914 in het leger gegaan als beroepsvrijwilliger. Hij werd op 24 augustus 1914 bij Namen krijgsgevangen genomen en verbleef het grootste deel van zijn gevangenschap in Soltau in Niedersachsen. Hij bezweek aan ‘grieperige longontsteking’, wellicht het gevolg van de zgn. ‘Spaanse Griep’. In het bevolkingsregister van Hoogstraten staat hij ingeschreven als sigarenmaker en woonde hij aan het Moleneinde. In zijn militair stamboekdossier staat echter de garnizoensplaats Mariembourg als domicilie aangegeven. Een paar jaar na de wapenstilstand werden zijn stoffelijke resten gerepatrieerd en werd hij herbegraven op de militaire begraafplaats van Leopoldsburg.

28-10-2018 om 06:24 geschreven door janhuijbrechts  

Op 15 oktober 1918, bij de aanval op Torhout werd onderluitenant Leo De Nayer op slag gedood door een kogel in het hart. Filip De Pillecijn, die in de Frontbeweging bevriend was geraakt met deze Temsenaar schreef een paar weken later volgend poëtisch maar ook verbitterd in memoriam voor zijn gevallen frontkameraad:

Nauw had de storm der jeugd u in zijn armen

Getild, o schoon soldaat, de driftenrijke

En dronken zeegning, die de lip doet reiken

Naar ideaal, ’t hoogeedle, bruisend warme.

De tijd stond stil. De uren van erbarmen

Verzonken dieper naar de rei der lijken

Wies, en tot de starren, golfde slijk en

Bloed en haat, veel forscher dan het karmen.

O ! Hoofdig is het lied van de banieren.

Waaiend hun trots boven het rood festijn

Van veel verminkte borsten. Ach ! Uw oog

Had zich beroerd aan d’al te fellen wijn.

Thans rijst de logen die uw jeugd bedroog.

O schone soldaat, en die uw dood komt vieren

28-10-2018 om 06:18 geschreven door janhuijbrechts  

Op 17 oktober 1918 werd in de In de omgeving van Torhout de 24-jarige Jan Frans Peeters, een soldaat/oorlogsvrijwilliger die in de 1^e cie. van het 1^e Bn. van het 18^e Linieregiment diende op slag gedood door granaatscherven in zijn hoofd. Hij werd aanvankelijk begraven in een veldgraf bij een hoeve links van de baan Torhout-Roeselare ter hoogte van kilometerpaal 1. Later werd deze gesnbeuvelde herbegraven in Torhout maar op 25 februari 1921 werden zijn stoffelijke resten bijgezet op het kerkhof van de huidige Hoogstraatse deelgemeente Wortel. Zijn familie was kort na de Wapenstilstand van Sint-Pieter-Woluwe naar de Noorderkempen verhuisd. Zijn graf werd er echter nog voor de Tweede Wereldoorlog geruimd.  

27-10-2018 om 04:11 geschreven door janhuijbrechts  

In het Belgische militaire hospitaal Virval in Calais overleed  op dinsdag 15 oktober 1918 om 06.35 u. -- vermoede­lijk aan de moordende Spaanse griep- de 30-jarige Hoogstratenaar Frans Wante, soldaat bij de transportcompagnie van het 8^e  linieregi­ment. Deze eenheid was op haar beurt ingedeeld bij het ver­voerskorps van de IV^e  legerdivisie. Wante was oorspronkelijk een cavalerist, meer bepaald een lansier geweest, maar muteerde later naar de vervoerstroepen. Hij was een zoon van Joseph Wante en Elisa Verschueren. Frans Wante, die voor de oorlog uitbrak, één van de tientallen Hoogstraatse sigarenmakers was geweest,  was gehuwd met Irma Maria De Bie en had één zoon, Karel Henrik. Deze zoon,  die geboren werd een paar maanden nadat zijn vader gemobiliseerd was, zou als zogenaamd ‘enfant de la patrie’ na de oorlog op kosten van de Belgische regering mogen studeren en voor een carrière bij het leger kiezen. Hij zou uiteindelijk afzwaaien met de rang van majoor, na een rijk gevulde loopbaan die hem als militair attaché bij SHAEF in alle uithoeken van de wereld had gebracht. Frans Wante kreeg een laatste rustplaats op het militaire ereperk van de begraafplaats Calais Nord.

27-10-2018 om 04:09 geschreven door janhuijbrechts  

De hervatting van het geallieerde eindoffensief op 14 oktober 1918 kostte al meteen het leven aan een soldaat uit de Noorderkempen. In een geïmproviseerd veldhospitaal te Moorslede bezweek de 24-jarige Meerle­naar Jozef Adriaen­sen, soldaat bij het 12^e  linieregiment aan zijn verwon­dingen nadat hij was getroffen door een machinegeweersalvo. Hij werd vier dagen later op de gemeentelijke begraafplaats van Beitem – Rumbeke begraven. In oktober 1921 werd hij herbegraven in Meerle. Zijn broer Jaak werd tijdens het eindoffensief zwaar gewond. Jozef Adriaensen was de op één na jongste zoon uit het kroostrijke gezin van Corneel Adriaensen en Anna Catharina Gysbrechts. Deze vrijgezel was bij het uitbreken van de oorlog landbouwer/molenaar en woonde op de Elsakker.

25-10-2018 om 02:19 geschreven door janhuijbrechts  

Op 4 oktober 1918 sneuvelde bij de bloedige strijd rond Staden op het gehucht Vuilpan de 24-jarige Merenaar Henri Voeten, oorlogs­vrijwilliger in de 12^e compagnie van het 23^e Liniere­giment. Er restte te weinig van Voetens stoffelijk overschot- die door een artille­rievol­treffer was geraakt- om bijgezet te worden in een veld­graf. Voeten had een reputatie als onvervaard pa­trouilleur. Op 8 augustus 1918 werd hij op de legerdagorders van de Divisie geciteerd wegens moedig gedrag onder vijandelijk vuur. In dezelfde maand werd hij opnieuw geciteerd, ditmaal op de legerdagorders en voorgedragen voor de Militaire Medaille 2^e Klasse: ‘Soldat d’ élite: faisant partie sur sa demande du peloton de patrouilleurs de 7^e D.I. N’a cessé d’y faire montre d’un bel allant et d’ une grande bravoure. Le 27 aout 1918 au cours d’un attaque conte les organisations ennemies nord de Langemarck, et chargé de conduire une colonne d’ avant, s’est brillamment comporté au cours de l’ attaque a coopèré pour une large part à la capture de prisonniers et à l’occupation définitive du poste conquis’.  Op 3 september 1918 werd hij werd hij opnieuw op de legerdagorders geciteerd voor de moed waarmee hij bij een raid de vijandelijke lijnen was binnengedrongen. Henri Voeten was in het burgerleven knecht geweest bij Keeske Goet­schalckx op het Looi. Hij was een ongehuwde zoon van Johannes Voeten en Carolina Maria Van Breda.

24-10-2018 om 06:18 geschreven door janhuijbrechts  

Tijdens het eindoffensief onderscheidden ver­schillende militairen uit het Hoogstraatse zich op bijzondere wijze. Op de foto Hoogstratenaar Gaston De Keuster, die als 1^e sergeant in de 7^e compagnie van het 1^e Regiment Grenadiers diende. Hij werd op 8 oktober 1918 als volgt geciteerd op het legerdagorder:

‘...Uitmuntend onderofficier, begaafd met grote dapper­heid. Heeft zich bijzonder onderscheiden door zijn moedig initiatief gedurende het offensief. Op 28 september heeft hij te Wollemo­len, door uit de reservestellingen te komen met enkele solda­ten, naar de eerste linie te gaan en er een be­langrijke vijan­delijke post, sterk verdedigd door mi­trail­leuzen aan te vallen op persoonlijk initiatief. Heeft het zijne bijgedragen tot het veroveren van deze post en het maken van krijgsgevangenen...’

De Hoogstraatse oorlogsvrijwilliger/korporaal Gust Pee­ters, uit hetzelfde regiment als De Keuster werd eveneens op het legerdagorder vermeld voor ‘zijn schoon gedrag gedurende den Slag van Vlaanderen en zijn voortreffelijke houding gedu­rende zijn 39 maanden verblijf aan het front.’ Ook de Hoogstraatse eerste sergeant-majoor Gaston Corne­lissen uit het 16^e  Linieregiment werd op het legerdagorder vermeldt: "Uitstekend onderofficier, bezield met een buitenge­wone dapperheid en ontembare moed. Gaf daarbij steeds blijk van de schoonste militaire hoedanigheden, welke gepaard gaan aan zeer verheven gevoelens van vaderlandsliefde en hoog begrip van plicht. Onderscheidde zich door zijne overschrok­kenheid en miskenning van 't gevaar gedurende de gansche oorlogsperiode en bijzonder tijdens het groot offensief in Vlaanderen. Werd zwaar gewond op 31 oktober '18 wanneer hij aan 't hoofd van zijn peleton den aanval leidde aan de vaart van Schipdonck. Aan het front sinds het begin van den oorlog." Deze bekwame onderofficier was drager van de Herinneringsme­daille '14-'18, de Overwinningsme­daille, de IJzermedaille, de Militaire Medaille, het Oorlogskruis mét palm, het Franse Croix de Guerre en de Britse Military Medal.

24-10-2018 om 06:09 geschreven door janhuijbrechts