gisteren was het dus tot vier uur snachs studio vitalski-time anders dan myn aanwezige webmaster Jurgen het zich voorstelde wordt er keihard gewerkt op zo'n sessie... de tot styandkoming van de driehonderd bladzyden die we nu hebben ervaar ik als zwalpen door dryfzand maar intussen ligt daar zelfs de kick juist...
gisteren naar de aangrypende voorstelling 'magic palace' geweest... hier regisseur bart van nuffelen met gouwleider gie cassiers in de foyer van de bourla... bart kon ieder moment worden opgebeld om de derde bevalling van zyn vrouw by te wonen...
op tine na, die àbsoluut photo-schuw is, ongeveer de ganse gebroken balzaal-crew; soep eten een uurtje voor het concert... net echt... angelina ziet er wel wat moe uit... ...
diane broeckhoven en haar beroemde coiffeur van de ossenmarkt
uit de ever-continuing correspondentie talski-broeckhoven...
Dag Vitalski,
Ik laaf me iedere keer weer aan je kritiek en betrokkenheid over mijn boek. Laat me gauw eens horen wat dat te weinig subtiele zinnetje was? Ik ben al ongerust.
En die theorie van Kundera wil ik wel eens opzoeken en lezen. Ik vind zelf juist, doordat het einde zo voorspelbaar is, dat het happy mocht zijn. Tenminste: dat het boek op een gelukkig moment mocht eindigen.
Want of het na dat feestje allemaal koek en ei is en blijft, is nog maar de vraag.
Ik zie de personnages wel voor mijn geestesoog, maar meer hun energie dan hoe ze er echt uit zien. Natuurlijk is Julienne een beetje dik en Melba lijkt vaag op de Poolse werkster van mijn buren, maar ik heb niet echt een beeld dat ik zou kunnen uittekenen. Wel gebeurt het soms dat ik een man op straat zie en dat ik denk: dat lijkt verdorie Sylvain wel.
Zoals ik al eerder zei: ik had daar een absolute loser van willen maken, maar al na een paar bladzijden hield ik van 'm en zwakte dat losers-imago vanzelf af.
Ik kan me zo voorstellen dat je een familie Gebroken Hartenfamilie wordt en je geborgen weet in de schaduw van het Decap-orgel. Ik was ontroerd toen die twee keurige meneren op het podium stapten.
Vanmiddag heb ik uitgebreid aan een vriendin zitten vertellen wat de avond van gisteren bij me opriep. Kun je geloven dat we wel eens een uitstapje maakten met ons gezin (pa, ma, zus, broer en ons Diane), zo tussen mijn 12e en 15e, want toen hadden we onze eerste auto, een Fiat 1400- zo'n omgekeerde badkuip. We stopten dan in de 14 Billekens of een ander baancafé, waar onze pa een danske deed met ons ma terwijl ik me dood zat te schamen. Daarna deed hij een danske met mij, waarbij ik trots en schaamte tegelijk voelde. Toen die mensen gisteren gingen dansen op het podium kreeg ik bijna de tranen in mijn ogen van nostalgie.
Destijds keek ik er op neer, nu is het kunst. En heb ik een beetje heimwee naar de eenvoud van leven en vermaak.
Trouwens, dat gedicht over God als transseksueel vond ik ook meesterlijk. Heb jij dat geschreven? Ik geloof dat ik even iets miste. Of zei je nu dat Guido het geschreven heeft?
Ik ben dankbaar met een vriend als jij, echt waar, en ik ben
altijd zo trots op je.
we gaan het nog allemaal ordenen en inpakken maar in progress zie je hier al flink wat fragmenten van het marathoninterview... er zit rommel by en er zitten briljante dingen by. zelf vind ik het interview van sammy deburggraeve fenomenaal... als ik dat terugzie herinner ik my ineens die spreekroes (toen was ik al achttien uur bezig) en by nader inzien is dat publiek precies ook onder hypnose...
meta-vitalskiblogger jimmy wil zyn kaart voor de cure aanstaande vrydag
let's johnny thunders!!
