Je hebt zo van die stervelingen die er prat op gaan om in ieder gesprek dat ze voeren wat met namen en citaten te gaan rondstrooien en daarmee hun gesprekspartners zand in de ogen strooien omtrent hun vermeend intellect. Iedereen kent er zo één en iedereen wordt er wel eens door overdonderd. Het wordt in medialand gediagnosticeerd als het "Syndroom van Simonart", genoemd naar de gelijknamige Humo-jounalist. Ik moet toegeven, ik begin hem te verstaan, die Simonart. Sinds ik het zuipen van slechte wijn (volgekapt met wrange sulfieten en bijtende tannines) heb afgezworen hang ik veelvuldig in mijn zetel in de hoop dat mijn geest gevuld wordt met cultureel verheven thrillerseries, cinefiele spreidstanden en literaire kanonnen. Om dat te kunnen doen moet je een aantal magazines absorberen met recensies van andere malloten die van dat hele godverdomde culturele landschap iets menen af te weten. Geloof me, het kost handenvol tijd(verlies) en van de weeromstuit moet je ook nog eens langs de verschillende kanalen snorkelen op je tv om te weten wat voor goeds er op diezelfde kanalen te zien valt.
Besluit: post-toxicomanen die zich bezondigen aan doe-dwang zijn ideale gesprekspartners wanneer andere nitwits met minder doorzettingsvermogen de verveling niet kunnen overmeesteren. Het bewijs wordt geleverd door onderstaande alinea.
De cultfilm Magnolia wordt onthouden vanwege de exquise vertolking van Tom Cruise als Frank Mackey, een soort übermacho. De rol die voor mij het meest beklijvend was, was die van Phyl Parma: de verpleger van Frank Mackey's biologische vader. Hij zegt weinig, dremmelt wat nerveus door het beeld en heeft geen significante rol. Hij is de perfect vleesgeworden verlegenheid in de film. Maar op één of andere manier hield zijn onderdrukte schwung mij in de tang, de tristesse en bravoure waarmee zijn handelingen zijn karige woorden ondersteunen is magistraal.
De schellen vielen van mijn ogen toen ik een aantal maanden later de krant opensloeg. Een acteur was vereenzaamd en vol schuldgevoel ten onder gegaan aan een overdosis in zijn tweede verblijfplaats in de Big Apple. De overdosis trok eerst eerder mijn aandacht dan de acteur an sich, daar zit mijn eigen problematiek natuurlijk voor iets tussen. Toen ik de bijbehorende portretfoto in de gaten kreeg herkende ik hem meteen, de verpleger, Philip Seymour Hoffman. Een erudiet product van de method-acting. Hij kreeg een oscar voor zijn rol in Capote en een nominatie voor Doubt. Bekijk ze... alledrie. Kruid je volgende gesprek met zijn naam en nagedachtenis zodat hij niet verloren gaat. Misschien levert het wel een vriend voor het leven op of een nieuwe internetvlinder-relatie.
Misschien nog even dit: een rijbewijs inleveren doe je in het district waar het misdrijf gepleegd is. In mijn geval op de politierechtbank van Hasselt. De politierechtbank van Hasselt is gevestigd in het gloednieuwe gebouw dat een wazige boomstructuur verbeeldt. Verguist door velen maar ik vind het een architectonisch zeer geslaagd bouwsel. Je bent verplicht om je aan te bieden met paspoort, rijbewijs en "bijgevoegd schrijven". De gedateerde meidengroep die deze formaliteiten voor jou volbrengt is een korte omschrijving en een anekdote waard. Hun BMI bevindt zich zowat ter hoogte van hun IQ, dat zowat rond de 40 moet zijn.
Na wat onnozel uitstelgedrag bood ik mij op een plompverloren vrijdag aan, met auto. De half gevulde glazen cava stonden nog op de burelen, hier en daar een verloren broodje. En dan bleek hun printer niet naar behoren te werken waardoor het document dat ik diende mee te brengen bij het ophalen van mijn rijbewijs niet kon worden afgedrukt. Enfin, een hilarisch tafereel dat nog maar eens bewijst hoe de papiermolen malfunctioneert en we allemaal slaafs onze job doen. Niks mis mee, het relativeert gewoon weer heel veel.
PS: het misdrijf waarvan sprake is voor een andere keer.
Toen de kruisiging eerder regel dan uitzondering was hadden de Romeinen meteen een gepaste strafmaatregel gevonden voor de onderhorigen aan de rechterzijde van hun zee. Pontius Pilatus was de onfortuinlijke executeur die toezicht hield op de chaotische joodse provincie.Toen hij de vermeende zoon van God voor zich kreeg dacht hij dat varkentje wel eens te wassen, in onschuld. Pontius kweet zich van zijn taak, liet de joden democratisch beslissen over het lot van hun verlosser en dat was dat. Jezus werd gearresteerd op donderdagavond, werd veroordeeld de volgende morgen om diezelfde namiddag rond het negende uur met zijn kruis de knekelberg te worden opgestuurd. Hij stierf voor zonsondergang.
Mocht Pontius verrijzen en gekatapulteerd worden naar de dag van vandaag zou hij dan tevreden zijn? Hij geselde en joeg een man over de kling die de wereldgeschiedenis heeft doen kantelen.
Maar de patriarchen, aristocraten en andere dictators leren uit hun fouten. Uit angst voor het martelaarschap, dat vaak leidt tot verering in plaats van een precedent voor dissidenten, worden antihelden weggemoffeld in één of ander kamp zodat hun vrijlating achteraf eerder een gunst lijkt te zijn van het schrikbewind dan een niet meer dan logische maatregel. De manwijven van Pussy Riot zijn daar de spijtige getuigen van. Volkert van der Graaf werd vrijgelaten dit jaar. Hij vermoordde Pim Fortuyn na xenofobe uitspraken. Pim werd een martelaar net als Theo van Gogh, de regisseur die de muselmannen verdacht van geiten neuken. Zijn de Nederlanders daardoor "meer" rechts geworden? "Minder, minder, minder" Werd er gescandeerd door de adepten van Geert Wilders. Het is dus geen misvatting te denken dat de executie van een goeroe nog kan leiden tot een maatschappelijke kanteling naar deze of gene zijde.
Het is ook geen misvatting dat ik mijn rijbewijs moet inleveren voor een maand. Het is het gevolg van een veroordeling voor een dwaze dwaaltocht van een jaar geleden. En zo komen we terug bij Pontius Pilatus. Hij berechtte, veroordeelde en strafte een man op 48 uur en dat is juridisch en pedagogisch perfect verantwoord. Maar ik word nu nog afgestraft voor iets wat een eeuwigheid geleden lijkt. Ik wil me hier niet opwerpen als een martelaar maar ik vraag me toch af of de traagheid van ons juridisch apparaat nog de juiste oorzaak-gevolgrelatie heeft. Ik word door dit vonnis herinnerd aan iets dat ik in een vorig leven heb mispeuterd. De veroordeling schiet zijn doel compleet voorbij. Ik onderga de straf want om de rechterlijke macht te manipuleren moet je nog steeds jood zijn. Zij kochten in het recente verleden hun veroordeling nog af na jarenlange oplichting van de fiscus met astronomische bedragen.
Het voelt een beetje kwajongensachtig nu. Alsof je belletjetrek gaat doen. Mijn laatste bericht dateert alweer van zo lang geleden. Wat me nu getriggerd heeft, is de vraag van een advocaat: "schrijf je nog?". Ik was perplex, had het niet verwacht vanuit zo'n hoek. Ik ga me hier geenszins laatdunkend uitlaten over de magistratuur of me bezondigen aan ridicuul hokjesdenken. Ik was gevleid, punt.
Creativiteit heeft altijd iets compulsief waardoor je bij een schorsing van je uitspattingen wat geconstipeerd geraakt. En een verdrongen keutel doet je wat ongemakkelijk schuifelen op je stoel. Je uitstelgedrag wordt beloond met rare scheten en die hebben ook wel even hun charmes. Maar uiteindelijk moet je toch naar het toilet. De bevrijding die je daarop voelt is met niets te vergelijken.
Dit is dus mijn literaire latrine. Maar het voelt meer als belletjetrek. Je trillende tengel die naar de knop reikt, de adrenalinestoot die je doet spurten naar een ander portiek van waaruit je een goed zicht hebt op de gevel van je slachtoffer. Wat er achter die gevel schuilgaat weet je niet. Het maakt je nieuwsgierig en tegelijk wat stout. De spanning stijgt, je neus kittelt tegen de korrelige baksteen. Misschien verstoorde je wel een correcte erectiehoek waar een postorderbruid al maanden op wachtte om dat ene onvervulde standje te doen. Of reed de tondeuse van een prijs-pekinees een scheve schaats waardoor die nu iets minder "prijs" zal zijn de komende zes maanden.
Feedback, daar hoop je eigenlijk op, stiekem. Want wanneer het deurgat leeg blijft voel je een lichte ontgoocheling. Het hengelen naar aandacht en waardering is iets onbevattelijk. IJdelheid ook, het vleit me nu eenmaal dat mijn schrijfsels een minieme verstrooiing veroorzaken voor sommige van mijn Facebook-vrienden.
Zuipen doe ik nog steeds niet, ik slik mijn antabuusjes. Ik moet ze wel gaan afzweren volgende maand, zowat rond de achtste maar ik heb er vertrouwen in. Alcohol zal de verboden vrucht blijven, wellicht. Zoals het vuur: Gevaarlijk en tegelijkertijd aantrekkelijk.
Mijn verrijzenis dus, niet na drie luttele dagen maar na x-aantal dagen. We kunnen niet allemaal Christus zijn en daardoor tegelijkertijd de verlosser van de mensheid.
Een verdroten vrouw zoekt tevergeefs naar haar minnaar. Ze heeft zich nog niet verzoend met de dood van Hem. Hem zou moeten liggen achter een rotsblok in een wat vochtige grot samen met anderen, Hem is vermoord door de heersende macht, de staat. De vrouw loopt wat beduimeld naar buiten, spiedt in het rond. Geen Hem, wel een tuinman daar bij het perkje. Hij schoffelt. Of hij Hem gezien heeft. Dat ze zich geen zorgen hoeft te maken, zegt hij. Hem is overal. Ze herkent Hem in de tuinman. De verkreukelde minnares doet een knieval neemt de hand van de tuinman. Hem leeft, is verrezen, denkt ze. Hem is hij en omgekeerd.
Haar euforie wordt al snel gefnuikt wanneer de tuinman haar sommeert te gaan, Hem met rust te laten. "Noli me tangere", fluistert hij. Hoewel Maria Magdalena het moeilijk heeft om haar minnaar, Jezus, weer los te laten doet ze het toch. Hem streeft naar een hoger doel en zal nog verschillende malen verschijnen in andere gedaantes maar zal nooit meer ten volle mens zijn.
Zal ik nu al betalen, vroeg ik, stel dat ik nooit levend uit deze stoel raak? Dan heb jij tenminste je centen gehad. Nervositeit en angsten verdonkeremanen met een goede grol is altijd een leuke lapsus. Het was al héél lang een krioelend verlangen.Waarom weet ik zo net niet. Die verdomde drang om mij uit te drukken via allerhande kanalen, behalve in een goede dialoog, is er altijd al wel geweest. Ik bekladde mijn slaapkamermuren met onbestemde droedels. Een prikbord moest altijd mijn signatuur dragen. Het leek wel alsof ik absoluut iets wou achterlaten, hier. Ik krabbelde en kraste zonder verpinken. Nietsontziend. En ook nog eens op alles. Op de All Stars van de onbereikbare schoonheidskoningin, op de brooddoos van mijn veel te dikke klasgenoot, op het muurtje van de parochiezaal en de muren van mijn slaapkamer. Trots was ik er zelden op, niets is ooit perfect. Gaandeweg ben ik er mij in gaan bekwamen en af en toe complimenteert een onverlaat er mij wel eens mee.
Zorgvuldig had ik een grafische uitspatting gekozen (eentje van Thom Yorke), ik vond het nogal pretentieus om zelf iets te ontwerpen en dat dan in mijn huid te laten beitelen. Ik had er wél wat aan toegevoegd met behulp van een laptop, want ik leefde in de veronderstelling dat die artistieke nitwits ook al in het digitale tijdperk leefden hoewel ze kwistig met naald en inkt de huid van allerlei klootjesvolk verfraaiden. Het had destijds al niets marginaal meer, in de verschillende roddelbladen pochten de celebs met hun triviale tribals en clichématige oosterse symbolen.
Ik was al verschillende weken nuchter. En dat moest zijn beslag kennen. Zoals al die onbekende soldaten overal, in steen gekapt of in brons gegoten, hun plaats bijeen sneuvelen op pleinen en straathoeken. Ik was er rotsvast van overtuigd dat ik nooit meer in de vergeetput van de drank zou belanden.
Ik had een pijnlijke plaats uitgekozen, de binnenkant van mijn linker bovenarm. Het mocht geen ijsbrekende opener worden bij elk aan te knopen gesprek. Het ontwerp had ik netjes afgedrukt in de juiste grootte om een week later effectief te laten branden. Een half uur nadat ik mij plompweg in de stoel had gesmeten, had ik mijn eigen onderhuidse gravure. Het heeft iets masochistisch voor zover er aangename pijnen bestaan.
Ik vierde van puur jolijt mijn nieuwste aanwinst met een glas witte wijn die een fles werd, een vat, een wijngaard, een streek, een druif,.... want hervallen doe je altijd neuriede de arts...
PS: de doffe oneliner die erbij hoort verdient een apart schrijfsel.
De grilligheid van een dame in de menopauze. Zo fluctueerde de olieprijs in die tijd, zowat half jaren '80. Geen enkele zelfingenomen cowboy in het verre Texas kon de gemoederen bedaren wanneer de sjieke sjeiks van de OPEC beslisten hun ontgonnen zwarte goedje in prijs te verhogen. Alternatieven werden druk gezocht, de cokes zaten ondertussen te diep. Op het puntje van de stoel wachtten de brave huisvaders af. Hun baan stond op de helling en het staken waren ze al lang beu. Zij die net uitgebraakt waren door de middelbare school, met een A2-diploma op zak, wilden gaan trouwen met hun lief en kindjes kopen. Maar dan moest er brood op de plank komen want fermettes bouwen zichzelf niet en zo'n bombastische bolide voor je deur was zeker geen overbodige luxe. Na een slordige sollicitatie of honderd had je nog steeds geen baan. De trouwpartij was al minutieus gepland want je schoonouders geloofden steevast in je kunnen, het was alleen een kwestie van tijd. Maar je kwam telkens thuis van een kale kermis na weer een mislukt gesprek, de das om je nek werd stilaan een strop.
Maar wanneer de nood het hoogst is.... Je moeder had al eens gepolst bij de vrouw van de schepen want ze lazen dezelfde boekskes bij de coiffeuse. De volgende dinsdagavond zat je wat beduimeld tegenover de schepen in Café Germinal. Met een stamel in je stem hengelde je naar een plaats bij de staat want dat was je ware... een goed pensioen, goede uren, goed loon. Wat wil een mens nog meer? Op de ijzerweg was het zo slecht niet, de Post en den RTT waren uitgesloten want je had geen kaas gegeten van papieren. Na een aantal verstuikingen van de kiezels en chronische jicht van de kille weersomstandigheden blok je je suf op het examen voor treinbestuurder. Je slaagt. De onregelmatige uren zorgen ervoor dat de vrouw die zo verknocht aan je leek de hele buurt beter lijkt te kennen dan je dacht, vooral de mannelijke helft dan. 2 kinderen en een echtscheiding later zoek je naar een nieuwe uitdaging. In een flauwe bocht van je midlife crisis stuur je je locomotief de verdoemenis in vlakbij een product van je preutse opvoeding doorspekt van schuld en angsten. Balans: 80 doden en 178 gewonden.
Een zure oprisping met zinderende naweeën, een vluchtige tongrol uitgedeeld of ontvangen als geschenk voor een geile blik, een toffe boutade of een wulpse gril van een heerlijke heup. Meestal duurt ze niet langer dan een bas of vijf op de vloer van een danskeet of is het een iets té intens afscheid in een welriekend achterafsteegje. Dat is de "natte zatte zoen". Ze verschijnt in drie verschillende vormen:
In de gegeven vorm....
In de gekregen vorm...
In de simultane vorm...
Vervelendst zijn ze wanneer ze het begin zijn van een dwaze éénzijdige verliefdheid die geheid op een sisser afloopt. Het leukst zonder gevolg voor beide partijen en dan worden ze een collector's item, een trofee. Ze worden bewaard in een nog onontgonnen drijvend orgaan ergens onder een zwevende rib en wanneer het past kunnen ze worden opgediept. Wanneer de twee kussers elkaar dan achteraf tegen het lijf lopen voelen ze allebei eventjes het ongewild mystiek concordaat dat enkel door hen wordt gedeeld.
Onlangs bleek het orgaan te falen. Zij had de zoen verbannen, ik niet. Een beetje verbouwereerd was ik erdoor.
Maar het overkomt mij ook. Het omgekeerde. Na een hele hoop poespas viel mij de tongrol pas te binnen. Bij een andere verovering dan. Het zijn dat soort overpeinzingen dat je weleens doet zwijmelen, tijdens een wandeling op een stukje weg van Pontius naar Pilatus wanneer het onontdekte orgaan achter de zwevende rib zich pardoes roert en een plezante kriebel of een onaangename steek veroorzaakt....
Of zo stel ik het me toch voor... een beetje dwaas en puberaal misschien...
PS: AFBEELDING: U had waarschijnlijk dat afzichtelijk gedrocht van Klimt verwacht. mispoes, Lichtenstein möchte es sein, of zoiets.
Intens baggeren, plonzen en ploeteren is een tijdverdrijf dat nergens op slaat. Het kan me niet bekoren, ik onderga de weersomstandigheden zeer zen. Al dat vertier in plaatselijke plassen is hooguit verfrissend voor diegene die lijden onder hun eigen vraatzucht die vetophopingen veroorzaakt op allerhande plaatsen waar zij ze liever niet hebben. Geen sprankel water is nog veilig bij deze verzengende temperaturen. Er zijn er die zich verschuilen en er zijn er die zich zeer bewust blootstellen aan de klimatologische uitwas... onder de laatste categorie reken ik mezelf. De hondsdagen deren mij amper, integendeel.
En dan krijgen we op de koop toe ondertussen nog een nieuwe koning, met ambitie. Ik ben niet het soort manspersoon dat zonder onderbouwde argumenten zijn mening gaat liggen spuien omtrent verfoeilijke instituten maar vandaag leek het me toch wel kies om even tegen heilige huisjes te trappen:
Niet gespeend van enig schuldgevoel laat je, als nieuwbakken monarch, een aantal onderdanen in apenpakken opdraven om je ego te strelen. Daarbovenop moeten ze nog eens machtsvertoon verspreiden met allerhande speelgoed dat zich laat benoemen met ridicule afkortingen (vb: AF-2/hs). Aan de zijlijn plaats je een aantal nitwits met tricolore waterijsjes die met hun debiele enthousiasme omtrent hun morzel vaderland geen blijf weten. Je bent zelf de pas ontloken troonopvolger die het genetisch product van een monarchie is met een capabele zus en een enfant terrible als broer. Je hebt een hersencapaciteit ter grootte van een doperwt met grootheidswaanzin en iedere gezagsdrager drukt zich eufemistisch uit over je bekwaamheid met volgende zinsnede: "Ik hoop dat hij zich goed laat omringen...." en je hebt zeker niet het gevoel te acteren als marionet in een futiel poppentheater waar een homoseksuele geïntegreerde pastavreter de plak zwaait. Naïviteit is vaak nog heerlijker dan ontkenning van je eigen onvermogen om te regeren. Het noopt mensen tot compassie of laatdunkendheid. Volksvermaak. Onze hoop rust in het feit dat die zogenaamde 'omringing' een uitschuiver maakt zodat het tenminste nog iets beklijvends krijgt want al die intellectuelen die wat krols lopen te dwepen met je persoonlijkheid moeten wel een dubbele agenda hebben of worden zwaar verloond om je lof toe te zwaaien. Daarom ruikt dat hele carnaveleske gebeuren naar Ensor. Ik zag zijn mindere werken afgelopen week nog prijken aan de muren van het MuZee.
Deze onderdaan kon er jammer genoeg niet omheen, het is zo'n moment dat ik half lallend op m'n best was, met een goed afgemeten hoeveelheid sangria-fruit in mijn bek lopen fulmineren met de juiste bewoordingen, kronkelend rond mijn gesprekspartners. Bij deze temperaturen gaat je stofwisseling net ietsje sneller waardoor je alcoholtolerantie verhoogt tenzij je weigert je in de lommerte te posteren. Mijn onzorgvuldig afgestoken monologen leidden dan vaak tot schuddebuiken en dijenkletsen.
En of dat nog niet erg genoeg is, een slordige 500 kilometer verder schrijden een aantal wieltjeszuigers zich voort op smeltend asfalt, de winnaar is al lang bekend, de troostprijzen verdeeld (wat heeft dit dan nog voor zin?). De muzelmannen sneuvelen tijdens aanslagen van kneedbommen, stieren worden aangezet tot het verpieteren van Spaanse waaghalzen, de opwarming van de aarde is nu écht wel bewezen (ten minste tot de volgende plensbui), de GAS-boetes voor verkeerdelijke bankzitters swingen de pan uit, politici zijn zakkenvullers, alle priesters zijn perverse pedo's, negers goedlachse luieriken, andersvaliden zijn profiteurs van de ziekenkas, de was is nog niet gesorteerd, de solden hebben uw overbodige behoeftes onvoldoende bevredigd en het is te warm om het gazon te maaien.
Mocht u nu toch nog verlegen zitten voor een onderwerp tijdens uw eigenste BBQ aarzel dan niet om mij te contacteren....
Leve de Koning, of toch niet...
Balorigheid zegeviert hier even...
PS: verwacht nu vooral niet dat deze schrijfsels ontaarden in een arrogante weergave van mijn spinsels over de wereld en zijn misbaksels... alstublieft...
Met je liefste lid in half comateuze toestand boven een latrine bengelenheeft altijd iets. Zo'n geval in inox, zonder tussenschotten en met doorlopend stromend water om de zeikerd tot spoed aan te manen. Maar het zijn tegelijkertijd de momenten waarop je zweert om meteen naar huis te sluipen zonder je te excuseren bij je companen voor je veel te vroege heengaan.
Dan sta je daar wat te zwalpen, tracht met één oog je te focussen op een punt in die verdomde pisbak - vandaar die stupide vliegen - en hoop je dat na afloop je voorhuid niet klem komt te zitten tussen de sluiting van je pas gewassen jeans. De plekken die het afknijpende gedruppel hebben veroorzaakt op je broek worden geboekstaafd als "collateral damage". Met een felle kreet werp je je weer in de strijd omdat de lokroep van je halfvolle glas veel aantrekkelijker dan het gebulder van je huisgenoten.
"HALF BEZOPEN IS EEN GEBREK AAN DOORZETTINGSVERMOGEN" Bloklettert mijn polo (een geschenk van mijn veel te ironische zus). En zo is het lijdzaam wachten op een helder moment zodat je met halsbrekende stuurmanskunsten weer thuis raakt.
Voor de sporadische spons is het vooral een voetnoot voor zijn persoonlijke annalen dat leidt tot dijengeklets op de volgende familiebijeenkomsten. Voor de doorwinterde alcoholicus daarentegen is het vooral een bron van weergaloze angsten die je kan onderverdelen in categorieën al naargelang de staat van ontbinding. A priori de alcoholcontroles met daaropvolgend de desastreuze capriolen tegen, en nog beter op, amsterdammertjes . Helemaal misselijkmakend wordt het wanneer je een krantenkop wordt in het dagblad van de volgende ochtend: "V. uit H. (32) reed onder invloed en met te hoge snelheid....". Het heeft iets sadomasochistisch want het herhaalt zich telkens weer, tantaluskwelling ten voeten uit. Mocht uw nieuwsgierigheid naar dit soort van fenomenen het toch dreigen te winnen van uw schroom, ga zitten en wacht tot het verdwijnt.
Pers je door het oog van de naald, liefst meermaals en ga dan van puur jolijt op processie, naar Santiago bijvoorbeeld. En ter voorbereiding wandel je je de pleuris. Het moet pijn doen, zoals afgelopen zondag toen bij zengende temperaturen het Haspengouws landschap zich uitstrekte voor mij en ik een brandend gevoel ervoer in mijn kuiten (de foto werd genomen tijdens de eerste kilometer nota bene....).
Dag 69, afgelegde kilometers afgelopen zondag: 12,5...
vinsantiago
Je hebt zo van die stervelingen die er prat op gaan om in ieder gesprek dat ze voeren wat met namen en citaten te gaan rondstrooien en daarmee hun gesprekspartners zand in de ogen strooien omtrent hun vermeend intellect. Iedereen kent er zo één en iedereen wordt er wel eens door overdonderd. Het wordt in medialand gediagnosticeerd als het "Syndroom van Simonart", genoemd naar de gelijknamige Humo-jounalist. Ik moet toegeven, ik begin hem te verstaan, die Simonart. Sinds ik het zuipen van slechte wijn (volgekapt met wrange sulfieten en bijtende tannines) heb afgezworen hang ik veelvuldig in mijn zetel in de hoop dat mijn geest gevuld wordt met cultureel verheven thrillerseries, cinefiele spreidstanden en literaire kanonnen. Om dat te kunnen doen moet je een aantal magazines absorberen met recensies van andere malloten die van dat hele godverdomde culturele landschap iets menen af te weten. Geloof me, het kost handenvol tijd(verlies) en van de weeromstuit moet je ook nog eens langs de verschillende kanalen snorkelen op je tv om te weten wat voor goeds er op diezelfde kanalen te zien valt.
