De volgende blog is volledig vrij van alle verbanden met een studentenclub, een vereniging of een politiek verband waar de auteur aan verbonden is.Als gevolg daarvan kan de auteur niet verantwoordelijk gesteld worden voor belangenvermenging, inbreuk op statutaire bepalingen waar de auteur aan onderhevig is buiten dit kader, noch kan de auteur door deze verenigingen aangesproken worden voor eventuele censuur of eventuele klachten over laster of eerroof. De inhoud van de blogs kan nooit in verband met elkaar gebracht worden andere dan persoonlijke visies buiten enig verenigingsleven of verband om.
bedenkingen over de moderne maatschappij vanuit onafhankelijke standpunten Studentikoziteit, politiek, levensbeschouwing...het komt allemaal hier aan bod zonder dat het ene op het andere daarom van toepassing is. Enkel de observaties van een bewust individu met een scherpe analytische geest en een vlotte pen uit onafhankelijke bron zijn hier van tel, waarbij de vrije mening over alles en iedereen kan gaan. geen laster of eerroof, wel de waarheid en niets dan de waarheid.
23-09-2008
POLITIEK: WAALSE WANSTAAT vs VLAAMS VERRAAD
15 maand geleden werden de verkiezingen gewonnen door het kartel CD&V/N-VA, wat weinig mensen verbaasde, daar de (Open) VLD in haar 8 jaar bewind meermaals bewees geen spreek-woordelijke ballen te hebben om het land echt te geven wat het nodig heeft; een autonome werking van de federaties, of nog, een verregaande boedelscheiding. 15 maand later zijn de verkiezingsbeloften langs geen kanten ingevuld, want de regering staat er nog steeds niet, Wallonië weigert elke dialoog of verkondigt zonder enig blikken of blozen dat het wil onderhandelen. Verkapte leugen na verdoken huicheldicht volgt in 15 maanden waarin het steeds duidelijker wordt dat létat PS navolging heeft gevonden bij de Christendemocraten van CDh, als Joëlle Milquet zich ontpopt tot de eega van ene Elio Monsieur Non Di Rupo, ofte Madame Non zich steevast laat gelden. Een vreemde gewaarwording voor de Vlaamse kiezer die merkt hoe hun verkozenen, Leterme en de partijvoorzitters van het kartel zich telkens door deze drie lettertjes laten ringeloren. Of nog, Leterme die dan verstandig lijkt te worden en een eerste keer de pijp aan Maarten, of liever, aan de Koning geeft.
Wat doen ze dan om de boel en hun gezicht te redden? Ze roepen eerst een andere notoire CD&Ver terug in de vorm van de machinist vóór Verhofstadt terug, en als de haan in het hoenderhok zich met zijn spreekwoordelijke flegma heeft geroerd, roepen ze Verhofstadt terug om voor de transitieperiode verder het land te regeren. Nota bene de man welke de kiezer níet meer enig vertrouwen wilde geven om het land te besturen komt terug aan de macht. Hoewel het een contract van bepaalde duur was, gaf het de rationeel denkende kiezer en politics-watcher al een duidelijk teken aan de wand van things to come.
Lang hoeft men niet te wachten als Leterme terug zijn formatie-opdracht overneemt, na nog even via de Kamervoorzitter Van Rompuy te passeren en we terug bij af zijn voor een nieuw rondje monopolie. Opvallende momenten zijn in die zogenaamde onderhandelingsronden het arrest van de splitsing rond Brussel-Halle-Vilvoorde, waar Maingain prompt een prijskaartje aan hangt onder de noemer van de beruchte Corridor Wallon; het afbakenen van een begrenzde zone die Brussel verbindt met Waals-Brabant, en dus voor de Vlaamse gemeenten en dorpen die de pech hebben binnen deze periferie te vallen betekent het dat men de Vlaamse Leeuw in de gemeentelijke ladenkast mag opbergen om er een Waalse Haan in de plaats te mogen hijsen. Daarmee, zo stelt de FDFer , zou Wallonië een interessante slag thuishalen. Immers, de faciliteitsgemeenten zouden mee in de corridor opgenomen worden, waardoor Brussel aldaar uitgebreid kan worden, plus dat de stemmendiefstal van de Franstalige partijen onverwijld door kan gaan. Als BHV onder die voorwaarden gesplitst zou worden, is het met het gevolg dat de voornaamste redenen voor de splitsing voor de Walen nauwelijks verlies op zou leveren qua kiesgebieden, terwijl zij dus het stelen van stemmen dat tot op heden wel nog kan tot diep in de Vlaamse Rand vrijwel ongestraft door kan blijven gaan. De oppositie (exclusief OVLD tot op zeker hoogte) schiet, wat had men anders verwacht, dit voorstel met scherp dan ook resoluut af. Ook N-VA weigert het voorstel zelfs au serieux te nemen. Maar de CD&V? Die klampt zich vast aan de dialoog en wil verder onderhandelen. Voor Bart De Wever het eerste moment de gloire om de kartelpartner scherp te bekritiseren voor hun besluiteloosheid en het duidelijk vastklampen aan de postjespolitiek. Weinigen die echter er bij stil staan in het kiezerspotje dat ruim 6 jaar terug N-VA- boegbeeld Geert Bourgeois een zelfde kiezersbedrog pleegde door de zondag na de verkiezingen ter voowaarde verregaande hervormingen gegarandeerd te zien voor hij zich aan de regerende partijen zal binden. Een dikke portefeuille en een wagen met chauffeur nog geen 24 uren later en Bourgeois vergeet zijn eigen worden als bij toverslag.
Een sprong voorwaarts naar het heden toe en het is diezelfde Bourgois die doodleuk verkondigt het niet voor de wagen met chauffeur te doen, als hij beter laat dan nooit? zijn eigen belofte dan toch nakomt en uit de Vlaamse regering stapt, nog geen dag nadat N-VA verkondigt quasi onmiddellijk in de oppositie te willen zetelen. De dikke portefeuille heeft hem weliswaar geen windeieren gelegd.
Ondertussen gaat de soap wel verder, als men het over de boeg van een vereenvoudigde vorm van de idee van een raad der wijzen wil gooien; een Waal, een Brusselaar en een Duitstalige moeten zich buigen over de situatie die het land nu al, laat ons wel wezen, dan al ruim een jaar in een wurggreep houdt. Een nieuwe alarmbel weerklinkt, want hoe kan men in hemelsnaam dergelijke zaken bestuderen en een kundig oordeel vellen over wat het land echt nodig heeft als meer dan 60% van het land ijskoud opzij wordt geschoven? Albert laat het niet aan zijn hart komen lijkt het, als hij in zijn toespraak voor 21 juli oproept voor eendracht te vertonen. Een playbackshow waarin zijn broertje wijlen Boudewijn weerklonk maar de boodschap compleet verloren gaat in een onbekwaamheid om te weten wat er leeft bij zijn waarde landgenoten voor een tweede keer, de aanstelling van de Drie Onwijzen als de tweede bewijsvoering hiervoor.
En dat het een feit is wat hier verkondigd wordt blijkt al snel als een goede week geleden de bevindingen van dit vreemde triumviraat wordt gepubliceerd: slechts één A4tje vol is de prestatie van de drieling. De staatshervorming, zo staat er op dat A4tje, zal niet kunnen voor 2010. Over BHV wordt niet eens melding gemaakt of het is in zeer vage termen. Ziedaar het distillaat van drie lege hoofden bij elkaar, waarmee de Waalse Wanstaat denkt haar slag thuis te halen. Dat Brussel zich voor hun kar heeft laten spannen is dan nog het ergste, want die zou haar neutraliteit in deze beter hebben uitgesproken maar koos, zelf een Waals politicus zijnde, resoluut de zijde van de Haan. Vreemd genoeg dat men dan ineens geen enkele stem over de taalgrens hoort klagen van separatistische praat als de Waalse zijde zich zo openlijk distantieert van Vlaanderen.
Vlaanderen van haar kant is terecht woedend...Héél Vlaanderen? Toch wel voor wie een objectief oog werpt op wat er bij de Vlaming leeft. Toch niet voor de dames en heren van SP.a, SPIRIT, die dan nog de cynisten van dienst wordt door zich huichelend Vlaams-Progressieven te gaan noemen, en tot slot de grote verliezer van wat 15 maand geleden al is gebeurd, namelijk de nationale verkiezingen, het nog groter huichelende Open VLD. En, verbazend genoeg, blijkbaar ook niet voor...CD&V.
Leterme is besluiteloos en jammert over verantwoordelijkheden, het trio Reynders-Milquet-Di Rupo sneert de Vlamingen met het witte blad en het feit dat ze de Vlaamse onderhandelaarsdelegatie in het openbaar het etiket extremisten geeft, daarmee in de eerste plaats verwijzend naar CD&Vs kartelpartnet N-VA die MR en CDh al maanden zitten te mobben om CD&V in een zelfde wurggreep te krijgen zoals PS destijds deed met het oude VLD, dus zonder moeiallen als een Bart de Wever, die nog geen maand voordien de scheve, of beter, de tsjeve schaats reed door niet meteen op te hebben gestapt uit het kartel en van de federale onderhandelingstafel.
Toch houdt er, en dat is zonder meer een waar unicum onder de zogenaamde regeringspartijen eindelijk nog eens een politicus woord: op 21 september, de dag van het partijcongres van N-VA, zoals verkondigd, stapt N-VA uit het federale circus, met de zo goed als unanieme steun van haar eigen achterban, en een kleine 24 uur later volgt de volgende kaakslagmentaliteitsuiting (dixit Somers) als ze aan de Vlaamse beleidstafel blijven zetelen in de vorm van Geert Bourgeois. De blauwe smurf trapt daarbij zo hard door en tegen de schenen van Kris Peeters en zet het mobben onverwijld door en Bourgeois maakt ook zijn kiesbelofte waar en stapt, enkel een A4tje als C4tje inleverend prompt op.
En CD&V? Die voelt de bui zonder meer hangen, maar blijft even besluiteloos. Toch weten ze dat de uitweg in dit spel van Vlaams Verraad slecht op één manier kan eindigen, en dat is door de regering ten val te laten brengen. Wallonië die weliswaar één front vormt tegen het door kleuterachtigheden verdeelde Vlaanderen (hoewel dat grotendeels enkel in de fantasie van de partijleiders die wel aan de tafels aan beweren te mogen zitten) , beseft eindelijk wat dat irritante belgeluid is dat nu al maanden weerklinkt in de gangen van de Kamer, de Senaat en zelfs het Parlement. Want als het zover komt, moeten nieuwe verkiezingen uitgeschreven worden en gehouden binnen de 40 dagen...Maar dan moet BHV al eerst gesplitst worden want, als dat niet gebeurt, kunnen deze verkiezingen niet doorgaan, grondwettelijk gezien alleen al. En dan hebben de Walen al hun spijtoptanten en geroep van belangen-conflicten voor niets gedaan. Want elke tegenkanting wordt dan immers een slag in het water en kan zelfs aan een constituoneel misdrijf beschouwd kan en eigenlijk moet worden.
Toch kan er niet gezegd worden dat de spreekwoordelijke paraplu die de Walen nu opsteken opdat België er onder kan schuilen van degelijk fabrikaat is. Want laten de Waalse partijen nu uitschijnen dat ze wél tot een dialoog willen komen. Maar het valt niet te ontkennen dat het verzwijgen wat ze voor BHV willen over hebben, kort samengevat er de lippen stijf over houdt. Dat Peeters hier zelfs nog naar luistert is voor N-VA en de overige oppositiepartijen (mee bepaald het Vlaams Belang en Lijst DeDecker) dan ook onbegrijpelijk.
Toch blijft de impasse zonder enige twijfel (en daarmee zijn alle zekerheden opgegeven over de politieke situatie in dit land), ondanks dat parlementsleden als Luc Van Biesen (Open VLD) nog meer de N-VA en de pro-vlaamse partijen zitten te jennen door te beweren op RingTV dat de vermeende dialoog wél door kan gaan. Dat was buiten de waard gerekend in de vorm van de strijdvaardige Peumans (N-VA) die kategoriek het kartel opblies, en in het parlement elke realiteitszin kracht bij zet door zonder rond de spreekwoordelijke hete brij te draaien de banvloek over de dialoog uitspreekt.
En Leterme? Die laat momenteel betijen. Zoals hij ondertussen voor de zoveelste keer zijn 800.000 kiezers voor de zoveelste keer figuurlijk bij de lurven grijpt en er nog denkt mee weg te geraken. Hoe het ook zij, het is momenteel steeds heter onder de voeten van Leterme I aan het worden en hoe langer hij dit aan laat modderen , hoe langer het land in de slop geraakt. Het Belgisch immoblisme blijft voortduren en door deze tsjeverijen werkt CD&V enkel maar haar eigen ondergang in de hand.
Toch moet gezegd worden dat deze impasse niet meteen voor de oppositiepartijen een soelaas biedt. Hoewel sommige partijen, zoals Groen! zich nu roeren met absurde vorostellen zoals de verlenging van de schooltijden van 8 tot 18, als hun visie voor het tegengaan van hangjongeren, of verkondigt en zichtbaar aangeschoten Daerden (waar hij zelf van vindt dat hij zich niet dient voor te verantwoorden) de Vlamingen een trap verkoopt aangaande de situatie in Brussel. Dronkemanspraat? Gelet op het gebrek van open communicatie van Waalse kant uit is dat op zijn minst de vraag.
Ter besluit kan gesteld worden dat de comateuze toestand van dit onbestuurbaar geworden land steeds meer en meer de spotternijen oplevert van Europa en de wereld. Hoewel Europa de Vlamingen scherp veroordeelt telkens de Walen komen janken, bewijzen studies dat zelfs de Walen steeds minder zin hebben in een samenblijven. Létat PS is er al lang dood en begraven, behalve voor de PS zelf, die zichzelf hooghoudt door aan de touwtjes van MR, CDh en, in mindere mate, Open VLD en de groene partijen Groen Ecolo te blijven trekken. Maar daar wordt separatisme blijkbaar wel getolereerd terwijl de minste piep van de Vlaamse zijde genoeg is om bij mama Europa te gaan uithuilen.
Democratie? Belgïe is te verdeeld om nog democratisch door een dergelijk overlegmodel verder te kunnen voortbestaan. Ook het confederaal model is niet levensvatbaar genoeg, want er valt nu al niet in een bi-, tri- of zelfs quadrilateraal kader overeen te komen (zijnde Vlaanderen, Wallonië, Duitse Gemeenschap en het Brussels Hoofdstedelijk gewest) tussen de twee grootste gemeenschappen.
Concreet is er geen andere uitweg meer uit deze impasse dan het collectief euthanasie plegen van België, de inboedel te splitsen ZONDER PRIJS en Brussel als autonoom Gewest in bilaterale primair met Vlaanderen te houden.
Afwachten is dus de boodschap hoeveel kiezers deze boodschap aan hun verkozenen zullen kenbaar maken en deze boodschap gevolgd zal worden. 1,000,000 Vlaamse kiezers hebben dat ondertussen toch al duidelijk genoeg gedaan bij elke opeenvolgende verkiezingen, 800,000 hebben dat op een andere manier daarnaast ook kenbaar gemaakt.
Ironie troef dat die 800,000 in de kou nu staan, terwijl de 1,000,000 andere kiezers hun gelijk weer halen.
MAATSCHAPPIJ: De islam is ouderwets en anti - vrije mening
Iedereen heeft het recht volgens onze wetgeving van er een eigen mening op na te houden, met enkele beperkingen op het gebied van decorum, discretie of gewoon maatschappelijk. Iedereen heeft ook het recht van een eigen goedsdienst te beleven; met andere woorden, wie graag naar de kerk gaat of naar de synagoge, of, waarom ook niet, naar de moskee. Tot zover de lette van de wet, waarin dus voor een verdraagzame vorm van harmonie wordt beoogd.
Op papier lijkt dit allemaal heel eenvoudig, ware het niet dat sommige godsdienstvormen niet willen passen in het westerse denkpatroon, sterker nog, zelfs dat denkpatroon willen domineren. Zonder hierbij te beginnen veralgemenen, is het binnen de Islam zelfs zo erg dat er heel wat denkpatronen sterk doen denken aan hoe het er aan toe ging in onze eigen middeleeuwen, toen de Katholieke kerk het bij ons voor het zeggen had. Daarbij denken we aan de oplegging van missen in het Latijn, de vervolging en de heksenjacht door de Inquisitie, de corruptie van de aflaten en zo verder. Als basis hiervoor kunnen reeds twee artikels verschenen in Het Laatste Nieuws bovengehaald worden, verschenen in de loop van de 2e en 3e week van september 2008. In het eerste stelt een Marrokaans Islamtheoloog dat het perfect legaal is van meisjes van nog geen 10 tot 9 jaar in het huwelijk te laten treden;
"Huwelijken met meisjes van 9 jaar zijn niet verboden, want volgens de Ahadith (overleveringen over het doen en laten en de uitspraken van de profeet) is Mohammed met Aïcha getrouwd toen die 7 jaar was en heeft hij het huwelijk geconsumeerd toen zij 9 was", zo verklaart sjeikh Mohamed ben Abderrahman Al-Maghraoui op zijn site (Maghrawi.net). "Ik ben een overtuigd theoloog en wat ik vertel, heb ik niet zelf uitgevonden. De profeet heeft het voor mij al gezegd. Zij die me bekritiseren, zoals de pers of de Marokkaanse televisie en de advocaat die klacht tegen mij heeft ingediend, maken deel uit van een lekenoffensief tegen de islamitische natie en zijn theologen", aldus nog de theoloog.
Zoals dit uittreksel aankondigt zijn er dus wel degelijk Moslims die heel goed begrijpen dat zulke theoriën achterhaald zijn en in de verkeerde tijdsgeest worden geplaatst. Wat er ook van zij, het zou al voldoende aan moeten tonen dat de Islam vastgeroest zit in haar eigen onbuigbaarheid, omdat ze in haar ellenlange geschiedenis nauwelijks is geëvolueerd. Dit wordt zeker nog eens extra in de verf gezet, wanneer de resultaten van een enquête bekend worden gemaakt:
Een meerderheid van de moslims in Arabische landen willen dat niet-moslims tijdens de islamitische vastenmaand ramadan overdag niet eten en drinken in het openbaar. Dat wijst een enquête uit van onderzoeksbureau Maktoob-research in Dubai, berichtten Arabische media dinsdag. (...) Van de zesduizend ondervraagden verklaarde 62 procent dat niet-moslims die in een Arabisch land wonen, overdag niet zouden moeten eten en drinken in het openbaar tijdens de ramadan. (...)Vier procent van de ondervraagden zei zelf niet te vasten. Alle restaurants en cafés zouden overdag dicht moeten zijn in de vastenmaand, vond 52 procent.
De ramadan begon dit jaar in de meeste landen op 1 september. Moslims mogen gedurende de vastenmaand van zonsopgang tot zonsondergang niet eten, drinken, roken en de liefde bedrijven. (anp/mvl)
Men kan nu wel als nuance gaan stellen dat het niet bij ons van toepassing kan zijn, maar zulks is een gevaalrijk precedent, waarin de lokale hardlijners van de Islamgemeenschap dit best wel eens af kan gaan dwingen bij ons. Met zulke duidelijke fundamentalistische en zeker achterhaalde theoriën, vindt men dan het nog gek dat men de Islam geen verdraagzame godsdienst vindt, als ze zelfs in de landen met een moslimgeleide samenleving daar al contradictoro in termini.
De Belgische Wet wordt neergeschreven in Frans, Nederlands en Duits in die volgorde, voor wie regelmatig het Staatsblad leest is dat geen geheim. Noch de reden waarom dat gebeurt, want het zijn de drie nationale talen die in dit land gesproken worden. In een zekere zin wil dat zoveel zeggen dat men minstens deze talen zou moeten kunnen spreken wil men hier leven, wonen, werken en alles doen wat het identiteitsbewijs zou rechtvaardigen in het bezit te mogen hebben, of zelfs een verblijfsvergunning of andere gelijkwaaérdige certificaten rechtsgeldig kunnen maken. Althans, dat is wat men ons wil doen geloven. De waarheid is echter heel wat anders, zeker voor de allochtone gemeenschap die eveneens over deze persoonlijke certificaten beschikt, maar...
Ter illustratie, vermelden we eerst volgend waargebeurd verhaal:
"Ze glimlacht en zegt Natuurlijk ben ik blij dat mijn dochter naar de kinderopvang kan, maar er is ook een nadeel aan, ze leert er Vlaams! Verbaasd kijk ik mijn collega, jonge moeder met dochtertje aan. We drinken even samen een kop thee, en zoals bij vrouwelijke collegas vaak gebeurt zijn de kinderen het gespreksonderwerp. Mijn collega, van Turkse origine, groeide zelf als kind in Vlaanderen op, Turkije is het land van haar ouders wat ze kent van vakantie, maar toch ziet ze het als een probleem dat haar tweejarig dochtertje thuis de Nederlandse woordjes herhaalt die haar met veel geduld in de kinderopvang worden aangeleerd.
Maar wil je dan niet graag dat je dochter Vlaams leert? vraag ik, dat is toch goed als ze straks naar de kleuterschool gaat? Maar daarmee is mijn collega het niet eens. Voor haar is het vanzelfsprekend dat je als ouder een kind eerst Turks leert. Pas daarna, eenmaal het Turks goed gesproken wordt, komt het Nederlands aan de beurt. Daar zorgt de school wel voor, zegt mijn collega.
De inspanning die de kinderopvang levert om peuters al wat Nederlands bij te brengen, wordt thuis tegengewerkt ten voordele van de taalontwikkeling in het Turks. Omdat dit, en niet het Nederlands, bepaalt wie je bent, waartoe je behoort.
Nieuwsgierig als ik ben, vraag ik naar de reden. Mijn collega beheerst zelf het Nederlands goed. Haar man, vijf jaar geleden uit Turkije gekomen, nog steeds niet. Je zou denken dat juist Nederlands spreken, ook thuis, mogelijkheden schept voor haar man die geen werk vindt omdat hij geen Vlaams spreekt en voor haar dochtertje die over zes maanden in de kleuterschool terechtkomt.
Maar het Turks, zo wordt me uitgelegd, maakt deel uit van de identiteit, daarom is het van belang kinderen eerst Turks te leren, en geen Vlaams. Bovendien is het de taal van familie, ooms en tantes, van hun kranten en televisie, van winkels en moskee, Vlaams wordt eigenlijk door Turken onderling amper gesproken, zo houden we onze identiteit in Vlaanderen levend, licht mijn collega toe.
Natuurlijk is er niets op tegen dat mensen trots zijn en willen blijven op hun origine, maar wat als dit gewoontes meebrengt die de samenleving klauwen met geld kost? Want de zienswijze van mijn collega is niet marginaal, in de meeste Turkse en ook Marokkaanse gezinnen wordt taal als onderdeel gezien van identiteit en kinderen bewust niet in het Nederlands opgevoed. De gevolgen, slechte start op school, uitval bij het middelbaar en zonder diploma aan de arbeidsmarkt, worden nooit hiermee in verband gebracht, en dat is vreemd want het lijkt me logisch dat er verband bestaat tussen taalontwikkeling en leerproblemen.
Natuurlijk wordt de beginnende ambtenaar geleerd, tijdens de verplichte cursus interculturele vorming, hoe je naar dit en alle andere problemen hoort te kijken. Met een film over een eerste generatie Nederlanders in Australië, onder Delftse koekoeksklok mijmerend over Boerenkool en bitterballen, leren ambtenaren dat er niets aan de hand is, zie je wel, Nederlanders doen het ook!
Niet dus; maar die bedenking mag je niet luidop maken tijdens de verplichte opleiding. Want in tegenstelling tot Turken en Marokkanen, spreken de kinderen en kleinkinderen van die generatie geen Nederlands meer, omdat hun identiteit in het nieuwe land ook via taal bewaard moet blijven.
Hun nakomelingen onderscheiden zich amper van Australiërs, ze winkelen niet in eigen zaakjes om met alle geweld Hollandse kaas te kopen, en lezen meer dan De Telegraaf. Evenmin wordt iedere avond met schotel naar Andre Van Duin gekeken. De sociale omgang van hun kinderen beperkt zich niet tot slechts andere Nederlanders. Al evenmin gaan ze op klompen naar hun werk, omdat ze vinden dat dit moet. Bij Nederlanders in Australië is na de eerste generatie de integratie volkomen, dat moet ook, want wie niet werkt en er niets van maakt, is niet echt welkom.
Toch krijgen beginnende ambtenaren in Vlaanderen steevast die film voorgeschoteld, om aan te zetten tot begrip. Daar is de tweejarige dochter van mijn Turkse collega niet echt mee geholpen, wel met een collega die erop wijst dat thuis Nederlands spreken mogelijk haar man meer kansen geeft op werk en in ieder geval haar dochter een betere start binnen onderwijs.
Omdat iedereen roept Niets aan de hand en vooral allemaal heel gewoon durft niemand met de Turkse of Marokkaanse ouders een gesprek aan te gaan tot op het bot, ook al is dit in het belang van heel wat kinderen.
Natuurlijk draagt onderwijs in belangrijke mate bij tot de ontwikkeling van taal, en is het een stuk van je identiteit. Maar het is niet de taak van de school om de verantwoordelijkheid te dragen van een volledige taalontwikkeling. Die ligt eigenlijk bij de ouders, zij horen ervoor te zorgen dat hun kind zich maximaal kan ontwikkelen en de beste startkansen heeft die ze als ouder kunnen bieden. Dat ouders beiden zelf goed de taal beheersen is een absolute voorwaarde die niet slechts door een cursus inburgering kan worden bereikt. Er zou meer Nederlands gesproken mogen worden binnen gezin en familie, meer Vlaamse televisie en kranten, boeken! Er is bij heel wat Turkse en Marokkaanse ouders een mentaliteitsverandering nodig, richting Vlaamse samenleving.
Het zou in het belang zijn van een kind om ook thuis ook het Vlaams te ontwikkelen, van kleins af aan! Kleuterjuffen weten zich amper raad met al die kinderen waar thuis de andere identiteit voorop staat! Natuurlijk gaat ook de vergelijking die ouders maken tussen hun eigen situatie en deze van hun kinderen helemaal niet op. De tweede generatie kreeg extra veel hulp en aandacht, en dat kon omdat hun aantal veel lager lag dan nu het geval is met kinderen die de taal niet beheersen. Maar ook voor de tweede generatie waren er desondanks gevolgen. Mijn Turkse collega-ambtenaar die nu ijverig haar dochter de taal afleert, maakte haar opleiding hoger onderwijs niet af, zelf zag ze als reden haar te gebrekkige taalontwikkeling, de schuld van de nonnen die haar en vriendinnen op school te vaak gezellig Turks lieten praten! Als we willen dat meer Turkse en Marokkaanse kinderen het beter doen op school, moeten we praten met Turkse en Marokkaanse ouders over het begrip identiteit. Pas als die ouders overtuigd zijn van het belang van de Nederlandse taal voor hun kinderen, zullen er betere resultaten komen binnen onderwijs en arbeidsmarkt.
Iedereen die met jonge ouders in contact komt zou dit belang kunnen benadrukken. Jonge kinderen kunnen via kind en gezin gecheckt worden of ze op eenvoudige woorden wel of niet reageren. En indien niet moeten er maatregels zijn om ouders op hun verantwoordelijkheid te wijzen. Wat we in ieder geval zeker niet moeten doen is deze dialoog niet op brede schaal voeren. Of blijven mee leuteren over discriminatie en racisme als enige oorzaken voor achterstand. De oorzaken zitten evengoed bij de nieuwe Vlaming zelf. Het is tijd om daar eens een open gesprek over te hebben, voorbij het gesputter over respect en begrip, voorbij de Turkse of Marokkaanse identiteit."
Wie deze tekst grondig leest ziet dat er weliswaar moord en brand wordt geschreeuwd van verkapte discriminatie door de Vlamingen. Wie dit grondig leest stelt zich ongetwijfeld de vraag wat de rechtvaardigheid en de eerlijkheid moet denken van dze verkapte discriminatie van de Vlamingen. Waar wij verplicht worden van naast ons eigenste Nederlands de landstalen te leren, valt al meteen een eerste tendens op. Een Turk of een Marrokaan, om in de lijn van deze blog te blijven, krijgt blijkbaar een voorkeursbehandeling. Als een Vlaming weigert zich aan te passen kan hij bestraft worden, maar het is wel opvallend hoe weinig niet-aangepaste allochtonen de hand boven het hoofd lijken te hebben. Sterker nog, de schijnbare makkelijkheid dat een allochtoon heeft om aan die toch wel minimale voorwaarden om een inwoner van dit land te mogen zijn te MOGEN ontsnappen staat in schril contrast met het recht dat een Vlaming heeft in eigen land.
Wie in Brussel nu rondloopt in de buurt van de Brabantstraat vindt voorbeelden aan de lopende (centi)meter hoe taalwetgevingen en andere quasi-verplichte zaken in alle arrogantie van openheid met de voeten getreden worden. Opschriften in het Arabisch naast - meestal - gebrekkig Frans en slechts een armzalige enkeling die een poging onderneemt om er wat van koeterwaals Nederlands aan toe te voegen. Maar ook dichter bij de Rand beginnen dergelijke vormen van onwettig graffiti door te sijpelen; in de gemeenten Dilbeek, Groot-Bijgaarden, Zellik en zo de hele Rand rond duiken dergelijke aanfluitingen aan maar niemand die er iets tegen kan zeggen wordt enkel maar geantwoord dat zij dat mogen maar o wee als een Vlaming daar paal en perk aan wil stellen. Persoonlijk kan men respect betuigen voor diegenen die serieus moeite doen om de landstalen machtig te zijn naast hun eigen taal, maar als zelfs daar al het schoentje wringt (zoals in het voorbeeld vermeld) of zelfs geen poging wordt gedaan om te integreren, is de vraag waarom de Vlaming door Europa gestraft kan worden voor op te komen voor haar eigen nationaliteit en het beschermen daarvan, als de eerste de beste allochtoon dat in het aangezicht van allen met de voeten mag treden. Sterker nog, de burgervader van Sint-Jans-Molenbeek weigert een Brussels volksfeest voor obscure reden, maar staat wel toe dat het Suikerfeest de halve gemeente ontoegankelijk mag maken. Men mag voor vanalles en nog wat betogen als allochtoon of Belg (lees: Anti-Vlaming) in Brussel, maar als de Vlamingen willen betogen, is Brussel een belegerde stad. Vlamingen worden hardhandig aangepakt door de gerechtsdiensten bij een misdrijf, maar in bepaalde Brusselse wijken is de allochtoon baas; zelfs tot op een punt (bevestigd door betrouwbare bron), dat de politiechefs hun korps verbieden in deze wijken ook maar langs te gaan, laat staan te patrouilleren. Hoewel het een schanddaad is, mag de hele natie Van Temsche veroordelen, maar als een allochtoon een gelijkaardige zinloze moord begaat (denken we aan de twee Polen in het Centraal Station te Brussel), worden overal acties op touw gezet om mild voor de 'arme Polen' te zijn.
De lijst gaat zo maar door.
Hoe naïef men soms lijkt valt op aan de hand van een reactie, gelezen naar aanleiding van een 'geloofsmoord' van een moslima die weigert een huwelijk aan te gaan en door de ouders ter dood wordt veroordeeld, of de 5 Pakistaanse vrouwen die weigerden te trouwen met een man van de keuze van de familie, en levend begraven werden? Of heeft men nog niet begrepen dat men de verkeerde groeperingen aanpakt in België? Wie nog nooit in Brussel of zelfs Antwerpen-Centrum heeft rondgelopen in die beruchte wijken weet niet eens wat het allemaal betekent. In zekere zin is dit een bewijs dat de wereld zich laat gijzelen. Maar zelfs zodanig dat een taalkwestie genoeg is om hard uit de hoek te komen, behalve als het om allochtonen gaat.
Deze vorm van verlakkerij staat dan ook in schril contrast met het geblèr van de Walen als er 'verkapt gediscrimineerd' wordt door de Vlamingen. Zet beide elementen op een weegschaal en meet het af met waarheidgehalte en rechtvaardigheid, en de balans zou wel eens serieus tegen kunnen slaan voor wie nog in sprookjes gelooft; de verkapte discriminering is immers vandaag op onze straten te zien, of wie pech heeft, aan den lijve te ondervinden.
Waar zijn we nu meer dan 100 jaar Vlaamse strijd in de wereld? Die vraag stelt de gemiddelde rechtgeaarde Vlaming zich wel meerdere keren per dag, telkens men de krant openslaat. Zo ook vandaag, wanneer blijkt dat Europa op verzoek van de Walen - weer maar eens zich komt moeien met de beleidsvorming in onder meer Londerzeel, Geraardsbergen en Vilvoorde, na eerder dit bewogen jaar Zaventem voor eenzelfde reden door Europa aan de tand werd gevoeld. Een mens vraagt zich, met zulke berichtgevingen, wat er mis is met de wereld. Immers zijn de redenen waarvoor Europa door de Walen is benaderd te absurd voor woorden en in een enkel zinnetje samen te vatten: Vlaanderen mag niet Vlaams zijn tegen anderstaligen of tegen België.
Het verhaal begint eigenlijk in Zaventem. Die wilde een taalproef opleggen voor mensen die in de Vlaamse gemeente wilden inwijken. Daarbij werd er vermeend gediscrimineerd tussen Nederlands- en anderstaligen, tot op het niveau dat niet alleen allochtonen maar zelfs de Franstalige Belg werd onderworpen aan deze proef, waarbij het hem vooral om te doen is dat men aantoont het Nederlands voldoende te beheersen. Dat was natuurlijk niet naar de zin van de Walen die prompt naar de Europese Commissie stapten die Zaventem met veel uiterlijk vertoon op het matje riep. Vlaanderen sprak van schande dat de Walen hun gebrek aan respect voor Vlaanderen - en in zekere zin voor België zelf- aan de grote klok gaat hangen door de slachtofferrol aan te meten bij Europa. Immers, het is hem niet zozeer om die taaleis te doen, wel het feit dat Wallonië eindelijk is beginnen te beseffen dat ze geen greep meer hebben op Vlaanderen. In minder dan 100 jaar tijd is het uitgebuite Vlaanderen de sterke helft van het land geworden terwijl de Walen daar de baas over willen blijven spelen. In werkelijkheid is het in de hanenhersens doorgedrongen dat Vlaanderen geen private eigendom meer is van de Franskiljons. Maar om hun eigen gezicht, en op die manier hun onterechte hautainiteit van Meesters van België te zijn, te redden. De vrees dat Vlaanderen een eigen weg gaat en daardoor Wallonië met de schulden achter zou blijven is, voor wie tenminste diens gezond verstand gebruikt, de rode draad in dit verhaal.
Een rode draad, dat is de juiste omschrijving, want nu bijna een heel jaar verder herhaalt Wallonië haar zieligheid, wanneer Londerzeel een zelfde taaleis stelt om op de gemeentegronden neer te mogen strijken, Geraardsbergen geen leefloon wil uitkeren voor wie het Nederlands niet machtig (genoeg) is of weigert te leren, terwijl Vilvoorde op de rooster ligt als ze de verkoop van een vijftiental sociale woningen voorbehoudt voor Nederlandskundigen. Toch weer vreemd dat als een Vlaming naar Wallonië uitwijkt daar spontaan de taal van het volk leert en beoefent, maar een zelfde attitude niet tot het beleefdheidsrepertoire hoort van de Waal die naar Vlaanderen uitwijkt. In plaats van respect te tonen voor cultuur en taal, doet men alsof anderstaligen, Walen voorop,de verongelijkte partij zijn. Een absurditeit die men als privilege beschouwt sedert ooit werd toegelaten dat gemeentes als Kraainem, Sint-Genesius-Rode en Wezembeek-Oppem, nota bene gemeentes die de link vormen tussen Brussel en de Vlaamse Rand, de gewraakte faciliteiten mochten instellen. De ironie is echter dat de faciliteiten in wezen al geen privilege ofte voorecht waren in den beginne, ze waren bedoeld om een inwijkeling de kans te geven om in het Frans aangesproken te worden voor een bepaalde tijd, waarna men uitsluitend in het Nederlands zou betekend worden. Echter, niets is minder waar. De faciliteiten zijn een aanfluiting geworden want, zo bleek afgelopen zondag 7 september met de Gordel, dat onder meer de (Franstalige) burgemeester van Wezembeek-Oppem de Gordel wilde verbieden op basis van...jawel, de taalproblematiek. En dan wordt er nog niet eens gesproken van de Waalse of anti-Vlaamse pesterijen die elke editie steeds meer gaan plagen. Het is in-triest dat een (weliswaar Vlaams-gekleurd) sportinitiatief voor het hele gezin op zo'n manier verkracht wordt, en de regeringen nooit verder geraken dan een vermanend vingertje. Want Wallonië is als de allochtoonse gemeenschap, ze mag niet geprovoceerd worden. De leuze "Waar Vlamingen THUIS zijn..." wordt steeds meer door dergelijke toestanden steeds minder om minder een waarheid. Want elke poging om het Vlaams karakter van de Rand en zelfs, zullen we maar zeggen, het hinterland, te vrijwaren van vreemde invloeden worden op die manier steevast de kop ingedrukt. De vraag waar wij als Vlaming dan ook staan na 100 jaar strijd doet dan ook menigeen fronsen bij het antwoord daarop. Aan ieder van ons om dat weliswaar in te vullen maar het is duidelijk dat in Belgisch verband Vlaanderen nog steeds een gekluisterd edel wezen lijkt. Europa daarentegen beschouwt Vlaanderen doordat ze met oogklepmentaliteit in de ogen naar Vlaanderen kijkt, zoals China Taiwan beschouwt: een opstandige provincie.
Wat is er dan mis met fier te zijn op diens afkomst, diens wortels en diens land? Wat is er verkeerd met dat te willen verdedigen? Helemaal niets. Maar voor wie de klauwen om de keel van de Leeuw wil houden, zoals de Waalse Haan, is elke vorm van dissident gedrag - en die definitie mag ruim geïnterpreteerd worden overigens - reden tot...niets meer dan minder als paniek. Paniek als in 'La Grande Peur' die Frankrijk nu meer dan 300 jaar geleden van een klassenstaat (Adel - Clerus - Plebs) op bloederige wijze deed veranderen naar de republiek die vandaag de dag, zij het verre van perfect, heeft gevormd. Wallonië en de belgicisten vrezen terecht dat Vlaanderen het juk dat zij op de 'Vlaamsche boerkensvolk' hun nek hebben gelegd eindelijk gaan afwerpen. Hoever die 'angst gaat blijkt uit de pogingen om voor elke Vlaamse eis een prijskaartje te bepalen, alsof Wallonië nog altijd de lakens mag uitdelen. Zo is er de reeds decennia lang aanslepende splitsing voor de Kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde, waarbij de Waalse steenezelerij zich uitte in absurde tegeneisen zoals de uitbreiding van Brussel over de Vlaamse Rand, de beruchte 'Corridor', de wettelijke bestendiging dat faciliteiten eigenlijk geen tijdelijk maar permanent recht (lees: voorrecht) zou worden, de gelijkschakeling van de ambtenaren voor de drie taalgroepen (Nederlands, Frans, Duits, voor alle duidelijkheid), en zo gaat de lijst over meer dan 40 jaar al steeds verder. Wie enige (Vlaamse) kaas heeft geheten hoeft geen woordenboek erbij te halen om ook hier de vermaarde rode draad terug te vinden in het verhaal.
Sedert Marino Keulen de benoeming van 3 Franstalige burgemeesters heeft geweigerd op gronde van onder meer de taalproblematiek, trekt Wallonië echter om de haverklap aan de Europese alarmbel. Als gevolg daarvan is de Europese Commissie een getergde hond volgens sommigen, die, om de Walen te sussen, zich met de interne politiek en maatschappelijke strubbelingen denkt te mogen moeien. De werkelijkheid is dat de Europese Commissie zich naar Waals angstmodel heeft gespiegeld. Alles wat de eenheid tegengaat van Europa moet resoluut aan de kaak gesteld worden. Vreemd wel dat Engeland met haar Ponden en middeleeuwse eilandenpolitiek dan meestal niet eens op de agenda van de commissie belandt (hoewel Engeland met Schotland bewijst dat autonoom zonder 'separatistisch' bestempeld te worden fungeren heel goed werkt en kan binnen het Europees geheel). De Europese éénheid is daardoor een bot zwaard dat met het plat op de Engelse achterwerken slaat (en dus weinig effect heeft) maar met de botte snede de Vlamingen meent er van langs te mogen geven. Het gevolg is dat de reputatie van Vlaanderen als gezonde streek en gemeenschap een behoorlijke douw uit deze hoek krijgt. Temeer omdat het zelfs al zo ver is gekomen dat men niet eens de moeite neemt van naar Vlaanderen te luísteren - wat op zich weliswaar niets nieuws is.
Nochtans kan het zoveel eenvoudiger en vooral veel simpeler. Wallonië moet, zoals een nota bene Waalse professor al eerder aanhaalde, van haar hovaardigheid afstappen en de wereld door een open vizier beschouwen. Vlaanderen wil enkel maar erkend worden voor wat het is; een autonome regio die haar belangen niet meer dan wil verdedigen op haar eigen grondgebied. Vlaanderen wil de verfransing of de 'veranderstaliging' op een doelmatige manier inperken door haar eigen belangen te vrijwaren en de culturo-maatschappelijke waarden en normen van Vlaanderen beschermen. In plaats van dus te hekelen met verkapte discriminatie wordt het tijd dat Wallonië en, laat ons wel wezen, België en Europa evenzeer, hun eigenste verkapte leugens, huichelarijen en hypocrisies onder ogen zien. De tijden dat het de Vlamingen waren die zich altijd moeten plooien naar de stromingen van anderen zijn al lang voorbij, maar niemand die geen Vlaming is die het kan zien of eerder zien wil. Kort samengevat wil dat eigenlijk het volgende zeggen:
- In Vlaanderen wonen = Hier Spreekt Men Nederlands respecteren - In Vlaanderen leven = Vlaanderen respecteren - In Vlaanderen werken = Het Nederlands machtig zijn of leren - In Vlaanderen ZIJN = Vlaanderen WORDEN.
Wie deze boodschap echt niet begrijpt snapt de fierheid van Vlaanderen niet en die onkunde wordt dat tikkeltje te vaak aangehaald, dixit diverse politici, waaronder Keulen. Of gaat in Lennik Vlaamse Leeuwenvlaggen voor dissidentie bestempelen en met Belgische vodden leuren.
POLITIEK: FDF mag openlijke discriminator vrije gang laten
De Schaarbeekse burgervader Clerfayt (FDF) spreekt.
Niets ongewoons voor een burgemeester, ware het niet datgene waarvan hij spreekt, behoorlijk discriminerend klinkt. En neen, het is niet tegen de allochtoonse overrompeling in zijn deel van de Brusselse hoofdstad, wel eerder tegen de Vlamingen. Zo beweert Clerfayt dat de Vlamingen zogenaamd meer te zeggen hebben politiek gezien in Brussel (zijn visie op de 25% Vlaamse ambtenaren in Brussel voor de 'slechts 15%' Vlamingen binnen de Brusselse 19) dan de Walen. Opgelet, want daaronder rekent Clerfayt, zo bloklettert het artikel in Het Laatste Nieuws, de zuivere allochtonen; immers, wil hij dat er meer Arabisch, Turks, Duits en Bulgaars gesproken wordt op de gemeentediensten die op dagelijkse basis met de bevolking in contact komen! De taalwetten dienen strenger toegepast te worden, daar kan men het maar mee eens zijn. Maar waarin het tweetalig karakter van Brussel op zo'n manier wordt geholpen door het Nederlands - Frans te vervangen door bij wijze van voorbeeld door Frans - Turks...Hoe het ook zij, dergelijke attitudes getuigen zonder meer van een verkeerd signaal uitzenden; integreren betekent immers de Landstalen (en in de eerste plaats het Nederlands en het Frans) toch minstens beheersen, naast andere criteria. Door te plooien op deze manier kan men enkel stellen dat integreren geen waarde meer heeft in de ogen van Clerfayt, en, vermits FDF maar laat betijen, eveneens als standpunt van het FDF zelve beschouwd mag worden!
Dergelijke precedenten zijn behoorlijk gevaarlijk; immers, waar dat in Schaarbeek zou worden toegestaan, zet het de poorten wagenwijd open voor dat ook te overwegen in andere gemeenten der Brusselse 19. Niet alleen is het een aanfluiting op alle pogingen om ons eigen nationaal erfgoed te beschermen voor invloeden die vreemd zijn aan de eigen cultuur en maatschappij, het is tevens een bewijs dat discriminatie niet eigen kan worden genoemd bij andere partijen die zich hiervoor steeds hebben ingespannen. Zo men hier geen paal en perk aan zou stellen, kan een bewust burger zich ook voorstellen dat niet enkel grotere verworven rechten van de Belgische bevolking binnen de Brusselse 19 gemeenten zonder blikken of blozen te grabbel worden gegooid, maar dat men ook een signaal geeft dat men zich niet meer moét integreren. Als dit zo voort gaat, kan zelfs gevreesd worden dat de autochtoon zich aan de allochtoon gaat mogen spiegelen. Integratie "inverted" zeg maar. Sterker nog, de eersten die hierin mogen buigen zijn de Vlamingen, die volgens Clerfayt reeds als "etnische minderheid" worden beschouwd in eigen land nota bene.
Meneer Clerfayt mag dringend zijn Ivoren Toren eens verlaten, want zijn 'strengere aanpak van de taalwetten' is een kaakslag naar de tweetaligheid van Brussel. Als hij enkel de Brabantstraat doorloopt mag men de Vlamingen al beginnen te zoeken. Opschriften in het Magrebijns en heel soms het Frans, misschien wel eens in het Engels...Maar het Vlaams? Tweetaligheid in Brussel is nog altijd NEDERLANDS - FRANS. Een attitude zo laks als reeds veel te lang werd getolereerd is hier de oorzaak van dat Clerfayt klaarblijkelijk liever buigt dan zijn eed gestand te doen toen hij burgervader werd benoemd.
MAATSCHAPPIJ: China gijzelt de wereld in naam van de sport
China mag de Olympische Spelen organiseren, wat een golf van protest over de hele wereld teweeg bracht. Een land dat beruch is voor haar anti-menselijke houding, overdreven censuur en staatsgerichte dictatuur, dat een dergelijk evenement mag organiseren waar vrijheden en een open geest in naam van de sport horen gerespecteerd te worden, was unheard of. Zelfs de geestelijke vader van de moderne versie van de Olympische Spelen, Pierre de Coubertin, zou zich omdraaien in zijn graf. En niet éénmalig, maar zowat elke dag; er gaat immers geen dag voorbij of de Chinezen komen met de O.S. in het nieuws, en slechts zelden is het op een positieve manier. Sterker nog, voor elk nieuwtje uit het Olympisch Dorp zijn er wel 3 die onze oren en ogen NIET bereiken tengevolge van de overdreven strenge censuur (zowat elke byte informatie wordt nauwgezet gecontroleerd), of dankzij kanalen bij ons komen die voor de Chinese autoriteiten genoeg gewicht in de schaal weten te werpen om in hun visie als illegaal te worden bestempeld.
De eerste indicaties waren er met de toestand rond Tibet. De Chinese troepen die onder de Tibetaanse Lamagemeenschappen een bloedbad aanrichten die Myanmar zelfs nog doet verbleken, een zoveelste administratieve operatie ten behoeve van de eigen veiligheid van de Tibetaanse provincie te garanderen heette dat dan. Hoe kan een natie met een dergelijke lijst van calamiteiten al de Spelen in handen krijgen? de Heer Rogge zwijgt in alle toonaarden maar denkt, zoals zovele geldbeluste machts-hebbers, enkel aan de centen en de kansen die China als Economische handelspartner op termijn, waarbij zijn onschatbare bemiddeling een belangrijke meerwaarde zou kunnen geven. Of ene prins Filip ook zover zou gedacht hebben bij zijn reizen naar het Chinese contingent zou al evenmin verbazing wekken.
Vandaag prijkt in Het Laatste Nieuws, toch al op de interneteditie, een artikel waarin er bij de Chinezen blijkbaar reden tot paniek is. Zo stelden ze een regel in waarbij de vlaggen die in het stadion gezwaaid mochten worden of zelfs uitgehangen, niet groter dan 2 op 1 meter mogen zijn...maar ENKEL de nationale vaandels mochten getoond worden. Dat wil zeggen, geen vlaggen zoals een Vlaamse Leeuw of een Waalse Haan, maar ook geen Schotse of Engelse, dan wel Welshe vlag...En uiteindelijk, ook geen...Tibetaanse vlag. Nochtans, een nationaal vaandel? Niet volgens China, die Tibet als een provincie beschouwt, die ze wel onder de duim weet te houden, in tegenstelling tot Taiwan, die weliswaar eveneens door China als een provincie wordt beschouwd, maar dan wel eentje die een stuk opstandiger is dan Tibet; Taiwan vecht immers voor haar onafhankelijkheid, evenwel nog niet zonder wapens.
Waarom doet China niet? Om geen ésprit de sédition te riskeren. Of hoe China nu ook al haar willetje oplegt aan de rest van de wereld. Geen Vlaamse Leeuwen of Waalse hanen, Geen Schotse of Engelse dan wel Welshe vlaggen. De vrije mening? Bestaat niet in China.
In het Verenigd Koninkrijk reageren ze alvast geschokt. Ondanks de belofte dat China zich zou beteren op dergelijk vlak blijven de staatsleiders gewoon hun willetje opleggen, koppig volhardend in den boze. Maar omdat het te laat is voor de Spelen nog tegen te gaan (lees: de belangen met China economisch reeds gezien zijn te groot) kan niemand er volgens hun achterhaalde doctrines nog iets aan doen. Een belofte om de binnenlandse politiek niet met de Spelen te vermengen (wat sedert de spelen van Berlijn 1936 zelfs wet is) en de bewuste vlaggen (exclusief de Tibetaanse weliswaar) dan ook als maatschappelijke symbolen te zien en niet zozeer politieke symbolen (wat ze in wezen dan ook zijn), wordt ijskoud naast zich neergelegd.
Een tweede spel vinden we in de doorgedreven censuur; China stelt zelfs een speciaal politieteam hiervoor samen. Dit klinkt niet meteen zo bedreigend, maar als men weet dat men indertijd al Google zover wist te krijgen dat ze bij bepaalde gevaarwoorden geen resultaten zouden weergeven (en volgens insiders zelfs de perso(o)n(en) die dergelijke opzoekingen zouden doen identificeren via het net, ondanks het feit dat men als mens recht heeft op privacy, behalve in China dus), geeft dit meteen al een bijkomende indicatie dat er inderdaad meer aan de hand zou zijn. Deze vrees wordt meteen al bevestigd, als men weet dat alle verkeer binnen en buiten gaand van het Olympisch Dorp tot op de letter wordt gecontroleerd. En het IOC? Dat zwijgt nog steeds dat men er horendol van wordt.
De meeste elementaire beginselen van de Rechten van de Mens worden steevast met de voeten getreden, maar toch kiest men de mens ondergeschikt te stellen aan de economische belangen. Of hoeveel een mensenleven eigenlijk waard is of de bescherming van dat leven op zich.
Stel eens voor dat men in de Chinese scholen wil leren over de Franse Revolutie, en daarvoor opzoekingen dienen te doen. Het internet zal weinig soelaas bieden, vermits Revolutie zon gevaarwoord is. Opzoeken als onafhankelijkheid dan? Veel kans dat ook dit als een gevaarwoord bestempeld zal zijn. Of hoe een staatseigen dictatuur zulke absurditeiten uitspuugt als decretale bepalingen zonder weerga en daarmee effectief de beknotting van de menselijke vrijheid aan banden legt.
Om deze censuur nog meer in de verf te zetten, heeft de VRT een eigen ervaring in te brengen; toen een cameraman kortstondig stond te filmen buiten de beslotenheid van de kantoorgebouwen waar de administratie van de afgevaardigden elk haar plekje kreeg, sprongen de Chinezen zowat uit hun vel. Dat mag immers niet. Maar in plaats van hier op een menselijke reden op te reageren, dreigen ze met boetes en stadionverbod, ja zelfs het (al dan niet tijdelijk) intrekken van toegangspassen voor niet-atleten, zoals journalisten van de VRT, sparringpartners, assistenten allerhande en zo verder. Het klinkt als een wansmakelijke grap maar is bittere realiteit.
China voert geboortebeperking in, maar ook dit is op een allesbehalve menselijke manier lijkt het soms. Wie per ongeluk een tweede kind krijgt, verliest immers alle steun van de staat, die een één kind per gezin in stand houdt. Mooi voor de steden, maar op het platteland is dat minder voor de hand liggend, waarbij elke paar handen een verschil kunnen maken tussen overleven of armoe lijden. In plaats van een doel-gerichte sensibilisering door te voeren, is het van moeten of men heeft problemen met de Staat. Erger nog, een geheim rapport dat onlangs is uitgelekt spreekt zelfs dat de Staat in de mensenhandel een vinger zou hebben, om alle overtollige kinderen op een gruwelijke wijze uit de maatschappij te verwijderen. En er zelf nog fortuin aan te maken. De wereld krijgt dit niet te horen, zelfs het mom van ontvoeringen die de desperate ouders dan te horen krijgen als hun tweede of derde nakomeling spoorloos lijkt te verdwijnen, wordt doodgezwegen door de harde censuurmaatregelen van de Chinese autoriteiten.Waar is de menselijkheid hier? Een heel eind begraven onder talloze rijstvelden en tonnen aan wetboeken, verloren gegaan in de gerimpelde huiden van de partijbonzen die het voor het zeggen hebben en voor niets terugdeinzen om dat ook zo te houden.
China heeft, volgens dezelfde partijlijn het recht om die enige kinderen dan nog op te eisen voor het belang van de staat en hen soms op onmenselijke wijze te vormen tot sportmensen of zelfs tot geharde maar letterlijk gehersenspoelde strijdmachines. Wie niet gehoorzaamt riskeert het duur te betalen. De enige zoon of dochter die uit de één kind per gezin doctrine voorkomt wordt op die manier openlijk aan de ouderlijke sfeer onttrokken en zijn niet beter af dan hun tot clandestien bestempelde broertjes en zusjes, al hebben zij een kans op overleven, vergeleken met hen die geen bestaans-recht hebben, tengevolge van deze eigenzinnige kijk op het leven.
Vergeten we de problemen niet die er op ecologisch vlak de Spelen teisteren. Zo is er het vaarwater voor de watersporten zoals zeilen, kajak en zo meer, die bijna in het water vielen, toen een gevaarlijke algensoort ineens spontaan is opgedoken. Met man en macht werd het water geruimd om het gebied weer bevaarbaar te maken. Dit wil zeggen: vervuiling met vervuiling bestrijden.
Ook de sprinkhanenplaag die een kleine 600 km noordelijker op zou rukken richting Peking? Ineens geen woord meer over. Het leger zou ze aanpakken, maar hoe het ook zij, ook hier is klaarblijkelijk geen informatie over beschikbaar wat en hoe dat gebeurd zou zijn.
Tot slot de smog die Peking al weken in haar greep houdt. Weken? Wie de kranten een beetje volgt weet dat ze dit probleem al jàren hebben. Het is dus geen echter verrassing dat de Spelen en haar deelnemers er ook last mee en van hebben. Maar ook dat is blijkbaar geen reden om daarvoor de Spelen alsnog te verhuizen. Reden? Geld.
Of om maar te zwijgen welke bijna politieke rel er ontstond wanneer de Japanners aankondigden dat ze bijna de hele Spelen hun atleten die buitensporten doen met mondmaskertjes te laten deelnemen. China wilde het verbieden; wederom een teken aan de wand dat de mens ondergeschikt is aan de zogenaamd grotere belangen van de Chinese economie, of nog, haar staatsbelang. Het ging zelfs zover dat toen de Amerikanen op de luchthaven aankwamen met mondmaskertjes ze zich er voor moesten verontschuldingen. Ook al was het niet nodig, moet dat zodanig opgeblazen worden? Men kan het zich echt af beginnen vragen.
Al deze toestanden bewijzen dat China soms erger is dan een moslimstaat waarbij de fundamentalisten het voor het zeggen hebben, zoals in de Iraanse samenleving na 79 dat het geval is. Sedert de studentenbetoging op het Tien-an-Menplein heeft China niets geleerd, of eerder niets wíllen leren over menselijkheid. Enkel het feit dat ze een economische grootmacht is en sedert het einde van WOII misbruik maken van hun positie als gekwetste natie onder de oorlogsregimes van Japan en zelfs kortstondig Rusland. Net als bij de bloederige Culturele Revoluties in de periode tussen WO II en de dood van Mao Zedong, kijkt de wereld de andere kant uit en is selectief doof voor protesten van mensenrechtenorganisaties of van de gewone mens met een geweten. Iets wat een Chinees blijkbaar niet wil of kan of mag bezitten.
MAATSCHAPPIJ: Geld verdienen zonder het te verdienen
In de krant van afgelopen 5 augustus 2008 (Het Laatste Nieuws) staat een klein artikeltje over de vergoedingen van de scheidsrechters die actief zijn in de Belgische Profliga. Die krijgen een 'forse' verhoging van hun vergoeding. Het bedrag, volledig belastingsvrij voor de eerste 500,00 van het totaal, komt bruto op 1300,00. Reken daarbij de gebruikelijke kilometervergoeding die ze net als elke scheidsrechter verkrijgen, dan maakt dat een bedrag waar de gemiddelde werknemer een maand voor moet zwoegen om dit netto te bekomen. Dit verdient een niet-professionele scheidsrechter in 90 minuten tijd, waarbij zelfs er nog lekker gegeten wordt op kosten van club en deels ook de bond, met daarbij nog eens de mogelijkheid een relatiegeschenk te krijgen daar boven op.
Vergeleken met wat een scheidsrechter in de lagere regionen verdient is dit wel degelijk een forse verhoging. In mijn persoonlijke geval verdien ik minimaal ocharme 24,50 voor diezelfde tijdspanne, moet ik soms de gekste wegen afleggen teneinde op mijnn bestemming te geraken, is de infrastructuur soms abominabel, plus zijn de scheldpartijen van sommige leeghoofdige supporters op het randje af. Voor dat geld heb ik genoeg voor 1 keer een degelijke maaltijd te bekomen, enkele keren een verplaatsing in Brussel te doen en 1 keer een glas te kunnen trakteren. Maar voor mijn benzine is het absoluut ontoereikend.
Er wordt door de Bond meestal dan laconiek op geantwoord, in de volgende reeds persoonlijk gehoorde replieken :
Scheidsrechters van Nationale mogen niet als voorbeeld aangehaald worden, daar er anders gewerkt wordt op regionaal niveau. En dat terwijl een scheidsrechter dezelfde spelregels moet doen respecteren, dezelfde administraties dient aan te houden, zelfde rituelen dient uit te voeren voor, tijdens en na de wedstrijd, dezelfde scanderingen moet ondergaan en zoverder.
Scheidsrechters worden vergoed naar hun niveau. Als dat zo zou zijn, dan dient dit niveau aangepast te worden naar het niveau van hun prestatie. Sommige scheidsrechters van hoger zijn soms nog slechter er aan toe dan de lagere regionen maar worden blijkbaar anders bejegend dan dat bij ons het geval is.
Scheidsrechter van provinciale competities moeten dit of dat maar dienen dit of dat te laten. Anders vertaald : Wanneer wij een speler uitsluiten kan die gewoon door over ons te klagen vrijuit gaan. Waarom ? Omdat de Bond teveel tijd moet steken in de opvolging van hun topscheidsrechters. Geen probleem, maaar wie gaat hen vervangen op termijn ? Juist, scheidsrechters die de stiel van begin af aan trachten eigen te maken maar tot op heden steeds vaker merken dat ze slachafval lijken voor de grillen van een vergrijzende minderheid die het voor het zeggen heeft in Brussel.
Wie scheidsrechter is doet dat als hobby. Als je dan merkt hoeveel een scheidsrechter voor die « hobby » verdient op het hoogste nationale niveau, is het nog maar de vraag in hoeverre deze hobby echt wel vrijwillig is. Temeer dat je als topscheidsrechter jezelf daar voor engageert, maar wij in de lagere regionen tot datzelfde engagement worden gedwongen. Enige tijd terug MOEST je een bepaald toestel hebben om je aanduidingen te krijgen. MOEST je internet hebben om je aanduidingen te bekomen. MOEST je elk jaar een logotje kopen om als scheidsrechter herkenbaar te zijn. Alsof de tenue al geen indicatie daarvan is op zich. Ook MOET je je VIER weken op voorhand kenbaar maken voor je verlof, MOET je naar waar de Bond je stuurt, ook al heb je in het begin gevraagd om niet naar bepaalde clubs hoeven te gaan of bepaalde regios. Zo hebben ik en een goede collega van mij onze buik vol van de Brusselse ploegen. In de nu 11 jaar dat ik als scheidsrechter aan de slag ben nog maar een enkele zeldzame keer per seizoen nog niet van een wedstrijd in Brussel vertrokken of het was met bagaar of zelfs met politiebegeleiding er boven op in sommige gevallen. De tijd dat ik graag de 2 Schaarbeekse ploegen (de derbys in de jeugd heb ik zelfs 5 jaar achtereen telkens mogen doen) met plezier ging doen (en dan was ik nog de enige die dit deed), ligt al ver achter me. Maar de Bond begrip tonen ? Ho maar. Botweg geweigerd. Maar het probleem dan hardhandig aanpakken ? Vergeet het. Ons werk wordt elke week wederom teniet gedaan. Rode kaarten worden met de meest lakse straffen welhaast kwijtgescholden, of de veroordeelde stapt naar de rechtbank omdat hij om racistische redenen zwaar werd gestraft, als sportief beroep zijn straf niet afdoende in doet krimpen. Gevolg : wij zitten met de gebakken peren want wij moeten diezelfde gasten onder ogen komen die ons welhaast vierkant staan uit te lachen waar we bij staan. En de supporters-koren ? Daarover klagen is taboe. Maar onze zin in dergelijke uitoefening van de hobby sijpelt steeds sneller weg. Velen van mijn klas hebben de handdoek al in de ring geworpen omdat ze zich in de steek gelaten voelen door de Bond en zelfs zodanig zich psychologisch gekraakt voelen door het feit dat het steeds erger wordt. Maar de Bond er iets aan doen ? Dat moeten er velen van ons nog zien.
Ook een leuk wapenfeit is dat de Bond het schijnbaar normaal vindt dat er steeds minder scheidsrechters beschikbaar zijn, zowel in het algemeen beschouwd als volgens speeldagen. Zelf was ik vroeger soms een heel weekeinde tot 7 maal de baan op; een avondwedstrijd de vrijdag, 2 tot 3 wedstrijden de zaterdag, 2 de zondag en, in het slechtste geval, zelfs nog een maandagavond. Hoe dit komt? Steeds minder scheidsrechters hebben nog de zin en de motivatie om verder te doen als de begeleiding en de opvolging van hun activiteiten zó slecht tot zelfs onbestaand is, of ze zelfs door sommige van de begeleidende afvaardiging waar anderen bijstaan worden gekleineerd of zelfs klinkklaar uitgekafferd worden. Wie wil dat blijven ervaren en als scheidsrechter dan nog respect afdwingen, moet echt wel vechten tegen de bierkaai. Ook willen scheidsrechters graag de hobby een hobby houden. In mijn geval viel mijn beschikbaarheid terug van de hoger vermelde periode tot enkel de zondag. Kreeg ik een telefoontje van onze 'baas' die kloeg dat ik te weinig beschikbaar ben. Mijn antwoord was dan ook niet mis te verstaan: ik ben geen lapmiddel voor onverantwoord bestuur of beleid.
De vraag is dus : wie verdient het zulk geld te verdienen ?
POLITIEK: tjeverij in het gezicht van de kiezer: twee voorbeelden
N-VA stapt op uit de regering.
Die titel blokletterde enkele dagen geleden op de kop van Het Laatste Nieuws, waarmee Bart de Wever, na zijn door Meynen (politiek cartoonist) geparodieerde 'vreetstaking' aankondigde uit de meerderheid en dus de coalitie met CD&V te stappen, omdat de geëiste spijkerharde garanties op een hervorming uit zullen blijven. En dat ondanks de tot meermaals toe verschoven deadlines, waarbij de Nationale "Feestdag" in alle stilte door is kunnen gaan ondanks de krisis. Journalisten aller landen trokken, zoals vaak als het over Belgenland gaat, de wenkbrauwen op bij het vreemde vertoon dat er die dag "niks aan de hand" leek te zijn. Maar aan de andere kant daar eigenlijk nauwelijks van op diende te kijken, vermits er eigenlijk, zo hadden sommigen tóch begrepen, er niks nieuws onder de zon leek. Dus schoof de tijd voort over de wijzerplaat, tot de nieuwe deadline. Daarbij kregen de 3 ouwe knarren (zonder Vlaming als goede D'artagnan) die als bemiddelaars aangesteld werden, tot 31 juli om met een oplossing te komen. De Wever legde zich hier bij neer, maar liet ondertussen geen moment rust aan de Waalse kippenren onder opperhaan Reynders van de MR. Met betrekking tot de facilitieitsgemeenten noemde hij de Franstaligen dan ook steevast 'immigranten' die weigerden zich aan te passen, een taalgebruik dat verdacht op dat van ene De Winter begon te lijken. Met betrekking tot de Waalse eisen aangaande de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde riep De Wever: Geen pasmunt voor een oude eis! ook dit klonk bekend in bepaalde oren, maar niet afkomstig van De Wever zelf. Toch een vreemde speling dan wanneer er plots, met de laatste deadline gekomen en gegaan zijnde, dat De Wever zijn oude tjeverijen weer boven haalt in plaats van even resoluut door te gaan op een (zeg nu zelf) correct elan, waarvoor de partijleden zijn verkozen geweest. Want wat doet Bart de Tjever? Hij zegt: N-VA stapt op...op 21 september! Waar is de logica in deze? Of je stapt op of je doet het niet. Wie diens ontslag geeft gaat toch ook niet gaan verkondigen dat het pas van kracht zal zijn een eind later. Ook al heb je dan de mogelijkheid een opzeggingstermijn af te werken, bij zaken zo 's landsomspannend als hier het geval is kan daar hoegenaamd geen sprake van zijn. De kiezer heeft immers geen behoefte aan dergelijke verkapte leugens en openlijke hypocrisie. Of het is ja, of het is nee. Geen 'onder voorbehoud', geen 'maar als dit of dat is', of 'misschien' of 'eventueel'. Daarvoor hebben ze niet gekozen om de liberale luiaardsgilden nu meer dan een jaar geleden af te slachten (en dan nog zonder rituele mtehodiek) om andere marmotten hun plaats in te zien nemen.
Heel wat kiezers voelen zich dan ook ronduit voor een zoveelste keer bedrogen. Na 8 jaar 'goed-nieuwsshows' onder G. Verhofstadt zijn zij deze politiek van herhalingen beu. Net als de kijker de eindeloze herhalingen van de Kampioenen beu is op EEN, zijn ze het ronduit moe hetzelfde gehannes te moeten aanhoren of mee te maken.
Een tweede voorbeeld van hypocritische huichelarijen vinden we iets recenter terug; Koning Albert II, alias Bert Bibber II, die poogt uit te laten schijnen dat ook zij met de armoede begaan zijn. Ondertussen zit de Koning wel te Ebayen op hoog nieveau naar een leuk optrekje in Italië voor... 50 miljoen. En dat terwijl ze begaan met de armoede van dit land?Als we de royaltywatchers mogen geloven heeft de Koninklijke Familie veel meer vermogen dan ze op het eerste zicht in cijfers laten gieten. Zet daar de jammerklacht van Laurent tegen van enkele jaren terug en het krijgt een onmiskenbare stank van hypocrisie. Een even grote stank als de door de Koninklijke Familie verbruikte kerosine van de VIP-luchtvloot voor hun privé-uitjes. Of de verbruikte producten om het Koninklijke privé-jacht te onderhouden. En zwijgen we nog over de culinaire hoogstandjes die worden verkwanseld aan dergelijke 'arme' royals. Reken immers dat met het kapitaal waarover de Koning alleen al zou kunnen beschikken om de 50 miljoen op te kunnen hoesten dat elke - geregistreerde- arme, werkloze of marginale medeburger al... 33,00 rijker zou zijn. De koning zou dan echt wel 'straatarm' overblijven onder die omstandigheden, maar er zou tenminste een serieuze herbalancering zijn van de gelden van het land.
Met slechts 2 simpele voorbeeldjes in een goederentrein vol hiervan, staat Belgenland wederom op de waagschaal van kunstmatig leven. Wie dit nog niet doorheeft? De tjeven en hypocrieten die beweren 'door en voor het volk in te mogen staan om ons welzijn'...Maar niet ten koste van de eigen heil, of portefeuille. Begrotingstekort? snoei in de lonen van deze zakkenvullers. Loon naar werken is immers nog altijd een recht dat we allemaal dienen te verwerven. De vrijgekomen gelden zullen de begroting al in evenwicht brengen. En zo kan de armoede van sommigen op een correcte manier aangepakt worden. Federale uitgaven? Voor het volk en door het volk, niet voor de staat en door de staat. Niet aan een clan niesnutten en huilebalken van een Koninklijke Familie.
Of hoe een goede politiek geen geld dient te kosten die de politiek niet waard is, noch van dienst kan zijn enerzijds, een eerlijke en correcte houding een volk tot steun kan zijn in plaats van een steeds recurrenter wordende last.
MAATSCHAPPIJ: de legale gijzeling van de staat door illegalen
Voor de zoveelste keer las ik vanmorgen over de eerloze toestanden die soms aangewend worden om de staat in een positie te dwingen die niet strookt met bepaalde wetten en richtlijnen. Hierbij gaat het meer bepaald over de 'sans papiers' de illegalen die door pure chantage in de vorm van honger- en/of dorststakingen pogen van een verblijfsvergunning af te dwingen. Ondanks de harde taal van schildpaddenvrouw Turtelboom, die eerst strijdvaardig verkondigt op het Journaal, niet aan chantage toe te geven, zijn er van die levensstakers toch enkelen die, hoeft het nog te verbazen, een 'tijdelijke' verblijfsvergunning krijgen. 'Tijdelijk', maar voor de meesten genoeg om in die tijd zichzelf zodanig in het systeem in te werken en daardoor zelfs met dat tijdelijk statuut genoeg van een leven op te hebben gebouwd om daarmee de nodige wortel te hebben geschoten. Ergo is het dan nog gaan beginnen denken in termen van deportatie of gedwongen uitwijzing nauwelijks nog mogelijk lijkt; buurtbewoners claimen sympathie, er komen kinderen van, etc. Kortom een hele situatie om de nodige problemen te veroorzaken waarbij de tijdelijke verblijfsvergunning een gevaarlijk wapen wordt om tegen de overheid te gebruiken.
Tegenwoordig gebruiken ze nog dratischer middelen en dreigen zo de labiele economie van dit land er mee nog meer te ontwrichten, door torenkranen en stellingen te bezetten. Zolang deze niet ontzet worden, kan er immers niet gewerkt worden. Daarbij wordt het ontzetten steevast gehinderd door medestanders, zoals het geval was afgelopen woensdag met de gsmende medestander op de grond die belde met een kraanzitter. Werd hij door de politie aangepakt, vond de allochtoon (want ook hij had geen papieren bleek, noch een 'tijdelijke' verblijfsvergunning) het zo nodig zich ostentatief te verzetten en de pers te roepen dit goed te filmen. De grootste ironie was echter dat Turtelboom, momenteel met vakantie, dan nog zit te verkondigen dat ze zich niet uit haar vakantie laat chanteren. Zullen we maar vergeten dat enige tijd terug ze het maar normaal vond dat ze woordbreuk mocht plegen omdat ze NIET op vakantie was dan? Of sprak ze toen onder het gewicht van een vermeend politiek drukmiddel?
Wat er ook van zij, het is overduidelijk dat men met 2 maten werkt in dit apenland. Wie via de reguliere weg komt krijgt een regularisatie via de snelbelgwet maar hoeft nadien geen echte integrering meer voor te kunnen leggen, wie via de gedwongen weg ze afdwingt krijgt die regularisering uiteindelijk kado. Waar is de fierheid van ons land als taal en cultuur gebleven, vraag ik me dan toch af. Want we geven het weg aan wie dat wil of worden gedwongen het te geven, in naam van de menselijkheid. Of hoe de eigen mensen ondergeschikt worden gemaakt aan de buitenstaander die te lui is om zich aan te passen en onze samenleving dan maar liever gijzelt. Als ik merk dat enkele van mijn collega's, zelf van vreemde origine, voorbeelden zijn van integratie (één ervan is Kosovaars en oorlogsvluchteling zelfs!) door gewoon een inspanning om zich onze gewoontes, wetten en cultuur eigen te maken, al zukls kan opleveren, is de vraag dan ook in hoeverre dit goede voorbeeld door een overgrote groep teniet wordt gedaan.
MAATSCHAPPIJ: De gelijkheid van sekse bij moslims: een fabel!
Volgend op de vorige blog die hier is gepost geweest, een vervolgstukje waarbij er een hardnekkige mythe wordt doorbroken. Moslima zouden even goed behandeld worden als moslims. Wie de Koran bestudeerde en daar de Sharia naast weet te leggen krijgt al gauw een onweerlegbaar bewijs dat de waarheid heel wat anders vertelt. Maar wie dit wil verkondigen binnen de moslimwereld mag al gauw daar de prijs voor betalen; dit geeft meteen een hernieuwd bewijs dat de Islam GEEN verdraagzaamheid erkent!
Een simpele studie van de Koran, maar meer bepaald de Sharia, de ONGECODIFICEERDE richtlijnen (dus GEEN wetten!), tonen voor de vrouw een resem dogmatische ideologieën, bedrieglijke voorwaarden en verkapte leugens die haar 'gelijkheid' scherp aan banden leggen. Kwestie van hier enig overzicht in te geven, heb ik de Sharia en de Koran bestudeerd, om al enkele van deze bedriegerijen aan de kaak te kunnen stellen. Het zou immers te gemakkelijk zijn om maar een eind weg te fantaseren, zoals menig meer fundamentalistische moslim wel durft doen. De eerste bewijsvoering daarvoor vond ik terug op de webstek van Het laatste Nieuws, waar een kort artikel over de arrestatie van een Algerijnse moslim die zijn vrouw sloeg...enkel omdat ze voor de warmte de hoefddoek afnam! En de ergste kant van de zaak was dat de vrouw nog vond dat ze het verdiend had, terwijl de man het nog eens met een leugen wegpraat; zijn vrouw was gevallen. Gelijkheid van de seksen? De vrouw moet gehoorzamen of krijgt klop, de man mag het goedpraten door klakkeloos te liegen en de vrouw mag het niet tegenspreken. Wie de Koran doorleest trekt dan grote ogen op te lezen dat de Profeet Mohammed dit zelfs scherp veroordeeld; "Hoe kan men een vrouw slaan en verwachten met haar dezelfde nacht te kunnen slapen?" Deze tekst wordt echter vooraf gegaan in de Sharia dat fysiek geweld niet met méér dan een 'twijgje waarmee men de tanden reinigt'. Dat men de vrouw zomaar mag kastijden staat nergens vermeld.
Dit kleine voorbeeld is maar een topje van een hele ijsberg van hoe de moslim de Koran met zekere slinksheid en onverbloemd machosisme in diens voordeel verdraait ten koste van de vrouw, incluis de Shariateksten:
1) een vrouw mag eigen geld bezitten (bruidschat) en zaken doen...De vrouw moet het beheren van gelden en het besluiten van die zaken wel aan de man laten. => de realiteit is dat moslims een vrouw niet kapabel vinden voor zaken te doen en ze soms niet eens in die rol willen erkennen. Dit viel bijvoorbeeld al op in de serie 'Westenwind' waarin een Arabische Sjeik niet met zaakvoerster Degraaf wou spreken omdat het 'tegen het geloof is'. Als een vrouw eigen geld mag bezitten en zaken doen, is dit alvast een bewijs, ook al is de serie zelf fictie, dat sommige moslimgemeenschappen de vrouw niet beter vinden dan een huismoeder en sloof. Enkel de man mag macht bezitten en mag zich in de wereld begeven.
2) een vrouw mag met het haar vrij lopen, maar dient zich zedig te kleden. Het bedekken van de haren of het gezicht is geen plicht maar een recht. => Moslima worden eigenlijk 'volgens het geloof' verplicht van een hoofddoek te dragen. Vreemd wel dat heel wat vrouwen de laatste decennia wel met allerhande kledij mogen rondlopen maar de hoofddoek mag niet verwijderd worden. Ik heb zelf voorbeelden gezien van hoe een moslima zich behoorlijk 'westers' kleedde, jeans, hakjes, een leuke doch zedige blouse...maar de hoofddoek niet deed. In een wereld waar de vrije keuze een verworven recht is, past het niet dat een dergelijke beknotting de vrije keuze van de vrouw tegenspreekt. Heel wat vrouwen zeggen dan nog dat ze dat 'uit vrije keuze doen' maar vermits ze deze vrije keuze al voor heel wat punten op het vlak van kledij weten door te drukken, waarom die vervloekte hoofddoek dan nog?
3) een moslim mag met een niet-moslima trouwen. Een moslima mag NIET met een niet-moslim trouwen. => Wie "Thuis" heeft gezien weet hoe Mo steigerde toen zijn dochter Aisha verkeerde met Sam. Niet zozeer omdat hij geen goede jongen zou zijn (toen toch), maar omdat het geen Moslim is. De voornaamste reden is eigenlijk chauvinistisch en voor onze westerse wereld eveneens nog steeds vrij van toepassing; het voortzetten van de mannelijke lijn kunnen garanderen. Echter, bij de Moslims gaat dit nog een kleine stap verder; immers kan een moslim een vrouw onder de duim houden via de islamleer (ook al is dit niet correct geïnterpreteerd de laatste 1500 jaar!), een moslima zou maar kunnen 'verleid' worden door andere 'heidense'godsdiensten, "waartegen de zwakke vrouw niet bestand is". Dit kan misschien arrogant klinken, maar het is een reden die in het echte leven is gegeven toen een sociaal medewerkster moest bemiddelen omdat de dochter met een jongen van haar school verkeerde. Dit verhaal leidde zelfs tot de dood van het meisje waarbij de vader vond zijn 'heilige plicht' te hebben gedaan. Fraai voorbeeld van integratie en het zoveelste bewijs dat een vrouw ondergeschikt is aan de vrouw, zelfs op een zulke onzinnige betutteling van de 'eer van de familie' die enkel misbruikt wordt om de wil van de man te dienen en niet de juiste redenen van deze eer.
4) een moslim mag buitenwettelijke kinderen hebben om de mannelijke lijn te dienen. Een moslima die buitenwettelijk (getrouwd is) mag verstoten worden en openlijk beschimpt.
5) een moslima 'moet' besneden worden. Vrije wil telt niet of de eer van de man is bezoedeld. => een man mag genieten van seks, de vrouw moet maar ontvangen, zo komt dit klaarblijkelijk over. Dit is trouwens in 'Medisch Centrum West' ooit eens aangehaald, waarbij een adolescente moslima door haar vader gedwongen werd om zich 'vrijwillig op te geven voor zich te laten besnijden' . Hierbij werd er door een verpleegster moreel bezwaar aangetekend, waarbij de chirurg zich de woede op de hals haalde van de vader die 'een vrouw niet gerechtigd vindt om het geloof te bevragen en dochters tegen hun vaders opzet'. Een episode later bedacht het meisje zich en weigerde zich te laten verminken, wanneer een theologische controle door die verpleegster aantoonde dat het geloof niets met de reden voor deze besnijdenis te maken had. In een ander geval, dat trouwens Koppen haalde, werden Algerijnse moslimmeisjes vanaf hun twaalfde zonder pardon meestal op een nog barbaarsere wijze verminkt, als hun vagina wordt toegenaaid (en dan meestal nog onder alles behalve hygiënische omstandigheden), met enkel een kleine opening voor menstruatie en ontlasten, om pas weer geopend te worden door de echtgenoot bij hun eerste huwelijksnacht. Het hoeft iemand met enige kennis van anatomie niet te verbazen dat deze meisjes vreselijke pijn ondergingen bij de daad, bloedingen opliepen en soms zwaar geïnfecteerd raakten. Het ergste is dat de moeders, beseffende welk lijden hun kinderen hiermee ondergaan, zodanig geconditioneerd zijn, dat ze niet er toe komen hiertegen in te gaan.
6) Een man mag liegen, een vrouw moet altijd de waarheid spreken bij de moslims. => terug grijpend op het incident met het Algerijns koppel aan het begin van dit artikel, valt op dat een man de vrouw blijkbaar mag misbruiken, mag liegen erover en de vrouw het maar toelaat. De vraag is dan waar de eerlijkheid hier zit. En daarbij bij de arrestatie het nog gaan ontkennen ook. Ook omwille van het geloof? Wie zal het zeggen? Mijn idee erachter is dat de man bevoorrecht is op de meest onzinnige wijze die maar mogelijk is, omdat de vrouw nu eenmaal onder de duim wordt gehouden. Alle contradictie ten spijt, kan dit op geen enkele manier goedgepraat worden, niet op menselijk, niet op maatschappelijk vlak.
7) een moslim mag een huwelijk weigeren, een moslima roept bij weigeren schande over zich en de familie.
Deze kleine voorbeeldjes zijn al meer dan genoeg reden waarom de islam als godsdienst niet kan passen in de westerse maatschappij, waarin wordt gestreefd naar een gelijkere behandeling van man en vrouw. Ook al is dit nog lang niet perfect, het is al veel beter dan het pakweg 100 jaar geleden het geval was. Vrouwen zijn nu meestal bij een ongelijke behandeling slachtoffer van male chauvinism in onze eigen maatschappij, wat overigens steeds strenger aangepakt wordt. bedenken we de schadevergoeding die een Britse vrouw van een werkgever kreeg toen ze schunnige opmerkingen over haar weelderige boezem kreeg en afgebroken werd daardoor op professioneel vlak. Maar zelfs deze zaken zijn meer uitzondering dan regel aan het worden. Vreemd dat een maatschappij als de onze, die heilloos en losbandig heet, toch daarin niet vergeleken kan worden met de discriminerende en geweldzuchtige leer van de Islam, door de moslims zelf bij wijlen zwaar misbruikt ten nadele van de moslima. Tot op het punt dat ze zelfs gestenigd mogen worden.
Islam tolerant? Enkel als het de Islam ten bate is. Islam democratisch? Vrije keuze bestaat nauwelijks voor de fundamentalistische strekkingen, nog minder voor de moslima Islam vrouwvriendelijk? In 7 puntjes al voldoende ontkracht, of men is blind voor de waarheid. Islam intergrerend? Enkel als de integratie de moslimgemeenschap dient, ongeacht de samenleving waarvan ze deel wil uitmaken.
Heel wat mensen roepen verdraagzaamheid en verzoening. Maar het zijn die mensen dan ook meestal die enkel in eigen termen denken. Daarmee veroordelen ze de eigen gemeenschap tot een langzame verstikking. Integratie dient nog altijd te gebeuren door de ALLochtoon, NIET door de AUTochtoon. Wie hier wil wonen dient daar eens goed over na te denken, wie inheems is dient zich tegen deze indringerijen te verzetten. Niet met geweld, maar met het doordrukken van de Wet. Het is te gemakkelijk ze allemaal maar binnen te halen, maar de komende generaties te belasten met de erfenis daarvan. Heel wat mensen zullen mij nu een racist, discriminist of zelfs islamofoob noemen. Ze doen maar. Maar ik heb tenminste een gezond verstand, dat enkel wil verdedigen wat rechtens en krachtens ons toebehoort en op dergelijke wijze te grabbel wordt gegooid.
De racisten en discrimisten? Niet WIJ maar zij die zich benadeeld voelen omdat hun 'geloof' getart wordt. Maar willen zij niet in onze maatschappij integreren, vrouw EN man?
Noem me een Islamofoob, een racist, fascist of gewoon wereldvreemd als men bij de titel al stereotiep gaat liggen veroordelen. Een artikel in de krant Het Laatste Nieuws (meer bepaald de onlineversie) stelt echter zwart op wit vast dat het gepredik dat Islam een verdraagzame en vredelievende godsdienst is die de vrouw veel vergund, klinkklare onzin is. Het onderzoek, gevoerd onder Britse studenten, windt er geen doekjes om dat volgens de eerste statistieken er heel wat moslims deze mythes met kracht doorprikken.
Het onderzoek werd, zo lettert het artikel, uitgevoerd om vooral de studenten voortkomend uit moslimgemeenschap de kans te geven op een hele resem maatschappelijke issues een eigen mening te geven, en de resultaten van dit onderzoek, gevoerd bij niet minder dan 1400 studenten laten weinig ruimte tot verbeelding over:
1 op 3 studenten vindt dat moorden in naam van de Islam moet kunnen; 2 op 5 studenten vindt dat de Sharia (zie verder) in de Britse (en meteen ook maar de Europese) Grondwet moet opgenomen worden; 1 op 2 studenten vindt dat de Islam de democratie moet vervangen omdat ze nooit ermee kan samen gaan; 1 op 3 studenten vindt dat geweld een recht is voor de moslim om te beoefenen in naam van de Koran.
Daarnaast laten de niet-moslimstudenten in het onderzoek, gevoerd over 20 instellingen voor hoger onderwijs, weliswaar doorschijnen niet bepaald veel op te hebben met de moslimleer, zeker nadat er op diverse campussen gewag is gemaakt van lezingen waarin er soms zeer racistische en onverdraagzame praat verkocht wordt door de gastsprekers: zo is er een bevestigde lezing geweest op de University of Queen Mary, Londen, waarbij een Imam opriep om homo-, lesbo- en biseksualiteit met harde hand aan te pakken omdat 'Allah zulke onmensen veracht en haat'. Daarnaast zijn er nog diverse rapporteringen van dergelijke extremistische lezingen, waarbij er zelfs volgens onbevestigde bronnen ver-wijzingen zijn naar lezingen die zelfs op het vasteland van dergelijke aard voorkomen op de Engelstalige schoolgemeenschappen die in diverse landen van de EU voorkomen buiten het Verenigd Koninkrijk. En dan klaagt men als de Vlaams-Nationalisten eens bijeenkomen?
Wat betreft de Sharia, dat men blijkbaar vindt dat deze in de Grondwet moet worden opgenomen, is dit eveneens een haast onbetwistbaar bewijs van de onverdraagzaamheid van de Moslimgemeenschap. Ter illustratie daarvan, volgend artikel uit de online encyclopedische databank WIKIPEDIA:
"Sharia (ook: sjaria(h), sjariah, sjari'a(h) of shari'a(h), Arabisch: شريعة sjarī'a, Woordenlijst Nederlandse Taal: sharia) is het Arabische woord voor de islamitischewet of de wet van God en betekent letterlijk 'weg naar de bron', ook: 'gebaande weg', 'wet' en 'rite'. De basis ligt bij de fiqh.
Het islamitisch recht is geen recht in westerse zin. Er is geen sprake van wetboeken die bedoeld zijn om conflicten te voorkomen en, in het uiterste geval, te beslechten. Sharia is in de eerste plaats een religieuze plichtenleer die het menselijk handelen in wereldse en religieuze zaken bepaalt, zowel in de relatie van mensen onderling als van mens tot God. Hoewel het eindoordeel over het menselijk handelen door de Koran bij God gelegd wordt, omvat de sharia ook sancties om het juiste handelen af te dwingen wanneer daar een maatschappelijk belang mee is gediend.[1]
Ondanks diverse pogingen is de sharia nooit gecodificeerd, waardoor details steeds opnieuw - en soms met tegenstrijdige uitkomst - beredeneerd worden. In plaats van wetboeken gelden oudere uitspraken en juridische traktaten als basis voor rechterlijke beslissingen. De wetenschap die zich met het afleiden van rechtsregels bezig houdt wordt fiqh genoemd. Rechters (qadi) worden niet geacht jurisprudentie en traktaten tot in detail te kennen. Zij fungeren in de eerste plaats als arbiters. Komen zij er zelf niet uit, dan doen zij een beroep op een rechtsgeleerde (faqih), die op basis van de bronnen (koran, soenna, idjma overeenstemming van rechtsgeleerden en qiyas analogie ) een fatwa afgeeft.
Een belangrijk probleem bij de bespreking van het begrip sharia is dat de islamitische wereld geen eenstemmig leergezag kent, waardoor er vele, soms sterk uiteenlopende versies van het begrip sharia bestaan. Er kan wat dat betreft dus niet gesproken worden van 'de' sharia, net zomin als er sprake is van één rechtssysteem in de rest van de wereld. Toch wordt in de praktijk wel vaak van de sharia gesproken. In dit geval betreft het een abstract begrip ervan, of wordt aan een van de varianten ervan gerefereerd.
Doorgaans wordt verwezen naar de interpretaties van de madhahib of rechtsscholen. Er zijn vier soennitische en twee sjiitische rechtsscholen, met elk hun eigen interpretatie van de sharia. Voor veel actuele maatschappelijke vraagstukken worden verschillende en soms zelfs tegenstrijdige richtlijnen opgesteld.
De sharia heeft slechts betrekking op een beperkt aantal rechtsgebieden: familierecht, enkele strafrechtelijke delicten, oorlogs- en contractenrecht en ten slotte de juridische positie van niet-moslims en vrouwen binnen deze rechtsgebieden. Alle overige rechtsgebieden vallen onder de regelgevende bevoegdheid van de overheid (siyasa).[2] Volgens Fazlun Khalid kent de sharia ook iets wat we met milieurecht zouden kunnen aanduiden.
Het brede toepassingsgebied van de sharia vindt zijn oorsprong in de overtuiging dat de wet in alles moet voorzien wat noodzakelijk is voor iemands geestelijke en lichamelijke gezondheid. De islam maakt daarbij geen onderscheid tussen het religieuze en het seculiere leven. Voor moslims zijn alle handelingen verdeeld in vijf categorieën:
Verplicht (فرضfard, of واجب wādjib) - het doen wordt beloond, het nalaten bestraft.
Aanbevolen, verdienstelijk (مندوب mandōeb, مستحب moestahabb of سنة soenna) - het doen wordt beloond, het nalaten niet bestraft.
Toegestaan (مباح moebāh حَلاَلْ halāl) - doen en laten worden beloond noch bestraft.
Laakbaar, afkeurenswaardig (مكروهmakrōeh) - het doen wordt niet bestraft, het nalaten beloond.
Verboden (حرامharām) - het doen wordt bestraft, het nalaten beloond.
Bij fard wordt onderscheid gemaakt tussen individuele en gemeenschappelijke plichten (فرض العين fard al-`ayn en فرض الكفاية fard al-kifāya). Bij gemeenschappelijke verplichtingen volstaat het als een deel van de gemeenschap zich inspant. In de eerste categorie vallen bijvoorbeeld de salat, in de tweede categorie een begrafenis, waarbij het volstaat dat een aantal vrienden en kennissen het gebed voor de overledene en de teraardebestelling bijwoont. De aanwezigen hebben daarmee namens de gemeenschap aan haar verplichting voldaan.
Met straf en beloning wordt in dit verband in de eerste plaats bestraffing en beloning in spirituele zin bedoeld. Plichtverzaking tegenover God blijft in de meeste gevallen een zaak tussen de gelovige en God. Moslims gaan ervan uit dat men voor zijn doen en laten op de Dag des oordeels rekenschap voor God aflegt en door God beloond ofwel bestraft wordt. Slechts in enkele gevallen is een strafmaat vastgesteld. Dat is voornamelijk zo wanneer er ook maatschappelijke belangen in het geding zijn, zoals bij alcoholgebruik.
Bij de uitvoering van een handeling is het van belang of de handeling met de juiste intentie (نية nīya) is verricht. Bij een juridische beoordeling zal een rechter een aantal zaken in aanmerking nemen, namelijk onder meer de vraag of iemand de intentie had een misdaad te begaan ('met voorbedachten rade'), of hij/zij meerderjarig is en bij zijn/haar volle verstand.
De Sharia is als volgt wel unitair, zij het (zoals bijgevoegd) niet unitair geïnterpreteerd dan wel uitgevoerd:
Kledingvoorschriften
Zowel voor mannen als vrouwen gelden richtlijnen met betrekking tot het uiterlijk en het lichaam, awrah. Een vrouw moet haar lichamelijke schoonheid voor mannen die geen directe familieleden zijn bedekken. Oudere, niet meer in een huwelijk geïnteresseerde vrouwen hebben meer vrijheden (Soera Het Licht 60). Mannen behoren tenminste het lichaam van de navel tot de knie bedekt te houden in het bijzijn van anderen en behoren baard en haar te verzorgen. In het algemeen geldt dat zowel mannen als vrouwen zich 'behoorlijk' dienen te kleden.
Over de mate van bedekking die voor vrouwen is voorgeschreven bestaan regionale en ideologische verschillen. Volledige sluiering, dus inclusief het gezicht, zoals bij de Nikaab en Boerka, was tot het begin van de twintigste eeuw vooral een stedelijk fenomeen. Op het land lagen echter vaak praktische eisen aan de kleding ten grondslag of werden voorislamitische gebruiken in stand gehouden. Soms wordt wel het gezicht bedekt, maar blijft het haar vrij. Bij de Touareg bijvoorbeeld bedekken de mannen het gezicht en laten de vrouwen het gezicht en soms ook het haar vrij. Er bestaan aanwijzingen dat in het Medina van Mohammed alleen vrije vrouwen het haar en eventueel het gezicht bedekten, terwijl slavinnen ongesluierd waren.
Soera Het Licht 31 en Soera De Partijscharen 59 gelden als bronnen die voor het gebruik van een hoofddoek pleiten. De Koran bevat geen teksten die het bedekken van het gezicht voorschrijven. Dit 'voorschrift' stoelt op het minderheidsstandpunt dat Soera De Partijscharen 53 niet alleen voor de vrouwen van Mohammed, maar voor vrouwen in het algemeen geldt.
Het kledingvoorschrift strekt zich uit tot niet-aanstootgevend gedrag en gedrag dat geen aanleiding geeft tot onwenselijke seksuele contacten. Er zijn hadith bekend waarin moslims wordt gezegd zich te onderscheiden in hun kleding van de niet-moslims.
In de islam zijn mannen en vrouwen complementair aan elkaar. Het woord 'ondergeschikt' wordt toegepast vanuit een westersgezichtspunt. Volgens bepaalde koranexegeten moeten de betreffende passages worden gelezen in de geest van de tijd, waarin vrouwen in de openbare ruimte beschermd moesten worden. Het zou daarmee duiden op het streven naar een gelijkwaardige positie tussen mannen en vrouwen. Vrouwen beschikken dan ook vrijelijk over eigen geld en bezittingen en het is hen niet verboden betaalde arbeid buitenshuis te verrichten. Islamitische Juristen zijn het niet eens over de vraag of de vrouw verantwoordelijk gehouden kan worden voor het huishouden en de opvoeding van kinderen.
Mannen hebben een onderhoudsplicht tegenover vrouwen en kinderen; een echtgenoot, zoon of schoonzoon behoort hen in gelijke mate als zichzelf van onderdak, levensonderhoud en kleding moet voorzien.
Huwelijken worden door een huwelijksovereenkomst (عقد النكاح aqd an-nikāh) tussen een wettelijke vertegenwoordiger (ولى walī, in beginsel de vader) van de bruid, en de bruidegom in het bijzijn van tenminste twee getuigen gesloten. De getuigen moeten betrouwbare, volwassen moslims zijn die over hun volle verstandelijke vermogens beschikken. De wali en de getuigen dienen zich (behalve volgens de sjafiitische leerschool) van de instemming van de bruid te overtuigen. Een huwelijk dat zonder instemming van de bruid gesloten is, is volgens de andere drie leerscholen onwettig. Een bruidsschat (مهرmahr of صداق sadāq), door de man aan de vrouw te geven, is een voorwaarde voor een geldig huwelijk op basis van Soera De Vrouwen 4: En geeft de vrouwen gewillig haar huwelijksgift. Als zij echter naar haar eigen behagen u er een gedeelte van kwijtschelden, geniet daarvan met genoegen en heilzaam gevolg. De bruidsschat wordt door de man aan de vrouw gegeven en kan dienen als noodvoorziening in geval van echtscheiding of overlijden van de man.
Een moslimman mag een christelijke of joodse vrouw huwen.[4] Een christelijke of joodse man mag geen moslimvrouw huwen.[5] De achterliggende gedachte is dat de man volgens de islam wordt gezien als het hoofd van het gezin voor de buitenwereld, waardoor de kinderen dan ook volgens de islam op zouden groeien. Een man mag maximaal vier vrouwen gelijktijdig huwen (polygynie), volgens Soera De Vrouwen 3: huwt dan vrouwen die u behagen, twee of drie, of vier en als gij vreest, dat gij niet rechtvaardig zult handelen, dan één of wat uw rechter handen bezitten Tafsir zou wijzen dat men met verschillende zaken rekening dient te houden. Zo staat in de aya dat er de voorwaarde is dat hij hen gelijk behandelt. Volgens velen is een gelijke behandeling binnen de islam feitelijk onmogelijk, en zou het impliciet een verbod behelzen. Ook dient men bij een huwelijk rekening te houden met de plaatselijke wetgeving, waardoor een polygynisch huwelijk meestal uitgesloten is.
Een sjiitische bijzonderheid is het tijdelijk huwelijk (متعة mut'a), dat minimaal een uur en maximaal 99 jaar kan duren. Het is een huwelijk zonder bruidsschat en de verder aan een huwelijk verbonden rechten, maar tegen betaling van een door de 'huwelijks'partners vastgestelde vergoeding. Dit is gebaseerd op een door Mohammed toegestane praktijk tijdens een langdurige veldtocht. Soennieten menen echter dat deze toestemming door Mohammed is ingetrokken en beschouwen het tijdelijk huwelijk als een gelegaliseerde vorm van prostitutie.
Wanneer een vrouw in ernstige mate ongehoorzaam is aan haar echtgenoot heeft de man volgens de Koran het recht haar, na een traject van vermanen en vermijden, licht te tuchtigen door middel van een symbolische, lichte tik met een miswak, een takje dat gebruikt wordt om de tanden te reinigen. De tuchtiging mag geen pijn doen en geen letsel veroorzaken. Een Hadith vermeldt dat Mohammed ooit zijn afschuw uitsprak over het slaan met de woorden: 'Hoe is het mogelijk dat iemand zijn vrouw slaat zoals je een wilde kameel slaat en vervolgens met haar wil slapen?'.
Echtscheiding zou volgens een Hadith het meest verachtelijke zijn van wat God nog heeft toegestaan. Aan een scheiding behoort een proces van gesprek en bemiddeling door derden vooraf te gaan. Het is voor mannen door middel van verstoting (talaq) redelijk eenvoudig, terwijl het voor vrouwen uitsluitend via te verkrijgen door middel van goede echtscheidingsgronden, zoals mishandeling of bekering tot een ander geloof (ridda). Ook wanneer een man zijn echtelijke plichten niet nakomt of langdurig afwezig is zonder bekende verblijfplaats, is dit voor een vrouw zonder meer een geldige reden tot echtscheiding.
Een vrouw kan ook via een rechter echtscheiding verkrijgen wegens 'onverenigbaarheid van karakters' (choel). Mohammed heeft dit in een aantal gevallen toegestaan. Zij moet in dat geval wel bereid zijn de bruidsschat of een deel ervan terug te geven. Na een scheiding geldt een wachtperiode (idda) van ca. drie maanden voordat een vrouw kan hertrouwen om vast te stellen of de vrouw zwanger is. De man blijft gedurende die tijd financieel verantwoordelijk. Voor een weduwe geldt een wachtperiode van vier maanden. De vrouw houdt tenminste gedurende de zoogtijd (in principe twee jaar) de zorg voor de kinderen.
Erfrecht
Het islamitische erfrecht is nogal gecompliceerd. De basis werd gelegd in Soera De Vrouwen 11 en 12, waar in het bijzonder het erfdeel van vrouwen wordt bepaald. Dat wijst op een precisering of correctie van het voorislamitische erfrecht.
In principe is het zo dat dochters één deel erven en zonen twee delen. Echtgenotes erven een achtste deel. Ook nog in leven zijnde ouders behoren tot de erfgenamen. De erflater heeft het recht maximaal een derde deel van zijn bezit bij testament aan derden te vermaken. Schulden worden niet vererfd.
Mannen hebben een onderhoudsplicht tegenover vrouwen en kinderen (zie paragraaf Verhouding tussen mannen en vrouwen). Met deze onderhoudsplicht wordt duidelijk waarom het erfrecht de man een dubbel deel van een vrouw toebedeelt; de vrouw beschikt over haar eigen vermogen, terwijl de man met zijn vermogen ook de plicht heeft anderen te onderhouden. Tegenwoordig komt het in islamitische landen steeds meer voor dat vrouwen ook aan het gezinsinkomen bijdragen. Progressieve moslims wijken daarom wel af van deze bepaling door een nalatenschap in gelijke delen voor mannen en werkende vrouwen te verdelen.
Strafrecht
Strafrecht heeft in de islam grotendeels privaatrechtelijk karakter. Op moord staat bijvoorbeeld de doodstraf als maximale strafmaat, maar de nabestaanden van een slachtoffer bepalen of deze straf inderdaad wordt geëist of dat met zoengeld genoegen wordt genomen. De hoogte van zo'n bedrag komt vervolgens door onderhandeling tussen de partijen tot stand. Bloedwraak of eerwraak is verboden.
Een aparte status hebben de direct uit de Koran afgeleide verbodsbepalingen, de zogenaamde hadd-misdrijven (حد, mv. حدود hoedōed, grens). Dat zijn: ontucht en overspel (زناء zinā), valse getuigenissen in relatie tot ontucht en overspel, alcoholgebruik, diefstal en straatroof. Op diefstal staat amputatie van de rechterhand, bij recidive amputatie van de linkervoet als maximumstraf. Misdaden en de in de Koran vastgestelde strafmaat ('hudud') zouden volgens een Hadith voorkomen moeten worden. De Koran laat daarom altijd de mogelijkheid open om berouw te tonen om zo bestraffing te voorkomen. Soera De Tafel 38 schrijft bijvoorbeeld voor: Snijdt de dief en de dievegge de hand af, als straf voor wat zij misdeden, dit is een voorbeeldige straf van God. God is Almachtig en Alwijs. Daarop vervolgt aya 39: Maar degene, die na zijn overtreding berouw heeft en zich betert, God zal Zich zeker in barmhartigheid tot hem wenden; voorwaar, God is Vergevensgezind en Genadevol. Dit kan echter ook geïnterpreteerd worden als een wereldse uitvoering van de strafmaat en hemelse barmhartigheid.
Op overspel staat volgens Soera Het Licht 2 bestraffing met honderd stok- of zweepslagen voor beide betrokkenen, maar meestal wordt dood door steniging toegepast overeenkomstig de joodse wet (zoals vastgelegd in de Thora). Of dit inderdaad teruggaat op het voorbeeld van Mohammed is onduidelijk. Vast staat dat hij eenmaal dood door steniging heeft opgedragen in het geval van overspel van joodse onderdanen. Uit overleveringen blijkt dat Mohammed geen voorstander van het voltrekken van de dood door steniging was. Er is een verhaal bekend van een vrouw die aan Mohammed overspel bekende, waarbij hij haar een aantal keren wegstuurde met de opdracht vergiffenis te gaan vragen aan God. Pas nadat zij een aantal keren terug was gekeerd met het verzoek om haar te laten stenigen, heeft Mohammed daarvoor toestemming gegeven.
Soera De Vrouwen 15 heeft betrekking op niet nader gespecificeerde onzedelijkheden die bestraft worden met levenslange opsluiting of tot "God een weg voor hen opent" (mogelijk invrijheidstelling na oprecht berouw). In beide gevallen geldt echter dat vier getuigen van onbesproken gedrag de geslachtsdaad of de onzedelijkheid moeten hebben gezien, waardoor een correcte beschuldiging, correct proces en uitvoering van de bijbehorende straf nagenoeg onmogelijk is.
Op het afleggen van een vals getuigenis staan tachtig slagen, waarvan kan worden afgezien wanneer dat de wens is van de benadeelde. Bestraffing kan ook volgen na het afleggen van een bekentenis, die echter niet onder dwang verkregen mag worden. De rechter dient zich ervan te overtuigen dat de verdachten zich van de strafmaat bewust waren, voordat zij hun bekentenis aflegden en moet de verdachten de mogelijkheid geven hun bekentenis te herroepen, zelfs al zouden ze de waarheid gesproken hebben. Alleen in de malikitische leerschool geldt zwangerschap zonder getrouwd te zijn als rechtmatig bewijs van ontucht. Homoseksualiteit kan volgens bepaalde opvattingen als ontucht behandeld worden, waardoor openlijke homoseksualiteit met de doodstraf bestraft kan worden.
Het nuttigen van alcohol in het openbaar wordt volgens bepaalde opvattingen eveneens met tachtig slagen bestraft, straatroof met gevangenisstraf.
Illustratief voor het principe van strafvermindering in verband met verzachtende omstandigheden is de volgende overlevering:
De profeet berispte de eigenaar van een slaaf die vanwege honger graan had gestolen. De eigenaar wilde zijn slaaf straffen. De profeet zei: "Deze man had honger en jij hebt hem geen eten gegeven. Jij bent het die gestraft moet worden."
In overeenstemming hiermee heeft kalief Omar ibn al-Chattab gedurende een jaar van hongersnood een moratorium op het uitvoeren van amputaties vanwege diefstal afgekondigd. Hij ging ervan uit dat het de plicht van de gemeenschap was om de armen te voeden. Hielden mensen voedsel voor zichzelf, dan hadden degenen die geen voedsel meer hadden volgens zijn redenering het recht zich dat voedsel toe te eigenen.
Niet-moslims kunnen in de regel niet getuigen tegen moslims. In een aantal gevallen zijn getuigenissen van twee vrouwen vereist waar het getuigenis van één man zou voldoen. Dit laatste geldt ook voor getuigen bij het sluiten van overeenkomsten.
Geloofsafval
Zie ridda voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Ridda is een term voor wanneer een moslim formeel afstand doet van de islam. Het is een theoretisch-juridische kwestie of geloofsafval binnen de islam bestraft wordt volgens een vaste straf (hadd).
Volgens het merendeel van de islamitische fiqhgeleerden en theologen verdient een moslim die van het geloof afvalt de doodstraf, maar men verschilt van mening of dit gepleegde feit wel voldoende is om een oordeel te vellen en uit te voeren[6]. Doorgaans moet eerst geprobeerd worden de afvallige terug te brengen tot het geloof.[7] In tegenstelling tot diefstal of ontucht is ridda omkeerbaar, waarvoor dan geen vaste straf gegeven kan worden.[8] Een afvallige dient zijn leven lang geadviseerd te worden terug te keren naar de islam, behalve als deze zich agressief ten opzichte van de islam opstelt[9]. Een moslim zal zich dan eveneens vijandig opstellen tegenover de afvallige, maar zelfs dat is controversieel[10].
Belastingen
Zie zakat voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
De enige echt islamitische vorm van belasting, en tegelijkertijd een van de vijf zuilen van de islam is de armengave (زكاةzakāt), een vorm van vermogensbelasting, die tussen 2,5 % en 10 % bedraagt. Deze belasting is uitsluitend bedoeld als minimale vorm van structurele armenzorg.
Om de staatsuitgaven te dekken ontstonden er al gauw alternatieve vormen van belasting, waaronder de grondbelasting (خراج charādj). Religieuze minderheden (ذمّيdhimmi) droegen aan de staatsuitgaven bij via de jizyah.
Spijswetten
Zie halal en haram voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Moslims mogen alleen vlees eten dat halal (toegestaan, Arabisch: حلال) is. Het tegenovergestelde van halal is haram (حرام). Halal vlees is uitgebloed vlees van een dier dat volgens de islamitische rituele voorschriften geslacht werd. Het slachten is op die manier een vorm van offerande.
Vlees van carnivoren en van dieren die spontaan gestorven zijn, evenals het expliciet in de Koran vermelde varkensvlees, zijn enkel toegestaan wanneer er niets anders voorhanden is om in leven te blijven. Paardenvlees is niet verboden doch het slachten van paarden is onder moslims niet gebruikelijk. Dieren die nog zogende jongen hebben evenals de zogende jongen zelf mogen niet geslacht worden. Het doden van een dier is enkel toegestaan voor consumptie of om het uit zijn lijden te verlossen indien het ziek of gewond is.
Alles wat uit de zee komt is zonder meer halal, het hoeft niet op een speciale wijze gedood te worden. De wetsscholen kennen kleine verschillen, bijvoorbeeld over de vraag of garnalen en muildieren toegestaan zijn voor consumptie.
Alle andere soorten voedsel (groenten, vruchten en dranken, met uitzondering van alcoholische dranken en verdovende middelen) zijn zonder bijzondere bewerkingen toegestaan voor consumptie.
Landbouw en milieubescherming
De Koran legt bijzondere nadruk op (de schoonheid van) de natuur en bepaalt dat de mens die in beheer heeft gekregen en er zorgvuldig mee om moet gaan. Anderzijds wordt de mens aangemoedigd het land in gebruik te nemen voor voedselproductie. Degene die land ontgint heeft er het gebruiksrecht op. De staat kan land uitgeven ter ontginning. Uitputting van de bodem wordt echter veroordeeld. Schaarse hulpbronnen genieten bescherming. In navolging van Mohammed geeft de sharia overheden het recht om natuurreservaten (hyma) of zones met beperkt gebruiksrecht in te stellen. Het oprichten van non-profitorganisaties (waqf, mv. awqāf) voor het beheer van natuurgebieden wordt aangemoedigd. In Mekka en Medina gelden (golden?) kapverboden en mogen geen dieren gedood worden.
Islamitische basiswaarden en UVRM
Velen ervaren een grote en onoverbrugbare tegenstelling tussen de sharia en de seculiere democratie. Daarbij wordt vaak gesproken over een conflict tussen de islam en het westen. Het is echter correcter om te spreken over een conflict tussen enkele hoofdstromingen binnen de islam en democratische staten. De meeste islamitische landen ondertekenden verklaringen waarin ze de Koran als een hogere norm beschouwen dan de UVRM, bijvoorbeeld de Universele islamitische verklaring van mensenrechten (1981) en de Cairo Declaration on Human Rights in Islam.[12] Deze laatste is ondertekend door alle buitenlandministers van de leden van de Organisatie voor de Islamitische Conferentie.
De meeste islamitische staten ondertekenden dus zowel de UVRM , als, recenter, verklaringen die met belangrijke aspecten van de UVRM botsen.
Op 29 juni 2004 oordeelde het Hof in een arrest over de rechtmatigheid van een verbod op het dragen van een hoofddoek bovendien "dat de bepalingen van de sharia, onder andere betreffende strafrecht, lijfstraffen en de positie van vrouwen in het geheel niet verenigbaar zijn met de seculiere rechtsstaat en de Conventie (= de Europese conventie voor mensenrechten)".[14]
Groot-Brittannië
De Britse jurist Sebastian Poulter onderzocht als een van de eersten in opdracht van de Engelse regering de mogelijkheden voor erkenning van het islamitische familierecht in het Britse recht. Een islamitische koepelorganisatie had daarom gevraagd. Poulter concludeerde dat islamitisch familierecht fundamenteel onverzoenbaar is met de rechtsbeginselen van de meeste Europese staten (zie ook: 'The claim to a separate Islamic system of personal law for British Muslims, in Mallat, C., en J. Connors (red.), Islamic Family Law, London, 1990, geciteerd in Moslims als minderheid: de vergruizeling van het westerse islambeeld, W.A.R. Shadid en P.S. Van Koningsveld).
Canada
Op basis van de Canadese Arbitration Act (1991) verkregen christenen, joden en moslims in de provincie Ontario in 2004 de mogelijkheid privaatrechtelijke kwesties (zoals echtscheidingen, voogdijschappen en erfeniskwesties) door een religieuze arbitragecommissie te laten beoordelen indien beide partijen daarmee instemden. De oordelen van dergelijke commissies waren bindend, voor zover ze niet in strijd met geldend Canadees recht waren. Daarmee had shariawetgeving in Canada beperkte rechtskracht gekregen. De Arbitration Act was bedoeld om het overbelaste Canadese rechtssysteem te ontlasten.
In september 2005 werd de Arbitration Act, mede op grond van internationale protesten van (islamitische) vrouwenorganisaties, zodanig gewijzigd dat religieus recht niet meer kon worden toegepast."
Wie deze teksten doorneemt ziet dat de Westerse wereld het niet eens kan zijn met diverse punten van de Sharia, omdat ze de democratische beginselen en de Universele Rechten van de Mens welhaast beknot op alle vlakken maar vooral de menselijkheid van de maatschappij serieus beperkt. Dat men dan de resultaten alarmerend vindt is dan ook logisch, dit in tegenstelling tot de opmerking dat men meer over 'integratie en verdraagzaamheid' zou moeten spreken, in plaats van over 'intolerantie, culturele verschillen en dergelijke meer'. Wie is eigenlijk degene die dienen te integreren en aan te passen? De eigen bevolking of deze indringers? Dat de grootste moslimgemeenschap dit onderzoek met een scheef zogenaamd 'kritisch' oog bekijkt in de UK lijkt weinig verbeeldingskracht te vereisen om het antwoord op deze vraag te geven; niet alleen in Groot-Brittanië, maar eigenlijk in heel de wereld waar dit 'probleem' zich stelt. Wij mogen in Belgenland niet met een hoofddeksel gaan werken (behoudens veiligheidsvoorschriften dit stipuleren), moslima mag met hoofddoek. Maar wordt dit op ambtenaarsniveau als lokale wettekst opgenomen, hoor je dan maar eens het geklaag; Wij mogen in Belgenland, en dan zeker voor Brussel en de Rand, tweetalig te zijn; Nederlands (Vlaams) en Frans. Moslims mogen 1 daarvan leren en krijgen zelfs leer in Arabisch; Katholieke scholen geven Zedenleer en Godsdienst als verplicht lesvak. Moslims mogen van de ouders deze lessen brossen en eisen van over de Islam dan onderricht te moeten krijgen.
Dit onderzoek toont aan dat wij steeds meer door buitenstaanders gegijzeld worden. De Geïntegreerde gemeenschap doet hier bitter weinig aan en is dus even schuldig hieraan als diegenen die het allemaal toestaan, 'uit naam van de verdraagzaamheid'. Vraag is voor wie die verdraagzaamheid dan wel moet dienen! Een eerste duidelijke alarmbel klonk reeds,nu is het nog maar de vraag in welke mate dit onderzoek ook op Europees vlak evenzeer de alarmbel zal doen rinkelen als het in Londen heeft gedaan.
In Het Laatste Nieuws van 24 juli jl stond een klein artikeltje over de nieuwe lettering van het Antwerpse Vlamingencafaat "De Beest", ook wel bekend onder haar oudere naam 'De Leeuw Van Vlaanderen" (Jezuïetenrui) die enige tijd terug werd aangebracht. Hierbij werd voor Gotische lettering gekozen en werd de 'S' zelfs in een andere kleur geplaatst en, zo bloklettert het artikel, "opzettelijk als de 'S' in de nazistische militie 'SS' geschreven". Volgens de Joodse Koepel voor gelijke kansen is dit bedoelt om te provoceren. Temeer het cafaat een bekend verzamelpunt is voor Vlaams-nationalistische organisaties, wordt er door de Koepel wel, gelukkigerwijs, geen directe associatie gemaakt dat er enige fascistische en neo-nazistische (zo klinkt het) praktijken aan de basis voor die ene vervloekte lettering wordt gehandhaafd. Zelfs Bart De Tjever der N-VA laat zich door de Joodse Koepel voor de kar spannen en 'betreurt het incident': want 'het compromiteert de Vlaamse zaak'.
De Vlaamse zaak compromiteren?
Ten eerste is een letter nog altijd een letter. Zo wordt de zelfde 'S' ook aangewend door de bekende rockgroep uit de Seventies en Eighties, KISS. Sedert de groep 35 jaar geleden het levenslicht zag is dit nooit aangepast geweest, ook al zou men ook hier een 'associatie' met de SS kunnen aanhalen. Toch is men hier wel zelfbewust genoeg om langs de oogkleppen te loeren en de vrijheid van mening te koppelen aan een kultureel gegeven en niet enkel politiek-historisch. Ten tweede is deze lettering niet enkel te herleiden tot zuiver nazistisch. Zou dat wel zo zijn, zo het Gotische schrift verboden zijn. Maar ook hier kijkt men eerst en vooral naar het socio-kulturele en niet enkel naar het politiek - historische. Meer nog, indien men elk teken dat door het Nazisme is gebruikt zou gaan verbieden, zou men met de Hindoes overhoep liggen, vermits daar de Swastika nog steeds aangewend wordt, zij het in haar originele context van een religieus symbool. Maar daar wordt er niet op gereageerd, want dat is ver weg en de Hindoes hebben de Joden niet bepaald iets misdaan.
Komt nog bij dat de Vlaamse zaak los hoort te staan van de onwil van de Joodse gemeenschap om het verleden te laten rusten maar elke gelegenheid aan lijkt te grijpen om zichzelf in de spotlights te zetten met futiliteiten die wars staan van de onredelijkheid en de zinloosheid om een verleden nodeloos over de mensen te kappen. Duitsland worstelt daar nog steeds mee en heeft het er ook moeilijk mee om dat verleden achter zich te laten, de stugheid van een onverzoenlijk volk als de Joodse gemeenschap helpt hier uiteraard weinig in mee. Niet om antisemitisch over te komen, maar cru gesteld, de Joodse gemeenschap dient zich eerder bezig te houden met leven in een moderne maatschappij en zich daar dan ook in te integreren, zonder dat men daarom diens cultuur op dient te geven. Maar net als een allochtoon zich dient aan te passen, mag de Orthodoxe Jood zichzelf van haar stereotiepe voetstuk halen in plaats van haar eigen egocentrisme bot te vieren in plaats van te verzoenen en vooral een socio-maatschappelijke uiting van vrije mening meteen over de nazi-kam te blijven scheren.
De Vlaamse zaak, op zich genomen, mag zich hierin niet voor de Joodse kar laten spannen. Hierin heeft Bart de Tjever zijn eigen oogkleppen af te doen en simpel op te reageren door de vrije meningsuiting of kunstuiting dan ook als dusdanig te interpelleren. De Vlaamse zaak is immers veel groter dan de onkunde tot verzoenende attitudes van een minderheidsgroep in eigen land kan doen wankelen; de Koepel probeert hier immers niets anders te doen dan zichzelf in the picture te zetten voor de zaken die nu al meer dan 60 jaar geleden zijn gebeurd; De lessen moeten geleerd blijven, dat is niet mis te verstaan, maar de lessen mogen door geen enkele gemeenschap, Joods, Vlaams, Frans of Duits, op dergelijke manier misbruikt worden. Dat Bart De Tjever hierin het vertaalt als een betreurenswaardig gegeven dat het cafaat ook gekend staat als 'De Leeuw Van Vlaanderen' en dìt de Vlaamse zaak zou compromitteren, is dan nog het meest absurde excuus ooit gegeven door iemand die heet 'politiek bewust' te zijn. Het enige dat hier wordt gecompromitteerd is een stukje vrije meningsuiting terwijl de echte problemen die de Vlaamse zaak compromitteren maar op hun beloop gelaten worden.
Dus, laat een kunstuiting van vrije mening kunst zijn en laat de Koepel zich eens bezighouden met courante zaken zoals integratie. En Vlaanderen met de ware Vlaamse zaak!
POLITIEK: Vlaanderen met Nederland of toch echt onafhankelijk?
Vanmorgen las ik volgend artikel in de online krant van De Tijd (via www.hln.be ):
En wat als Vlaanderen met Nederland aanpapte?
Nederland is niet onverdeeld optimistisch
VRIJE TIJD - In Nederland wordt op vandaag zeer veel gedebatteerd over een samengaan met Vlaanderen, indien België de huidige communautauire crisis niet zou overleven. De populaire politicus Geert Wilders stak al vaker het vuur aan de lont, in zijn zog volgen vele columnisten. Maar hoe zou zo'n fusie er economisch uitzien?
(netto/z24/fembusiness) - Nederlandse columnisten filosoferen er op los - de ene al iets respectvoller dan de andere: hoe zou het kleinere Vlaanderen (6 miljoen inwoners) zich kunnen gedragen in een Nederlandse constellatie (16 miljoen inwoners). Volgens z24 zitten volgende voordelen in de pijplijn:
Een gecombineerd Vlaanderen-Nederland leidt tot een gecombineerd bbp van 800 miljard euro, hoger dan Rusland of Zuid-Korea.
Nederland zou met de Antwerpse haven erbij de grootste havenexploitant ter wereld vormen. Bovendien zou het voor gasleveringen aan het Europese vasteland incontournable worden.
De politieke en logistieke oorlogjes die er gevoerd worden tussen Nederland en België (Ijzeren Rijn, concurrentie Rotterdam en Antwerpen, uitdieping Westerschelde, enz.) zouden snellere oplossingen kennen.
De arbeidsmarkt zou op elkaar afgestemd kunnen worden (gelijkaardige productiviteit en werkloosheid).
De banken zouden voor een wereldwijd sterke combinatie zorgen met ING, Rabobank, Fortis-ABN-Amro en KBC.
Ook de brouwerswereld zou er versterkt uitkomen met de huisvesting van InBev en Heineken op eenzelfde grondgebied.
De distributiewereld zou vingers en duimen kunnen aflikken met Ahold, Delhaize en Colruyt.
Z24 voorziet toch ook enkele problemen:
Beide landen teren op de ontwikkeling van een kenniseconomie en zijn dus weinig complementair.
De staatsschuld is een zware erfenis voor Vlaanderen. In 2006 bedroeg de langlopende schuld 90 procent van het bbp.
Het Nederlandse economische weekblad ziet weinig voordelen op economisch gebied. Een verregaande samenwerking is al meer dan genoeg:
Bij bedrijfsfusies wordt overtollig "vet" weggesneden, bij een Nederlands-Vlaamse fusie zou dat bijvoorbeeld kunnen betekenen dat één van de Rotterdamse sluizen mag sluiten ten voordele van Antwerpen.
Hebben Nederlandse winkelketens die ook in België succesvol zijn wel behoefte aan eenzelfde land als grondgebeid? Er is absoluut geen fusie nodig om aan grensoverschrijdende handel te doen, daarvoor staat de Europese Unie garant.
De staatsschuld als percentage van het bbp zal zeker stijgen tot 70 procent. Momenteel staat de Nederlandse schuldquote op ongeveer 56 procent.
De Belgische ambtenaren vormen met hun "riante ambtenarenpensioenen" een bedreiging voor de Nederlandse toekomst.
Qua bedrijfscultuur zijn er nogal wat verschillen tussen het Nederlandse protestante model, waar regeltjes de regel zijn, en het zuidelijke katholieke model waar de overheid je vijand is en niet je bondgenoot.
Eppink verbleef jarenlang in België waar hij van journalist tot befaamd columnist opklom. Hij juicht een verregaande samenwerking toe.
In het onderwijs kan Nederland veel leren van Vlaanderen. Het Nederlands onderwijs is na 20 jaar experimenten sterk in niveau gedaald. In Vlaanderen bleef de nadruk liggen op kennisoverdracht.
In de globaliserende economie zijn niet zozeer naties maar regio's de belangrijkste toekomst. Mega-regio's kan je op nachtelijke satellietfoto's zien: de best verlichte stroken zijn niet toevallig de Amerikaanse oostkust en de mega-regio Tokio. In Europa zie je de lichten van Londen, Parijs, Holland en de Vlaamse ruit.
Hij waarschuwt voor provincialisme: "Als we vervallen in Hollands of Vlaams provincialisme zullen wij collectief verarmen. In een economische unie moeten Nederland en Vlaanderen dus concreet samenwerken op tal van economische dossiers (bv.rekeningrijden)."
Een samengaan van Nederland en Vlaanderen zou volgens enkele Nederlandse stemmen veel voordelen opleveren. Maar of het tot een effectief samengaan komt, ...
Dit artikel gelezen hebbende, stel ik me toch nog enkele bijkomende vragen, want hoewel er vooral op communautair en socio-economisch vlak de nodige denkstof wordt aangewend, is het nog maar de vraag of we hier niet gaan kiezen tussen de 'lesser of two evils'. Want waar we nu het Waalse 'non' dienen te slikken, riskeren we minder harde 'nope' te krijgen indien het niet met het Hollandse staatsmodel strookt. Anders gesteld, waarom pleiten voor een onafhankelijk Vlaanderen in Europa als we ons daarmee een eigen identiteit kunnen aanmeten in samenwerking met onze buurlanden? Samengaan met Nederland maakt dat Vlaanderen wederom een "deel van een geheel" kan worden; kortom, Vlaanderen riskeert evengoed wederom slachtoffer te worden van een overheersing, hoe goed bedoeld ook in mijn ogen. Liever toch volledig autonoom dan en ontvoogd, waar de Vlaming nu al bijna 180 jaar op zit te verzuchten in plaats van onze duurbekochte vrijheid een fusie als prijskaartje te bezorgen.
De gegeven opmerkingen voor als tegen hebben hun waarde in dit (voor de Belgicisten) heikele studiepunt, want het is een feit dat Vlaanderen beter af is over de hele lijn met een fusie met Nederland dan een gedwongen gijzeling in België met Wallonië. Toch kan er niet gezegd worden dat die voordelen op termijn de nadelen gaan kunnen blijven dragen. Toekomstgericht zouden er verregaande concessies nodig zijn van onze kant alleen al om binnen het Hollandse model te passen. Want wie een beetje kaas heeft gegeten van politiek, weet dat de Hollander historisch gezien maar zelden buigt voor een 'minderheid' of er zelf nationaal gezien voldoende baat bij heeft. De Nederlandse staat zal ook wel twee keer nadenken alvorens Antwerpen in te ruilen voor een Rotterdamse sluis, of haar gedogenbeleid voor cannabis en coffeeshops aan te passen naar Vlaamse norm. Om maar een klein puntje op te halen waarin het al lastig gaat vallen. Ook is het maar de vraag of de Nederlandse staat veel begrip gaat hebben voor Brussel, de taalwetten en de verregaande scheiding der machten die bij ons in het bedrijfs- en sociale leven het culturelement anders beschouwen.
Persoonlijk ben ik niet gewonnen voor een fusie, zoals eerder gezegd, en ik denk niet de enige te zijn.
POLITIEK: De Wet- Lejeune: grove leugen en aanfluiting gerecht
Wie regelmatig de processen volgt die via de televisie worden verslagen, zal hoogstwaarschijnlijk al gehoord hebben van de vermaarde Wet-Lejeune. Deze wet is een doorn in het oog van sommige politieke partijen, want ze heeft als gevolg dat elke crimineel vervroegd vrij kan komen. Een dergelijke wet lijkt een smakeloze wrange grap in te houden, want ook de zwaarste criminelen kunnen van de wet gebruik maken.
De Wet Lejeune is een Belgischewet van 31 mei1888. Deze wet voorziet in een voorwaardelijke invrijheidsstelling van gedetineerden. In de nasleep van de Zaak-Dutroux werd de wet vervangen door de wet van 5 maart 1998 betreffende de voorwaardelijke invrijheidsstelling (Belgisch Staatsblad 2 april 1998). Met de wet van 18 maart 1998 werden de Commissies voor de Voorwaardelijke Invrijheidstelling opgericht, die voortaan over de invrijheidsstelling zullen beslissen. Voordien was dit de bevoegdheid van de Minister van Justitie. Beide wetten vormen de nieuwe wettelijke basis van de voorwaardelijke invrijheidstelling, ook al blijft men hiernaar gewoonlijk refereren als naar de "Wet Lejeune".
Een gedetineerde mag om deze gunstmaatregel verzoeken na de uitvoering van één derde van de opgelopen veroordeling. Deze termijn wordt op 2/3 gebracht voor recidivisten en op tien jaar voor een levenslang veroordeelde. De invrijheidsstelling is een gunstmaatregel, enkel uitgevoerd indien aan enkele voorwaarden voldaan wordt, die inhouden dat een herintegratie ('reclassering') in de maatschappij mogelijk is. Zo moet de gedetineerde een reclasseringsplan (bijv. waar de gedetineerde in de toekomst zal werken) kunnen voorleggen, mag de persoonlijkheid en gedrag van de gedetineerde tijdens zijn opsluiting een herintegratie niet uitsluiten, en moet de veiligheid van de betrokkenen in de zaak gewaarborgd blijven.
Een belangrijke principe waarop deze wet steunt is het "Stok achter de deur"-principe. Als blijkt dat de gedetineerde opnieuw strafbare feiten pleegt (hij hoeft hiervoor niet veroordeeld te zijn), mogelijks een gevaar vormt voor de maatschappij, of blijkt nog een extra veroordeling te hebben opgelopen, dan wordt de vrijlating ingehouden en moet de rest van de straf uitgezeten worden. Het maatschappelijk toezicht nodig voor deze controle wordt uitgeoefend door de justitiehuizen.
Hoewel de veroordeelde een stuk minder lang opgesloten is, laat deze wet een beter controle toe van hoe de gedetineerde in de maatschappij terecht komt. In tegenstelling tot wanneer een veroordeelde zijn volledig straf uitgezeten heeft, kan men ervoor zorgen dat de gedetineerde in de maatschappij geïntegreerd is, en kan men toekomstig crimineel gedrag zwaarder en sneller bestraffen. Oorspronkelijk werd hierover beslist door de Minister van Justitie. Bij de ontdekking van de wandaden door Marc Dutroux gepleegd na van deze gunstmaatregel genoten te hebben, werd deze bevoegdheid overgeheveld naar een onafhankelijke en speciaal daarvoor opgerichte commissie. Deze commissie wordt samengesteld uit magistraten en gevangenisdirecteurs. Deze maatregel wordt vaak vereenvoudigd tot "na één derde van de straf komt de persoon vrij". Zo wilde premier Verhofstadt na het busincident eind juni '06 de minimale termijn naar 2/3 optrekken voor dader van extreme agressie.
De wet kwam vooral slecht in het nieuws door de zaak Dutroux: in de jaren '80 kreeg Dutroux 13 jaar straf voor verkrachting van 6 meisjes. Hij zat 6 jaar vast, toen hij werd vrijgelaten ging Dutroux verder met misbruik, ontvoering en moord. Hierbij kwamen Julie Lejeune, Melissa Russo, An Marchal en Eefje Lambrechts om het leven.
Aan de hand van dit artikel zijn er al genoeg zaken die een logisch denkend individu al de wenkbrauwen doet fronsen; beginnen alleen al met het feit dat ELKE crimineel van deze maatregel kan genieten, of het om een kruimeldief, een moordenaar of een pedofiel gaat. De zaak Dutroux is hier al een mooit voorbeeld van, toen hij in de jaren '80 al een eerste keer vrij kwam na 6 van zijn 13 jaar uit te hebben gezeten. de "als de gedetineerde opnieuw delicten pleegt hij of zij weer de cel in kan vliegen"- regel werd hier op de meest duidelijke wijze mogelijk toegepast, ten koste van nog een vier kinderen. In tegenstelling tot de 6 eerdere slachtoffers was de prijs hoger, want de vier kinderen overleefden dit falen van het rechtssysteem niet. Enige tijd later werd dit falen zelfs al van het vonnis af aan bekend gemaakt bij een gelijkaardig geval, eerder dit jaar; wanneer Mohammed Ait Oud veroordeeld wordt met verpletterend bewijs voor gelijkaardige zedenfeiten veroordeeld...om mogelijks, via de Wet-Lejeune, al vervroegd vrij te kunnen komen op voorwaardelijke basis in 2016. Dit punt alleen al doet de mensen al afvragen waarom iemand al überhaupt te veroordelen als men al op zulke makkelijke wijze vrij kan komen. Het toont wel aan dat men in dit land zelfs de zwaarste delicten nog kan doen maar na 1/3 van de straf al de gevangenisdeur met opgeheven hoofd mag verlaten...Om, zoals in het geval van Marc Dutroux, welhaast ongemoeid en ongestraft in den boze mag hervallen. In het geval van Ait Oud zelfs nog straffer: het is het eerste delict van de 'arme man' en dat zijn verzachtende omstandigheden volgens de Belgische wetgeving.
Gaan we verder met Dutroux; vorige keer kreeg hij 13 jaar maar mocht na 6 jaar al terug de straat op. Bijna 15 jaar later wordt hij voor dezelfde redenen schuldig bevonden (zijn 'teller' op 10 slachtoffers brengend) en krijgt hij levenslang. Of hoe men eerst bloed moet vergieten alvorens men geloof hecht aan rechtvaardigheid. Maar opgelet, want zelfs een levenslang veroordeelde in ons land, wat op zich al zelfdzaam is, kan volgens diezelfde wet nog steeds vervroegde vrijlating aanvragen. Op levenslang is da nogal moeilijk, maar dat de theorie al bestaat doet weinig goeds vermoeden over het ontstaan van een mogelijk precedent hierin in een misschien niet zo verre toekomst.
Een andere factor, die verhoudingsgewijs alle absurditeit lijkt te tarten, is dat men klaagt over overvolle gevangenissen. In heel wat toepassingen van de Wet-Lejeune wordt dit als reden aangewend om 'bepaalde gedetineerden' vervroegd vrij te laten op basis van goed gedrag in de gevangenis, vanaf dat 1/3 van de strafmaat minimaal is voldaan. Daarbij wordt soms niet eens gekeken naar de reden waarom men in hechtenis zit.
Heel wat partijen, het Vlaams Blok (en later Vlaams Belang) voorop, in het zog gevolgd door N-VA en in mindere mate CD&V en zelfs enkele mensen bij LDD ijveren om deze wetgeving dan ook zo snel mogelijk ter dood te veroordelen. Het betaamt immers niet zware criminelen een dergelijk wapen in handen te geven en hiermee het principe van 'voorkomen is beter dan genezen' een holle frase te maken.
Of dit echter er door geraakt bij de wanbestuursvorm die in dit land dergelijke wetten zelfs een kans op bestaan heeft gegeven, is natuurlijk, as most of the time, een goede vraag.
STUDENTIKOZITEIT: Studie Studentikoziteit: deel 1: Een correcte studentikoze houding
Met nu bijna 11 jaar studentenleven onder de riem heb ik een uniek perspectief weten te verwerven waarin ik het zelf verworven recht heb gekregen om bepaalde zaken in dat studentenleven te mogen beoordelen. Dit gebeurt uiteraard niet in den blinde maar op basis van feiten, bewezen verklaringen en betrouwbare bronnen. In een wekelijks deel (met Specials indien noodzakelijk) beschouw ik enkele van deze puntjes.
DEEL 1: EEN CORRECTE STUDENTIKOZE HOUDING
De eerste observatie doe ik bij een studentenvereniging die begin dit jaar haar activiteiten hernam en daarmee aan 80 jaar bestaan geraakt. Dat klinkt al mooi want wie het studentenleven opvolgt weet dat het vandaag de dag niet zo eenvoudig is om het zo lang uit te zingen. Zelfs de kleinere kringen die er vandaag nog bij zijn erkennen dat het elk jaar Russische roulette lijkt om te weten of ze al dan niet kunnen overleven om er nog een jaartje bij te doen. Slechts een enkele kring heeft voldoende actieve achterban om dit op te vangen of mogelijk te maken om dat jaartje minstens te kunnen garanderen. En het mag gezegd worden, wie daar nog haad voordeel mee haalt kan men ook al op één hand bijna gaan tellen. Studentenkringen overleven niet alleen op de hernieuwing van de generationele rangen (opvolging volgens gekend stramien; schacht - ouderejaars - praesidium) of de hernieuwing van de precederende rangen (oud-leden, ereleden of pro-praeses) maar vooral op een correcte studentikoze houding. In de leefwereld van vandaag is dat een moeilijk begrip aan het worden, daar heel wat kringen er niet in lijken te slagen de lijn van het verleden in het kader van het heden te trekken. Hoe komt dit?
Het grootste probleem is dat de eigen attitude veeleer egocentrischer is geworden dan vroeger; het vermaarde 'ikke en de rest kan stikken!' is onder de huidige generaties meer en meer van toepassing dan ooit tevoren. Vroeger zette men al gemakkelijker een stap er bij om tot een duidelijke studentikoze luister te komen, waarin cantussen serieuze aangelegenheden waren waarin evenzeer gedronken, gezongen en gelachen werd, maar men de mondigheid achterwege liet ten voordele van het algemene goed van 'hun' en niet 'zijn' club. Vandaag wordt alles soms met een verbijsterend gemak als een persoonlijke aanval gezien en zijn de gevolgen soms niet te overzien. toch worden veel van die incidenten met de mantel der liefde bedekt, want 'het hoort bij de veranderde tijdsgeest'. Dat antwoord is ondertussen een grijsgedraaide plaat geworden waarachter nu reeds een hele schare studenten de rangen hebben doorlopen om toch maar te overleven. Maar het zijn deze mensen die nadien ook vervloekt worden door zij die hen binnen hebben gehaald uit eigen egoïsme.
Een tweede probleem is een gebrek aan inzicht, meestal geboren uit een zeker cynisme jegens de tradities en de ware betekenis van de studenti-koziteit, waarin men de geijkte richtlijnen niet meer kan interpreteren maar er ook geen moeite meer naar of voor doet om daar paal en perk aan te stellen. Meestal telt enkel de eigen heil en pas wanneer de richtlijnen binnen dit kader passen worden ze aangewend. Ook in de statuten die elke club hoort te bezitten ter aanvulling van deze richlijnen (wat in de praktijk een vreselijke teleurstelling is, daar ze meestal niet bestaan), om zo voor elke situatie een eigen wettelijk kader te kunnen scheppen om voor elke situatie en zo nodig herbruikbare oplossing te kunnen bieden. Om deze stelling te ondersteunen, haal ik een praktijkvoorbeeld naar boven die in de statuten van één van de weinige verenigingen, die een levenslang engagement aan heeft gegaan om aan dit en andere problemen in deze blogs vermeld aan te pakken, zelfs wettelijke letter zijn geworden: wat te doen met een lid dat zowel studentikoos de regels aan de laarzen lapt als dit op maatschappelijk vlak doet. De vereniging reageerde hier op door het lid uit te sluiten en zelfs zover te gaan dat men de studentikoze richtlijnen hiermee tot op de letter volgt. De gevolgen zijn dat diverse kringen die deze persoon in de rangen hadden en wél begrip voor deze richtlijnen hadden dit uitsluiten overnamen. Dat ook hier een gebrek aan inzicht parten kwam spelen blijkt uit een aaneenschakeling van incidenten die hieruit voort zijn gevloeid; veel mensen die de eigen belangen voor die van het grotere belang plaatsen en liever de schande over een geheel afroepen maar niet over zichzelf, kringen die zijn lidmaatschap ondanks dit geschreven verbod toch aanvaarden en daarbij zelfs de richtlijnen totaal negeren. Maar daarbij gaan zelfs koepels niet vrijuit indien zij hier niet de nodige aandacht aan besteden om dit tegen te gaan wanneer zij hiervan op de hoogte worden gesteld. Integendeel, zij vitten over alles waarin hun eigen functie te zwaar belast zou worden of ze voor hun postje vrezen. Alles om maar NIET te moeten doen waarvoor zij in functie zijn. Wie hierin een gekend politiek fenomeen in herkend weet meteen dat het ook maatschappelijk geen andere attitude is die de norm vormt voor waarop onze samenleving vandaag de dag op is gebaseerd.
Een derde probleem is een gebrek aan respect voor niet alleen de traditionele waarden en normen (zoals vaak blijkt uit de uit de hand lopende dopen van sommige kringen, zonder de nodige voorzieningen om de gezondheid of het respect ervoor, bij wijze van voorbeeld), maar ook voor de raadgevingen van voorgangers of zelfs nog ouder. Ik ken mensen die soms al meer dan 15 jaar in het studentenleven zitten en met dezelfde lede ogen hebben ervaren hoe het studentenleven in handen komt van mindere geesten. Ambitieus zijn ze wel, maar vaak ten koste van waar het allemaal om draait, enkel en alleen om de eigen visies en attitudes te kunnen doordrukken. Maar de brokken die ze daarmee veroorzaken maken dat oudere leden zich afzijdig gaan houden van hun eigen kring(en) waardoor het ledenaantal zienderogen afneemt. Ook de interesse van nieuwe leden wordt door de negatieve verhalen die hierdoor ontstaan sterk verminderd. toch moet ook de vinger naar de huidige leden in de eerste plaats worden gewezen, met in het bijzonder naar die leden die van de huidige generatie afkomstig zijn. Want hun gebrek aan respect (leden die de geplogendheden maar niet willen leren, hun stand of rang vergeten of zich geviseerd voelen daardoor...) is de voornaamste boosdoener waar vandaag nog iets aan gedaan kan worden. Maar spijtig genoeg is de laksheid van een generatie (tot zelfs 2 in bepaalde gevallen) daar nog voor meestal evenzeer voor te verwijten. Immers is het te eenvoudig om een probleem bij de kruin aan te pakken als de wortel blijft woekeren. Hierbij haal ik het concrete voorbeeld aan van hoe een relatief onervaren lid bij diverse kringen problemen maakt, meestal gestart uit dronkenschap maar meestentijds een gevolg van een gebrek aan inzicht, gekoppeld aan een gebrek aan respect en vooral een probleem met diens attitude, dit lid niet alleen de verworven functies bij die kringen kost, maar ook diens integriteit in vraag doet stellen door de mensen die met dit lid samen dienen te werken. Het klinkt misschien enigzins cynisch, maar zelfs heel wat jongeren vertonen een dergelijk asociaal gedrag dat vaak als 'rebels' wordt beschouwd, en zeer vaak nog voor de puberteit nog maar om de hoek komt kijken. Bij een studentenkring vandaag de dag is een zelfde tendens te merken en wordt het hoe langer hoe moeilijk om onder de huidige generatie(s) nog mensen te vinden die hierin mee willen werken of nog een eigen geest hebben. Want nog meer dan vroeger is 'erbij horen' een druk op de schouders geworden die elk eigen gezond denken of constructief initiatief lijkt te verpletteren. Ook hier is een mentaliteitswijziging tot op de maatschappelijke levels te verzoeken, zelfs misschien tot op een niveau van concretisering van het scherp aan banden leggen van deze waarden en normen teneinde ze door te kunnen drukken en wederom tot een integraal onderdeel van onze maatschappij te maken.
Een vierde probleem is de geografische diversiteit, waar een centraal gezag onontbeerlijk is om een stevig unitair basiselement te kunnen bieden waarop de eigen geografische en zelfs socio-culturele verscheidenheden perfect op geïntegreerd kunnen worden. Zo kan er voor een West-Vlaming even makkelijk aan studentenleven gedaan worden in zijn eigen regio als bijvoorbeeld dat mee te kunnen beleven binnen de Limburgse regio. Uiteraard wordt hiermee niet bedoeld dat de clubs hun eigen unieke karakteristieken klakkeloos overboord moeten gooien, toch niet diegene die de club op een positieve manier kan dienen. Maar elementen gelijk 'klakpissen', 'Luigi' (of het vrouwelijke 'Luisa') of zelfs het doorgedreven vernederen komen geografisch overal wel voor, ook al worden er in de centrale punten van deze geografische gebieden reeds de nodige inspanningen geleverd om zelfs deze politiek binnen een wettelijk dan wel wettig kader te herbergen. Zo wordt aan de VUB jaarlijks een nieuwe lijst uitgevaardigd met wat wel en niet kan op een doop of wanneer, moeten alle kringen van de RUGent een charter ondertekenen of een ban van een jaar riskeren indien zij dit charter niet tekenen, en zo verder. Toch blijft een centrale, geogrofisch volledig overspannende leiding erg gemist; wat vroeger wel kon op het vlak van KVHV is nu een verwatering geworden van deelkoepels die, ondanks de recente aanmaak van nationaal geldende statuten zijn zelfs deze slachtoffer van het groeiende autonoom functioneren van de deelkoepels. Daarbij zijn er zelfs enkele van die deelkoepels dwarsliggers door een eigen politiek statuut in acht te nemen. Enkel omdat Nationaal dit toelaat om de deelkoepels toch maar onder de banier te scharen. Probleem is dat ze daardoor over dezelfde kam geschoren worden omdat 'KVHV nu éénmaal KVHV is'; of hoe de geografische diversiteit ook omgekeerd een pijnlijke ontwikkeling kan veroorzaken.
Wat is een correcte studentikoze houding dan?
In enkele puntjes samen gevat levert dat genoeg materiaal op om een soort 10 Geboden op te leveren:
01) Eert codex en statuten, hart en ziel van uw club of kring 02) Leert de geplogendheden en pas ze toe binnen uw vereniging 03) Wees een bron van kennis en van wijsheid voor uw medelid 04) Wees trouw aan lint en pet, zoals zegt de regel in uw codex zit 05) Eerbiedig de gezworen eed als schacht of ouderejaars ten allen tijd 06) Stel uw eigen eer nooit voorop en uw clubgevoel daardoor ten spijt 07) Eert uw ouderen die u met kennis en ervaring willen verrijken 08) Bekampt alles en iedereen die de studentikoziteit doet wijken 09) Breng geen hand ter hoogte voor anders dan uw club haar belang 10) Verhef uw hart voor de studentikoze waarden voor uw leven lang
VOLGENDE WEEK: DEEL 2: DE WAARDEN VOOR EEN LEIDER, DE TALENTEN VOOR EEN VOLGER
Het Belgenland is in crisis; Leterme is nu geen bisser, maar een trisser; 2 formatie-rondes en een spaak lopende regering later is dit land meer dan ooit onbestuurd en dreigt het land uiteen te vallen. Momenteel geen krant in het land die hier niet op in pikt of er allusie op maakt. Een zeker gevoel van ironie loopt echter als een rode draad doorheen dit alles, vermits de crisis niet nù, maar toch al enige tijd een feit is.
Niet omwille van de mislukte onderhandelingen, niet omwille van de mislukte pogingen om deze staat te hervormen, maar wel omdat het land niet meer met zichzelf overweg kan.
Het begin daarvan kon afgeleid worden uit de eerste formatieronden. Wat de Vlaamse partijen ook vroegen, enkel het van ene Elio Di Rupo afgeleide NON was te horen, Joëlle Milquet van CDH voorop. Kortom, de klucht begon toen al en gaf Leterme het al een eerste keer op, als een kind dat zijn gelijk niet krijgt. Verhofstadt wordt zelfs even terug op post geroepen om de lopende zaken waar te nemen. Zeer bevreemdend dat deze lopende zaken zelfs gewoon zijn blijven doorlopen ondanks dat Leterme het uiteindelijk terug op de schouders te hijsen, maar wederom in het slop beland zijn omdat het probleem van eerst niet beter werd aangepakt. Vlaanderen vraagt meer autonomie en de splitsing van de kieskring Brussel Halle Vilvoorde, wat ook nu weer een doorn in het Waalse oog blijft. Anders gesteld: er hangt een prijskaartje aan in de vorm van een Corridor en de uitbreiding van Brussel. De faciliteitsgemeentes zouden daarbij eerste slachtoffer zijn, maar ook de Vlaamse Rand zou onder Brussel komen te vallen. Wanneer Vlaanderen daar ineens NON op zegt, steigeren de Walen en noemen ons separatistisch, landsverraders, en nog van dat fraais. Kortom, de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet. Of nog, het profiteren van Vlaams kapitaal mag onder geen beding worden verspeeld voor de Waalse Gemeenschap.
Ondertussen beginnen de kiezers zich langzaam maar zeker verraden beginnen te voelen door de mensen die voor hun belang horen in te staan; in plaats van bestuur gaat het land gebukt onder dit kinderachtige getouwtrek, waarbij het feit dat de 3 niet-benoemde (Franstalige) burgemeesters van enkele van deze faciliteitsgemeentes naar de Europese Raad van State trokken een schrijnend bewijs hiervan mag worden genoemd. Waarom bij de eigen regering gaan klagen als die niet eens zichzelf kan regeren, immers. Ons land wordt er alleen maar belachelijker op gemaakt in het buitenland.
Op de Nationale Feestdag bleek dat men onze situatie nauwelijk begrijpt over de landsgrenzen en zelfs die van het continent heen; de journalisten oordelen door het geklaag van de Franstaligen dat de Vlamingen egoïstisch zijn en dat we een gebrek aan solidariteit tonen. De vergelijking die gegeven wordt door een journalist van de krant Welle bloklettert over de steun aan een behoeftig land via Europa als Bulgarije.
De stiuatie vergelijken is nagenoeg onmogelijk, daar het in dit geval niet over een behoeftig land gaat maar wel over een geldzuchtig landsdeel; een steunende maat-regel is hier niet eens van toepassing want de gelden worden in Vlaanderen gewon-nen en zouden dan ook in de eerste plaats in Vlaams beheer dienen verdeeld te worden alvorens buitenstaanders hier een stuk van de taart komen afsnoepen nog voor de taart gebakken is.
Studies hebben dit meermaals aangetoond maar daar hebben de dames en heren bui-tenlandse journalisten klaarblijkelijk of geen oren naar of geen denken aan besteed. De koning die de natte bui al voelt hangen, blijkt ook uit de toespraak die hij geeft, waarin de politiek bijna volledig op slinkse wijze wordt buitengehouden. In plaats daarvan klaagt de koning dat er separatisten zijn die de federale eenheid willen teniet doen door hun onwil tot unitair belang. Wie is hier onwillig, vraagt men zich dan af? Vlaanderen wil waar het recht op heeft, maar krijgt alleen de rekeningen die de Walen voorleggen voor de Vlaamse eis van zolang al geldende te bekostigen. Zoniet blijft NON staan op het bord van de onderhandelingen. Rekeningen voor zaken die de Walen ons jaren geleden al hebben doen betalen, maar nu met interesten, want het land heeft geld nodig...Het land? Wallonië om haar stupiditeiten te kunnen opvangen, maar vooral kunstig te verkwisten, dat eerder dan het land! Want het land heeft aan geld genoeg, maar het wordt op onkundige wijze verdeeld.
De koning wil ook hier over geen woord reppen; niet omdat het protocol dit niet toestaat, maar wel omdat de koning niet meer aandacht op zich wil vestigen. Want een deel van de Vlaamse gelden worden immers aan hem zelve en de Koninklijke familie als dotatie geschonken. Maar dan klagen ze nog over armoede (Prins Laurent kan de nafte van zijn Ferarri niet meer betalen) of over gebrek aan bestaansmiddelen.
En dan als een volleerd acteur huichelen dat er teveel mensen onder de armoedegrens leven. Maar de koning zal zijn eigen zakgeld daar niet om willen offeren. Kortom, het land moet bijeen blijven voor zijn eigen job te vrijwaren, maar ook zijn salaris niet eraan te moeten geven. 15 jaar koningsdschap worden immers niet als anciënniteit beschouwd om een ontslagpremie te garanderen waarmee de royale levensstijl kan bekostigd worden.
Nog straffer is dat de Walen van geen splitsing willen weten, of nog, de eenheid prediken, maar als het op onderhandelen aankomt doen ze dat...gesplitst. Leterme die 2 keer dezelfde vragen moet voorleggen waar dat eerder eenmalig dient te gebeuren, het klinkt belachelijker dan het is, om maar niet te zeggen, ongeloofwaardig. Het lijkt meer op hoe een koppel dat aan het scheiden is onderhandelt dan wat men van het allegaartje politici die geacht worden ons land te besturen zou verwachten. Kortom, het is contradictoro in termini over de hele lijn.
Maar toch moeten de Vlamingen maar buigen voor het superieure Wallonië.
Of hoe dat gelijke kansenbestrijding gekoppeld is aan wie het hardst staat te huilen aan de stoep maar het geld van een ander steelt.
Het mag gezegd worden, dat de Vlaming geen zucht mag laten of de Waal schreeuwt moord en brand dat Vlaanderen anti-Belgisch is, of zelfs geen woord te veel over heeft om 'solidair te zijn'; Le Sud bouge. Jaja, maar op Noordelijk geld, want het zuiden van het land zal voor elke cent die zij uit solidariteit uitgeeft er 2 uit de Vlaamse kas komen eisen. En enkel daarom is het hen te doen, want de Walen hebben er ook geen geheim van gemaakt liever bij Frankrijk aan te sluiten dan bij België te blijven. Wie er dus in het echte leven separatistisch is en wie egoïstisch mag zowel door eigen journaille en door die van onze buurlanden en -continenten eerst wel eens correct beoordeeld worden alvorens veroordeeld te worden.
Wie regelmatig afhankelijk is van treinverkeer zoals ongeveer 2/3 van de bevolking in het Belgenland voelt waarschijnlijk het bloed koken, toen bleek dat de Onafhankelijke Vakbond der Spoorwegen wederom met stakingen is gaan dreigen na het in hun ogen slappe sociale akkoord waar het de laatste maanden zeer druk om te doen is.
Concreet rijst de vraag hier in hoeverre men eigenlijk nog van een recht op staken kan spreken, vermits het de afgelopen maanden (zowel de tweede helft van 2007 als de eerste helft van 2008) wel heel regelmatig werd aangegrepen toen duidelijk werd dat de erkende vakbonden en de directie der NMBS maar niet tot een vergelijk komen. In mei kondigde de OVS al om die reden, temeer ze niet bij de onderhandelingen op actieve wijze betrokken werden , een eerste staking aan, die ternauwernood werd afgeblazen. Desondanks blijft het rammelen want nadat de erkende bonden met het voorstel van de directie akkoord lijken te gaan, komt de OVS terecht klagen. Maar moet dat dan elke keer opnieuw gebeuren met stakingen? Men kan zich met een zekere dosis kritisch denken na zoveel tergerijen af beginnen vragen wie eigenlijk hier telkens geviseerd dient te worden. Want als men de directie een duidelijk signaal wil sturen dat men als werknemer zich verongelijkt voelt, is het dan op zijn minst de vraag in hoeverre men dan kan verantwoorden dat dit signaal over de ruggen van de reiziger.
Wie een abonnement koopt verliest niet alleen een dagwaarde, want Sorrypassen worden maar zelden verstrekt omdat de staking aangekondigd was en u maar een alternatief had moeten zoeken. Dit overkwam menig reiziger die geen alternatief weet voor te leggen of te voorzien. Of hoe men bij de NMBS er plezier in lijkt te scheppen de reiziger meer dan letterlijk in de kou te laten staan met de hele zaak. Ook als de treinen door ongelukken vertraagd of zelfs zonder boe of ba afgeschaft worden.
Staken is een te simpele oplossing, als het al een oplossing kan genoemd worden, om mensen iets duidelijk te maken. Maar daarbij wordt de economie vaak zodanig ont-wricht op een landelijke tot zelfs globale schaal waarbij men op langere termijn zelfs riskeert dat de arbeidsplaatsen door het verlies van productie op de helling komen te staan.
Vorige week vrijdag werd Anderlecht, in de buurt van Dapperheidsplein en Wayez, voor de zoveelste maal wederom opgeschrikt door straatgeweld. Hierbij betrof het voetbalhooligans van sportclub Anderlecht R.S.C., die slaags raakten met een groot aantal heefhoofden van allochtoonse origine. Aanleiding was een Marrokaans meisje dat, zo blijkt uit de tekstberichtjes die men bij de administratieve aanhoudingen van diverse jongeren op hun GSMs terugvond, door Anderlechtsupporters zwaar aangepakt zou zijn in het park tussen de Basiliek van Koekelberg en het Simonisplein, bloedend in de goot geworpen. Daarbij werd er door diverse opruiers opgeroepen tot geweld, zoals de zelfde SMS verder bloklettert.
De gevolgen zijn er dan ook naar, wanneer de Wayezstraat tot slagveld wordt omgetoverd. Hierbij sneuvelen diverse etalages, ruiten in deuren, telefooncellen, terwijl ook de lokale cafeetjes voor het geweld de deuren moeten sluiten.
Hoewel de politie dit geweld met man en macht poogt in te dammen en niet alleen de avond zelf maar ook de dag nadien volop tot deze zogenaamde administratieve aan-houdingen overgegaan.
Videobeelden van diverse cameras op en rond de belegerde zone geven zonder twijfel de identiteit van diverse aangehouden individuen weer, genoeg dus om hen zelfs te kunnen vervolgen. Het is dan ook met die intentie dat Patrick Dewael in datzelfde weekeinde vroeg voor een lik-op-stuk-aanpak, teneinde duidelijk aan alle partijen te stellen dat dergelijk straatgeweld niet getolereerd wordt. Andere woordkeuze van Dewael om maar niet het gewraakte en als racistisch bestempelde Zero-Tolerantiebeleid van het Vlaams Belang in de mond te hoeven nemen. Zoals zoveel politieke praat in Belgenland mooi op papier...Tot de kranten van woensdag 28 mei 2008 kopten dat bij de hele groep aangehouden personen, er klaarblijkelijk geen vervolging, geen effectieve arrestatie is geschied. Hoe kan dit? Zijn videobeelden ineens niet geloofwaardig meer? Waren de cellen weer maar eens overvol? Kon men zich geen veroorloving doen om de alochtoonse gemeenschap te vergrammen?
Wat er ook van zij, feit is dat men tegenwoordig als Vlaming door de Europese Commissie kan veroordeeld worden (zij het dan pro forma) omdat we ons aan de wet houden, terwijl men als niet-Vlamig, zelfs als niet- of neo-belg alles mag. Soms kan een mens zich toch vragen stellen bij Geert Hostes uitspraak dat je de nationale politiek van dit land niet kan verklaren, laat staan in verstaanbaar Nederlands aan een buitenlander moet vertellen. Voor de alochtoon is de dode letter van de wet echter, zo mag wel enigzins met enige cru gevoel gesteld worden, een zegen van Allah, als het ware.
Blijft dat wie in dit land iets uitpeutert harder aangepakt wordt als autochtoon dan als allochtoon. Zonder daarbij de hooligans daarmee nu carte blanche te willen verstrekken, is het in Anderlecht al maanden zo. Zo vermeldde het journaal van EEN nog niet zo lang voor deze rellen hoe jongeren van andere origine het regelmatig bont maakten op MIVB-lijn 47 (Brussel-Noord Moortebeek), die via het Anderlechtse Baraplein de dagelijkse verbindingen onderhoudt doorheen de gewraakte wijk. Of, voor de mensen met een sterk geheugen, de incidenten die aan het einde van de tramlijn aan de grens met Sint-Pieters-Leeuw regelmatig het nieuws haalden, ook door jongeren van een andere origine werden uitgehaald.
Maar arresteren? Enkel administratief. vervolgen? Geen provocaties riskeren. Hardhandig aanpakken? Respect voor hun anders-zijn. Het veroordelen in de politiek? Etiket racist krijgen.
Wie de rellen in Parijs heeft gezien of misschien zelfs meegemaakt zou het toch al een duidelijk teken aan de wand horen te zijn, dat men niet langer voor een zachte aanpak kan kiezen. Al dat in de watten leggen van mensen van een andere origine is vooral voor de moslimgroeperingen onder deze mensen een lang succesverhaal (en nog lopend) gebleken. Want niet alleen verstikken ze de autochtone bewoner door hun willetje op te leggen, verzieken ze het straatbeeld met Arabische opschriften (terwijl Brussel dan tweetalig hoort te zijn, en dan is dat niet Frans-Arabisch!) of beheersen ze de populatie er bij te lopen alsof men zich in Marrakech of Mekka waant. Een Vlaming voelt zich in Brussel hoe langer hoe meer een vreemde in eigen land.
Ware het nog enkel de directe familie die bij herenigingsprogrammas ook initieel waren voorzien, en niet het toelaten van de hereniging tot neven van het zevende knoopsgat, had men een geleidelijke integratie kunnen voorzien. Nu is het als een vloedgolf die onze straten overspoelt en men alle grip op de situatie verloren is.
Vreemd dan als men daartegen de Australische politiek van integratie of deportatie niet veroordeeld ziet door de VN-commissie, die als evenknie fungeert op wereldvlak van de Europese Commissie op, jawel, Europees vlak. Concreet gesteld betaalt de brave burger daar liever niet voor de oninheemse cultuuropdringing. Misschien dan ook een mooi signaal dat het dus ook ander kan. Men mag gerust aan diversiteit doen, zolang de basiswaarden en normen van het gastland ten allen tijde gerespecteerd worden. Een simpele voorwaarde, zou men denken. Maar de praktijk toont ons dat dit in werkelijkheid een slag in de wind is. Of om het maar in internationale termen te vervatten: Een Kongolees mag alles om in ons land maar zijn gelijk te halen, maar als men daar dan een duidelijke scherpstelling naar richt, zoals nationale voorvechter De Gucht recent placht te doen, is het land te klein om een dergelijke toch wel terechte bemerking niet ongestraft te laten. Vreemd dan toch dat men in Kongo er alleen maar plezier in heeft seder 69, toen de Kongolezen (toen Zaïrezen wordend om toch maar weer voor Kongolezen door te gaan onder Kabila) de kolonisten het land uit joegen.
Daar mag geen woord over gerept worden, want men zou er tegen de gevoelige schenen van jongeren van andere origine gaan schoppen.
Of hoe het eigen Heimat verloren gaat onder politiek gekonkel ten nadele van de eigen bevolking.
Freddy van Gaever kan er van meespreken, want geen dag die voorbijgaat dat hij zijn mening verkondigt en wordt doodgezwegen...Enkel omdat hij lid is van het Vlaams Belang. Of als hij een prachtig wetvoorstel indient dat ons goed vooruit zal helpen in verband met de verdere regularisering van de energiemarkt, wordt het door iedereen aan de andere kant van de balie promt weggestemd...Om bijna 4 jaar later door ene Freya VandenBossche hernomen te worden en tot een onontwarbaar kluwen van regeltjes en bepalinkjes uiteen te vallen. Het is maar n van de voorbeelden over welke tegenkantingen men krijgt om iets goeds te doen,...maar zit je bij een verkeerde partij? O Wee! Vertaald: de mening van 1 miljoen kiezers doet er niet toe? Heel grappig is dat, want geen enkele andere partij haalt zoveel kiezers in zijn eentje. Eigenlijk is het een bedroevend gegeven. Of zoals Van Gaever het zelf met een simpel voorbeeldje aanhaalt: 20 mensen beslissen samen op reis te gaan. 9 willen Blankenberge, 1 wil naar Parijs, 2 naar Londen, 4 naar Barcelona, 3 naar New York en een enkeling naar Groenland. Wat blijkt? Blankenberge wordt niet eens in optie genomen, omdat het anders een reisje is ten behoeve van het Vlaams Belang. 10 tegen een kiezen ze dan voor Groenland, omdat het het minste risico inhoudt dat er op de overige partijen hun tenen getrapt wordt. Democratie is dan natuurlijk een hol begrip.
Ook in het gewone leven valt dit sterk op dat we niet zomaar onze mening meer kunnen verkondigen. Roep je dat je tegen bepaalde etnische groeperingen bent, wordt je als racist bestempelt. Als je graag Duitse marsliederen zingt ben je een neonazi, verzamel je graag vuurwapens ben je een staatsgevaar. Maar wil een moslimgemeenschap Arabisch op de deur, de moskee wil uitbreiden, of willen ze OCMW-bijstand zonder er eigenlijk recht op te hebben? Dat niemand het tegenspreekt, want ze zijn anders zo arm en verdrukt, meneer.
Toch roepen steeds meer mensen om een strengere aanpak van alochtonen, die onze straten bewandelen in burka's, of maar parkeren waar het hun uitkomt, het Vlaams verfoeien en het Frans verknoeien omdat hun schoon Arabisch toch genoeg is om zich verstaanbaar te maken. Toch hebben zij een Belgische identiteitskaart, maar roepen moord en brand en zwaaien met een Marrokaanse of Turkse of andere vlag, want zij zijn ook nog steeds staatsburger in hun land van herkomst. Toch zijn zij kiesgerechtigd, maar kunnen nog niet eens onderscheid maken tussen de partijen en staren ze zich blind op namen of vertonen zij een hokjesmentaliteit. Maar ze terugsturen heeft geen zin, zij zijn 'vreemdeling in eigen land'. Toch gaan ze elk jaar eens terug naar daar, dus als ze in eigen land zich niet langer meer thuisvoelen, waarom die moeite? Simpelweg om de familie naar hier te halen...En de wetgeving voorziet daarin. Gezinnen horen herenigd te worden...Maar dan staan ze wel met hun allen voor de deuren van het OCMW, want ze hebben geen geld of krijgen geen werk.
De PS en de SP.A maken hier wel handig gebruik van, want door hen snel maar Belg te maken beloven ze op de socialisten te stemmen, maar verzuimen de partijen wel van dat Belg-zijn te staven door hen ook Belg te doen voelen. Affiches sieren in Schaarbeek de straten van ettelijke allochtoonse PS-kandidaten, waarvan sommigen met een hoofddoek afgebeeld staat...Enkele gemeentes hebben zelfs affiches met een vrouw in burka. Integratie moet niet meer! Toch is de meerderheid voor een integratie, desnoods dwingend, doch zonder geweld. Maar dan roepen ze dat zoiets uit racistische overwegingen volgt en voert men de zaak maar snel af. De moslims zijn maar een arme gemeenschap en die mag je niet verkeerd bejegenen.
Sterker is dat de Waalse regering, ondanks hun machtsloze machtbasis, nog steeds denkt Vlaanderen te mogen commanderen. Ze hebben wel een minister die criminelen in de watten legt. Ze hebben een minister die ons leger verkwanselt en belachelijk maakt. Stel dat wij ooit opstand zouden plegen, hebben we geen leger. Brussel-Halle-Vilvoorde is nog steeds niet gesplitst. De faciliteitsgemeentes hebben hun faciliteiten nog steeds niet ingeleverd, want de Waal in de rand is te dom om Vlaams te leren. Ach het zijn maar arme mensen...Ze wonen wel in kasten van huizen, rijden in dikke wagens, en bekijken ons als boerenvolk. Wij kunnen wel iets wat zij niet kunnen: Meer talen spreken! Wie is er dan echt wel arm?
Een vrije mening? Ja, als je niet bij het Vlaams Belang bent. Ja, als je niets tegen allochtonen hebt. Ja als je niets tegen Walen en faciliteitsgemeentes hebt.
Ja. Als je er niets op tegen hebt dat men geld uit jouw zakken klopt, je graag werkt voor een ander zijn leefloon te betalen en hij er een dure gsm of zware sportwagens mee koopt.
Nederland is niet onverdeeld optimistisch 
