13 jaar is jou grote zus 12 maanden in een jaar 11 uren vliegen wij naar jou land 10 vingertjes en teentjes 9 beren zullen in jouw bedje parkeren 8 jaren hebben wij naar jou verlangt 7 is het nummer van ons huis 6 handen om je te dragen 5 uren tijdsverschil 4 stoelen bezet aan onze tafel 3 is voorgoed verleden tijd 2 oogjes o zo groot 1 seconde hadden wij nodig en je was voorgoed in ons hart geborgen.
Hoe trots zijn wij nu met jou, ons lief kindje, ons prinsesje een juweel, een wonderkind
Papa, mama, Lisa en jij completer kan het niet zijn
Wij willen zijn; jouw bank, jouw stoel jouw schommel en jouw paard maar ook jou stootblok, luisterend oor en toeverlaat
Met een lach en een traan hebben wij naar jou uitgekeken maar nu schreeuwen wij het uit "Welkom lieve spruit!"
Stel je even voor..... dat we de wereld herleiden tot een dorp van 1000 personen. Wat blijkt? Allerlei scheve verhoudingen worden duidelijk, onrechtvaardige situaties kunnen meteen worden voorgesteld. Wanneer een wereld een dorp was met 1000 inwoners, zouden er 700 inwoners niet kunnen lezen of schrijven, 600 inwoners leven in krottenwijken of in mensonwaardige omstandigheden. Wanneer de wereld een dorp was met 1000 inwoners, dan zou de helft van het inkomen bij 60 mensen terechtkomen. De andere helft zou moeten worden verdeeld over de 940 andere inwoners. Wanneer de wereld een dorp was met 1000 inwoners, zouden er 700 niet-blanken wonen en 300 blanken. De helft van de mensen ondervoed. Ons dorp, wereldwijd, en de verdeling van de bevolking. Wat een uitdaging, om vanuit zoveel verschillende achtergronden elkaar te vinden! Wat een mogelijkheid tot uitwisseling, tot onderlinge verrijking. Maar ook: wat een noodzaak om een groot aantal toestanden te veranderen. Stel je even voor dat onze wereld een dorp is. Wie zijn wij dan? En welke rol zou jij spelen?
Een klein meisje zette een grote stap van hier af gaan wij samen herboren proeven van het leven. Een klein meisje een groot wonder zo gewenst zo welkom.
Waar je naar uitkijkt zal wel komen, achter de heuvels en de bomen groen van hoop blijft het nog eventjes verborgen je krijgt het morgen morgen zal wat gisteren niet kon misschien tot bloei gaan komen. Mensen dromen komen langzaam uit. Hopen is een stap vooruit.
Jouw wereld en de onze openen grenzen van land naar land van hart naar hart herboren worden wij in een wereld van grenzeloze liefde.
We scheuren je niet los, jouw prachtig land zal altijd bij ons horen en steeds weer voelen wij de liefde voor de moeder hier in Sri Lanka uit wie je bent geboren.
Zolang de aarde kinderen geeft die morgen moeten sterven teveel zijn in hun eigen land zullen zij hun namen kerven in het hart van een vreemde een laatste uitgestrekte hand.
Kinderen zijn bestemd voor het geluk. Maar hoe zullen ze opgroeien tot gelukkige mensen wanneer ze geen blijde jeugd hebben gekend? Ze zullen pas tederheid verwerven wanneer ze zelf tederheid hebben ondervonden. Wat nog niet wil zeggen dat tederheid synoniem zou wezen van zwakheid of toegeeflijkheid. Elke opvoeding immers die haar naam verdient, hoort evenzeer een opvoeding te zijn tot de realiteit van het leven met al de verplichtingen die dat leven zal meebrengen.
Ouder zijn wordt niet bepaald door hoe het kind gemaakt werd of ter wereld kwam. Ouder zijn heeft alleen maar te maken met een kind in je armen een kind waarvan je houdt, een kind waarvoor je wilt zorgen. Ouder zijn ben je in het hart!!
Vihara - Latha - Lisa
ons pareltje uit het Verre Oosten Een ver land,
een klein mens,
een huis vol liefde,
een grote wens.
14-12-2008
Zondag 14 december
De dagen gelijken hier zowat allemaal op elkaar, zodanig dat we soms hard moeten nadenken welke dag het is vandaag. Gisteren en deze morgen heb ik mijn singalees schrijven wat geoefend, Sunils broer heeft mij de volledige naam (Vihara Latha Lisa Panckoucke) in het singalees leren schrijven. Toen ik deze morgen de naam aan onze manager van het hotel toonde en vroeg of hij het kon lezen, las hij de volledige naam, dus goed geoefend!!! Daarbij bleek nog dat de naam Panckoucke ook in Sri Lanka wordt gebruikt. Toen wij hier toekwamen hadden ze nog met de naam gelachen, de manager en zijn zoon, nu het in het singalees was geschreven, konden ze het geloven. In de geschiedenis was het in koninklijke kringen een vaak voorkomende naam. Misschien is het nu duidelijk voor iedereen hoe Kris aan zijn mooie bruine teint komt. Lang geleden...... Enfin, Viharatje was vandaag o zo moetjes! Zelfs haar flesje heeft ze al slapend uitgedronken. Ze had vandaag ook van die mooie zwarte armbandjes aan, bijna alle baby's dragen ze, alleen Vihara had er nog geen, maar we denken dat haar armpjes nog te dun waren. De moeders doen deze zwarte armbandjes aan om dezelfde reden als de zwarte stip die ze op het voorhoofdje zetten, om ze te beschermen tegen de blikken van boze geesten. Het deense koppel kwamen vandaag ook afscheid van ons nemen, nog een laatste keer de biologische moeder en haar baby alleen gelaten, om rustig te kunnen afscheidt nemen, héél belangrijk wist ook de zuster. De eerste dagen met hun baby waren goed verlopen, ze drinkt goed en slaapt de ganse nacht door, je merkt dat deze kleine schatten zich heel vlug aanpassen. Overmorgen is het voor ons de grote dag! We kijken er naar uit, maar zijn tegelijk ook bang voor de vele emoties. Intussen proberen we de tijd nuttig te besteden en genieten we van onze laatste rustige dagen. Tot morgen en nog een aangename zondag iedereen!! ps; willen jullie weten wat wij deze avond zullen eten? vers gevangen....(zie foto)
Vandaag is onze lieve Vihara reeds 4 maanden oud, gedurende onze 3 weken samen hebben we haar zien evolueren, haar hoofdje is stabieler geworden, ze is veel alerter en ze kijkt ons nu ook recht in de ogen. Voordien keek ze altijd de andere kant op, 't was voor ons precies een spelletje om haar keer op keer terug aan te kijken. 't Is soms echt een deugnietje! Van 09u30 tot 13u00 zijn we bij haar gebleven en zoals elke dag zien wij hier in het weeshuis zwangere vrouwen aanbellen. Hoe deze zusters deze veelal jonge vrouwen telkens opvangen moet een hele klus zijn, problemen, problemen, problemen... je wilt ze niet allemaal weten. 't Is hun laatste toevlucht, dan kan men zich al een beetje voorstellen hoe hun situatie moet zijn. Na het weeshuis zijn we een tehuis gaan bezoeken waar achtergelaten kinderen en weeskinderen verblijven, een home waar enkel jongens een thuis vinden. Wij stelden ons enkele vragen betreft de sponsoring aan de verschillende weeshuizen, die ook in het pakket zit van onze kosten in Sri Lanka, het gaat toch over een aanzienlijk bedrag, en we waren vooral geinteresseerd wat men zoal verwezelijkt voor deze kinderen. Met onze eigen ogen hebben we kunnen zien dat men hier al enkele nuttige zaken zoals degelijk sanitair, zorg voor bedden en goede matrassen, computers.. voorzien of aangeschaft hebben, maar er is ook nog héél veel werk aan de winkel! Er is een nieuwe generator aangekocht maar die moet nog aangesloten worden, de computerruimte willen ze voorzien van airco want 't is er veel te warm binnen, boven het slaapgebouw moet er een nieuw hellend dak worden aangemeten omdat het nu binnen regend, toch komen al deze bewoners, een vijftigtal, met een brede glimlach naar ons toe. Het doet ons deugt dat dit geld goed kan worden besteedt, maar dat er nooit genoeg geld zal zijn maar altijd tekorten is iets dat vast staat!! Zo was ook onze namiddag een hele verrijking. Vanaf morgen hebben we nog maar één bekommernis, ons Viharatje, dat ze maar vlug bij ons kan zijn! Om 09u00 moeten we aanwezig zijn op de rechtbank en hopelijk gaat alles vlotjes zodat we tegen de middag samen terug naar ons hotel kunnen gaan. Deze morgen hebben we enkele kleertjes voor Vihara (voor morgen) aan Latha gegeven samen met een papfles, ze vond de kleertjes mooi en was er duidelijk heel blij mee. De laatste nacht samen met haar baby, ze doet vast geen oog dicht......
't Zal vandaag een korte blog worden maar ééntje met het allerbeste, grootste, mooiste nieuws!! Viharatje is bij ons en dus mogen we ons vandaag terecht de fierste ouders en zeker niet te vergeten grote zus, van de ganse wereld noemen. Dit is genieten, genieten, genieten met ons Viharatje op onze hotelkamer op het grote bed tussen ons tweetjes, en natuurlijk terwijl wij genieten van onze spruit denken we toch even aan ons Lisatje die nu in de studie zit te leren... maar kop op hé meid! Morgen de laatste dag en dan heb jij ook een welverdiende vakantie en wat voor één!!! Het was voor ons, de mama's en zusters, terug een lange dag vandaag maar daar willen we nu niet meer aan denken of over uitwijken, het is en was het wachten meer dan de moeite waard!!!!! Althans voor ons. Wij zijn ervan overtuigt dat vele mensen nu even gelukkig zijn voor ons, wel lieve familie en vrienden kortom iedereen WIJ hebben er EENTJE bij, hou er maar rekening mee, 't is een schatje.... Donderdag gaan wij voor een laatste keer terug naar het weeshuis om de zusters maar vooral de mama nog een laatste keer haar mooie baby te laten zien, de mama nog even alleen te laten met Vihara en dan met héél véél dankbaarheid afscheidt nemen om haar te zeggen tot ziens, eens, wie weet.... Intussen heeft Kris haar eerste flesje gegeven en het gaat prima met haar, ze lacht en enkele minuten geleden is ze in slaap gevallen, een echt prinsesje......
Deze morgen was ik meer dan aangenaam verrast door de vele mails en reacties op onze blog. Bedankt lieve mensen allemaal!!! Eén voor één superleuk en pakkend, want terwijl Vihara lag te slapen in mijn draagzak, rolden de tranen bijna over mijn wangen. Verder gaat alles heel goed met ons, behalve de papieren dan, onze nachten zijn nu misschien wat korter, de dagen o zo langer. Gisteren was Kris van 's morgens 07u30 tot 19u30 uit huis voor onze papieren in orde te krijgen tegen zaterdag (zeker!) Natuurlijk was de file in Colombo ook voor een stuk de boosdoener, maar één van onze papieren was niet in orde, de datum klopte niet, Stel je voor i.p.v 2008 stond er 2007 de commissaris van Probation Office had gemist (sorry) maar dan kan je efkens helemaal opnieuw beginnen! In Brussel konden ze dit niet toestaan, werd per telefoon medegedeeld aan Ray of Hope. Dus terug een nieuw document op maken en laten legaliseren. Deze morgen is Kris dan terug met volle moed vertrokken richting Colombo (07u15) Het is nu reeds 13uur en nog geen Krisje te bespeuren! Hoe kan dit mogelijk zijn, onze andere belgische vrienden hadden dezelfde papieren, daarbij was het door dezelfde persoon opgemaakt. Op de dienst buitenlandse zaken, twee verschillende bureaucraten de één moet zijn paspoort laten kopiëren (Kris) de ander niet. Kop nog staart krijg je eraan! Intussen is mijn ventje thuisgekomen, bekaf van de hele mentaliteit van werken. Maar wie is er daar om hem op te fleuren? Ons Viharatje natuurlijk, zo zot als een deur, dit maakt alles dan weer meteen goed en verdwijnen de zorgen in de prullenbak! Voor al onze familie, vrienden en geïnterresseerde bloggertjes speciaal dit gedicht...
Er was eens een tovenaar die toverde speciaal voor onze kerst, één doos vol glimlachjes, twee dozen met lachende strikjes eromheen drie dozen met kwetterende zoentjes vier dozen gevuld met feestvreugde en geluk. Toen had hij nog zes dozen over en wist niet meer wat ermee doen. Geeft niet, zeiden we, wij vullen ze wel, en we vulden de eerste doos met dank en de tweede doos met dank, en ook de derde, vierde, vijfde en zesde. Wat jammer... dat er niet nog meer dozen waren. Anders bezorgden wij voor iedereen die zo meelevend waren met ons, een doosje met DUIZENDMAAL DANK!!!!
Afscheid genomen van ama (singalees voor mama) Latha
Een dagje later dan we hadden gepland, zijn we voor een laatste keer een bezoekje gaan brengen naar het weeshuis. Daar stond een vrolijke Latha ons al op te wachten. Terwijl ons Viharatje uit handen werd genomen, hebben wij een gezellige babbel met de zuster gehad. Zij heeft ons gedurende ons ganse verblijf, steeds welgezind met raad en daad bijgestaan. Waarvoor onze welgemeende DANK!! Vandaag zorgden ook deze zusters dat maar liefst 100 kinderen of meer, een zak vol speelgoed kregen voor hun kerst. Morgen komen dan nog zo'n 300 mensen om een voedselpakket (rijst, bloem, suiker, soja, shampoo, zeep...) Enkele weken voordien hebben de zusters al deze mensen persoonlijk gaan bezoeken om zeker de meest armsten onder hen hulp aan te bieden. Met een bonnetje kunnen ze dan morgen hun voedselpakket komen afhalen. Op Kerstdag zelf, kunnen ze dan nog eens de meest nodige dingen voor school, komen halen voor hun kinderen. Als dat geen goed werk is!! Rond de middag hebben we een heel geruststellend, mooi afscheidt genomen van ama (Latha) van zo'n afscheid had ik nu gedroomd! Dit was geen afscheid voor altijd, maar van totziens... wij zullen altijd van je houden...
afscheid, Ik weet niet wat ik zal zeggen, liefst zou ik helemaal niets zeggen, je gewoon vasthouden en wenen. Ik weet niet wat ik zou geven, misschien moet ik helemaal niet geven, gewoon naar je kijken en glimlachen. Als dit de laatste keer is, dat we samen kunnen zijn laat ons dan gewoon genieten van het simpel samen zijn, en zijn wie we zijn voor elkaar. Ik zal aan je blijven denken, al zal de herinnering vervagen maar nooit zal je verdwijnen. Een foto, een briefje, de blik van ons kind. Ik zal je blijven tegenkomen ooit dan. Want hierna verandert alles. Dit verhaal is op zijn einde, deze band wordt nu gebroken, en we beseffen dit nog niet, omdat er tussen ons nooit "niets" was. Maar op dit moment telt alleen jij en ik en ons kindje. Dit contact wordt een zeldzaam goed, en al is de pijn van het afscheid diep en intens brandend, ons verleden is dat ook. Tijd heelt alle wonden helpt nu niet. De aanhouder wint niet maar wat voorbij is, blijft voorbij, sluit dus nu je ogen en ween zachtjes met ons mee, geef me nog een laatste hand een laatste kus, een laatste lach en een laatste traan. De tijd met jou is voorbij, nu komt de tijd van jij en ons, en we eindigen met een vraagteken...
De laatste nacht in onze hotelkamer, daar hebben we naar uitgekeken! JOEPIE we mogen naar huis, alles lijkt in orde en we hebben een belgisch paspoort voor onze spruit!! Nog een laatste keer genoten van ons ontbijt op het balkon met zicht op zee, dit zullen we nu wel eens missen si. 't Was een zéér boeiende reis, we zijn kwa geest weer een stuk rijker geworden. Er waren dagen van intens geluk, vreugde, verdriet, teleurstellingen, frustraties en ongeloof. Vermoeiend ook, dit hebben sommigen onder jullie wel opgemerkt aan de foto's, maar dit had dan vooral te maken met de tropische temperaturen, je moet er tegen kunnen!! Wij zullen zeker de altijd lachende sri lankanen niet vergeten, al mag gezegd worden dat de mensen totaal verschillend in omgang zijn, wanneer ze al dan niet leven van het toerisme. Wij hebben het geluk gehad dit land met zijn verschillen te mogen ontdekken, maar dan nog was de tijd véél te kort om het land en zijn cultuur helemaal te doorgronden. We zijn héél véél mensen ontzettend dankbaar voor alles wat zij voor ons te beteken hebben gehad, - Ray of Hope voor de voorbereidingen, de toewijzing en het opvolgen van ons verblijf alhier en in de toekomst - De zusters van het weeshuis voor hun steun in raad en daad - Vooral de mama vanVihara, die ons haar mooie baby toevertrouwde - Sunil, om ons wegwijs te maken doorheen jouw land en cultuur - Sven en Katelijne, gewoon omdat jullie er bij waren en jezelf bleven, 't was fijn! Wij wensen jullie dan ook alle geluk met jullie baby Krishan!! - Ons Lisatje die de 4 weken zonder ons, zo moedig heeft doorstaan. wly - Tante Sis, omi en oma voor het opvangen van onze lieve dochter een welgemeende dikke merci! En een dikke knuffel van ons Viharatje - Familie, voor jullie steun doorgeen de afgelopen soms moeilijke jaren. - Koen, Ann en Nicolay, omdat jullie als geen ander weten en voelen wat adoptie betekend in zijn geheel - Vrienden, omdat jullie er zijn en waren, ook omdat jullie belangrijk zijn - De zusters van St-Niklaas, voor hun gebeden en meeleven - Al onze bloggertjes, 't was een plezier jullie reacties en/of berichtjes te lezen, de MAX!! - Onze grootste dank gaat naar allen die we zouden kunnen vergeten zijn... Wij zien er nu ook ontzettend naar uit terug vaste voet te zetten in ons klein maar o zo goede België. Deze nacht lokale tijd, 01u00 gaan we met zijn drietjes van de grond, om dan omstreeks 10u10 belgische tijd te landen in Parijs. We duimen op een vlekkeloze vlucht en een goede thuiskomst. Nu alsnog zonnige, tropische groetjes vanuit Sri Lanka!! Kris, Els en Vihara XXX
Gegroeid in de buik van een heel bijzondere vrouw Gegroeid in mijn hart geen 40 weken, maar zoveel langer een klein meisje het leven gegund.
In Sri Lanka vloeiden onze wegen samen de stille droom kreeg het mooiste gezichtje niet meer wachten hopen verlangen, maar voelen hopen genieten, zoveel emoties tranen....van zuiver geluk.
Kind van mijn dromen, kind van mijn verlangen, wat heb ik jou te bieden wat kan ik jou vragen en met wat kan ik jou behagen? Een betere levenskans? Een betere toekomst?
Kind van mijn wensen één ding wil ik zeggen, JIJ bent uniek en boven alles geboren met een voorrecht van twee moeders en alle kansen. Een plicht die wij zullen nemen en dit voor het leven.
Adoptie is mensen en culturen omhelzen en weer loslaten om ze te laten groeien en bloeien in het kind.
Adoptie is dankbaar zijn voor het wonder en de liefde voor de warmte en de tederheid van de mensen die nooit ZONDER LIEFDE hun kinderen loslaten.
Adoptie is alles laten gebeuren en met grote bewondering de wijsheid van een moeder gadeslaan, en hopen dat wij nooit zo'n hartverscheurende keuze moet maken.
Geluk is een woord zo klein, maar kan ook heel kostbaar zijn. Geluk is soms als je iets wint, of de adoptie van een kind.
Geluk is bijna niet op te noemen, soms de warmte van je gezin te voelen. Een knuffel, een zoen, een lief teder gebaar, dat maakt ons geluk in het leven waar.
Inzetten om iemand te helpen gebeurt wel eens spontaan en vergt meestal niet zoveel van onszelf. Je ernstig afvragen wat het beste is voor die concrete mens is belangrijker, maar ook moeilijker. Inzien wat wezenlijk is en het voltooien maakt het verschil tussen wat oppervlakkig en voorbijgaand is, wat diepgaand en duurzaam is.
Beklim alle bergen zweef op een wolk mee. Ontdek de wereld zelf, ervaar het wel en wee.
Beklim alle bergen zonodig de hoogste boom. Ontdek je eigen kunnen op naar de toekomst droom.
Beklim alle bergen zolang men ruimte geeft dan sta je later sterk en weet waarom je leeft.
De lach van dit kind ons zo hartig zint, want het kent nog geen kwaad en het draagt nog geen haat.
De lach van dit kind ons zo schattig zint, want het doet nog zo lief en het wekt nog geen grief.
De lach van een kind elk zo vreugdevol zint, want het is nog zo fijn waarmee ieder van ons na de dagbarre gons weer zijn evenwicht vindt in 't geluk van dit kind.
Een adoptie van een kind is loslaten, allerlei dingen, maar ook zekerheden het leert vertrouwen.
Een adoptie van een kind is achterlaten, je vertrouwde omgeving, maar ook een stuk verleden. Het trekt de toekomst tegemoet.
Een adoptie van een kind is ontdekken, nieuwe ervaringen en nieuwe mensen. Maar vooral ook nieuwe levenszin, het hoopt te vinden.
Het grootste geschenk dat iemand jou kan geven, is OPRECHTE aandacht.
Eenvoudig gekleurd
Toen ik geboren werd was ik zwart. Bij jouw geboorte was je huid rozerood. Ik werd groter en ik bleef zwart. Jij werd groter en je was wit. Als ik in de zon lig, blijf ik zwart. Als jij in de zon ligt, word je rood. Als ik het koud heb, blijf ik zwart. Als jij het koud hebt, word je helemaal blauw. Als ik bang ben, ben ik zwart. Als jij bang bent, wordt je groen. Zelfs als ik gestorven ben, blijf ik zwart. Als jij gestorven bent, wordt je huid grijs, en jij zegt dat ik gekleurd ben???
Wij zullen een boot voor jou zijn. Een boot die jou draagt naar de plaatsen van je bestaan. Een boot die sterk genoeg is voor al de ballast die je zult ervaren en meedragen. Een boot die nooit kapseist hoe onrustig je ook wordt, hoe onstuimig de levenszee zal zijn waarop wij SAMEN varen.
Ik begin aan duizend gedichten en eindig er niet één. Kan geen woorden vinden om echt uit te drukken wat verwart en me stoort hier zo diep van binnen. Er woedt een oorlog in me en het is niet fijn. Ik hoop alleen dat het morgen anders zal zijn en dat hoop de overwinnaar kan zijn.
Geluk ontstaat: waar iets groeit en bloeit, waar iets zich vermeerdert. Waar leven ontstaat, bloei en vrucht voor lichaam en ziel. En wanneer het bestendig aanwezig is , groeit tussen de halmen van de vrucht het eerste geschenk van het geluk.... De dankbaarheid van het hart.
Gegroeid in de buik van een heel bijzondere vrouw Gegroeid in mijn hart, geen 40 weken, maar zoveel langer Een klein meisje het leven gegund. In Sri Lanka vloeiden onze wegen samen de stille droom kreeg het mooiste gezichtje. Niet meer wachten, hopen, verlangen, maar voelen, hopen, genieten, zoveel emoties, tranen...van zuiver geluk.
Een klein meisje zette een grote stap. Van hieraf gaan wij samen herboren proeven van het leven.
Een klein meisje een groot wonder, zo gewenst, zo WELKOM!
Laat ons werken aan een beter wereld waar mensen niet langer mensen verdrukken, maar waar iedereen volop menswaardig kan leven in plaats van te moeten strijden om te overleven.
Handen die jou wiegden, in een land hier ver vandaan. Handen die jou streelden, moesten jou laten gaan. Dankbaar zijn wij dat zij jouw leven, in onze handen durfden te geven.
Er zullen momenten zijn... Om jou lief te hebben het is de weg naar het geluk.
Om samen te lachen het is het lied van de ziel.
Om samen te spelen het is het geheim van de eeuwige jeugd.
Om samen te zingen het is de bron van een gezond lichaam en geest.
Om samen te huilen het is de hoofdbron van het menselijk kunnen.
Om te lezen het is de fontein der wijsheid.
Om tesamen met jou te werken het is de sleutel tot het sucses.
Om te ontdekken het is de rijkdom samen te LEVEN en te BELEVEN
Als een vogel uit het nest wordt gestoten, sterft hij. Als een kind geen liefde, geen geborgenheid vindt in de armen en het hart van mensen gaat het de woestijn in.
Bloemen kunnen niet bloeien zonder de warmte van de zon. Mensen kunnen niet mens worden, zonder de warmte van moeder en/of vaderliefde.
Door jou naam te noemen open ik een luik om adem met je te delen en in gedachten jouw levenspad te strelen
Beetje thuis beetje niet tussen mensen van totaal verschillende culturen verbonden met elkaar Het is niet zo duidelijk waar ik toe behoor helemaal hier en een beetje in een andere wereld. Het is echt een mengeling en toch is het echt. Alleen met de hulp van jullie allen kom ik goed terecht.
Veel dingen kunnen wachten. Kinderen niet. Vandaag worden hun beenderen gevormd, wordt hun bloed gemaakt, worden hun zintuigen ontwikkeld. Tegen hen kunnen we niet zeggen "morgen", hun naam is er vandaag.
Er zijn mensen op deze wereld die snakken naar een stukje brood, maar er zijn er nog veel meer die snakken naar een beetje Liefde. (Moeder Teresa)
Ieder mens heeft, zijn eigen taal zijn eigen kleur zijn eigen ritme maar de stem van 't hart klinkt voor iedereen gelijk.
Niets is voor het leven in latere jaren verheffender, sterker, gezonder en nuttiger, dan een goede herinnering vooral aan de kinderjaren en een goede thuis.
Als je vraagt wie je bent zullen we zeggen; je bent een kind door ons bemind en voor geluk geschapen. Als je vraagt wie we zijn zullen we zeggen; we zijn niet je oorsprong maar jouw hulp en toeverlaat, jouw vraagbaak en jouw stootblok, jouw vluchtheuvel. Als je vraagt waar je naartoe gaat zullen we zeggen; je bent steeds onderweg, welgemoed, met de wind in de rug, een nieuw land van komen en loslaten, een land van oorsprong en verschillen, waar hoop en liefde geen ijdele woorden zijn. Als je vraagt waarvoor je leeft zullen we zeggen; wees jezelf en geniet van het leven, bemin de mensen, de kleinsten en de zwakkeren eerst. Durf het aan te spreken als anderen zwijgen wanneer het recht van mensen wordt stukgeslagen.
