|
Ik ben geboren in 1958. Ik deed graag aan sport, balsporten én in team, dus geen jeanettengedoe zoals tennis . Op mijn 17 jaar sloot ik mij zonder dat mijn ouders het wisten - die waren immers tegen - bij een volleybalclub, ik werd beschouwd als een talent. En ja, ik draaide dadelijk mee aan de top van tweede provinicale. En om eerlijk te zijn, ik ben eigenlijk nooit verder geraakt dan dat niveau... Ik ben wel blijven volleyballen tot pakweg mijn 50ste en , eigen lof stinkt, ik was in de amateurcompetitie waarin ik speelde één van de betere spelers , ik had mijn niveau kunnen behouden . Ik ben gestopt met volleyballen omdat dit niet te combineren was met trainen voor een marathon.
Van mijn 18de tot pakweg mijn 40ste heb ik ook krachtbal gespeeld. Ook hier werd ik toen ik begon beschouwd als een talent . En ook in het krachtballen ben ik nauwelijks geevolueerd, van in het begin in tweede of derde nationale (er was denk ik maar één reeks meer onder die van ons) en daar altijd goed mee kunnen spelen maar géén evolutie.
Toen ik op een match mijn pols brak ben ik gestopt met krachtballen, ik durfde niet meer.
Tijdens mijn balsportcarrieres had ik altijd al een broertje dood gehad aan het trainen zonder bal, lopen bvb was nooit mijn ding geweest. ik haatte het. Ik denk niet dat ik voor mijn 45ste ooit langer dan 3 km heb gelopen. Daarna ben ik wel begonnen met in de zomer af en toe te gaan lopen, ik denk dat ik tot 5 km ging. Maar ik liep niet in de winter en kon dus in de lente terug opnieuw beginnen... In 2006 ben ik begonnen met iets verder te lopen en ik raakte tot 10 km , ik denk zelfs in een uur. Ik liep altijd op de finse piste. In de winter van 2006 - 2007 rijpte het plan om eens aan de 10 miles mee te doen in Antwerpen en ik overwinterde met het lopen. Ik raakte op training tot 18 km. En in april 2007 heb ik toen inderdaad de 10 miles gelopen. Mijn doel was aan 10 km/uur te lopen, dus te finishen in 1 u 36 , ik ben geeindigd in 1 u 33, doel bereikt. En... ik was gebeten door de microbe. Ik hoorde vrienden vertellen over hun marathonervaringen en ik zweerde de dure eed het jaar nadien zelf mee te doen aan de marathon... En zo is de bal beginnen rollen.
In mijn eerste jaar liep ik twee marathons : het begon met de marathon van Antwerpen in 2008. Daarvan herinner ik me nog goed de 'magiek' aan de start : ik had het gevoel klaar te staan voor iets echt heldhaftig. Nooit meer gevoeld achteraf aan de start... Ik weet nog dat ik mijn knappe buurvrouw voorbijliep 2 km voor het einde. Vlak gelopen toen en ruim binnen mijn vooropgestelde doel 4 u 30 binnengekomen na 4 u 08. Ik had toen het plan één marathon per jaar te lopen, elk jaar Antwerpen, maar heb nog dat jaar Brussel meegelopen, eigenlijk maar met een halve voorbereiding. Ik was wel blijven lopen tot pakweg 20 km maar slechts een maand voor de start had ik mij ingeschreven en moest dus nog snel wat dertigers doen. Brussel was fantastisch : in de storm tegenwind, bergop en stroomopwaarts , het water stroomde als een beek naar beneden van de hellingen. Ik liep een vlakke marathon - ik denk dat dit de laatste keer was - en zette met 4 u 11 een voor mijn doen uitstekende tijd neer.
In mijn tweede jaar marathonlopen , 2009, werd een marathon lopen in vier uur een obsessie. In Antwerpen kon ik met
3 u 52.58 daar ruim onder blijven. Die marathon werd gelopen in een lichte regen , ideaal weer dus. Veel meer herinner ik me niet van die marathon. Met al een beetje een dikke nek stond ik 6 maand later aan de start in Eindhoven. Ik liep toen nog verschrikkelijk vlak en kwam halfweg door in 1 u 57 of 1 u 58 en was dan nog zeker onder de 4 uur te blijven. Een klap van de hamer op km 35 en de eerste keer dat ik in een marathon moest stappen gaven een tijd van net boven de 4 uur. En de sfeer was fantastisch, nooit nog zo'n marathon gelopen . Maar omwille van de ontgoocheling over het net niet halen van die 4 uur lijkt die marathon wel uit mijn geheugen gewist, die ene keer Eindhoven, niets zegt het me.
In 2010 was de marathon van Antwerpen weer een succes ; met 3 u 54 zat ik weer ruim onder de 4 uur. Maar ook dat is weer het enige wat ik me van deze marathon herinner. Ik was van plan om met lange duurlopen de marathonconditie op peil te houden tot de najaarsmarathon en besloot om dan maar terend op die conditie tussen in nog een marathon te lopen. De nacht van West Vlaanderen in Torhout werd één van mijn meest memorabele marathons . Ik slaagde erin om weer onder de vier uur te blijven maar klapte na de aankomst emotioneel volledig in mekaar Minuten lang heb ik gebogen over een dranghek staan huilen midden een door de drank en kermis opgezweepte massa... Telkens ik nu op de E40 van de kust naar Gent rij zie ik de pilaren van de bruggen over de snelweg én moet ik denken aan de nacht na die marathon, de lange terugweg naar huis. Gelukkig zond God die nacht een engel... Saybia - Angel.
En ik bleef doortrainen en zo kon ook nog de 'in flanders fields' marathon gelopen. Fantastisch mooie marathon langs het water, bijwijlen ook ontroerend, langs die kerkhoven. Nooit zou ik een marathon zo dicht tegen de 4 uur aan schurken als in Ieper, ik moest er zowaar voor spurten de laatste 500 meter en zo ontging mij de dramatiek van het lopen onder de historische poort daar. Ook een bijzonder goede herinnering. Een paar weken later liep ik in Brussel mijn wellicht beste marathon ooit. De startplaats onder de triomfboog is fantastisch. Nooit vergeet ik hoe de zon die morgen het water dat uit de fonteinen spoot omtoverde tot diamanten.. magisch moment , ik krijg nog tranen in de ogen als ik er aan denk. En het parcours van die marathon is gewoon supermooi, door de stad , door de bossen op brede lanen, de klim naar de triomfboog en dan terug eronder , 'now only 2 miles downhill' - elk jaar dezelfde leugen van de speaker - en dan eindigen op de Grote Markt ... Kan het mooier ?
Kippenvel, kippenvel. En om een klassement te krijgen in de marathon en ultracup liep ik eind van het jaar nog de al even memorable marathon ''t is voor niks '. Kan het mooier dan Brussel ? Ja het kan, deze marathon is op een heel andere manier een ongelooflijke belevenis ; door bos, over heide , langs single tracks, door duinen, over loopbruggen over vennen , door een afgebrand stuk bos en hele stukken gewoon helemaal alleen met alleen de bewegwijzering die doet vermoeden dat er een wedstrijd wordt gelopen, geen mens te zien... Ook weer onder de vier uur. 2010 was een fantastisch loopjaar met 5 marathons, alle vijf onder de vier uur. Mijn onnozele schuilnaam, vierurenman, was toen nog correct...
In 2010 was ik op het bestaan van de marathon en ultracup gebotst, ik had op mijn laatste marathon daar ook lopers van ontmoet, ik had gezien dat die mannen - van divers pluimage - een hechte vriendengroep vormden... Dus in 2011 zou ik ultraloper worden. Maanden heb ik getraind voor de zes uur van Stein met verschillende lange duurlopen van meer dan 40 km en uiteindelijk werd mijn eerste ultraloop een beetje een ontgoocheling. Ik haalde ruim mijn vooropgezette doel met meer dan 57 km maar ik had de sfeer niet echt plezant gevonden. De marathon van Antwerpen dat jaar plukte ik de vruchten van de vele lange duurlopen, ik was op training een paar keer over het marathonpunt gegaan, een marathon was eigenlijk een training. Ik liep die marathon, zonder het te weten, ik had anders misschien nog sneller gekund, een persoonlijk record, 4 hele seconden rapper dan in 2009 ! En raar , maar ook veel meer dan dat herinner ik me niet van.
Terend op die goede conditie volgde dan in mei de zes uur van Steenbergen. Ook die wedstrijd blijft een mijlpaal in mijn loopgeschiedenis, staat met stip vooraan in mijn loopranglijst . En dat vooral omdat daar gelopen wordt met de 24 uur lopers tijdens hun laatste 6 uur. Die gasten, dat zijn wat mij betreft , de ultieme helden van de sport. Een machtige ervaring om daar tussen te lopen. En plezante sfeer daar in Steenbergen. Ik raakte toch ook een km verder dan in Stein en daar was ik ongelooflijk tevreden mee. Ook hier werd ik na het einde overvallen door emoties, als het lichaam leeggelopen is wordt alles in het hoofd lichter.. Ik was ook - dom hé - ontroerd door de ceremonies met volkslied, ja , dat waren daar nationale kampioenschappen. Steenbergen 2010 was ook een hoogtepunt .
Veertien dagen liep ik de marathon van IJsselstein. Een curiosum, pakweg 120 toerkes op een schaatsbaan en dat met slechts een 20 tal deelnemers en een paar aflossingsploegen. De sfeer was plezant maar de prestatie was ondermaats. Ik had een slechte dag zoals ik er af en toe één heb en ik liep mijn traagste marathon tot dan toe. Slechts een 35 tal lopers kunnen zeggen dat ze de marathon van Ijsselstein hebben gelopen - werd maar twee keer georganiseerd - awel , daar ben ik één van. De volgende marathon was een dikke maand later nog eens de nacht van West Vlaanderen. Eén lang gevecht met de zelf opgelegde vier uur limiet, de hele weg rekenen en nog eens rekenen om toch maar weer onder die verdomde vier uur te blijven. En het blijft een speciale marathon , zo het laatste uur in het pikkedonker. Deze keer bij de aankomst geen gedoe, enkel blijdschap omdat het tijdsdoel bereikt was. Wat blijft hangen van deze marathon is , en ik val in herhaling, is het vechten met die vier uur , ik wilde absoluut het slechte gevoel na die slechte marathon van Ijsselstein wegwerken.
In de zomer niet gelopen en eind september meegedaan aan de Beekse marathon. Een mooie marathon met 4 lussen en telkens een passage langs een dorpsplein. Na 30 km was de diesel op en was het behelpen. Ik werd ingehaald door een Nederlander en we bleven samen de laatste 12 km . De brave man liep zijn laatste marathon want had de diagnose kanker gekregen. Ik liet hem alleen de allerlaatste 2 km , ook ik zou mijn laatste km's alleen willen doen... Ik kon mijn emoties niet onder controle houden toen ik hem in tranen over de eindstreep zag lopen. Dit was het meest beklijvende moment uit mijn loopgeschiedenis. Dat we weer fors boven de vier uur uitkwamen kon me toen niet al te veel bommen... In Brussel, een maand later , wilde ik wel weer onder die vier uur. Maar weer lukte het niet, ik werd verdomme al na 17 km voorbijgelopen door de vier uur ballon. Het was warm en tegen de warmte kan ik niet. Regen en kou, dan kan ik presteren maar van zodra er zon mee gemoeid is . Veel meer weet ik ook niet meer van deze marathon, marathons waarna ik geen goed gevoel heb lijken echt van mijn schijf gewist...
Veertien dagen later marathon van Etten Leur . De favoriete marathon van mijn zus. Mijn zus die ondertussen een gevecht was aangegaan met de 3u 30 limiet - zij loopt dus stukken beter dan ik - maar steeds verloor , zij het één keer met slechts 5 seconden. In Etten Leur stonden we voor de enige keer samen aan de start. En het liep goed in deze marathon, ik kon al bij al makkelijk terug binnen de vier uur eindigen. En ik ben maar één keer zo over de eindstreep van een marathon gelopen : de vreugde uitvloekend en uitbrullend, stijf van de adrenaline. Zus was ingeklapt en slechts 10 minuten voor mij geeindigd. Blok Beton had ik 10 minuten achter mij gelaten . Goede herinnering deze marathon.
Half december volgde dan de marathon van Spijkenisse. Hier zou ik mij eens achter de vier ballon zetten. Na 5 km barsste er een onweer los zoals ik sindsdien nooit meer heb gezien. Daarna liet ik mij verleiden om met een zestal voor de vier uur ballon te gaan lopen. De laatste 7 km helemaal alleen haalde ik weer vrij makkelijk de vier uur limiet.
En zo was 2011 een jaar met twee zes urenlopen en zeven marathons. In die zesurenlopen had ik mijn doel om 57 km (tegen 9.5/uur) te lopen telkens gehaald, in mijn zeven marathons kon ik slechts vier keer onder de vier uur blijven. Niets deed toen vermoeden dat het me nooit meer zou lukken om onder die vier te eindigen.... Plezant was dat ik door het vele lopen hier en daar al wat 'loopvrienden' gemaakt én ik kon al van enige bekendheid genieten.
In 2012 zou ik resoluut gaan voor een klassement in de marathon en ultracup. Ik had gezien dat de eerste 25 bij elke tussenstand werden vermeld, dat zou mijn streefdoel worden, bij die eerste 25 raken. Een plan om optimaal gebruik te maken van het puntensysteem werd uitgestippeld : als ik 12 wedstrijden zou lopen waarvan 4 ultralopen kon ik eigenlijk niet buiten die eerste 25 vallen.
2012 begon met de marathon van Apeldoorn. Ik zou die lopen als training voor de zes uur van Stein én dus niet gaan voor een tijd onder de vier uur. Het was verschrikkelijk koud, de thermometer in mijn wagen stond op - 8. Ik had enorm veel bekijks omwille van mijn korte broek en liep met al die aandacht eigenlijk vrij makkelijk een tijd iets boven de vier uur. Vooral het feit dat ik mezelf geen tijdsdruk had opgelegd was plezant. En Apeldoorn , zijn licht heuvelend parcours in de bossen in de sneeuw, mooi, mooi... De zes uur van Stein die daarop volgden werden mijn beste ultraloop ooit. De weersomstandigheden de laatste twee uur waren zwaar, hevige regen en natte voeten. Zonder blaar denk ik dat ik daar de 60 km haal , nu bleef ik er net onder. En toch was ik enorm tevreden met deze zes uur, dit beloofde voor de marathon van Antwerpen twee maand later...
Als voorbereiding daarop liep ik nog het nationaal kampioenschap marathon in Lier. Ik zou me daar rustig in de vier uur groep nestelen en daarmee over de meet lopen, zo ging ik er al vanuit dat ik - terend op de conditie van Stein - makkelijk onder de vier uur zou kunnen blijven. Het was warm , heel warm en na 24 km moest ik de vier uur groep laten gaan. Het werden daarna nog lange km's op de dijken. Thuis verontschuldigde ik me voor het feit dat ik geen nationaal kampioen was geworden, er ontplofte een splinterbom... De conditie was superslecht , ik vermoede dat ik teveel had gelopen en koos in de aanloop van Antwerpen om af te bouwen. In Antwerpen vertrok ik bij wijze van gok supersnel en liep in een marathon mijn beste halve marathon ooit , ik denk dat ik rond de 1 u 54 halfweg zat... En toch eindigde ik nog boven de vier uur, het ging niet meer...
De daaropvolgende zes uur van Steenbergen is ook weer grotendeels uit mijn brein verdwenen. Het was al na 30 km gedaan met vlot lopen, ik haalde met moeite toch nog de mezelf opgelegde afstand van 57 km. En eigenlijk had deze zesurenloop memorabel moeten zijn. Ik was weggelopen van de situatie thuis , was de vrijdag voordien in mijn eigen appartement getrokken en had dat zo gepland om me dan zondag volledig te verliezen in die zes uur. Slechts matig gelukt. 'Wish you were here' van Pink Floyd op mijn Ipod maakte toen diepe indruk...
En tegelijk ontplofte er nog een bom, ditmaal alleen in mijn eigen gezicht. De aanhoudende pijn overal in gewrichten én vooral deze in de knieen, de slechte conditie, diagnose : reumatoide artritis. Gedaan met lopen, gehandicapte worden, moeten stoppen met werken, 10 jaar rapper dood, medicatie waar het haar van uitvalt... Godverdomme, wij lopen verder.
Ik was niet van plan hem te doen maar in afwachting van de uitslag van de verdere onderzoeken nog snel eens de nacht van West Vlaanderen lopen voor ze me dat konden verbieden. En eigenlijk was ik tevreden met het resultaat, ik liep nog altijd sneller dan 10 per uur. Vierurenman was definitief '10 per uurman' geworden.
En toen de reumatologe vertelde dat er nog geen schade was aan de gewrichten kwam er geen verbod om te blijven lopen. Goedgemutst trokken we naar Assen voor een 50 km, dat had ik nog niet gedaan. Een 50 tal deelnemers, velen daarvan kende ik minstens van zicht en ik verbroederde verder met een van de opvallendste duurlopers die ik ooit tegenkwam... Na 5 km wilde ik stoppen maar ik zette door en de diesel sloeg aan. De 50 km in 5 uur lopen was wellicht haalbaar geweest maar ik drong niet overdreven aan, ik wilde genieten... En genieten was het daar wel, eerst in de zon en het stof , daarna in de regen en de modder. Zeer goede sfeer én denk ik , mijn laatste echt goeie loopprestatie ooit. Ik eindigde net boven de vijf uur. Een onnozelaar die het nodig vond om mij in een spurt in te halen kon de sfeer slechts even verbrodden. In de regen na de aankomst werd het me even te machtig. Die avond dronk ik in mijn hotel denk ik makkelijk twee flessen witte wijn...
Drie weken later stonden alweer aan de start van een ultraloop : de zes uur van Aalter. Ik denk dat ik bijna al de zestig deelnemers al ooit ergens gezien had , heel ultralopend Vlaanderen was hier . Het was warm én ik had een slechte dag en zo raakte ik amper aan 55 km. Al in de eerste 10 km had ik me bovendien gekwetst, ik denk dat ik een teen gebroken had, die zag na de 6 uur gewoon zwarter dan het asfalt waarop we liepen. Ik koester van die dag nog de foto waarop ik naast dé ultralooplegende van Belgie loop, ik heb diep respect voor die echt extreme ultralopers...
Begin september was er de Dijkenmarathon, een kleinschalige maar mooie marathon op dijken - ja met zo'n naam moet dat wel- ergens in Nederland. Hier geen plannen meer voor vier uur, hier wordt 10 per uur lopen het doel. Ik papte al vroeger aan met dubbele identiteitsmans, maar hij lijkt nu definitief mijn loopbuddy geworden. Deze marathon wordt mijn slechtste marathon ooit, al na 20 km moet ik beginnen stappen en loop/stap ik helemaal alleen over de verlaten dijken.
Op café mompel ik tegen mijn loopvrienden dat dit niet meer lopen is... En het kan nog erger, 14 dagen later finish ik in de Beekse marathon als laatste in meer dan 4 u 35 , de laatste 12 km kom ik nog nauwelijks aan lopen toe. Erg , erg , erg.
'Stoppen met lopen' speelt het in mijn hoofd...
Maar ik zet door. Ik leg me neer bij het feit dat ik reuma heb want de gevolgen zijn voorlopig draagbaar. De reuma of de medicatie weegt op de conditie, niemand weet precies wat het juist is maar de conditie die is pakken minder. Voor de rest heb ik geen onoverkomelijke hinder. En thuis, thuis ben ik beginnen missen en dat heb ik madam laten weten en die is na aarzeling bereid om het nog een kans te geven. Terug verliefd én op vrijersvoeten, met mijn eigen vrouw....de mooiste momenten uit mijn leven. En met die positieve ingesteldheid begin ik nog eens aan de marathon van Brussel , 14 dagen na de afgang in de Beekse. Verleden jaar loste ik de vier uur ballon na 17 km, nu is het de vier uur vijftien ballon die ik op het zelfde punt zie weglopen. Zeer tevreden finish ik vijf minuten binnen de mezelf opgelegde tijd van vier uur dertig. Ook nu vond ik Brussel een prachtige marathon.
De 'goede ' prestatie - alles is relatief - in Brussel heeft me overtuigd om -niet gepland - mee te doen aan de zes uur van Troisdorf. Ik breng daar nagenoeg de hele dag door met de ultracupper uit mijn geboortedorp. Het is daar een amusante bedoening , we zijn met een twintigtal Belgen die uiteraard mekaar allemaal wat kennen, tussen honderdvijftig Duitsers.
De zesurenloop verloopt goed, begint in de regen en de kou (mijn weer ...) maar eindigt in het zonneke. Heel de wedstrijd denk ik - Meneer Garmin ! - op 57 km schema te zitten maar de ontgoocheling is groot als blijkt dat ik dat niet heb gehaald. Al bij al toch content over deze zes uren .
Ik heb nog één marathon nodig om optimaal gebruik te maken van het puntensysteem van de marathon en ultracup. Ik sta op de reservelijst voor 'tis voor niks' en krijg vrij snel te horen dat ik mag meedoen. Hier start ik met als doel, meer als hoop , om binnen de 4 u 20 te eindigen. Het wordt weer een memorabele tocht door het parcours dat ik hier al eerder beschreef . De zeer forse tegenwind, stormwind zelfs, in de laatste km's trekt een streep door mijn 4 u 20 plannen maar ik ben blij dat ik op 2 km van het einde de man die me in de 50 van Assen op de meet voorbijspurtte hier kan te grazen nemen. De aftermarathon duurt lang en is gezellig , ik begin te beseffen dat ik steeds meer volk begin te kennen in dit milieu én dat ik mijn plaatske daar heb afgedwongen . Bij het buitengaan denk ik eraan dat dit wel eens mijn laatste marathon zou kunnen geweest zijn, ik sta er niet verder bij stil...
2012 was een jaar van 8 marathons en 5 ultra's. In geen enkele van mijn marathons kon ik onder de vier uur blijven en nadat de diagnose reuma was gesteld én ik aan de reumamedicatie was begonnen was zelfs 4 u 12 (10 per uur) véél véél te snel voor mij. Ik zette in 2012 in Stein wel mijn beste zes uren ooit op mijn palmares . In de marathon en ultracup bereikte ik mijn doel om binnen de eerste 25 te eindigen , ik werd 24ste . Op het feestje besef ik : veel gaan ze me hier niet meer zien, zoveel wedstrijden op een jaar , dat is niet meer haalbaar.
Begin 2013 had ik mijn reumatologe , mijn madam én mezelf beloofd nog slechts een 'paar' marathons per jaar te lopen. Antwerpen, Brussel en de rest zagen we dan wel. Tijdens de voorbereiding op de marathon van Antwerpen krijg ik forse pijn aan de rechterkuit. Na een lange zoektocht komt het verdict : valgusknie rechts. Over de oorzaak van die valgusknie is er geen éénduidigheid , dat het van de reuma zou komen is weinig waarschijnlijk maar wordt niet uitgesloten. In alle geval heb ik het niet vanaf mijn geboorte zoals geopperd wordt door de orthopedist. In april ga ik kijken naar de marathon van Antwerpen, ik neem mezelf voor er in 2014 terug bij te zijn. Ondertussen evolueert het met de kwetsuur goed, ik kan terug lopen, maar ik loop nu mank. Steunzolen brengen gedeeltelijk oplossing. Met de conditie gaat het zeer zeer slecht; ik haal met moeite een snelheid van 6.00/km in een spurt... En zowel met de reuma als met de knie kan het niet meer verbeteren.
Stilaan ontstaat het plan om afscheid te nemen van het marathonlopen. Nog één keer zullen we een marathon lopen, nog één keer Antwerpen. Het is begonnen in Antwerpen en het eindigt er overmorgen . Kan het mooier ?
Ik zal vijfentwintig marathons , zes zesurenlopen en één 50 km gelopen hebben, in totaal dus tweeendertig (32) 'marathons'. Van die marathons zal ik er 10 gelopen hebben in en tijd onder de 4 uur, nog eens 10 tussen de 4 uur en 'de tien per uur' , en 5 , al met de reuma in mijn lijf, echt traag ... In mijn zesuren lopen kwam ik één keer echt in de buurt van de 60 km, ik liep slechts twee maal minder dan 57km. En in mijn enige 50 km zat ik maar net boven de 5uur.
Mijn eerste marathon liep ik 20.04.2008 , mijn laatste zondag 27.04.2014. Zes jaar lopen eindigt in Antwerpen...
|
