Gelopen wordt er niet, gezeverd daarentegen.... Neen, het zal nog even duren voor het hier terug een loopblog wordt.
Voorlopig wordt dit een medische blog.  Er wordt niet meer geluld over  km's , snelheden, hartslagen en uitslagen maar over de oorzaak van de kwetsuur aan mijn rechteronderbeen.  En geluld wordt daarover , vooral, sorry, door mijn huisdokter.

Volgens hem was het nog steeds een ontsteking, een overbelasting.  Omdat ik bleef zagen dat die dan wel heel lang bleef aanslepen mocht ik naar de kliniek.  Een halfuurke echochgrafie van mijn onderbeen : niks te vinden, niks  te  zien. 'Ik  kan u geruststellen meneer'.... Helemaal niet gerustgesteld , vanwaar komt dan die pijn bij het lopen verdomme ?

Mijn huisdokter kijkt me bedrukt aan en raadt mij aan om met mijn reumatologe contact op te nemen : 'Dit is reumagerelateerd, begin maar al terug uw cortisone te pakken.'   Ik zeg hem dat dit volgens mij niet kan en hij schrijft me dan een voorschriftje voor 'platen pakken'.  Ondertussen heb ik het over mijn kwetsuur met mijn ook marathonlopende zus : zij had ooit een stressfractuur en de symptomen daarvan komen wonderwel overeen met mijn klachten.  Weer een halve dag  in de kliniek en mijn onderbeen , enkel en voet worden in allerlei standjes gefotografeerd.  De verpleegster ziet niks.  De huisdokter bevestigt : de radioloog ziet geen barstje, niks speciaals én geen stressfractuur. 

De radioloog zag wel hielspoor en wat schade aan de gewrichten.  Dus zegt huisdoktermans : hielspoor, en dat straalt uit naar uw onderbeen, begin maar terug uw ontstekingsremmers te pakken.  'Niks hielspoor meneer doktoor,  dat is de oude kwetsuur die men ziet én hielspoor voel ik niet tot in mijn knie ... '  'Ga misschien eens naar een orthopedist'.  Ik kijk even op diens website ,zie dat die nog een halfuur spreekuur heeft en wip op mijn fiets. 

Ik kom in een lege wachtkamer terecht en een dikke sarcastisch ogende kerel komt mij vragen wat ik kom doen.   'Zonder afspraak naar een specialist, al ooit gedaan ? '  'Ja vandaag dan zeker ...'   De man lijkt even te twijfelen en laat me toch binnen.  Ik krijg het gevoel dat ik hier al ooit geweest ben én hij beaamt : 'ge zijt hier ooit geweest voor een breuk aan uw pols, 22 jaar geleden, van u ben ik ook niet rijk geworden'.   Ik herken de stijl, een man naar mijn hart...   Hij legt mij op zijn bank , kijkt even en zegt dat ik een groot  probleem heb.  Mijn rechterknie knikt naar binnen en daardoor loop ik scheef.  Dat zou de oorzaak kunnen zijn van de overbelasting.  En dat is niet om mee te lachen.  Kan op termijn voor grote problemen zorgen, zeker bij belasting van de knie.  'Maar, niet panikeren, ik ga u voorlopig niet verbieden te lopen.'

'Want meneer loopt marathons, ah....'  Hij vertelt dat in Zweden de mutualiteit niet tussenkomt voor mensen die meer dan één marathon per jaar lopen.   Als ik hem vertel dat ik al een maand niet meer loop en dat mij dat zwaar valt toont hij begrip en legt mij het 'Birminghamexperiment' uit : men gaf er 100 marathonlopers een pilleke dat de werking van de door het lopen gevormde endorfine neutraliseerde en na 3 maand liepen er nog slechts 12, de andere 100 marathonhlopers die een placebo kregen bleven allen lopen.... 'Zijt ge nog niet depressief jong ? '  De man schrijft mij steunzolen voor en vraagt mij om terug te komen als ik die twee weken heb gedragen. 
En dat ga ik doen....

Het valgus syndroom, een valgus knie, één X-knie, dat zou ik hebben.  Het kan me niet bommen jongens (en ook meisjes)  wat ik heb.  Als het verdomme maar opgelost geraakt en als ik verdomme, godverdomme maar terug kan beginnen lopen.....

26-03-2013, 20:26 Geschreven door vierurenman