Deze week was een vrij zware week. Herstel gaat helaas niet in 1 stijgende lijn. Er zijn fases waarbij je eventjes blijft 'hangen'. Dan moet je weer al je moed bijeenrapen: noodzakelijk maar niet eenvoudig...
Ik heb evenwel iets om naar uit te kijken. Dit weekend mag ik terug naar huis! Zalig!
Ook ben ik dankbaar voor alle steun die ik krijg. Natuurlijk zijn er mensen die je afvallen (lees: die je laten vallen als een baksteen). Maar diegenen om wie ik geef, ja, die zijn er nog. Zij steunen niet alleen, maar strijden met mij mee.
De medische wetenschap staat al zo ver, maar de hersenen blijven voor een groot deel onbekend terrein. Dat ze evenwel een mens serieuze gezondheidsproblemen kunnen opleveren, staat evenwel buiten kijf.
Het is wat het is. Zagen en klagen heeft geen zin. We moeten erdoor.
Op een plek als deze denk je natuurlijk veel na. Het is een keiharde confrontatie met de realiteit en vooral met jezelf. Veel mensen hier hebben al veel verloren door hun ziekte en sommigen zijn echt moegestreden.
Voor mezelf - ik kom van zo ongelooflijk ver - ben ik blij met de vorderingen die ik maak.
Vrij van angsten ben ik nog niet. Misschien komt dat ook nooit. Maar ze zijn wel geminderd en meer, voor het eerst ben ik er in geslaagd een angstaanval op eigen kracht te overwinnen.
Vanmiddag ga ik eventjes naar huis! De batterijen opladen en mijn gezinnetje een hart onder de riem steken. Want deze zware periode heeft spijtig genoeg ook een effect op hen. Ze worden hierin meegesleurd, wat me bijkomend verdriet doet.
Ik hou me recht aan hen en ook wel aan de andere patiënten. We verstaan mekaar zonder woorden. We oordelen niet, we veroordelen niet.
Ik leer ze nu beter kennen en het zijn stuk voor stuk bijzondere mensen. Elk met hun eigenheden en soms rariteiten.
Zo is een medepatiënte verzot op koude (ijskast)boterhammen om ze vervolgens in haar warme koffie te doppen (begrijpe wie begrijpe kan ;-) - als ze dit leest, zal ze wel weten dat het over haar gaat ).
Het gesprek met de psychiater gisteren heeft mij op een bepaalde manier wel een krak gegeven. Ik had het gevoel onderhevig te zijn aan een test/examen/sollicitatiegesprek. Wat moet je antwoorden op vragen als: wat verwacht je van je opname ?, waarom moeten we jouw verblijf aanhouden/verlengen ?, enzovoort... Daar kan ik niet zomaar, zonder te hebben kunnen nadenken, op antwoorden.
Vannacht heb ik een zware angstaanval gehad. Het gevoel te stikken van benauwdheid, de zware druk op mijn borst, het zweten en de vervelende jeuk over mijn lijf... Verschrikkelijk voelt dat.
De nachtverpleegster vroeg me wat ze kon doen om te helpen. Ik wou het liefst eventjes buiten zijn en een ommetje maken in de tuin, maar het mocht niet om veiligheidsredenen.
Alleen moest ik me evenwel niet voelen, ook twee andere medepatiënten hadden het zwaar en 'dwaalden' rond in de leefruimte.
Nu voel ik me moe en de drukkende pijn in mijn borst is er nog steeds.
Maar toch ben ik ook een beetje opgelucht: ik heb de angstaanval op eigen kracht overwonnen.
Vandaag wil ik deze dag vooreerst opdragen aan de getroffenen van 22/03/2016. Ook de overlevenden en de nabestaanden moeten verder met hun leven. Ik wens hen hierbij oprecht veel sterkte toe. Dat ze de juiste zorg mogen (blijven) ontvangen en hun wonden met zachte handen worden geheeld.
Zelfs in de psychiatrie kijken ze niet verder dan hun neus lang is. The biggest clown .... Of komt dit door de grootschaligheid van het UZ Gent, waar een patiënt al gauw een nummer is, één van de vele gezichten. Ik voel me hier niet thuis, niet op mijn plaats. De dokters en verpleegkundigen merken het ook en verwoorden dit als volgt: we voelen dat we geen band krijgen met jou... En nog: je ziet niet aan jou dat je angstig bent of verdrietig.
Neen ik kan dat niet zomaar. Er is een zekere vertrouwensrelatie nodig.
Een dokter die ik de volle 5 minuten zie, twee maal per week, voldoet niet voor mij. Verpleegkundigen die tachtig procent van de tijd hun deuren letterlijk sluiten, voldoen niet voor mij. Een jonge psycholoog, zelf nog bezig met zijn studie, voldoet niet voor mij.
Ik doe geen afbreuk aan hun persoonlijkheden. Zoals overal zijn er goede, minder goede en slechte mensen. Maar de behoefte om aan hen iets te vertellen, neen, dat is er niet.
De strijd zal ik grotendeels zelf moeten voeren. Zoals ieder van ons.
Vandaag ben ik terug op de afdeling in het UZ. De ganse dag al loop ik wat verloren. Ik heb de indruk dat iedereen hier het vandaag wat zwaarder heeft. Er wordt amper gepraat en gelachen.
Ik hoor een medepatiënte tegen haar echtgenoot telefonisch zeggen dat ze zich zo angstig voelt. Dat het alsmaar erger wordt. Ze kruipt weg op haar stoel, maakt zich zo klein mogelijk, als wil ze zich zo beschermen. De tranen springen in mijn ogen en mijn hart krimpt ineen. Ik weet zo goed wat ze voelt.
Hier aan de pc zittende, in een hoekje van de leefruimte, kan ik iedereen goed bekijken. We zien er moe en bleek uit, maar de rauwe wonden en littekens zitten vanbinnen.
We zijn vreemden, maar er is een rode draad die ons verbindt: we willen allen de strijd aangaan met onze ziekte.
Het moet, maar het is verdomd zwaar. Het is vallen en weer opstaan tot we blijven staan.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Vero, en gebruik soms ook wel de schuilnaam NIKI.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 18/06/1979 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
).
.png)
