5 zaken om dankbaar voor te zijn vandaag: in willekeurige volgorde:
*de bemoedigende berichten van vrienden en familie *een eerste lentezonnetje *het bezoek van mijn nestje -simply the best *het onverwachte bezoek van mijn twee crazy sisters Lientje en Vé *de laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaange warme douche met lekker geurende weleda doucheschuim (cadeauke van de mama)
Gisteren was maar een sombere dag. Ik had zo een heimwee naar mijn gezin. Natuurlijk mag ik ook blij zijn dat ik dat gevoel beleef. Het betekent immers dat er mensen zijn in mijn leven om wie ik onnoemelijk veel geef.
Vandaag is het beter. Straks zie ik ze immers: mijn grote kerel en mijn twee kleine sprotjes. Ik ben zo ongelooflijk fier op hen!
Ik ga ze knuffelen knuffelen KNUFFELEN KNUFFELEN!
Mijn oudste zoon zal er niet blij om zijn, dat is namelijk totaal niet cool (op de 'gevorderde' leeftijd van zeven jaar). Maar sorry mijn venteke .... het zal er toch van komen.
Jullie mama is verzot op jullie !!!!!!!!!!!!!!!!!!
Gisteren net te horen gekregen dat ik mijn job zal verliezen. Dat kwam aan als een mokerslag. Pijnlijk, heel erg pijnlijk.
Maar ik begrijp hen wel, mijn werkgevers. Het zijn en blijven goede mensen: alleen: the show must go on é. Als je in een klein bedrijf op iemand langere tijd niet kan rekenen, is dat echt niet evident. En er is gewoon altijd veel werk. Ik begrijp het. Ik begrijp hen. En ik begrijp mijn collegaatjes: ook voor hen moet het leefbaar blijven.
Nu is het tijd voor bewegingstherapie (hier in het ziekenhuis). Maar ik durf (weeral) niet. Wil me wegsteken achter deze pc. Me klein maken en dagdromen over mijn gezinnetje.
Mijn hart doet zeer. Mijn ziel doet zeer.
Ik lijd voor mezelf en om diegenen die met me inzitten.
Vechten zal ik ... vechten ! Maar ik kan de dingen niet overhaasten. Eerst aansterken met rust en gezond eten.
Mijn oudste coole zoontje zou zeggen: kom mama,eet maar eerst een banana
Ik zit hier zo stom naar het scherm te staren. En het tokkelen gaat zoooooo traag, even traag als mijn gedachtegang.
Je moet zien, ik heb best wel veel kalmerende medicatie gekregen van de dokter. Het was van moeten. Mijn hersenen stonden in brand of zo leek het toch:
piekeren over mijn eigen acties, piekeren over mijn gezin, piekeren over mijn familie, piekeren over mijn geliefden, piekeren over mijn werk, in welke shit ik hen steek, piekeren over het verleden, het heden, de toekomst.
ik ben tegen medicatie maar ik moet toegeven, nu de storm in mijn hoofd even is gaan liggen, geniet ik van de rust en de stilte.
het is hier trouwens stil op de afdeling. de gebeurtenissen van gisteren zijn nog niet verteerd.
sommige mensen menen (nog steeds) dat iemand die uit het leven stapt, egoïstisch is of zwak. zo is het niet. er gaat een harde strijd aan tevoren; een gevecht op leven en dood, een periode van intens lijden. en dan kan er een moment zijn dat iemands draagkracht is bereikt, dat iemand met zijn rug tegen de muur staat, door en door uitgeput en gebroken.
het valt niet simpelweg te herleiden tot een karaktereigenschap. het is een ziekte. een ernstige ziekte. geen modeverschijnsel of verzinsel.
Iemand is er uit gestapt. Deze middag. Hier, in het UZ Gent, afdeling angsten en stemmingsstoornissen. Haar lijden werd te ondraaglijk. Mijn hart gaat uit naar haar geliefden. Dat ze de herinneringen mogen koesteren, de liefde in hun hart hoog houden. Een eeuwigdurend vuur.
Dat ze zichzelf NOOIT MAAR DAN OOK NOOIT IETS kwalijk nemen. Chronisch pijn lijden kan iemand gek maken.
Het moeten opnemen tegen jezelf, elke dag opnieuw, wordt soms onmogelijk... ondraaglijk. Je wil zelf niet meer zo leven, maar wetende dat je ook je geliefden hierin betrekt, hen zoveel pijn doet, maakt het verschrikkelijk. EEN LEVENDE NACHTMERRIE.
Vele mensen begrijpen het niet. Ik ben jaloers op hen. Het betekent dat ze hiervan tot op heden werden gevrijwaard.
Maar ik gun hen dat, oprecht, met gans mijn hart.
Get. NIKI
07/03/2017
Soms kan je omringd worden door mensen en je toch eenzaam voelen. Toenadering zoeken lukt me niet zo goed. Het mankeert me nog wat aan energie en durf.
Soms kan je omringd worden door mensen en je toch eenzaam voelen. Toenadering zoeken lukt me niet zo goed. Het mankeert me nog wat aan energie en durf.
Reeds drie maal hebben ze mij vandaag gevraagd hoe ik mij voel. Ik kon er niet op antwoorden. Ik weet het gewoonweg niet. Niets en moe leken de juiste antwoorden niet. De dokters keken maar bedenkelijk naar mij. Had de situatie anders geweest, ik had er eens goed mee gelachen.
Als dit een nachtmerrie is, wordt het dan niet tijd dat ik wakker word?
Voor het eerst heb ik het luidop gezegd: ik ben niet slecht, maar ik ben wel ziek. En op dit moment heb ik hulp nodig.
Het is wat het is. Niet minder en niet meer.
Daarom ben ik hier. Ik kom terug en zal vechten voor mijn kindjes. Alleen .... nu lukt het mij nog eventjes niet.
Redelijk geslapen. Maar dan volgt weer het wakker worden. Ik voel me terug angstig. Weet niet hoe ik aan mijn dag moet beginnen. Heb schrik om aan de dag te beginnen.
Ik zou willen weglopen. Wat doe ik hier tussen allemaal vreemden, zo slecht op mijn gemak?
Ik voel me eenzaam, alleen, bedroefd, beschaamd, schuldig.
Maar ik doe het niet. Hier heb ik de beste kans op verbetering, misschien zelfs genezing, een nieuw begin. Ik mis mijn gezin, hun liefde, warmte, de gekke fratsen van mijn kids. Maar ook zij moeten nu op adem kunnen komen. Dat ben ik verschuldigd aan hen, aan allen die om me geven.
Ik hoop mezelf terug te vinden. Ik hoop mezelf te kunnen vergeven. Telkens ik dacht, nu kan ik niet dieper gaan, gebeurde het toch.
Ik hoop ik hoop ik hoop.... Ik voel het nog niet maar als ik er veel over babbel, wie weet, komt het dan wel.
Ik wist wat ik allemaal wou schrijven. Ontelbare keren heeft het zich al voor mijn ogen afgespeeld. En nu zit ik hier voor de pc en weet ik het allemaal niet meer. Schrijven zou therapeutisch werken, zegt men. Maar vooralsnog voel ik niets. Of toch wel, zin om eens goed te huilen. Maar ook dat lukt me eventjes niet. Misschien probeer ik het morgen opnieuw. Het schrijven en het huilen.
Nu, de eerste stap is terug gezet. Ik heb me laten opnemen in een ziekenhuis. "Klaar" om (terug) de strijd aan te binden met mijn demonen, met al mijn angsten. Het moet. Voor mezelf. Voor mijn gezin. Voor de mensen die om me geven.
Want we zijn moe, uitgeput en intens verdrietig. Want we zijn moe, uitgeput en intens verdrietig. Want we zijn moe. Ik ben moe.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Vero, en gebruik soms ook wel de schuilnaam NIKI.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 18/06/1979 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
