Tot op heden is er relatief weinig geweten over angsten en paniekstoornissen. Ook valt het bijzonder moeilijk te achterhalen vanwaar deze komen/hoe deze zijn ontstaan. Vaak is het ingevolge een samenloop van omstandigheden en factoren.
Ook het feit dat deze je kunnen overvallen zonder enige directe aanleiding, maakt het er niet eenvoudiger op.
Het is soms geen kwestie van er niet over te willen spreken, maar gewoonweg niet weten wat te zeggen.
Omdat je het zelf niet vat. Omdat je er geen grip op hebt. Omdat er angst voor de angst ontstaat en je ook dat gevoel absoluut wil blokkeren.
Bovendien uiten mensen hun gevoelens op verschillende wijzen. En dat is OK.
Sommigen willen praten. Anderen willen muziek beluisteren of een instrument bespelen. Nog anderen geven hun gevoelens weer in een tekening, schilderij,...
Voor mezelf helpt het me de dingen neer te schrijven. Zo heb ik ook de mogelijkheid om er in alle rust over na te denken.
Als ik nu de berichten van bij de aanvang van mijn opname bekijk, bemerk ik een gunstige evolutie.
Ik heb veel respect voor diegenen die hier ECT ondergaan, simplistisch gesteld ELECTROSHOCKTHERAPIE (voornamelijk voor ernstige depressies en bipolaire stoornissen). De eerste maal dat ik hiervan hoorde, was ik eigenlijk wel geschrokken. Ik moest denken aan een barbaarse primitieve behandeling uit de jaren stillekes. Maar de techniek en behandeling zijn veel verbeterd. En voor sommigen hier is het hun laatste 'redding', daar medicatie en psychologische ondersteuning geen herstel konden bieden. Maar toch is het ingrijpend en lijkt het mij mentaal best zwaar. Het blijft telkens een ingreep, twee maal per week en dit voor diverse weken lang.
Of hoe gewone mensen toch ook een beetje held kunnen zijn ...
Vannacht kreeg de angstduivel me terug in zijn macht. Voor de tweede keer is het mij evenwel gelukt de angstaanval te bedwingen. Hoewel ik de eindhalte nog niet zie, ben ik wel op het juiste spoor.
Door letterlijk afstand te nemen van de 'gewone' wereld, gaan de maskers af. Ik ben blij dat mijn medebewoners dit ook aandurven. Het is bij momenten rauw en heftig, maar ook intens en puur. Het leven zoals het is, zonder schijn. Met een lach en een traan.
Ik kan mij niet inbeelden hoe zwaar het nu is voor mijn echtgenoot. De zorgen om mij, de zorg voor onze twee kids, gaan werken, het huishouden regelen, ... Wel wil ik hem bij deze een hart onder de riem steken en zeggen: WAW, je doet dat fantastisch en ik ben ferm onder de indruk. Dank je wel ! Onze kindjes hebben het getroffen met zo een papa - HUN EIGEN SUPERMAN !
Vandaag was een rustige dag. Maar fijn vond ik het niet. Nu ik weet dat er een oplossing is voor mijn angsten, een effectieve therapie, wil ik eraan beginnen. Dat is immers de hoofdreden dat ik mij liet opnemen. Tot rust komen doet deugd maar ik laat mijn man en twee kindjes achter ... De tijd loopt verder en ik wil deze niet langer 'verspillen'. Ik weet, in de medische wereld moet je vooral geduld uitoefenen. Tja, laat geduld nu net niet mijn beste eigenschap zijn... Ik ben dus onrustig onrustig onrustig !
Deze week start ik met exposure therapie. Ik ga me dus (actief) moeten blootstellen aan mijn angsten. Bij de gedachte alleen al word ik slecht, maar ik heb toegezegd in de behandeling (gezien de effectiviteit ervan).
Naar de buitenwereld toe lijk ik nu rustig. In mijn binnenste: een golf van emoties...
Maar ik ga ervoor. Zoals men in ROX zou zeggen: FALEN IS GEEN OPTIE !
*mijn gezinnetje - mijn grote geluk *mijn andere geliefden *de warmte van het zonnetje *de kansen die ik hier krijg om eindelijk te genezen *mijn deugddoende siësta van daarnet
De tijd met mijn gezinnetje was zalig. Dankzij hun charmante, leuke, speelse, toffe en lieve gezelschap! Ik heb ervan genoten en ben klaar voor een nieuwe week.
Deze week was een vrij zware week. Herstel gaat helaas niet in 1 stijgende lijn. Er zijn fases waarbij je eventjes blijft 'hangen'. Dan moet je weer al je moed bijeenrapen: noodzakelijk maar niet eenvoudig...
Ik heb evenwel iets om naar uit te kijken. Dit weekend mag ik terug naar huis! Zalig!
Ook ben ik dankbaar voor alle steun die ik krijg. Natuurlijk zijn er mensen die je afvallen (lees: die je laten vallen als een baksteen). Maar diegenen om wie ik geef, ja, die zijn er nog. Zij steunen niet alleen, maar strijden met mij mee.
De medische wetenschap staat al zo ver, maar de hersenen blijven voor een groot deel onbekend terrein. Dat ze evenwel een mens serieuze gezondheidsproblemen kunnen opleveren, staat evenwel buiten kijf.
Het is wat het is. Zagen en klagen heeft geen zin. We moeten erdoor.
Op een plek als deze denk je natuurlijk veel na. Het is een keiharde confrontatie met de realiteit en vooral met jezelf. Veel mensen hier hebben al veel verloren door hun ziekte en sommigen zijn echt moegestreden.
Voor mezelf - ik kom van zo ongelooflijk ver - ben ik blij met de vorderingen die ik maak.
Vrij van angsten ben ik nog niet. Misschien komt dat ook nooit. Maar ze zijn wel geminderd en meer, voor het eerst ben ik er in geslaagd een angstaanval op eigen kracht te overwinnen.
Vanmiddag ga ik eventjes naar huis! De batterijen opladen en mijn gezinnetje een hart onder de riem steken. Want deze zware periode heeft spijtig genoeg ook een effect op hen. Ze worden hierin meegesleurd, wat me bijkomend verdriet doet.
Ik hou me recht aan hen en ook wel aan de andere patiënten. We verstaan mekaar zonder woorden. We oordelen niet, we veroordelen niet.
Ik leer ze nu beter kennen en het zijn stuk voor stuk bijzondere mensen. Elk met hun eigenheden en soms rariteiten.
Zo is een medepatiënte verzot op koude (ijskast)boterhammen om ze vervolgens in haar warme koffie te doppen (begrijpe wie begrijpe kan ;-) - als ze dit leest, zal ze wel weten dat het over haar gaat ).
Het gesprek met de psychiater gisteren heeft mij op een bepaalde manier wel een krak gegeven. Ik had het gevoel onderhevig te zijn aan een test/examen/sollicitatiegesprek. Wat moet je antwoorden op vragen als: wat verwacht je van je opname ?, waarom moeten we jouw verblijf aanhouden/verlengen ?, enzovoort... Daar kan ik niet zomaar, zonder te hebben kunnen nadenken, op antwoorden.
Vannacht heb ik een zware angstaanval gehad. Het gevoel te stikken van benauwdheid, de zware druk op mijn borst, het zweten en de vervelende jeuk over mijn lijf... Verschrikkelijk voelt dat.
De nachtverpleegster vroeg me wat ze kon doen om te helpen. Ik wou het liefst eventjes buiten zijn en een ommetje maken in de tuin, maar het mocht niet om veiligheidsredenen.
Alleen moest ik me evenwel niet voelen, ook twee andere medepatiënten hadden het zwaar en 'dwaalden' rond in de leefruimte.
Nu voel ik me moe en de drukkende pijn in mijn borst is er nog steeds.
Maar toch ben ik ook een beetje opgelucht: ik heb de angstaanval op eigen kracht overwonnen.
Vandaag wil ik deze dag vooreerst opdragen aan de getroffenen van 22/03/2016. Ook de overlevenden en de nabestaanden moeten verder met hun leven. Ik wens hen hierbij oprecht veel sterkte toe. Dat ze de juiste zorg mogen (blijven) ontvangen en hun wonden met zachte handen worden geheeld.
Zelfs in de psychiatrie kijken ze niet verder dan hun neus lang is. The biggest clown .... Of komt dit door de grootschaligheid van het UZ Gent, waar een patiënt al gauw een nummer is, één van de vele gezichten. Ik voel me hier niet thuis, niet op mijn plaats. De dokters en verpleegkundigen merken het ook en verwoorden dit als volgt: we voelen dat we geen band krijgen met jou... En nog: je ziet niet aan jou dat je angstig bent of verdrietig.
Neen ik kan dat niet zomaar. Er is een zekere vertrouwensrelatie nodig.
Een dokter die ik de volle 5 minuten zie, twee maal per week, voldoet niet voor mij. Verpleegkundigen die tachtig procent van de tijd hun deuren letterlijk sluiten, voldoen niet voor mij. Een jonge psycholoog, zelf nog bezig met zijn studie, voldoet niet voor mij.
Ik doe geen afbreuk aan hun persoonlijkheden. Zoals overal zijn er goede, minder goede en slechte mensen. Maar de behoefte om aan hen iets te vertellen, neen, dat is er niet.
De strijd zal ik grotendeels zelf moeten voeren. Zoals ieder van ons.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Vero, en gebruik soms ook wel de schuilnaam NIKI.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 18/06/1979 en ben nu dus 44 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
).
.png)
