Het was zondagochtend. Moeizaam kwam laura uit haar bed gestapt. Laura tuurde naar de wekker. 5u30 las ze op het klokje. "Shit, straks ben ik te laat!" zei ze per ongeluk luidop. Ze haastte zich naar de badkamer en poetste haar tanden en deed haar, haar. Ze pakte haar pakje uit haar mooie witte kast en kleedde zich razendsnel aan. Als de bliksem liep ze naar haar moeders kamer. " Mama we moeten vertrekken" ze ze terwijl ze tuurde naar haar uurwerk. "Het is al zes uur" zei ze weer. Haar mama ging snel recht gaan staan en liep in haar pantoffels en pyjama naar de auto. Laura liep mee en ging opgewonden in de auto zitten. Haar mama startte de auto en scheurde uit de garage. Zo snel als ze konden reden ze naar de club. Toen ze bij de parking aankwamen keek laura weer eens naar haar uurwerk 6u24 las ze af. Ze liep zo snal als ze kon uit de auto en ging de zaal binnen. "Salut, schat" Riep haar mama haar achterna. Laura kwam nog net op tijd in de gymzaal. De trainer keek opgelucht toe ze binnenkwam. "Net op tijd" zei hij mett deen streng gezicht. Laura deed aan gymnastiek. Ze trainde elke dag heel hard om in het nationale team te geraken. Ze was nu ondertussen zeventien jaar, maar toch werd er een gigantische druk op haar gestoken. Ze was een van de beste meisjes uit het team en moest elke dag weer opnieuw heel hard werken. Vandaag werden ze gewogen, net als elke week. Ze was bang. Altijd als ze op die weegschaal moest staan, kwam er een vloed van angst over haar heen. Laura keken naar de twee meisjes die de weegschaal binnen brachten. Angstig staarde ze naar ernaar. "Dat zo iets kleins zo eng kan zijn" Dacht laura. Met een opvallende geacteerde grijns ging Laura naar haar vriendinnen. "Ben je nerveus laura?" Vroeg Lore een van haar vriendinnen. "Nee, het gebeurt elke week het is niet eng meer." Loog lora. Haar vriendinnen keken haar raar aan. "Ik ben altijd nerveus" antwoordde Lore. "Ik ook." zei shanna een andere vriendin. "Nou, ik ben niet bang voor weegschaal dag hoor" zei het vierde meisje van de groep uiteindelijk. Evi was Laura's beste vriendin. Zij had geen problemen met haar gewicht. Het was alsof alles zo makkelijk ging bij haar. "We gaan verzamellen" zei de trainer. De vier meisjes gingen rond de weegschaal gaan staan. Laura keek ronde zich. Ze keek naar alle meisjes in de ruimte. Ze zag de angst in hun ogen. De angst die zij ook had. Ze verborg het gewoon zeer goed. Zoals alle meisjes in de zaal werkte ze hard om haar gewicht goed te houden. Dat was ook nodig. Om gymnastiek te doen moet je figuur perfect zijn. Dan was het makkelijker voor moeilijke dingen te landen. Elke dag at Laura meestal alleen maar een toast met wortels en 's avonds misschien drie hapjes van het avondeten. Ze maakt haar moeder steeds opnieuw wijs dat ze geen honger at of dat ze 's middags te veel gegeten was. Ze vind altijd wel een excuus. Ze wist wel da haar moeder zze bezorgt aan het worden was. Ze wist hoe zwaar het was. Het was altijd aan laura's gezicht te zien als ze thuis kwam. Laura ging niet naar een lokale school, ze kreeg thuis les. Voor een zeventien jarige had ze het erg druk. Elke dag deed ze aan sport om in form te blijven en werkte ze keihard voor de haar gymnastiek te verbeteren. Dit sezoen ging helemaal om de natonale wedstrijden, en daarom moet je in het team geraken. Daarvoor is er dan ook een zeer strenge selectie. Daarom was de trainer zo streng. Boven de als je boven 52 kg zat dan moest je opletten, en dan ging de trainer serieuze maatregelen trekken. Dat had hij toch gezegd. "Laura!" Riep de trainer. Laura stond nerveus aan haar vingers te prutsen. Moeizaam liep ze de richting van de weegschaal uit/ Trillend zette ze haar voeten erop. Een serieuze angst kwam over haar heen gelopen. "49 kg" zei de trainer. Even sluiten Laura opgelucht haar ogen terwijl ze zuchtte, maar ze verborg het meteen door met een droog gezicht terug naar haar plaats te lopen. Lauren hield ervan om alles gepland te hebben en wou dat plan nooit verbreken anders flipte ze helemaal. Ze had elke dag gepland ofwel door haar trainer ofwel door zichzelf. Als ze niet bezig was met gymnastiek, dan was ze aan het sporten, plannen aan het maken of aan het slapen. Ze had niet echt ooit een ander leven gekend. Het enige moment dat ze nog wist, waar ze geen gymnastiek deed was toe ze drie was, toen ze om een slee zat bij haar moeder. Toen ze echt gelukkig was. nu wist we niet echt
Laura liep zo snel als ze kon naar de ezel en sprong er in een vaart over. Even sluiten ze haar ogen, zodat ze van het moment kon genieten. "Perfecte landing" zei de trainer trots. Lauren lachte fier, ze keek naar de meisjes die naar haar keken. Ze zag aan hun gezichten dat ze jaloers waren. Toen ze door hadden dat Lauren naar hun keek draaide ze vlug hun hoofden. Lauren vond het niet erg. Ze was het gewoon. Dat moest ze er gewoon bijnemen. Heel haar leven ging om gymnastiek en niet om vrienden maken dacht ze altijd. Soms wou ze een normaal leven, maar ze bleef volhouden. Het was altijd al haar droom geweest. Ze herinnerde zich maar een keer in haar leven dat ze echt gelukkig was, toen gymnastiek nog niet in haar leven was. Ze reed toen op een slee met haar moeder, dat gevoel ging ze voor altijd onthouden. Nu wist ze niet echt meer wat geluk was. Ze dacht er zelfs niet over na. Lauren stapte naar het water fonteintje en dronk een beetje water. Ondertussen keek ze even naar haar uurwerk. Ze had aan haar moeder beloofd dat ze om 20u30 aan de parking ging wachten. 20u20 las ze af. Ze waste haar handen en ritste haar jasje dicht. "Ik moet weg, tot morgen" zei ze tegen de trainer. Ze had al met hem afgesproken dat ze de training iets vroeger mocht verlaten dan normaal. Haar broer was namelijk terug van de universiteit dat weekend, en moest weer naar huis dus hadden ze een speciaal afscheid etentje voor hem in petto. Lauren liep naar de parking en wachtte haar moeder op. Een rode auto kwam de parking opgereden en stopte voor laura. " Stap maar in" Laura herkende de stem van haar moeder en stapte in de rode auto. "en, hoe was het." Vroeg haar moeder. "Goed, hoor" zei laura met een vermoeide stem. Laura's moeder reed af de oprit en in de donker keek Laura naar de huizen. Ze vond het nooit leuk als haar broer weer wegging, dan moest ze weer afscheid nemen en daar kon ze niet tegen. Laura had een goede band met haar broer, ze kon hem alles vertellen, behalve dan hoe ze niet meer wou eten. Dat deel van haar leven wou ze liever aan niemand vertellen. Het zou te veel pijn doen dacht ze. Niet alleen omdat ze het zou vertellen. Maar hoe de mensen zouden reageren. Wat zou er dan gebeuren met haar? Dacht ze. "We zijn thuis !" Riep haar moeder. Laura schudde wakker uit haar dagdroom. Ze stapte uit de auto en ging het huis binnen. "Hey laura" zei haar broer terwijl hij haar een knuffel gaf. In het huis rook het naar macaroni, dat was haar broers lievelingseten. Haar moeder zette de schotel op de tafel, laura keek ernaar alsof ze in jaren niet gegeten had en niet kon wachten om het op te eten. "je mag beginnen hoor" zei haar moeder zacht. Lauren schepte haar bord vol maar at er maar twee happen van. Lauren bleef door heel het eten naar de portie staren alsof het giftig was en ze het niet wou eten. "Lauren eet een beetje" Zei haar vader. "Ik heb niet zoveel honger" zei ze rustig. "Je hebt nooit honger, laura" Zei haar broer met een ongeruste blik op zijn gezicht. "Hoe weet jij dat je bent hier toch nooit" zei ze kwaad. "Ik ga gaan lopen" laura ging van de tafel af. " Lauren het is half tien!" Riep haar moeder haar na.
Eeen voorproefje van een verhaal dat ik aan het schrijven ben.
Ik ben Laura en ik ben gepassioneerd door het schrijven van artikels en verhelen. Ik vind het heel leuk om mijn eigen mening te geven over bepaalde dingen en het is natuurlijk zeer leuk om volledig op te gaan in een verhaal. Ik wou jullie alvast welkom heten en jullie een beetje informatie geven over wat ik precies ga doen. Maandelijks ga ik een onderwerp bespreken dat meestal zeer serieus zal zijn. Als jullie zelf een idee hebben van iets dat besproken kan worden dan mogen jullie een reactie achterlaten. Jullie mogen dan ook jullie eigen mening ingeven over wat jullie er zelf va vinden.
Het was een hele normale ochtend. Om 5u30 stond athena op om ontbijt te maken voor haar familie. Ze legde de kleren van haar jongere zus klaar en hielp haar vader in zijn kleren. Omdat haar vader blind was kon hij niet werken, dus deed zei dat. Ze had vier baantje als: babysitter, schoonmaakster, ze werkte ook in een bakkerij en supermarkt. In de supermarkt wekte haar beste en enigste vriendin, Laura ook en zij hielp soms mee met het zorgen voor haar gezin. Gelukkig kreeg ze vijftig euro per week van haar moeders familie waar ze geen contact meer mee had. Haar moeder stierf toen zeven jaar geleden toen ze tien jaar was. Ze stierf aan leukemie. Athena had een knobbeltje op haar arm. Ze was er ook naar de dokter mee geweest, maar het bleek goedaardig te zijn zolang ze vaak op controle ging kwam alles in orde. Maar dat deed ze niet daar had ze te weinig geld voor en bovendien wou ze haar vader niet ongerust maken. Om 6u30 was het tijd om in de bakkerij te gaan werken. Toen ze alle toetjes klaar had gelegd was het tijd om naar school te gaan. Op school had ze geen vrienden. Ze concentreerde zich meer op school. Tijdens de les geschiedenis tuurde ze naar haar blad toen ze haar ogen dichtkneep voor te niezen, maar in de plaats van snot kwam er bloed uit. Athena dacht er niet te veel bij na, dat gebeurde wel vaker. Soms kotste ze zelf bloed. dring Het was tijd voor het volgende lesuur. Op weg naar haar kluisje begon ze zich duizelig te voelen. Ze hoorde niemand meer. Alles begon wazig te worden.
Tuut, tuut, tuut. Athenas ogen gingen open. Rond haar gingen allemaal buisjes. heel wazig zag ze haar broer en zus, een traan rolde over de wangen van haar zus. De dokter kwam binnen en vertelde haar het nieuws wat ze eigenlijk al wist. Ze had leukemie met andere worden kanker met andere woorden, ze ging dood. Ook al wist ze diep van binnen dat ze ziek was kwam het nog altijd als een shock. Wie ging er voor haar vader en zus zorgen? Ze was bang boos en verdrietig te gelijk. Een halfuurtje later moest ze een paar tests doen om te kijken wat de juist therapie was voor haar. De dokter besloot da chemotherapie een goede oplossing was. Haar vader betaalde de terapie met haar studie geld. Acht maanden later lag ze nog steeds in het ziekenhuis. Ze wist dat ze ging sterven. Omdat ze al sinds haar twaalfde voor haar familie had gezorgd, besloot ze iets te doen met haar leven. Athena ontwierp kleren voor haar en haar zus. Haar beste vriendin die naaister was maakte ze dan. Ze kreeg het idee om kleren te ontwerpen en ze online te verkopen. Ze belde haar vriendin op en stelde haar het idee voor. Haar vriendin Laura was het ermee eens, belde een paar collegas op en ze konden beginnen. Iedereen hielp veel mee en elke dinsdag bespraken ze wat ze nog moesten doen en wat ze al gedaan hadden, al snel kregen ze meer dan vijftig kleren verkocht. De helft van het geld ging naar Athenas familie en de rest naar de stichting tegen kanker.
Op 26 augustus 2009 stierf Athena in de armen van haar kleine zus. Athenas zus en vader werden rijk door de kleren die ze verkocht en ontworpen had. Haar zus begon door Athena ook ontwerpen te maken en heel haar werk werd voortgezet voor de stichting tegen kanker.
