Deze tekst hieronder is de proloog van mijn verhaal 'De Twintigste Zwaardschede' (dat 'zwaard' ervoor moet eigenlijk niet, maar dan klinkt het het beetje leuker). Geniet ervan en bezoek als je wilt het gastenboek voor tips en commentaar. Als het kritiek is, zorg dan dat het opbouwend is.
De Legende Over De Twintigste Schede De verloren Twintigste Zwaardschede van Utilis zal weerkeren, De Schede komt uit de hemel, de robijn komt uit het hellevuur. De Robijn draagt een ongekende krachtige macht met zich mee: wie in de robijn kijkt, ziet zijn diepste verlangen, wordt er gek van en zal er alles voor doen om die te kunnen houden, ook al heb je gezworen hem te vernietigen. Enkel twintig twintigers uit een andere wereld kunnen het vernietigen om de lonkende schaduw te verweren en te verslaan, want het kwaad heerst nog steeds: Het oudst van al, de hoogste noot Het diepst van al, de eiken boot Het luidst van al, de hardste stem
Het lot had het zo gewild dat de twintig twintigers bij elkaar kwamen op 1 september 2015, aan de universiteit van Hasselt, België. Bij elkaar gebracht door hun roeping, vormen zij de Ridders van de Twintigste Zwaardschede.
Proloog Een mistbank hing over Hasselt toen Emma, een twintigjarige vrouw met honingblonde haren en blauwe ogen, werd gewekt door haar zusje Mara. Emma opende haar ogen, stapte uit bed en ging snel even kijken naar Mara, die ze troostte ze had monsters gezien onder haar bed en daarna weer wilde gaan slapen. Slaapdronken liep ze door de gang en keek op de nieuwe wandklok. Die wees aan dat het halfacht was; een kwartier voor haar bus vertrok. Plots was ze klaarwakker. Ze liep naar de badkamer en worstelde zich door de ochtend heen. Na het ontbijt had ze eindelijk rust en liep, aangekleed en met een rugzak, naar de voordeur. Emma legde haar hand op de klink en opende de deur. Die eerste stap buiten. Die eerste schooldag ging al niet meer stuk. Ze snoof de lucht van de ontwakende natuur op en wandelde vreedzaam over het stenen pad door het park, met haar boekentas op haar rug. De eiken langs de open plek hingen boven haar, de bladeren en takken dansend door de flauwe wind. Ze keek op haar horloge en besloot heel even op het bankje te gaan zitten en van de zachte wind en de natuur te genieten. Ze vond het heerlijk hoe haar blonde haren wapperden in de wind. Vijf minuten wachten op de bus in het park, dat gaat nog net, dacht ze. Tot ze door de bomenmuur plots de bus zag stoppen. Ze rende zo snel als haar voeten haar konden dragen naar de bus. Juist op tijd in de bus. Buiten adem ging ze langs Mie, een middelbare schoolvriendin met bruine ogen en donkerbruine haren die tot over haar oren hingen, zitten. Waar bleef je nu, de bus ging vertrekken hoor! Zei Mie. Weet ik, maar het park was zo rustgevend na die drukke ochtend en ik verloor de tijd uit het oog. En je wéét dat ik meestal een beetje blijf hangen in het park. In het vervolg stuur je maar een SMS bij de halte voor de mijne, dan ben ik waarschijnlijk wat vaker op tijd. Antwoordde Emma zweterig en gemener dan ze bedoelde. En, klaar voor de eerste schooldag op de universiteit? Fluisterde Mie in Emma's oor. Waarom fluister je? Vroeg Emma net iets te hard. Maar daar lette ze vaak niet op; praten was praten en zwijgen was zwijgen voor haar. Omdat er een luisterend oor achter ons zit. Fluisterde Mie zo zacht mogelijk. De twee meiden keken precies gelijk om en zagen hoe de jongen achter de meiden hen blozend aankeek en zich toen snel omdraaide; zijn wangen waren inmiddels vuurrood geworden. Hoe heet je? En je kan gerust tegen ons praten zonder te blozen, hoor. Zei Emma bemoedigend. De jongen keek verlegen hun kant op. Wel, ik eh mijn naam is Philip D-Damiens en ik, eh ik g-ga nu v-voor m-m-mijn eerste s-sch-schoold-dag n-naar de u-u-univ-versi-i- welja, gewoon, de universiteit. Mie en Emma keken elkaar aan en begonnen spontaan te lachen. Philip vatte dat op als een belediging en keek de hele rit uit het raam met een zuur gezicht. Giechelend praatten de vrouwen verder tot er iemand bij kwam zitten, ook een vrouw van hun leeftijd en een beetje gezetter. Ze had groene ogen en bruinblonde haren die haar oren net raakten. Hallo, zijn jullie ook eerstejaars aan Hasselts Universiteit? Ik heet Lieze. De meiden zeiden 'ja', ontvingen haar in de groep en vertelden hun namen aan Lieze. Even later kwamen ze op school aan. Ze waren er helemaal klaar voor. Ze liepen de bus uit, naar de schoolpoort en gingen bij een groepje staan met vrouwen die ongeveer dezelfde leeftijd als haar hadden, al wilde Emma eerst nog even alleen staan met de smoes dat ze aan de omgeving moest wennen, maar eigenlijk had ze moeite met het maken van nieuwe vrienden. Dat was hetgeen wat haar dwars lag: de enige die ze echt een vriendin kon noemen in haar leven, was Mie. De meisjes waren even oud en vonden elkaar al aardig. Ze heetten Jasmine, Larissa, Yasmine, Celine, Anke, Habi, Eva, Eliza, Fran en Marlies. Terwijl de meiden met elkaar in gesprek waren, tikte iemand op de schouder van Emma. Ze draaide zich om en stond voor een twintiger met kortgeschoren, zwarte haren en blauwe ogen met een groene schijn. Emma herkende hem ergens van, alleen wist ze niet meer waarvan. Hé Emma, kan ik uit dat stilzwijgen uitmaken dat je me nog herkent van de basisschool? Ja, nu wist Emma het weer! Ze had samen met de jongen, Marco, in dezelfde klas gezeten in het basisonderwijs. Hij was haar beste vriend geweest, omdat niemand anders met haar wilde praten - ze was er nooit achter gekomen waarom. Natuurlijk, Marco, natuurlijk! Ik spreek je wel in de pauze, ik ben nu even bezig. Verklaarde Emma met een blik op het groepje meiden, die stopten met fluisteren over Emma en Marco. Dan zie ik je later wel! Marco knikte en verliet de groep zonder een woord te zeggen of een blik over zijn schouder te werpen. Emma keek hem even na, waarna ze zich naar de verwachtingsvolle gezichten van de vrouwen wendde en toen snapte Emma waar ze heen wilden gaan. Nee, hij was niet mijn vriendje en nee, dat zal hij ook nooit worden! We waren gewoon vrienden, meer niet. Laat dat maar doordringen in jullie hoofden. De bel ging rond halfnegen en ze moesten allemaal naar de grote zaal, die ook wel werd gebruikt als studeerzaal en eetzaal. Daar kreeg je te horen in welke klas je zat. Mie zat in Klas 1A. Ze zag dat Emma en Lieze al bij haar in de klas zouden zitten, omdat ze ook de juiste kwaliteiten bezaten om bij die klas te horen, wat Mie eerlijk gezegd wel leuk vond. Ook Habi, Eva en Eliza kwamen er bij. En de rest, zitten die in een andere klas? vroeg Emma teleurgesteld. Maar toen bleek dat Fran en Marlies in de verkeerde klas waren gezet en zaten ook in 1A. Maar toen ze haar gingen zoeken zagen ze dat ze al volop met haar nieuwe vriendinnen was aan het praten. Even later was de klas volledig. Ze waren met tweeëntwintig, waaronder acht mannen en veertien vrouwen. Tijdens de pauze, na een saai blokuur Frans, leerden ze elkaar kennen en ze hadden allemaal maar al te goed door dat ze een echte vriendengroep werden en er waren maar enkelen die de klas niet leuk vonden. Emma was in de wolken. Ze had nog nooit zo veel vrienden in één dag gemaakt. Eigenlijk had ze nog nooit vrienden gehad, buiten Mie dan, die haar geholpen had om al die vrienden te maken. De andere mannelijke klasgenoten, op Marco na, vielen ook wel mee volgens Emma en Mie: Bodene, de blonde krullenbol met bruine ogen, iedereen noemt hem Bo; Jordy, de kleine Justin-Bieber van de klas; Brend, de rosse onnozele vragensteller van de klas; Jochem, kortgeknipt zwart haar en blauwe ogen, de enigste mannelijke Latinist van de klas; Thomas had kort bruinblond haar en groene ogen, de échte sportieveling van de klas; Yorick, de slimme, stille jongen van de klas met halflang zwart haar en groene ogen; en ten slotte Bart, met kortgeschoren zwart haar en blauwe ogen, de nerd en pietje precies van de klas en kwam heel nerderig over. Die maandag hadden ze het zesde uur een kennismakingsles, waarvan de les inhield dat ze zichzelf moesten voorstellen. Er zaten nog andere vrouwen in de klas, en iedereen van 1A voelde dat hij verbonden was met de klasgroep. Iedereen was gehecht aan iedereen in de klas en sommigen voelden zich daar niet echt goed bij, zoals niemand gehecht wilde zijn aan Bart. Waarom die les er was voor die klas? Omdat die klas een beetje gestoord was in de positieve zin van het woord. Enkelen waren een beetje 'gek'. Tijdens de laatste pauze, na die les, keek Emma naar de wolkenlucht. Er was precies een koepel van wolken, want er hing helemaal in het noorden vanuit haar standpunt een wolkenbarrière, echt een gebogen lijn zonder ook maar één onderbreking. Emma keek Mie aan, langs wie ze zat, en spoorde haar aan om ook naar boven te kijken. Kijk eens naar de lucht, heb jij zoiets al ooit gezien? Emma keek weer naar de lijn, die zij twee blijkbaar als enigen zagen. Nee, zoiets heb ik nog nooit gezien. Daardoor snelden ze naar de rest van de groep vrouwen die ze eerder de dag hadden kennisgemaakt en legden de situatie uit. Ze keken allemaal naar de lucht en de lijn van wolken was nu gebroken, met verschillende wolkgroepen. Mie zag het ook en riep bijna uit: Hoe kan dit!? Daarnet was er nog een recht lijn! Die is er waarschijnlijk nooit geweest. Zei Marlies; in haar ogen leek het nogal onwaarschijnlijk dat de wolken een rechte lijn hadden gevormd. Echt? Waar is hij? Vroeg Brend, die de lucht al afspeurde om nog maar iets terug te vinden van de vroegere wolkenlijn. Die is er allang niet meer, Brend, die lijn is al een tijdje verdwenen, dacht Emma bitter. Waarom wilde niemand behalve Brend dan niet geloven dat die er echt was? Die is er nooit geweest, Brend, ze zitten gewoon een grapje te maken of te liegen. Verklaarde Jordy, die erbij was komen staan door de ruzie. We liegen niet, hij was er echt, een loodrechte lijn zonder enige onderbreking met boven de helderblauwe lucht en beneden een hele hoop wolken! Luister dan... och, laat ook maar! Denk wat je denken moet, maar weet dat we gelijk hebben over de rechte wolkenlijn! Riep Emma en samen met Mie liepen ze weg van de hechte klasgroep. Ze waren ervan overtuigd dat die lijn recht was, zonder enige onderbreking. Maar nu was die lijn gebroken door ik-weet-niet-wat en dat had hun klasgenoten tegen hen opgezet. Leuke eerste schooldag, dacht Emma zuur, maar ik heb Mie nog altijd als vriendin, dat is nog een pluspunt.En ergens, ver weg van die plaats in een andere wereld, was ook die rechte wolkenlijn tevoorschijn gekomen. Voor de aanschouwer ervan was die lijn acht jaar geleden al gekomen, maar die bracht de verkeerde jongens mee. Nu hoopte hij de juiste mee te kunnen nemen in zijn storm. De uitverkorenen kunnen nu elk moment verschijnen, dacht de aanschouwer ervan, dan moeten we hen inlichten over
