Arriveren op gili air was een moeilijke bevalling. We hadden nog maar net een waarschijnlijk te dure dael gemaakt met een bookingskantoor of er was al sprake van een aanpassing, waar ik moet het nog gezegd niet mee gediend was. Ik ben daar toen eens in mijn vlaamse koleire geschoten en ik kreeg prompt een wagen aangeboden tot een andere haven waar nog een speedboot lag, volkomen gratis meneer zeiden ze er nog bij. Mijn antwoord was ook klaar en duidelijk......;-( Maar goed we zijn er geraakt en ons hotelleke heeft maar 5 kamers maar die mogen dan ook gezien worden. De badkamer is knap en in openlucht..... Onze dagindeling is verschrikkelijk zwaar. Om een uur of 8 een riant ontbijt op ons terrasje aan het zwembad. Om 9.00h ben ik dan bij de 7seas divingclub voor een duikske in de buurt van Gili trawangan. Geert en Mia houden zich bezig met een wandeling of fietstocht rond het eiland en vooral liters zweet..... Rond de middag een stukske eten in een tentje met zicht op zee en dan volgt er een snorkelsessie aan de oostkant van het eiland. Zo een stuk in de namiddag gaan we dan terug naar ons kot voor een douche en een happy hours in een bar aan de westkant van het eiland om de zon te zien zakken in de zee met een gin-tonic in de hand. Eens genoeg cocktails moet er natuurlijk nog eens iets gegeten worden en opnieuw zoeken we dan een plekje uit met wat volk en meestal verse vis of iets dergelijks. Wanneer we dat dan weer hebben afgewerkt crashen we op ons terraskes met een zelf meegebrachte fles wijn, want wijn kennen ze hier niet.
Je leest het, we moeten dit strakke tempo nog een paar dagen volhouden maar we doen ons best... Het leven kan toch zwaar zijn op zo'n eiland.
Allee, ik ga nu wat rusten want dat bloggen kost veel energie ze...... groetjes Geert - Mia en rud
We zijn nu woensdag en de afgelopen dagen hebben we het rustig aan gedaan. Onze inspanningen van de vulkaanbeklimming zijn zonder veel moeite verteerd mede doordat we in een fantastisch hotelleke zitten. Afgelopen maandag zijn we na een dag luieren aan het zwembad in de late middag naar Mataram gereden en onderweg kwamen we een huwelijksceremonie tegen. De bruid werd naar het huis van de man gebracht en ze zag er niet echt gelukkig uit. Hij daarentegen liep rond met een big smile. In Mataram moesten we een sd-kaartje kopen voor de camera van geert omdat er het 1en ander fout is gegaan bij het overzetten naar een tablet. Vele foto's zijn verdwenen!!! Na de kitcherige mall ging het richting Senggigi om te gaan dineren in het restaurant Square waar we dus bangelijk lekker hebben gegeten. Naar Lomboknormen heel duur maar vergeleken bij ons toch nog altijd spotgoedkoop.
Gisteren dinsdag opnieuw even naar Senggigi beach voor een strandwandeling en een leuke lunch in een tentje vol aussies. De laatste dagen komt er rond een uur of 2 een fikse regenbui opzetten en volgens de locals is het regenseizoen begonnen. Persoonlijk heb ik er momenteel nog geen last van omdat ik tijdens zo'n bui mij op een overdekt terras zet met een bintang ( zo noemen ze hier een biertje).
Over enkele uurtjes vertrekken we richting Gili air wat eigenlijk onze laatste stop is op Indonesische bodem. Hopelijk is op gili de wifi in orde zodat ik nog wat kan bloggen anders is het wachten tot we in Singapore zijn. Ach, gene stress en we zien wel. groetjes
Dankzij ons vriendinnetje Sara van reizen joker zijn we in contact gekomen net Ogah. Dat is de man en zijn organisatie die instaat voor ons welzijn tijdens de beklimming van de Rinjani, de vulkaan in het midden van Lombok. Ogah was ons komen oppikken in Tetebatu en bracht ons naar het vertrekpunt van de beklimming, zijnde Senaru. Op het programma staat een vierdaagse met drie overnachtingen in de tent. Op donderdag begonnen we eraan. Zeer vroeg uit de veren om dan nog een uurtje met de wagen naar het registratiekantoor te rijden. Eens dat in orde kan je dus aan de lijdensweg beginnen. De eerste dag klim je dus naar de kraterrand, allee klimmen bij mij was het eerder kruipen en dat in tegenstelling tot Geert en Mia. Na 7 uur bergop kruipen, vloeken, uitkafferen en dergelijke is het randje dan inzicht gekomen terwijl mijn twee gezelschapsdames daar lekker op hun kont zaten te babbelen. Nooit zo blij geweest om een klein pietlullig tentje te zien en er te gaan liggen chashen.....en onze dragers zaten ook al rustig hun ding te doen. Wat die mannekes allemaal naar boven sleuren, echt ongelooflijk.... Tot overmaat van ramp was het uitzicht volledig dicht door de wolken, dus dat was ook noegabollen. Volgens de planning moest er die ochtend om 2.00h worden opgestaan om naar de kratertop te klimmen, wat neerkomt op een klim van nog eens 3 uur en dit voor zonsopkomst. "Diehard" Geertje is hierin met verve geslaagd, ik daarentegen lag nog volledig groggy in mijn tentje. Eens Geert terug was en ontbijt had genuttigd ging onze tocht verder naar beneden deze keer wat be beduidend beter afging. Ons einddoel die dag was een kampplaats aan de rand van het kratermeer. De tocht verliep over soms zeer moeilijk begaanbare plaatsen en dikwijls moesten we over rotsblokken kruipen om op het goeie pad te blijven. Onze plaats aan het meer was op zich dan toch weer een toplocatie, Ogah en zijn team weten de perfecte spots te vinden. Af en toe kom je eens een andere gek die naar boven gaat tegen maar verder ben je alleen. Dag drie was het weer klimmen geblazen, deze keer 3 uur steil bergop en, eigenlijk is klimmen een onderschatting want het was meer bergbeklimmen. Soms hing je gewoon aan een rots. Na het bereiken van de kraterrand, wat ons drieen eigenlijk zeer goed is afgegaan begon dus de lange afdaling naar basiskamp 2 waar we opnieuw de nacht gingen doorbrengen in tentjes. Dit tot groot ongenoegen van Geert die zich steeds meer ergerde aan die lieve kleine muisjes die toch maar steeds bij haar wilde zijn.... Na een karig ontbijtje ging het dan op zondag de 16de helemaal terug naar Senaru over een bospad waar het steeds uitkijken was om niet te vallen of uit te schuiven. Mia een Geert daalde zeer langzaam wegens pijnlijke gewrichten en genoten van de mooie planten en diertjes op weg naar beneden. Nog een bezoekje aan de waterval om alles af te sluiten en dan ging het richting Senggigi waar we reeds vanuit belgie een hotel hadden geboekt. Na wat zoekwerk van de chauffeur reden we een weggeltje in waarbij mij de moed meer en meer in de schoenen zonk. Verdomme wat heb ik nu weer aangevangen dacht ik, maar Geert had er nog de moed in. We zullen wel zien zei ze. Eens gevonden bleek het een superschot in de roos te zijn. We zitten nu op een aards paradijs waarbij het ons aan niks ontbreekt.
Vandaag eigenlijk een rampdag voor Mia en Geert. De dag begon eigenlijk al in mineur want om 04.30h in de ochtend wanneer alle normale mensen in hun bed liggen begint er 1 of andere imam in zijne pyamake door zijn microke te brullen zodat jan en alleman wakker wordt. Lombok is islamland in tegenstelling tot Bali. Die boodschap van god duurt ongeveer een half tot driekwart uur. En tot overmaat van ramp begint die pippo zijne collega van een dorp verder ook zijne zever te verkondigen...kortom niet echt aangenaam.
In de voormiddag hadden we met onze lokale gids een wandeling door de plaatselijke rijstvelden gemaakt. Dit was van aan de start een toppertje. Hier en daar kregen we uitleg over alles en mochten we bij de huisjes die we passeerde af en toe eens op het erf. Zo zijn we bij een lokale steenbakker geweest en ook in een dorp waar we het dorpshoofd tegen het lijf liepen.Deze man trok onmiddelijk een vuil wit T-shirt aan en zijn zwarte hoed die bij zijn functie hoort en moest onmiddelijk met Geert op de foto. De wandeling eindigde na een paar uur bij onze gids zijn ouders die een handel hadden in allerlei bamboe en riet vlechtwerkjes. Natuurlijk hebben Geert en Mia iets gekocht als souveniertje. Rampje nummer 1: Tijdens de wandeling heeft Mia haar fototoestel in een irrigatiekanaal laten vallen en het duurde enkele minuten om het eruit te halen. Conclusie het apparaatje werkt nog wel maar trekt fotokes in de mist ondanks het vele mooie weer dat we hier mogen beleven. Rampje nummer 2: Omdat de c-schijf van Geert hare tablet vol fotomateriaal staat hadden we in Ubud op Bali een USB-stick gekocht als back-up. Nu een paar dagen later bleek die al verloren te zijn. Alles af gezocht en uitgeladen zonder succes. We hebben zelfs naar het hotel gebeld waar we hadden verbleven echter alles zonder succes.
Vandaag in alle vroegte Bali vaarwel gezegd om richting Lombok te reizen. Met een busje vol andere toeristen naar Padang Bai gereden om daar de fastboat richting Senggigi te nemen. Daar op de kade in Padang Bai, was het een echte mierenhoop waarin we toch vrij gemakkelijk onze weg vonden. Alles en iedereen kreeg een labeltje met de bestemming en eens de goeie boot gevonden moest je dat labeltje tonen en mocht je verder. De overtocht verliep rustig en Geert is ondankt de brandende zon toch op het bovendek gaan zitten tussen de jeugdige reggae-lovers. Bob Marley is hier nog altijd razend populair. Wij waren trouwens eens van de weinige die in Senggigi afstapte want de meeste zochten hun heil op 1 van de Gilli eilanden.
Na wat pingelwerk een taxi geregeld richting Tetebatu. Al snel bleek daar echter weinig te beleven. En ons hotel bleek niet over wifi te beschikken, de kamers zijn fatsoenlijk en het uitzicht op de Rinjani valt wegens de constante mist die errond hangt ook dik tegen.
