Deze ochtend heel vroeg uit onze nest, om 5.30 om precies te zijn. Lim, onze boy in de sennang villa had reeds een ontbijt voorzien en om 6.00h hoorde we de twee koetsjes arriveren om ons en onze lading bagage naar de skallywag te brengen. Eens daar aangekomen en onze bagage op het strand gesleurd was er geen speedboot te zien. We hadden nochtans de dag ervoor telefonisch op aangedrongen om daar te staan om 6.30h. Minuten gewacht en dan maar gebeld, goddank had ik een reserve gsm meegenomen en in het begin van de vakantie een pay en go-kaartje gekocht. 5 minuten later verscheen er dan ons bootje, blijkbaar had die ondanks onze duidelijke afspraak de boodschap verkeerd begrepen. Typisch iets voor azie denk ik dan maar. onze wagen stond gelukkig wel op zijn afspraak en heeft ons dan ook bijzonder vlot naar de luchthaven van Lombok gebracht waar we dus uren te vroeg zijn aangekomen en ik dus in een koffietentje met gratis wifi dit berichtje in elkaar flans.
Onze vlucht naar Singapore zou op tijd vertreken en straks op onze eindbestemming van de dag staan Rudy en Ilse ons hopelijk op te wachten.
Arriveren op gili air was een moeilijke bevalling. We hadden nog maar net een waarschijnlijk te dure dael gemaakt met een bookingskantoor of er was al sprake van een aanpassing, waar ik moet het nog gezegd niet mee gediend was. Ik ben daar toen eens in mijn vlaamse koleire geschoten en ik kreeg prompt een wagen aangeboden tot een andere haven waar nog een speedboot lag, volkomen gratis meneer zeiden ze er nog bij. Mijn antwoord was ook klaar en duidelijk......;-( Maar goed we zijn er geraakt en ons hotelleke heeft maar 5 kamers maar die mogen dan ook gezien worden. De badkamer is knap en in openlucht..... Onze dagindeling is verschrikkelijk zwaar. Om een uur of 8 een riant ontbijt op ons terrasje aan het zwembad. Om 9.00h ben ik dan bij de 7seas divingclub voor een duikske in de buurt van Gili trawangan. Geert en Mia houden zich bezig met een wandeling of fietstocht rond het eiland en vooral liters zweet..... Rond de middag een stukske eten in een tentje met zicht op zee en dan volgt er een snorkelsessie aan de oostkant van het eiland. Zo een stuk in de namiddag gaan we dan terug naar ons kot voor een douche en een happy hours in een bar aan de westkant van het eiland om de zon te zien zakken in de zee met een gin-tonic in de hand. Eens genoeg cocktails moet er natuurlijk nog eens iets gegeten worden en opnieuw zoeken we dan een plekje uit met wat volk en meestal verse vis of iets dergelijks. Wanneer we dat dan weer hebben afgewerkt crashen we op ons terraskes met een zelf meegebrachte fles wijn, want wijn kennen ze hier niet.
Je leest het, we moeten dit strakke tempo nog een paar dagen volhouden maar we doen ons best... Het leven kan toch zwaar zijn op zo'n eiland.
Allee, ik ga nu wat rusten want dat bloggen kost veel energie ze...... groetjes Geert - Mia en rud
We zijn nu woensdag en de afgelopen dagen hebben we het rustig aan gedaan. Onze inspanningen van de vulkaanbeklimming zijn zonder veel moeite verteerd mede doordat we in een fantastisch hotelleke zitten. Afgelopen maandag zijn we na een dag luieren aan het zwembad in de late middag naar Mataram gereden en onderweg kwamen we een huwelijksceremonie tegen. De bruid werd naar het huis van de man gebracht en ze zag er niet echt gelukkig uit. Hij daarentegen liep rond met een big smile. In Mataram moesten we een sd-kaartje kopen voor de camera van geert omdat er het 1en ander fout is gegaan bij het overzetten naar een tablet. Vele foto's zijn verdwenen!!! Na de kitcherige mall ging het richting Senggigi om te gaan dineren in het restaurant Square waar we dus bangelijk lekker hebben gegeten. Naar Lomboknormen heel duur maar vergeleken bij ons toch nog altijd spotgoedkoop.
Gisteren dinsdag opnieuw even naar Senggigi beach voor een strandwandeling en een leuke lunch in een tentje vol aussies. De laatste dagen komt er rond een uur of 2 een fikse regenbui opzetten en volgens de locals is het regenseizoen begonnen. Persoonlijk heb ik er momenteel nog geen last van omdat ik tijdens zo'n bui mij op een overdekt terras zet met een bintang ( zo noemen ze hier een biertje).
Over enkele uurtjes vertrekken we richting Gili air wat eigenlijk onze laatste stop is op Indonesische bodem. Hopelijk is op gili de wifi in orde zodat ik nog wat kan bloggen anders is het wachten tot we in Singapore zijn. Ach, gene stress en we zien wel. groetjes
Dankzij ons vriendinnetje Sara van reizen joker zijn we in contact gekomen net Ogah. Dat is de man en zijn organisatie die instaat voor ons welzijn tijdens de beklimming van de Rinjani, de vulkaan in het midden van Lombok. Ogah was ons komen oppikken in Tetebatu en bracht ons naar het vertrekpunt van de beklimming, zijnde Senaru. Op het programma staat een vierdaagse met drie overnachtingen in de tent. Op donderdag begonnen we eraan. Zeer vroeg uit de veren om dan nog een uurtje met de wagen naar het registratiekantoor te rijden. Eens dat in orde kan je dus aan de lijdensweg beginnen. De eerste dag klim je dus naar de kraterrand, allee klimmen bij mij was het eerder kruipen en dat in tegenstelling tot Geert en Mia. Na 7 uur bergop kruipen, vloeken, uitkafferen en dergelijke is het randje dan inzicht gekomen terwijl mijn twee gezelschapsdames daar lekker op hun kont zaten te babbelen. Nooit zo blij geweest om een klein pietlullig tentje te zien en er te gaan liggen chashen.....en onze dragers zaten ook al rustig hun ding te doen. Wat die mannekes allemaal naar boven sleuren, echt ongelooflijk.... Tot overmaat van ramp was het uitzicht volledig dicht door de wolken, dus dat was ook noegabollen. Volgens de planning moest er die ochtend om 2.00h worden opgestaan om naar de kratertop te klimmen, wat neerkomt op een klim van nog eens 3 uur en dit voor zonsopkomst. "Diehard" Geertje is hierin met verve geslaagd, ik daarentegen lag nog volledig groggy in mijn tentje. Eens Geert terug was en ontbijt had genuttigd ging onze tocht verder naar beneden deze keer wat be beduidend beter afging. Ons einddoel die dag was een kampplaats aan de rand van het kratermeer. De tocht verliep over soms zeer moeilijk begaanbare plaatsen en dikwijls moesten we over rotsblokken kruipen om op het goeie pad te blijven. Onze plaats aan het meer was op zich dan toch weer een toplocatie, Ogah en zijn team weten de perfecte spots te vinden. Af en toe kom je eens een andere gek die naar boven gaat tegen maar verder ben je alleen. Dag drie was het weer klimmen geblazen, deze keer 3 uur steil bergop en, eigenlijk is klimmen een onderschatting want het was meer bergbeklimmen. Soms hing je gewoon aan een rots. Na het bereiken van de kraterrand, wat ons drieen eigenlijk zeer goed is afgegaan begon dus de lange afdaling naar basiskamp 2 waar we opnieuw de nacht gingen doorbrengen in tentjes. Dit tot groot ongenoegen van Geert die zich steeds meer ergerde aan die lieve kleine muisjes die toch maar steeds bij haar wilde zijn.... Na een karig ontbijtje ging het dan op zondag de 16de helemaal terug naar Senaru over een bospad waar het steeds uitkijken was om niet te vallen of uit te schuiven. Mia een Geert daalde zeer langzaam wegens pijnlijke gewrichten en genoten van de mooie planten en diertjes op weg naar beneden. Nog een bezoekje aan de waterval om alles af te sluiten en dan ging het richting Senggigi waar we reeds vanuit belgie een hotel hadden geboekt. Na wat zoekwerk van de chauffeur reden we een weggeltje in waarbij mij de moed meer en meer in de schoenen zonk. Verdomme wat heb ik nu weer aangevangen dacht ik, maar Geert had er nog de moed in. We zullen wel zien zei ze. Eens gevonden bleek het een superschot in de roos te zijn. We zitten nu op een aards paradijs waarbij het ons aan niks ontbreekt.
Vandaag eigenlijk een rampdag voor Mia en Geert. De dag begon eigenlijk al in mineur want om 04.30h in de ochtend wanneer alle normale mensen in hun bed liggen begint er 1 of andere imam in zijne pyamake door zijn microke te brullen zodat jan en alleman wakker wordt. Lombok is islamland in tegenstelling tot Bali. Die boodschap van god duurt ongeveer een half tot driekwart uur. En tot overmaat van ramp begint die pippo zijne collega van een dorp verder ook zijne zever te verkondigen...kortom niet echt aangenaam.
In de voormiddag hadden we met onze lokale gids een wandeling door de plaatselijke rijstvelden gemaakt. Dit was van aan de start een toppertje. Hier en daar kregen we uitleg over alles en mochten we bij de huisjes die we passeerde af en toe eens op het erf. Zo zijn we bij een lokale steenbakker geweest en ook in een dorp waar we het dorpshoofd tegen het lijf liepen.Deze man trok onmiddelijk een vuil wit T-shirt aan en zijn zwarte hoed die bij zijn functie hoort en moest onmiddelijk met Geert op de foto. De wandeling eindigde na een paar uur bij onze gids zijn ouders die een handel hadden in allerlei bamboe en riet vlechtwerkjes. Natuurlijk hebben Geert en Mia iets gekocht als souveniertje. Rampje nummer 1: Tijdens de wandeling heeft Mia haar fototoestel in een irrigatiekanaal laten vallen en het duurde enkele minuten om het eruit te halen. Conclusie het apparaatje werkt nog wel maar trekt fotokes in de mist ondanks het vele mooie weer dat we hier mogen beleven. Rampje nummer 2: Omdat de c-schijf van Geert hare tablet vol fotomateriaal staat hadden we in Ubud op Bali een USB-stick gekocht als back-up. Nu een paar dagen later bleek die al verloren te zijn. Alles af gezocht en uitgeladen zonder succes. We hebben zelfs naar het hotel gebeld waar we hadden verbleven echter alles zonder succes.
Vandaag in alle vroegte Bali vaarwel gezegd om richting Lombok te reizen. Met een busje vol andere toeristen naar Padang Bai gereden om daar de fastboat richting Senggigi te nemen. Daar op de kade in Padang Bai, was het een echte mierenhoop waarin we toch vrij gemakkelijk onze weg vonden. Alles en iedereen kreeg een labeltje met de bestemming en eens de goeie boot gevonden moest je dat labeltje tonen en mocht je verder. De overtocht verliep rustig en Geert is ondankt de brandende zon toch op het bovendek gaan zitten tussen de jeugdige reggae-lovers. Bob Marley is hier nog altijd razend populair. Wij waren trouwens eens van de weinige die in Senggigi afstapte want de meeste zochten hun heil op 1 van de Gilli eilanden.
Na wat pingelwerk een taxi geregeld richting Tetebatu. Al snel bleek daar echter weinig te beleven. En ons hotel bleek niet over wifi te beschikken, de kamers zijn fatsoenlijk en het uitzicht op de Rinjani valt wegens de constante mist die errond hangt ook dik tegen.
Vandaag was het eigenlijk Mia shopdag. We gingen het eigenlijk vandaag rustig aan doen . We hebben immers op dit moment onze verplaatsing naar Lombok al geregeld. Morgenvroeg om 7 uur komen ze ons halen en gaat het richting Padang Bai waar we de fastboat nemen naar Senggigi op Lombok. Er rest is dan nog enkel vervoer te regelen naar Tetebatu. Wanneer het op Lombok is zoals hier op Bali zal dat wel geen probleem zijn want hoe dikwijls ze hier niet vragen " taxi sir " maybe tomorrow -minstens 100 keer per dag. Ik heb al gedacht dat ik een T-shirt laat maken met de tekst ' Sorry, no taxi today ".
Dus wij gingen vandaag wat wandelen langs de kraamjes en ik denk dat Mia er geen enkel is voorbij gelopen zonder effe binnen te kijken of erger er zelfs binnen te gaan. Bij thuiskomst zijn Geert en ik effen gaan relaxen op ons terras met een colaatje en een whiskytje en Mia heeft, gewoon andere schoenen aangedaan en keihard terug ten strijde getrokken. Wanner ik dit neerpen is ze nog niet thuisgekomen dus ik heb geen idee welke verhuisfirma ze heeft aangesproken om haar koopwaar hier af te leveren. Meer hierover later.
Ik doe bij deze een poging om nog eens iets zinnigs te posten. Van pemuteran zijn we naar Lovina verhuisd. In pemuteran hebben we verbleven in in "seen reef " hotel, voor duikers een echte topper met verschillende riffen in de buurt en men doet en alles aan om het zo te houden. Lovina was ons aangeraden door iemand met ervaring in de regio. Trekpleister is dan vooral het spotten van dolfijnen in de vroege ochtend. Wat we dan ook gedaan hebben. Nog nooit zoveel dolfijnen gezien die zich duidelijk goed voelde in het mooie heldere water. Het was vooral leuk ze onder water te zien zwemmen. De grote moeilijkheid was vooral dit gebeuren op foto vast te leggen. Een totaal ander verhaal is de story rond onze logies in Lovina. De twee kamers die we daar te pakken kregen zijn hopelijk geen synoniem voor onze vakantie want de kamers stelde eigenlijk niks voor.... De kastdeuren hingen op half zeven- de wc bleef spoelwater spuien-kranen die niet afsluiten en ga zo maar door.
In Lovina zijn we maar 1 dag gebleven om daarna richting Ubud te gaan. Onderweg hadden we een wildwaterrafting gepland. 16 kilometer fun met de pezige Jerry als stuurman.Hoe hij die boot tussen de rotsen door laveerde..... Mia had zoiets nog nooit gedaan maar was meteen verkocht..absoluut voor herhaling vatbaar.
's Avonds dan eindelijk aangekomen in Ubud. We hadden op voorhand een hotel op internet gevonden en daar hadden we dan ook onze chauffeur naartoe gestuurd. Aan de receptie gevraagd achter 2 kamers voor 3 nachten die ze niet meer vrijhadden. Ik heb nog wel een villa met twee slaapkamers zegt die man en dat kost je 380. Ik begin te rekenen en denk " verdomme das goedkoop". Nu moeten jullie lezers weten dat men hier de prijzen altijd zonder de nullen vernoemen. Dus wanneer ze 100 zeggen en schrijven bedoelen ze eigenlijk 100 000 roepia. Wat die pipo aan de balie er echter niet had bijgezegd dat het om 380 amerikaanse dollars ging.... en dat veranderde de zaak aanzienlijk. Omdat we wel eens iets verdiende hebben we die villa voor 1 nacht genomen. Onze decadente overnachting was wel dik in orde. 2 luxe slaapkamer met elk een eigen ruime badkamer , een dressing , een buitenkeuken met een mooie zithoek aan ons privezwembadje. Na een uitgebreid ontbijtje zijn we pas op het allerlaatste moment vertrokken en hebben onze intrek genomen aan de overkant van de straat. Verder de dag doorgebracht met wat kuieren in de straten van de stad en de avond doorgebracht in het gezelschap van May.Een Javaanse die hier in Ubud woont. Onze tijd in Bali zit er bijna op nu en onderussen is ons vervoer naar Lombok ook al geregeld.
We zijn nog in pemuteran in een schitterend hotel aan het strand. De locatie is fantastische. Ontbijt met uitzicht op de waves. yes i like.... zowel Mia als Geert hebben vandaag om persoonlijke redenen een rustige dag ingelast. Ik daarentegen ben er dik ingevlogen, vandaag ben ik tot 2 maal toe gaan duiken in de omgeving van ons hotel. Ronduit een schitterende ervaring die ik morgen opnieuw 2x ga herhalen. Het koraal en de vissen geven je een fantastisch gevoel. Het is echter wel jammer dat ik geen ervaren duiker ben en mijn luchtfles nogal snel leegtutter. Dus de duiken zijn eigenlijk te kort maar toch vind ik het een fantastische ervaring. Onnodig te stellen dat ik door de duikmicrobe ben gebeten en bij thuiskomst krijgt dit duikverhaal zeker een vervolg.
Na het duikavontuur nog wat gerelaxed op het strand met een speciale tonic en als avondbezigheid zijn we gaan eten in een tentje vlakbij in de buurt. Zeer lekker gegeten tegen een bangelijk klein prijsje. in het kort ' we amuseren ons kostelijk '. Ps; Geert heeft vandaag zeker een kilometer gezwommen, allee dat zegt ze toch. Ik heb het niet gezien !!!!!
Hoi iedereen op het thuisfront..... gister zaterdag zijn we weer als rijkeluiskinders rondgereden met onze privedriver Lorry. Eerst naar de imposante tempel Talah lot. Een tempel die op de rotsen in de zee is gebouwd. Onnodig te zeggen dat we daar niet alleen rondliepen. Dan stond er het bezoek aan de belgische schilder le mayeur in sanur op het programma. De brusselaar kwam hier in de jaren 30 aan en trouwde een Balinese en is nooit meer terug naar de belgiek gegaan. Bij het bekijken van zijn huisje op het strand begrijp je heel goed waarom. zijn vrouw liep er in monokini rond en ze mochten gezien worden. Zijn schilderkunst stelde echter niets voor. 's avonds dan in het shoppinhcenter gaan dinerenin de sushibar.
zondag zijn we dan uit kuta vertrokken uit kuta en zijn we richting newedi in pullukan ( west bali ) . op internet een hotel gezocht en gevonden. Bij aankomst een beetje gepingeld over de prijs en we zijn blijkbaar met ons gat in de boter gevallen. alles ziet er toppie uit en nog redelijk goedkoop ook.
Nog even iets rechtzetten : Geert heeft het vorige bericht geschreven ....dus die slechte spelling en zinsbouw zijn van haar . Ze is ondertussen terug nuchter. het internet werkt hier op bali zoals een vlaamse gemeentearbeider... soms en niet snel....
 "Very Happy"){kind=icon}
