eind oktober in een Lolo Rossa gloed. een briesxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
harkt loslopende eikenbladeren bijeen. uitgerukte
boomstammen slapen onder zalvend mos. we
snuffelen rond zonneweiden en beschermd
hertengewei. alles over kiezelrijke hobbelwegen
in de omgeving van de dorpskerk is er geen
volkscafé te bespeuren. we vragen, en even later
komen we bij een Rozemarijnen pannenkoekenhuisje laat
dit ons intermezzo zijn. je zwijgt (maar dat betekent alleen
maar dat je geniet) en ik nip van een kop Chinese liefdesthee. Merendree, de herinnering waar veel niets te beleven viel
|