ik sta zo heet
dat ik niet weet
in welke kamerhoek kruipen


hij rent naar
de keuken en
wast af

Jullie staan tegenover elkaar in een weids dal.
Hij debiteert zijn eindoordeel.
Je twijfelt hoe het verder moet.
Maar voortaan zal je ongeremd fluiten in ’t Koningsbos
en harten plukken uit de boomgaard van Jonagold.

weerom staar ik naar het boeket op de eiken kast

ik bekijk het verschil met gisteren

lila blaadjes schijnen droogbruin en verlaten elkaar

de gebogen stengels vergelen

geen oceaanwater meer in de vaas

in fases komt alle flair aan zijn eind

laten we niet rond de pot draaien

limoengroen, vanillegeel of ijsblauw

twee, drie of vier lagen

met Aloë Vera of natuur

Ik peins dolgraag over wat ik later ondernemen wil. Misschien fonkelen mijn ogen op mijn vijftigste bij bespiegelingen van de middernachtzon in een Zweeds meer.  Op een vuren parkbank langs de berkenlaan lees ik tot de schemer invalt.

En vind ik telkens elders méér stilte dan thuis. Ik schuif de linnen gordijnen van voor ’t raam en takel langzaam af in een oord van rust.  Alleen. Uitstel is de koning van lijdzaam bezig zijn. Tijd verdrinkt veel leuke dingen.

papaverrood smeult de hal

de smalle naar ’t begin van ‘t einde leven

je wordt verleid naar niets gezogen

flarden van bekenden ebben weg

de klok aan de einder stremt

de laatste tik kiest hij zelf

voor je definitief je huis bereikt

Diepe rimpels in zilvergrijs gesatineerd papier.

Schepper van aanzien en prestatie.

Op mijn tocht volgen ze me kort op de hielen.

Cash maakt velen ellendig nerveus.

Zij die niets bezitten, smachten naar Utopia.

Zij die denken zich in Utopia te bevinden, wachten op ’t niets.

Het ruisen van halve meters ochtendblauwe golven,

’t strelen van limoengroen duingras tegen mijn wangen,

het kraken van schelpen onder mijn voeten.

Moge sterven op een berg zand. 

Het einde.

Het is of het mooiste nog komen moet

terwijl je de bloemenzee besproeit op

hartelijke dagen.  Ik zie je graag lopen.

Het is of het mooiste nog komen moet,

voel ik je levenskracht. Je rode wangen,

je reine haren en troostende handen.

Het is of het mooiste nog komen moet

al ontvang ik je vrijgevigheid, een

vlaai- en cakefestijn, zo mega heerlijk.

Het is of het mooiste nog komen moet

maar vandaag start de prélude van een

vriendschap in alle tinten van de regenboog.

Het is of het mooiste nog komen moet

voor ik besef dat je altijd bij me bent, ga

je naar een plaats waar je zo van droomde.

je ligt op mij te wachten

onder een witsatijnen laken

rode rozen tooien eenvoud

in multipel vier

je effen gelaat straalt

als een poppetje

nog even alleen met z’n twee

in deze kamer dank ik je

een kaars, kruisbeeld en

het bloemstuk voor op je kist 

zondag sloot je je ogen

voorgoed

Het aardbeienplafond, slippers verlaten op ’t strand.

Broek en shirt hangen als Blauwe Regen over

de zetel.  Op het nachtkastje champagne rosé. 

Onze spiegelkamer.  Mijn lippen over de jouwe,

kussens, donsdeken en sprei.  Je grote mond

en teddybeer-look.   Je blauwbruine ogen.  Het

raampje aan de zijkant waait open.  Je zet de

tv uit.  Eerst nog een slokje spuitwater slurpen.

Je benen smurfen tegen de mijne.  Jouw handen

in de mijne.  Je staaf over de mijne.  Zalig.

Ja, besprenkel m’n armen met zijdemelk.  Maak

een wiegende beweging met je kruis.  Het

schemert buiten.  De populieren waaien.

Netels, distels en ander gespuis.  Vingers

rollenbollen in je struikgewas.  Ik voel met

de vinger je hitte diep vanbinnen.  Jij in mij.

Het gevoel in ’t paradijs te zijn.

Laat me nooit meer alleen en hou

me zoet.  De witte dinerkaars in

de zilveren kandelaar.

eind oktober in een Lolo Rossa gloed.  een bries

harkt loslopende eikenbladeren bijeen.  uitgerukte

boomstammen slapen onder zalvend mos.  we

snuffelen rond zonneweiden en beschermd

hertengewei.  alles over kiezelrijke hobbelwegen

in de omgeving van de dorpskerk is er geen

volkscafé te bespeuren.  we vragen, en even later

komen we bij een Rozemarijnen pannenkoekenhuisje laat

dit ons intermezzo zijn.  je zwijgt (maar dat betekent alleen

maar dat je geniet) en ik nip van een kop Chinese liefdesthee. 
Merendree, de herinnering waar veel ‘niets’ te beleven viel

Golvend langgras in een klaprozenparadijs.

Wouddennen transpireren.  Een ponystal

op ’t einde van zandstrand in een

wegel.  Hete bries in mijn nek en

de geur van geroosterde appels. 

Kijk in ’t rond; geen vreemde

vogels te bespeuren.

Alleen stilte, het niets in het bos.  Ik hurk met

mijn rug tegen een spar.  We proeven van

een vioolorkest met duizend strijkers.  Een

fantasie, een melodie.  Varens en

braamstruiken flodderen voorbij.

Alles op ‘t gemak.  Drie jaar geleden voor ‘t eerst.

Jouw waterval in mijn wakkere pretogen.  Verhalen

van vorige relaties, de oogsten uit het arbeidswerk

en wijsheden uit onze ervaring.  Eigenlijk, kunnen

we scherp naar elkaar luisteren.

In ‘t Keizershof op de Vrijdagsmarkt.  Smullen op

een ongedekte tafel.  Kelners laveren één hoog

onder eiken balken.  Maar ik, ik staar gewoon

naar jou.  Omdat ik je graag mag.  Ik proef je

marsepeinen armen en aai je benen onder tafel.

Ik  zoem in op je geruststellende lippen.  Ze

nodigen  uit tot veel meer.  We eindigen tegen

middernacht hoe liefde dikwijls begint.  Met

kussen in de auto.  En ik bijt in je onderlip.

Putje winter met twaalf graden boven nul.

Dommel, dommel, dommel de zetel

in slaap.  Dieper dan de enthousiaste

waterval, breder dan de laan naar            

’t Hof Zonder Traan.  Op ’t eind van

het journaal van zeven.  Shirt, korte

broek en sandalen nog aan. 

Kwart over negen.  Ik bespeur bewegende

beelden, ik zucht en beef.  Ik staar naar

Bloesem rechtover mijn flat.  Verlaten van

minnaars en aquamarijne zeilen voor de

etalage.  Ik waan dat ik te laat ben op het

werk.  Dat ik mijn lief ben vergeten en

dat de stroom is uitgevallen.

De twijfel om het bellen naar mijn baas.

Het gonst ongezonde adrenaline door

mijn hele lijf.  Het donkert.  Ik poets

mijn tanden en besluip mijn bed. De

eerste uren kan ik niet pitten.

Is dit nu morgen?

Daar lig je.

Heb meteen

dat gevoel dat je

op me wacht.

Helemaal onderuit,

wiegen je voeten tegen

het bankstel.  Op luttele

centimeters van me.

Een luchtballon stijgt

op in mijn gedachten.

Jij in knalrode pull en 

gebleekte jeans.

We staren

onbeschaamd

naar mekaar

tot in Dampoort.

de zee wandelt, knapen

spurten en paarden gillen

de zon deelt schouderklopjes

en spint suiker over dit paradijs 

grassprieten fluisteren, meeuwen

luieren en mijn haren fluiten

uitnodigende ogen ontbloten

fresco’s van lieverds in mauve tuinen

ik hoor de trappers op de dijk, het

kwispelstaarten van uitgelaten

proevers, het zeven van het land

het slapen van de keizer in mei

Geduld op proef.

Met die tijd

ontwerp ik

maagdelijk verlangen

in een bloemenzee

van rust in beweging.

Ze bloeien één na één

daarna nooit meer.