xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Als er iets is wat me opviel, is het wel dat dichters hun gedichten niet mooi kunnen voordragen. Dat is natuurlijk heel subjectief, maar ik vind dat er niet genoeg emotie in hun stem lijkt te zitten. Ik houd er niet van wanneer iemand een gedicht monotoon voordraagt. ‘Envoi’ van Absynthe minded vind ik dan ook veel leuker dan het gedicht waarop het geïnspireerd is… Ik houd van intonatie, het gevoel dat je enkel al krijgt van de zwiering in iemand’s stem. Wanneer mijn zus zegt ‘en de appels zien rood van plezier’ hoor je dat ook in haar stem, plezier. Ik vind dat ze erg mooi gedichten kan voordragen. Wanneer ik er een voor school vanbuiten moet leren, probeert ze mij dat dan ook aan te leren. Helaas schiet daar door de plankenkoorts meestal niet veel meer van over in de les. En een zelfgeschreven gedicht voorlezen in de klas vind ik pure horror, dus dat lees ikzelf waarschijnlijk ook niet voor op het deuntje waarmee ik het heb geschreven. Misschien moet ik dus maar wat minder kritisch zijn wanneer iemand een gedicht voordraagt.

Wat me vandaag nog opviel, is ook dat iedereen een gedicht anders interpreteert. Zo verwonderde ik me er bijvoorbeeld over dat een jongen van mijn klas in het gedicht ‘Programma’ van Tom Lanoye de toverbal associeerde met opgroeien, de lagen die steeds iets anders voorstellen. Wanneer ik het gedicht nu lees, vind ik het ook mooier dan voorheen, gewoon omdat ik er met andere ogen naar kijk…

Maar op andere momenten vind ik dat de analyse van een gedicht te ver kan gaan of juist schoonheid weg kan nemen. Wie weet heeft de schrijver zelf wel minder nagedacht over wat hij schreef, dan hetgeen andere mensen erin denken te vinden.