Bijlagen:
Wandelzoektocht Landelijke Gilde.JPG (1.2 MB)   

Ik heb een kwaaie bui. Zo'n donkere, waar luttele momenten geleden een reeks bliksems uit is geflitst, van het soort dat ik nooit wil horen uit de mond van mijn kinderen. De oorzaak van dat innerlijke onweer is de post. Als ze denken mijn humeur rooskleuriger te maken door nu in witte autootjes te rijden met een nieuw logo erop in plaats van in hun vroegere knalrode, zijn ze goed mis!

Al jarenlang zit er met enige regelmaat post in onze brievenbus die niet voor ons bedoeld is. Een andere geadresseerde, een andere straat, een ander nummer, één keer zelfs de optelsom van die drie varianten.  In het begin bracht ik die te vondeling gelegde brieven zelf naar de bestemmeling, maar na verloop van tijd bracht ik ze naar het postkantoor. Zo ook het groot pak van Trois Suisses dat ik op een dag aan onze voordeur vond, te grabbel voor wie het maar wou. De straatnaam leek in de verste verte niet op die van ons, zelfs niet als je het in het Hottentots uitsprak. Op het postkantoor bekeek men mij argwanend, alsof ik slechts veinsde niet mevrouw De Witte te zijn of weigerde te bekennen dat ik in de Huppeldepupstraat woonde.

Geen wonder dat af en toe een verjaardagskaart of per post verstuurd cadeautje nooit bij mijn feestvarkens wordt afgeleverd. Niet iedereen doet immers de moeite voor koerierdienst te spelen. Oh, er zit een leuke boxershort met Happy Single erop in onze brievenbus! Okee, het adres klopt niet en de maat evenmin, maar uhm, is nonkel Sjarel niet jarig volgende maand? Zou die Extra Large groot genoeg zijn?

Maar deze keer zit er niets verkeerds in mijn bus. Integendeel, ze blijft leeg. Ik heb producten besteld bij Yves Rocher. Omdat ik niet altijd thuis ben, heb ik ervoor gekozen mijn pakje te laten afleveren bij mijn gepensioneerde overburen. In de bevestigingsmail stond dat het binnen drie werkdagen zou geleverd worden. De vierde dag was ik thuis en verwachtte ik elk moment mijn vriendelijke overbuurman te horen aanbellen. Wat niet gebeurde.

Vandaag, de vijfde werkdag na de mail, kijk ik toevallig uit het raam, naar de brievenbus van mijn overburen. De gouden cijfers vier en één glanzen mij tegemoet, overtuigd van hun onschuld. 41? Onmiddellijk weet ik dat het pakje nooit zal toekomen. Ik heb me vergist. Zij wonen aan de overkant van de straat en kunnen dus niet net als ikzelf een even huisnummer hebben. Hoe dom! Ik vat het plan op te gaan aanbellen bij nummer 40. Nummer 46, 44, 42... Ik bel aan bij het volgende huis. Een mij niet totaal onbekende dame doet de deur open. Een pakje? Nee, daar weet ze niets van. Huisnummer 40? Nee, zij hebben nummer 36. Hoezo? Waar zijn de nummers 40 en 38 dan, vraag ik. Dat weet ze niet. Het is haar nooit opgevallen dat er twee nummers ontbreken.

Ik snel naar het postkantoor. Als het huisnummer niet bestaat, wordt de post teruggestuurd naar de afzender, zegt de man aan het loket. Ik pruttel tegen. Hoe kan dat nu? De naam van mijn overbuurman staat er duidelijk op, en tussen haakjes nog mijn naam erbij. Dat telt niet, ze kijken naar het nummer. Het kan wel veertien dagen duren eer het ginder terug is hoor, gooit hij er nog wat olie bovenop. Grommend stap ik buiten. Drie werkdagen in de ene richting, tien in de andere? Brengen ze de post te voet terug? In witte bottienen met hun nieuw logo erop? Mijn overbuurman woont al zijn hele leven in deze gemeente, en al vijftig jaar op hetzelfde adres, samen met zijn vrouw. Als de man in zijn wit autootje aan éénder welk huis had aangebeld, dan had éénder wie die de deur opendeed hem kunnen wijzen waar mijn overbuurman woont.

Is er dan niémand bij de post die ermee inzit dat ik nu nog minstens veertien dagen verder moet zonder rimpelvervagende crème, zonder oogwallenreducerende gel, zonder intensief hydraterende lipstick met plantaardige zijde en, oh ramp voor mijn collega's, zonder de 24 uur durende bescherming van mijn deo roll-on met kamperfoelie-extract? Heeft dan niémand ginds enig idee in welke belabberde staat ik zal verkeren, ten prooi aan allerlei verzakkingen, tegen het moment dat ik met uitgedroogde handen mijn pakje van Yves Rocher zal openmaken om er mijn pompflacon liftende versteviging voor de buste uit te halen? Niémand?

Ze is terug van kamp, zelfs eerder thuis dan het kaartje dat ze opgestuurd heeft. Doodmoe, maar springlevend. Op de plaats van aankomst wordt er ten afscheid geknuffeld, er wordt gezongen, gedanst, en opnieuw geknuffeld. Je zou het haar de eerste uren niet aanzeggen dat ze maar een half uurtje geslapen heeft op de bus tijdens de nachtelijke rit. Terwijl we naar huis rijden worden we getrakteerd op wilde verhalen, aandoenlijke scènes en een gedetailleerde beschrijving van het vorte eten, waaronder de voze croissants gevuld met abrikoos en chocolade. Nu is onze dochter niet vies gevallen wat eten betreft, dus geloven wij haar op haar woord dat het echt "vort en voos" was. Maar het touwenparcours was dan weer zotsjiek, vertelt ze opgewonden. Oh, en er was daar een meisje met een megacoole trui! Mijn man vraagt wat het verschil is tussen zotsjiek en megacool. Wel ja, megacool is... mooi... en leuk... en zotsjiek, ja, dat is... vetgaaf natuurlijk.

Natuurlijk!

zo'n moderne heb ik nooit gehad

die van mij is stokoud, zo versleten als wat

heb je die van haar ooit gezien?

oh, mag die niet mee naar school van haar ma?

uit de nieuwe collectie gekocht

ja, ik kocht hem hoewel het van vader niet mocht

heb je die van haar wel gezien?

van het sjieke merk Pingping?

en dat halssnoer erop, dat is echte blingbling

heb je die van haar weer gezien?

eerst gezellig een broodje smos

en daarna gaan we samen heerlijk los

dat ze niét met de klas meegaat

want ze lacht en ze wuift

en ze wuift en ze lacht...

Het toeval wil dat de beste vriendin van onze dochter samen met broer en ouders, die we ondertussen ook onze vrienden mogen noemen, in dezelfde streek op vakantie gingen als wijzelf. Dus spraken wij af elkaar ginder te ontmoeten. De jongelui wilden graag raften en de oudjes zouden mee inschepen. Op de bewuste dag hesen we ons in sexy wetsuits, trokken een reddingsvest aan en zetten een helm op. Alleen het plezier dat we hadden bij de hilarische aanblik van onze gezinsgenoten en vrienden was het geld al waard. Echt spannend kon je het gezellig dobberen van ons bootje op een kabbelende basso Adige niet noemen, maar leuk was het wel. Een medewerkster van het team stelde zich langs het parcours op strategische plekken op om foto's te nemen die laten vermoeden dat het er véél avontuurlijker aan toeging dan het geval was. Het staat natuurlijk goed op het dressoir, zo'n ingelijste foto van de moedige familie in een steigerende boot op wild deinende golven. En dan achteloos zeggen tegen degene die de foto bewonderend bekijkt dat het "eigenlijk" wel meeviel hoor.

Na het raften gingen we rondkuieren in een stadje dichtbij, ongeveer halverwege de vakantieplaats van onze vrienden en die van ons. Eerst even een hapje eten. We bekeken de kaart van een etablissement en stapten door naar de zaak ernaast om ook daar te kijken wat ze te bieden hadden van kleine restauratie. We kozen voor het eerste en keerden op onze stappen terug. We plaatsten onze bestelling en kregen te horen dat de dame wat belegde broodjes en croques betrof, ons enkel twee soorten kon aanbieden. Voor de rest was de kaart volledig uitverkocht. En dat om half één 's middags? Maar we konden wel in de zaak ernaast terecht, die was van hetzelfde huis. Daar hadden we veel meer keus, verzekerde ze ons. Dus verlieten we haar terras en togen naar dat ernaast. De jongen noteerde wenkbrauwfronsend onze bestelling. Ik grapte dat hij onmiddellijk terug zou komen uit de keuken om te melden dat de helft van onze bestelling niet leverbaar was. Mijn glazen bol was niet mee op reis en toch kwam de jongen, na overleg met een andere jongeman, even later melden dat er slechts drie soorten broodjes te verkrijgen waren. Tussen het lachen door kozen we elk één van de drie voorradige broodjes. Samen met onze drankjes kregen we de gemompelde mededeling dat er van één van de broodjes ook echt maar één meer was. Dus veranderde iemand voor de tweede maal zijn keuze. En toen... was het wachten geblazen...

Het ene van de niet uitgeputte broodjes was eigenlijk een toast met gesmolten kaas. De moeder van mijn dochters vriendin zei dat ze wellicht maar een klein oventje hadden en dat er maar één toast tegelijk in kon. Haha, zó klein dat elke toast er maar voor de helft in kan en dat ze halverwege de baktijd de toast eruit halen en hem er met de ongebakken kant terug inschuiven. We lachten... en wachtten. Ha, een toast! Begin maar al, wij wachten wel. Het begon ons te dagen: als deze zaak en die van ernaast van hetzelfde huis waren, deelden ze misschien dezelfde keuken. En als de broodjes hiernaast op waren, dan waren er hier evenmin. Die dame had gewoon geen zin in werken! Die dacht: dat die jongens van hiernaast maar opdraven. Ha, daar arriveerde nóg een toast, samen met het éne beschikbare Bauernbrot. De jongen verontschuldigde zich ervoor dat het afhandelen van de bestelling zo traag vorderde. Ze hadden namelijk maar een piepklein oventje in de keuken.

Bijlage: foto van het spectaculaire wildwaterraften

Bijlagen:
rafting 26.07.2010 10.00 019.JPG (2.8 MB)   

Na ons nat avontuur duurde het twee dagen eer onze bergschoenen droog waren. Toen het eindelijk zover was, zat de gletsjer ook iets minder in de wolken. Dus slikten we 's ochtends bij het ontbijt een Hou-maar-alles-binnen-pilletje, namen de lijnbus en reden de Stelviopas op. Bij elk van de 48 bochten toeterde de chauffeur even, kwestie van de tegenliggers te verwittigen. Helemaal betoeterd stapten we boven aan de pas uit en voelden onmiddellijk dat het eufemistisch gesproken aan de ietwat frisse kant was. De regenjasjes werden uitgehaald, niet omwille van een dreigende bui, maar tegen de kou. De zonnepetten werden opgezet, niet tegen de zon, maar tegen de wind. Zo begonnen we aan wat volgens de borden een wandeling van vier uur zou worden: de Goldseewanderung.

We waren nog maar goed vertrokken of onze handen voelden reeds versteven aan. Handschoenen en mutsen lagen veilig thuis, in onze Vlaamse kast, dus moesten we inventief zijn. Een handdoekje kon rond een hand gewikkeld worden en het nylon zakje waarin een regenjasje had gezeten paste ook net om een hand. En hé... had mijn echtgenoot geen twee paar kousen aangetrokken? Huppekee, één paar werd aangeslagen om mijn handen warm te houden. Tot slot werden enkele wandelstokken ingeschroefd en in de rugzak gestoken zodat resterende handen in broekzakken konden verdwijnen. De kapjes van onze regenjasjes werden over de zonnepetten getrokken en met een sluiting vastgezet.

Een eindje verder kwam een dame in trainingpak ons tegemoet gejogd. Ze stopte even en mijn man vroeg hoelang ze erover gedaan had om tot daar te geraken. Eine Stunde! Wij knikten bewonderend.  Eén uur in het doorgaan en één uur in het terugkeren, voegde ze eraan toe. "Aber jetzt bin ich mude." Zo? Aangemoedigd door de prestatie van deze dame probeerden we de pas erin te houden, zonder daarom minder te genieten van het fabuleuze uitzicht of minder onze zakdoek uit te halen om onze kille neuzen te snuiten. De Goldsee, riep mijn man en wees naar een plas water in de diepte. Ik weigerde te geloven dat dit buitenmaats voetbad een "See" kon zijn, maar toen ik met eigen ogen het bord met de naam erop zag staan, capituleerde ik.

Nog steeds goed ingepakt volgden we het pad. Plots kwam ons een dame tegemoet in short en topje met spaghettibandjes. Het strand kan nu niet veraf meer zijn, verwittigde ik onze kinderen. De volgende tegenligger was een kudde schapen. We lachten met de grappige snuiten die de schapen trokken tijdens het kauwen. Na dik drie uur stappen kwamen we aan bij de Furkelhütte waar ik met smekende blik informeerde of ze ook warme wijn serveerden. Of ik niet liever Glühwein wenste? Minuten later legde ik mijn handen rond het dampend glas en snoof met rode neus de kruidige geur op. Ah, wat kan een zomerwandeling in de bergen toch heerlijk zijn.

We zouden een wandeling maken op grote hoogte. We konden met een bus de Stelviopas oprijden, ginder het wandelpad nemen naar de Furkelhütte en vandaar met de stoeltjeslift terugkeren naar het dal. Enig probleem: het weer. De gletsjer zat in de mist en de lucht was grijs met dreigende wolken. Volgens de hotelbaas zou het absoluut niet regenen. Toch stelden we onze hoogtestage liever een dagje uit en kozen voor een wandeling dichterbij, naar de Berglhütte. Die wandeling overbrugde op een relatief korte afstand een hoogteverschil van 600 meter. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik aan het traplopen was. Na driekwart van de beklimming passeerde ons in tegenovergestelde richting een Engelse familie die ons de Apfelstrüdel (alweer...) aanraadde. Na 14.786 treden kwam de hut in zicht. Omdat ik zelf meer zin had in iets hartigs, bestelde ik een kom Gulaschsuppe, de rest van het gezin koos voor de Apfelstrüdel. De jongen noteerde de bestelling. Toen hij naar de keuken wilde vertrekken, viel het hem te binnen dat de Strüdel op was. Leuke Engelsen: de laatste porties verorberen en dan de wandelaars het water in de mond laten komen! Dan maar een Linzer Torte. We lieten het ons smaken en vroegen ons af hoe men toch al die spijzen en dranken naar de hut brengt. Ze ligt onbereikbaar voor een helikopter en er is geen kabellift te bespeuren. Hoe men het doet wanneer er veel proviand moet worden ingeslagen, weten we niet, maar we hoorden van andere hotelgasten dat de zoon voor de kleinere boodschappen "gewoon" even naar het dal loopt. U wenst Kaiserschmarren, mevrouw? Geen probleem! Het poedersuiker is wel op, dus als u enkele uurtjes geduld hebt, ga ik die snél even halen. Nog een thermosje koffie ondertussen?

Toen we uit de hut kwamen, zagen we nog wel een hand, maar lang geen dal meer voor ogen. Hoho, wat een mist! Plezant, geheimzinnig, spookachtig, dat hadden we nog niet eerder meegemaakt. We volgden, nog net niet op de tast, het pad naar beneden. Toen we onder de mist kwamen, voelden we echter - letterlijk - nattigheid. De lieflijke dropjes werden dikke druppels en uiteindelijk werd het een Plensbui met hoofdletter, die met korte tussenpozen twee uur aanhield. Al snel waren we een lopende voorstelling van de nieuwste zegswijze "nat tot op het gat". Tot overmaat van ramp begon het te onweren. De bliksem flitste rond onze oren, op luttele seconden gevolgd door de donder. Doodsbang raceten we door het naaldbos, waarbij we bij elke looppas het water tussen onze tenen voelden naar boven stromen in onze bergschoenen.

Kleddernat kwamen we toe in het hotel. De receptioniste wees ons het Trockenraum aan, waar in de winter de skikledij en -schoenen  gedroogd worden en waar wij onze natte kleren van het lijf stroopten. In minimale kledij, om geen aanstoot te geven, ging mijn echtgenoot onze badjassen halen. Rillend van de kou kropen we in de sauna en daarna onder het donsdeken. Omdat het Trockenraum 's avonds voortekenen van vijvervorming vertoonde, bood de hotelbaas (die gezien zijn leeftijd gelukkig nooit de job van weerman zal ambiëren) aan om onze kleren in de droogkast te stoppen. Onze schoenen, die we bij aankomst in het hotel hadden leeggegoten in de bloembakken, werden gevuld met oude kranten en in het chauffagehok geplaatst, dicht bij de ketel. Wat een geluk dat we die ochtend besloten hadden niet naar de Stelvio te gaan, we waren de dans toch maar mooi onsprongen!

Ik heb een gezin van smulpapen. En ik ben de smulsmurf. Gelukkig heeft niemand van ons aanleg om te verzwaren, anders rolden wij 's ochtends de deur uit. Soms denk ik dat ik Watetenwevanavond heet, gezien dit het eerste is dat ik te horen krijg wanneer de kinderen van school komen.

Maar zelfs voor ons is teveel teveel, dat hebben we tijdens deze reis herontdekt. Bij het uitkiezen van een hotel zijn de beoordelingen van de maaltijden door vroegere gasten van doorslaggevend belang. Als er gesproken wordt over een karig ontbijt of als door een dame, die wij ervan verdenken aan het lijnen te zijn, wordt geopperd dat het avondmaal "bescheiden maar zeer smaakvol " is, dan haken wij af. Op reis wensen wij aan te zitten aan een Bourgondische feestdis, rijkelijk voorzien van voorafjes en nadientjes. Dat was net wat vroegere gasten van Hotel Madatsch ons beloofden.

De eerste dag kwamen we vier uur later toe dan voorzien. De Duitsers wachten namelijk ieder jaar met het plannen van hun wegenwerken tot wij onze reis geboekt hebben. Daarna is het als bij toeval steevast óns traject dat moet vernieuwd worden. Blijkbaar hadden we via Zwitserland moeten rijden, dan was de file-ellende ons bespaard gebleven. We geraakten echter veilig en wel, zij het verlaat, met de stijve beentjes onder onze mooi gedekte tafel. Een zesgangendiner bij kaarslicht? Na veertien uur en een half in een auto zegden wij niet neen. Ook niet tegen het ontbijtbuffet de volgende ochtend. Uit alle verse broodjes koos ik er één uit waarvan de smaak me verraste door een héél lichte anijstoets. Ik ben niet zo gek op anijs, maar ik heb wel elke dag zo'n aparte "Vinschgauer" gegeten (genoemd naar de streek in Zuid-Tirol waar wij verbleven). Drie keer per week organiseerde de hotelbaas een kleine receptie met aperitief en hapjes, tijdens dewelke we konden kennismaken met de andere gasten, en waarna het gebruikelijke vijf- of zesgangendiner volgde.

Na enkele dagen overvloed lieten onze magen weten dat het ook wel iets minder mocht zijn. Dus werd er al eens een portie soep geweigerd of vroegen we tot geamuseerde verbazing van de kelner slechts twee voorgerechten en twee lege borden om daarop de helft van de reuzenportie over te scheppen. Op een dag gebeurde het onvoorstelbare: ik vroeg om mij geen dessert te brengen. Wirklich nicht? No thanks, these portions are too big. I really had enough. Dat de kelner even later toch met vier mooi gedresseerde borden uit de keuken kwam, had niets te maken met een eventueel minder goede kennis van het Engels. Hij zette één bord neer voor de dochter, één voor de echtgenoot, één voor de zoon... Daarna plaatste hij het laatste bord op zijn linkerhandpalm, op mijn ooghoogte... en draaide het met rechterduim en- wijsvinger langzaam rond. Und? Was sagen Sie jetzt? fleemde hij glimlachend. Ach, kom hier met dat bord, zuchtte ik, ten teken van overgave. En zie: hij verstond zomaar Nederlands!

We hebben de bergen de bergen gelaten en zijn weer thuis. Eén berg is ons gevolgd: de vuile was. Nu ik het propere sokken- en slipjesbestand weer tot normale proporties heb kunnen doen stijgen (om van de quasi volledige iets-meer-stof-bevattende zomercollectie te zwijgen), ga ik enige anekdotes voor de vergetelheid behoeden. Je maakt wat mee wanneer je op reis bent. Twee weken uit huis bezorgen je een schat aan inspiratie. Eerst moeten die hersencellen natuurlijk terug wennen aan het Nederlands. De eerste dagen thuis had ik de neiging om "Entschuldigung" te zeggen waar een "sorry" op zijn plaats was.

Ik ken zeer weinig Duits, dus moet ik me uit de slag trekken met Frans, Engels en bestoft Spaans. Vervelend vind ik dat! Wil je de kelner vragen om de chef een compliment door te geven voor het superieure dessert, dan sta je daar met je mond vol tanden waar de restanten Halbgefrorene Amarettomousse mit Schokolade Blitze und marinierte Erdbeeren nog aan kleven. 

Hoewel we volgens de landkaart in Italië verbleven, konden we op elke hoek Apfelstrüdel mit Vanillesauce krijgen, maar toen mijn dochter verlekkerd naar Tiramisu op zoek ging, vond ze het niet op de menukaarten. De streek heet niet voor niets Zuid-Tirol. Alle plaatsnamen staan er eerst in het Duits en dan in het Italiaans. In elke winkel, hotel of restaurant word je in het Duits bediend door personeel in typisch Tiroolse klederdacht. 

Toen we met de auto de 48 haarspeldbochten van de Stelviopas namen (de genummerde borden wellicht gesponsord door Touristil) en boven  in een Zuid-Tiroolse versie van Blankenberge terechtkwamen, spraken de verkopers in de souvenirwinkeltjes echter Italiaans! Zo ook de kelner in de bar van het 3.170 meter hoog gelegen Hotel Livrio, dat ongetwijfeld genomineerd is voor de prijs van Lelijkste Hotel ter Wereld en enkel te bereiken is via een peperdure kabellift.  Heisse Schokolade mit Sahne? Daarvoor moest hij een collega halen die Duits verstond. Een perfect tweetalige dame legde mij uit dat het personeel boven aan de Stelvio Italiaans spreekt, omdat het afkomstig is uit Bormio, het eerste dorp aan de andere kant van de bergpas... die in Zwitserland ligt. Ik verpinkte niet eens. Ik kom uit België, wanneer het talen betreft, schrik ik nergens meer van. 

Klik op de bijlage voor een foto van Hotel Livrio

Bijlagen:
Hotel Livrio web.jpg (290.2 KB)   

Wat heb ik een mottige nacht achter de rug. Ik ben doodop. Gisterenavond ben ik pas na het inventariseren van het hele schapenbestand van Schotland in slaap gevallen. Ontelbare keren wakker geworden, onder andere van gesnurk aan gene zijde en van pijn in de knieën aan deze zijde (ik heb dat de laatste tijd vaker, misschien zijn het krimppijnen). Uiteindelijk het Grote Ontwaken, terwijl het nog pikdonker was. Zo pikdonker als slaand op het betreffende lichaamsdeel van een Afrikaan van tegen de evenaar. En dan wachten op het Licht en op de wekkerradio. 

Om, wanneer die laatste dan uiteindelijk begint te spelen en via gene zijde direct het zwijgen wordt opgelegd, te denken dat ik de paar maten popmuziek enkel gedroomd heb. Nee hoor, het is dag! Een klets water in het gezicht, een paar koppen koffie en een paar boterhammetjes moeten me opkikkeren. Het gisterenavond uit de diepvriezer gehaalde half brood blijkt rozijnenbrood te zijn. Donderdag wordt plots een beetje zondag. De eerste, wat droge snee wordt gepromoveerd tot toast. Lekker, met goede boter, of boerenboter zoals wij thuis zegden. De broodrooster vindt echter dat het nog lang geen zondag is en spuwt een halfverbrande toast uit, die ik koppig toch naar binnen speel, na het afbreken van de zwartste stukken. 's Mans brooddoos wordt liefdevol gevuld en uitgewuifd. Straks ga ik boodschappen doen. De tassen hangen al klaar... onder mijn ogen.

Voetbal, ik word er niet koud en niet warm van. Enige jaren terug mocht ik via het systeem van Chinese vrijwilliger als gezelschapsdame van een klant fungeren. De vrouw had via een wedstrijd, georganiseerd door de bank waar ik toen aan het loket zat, een zitje in de Business seats gewonnen. Eerst een lekker menuutje, overgoten met bijpassende wijntjes, dan een comfortabele zetel om hoog en droog de match te volgen. Nu ja, droog... we werden voldoende voorzien van allerlei natjes.

Of ze een voetballiefhebber was? Welnee, ze deed gewoon mee aan alle wedstrijden in de hoop ooit iets te winnen, vertrouwde ze me toe. En kijk, het was haar gelukt: ze had prijs! Naar het voetbal! We waren de enige vrouwen in het gezelschap en amuseerden ons opperbest. Het eten smaakte, de wijn ook. Verzadigd ploften we in de zachte zetels. De match begon, ons babbeluurtje ook.

Oh? Was het al koffiepauze? Sorry, halftime bedoel ik. Time for desert! En een pousse-cafeetje. Giechelend trokken we opnieuw richting zeteltjes. Vreemd, dat onze ploeg blijkbaar in eigen doel trachtte te shotten. Hoezo? Was dat ons doel niet meer? Hadden we gewisseld? We stoorden er ons niet aan en babbelden verder. Plots stonden alle mannen in de kamer recht. Beteuterd rondden de klant en ik ons gesprek af, niet wetend welke ploeg gewonnen had.

Hieraan moest ik gisteren terugdenken toen ik het laatste kwartier van de match Nederland-Spanje bekeek, de verlengingen en het doelpunt van Spanje. De oranjegekte was misschien wat overdreven, anderzijds trad het land toch als één natie naar buiten.

Stel je voor dat België mee had mogen doen aan het WK. Veronderstel heel even dat we een paar matchen hadden gewonnen. Hoe zouden "wij" gesupporterd hebben? Met de nationale driekleur in onze handen? Met zwart-geel-rode strepen op onze gezichten? Met dito mutsen en pruiken? Of zouden de straten gevuld geweest zijn met Vlaamse leeuwen en Waalse hanen? En wat als het dan geen Iniesta was die de beslissende bal het net inschoot, maar zo'n leeuwke, of zo'n haantje? Was het dan op slag toch een Belg geworden?

"Nee, het is niet gemakkelijk. - Tuurlijk, tuurlijk! - Ja, ge kunt niet anders hé." Haar helft van het gesprek is door iedereen te volgen. Een vrouw is aan de balie gaan staan. De belster klemt haar gsm tussen oor en schouder en praat verder. Ondertussen neemt ze het boek, scant het in, neemt het biljet van 20 euro, legt wisselgeld op de balie, steekt boek en kassabon in een plastic zakje. Dat alles zonder één woord met de klant te wisselen, zonder haar een blik te gunnen.

Een meisje en een jongen komen naar de balie met een Bongobon en een boek in de vorm van een pizza. "Ik ga u moeten laten. - Ja (zucht), het is druk." Of in de Bongobon ook het proeven van de wijnen inbegrepen is? Nee, het is enkel een bon om wijn mee te kopen. Of ze die bon met het proeven erbij misschien ook heeft? Zou kunnen. Verveeld wijst ze naar het rek. Of het dezelfde prijs is? Nee, het zijn allemaal verschillende prijzen. Overbluft door deze overdaad aan hulp beslissen de jongelui de bon toch maar te kopen. Zou ze hem alstublieft willen inpakken? Zonder te antwoorden neemt ze het doosje en draait zich om. Wanneer ze het prijsetiket er heeft afgehaald komt de jongen opgewekt met een ander doosje naar de kassa: gevonden! Met een gezicht alsof ze zelf azijn aan het proeven is, hoort de onwillige sommelier het meisje vragen of ze alstublieft déze bon wil inpakken en niet de andere.

Er wordt afgerekend: Bongo in feestkostuum en pizza verdwijnen samen in een zakje. Blij dat ze het perfecte cadeau gevonden hebben, zelfs zonder hulp van de boze heks, wensen Hans en Grietje haar nog een fijne namiddag toe. Zij hoopt in stilte dat ze verloren lopen in het grote winkelbos. Brr, dan is het mijn beurt om mijn vinger door de tralies te steken.

Misschien denkt ze dat alle boeken in haar winkel unieke exemplaren zijn. Dat alle auteurs een nergens anders te verkrijgen boek hebben geschreven, speciaal voor haar. Háár boeken dus, die ze eigenlijk liever niet verkoopt. Wat zal ze gelukkig zijn dat ik voortaan mijn boeken elders ga kopen. Daar waar ik er een glimlach als gratis bladwijzer bijkrijg. 

Hij is op kamp vertrokken. Alleen. Met een klasgenootje, met honderden andere kampgangers, zonder ons. Zijn zus gaat al jaren op kamp. Die laat ons nog voor de jaarwisseling al weten dat ze de volgende zomer weer op kamp gaat, samen met haar vriendin. Voor het geval we zouden durven twijfelen.

Hij niet. Toen ik begin dit jaar polste of hij dan nooit zin had een weekje te gaan ravotten met leeftijdsgenootjes, besliste hij plots het ook eens te proberen. Over hoeveel nachten spraken we? Zeven. Ik zag hem de zeven nachten ver van huis afwegen tegenover het eventuele meerplezier. Het risico leek draaglijk... als er iemand uit zijn klas meeging. Ik vroeg wiens ouders ik moest opbellen. De moeder die ik aan de lijn had, was onmiddellijk enthousiast, net als de zoon.

En dus staan we hen op de eerste dag van de grote vakantie samen uit te zwaaien. Een half uur lang, omwille van de schijnbewegingen die de bus maakt. Twee moeders, twee zonen. Twee slaapzakken, twee bomvolle tassen met ondergoed, T-shirts, shorts, zonnemelk factor 50 omdat 100 niet bestaat, en alles wat nodig is om een week te overleven vanonder moeders vleugels.

Thuisgekomen zoek ik een kaartje. De dochter is het gewoon maffe post te krijgen van het thuisfront. Hij niet. Twee schaatsende ijsberen onder een lucht vol sneeuw? Ideaal. Op de sjaals van de beren schrijf ik respectievelijk zijn naam en die van het klasgenootje. Kaartje geschreven, adres op de envelop, postzegel erop, klaar op de keukentafel. Daarna leg ik de computer aan. Ah, een mailtje van de muziekleraar. Dat onze zoon in september voor de start van zijn trompetlessen misschien een gloednieuw instrument mag gebruiken want de school gaat er een extra aankopen. Ondanks het half uur uitzwaaien en het schrijven van een kaartje roep ik luidkeels YENTE! om hem het goede nieuws te melden.