Ik ga een tapijtje afhalen dat we besteld hebben. De winkeljuffrouw moet het even zoeken, het is dan ook geen groot tapijt. Dus wat doe je dan? Je snuistert even rond in de winkel... je ziet een rekje met afgeprijsde gordijnstalen (oh, dat derde oog voor oranje stickers)... je loopt het rekje even af... Het laatste staal is vréselijk opvallend, bestaat eigenlijk uit twee stoffen: allebei fel glanzend, de ene half doorzichtig, met een tekening. Stof voor de bruidsjurk van een ekster! Afschuwelijk mooi vind ik het. Voor vijf euro? De prijs per meter hangt er nog aan, waardoor ik weet dat de originele prijs 54 euro moet geweest zijn. Ik heb geen gordijn nodig, maar toch koop ik het staal. Mijn Toyotaatje heeft geen vier wielen, wel een naald en het zal me wel helpen "iets" uit de grote lap stof te toveren. Ik ben immers geen goede naaister, maar wel een eersteklas prutser. Volgend jaar in januari zijn het toch weer bommels? Welk kleur de stof heeft? Wat de tekening is? Zeg, ik wil op zotte maandag niet de eerste minuut al herkend worden!

fanfares, praalwagens, reuzen, clowns
paarden, schapen, een os, zelfs kamelen
ridders en jonkvrouwen, boeren en "kiekens"
ik zie met plezier de groepen passeren
onder een stralende zon
die, nieuwsgierig naar deze stoet,
eindelijk haar schuilplaats heeft verlaten
 
voor wie ik gekomen ben, stappen bijna als laatsten
het lijken de drie musketiers
de jongen kijkt recht voor zich
heeft iedereen wel gezien dat hij hen niet ziet?
behalve de moeder die zo gek is te zwaaien
 
ze stoppen, hijsen de thebaanse trompetten omhoog
de rug wordt gerecht, de lippen gezet
fierheid wordt ingeademd
door hen, door mij
 
ze blazen BLIJDSCHAP de lucht in!

Morgen moederdag... Dit is het eerste gedicht dat ik schreef over mijn lieve moeder.

ik herinner mij haar lach

niet hoe het klonk

noch hoe het zag

want met de jaren

worden herinneringen vager

maar ik weet nog hoe zij

een kwinkslag of een grapje vond

voor elkeen die voor haar toonbank stond

ze was ook sentimenteel

een appel weent

onder suiker en kaneel

dezelfde zakdoek droogde onze tranen

van rozenwater en later

van azijn

herinneringen kiest men niet

maar liever dan de pijn

en het schrijnende verdriet

herinner ik me haar tanden

die, na een te brede lach,

onder de kast belandden

 
(gepubliceerd in Meander)

De prachtige tekening "Spring Fairy" van de Amerikaanse tekenares Ruth Sanderson inspireerde mij tot het schrijven van het gedicht "La primavera". Ruth was zo vriendelijk mij toelating te geven haar tekening op mijn twee weblogs te plaatsen. De Nederlands- en Engelstalige gezongen versie van "La primavera" zijn hier te beluisteren.

La primavera

jaloerse minnaar
je verjoeg de herfst met zijn warme kleuren
uit schrik dat hij me zou bekoren
je huilde in kale bomen
omdat ik sliep in je paleis van ijs
onder je witte deken
je zuchtte op plassen en beken
die onder je kille adem bevroren

nu je me wakker kust, hoor ik je vragen
of ik dit jaar de kristallen kroon zal dragen
die op de troon naast de jouwe rust
neen, en toch ben ik jouw koningin
want wat geen sterveling vermoedt
wij zijn voorgoed geliefden
al is ons samenzijn steeds kort
omwille van ons groot verschil

buiten ligt het leven stil
zolang ik hier bij jou vertoef
lief, ontdooi je koude armen
al dat dode maakt mij droef
ik wil de aarde weer verwarmen
hoor je de vogels die me roepen?
open de poorten, dit is mijn dag!
ik strooi bloemen langs mijn pad
volg mij in je laatste oogopslag

La primavera 

oh jealous lover
you chased autumn with his warm colours
frightened that he would charm me
you wept in leafless trees
because I slept in your castle of ice
under your white blanket
you sighed on puddles and brooks
that froze under your cold breath

now that you wake me with a kiss
I hear you asking if this year
I will wear the crystal crown
that lies on the throne next to yours
no, and yet I'm your beloved queen
whereas no mortal soul suspects
we are for ever lovers
although the moments we share are rare
because of everything that parts us

outside life is standing still
as long as I remain with you
dearest, thaw your icy arms
this lifeless nature makes me sore
I want to warm the earth once more
d'you hear the birds that are calling?
open the gates,this is my day!
I'll sprinkle flowers on my way
follow me at your last glance

(c) Vera De Brauwer

Bijlagen:
Spring-Fairy-Ruth-Sanderson.jpg (87.7 KB)   

Kijk mama, zonder hersenen!

Ik ben niet van de dikste, eufemistisch uitgedrukt. Niet dat ze mij zomaar door een sleutelgat zouden kunnen trekken (zoals mijn lieve moeder zaliger placht te zeggen), maar er steekt liefst geen krachtige wind op als ik mijn wasgoed aan de draad hang. Ik was nooit een zwaargewicht en waar de meeste vrouwen na een zwangerschap een paar kilo's extra meezeulen, was het bij mij net het omgekeerde. Gelukkig ben ik na twee kinderen gestopt! Ook mijn bolle wangetjes verdwenen samen met het bolle buikje. Pas op, je hoort mij niet klagen. Ik eet wat ik wil, zoveel als ik op kan, een luxe, quoi!

Onlangs hoorde ik twee collega's praten over revolutionaire lingerie die alle vetrolletjes zou doen "verdwijnen". Goedele Liekens zou in een TV-programma bekend hebben dat zij het ook droeg, ter demonstratie haar jurkje omhoog schortend. Waar dat vet dan wel naartoe ging, vroegen die collega's zich af. Het zou me worst wezen (lekker, met appelmoes en frietjes én een grote schep mayonaise). Toen ik enkele dagen later in een pashokje het door mij fel begeerde nauwsluitende jurkje over mijn hoofd had getrokken en mijn spiegelbeeld een kritische blik toewierp, kon ik er echter niet naast kijken: er waren kwabbetjes te zien! Van die kleintjes. Van die mini-loempiaatjes. De dochter werd inderhaast geïnterpelleerd. Ja, zij zag ze ook. Maar ze vielen toch écht niet op. Volgens haar. Nu ben ik het volstrekt eens met het protest tegen anorectische fotomodellen en tegen het ongebreidelde fotoshoppen dat van elke levende vrouw een barbiepop maakt, maar als je zelf de pop bent, wil je er liefst wat ordentelijk uitzien in je barbiejurkje. Wat zou er ongezond of nadelig kunnen zijn aan het dragen van de moderne versie van het corset?

Dus kocht ik het kleedje en ging op zoek naar wat, zoals internet mij leerde, "shapewear" heet. Zoveel merken, zoveel modellen, zoveel winkels. Ik stapte er een binnen en een vriendelijke juffrouw begeleidde mij naar het rekje met het onaantrekkelijke-maar-o-zo-efficiënte ondergoed. Ik bekeek de diverse modellen en koos een slip uit die tot onder je oksels kwam, mét pijpjes om de kwabbetjes zover mogelijk naar beneden af te leiden. Zelfverzekerd nam ik een small van het haakje. "Het zijn wel ultrakleine maatjes," kreeg ik als advies. De juffrouw haalde de short uit het zakje en spreidde hem voor me open. Voor zover je van openspreiden kon spreken: het ding was nauwelijks 15 cm breed! Okee, het was elastisch, maar het gaf zich niet zomaar gewonnen toen ik er mijn armen doorstak om het open te rekken. Voor de zekerheid dus ook een medium mee in het pashokje. Ik wurmde me in de mediumshort, die ik optrok tot aan mijn boezem. Tot mijn verbazing zat die dwangbuis niet oncomfortabel. Wat zag ik er strak uit! Alle loempiaatjes gladgestreken. Overal een egaal laagje crème au beurre. Ik liet mijn handen over mijn middel, buik en heupen glijden... Ik zag er natuurlijk niet uit, met zo'n ultramegamaxislip. Maar niemand die ze zou zien, onder mijn jurkje.

Waarom is een mens nooit onmiddellijk tevreden? Waarom moet men altijd controleren of iets anders niet nóg beter is? Waarom probeerde ik of ik me niet tóch in een small kon proppen? Toen ik mijn ene been erin had geperst en ik het tweede tegenstribbelende pijpje met ál mijn kracht wou optrekken, schoot er een pijnscheut in mijn rechterschouder die elke volgende poging onmogelijk maakte. "Gaat het?" vroeg de juffrouw meelevend. Neen, het ging absoluut niet. Die small was enkel geschikt om te vullen met gehakt, bereid met fijne kruiden, beschuiten en een eitje, en in de oven langzaam te garen.

Hoe dan ook, ik zal er prachtig uitzien op het personeelsfeest, in mijn auberginekleurige jurk. Dankzij mijn figuurcorrigerende short, maat medium, zal ik glad als een paling-in-roomsaus door de zaal glibberen. Wel vervelend dat ik momenteel op stuntelige manier de wagen in achteruit of in vijfde versnelling moet zetten met mijn linkerarm en dat zelfs een boterham snijden een beetje pijnlijk is. Hopelijk zijn er hapklare brokjes op het feest.