Welkom

Foto
Copyright: wilt u een gedicht overnemen? vraag aub eerst toelating en vermeld mij als schrijver
Categorieën
  • A. in vrije vorm (61)
  • B. sonnetten (27)
  • C. gedichten op rijm (8)
  • D. gorgelrijmen (12)
  • E. stanka's (6)
  • F. anderstalig (3)
  • G. collagebollekes (5)
  • H. mededichters (9)
  • N. nieuws/columns (77)
  • Vera De Brauwer
    GEDICHTEN EN COLUMNS
    27-11-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.onder beschermende atmosfeer

    naïviteit staat op het schap

    onder een stolp die haar beschermt

    tegen ronddwarrelend sarcasme

     

    men bekijkt haar als curiosum

    terwijl ze traag de plooien schikt

    van een vergeelde bruidsjurk

     


    Categorie:A. in vrije vorm
    12-11-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Kaars met taartjes
    het aanstrijken van de lucifer
    ontbranden van de kop
    vlam vatten van de wiek
    doorbreken van de almacht
    van draden en stroom

    het eenzame wiegen
    van melancholie
    of de felle flamenco
    op het temperament van wind 
    en plezier

    wat als het er zesenveertig zijn?
    volstrekt onvoldoende 
    om al het zinloze in elk 
    van even zoveel jaren
    uit te klaren

    misschien net genoeg
    om het vergeefse bij te lichten
    van de minuten waarmee ik het gat 
    in déze twaalfde november 
    heb proberen te dichten



    Categorie:A. in vrije vorm
    28-10-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ha
    de -a is een blije klank
    lacht haar gelaat
    lacht die stem van het hoogste karaat
    haar vingers buitelen
    op zwart en ivoor
    wij luisteren
    mijn oren en ik

    een minzame knik
    het signaal haar te volgen
    ik adem in
    en uit
    en weer in
    waar moet die lucht toch naartoe?

    een moeizame hik
    en een frons als start
    waar is dat blije? het lichte? het hart?
    mijn mondhoeken hoger
    de toon volgt vanzelf
    of net niet

    zij doet voor en ze knikt 
    dan mag ík weer beginnen
    ik lach reeds een beetje
    al is het van binnen
    pianissimo krullen mijn lippen
    en plots
    voert een toon
    mij zo ongewoon hoog
    mijn oren gaan schateren
    van puur ongeloof 

    ha, wat is de -a toch een blije klank!


    opgedragen aan Marielle Creemers
    de gezongen versie is, zoals steeds, te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl/

    Categorie:A. in vrije vorm
    25-10-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Knabbel en Babbel

    Afgelopen zaterdag ben ik nog eens gaan eten met een vriendin. In juli dit jaar schreef ik volgende column.


    Ik ga uit eten met Vriendin. Vroeger zagen we elkaar wekelijks, maar sedert ik in Gent werk, zijn onze etentjes vrijwel de enige momenten waarop we elkaar terugzien. Eigenlijk is dat eten bijzaak. Het moet wel lekker zijn, maar we nemen nooit een uitgebreid menu, anders blijft er tussen het knabbelen geen tijd over om te babbelen.

    We ontmoeten elkaar ergens halverwege, want we wonen een heel eind vaneen. Vroeger gingen we naar de Soup- and Saladbar, tot die op zekere dag zijn soepterrines met bloemetjes vulde. Hopelijk niet omdat veel klanten net als wij na het eten profijtig met een paar drankjes bleven kwebbelen tot sluitingstijd. We vonden een nieuwe tettertent in De oase. De eerste keer dat we daar toekwamen, stond er een batterij motoren geparkeerd aan de ingang. Het eet- en praatcafé  was blijkbaar het trefpunt van een motorclub. Een beetje onwennig beenden we tussen de motoren door en passeerden langs de bar. Na het ruilen van piercingringetjes en het bewonderen van elkaars tatoeages, lieten Vriendin en ik de motards achter. In het aanpalende restaurantgedeelte lieten we ons de maaltijd smaken en De oase werd ons vast adres. Enkele maanden geleden stonden we echter voor een gesloten deur. Dan maar weer een andere babbelstek gezocht. Zo één waar de witte gesteven tafelkleden tot op de grond hangen. Waar naast het bord een heel arsenaal aan wapens wacht, waar voldoende glazen van verschillende grootte op tafel staan om een glazenconcert te geven. Iep iep iep, met onze wijsvinger rondjes draaiend op de randen van de glazen bekeken we de menukaart. Een salade dan maar?  Een karafje witte wijn voor mij en naar gewoonte het horizontaalste water voor Vriendin. Terwijl langs ons de meest succulente schotels passeerden, prikten wij sobertjes in onze brokjes rauwkost. En hoe gaat het nu met...? Weet je al iets van...? Herinner je je nog dat...?  waren de verschillende gangen van ons menu. Na afloop elk een Koffie met hoofdletter-van-vier-euro-het-stuk en een met zoenen beklonken Tot weerziens, niet gericht aan de kelner.

    En nu hebben we weer eens afgesproken. Een telefoontje naar ons motorcafé leert mij dat het uitzonderlijk gesloten is vanavond. Vriendin en ik laten dus ons leren pakje in de kast hangen en kiezen voor een "loungy" restaurant. Buiten of binnen? Vriendin wil graag binnen, omwille van het vele lawaai buiten. Ik bestel de "salade folle". De verkiezingsuitslag ten spijt zet de fiere Vlaming toch graag op zijn minst één gerecht in het Frans op zijn menukaart. Vriendin kiest de linguine met scampi's.  Nog maar net is de traditionele witte wijn en het water gebracht of Vriendin krijgt het te warm. Toch maar buiten? Snel, er is nog één tafeltje vrij. We kapen het weg voor een koppel dat komt aangeslenterd en we verhuizen glazen en bestek. Nu zitten we op een groot rond punt. Letterlijk. Gelukkig zit er nog een trottoir tussen of de chauffeurs konden de scampi's uit Vriendins bord vissen. Na het eten blijven we een hele tijd plakken, aan de kunstlederen stoelen. Wanneer de vriendelijke kelner een grote grijze plastic zak komt buitenzetten, "met de was, want die moet ook gedaan worden", besluiten we op te stappen, vóór we een doos Dash in onze handen gestopt krijgen.


    Categorie:N. nieuws/columns
    23-10-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Jipsel
    Dit gedicht schreef ik toen Silke de overstap maakte van het lager naar het middelbaar onderwijs. Ondertussen zit ze reeds in het vierde jaar. 


    Jipsel

    een boekentas en een rok
    zijn daar even zeldzaam
    als een nijlpaard met een slurf !
    ze haalt de boekentas van haar schouders
    en buigt door blote knieën

    zo ? vraagt de slechte moeder
    die haar voor de start op de middelbare school
    met twee beslurfde nijlpaarden heeft opgezadeld
    wat nu ?

    ha ! ik ga ze drágen, mamsel !
    maar ik ben niet de enige
    er is ook nog een jongen

    met een rokje ? knipoog ik
    ja natuurlijk, toch niet met een boe-ken-ta-as !?
    ik kijk haar in mijn ogen en antwoord
    ondanks mijn hekel aan Engelstalige uitdrukkingen
    that's the spirit, girl !

    jipsel ! lacht ze
    en gooit haar sproetjes in de lucht


    Categorie:A. in vrije vorm
    15-10-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Werelddag van verzet tegen armoede en sociale uitsluiting
    Aan de vooravond van de werelddag van verzet tegen armoede en sociale uitsluiting organiseert VZW De Vrolijke Kring een samenkomst met toespraken, animatie, een hapje en een drankje. 

    Geïnteresseerden worden morgen verwacht in Ronse. Een gedetailleerd programma vindt u op hun website: http://www.devrolijkekring.be/

    Er is twee maal een blok animatie voorzien: van 14u tot 15u en van 15u30 tot 16u30 (daartussen is er gelegenheid om bv. een koffie te gaan drinken). Zelf zal ik tijdens het tweede blok animatie mijn gedicht "Samen-slaan" voordragen en de gedichten "Hé" en "De Koeliebrom" zingen. De gedichten werden speciaal voor De Vrolijke Kring geschreven. De gezongen versies zijn te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl/

    Het gedicht "Samen-slaan" werd geïnspireerd door het project "Armoede, een blok aan ons been", waarbij iedereen in Ronse een stukje kon gaan afkappen van een groot betonblok om zo zijn solidariteit te betonen met mensen die in armoede leven.


    Samen-slaan

    Het is toch niet
    omdat hij nog geen tiende bezit
    van wat jij bezit
    dat hij geen tiende waard is
    van wat jij waard bent?

    Het is toch niet 
    omdat ik nog voor geen tiende weet
    hoe het is om arm te zijn
    dat ik onverschillig tot de tiende ben?

    Laten we onze handen
    samen-slaan,
    dan voelen wij diezelfde pijn.
    Pas wanneer armoede kapot geslagen,
    ieders brokstuk weggedragen,
    zullen wij gelijken zijn.



    Categorie:N. nieuws/columns
    11-10-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Winnend gedicht Julia Tulkens poëziewedstrijd 2010
    Ik kreeg daarnet te horen dat mijn gedicht "Voyeur" de hoofdprijs heeft gewonnen in categorie C (zonder leeftijdsbeperking) van de Julia Tulkens poëziewedstrijd 2010. Jammer genoeg werd het door de organisatoren ingesproken bericht in de spelonken van de gsm-telefonie achtergehouden, zodat ik hier niet tijdig van op de hoogte was om bij de prijsuitreiking aanwezig te zijn. Magere troost: ik lag zaterdag de hele namiddag en avond met migraine te bed, zodat ik hoe dan ook afwezig had moeten blijven. 

    Het toeval wil dat ik voor dit gedicht nog maar net een melodie bedacht heb, die te beluisteren is op http://veradebrauwer.punt.nl/


    VOYEUR

    tijdens een zonbestoven middagpauze
    winkelwandel ik naar het tweedehands literair salon
    waar ik nooit zonder gezelschap buiten kom
    mijn flemende vinger streelt de namen van dichters
    wiens bravoure verstilde
    wiens bundel men kwijt wilde
    wegens
    te vernieuwend, te oud
    te braaf, te stout
    te hermetisch, te open
    of gekregen wat men nooit zelf zou kopen

    wie zal ik behoeden voor het onverschillige stof
    dat noch de verwaande, noch de bescheiden dichter ontziet?
    daar prijkt onverwacht de begeerde bundel
    warmbloedige verzen, met kunde vertaald
    ongeschonden, hij lijkt haast niet aangeraakt
    gulzig sla ik het eerste blad om
    struikel languit
    over de opdracht

    hoe zij met Valentijn 2007 wou verdrinken
    in zijn blauwe ogen
    ik voel me een indringer in hun verhaal
    een dief, een voyeur, ik zou dit niet mogen...
    en dan het besef dat dit boek werd verkocht
    dat het lezen, bespotten en zelfs het verscheuren 
    van dit tweede blad mocht


    geschreven na het kopen van de door August Willemsen vertaalde bundel "O amor natural" van Carlos Drummond de Andrade, in boekhandel De Slegte in Gent


    Categorie:A. in vrije vorm
    05-10-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Dag boeken
    Ik open willekeurig één der boeken.
    De inkt die blad na blad beweende, verft
    mijn vingertoppen giftig groen en kerft
    in broze huid het teken van mijn zoeken.

    Ik lees de vraag die als een schooier zwerft
    op ieder blad, tot in de dode hoeken,
    gehuld in met paniek bevlekte doeken,
    de lompen van het inzicht dat versterft.

    Hoe gretig grijpt de onrust om zich heen.
    Verzwegen wensen schreeuwen weer hun namen
    als woorden uit een taal die ik ooit sprak.

    Genoeg! Ik scheur de boeken één na één
    en bind de stroken groene chaos samen.
    De zwerver erft een volle bedelzak.



    De gezongen versie is, zoals steeds, te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl/

    Categorie:B. sonnetten
    01-10-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Niet om te lachen
    de mens
    de grootste grap
    de uitgemolken mop
    die elke god aan een andere vertelt

    strijdend om de strafste clou



    Categorie:A. in vrije vorm
    26-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Beste keus
    hij heeft een nieuwe bril nodig
    de oude is te klein
    of zijn hoofd te groot, zegt de oogarts

    wanneer je tien bent - bijna elf! -
    gaat moeder mee om het montuur te kiezen
    er wordt gepast, gezucht (in beide richtingen)
    met de ogen gerold om te zien
    welke bril zich daartoe het beste leent

    twee stuks, welke wordt de uitverkorene...
    deze! maar jij hebt liever die groene hé?
    (de groene staat hem goed)
    ik kies deze! maar jij wil dat ik die andere neem hé?
    (de oortjes van de groene zijn specialer)
    ben ik er niet mooi mee, met déze?

    ik had nooit gedacht
    dat ik zelf zou mogen kiezen, zegt hij ernstig
    hij heeft er diegene uitgekozen
    die het allerbeste past
    bij een tevreden gezicht


    (febr. 2010)

    Categorie:A. in vrije vorm
    22-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Stil
    Wat ben je stil...
    Kun je niet eens kuchen?
    Of zuchten,
    diep graag.
    Desnoods met je wimpers knipperen,
    heel luidruchtig!
    Met je oren flapperen?
    Mij goed,
    als het maar geluid maakt,
    zodat ik weet dat je er bent.


    Categorie:A. in vrije vorm
    21-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Pijnlijke nek

    Ik heb een pijnlijke nek. Dat is - letterlijk - een oud zeer, ik sukkel er al jaren mee. Op vakantie had ik er weer meer last van en ik besloot gebruik te maken van de "wellnessfaciliteiten" die het hotel aanbood. Een rug-, nek- en schoudermassage zou mijn zeurende spieren wat opbeuren.  Nadat de masseur zijn handen in mijn nek gelegd had, zei hij op zorgelijke toon iets in het Duits, waarvan ik vermoed dat het de ernst van de situatie onderstreepte. Tenzij het een per ongeluk luidop uitgesproken vaststelling was dat mijn nekhaar toch wel heel diep doorgroeit op mijn rug. Feit is dat de massage deugd deed.

    Terug thuis besluit ik eindelijk stappen te ondernemen voor het definitieve wegwerken van het ongemak. Dus ga ik bij de huisarts. Ook die legt zijn handen in mijn nek en doet een niet mis te verstane uitspraak: kasseistenen. Hij wil me wel naar een kinesist sturen, maar dan moet ik ook aan mijn houding werken. Anders heeft een behandeling geen nut, zegt hij vermanend.

    Met het voorschrift in de hand, kom ik in kinesistenland. Massage, ultrasone behandeling, wegwerken van verklevingen in de buik om de houding te verbeteren, oefeningen, alles wordt uit de kast gehaald. Als het maar helpt, denk ik.

    De kinesiste gaat liggen op de behandeltafel om wat zij een zware oefening noemt voor te doen. Ze legt een dikke rol onder haar schouderbladen. Ruglig, de knieën geplooid, de armen in de nek en de ellebogen de tafel laten raken. Diep inademen en tijdens het uitademen de borstkas naar beneden drukken. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik kruip na haar op de tafel. Onder mijn schouderbladen legt ze een handdoek die in een rolletje gedraaid is. Dat is gemakkelijker om mee te beginnen, zegt ze. Ik begrijp meteen waarom. Mijn hele rug doet pijn, mijn ellebogen zweven minstens vijftien centimeter boven de tafel. Het lukt me niet, hoe zeer ik het ook wil. Help! Als ik de oefening een aantal dagen om de twee uren herhaal, zal ik grote vorderingen maken, belooft ze.

    Ondertussen zijn we twee weken verder. Zelfs de dagen dat ik niet buitenshuis ga werken, valt het me op hoe verbazend rekbaar het begrip "om de twee uren" is. Mijn dochter helpt af en toe om mijn ellebogen, die zich nogal verheven blijven gedragen, met zachte overtuigingskracht wat laagbijdegrondser te krijgen. Na enkele minuten rol ik op mijn zij en kruip als een gebroken sperzieboon kreunend weer recht. Silke wil het zelf eens proberen. Ze gaat languit liggen op het matje, rolletje onder de schouderbladen, de lange puberbenen geplooid, haakt in haar nek de handen in elkaar  en legt met een zwierig gemak de ellebogen plat op de grond. Maar mama, je moet toch gewoon je ellebogen laten vallen? Daar is toch niets moeilijks aan? Mijn wenkbrauwen fronsen kan ik nog net zo energiek als zij.


    Categorie:N. nieuws/columns
    19-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Odegand
    Gisteren ging op het stadhuis van Gent de prijsuitreiking door van de sms-poëziewedstrijd georganiseerd door de mobiele operator Base en het Festival van Vlaanderen, in samenwerking met het Poëziecentrum Gent. Het thema was dit jaar "Beyond dreams" en Marleen Pauwels schreef het sms-gedicht dat de jury het meest kon overtuigen. Voor mij bleef het bij een nominatie voor het volgend gedichtje:

    leg hier uw dromen af 
    deponeer ze in de kist
    neem aan de balie uw ticket voor illusieloze realiteit
    geef via dit luik uw <3 in pand
    u raakt het nooit meer kwijt

    We konden net als alle genomineerden genieten van het openingsfeest van het Festival van Vlaanderen: Odegand. We maakten een keuze uit de reeks concerten en vooral het laatst bijgewoonde zal me bijblijven. Het optreden van Lavinia Meijer, een Nederlandse harpiste, was ronduit práchtig. Ik werd tot tranen toe ontroerd en kocht na afloop haar CD "Divertissements", die zij met veel plezier signeerde.




    Categorie:N. nieuws/columns
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Videoreportage hoevewandeltocht 2010
    Op de weblog van de Landelijke Gilde Etikhove is een korte videoreportage te bekijken van de hoevewandeltocht 2010. Wil u op een minder vermoeiende wijze de wandeling door het prachtige landschap van de Vlaamse Ardennen meemaken, klik dan zeker eens door. Het is de moeite waard. 
    http://www.bloggen.be/lgetikhove/

    Leuke bijkomstigheid... ik ben zelf ook even in beeld. Wie zoekt die vindt ! Rolling Eyes

    Categorie:N. nieuws/columns
    15-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De schinkelwink
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
    De schinkelwink zit triest in bad,
    allenig, zonder eendjes.
    Ze heeft geen protzels, moet op pad
    op korte, kromme beentjes.
     
    Ze heeft een protzelschinkeltuig
    en schinkelt om den brode.
    De weg is lang, het pad is ruig,
    maar protzels zijn de mode.
     
    Na lange tijd komt zij weer thuis,
    een grote tas vol protzels,
    haalt haar machientje uit de kluis
    en slurpt een bord met schnotzels.
     
    Daarna doet zij de streuvels dicht
    en schinkelt in het donker
    want dat is schinkelwinkse plicht,
    zo staat het in de Glonker.
     
    Nee, niemand weet hoe zij het doet.
    Wil jij er eentje kopen?
    Dit is mijn raad, dus luister goed,
    zet al je oren open:
     
    de schinkelwink houdt niet van geld,
    van bloemen, boterkoeken,
    een bord vol schnotzels is wat telt...
    dus veel succes bij 't zoeken!



    gezongen versie te beluisteren op : http://gorgelrijmen.punt.nl/

    De leuke tekening is van Jaap van den Born.


    Categorie:D. gorgelrijmen
    14-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Receptenmania

    Ik kijk heel weinig televisie, maar zelfs mij ontgaat het niet dat er zoveel kookprogramma's op de buis zijn. Op alle zenders, in alle talen moet er gekookt worden. Liefst in competitie: moge de beste kok winnen. Ik laat me daardoor geen complex aanpraten, maar toch word ik erdoor beïnvloed. Worst met spruitjes en patatjes... het is lekker, maar het Hof Van Cleve zou het niet op zijn menu zetten. Ach Peter, prijs u gelukkig dat ge mij niet moet jureren! Mijn huisgenoten zijn minder kieskeurig en let wel: het is best smakelijk wat ik hen serveer. Maar het is gewone kost, zoals mijn moeder die klaarmaakte.

    Soms probeer ik wel eens een receptje. Daar heb ik er overigens genoeg van. Als ik wil kan ik voor de rest van mijn leven elke dag iets anders uit de pan of oven toveren. Dat komt omdat ik niet alleen enkele kookboeken heb, maar ook kaften vol met door de jaren heen verzamelde knipsels. Wanneer ik in een tijdschrift of een reclameblaadje een recept lees waardoor mijn smaakpapillen aan het dansen slaan, dan moet ik het toch bewaren? Je weet maar nooit dat het er eens van komt om het te proberen. Dan is er ook nog het internet. Soms laat ik het world wide web gewoon de inhoud van mijn koelkast kennen en onmiddellijk krijg ik een overvloed aan recepten. Spijtig genoeg zitten er altijd instinkertjes in. Likkebaardend ga ik het lijstje ingrediënten af. Ik heb alles in huis om het waterindemondopwekkend gerecht te bereiden, behalve één cruciaal ingrediënt. En dus wordt het weer: geef ons heden onze dagelijkse kost.

    Het nagerecht waarvoor ik altijd wel de benodigde ingrediënten in huis heb, is chocolademousse. Mijn dochter is er verzot op. Toen ze de eerste keer zelf chocolademousse wou maken, had ze de keuze uit wel acht verschillende recepten uit moeders verzameling. Ze is ze nu één na één aan het proberen. Valt het tegen, dan zijn we onverbiddelijk en belandt het recept in de papiermand. Het ideale hebben we jammer genoeg nog niet gevonden. Nu ja, jammer... slecht is het natuurlijk nooit en het is een mooi excuus om vaak chocolademousse te kunnen eten. En het komt de werkgelegenheid bij Côte d'Or ten goede.

    Dit weekend hadden we vrienden op bezoek. Voor de hoofdschotel zou ik hen confronteren met de uitvoering van een recept in Vera groot, maar als voorgerechtje had ik - mea culpa - iets uit de diepvries voorzien: bladerdeegmandjes met ham en kaas. De oven tien minuutjes voorverwarmen en dan hetgeen voor een mandje moest doorgaan vijfentwintig minuten bakken. Ondertussen acht bordjes klaargezet, elk voorzien van één groot blad eikenbladsla waarop het mandje mocht rusten en daarnaast een hoopje krulsla in stukjes geknipt. Ik zag in gedachten Peter Goossens een plukje sla vastpakken en betitelen als "konijnenvoer", zodat ik het garnituur nog snel besprenkelde met een in der haast geklutst vinaigretje.

    Mama, waarom liggen er maar zeven van die dingskes op de plaat? Zeven? Ik staar verbijsterd naar de bakplaat die ik net uit de oven gehaald heb. Waar is nummer acht naartoe? Er zaten er toch vier in één doos? Ik draai me om naar het aanrecht en zie in de kleinste spoelbak een bladerdeegmandje liggen, nog mooi in de verpakkingsfolie. 't Is niet waar hé! Ik gil het uit. Kom, schuif het snel in de oven, zegt mijn man. Maar dat moet vijfentwintig minuten bakken, klaag ik. We besluiten om elk een halfje te nemen en het verloren gelopen mandje te bakken en te houden voor de volgende dag. Lekker hoor, zeggen de vrienden goedmoedig. Had ik niet zo'n zielig half hetlijktnieteensopeenmandje op mijn bord gehad, dan had ik nog luchtigjes kunnen antwoorden dat zelfs de grootste domoor ze uit de verpakking kan halen en in de oven kan schuiven. Hm, hm, knor ik instemmend.

    ---

    Recept van de heel kleurrijke en lekkere hoofdschotel:

    Voor vier personen:

    2 courgettes (of 1 grote)

    1 gele en 1 rode paprika, zonder zaadlijst, in partjes

    4 à 6 pruimtomaten, gehalveerd (of in vier indien grote tomaten)

    2 stevige perziken, gehalveerd, ontpit, in partjes

    2 à 3 eetlepels pijnboompitten

    zout, zwarte peper, olijfolie

    Voor de yoghurtsaus:

    2,5 dl. dikke, romige natuuryoghurt

    2 à 3 teentjes knoflook, geperst (of droge knoflook uit strooibus)

    sap van 1/4 citroen

    ---

    Verwarm de oven voor op 200°. Maak met een dunschiller in de lengte zebrastrepen in de courgettes, snijd ze in de lengte doormidden en in plakken of snijd ze in partjes. Doe de courgettes en paprika's in een ovenschaal. Besprenkel met olie en bestrooi met zout. Bak 20 min. in de oven.

    Haal de schaal uit de oven en keer de groenten. Voeg de tomaten en perziken toe. Zet nog 20 à 25 min. in de oven.

    Maak intussen de yoghurtsaus door alle ingrediënten te mengen. Breng op smaak met zout en peper en zet in de koelkast.

    Rooster de pijnboompitten in een droog pannetje tot ze goudbruin zijn en naar noten ruiken. Haal de schaal uit de oven en strooi de pijnboompitten erop. Serveer met de yoghurtsaus.

    Je kan dit eten als groentengerecht, bv. met Turks brood of stokbrood. Of je kan het, zoals ik zaterdag deed, serveren met couscous en merguez-worstjes.


    Categorie:N. nieuws/columns
    11-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gerustgesteld

    Hij is aan het lezen geslagen! Niet dat ik vreesde dat ze hem in de materniteit met een andere baby verwisseld hadden, maar toch... Nu heb ik tenminste zekerheid. Het zorgde voor enige gemoedsrust dat hij reeds jarenlang strips las. Maar boeken, échte prentjesloze boeken kon ik hem niet verkopen: te dik, te saai, te onplezierig. Vorig jaar deed hij reeds een schijnbeweging in de goede richting toen we naar de première van de verfilming van "Blinker en de Blixvaten" gingen. De kinderen kregen een exemplaar van het boek en  Marc de Bel signeerde. Thuisgekomen begon onze zoon er onmiddellijk in te bladeren en zowaar... te lezen. Hij las het in één ruk uit. Dat Marc de Bel nog veel andere, minstens even spannende boeken geschreven heeft, kon hem er niet toe brengen zijn huzarenstuk te herhalen. Ik berustte en zag de Jommekes, Suskes en Wiskes, Kiekeboes en FC De Kampioenen in drommen door onze huiskamer marcheren.

    Tot we op reis gingen en zijn zus uit haar goed gevulde boekenkast voor hem een exemplaar van de schrijver Anthony Horowitz meenam, voor het geval het pakket strips ontoereikend zou blijken. Na twee dagen waren de strips inderdaad opgesoupeerd en begon broer met lange tanden aan een hem onsmakelijk uitziende maaltijd. Maar hij las... en las door. Toen hij 's ochtends wakker werd, nam hij het boek van het nachtkastje en lás. Wanneer we gingen ontbijten moest ik hem zowaar verplichten om te stoppen met lezen. 144 bladzijden verorberd, verslónden in twee dagen tijd. En dan het mij niet onbekend in de oren klinkende verwijt dat het verhaal gerust nog langer had mogen duren. Daarom houdt zijn zus van series, vele turven met dezelfde hoofdpersonages. Zij leest gewoon álles wat er van haar favoriete schrijvers te verkrijgen is.

    We waren nog maar net terug van reis of onze zoon bracht zijn strips terug naar de bib. Tot mijn groot jolijt zat er bij het vers aangesleepte leesvoer opnieuw een boek, terug van Horowitz. Eens hij de smaak van boeken te pakken heeft, zullen er hopelijk nog andere auteurs volgen, dacht ik.

    Ondertussen zit hij halverwege het zesde boek en het zevende ligt al binnen oogbereik in het leesmandje. Enthousiast vertelt hij me wat een spannende verhalen het zijn. Er gebeurt in elk boek wel een moord, mama. Maar het is niet echt héél erg, hoor, voegt hij eraan toe ter geruststelling. Misschien zijn de slachtoffers slechts halfdood? Nog te reanimeren voor hergebruik in een volgend boek? Tja, dan valt het inderdaad nog mee.


    Categorie:N. nieuws/columns
    08-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Noten kraken

    Er is een klarinet aan huis gekomen. En die had mijn dochter bij zich. Een prachtig instrument is het: donker hout en glimmende metalen dingen erop waar Silke haar vingers op moet leggen. Het maakt mooie, diepe, warme geluiden, af en toe onderbroken door een knerpend gefluit. Maar dat is een kwestie van elkaar beter leren kennen. Broer brengt pas volgende week zijn nieuwe koperen huisgenoot mee. Om het pijnlijke ongeduld te milderen, speelt hij af en toe op de mondharmonica die ik deze zomer bij het leegmaken van een schuif gevonden heb. Het instrument dat ik zelf vanavond voor het eerst in lesverband ga bespelen heb ik al een leven lang: mijn stembanden.

    Dit voorjaar was er een voorstelling van de verschillende instrumenten in de muziekschool waar mijn zoon het eerste jaar notenleer volgde. Zijn zus en ik gingen er naartoe. Wat jammer dat ik al te oud ben om nog met muziekschool te starten, zei ze na afloop. Te oud? Te oud, zoals in teveel jaren tellend? Voor een meisje dat nog veertien moest worden? Ututut, repliceerde ik, je kunt gerust nog starten als je wil. Ja maar, wierp ze op, ik ga voor school ook meer werk hebben, misschien lukt het niet. Ututut, herhaalde ik (want ik ben een fervent liefhebber van het utututten), je hoeft op het einde van het jaar niet op het ereschavotje geroepen te worden als primus van de klas. Net voldoende om het te begrijpen, om je instrument te kunnen bespelen en om over te kunnen gaan, is meer dan genoeg. Ik had voor mezelf beslist om in september te starten met notenleer en zang. Ik kan ervoor zorgen dat we voor notenleer samen in de klas zitten, voegde ik eraan toe. Als argument kan dat tellen! Welke puber wil niét samen met moeder in één klas zitten, in één bank zelfs als het kan!

    Het was beslist. Ze moest enkel nog een instrument kiezen. Na enig twijfelen tussen saxofoon en klarinet, werd voor het laatste gekozen. En nu vormen ze een koppel. De liefde is nog pril. Af en toe is er een misverstandje, maar dat wordt met liefhebbende vingers en goed geplaatste lippen weer gladgestreken.

    Ik ben benieuwd hoe het mij vanavond zal vergaan, in mijn eerste zangles. Wat de lessen notenleer betreft, hoop ik dat mijn slimme dochter tijdens het schriftelijk examen groot genoeg schrijft zodat ik op haar blad een fa van een la kan onderscheiden. Ik ben misschien zelf ook niet té oud om nog met muziekles te starten, maar mijn ogen zijn toch niet meer van de besten...


    Categorie:N. nieuws/columns
    06-09-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hoevewandeltocht
    Als u een sfeerbeeld wil van de Hoevewandeltocht 2010 van de Landelijke Gilde Etikhove, die gisteren doorging, klikt u op de bijlage. Een 350-tal mensen namen eraan deel.

    Meer foto's zijn te bekijken via hun weblog http://www.bloggen.be/lgetikhove/

    Bijlagen:
    Wandelzoektocht Landelijke Gilde.JPG (1.2 MB)   


    Categorie:N. nieuws/columns
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bassikounou
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
    Op de prijsuitreiking van de wandelzoektocht, georganiseerd door de Landelijke Gilde Etikhove, werd gisteren het ingekaderde gedicht "Bassikounou" geschonken aan Leon en Lucie De Meyer. Met dit gebaar willen de Landelijke Gilde en ikzelf hen beiden bedanken voor hun belangeloze inzet. Klik op de foto om hem groter te zien.



    Bassikounou

    Hun dorp is aan de grens gelegen
    van leefbaarheid en voor hun staat
    bestaan ze niet, er zijn geen wegen,
    het is woestijn waardoor men waadt.

    De regen heeft hen doodgezwegen, 
    de hitte brandmerkt hun gelaat,
    maar één van ons is hen genegen:
    het hart, het plan, de steun, de daad.

    Een waterput brengt hoop, doet leven,  
    machines worden aangevoerd....
    en kijk, men kan er groenten telen!

    Een man die door het lot van velen
    tot in zijn diepste werd geroerd
    wou water, maar ook toekomst geven.

    Vera De Brauwer


    De Landelijke Gilde Etikhove organiseerde dit voorjaar een vertoning van de aangrijpende tweedelige documentaire (1997/2009) “Les récoltes du désert" van Thierry Devillet en Gérard Rivoalan. Daarin wordt een beeld geschetst van het door extreme droogte geteisterde dorp Bassikounou. Dit ligt in Mauretanië, aan de grens met Mali, volledig afgezonderd. De weg (“La route de l'espoir”) stopt 160 km van het dorp.

    Leon en Lucie De Meyer, dorpsgenoten van mij, kwamen in contact met Baron del Marmol die een project had opgezet om het dorp te helpen. Leon zamelde oude landbouwmachines in en bezocht Bassikounou twee maal: een keer samen met de baron bij het begin van het project en een tweede keer twaalf jaar later, na het overlijden van de baron. Het tweede deel van de documentaire toont de enorme vooruitgang die geboekt werd.

    meer info op : http://www.cinemanovo.be/nl/lesrecoltes


    Op 17 september wordt de film uitgezonden op La Deux (RTBF), om 22u55.


    Categorie:B. sonnetten

    Foto

    Ik ben geboren in 1964 en studeerde af als licentiate Romaanse Filologie aan de Universiteit Gent.
    Mijn hobby's zijn vooral lezen, wandelen en het schrijven van gedichten. Omdat ik zelf liefst toegankelijke gedichten lees waarin ik de gedachten of gevoelens kan herkennen, probeer ik ook in die trant te schrijven. Soms schrijf ik in vaste vorm (vooral sonnetten), soms in vrije vorm. Liefst van al laat een gedicht mij achter in de overtuiging dat het op geen enkele andere manier kon geschreven worden.
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs